Surprised

Lyron, die uit Venetië kwam en het geweld van de Amerikaanse staat totaal niet kende, besloot vandaag te gaan kijken bij de bekende Football wedstrijden van het land waar hij zich nu in verkeerde. Hij wist tenslotte nog niets van deze cultuur, enkel heel veel van de zijne, en om toch te leren leven met het feit dat hij nu niet meer in zijn geboorteland zat leek dit hem de beste optie om zich een beetje te vermaken. Alleen was hij licht teleurgesteld door het feit dat hij niet een leuk iemand had om mee te nemen naar deze wedstrijd. Hij hoopte daