The melody of memorie

Het was vreemd rustig in het winkelcentrum, waarschijnlijk was dit te danken aan het vroege tijd stip. De meeste winkels waren pas net open, en sommige waren zelfs nog gesloten. Verkopers waren bezig dingen klaar te zetten, en deuren werden geopend. Mensen liepen rond, met koffie bekers in hun handen. De meeste hadden haast, liepen snel zonder een blik te werpen op de etalage's. Alice daar in tegen, liep rustig en keek bij elke etalage even naar binnen. Bij sommige bleef ze even staan, bekeek verwonderd de spullen die ten toon gesteld werden. Maar ging geen van de winkels binnen. Tot ze uiteindelijk halt hield voor een muziek winkel, door het raam heen zag ze een prachtige vleugel staan. Zonder te aarzelend liep ze de winkel binnen, liep op de piano af. Met haar hand gleed ze over het koele zwarte hout. Bij haar thuis hadden ze er zo één gehad, ze had er bijna elke dag op gespeeld. Eerst op aandringen van haar ouders, later omdat ze het gewoon leuk vond op te doen. Dan kon ze even alles vergeten, alle problemen die ze destijds had even vergeten. Nu wist ze dat de problemen die ze destijds had eigenlijk niks voorstelde, dat haar leven zo goed als perfect was. Met haar hand ging ze door haar haar, zag vanuit haar ooghoeken dat de verkoopster haar gade sloeg. Zou je hier wel mogen spelen? Of zou ze direct uit de winkel worden gezet als ze haar vingers op de toetsen legde? Aarzelend nam ze plaats op de piano kruk, legde haar vingers op de toetsen. Sloot voor een moment haar ogen, beelden van vroeger kwamen in haar op. Beelden van voor alles mis ging, van voor ze moesten vluchten. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Begon te spelen, eerst onzeker. Terughoudend. Maar naarmate ze vorderde werd ze zekerder. Iets wat duidelijk te horen was aan haar spel. Het stuk dat ze speelde, was het favoriete stuk van haar moeder geweest. Soms als ze aan het oefenen was op de piano, had haar moeder haar gevraagd om het te spelen. Dan zat ze op de bank, haar benen over elkaar heen geslagen. Haar ogen gesloten, haar bruine haren golvend over haar schouder. Alice had het altijd leuk gevonden voor haar te spelen, omdat ze zag dat haar moeder eer van genoot. Een traan spatte kapot op Alice's hand, ze beet zacht op haar lip. Maar speelde verder. Haalde pas nadat ze het laatste akkoord had aangeslagen haar handen van de toetsen. Ging met de rug van haar hand langs haar ogen, ze moest niet terug denken aan vroeger. Een zucht verliet haar keel, het was moeilijk niet aan je verleden te denken als je er elke dag mee geconfronteerd werd. Als je er elke dag weer aan herinnert werd dat je uit moest kijken, omdat je anders het zelfde lot zou begaan als de rest van je familie. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, stond op. "Dat klonk mooi." zei verkoopster, Alice glimlachte. "Dank u wel." zei ze, knikte de vrouw toe waarna ze snel de winkel verliet. Voor de winkel bleef ze een moment staan, waar zou ze heen gaan? Terug naar school? Het duurde nog zeker twee uur voor haar les begon, ze kon hier beter nog even wat rond kijken.

[Iedereen welkom]

Voordat ze een stap in het winkelcentrum zette bleef ze even staan. Ze aarzelde, zou ze dit wel doen? De laatste keer dat ze in een mode winkel stapte werd ze eruit gegooid. Maar dat was maar in één winkel, de rest zou haar er toch niet uit gooien? Ach, daar moest ze gewoon geen aandacht aan besteden. Toch met een twijfelend gevoel liep ze naar binnen. Het was nog ochtend dus niet veel winkels waren al open. De meeste waren nog dicht of waren de werknemers de winkel aan het klaarmaken voor de openingstijden. Haar Ipod speelde het liedje 'Cheryl Cole - Parachute' op een middelmatig volume af. Ze had maar één oortje in, dus ze kon nog wel de radio horen die door het winkelcentrum galmde. Virginia hoopte maar dat de juwelier open was, ze haalde tegenwoordig van die zilveren armbandjes waar je steentjes zelf op kon plakken met je eigen favoriete plaatje zoals een hartje, roos of dier. Er waren niet veel mensen, maar dat was ook logisch. Ze was vlak bij de winkel waar ze ook wel eens interesse in had, een winkel met veel muziek instrumenten. Normaal was het daar stil maar deze keer was het anders. Ze hoorde de piano klanken dwars door haar eigen muziek heen. Met een klik op haar Ipod zette ze haar eigen muziek op pauze zodat de piano duidelijker hoorbaar werd. Geïnteresseerd liep ze dichterbij naar de winkelruit. Er zat een bloedmooi meisje achter de piano. Dat nummer herkende ze heel vaagjes. Ze had het wel eens eerder gehoord wanneer ze bij haar beste vriendin Nicole thuis was. Dat bracht weer mooie herinneringen op van vroeger. Haar mond viel een klein stukje open, wat er best wel stom uitzag. De tijd leek wel heel snel te gaan op dat moment, het pianostuk was snel over. Vlak daarna hoorde ze de verkoopster iets vaags zeggen. 'Dat klonk mooi.' Waarbij het meisje haar bedankte en richting haar, de winkel uitgang, dichterbij kwam. Virginia kon het zoals gewoonlijk niet laten en liep naar haar toe. ''Wat een prachtig stuk was dat. En wat getalenteerd ben je!'' Zei ze waarbij ze het gevoel had dat ze iets te dicht bij haar stond.

Nog altijd niet wetend wat ze moest doen liet Alice, haar ogen door het winkelcentrum dwalen. Besloot dat ze hier nog even zou blijven, op school zou ze zich toch enkel maar vervelen. Bovendien was het hier nog lekker rustig, waren er nauwelijks mensen. Iets wat haar op haar gemak stelde. Het koste haar nauwelijks moeite om te zien wie er zich hier bevonden, zo zou ze één van hen zo herkennen. Al wist ze ergens wel dat ze hier nog niet zouden zijn, het zou nog minstens een maand duren voor ze haar vonden. Waarschijnlijk wel langer aangezien ze in een heel ander wereld deel zat. Ergens stelde die gedachten haar wel op haar gemak, het idee dat ze hier wat langer kon blijven stond haar wel aan. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ging met haar hand door haar haar. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat er een meisje op haar af kwam lopen, ze schatte haar ongeveer even oud als ze zelf was. ''Wat een prachtig stuk was dat. En wat getalenteerd ben je!'' zei het meisje, dat bij haar ha halt gehouden. Ze stond dicht bij, in Alice ogen iets te dicht bij. Onwillekeurig deed ze een stapje achteruit, om een zekere afstand te bewaren. Ze glimlachte even naar het meisje. "Dank je." zei ze. Waarna ze het meisje in zich op nam, ze had een vrij typisch uiterlijk. Blond haar, blauwe ogen en slank. "Ik ben Stefanie." stelde Alice zich voor, zonder blikken of blozen. Op dit moment was Stefanie haar naam, iedereen die ze hier had leren kennen dachten dat ze zo heten. En dat was maar goed ook. "Herkende je het stuk?" vroeg Alice, keek het meisje voor een moment vragend aan.

'Dank je,' was haar reactie op Virginia d'r compliment. Waarschijnlijk stond Virginia dus toch dichterbij dan dat ze werkelijk dacht waardoor het meisje een stap achteruit deed. 'Ik ben Stefanie.' Dus.. Stefanie was haar naam. ''Wat een prachtige naam heb je!'' Reageerde Virginia erop met een klein blosje op haar wangen. Ze besloot om zichzelf ook voor stellen. ''Ik ben Virginia. Aangenaam om je te leren kennen,'' was het enige wat ze wist uit te brengen. Haar zonnebril zat nog steeds op haar hoofd. Ze haalde hem eraf en begon automatisch aan het puntje te sabbelen. 'Herkende je het stuk?' Vroeg Stefanie aan haar. ''Ja, ik heb het ooit wel eens een paar keer gehoord. Maar de titel ken ik helaas niet.'' Eigenlijk zou ze dit meisje wel meer willen leren kennen. ''Zou je, als je zin hebt, met mij willen shoppen? De winkels zijn toch bijna allemaal open.'' Ze keek even opzij om te kijken hoeveel winkels er al inmiddels open waren gegaan. Het pianostuk had alweer flink wat tijd in beslag genomen.

''Wat een prachtige naam heb je!'' reageerde het meisje, dat heeft de politie dan goed uit gekozen dacht Alice bitter. Maar ze liet niks blijken, glimlachte naar het meisje op wiens wangen kleine blosje's stonden. Het voelde vreemd gecomplimenteerd te worden, met een naam die niet eens de jouwe is. "Dank je alweer." zei ze, grijnzende even. Het koste haar totaal geen moeite om te liegen, het was zo goed als een tweede natuur geworden. Maar als je elke dag moet liegen om wie je bent, dan is het logisch dat je er op een geven moment goed in was. In het begin had het haar nog wel eens moeite gekost om geloof waardig over te komen, dan vergiste ze zich in haar naam. Of deed iets anders waardoor het al snel duidelijk werd dat ze loog. Haar broer, was er veel beter in geweest. Hij was simpelweg een natuur talen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, voor Lorenzo haar gedachten zou gaan bepalen. 'Ik ben Virginia. Aangenaam om je te leren kennen,'' zei het meisje, waarna ze de zonnebril van haar hoofd af haalde. "Dat is ook een mooie naam, die hoor je niet vaak." zei Alice, nog altijd speelde er een glimlach op har lippen. ''Ja, ik heb het ooit wel eens een paar keer gehoord. Maar de titel ken ik helaas niet.'' beantwoorden het meisje haar vraag. "Het heet Nuvole Bianche en is van Ludovico Einaudi. Misschien een beetje moeilijk om te onthouden." zei Alice lachend. ''Zou je, als je zin hebt, met mij willen shoppen? De winkels zijn toch bijna allemaal open.' vroeg Virginia haar, een moment dacht Alice na. "Ja, lijkt me leuk. Maar ik mijn les begint wel over twee uur, dus ik moet wel zorgen dat ik op tijd weg gaat." zei ze glimlachend, keek naar het meisje. Wist dat ze niet te close mocht worden met de mensen hier, zou er dan ook voor waken een duidelijk afstand te bewaren.

De titel was voor haar niet belangrijk, al probeerde ze wel interesse te tonen. Een glimlach vormde haar mond. Gelukkig wou Stefanie mee shoppen en was ze niet afgewezen. Het meeste wat haar overkwam is dat ze afgewezen werd, en daar werd ze niet bepaald vrolijk van. De zin galmde nog keer op keer door haar hoofd heen. 'Ja, lijkt me leuk. Maar mijn les begint wel over twee uur, dus ik moet wel zorgen dat ik op tijd weg gaat.' Virginia twijfelde, normaal pakte ze bij haar beste vriendin Nicole altijd haar hand om haar mee te sleuren naar haar favoriete winkels maar bij Stefanie had ze grote twijfels. Zou ze het wel goed vinden? Zou ze er geen rare dingen over denken? Toch had ze het voordeel over de twijfel. Virginia pakte Stefanie bij d'r hand en trok haar zachtjes mee naar de eerste en de beste mode winkel die ze tegenkwamen. ''Als je het erg vind mag je loslaten, sorry dan.'' Verontschuldigde ze zich alvast van te voren. Eigenlijk had ze wel geluk om iemand te vinden om mee te shoppen, ze haatte het in principe om in d'r eentje kleding te gaan kopen. Dan wist ze nooit of het haar wel stond of dat het wel bij haar paste. Normaal nam ze haar beste vriendin Nicole mee, maar die luilak lag nog steeds in bed. Eigenlijk zou zijzelf nog in bed liggen, maar ze kon niet uitslapen dus besloot ze maar uit bed te gaan en richting het winkelcentrum te lopen en dit was rond het tijdstip dat het winkelcentrum open ging en er nog niet zoveel mensen waren

Plots pakte Virginia haar hand, iets waar Alice lichtelijk van schrok. Het overkwam haar wel vaker als mensen haar opeens aanraakte, ze was er gewoon niet meer aan gewend. Toch trok ze haar hand niet terug, liet zich door Virginia mee voeren naar de eerste mode winkel die ze tegen kwamen. 'Als je het erg vind mag je loslaten, sorry dan.'' verontschuldigde het meisje zich, of ze had in de gaten gehad dat Alice het niet echt op prijs stelde. Of ze begreep zelf dat het wat vreemd stond. "Nee, het geeft niet." zei Alice, glimlachte even. Haar beste vriendin in Marseille had haar ook wel eens plots bij haar hand gegrepen als ze aan het shoppen waren, zonder een woord te zeggen was ze dan naar een winkel gelopen. Alice mee trekkend. Onmerkbaar schudde Alice haar hoofd, liet haar ogen door de winkel dwalen. Trok Virginia achter zich aan naar binnen, waarna ze haar hand los liet. De spullen in deze winkel waren vrij duur, je hoefde alleen maar naar de etalage te kijken en je wist het. Ergens was dat niet zo vreemd, waarschijnlijk waren alle spullen in het winkelcentrum duur. Het was niet zo dat Alice krap bij kas zat, nee ze had juist best veel geld. Geld van dat haar ouders hadden verdiend, geld dat nu van haar was. Maar waarschijnlijk moest ze daar haar hele leven mee doen, ze kon kleine baantje nemen. Baantje waarvoor je geen opleiding nodig had, want een diploma zou ze niet kunnen halen. Daarvoor was ze steeds veel te kort op één bepaalde plek, een zucht verliet haar keel. Aarzelend liep ze naar een schap kleren, niet van plan iets te kopen.

'Nee, het geeft niet,' was de reactie van Stefanie. Virginia vond het best wel een prettige naam, dat gaf ze niet gauw toe. Al had ze wel het gevoel dat ze het er snel uitfloepte. Haar manier van communiceren was eerst doen en dan pas denken. En dat kon soms tot verkeerde gevolgen leiden. Ze had al eens een keer de politie op haar dak gehad omdat ze een keer een oud vrouwtje beledigde waar de politie vlakbij stond. Zelf vond ze het natuurlijk nergens op slaan, maar gelukkig bleef het bij een waarschuwing. Virginia keek rond in de winkel of er nog iets te kopen viel. Haar blik bleef hangen op een rekje met schattige truitjes. Ze waren in de herfstkleuren en met lange mouwen. Eigenlijk had ze al hartstikke veel truitjes met lange mouwen. Even twijfelde ze. Maar ze had geleerd van haar ouders dat ze bij twijfel nooit het risico moest nemen. Toen draaide ze zich om en keek waar Stefanie uithing. Ze liep naar haar toe en vroeg zich af of Stefanie wel echt wou winkelen. Zelf had ze er ook niet echt zoveel trek in, het was vroeg in de ochtend. ''Weet je, laten we gaan.'' Zei ze met een aarzelende stem.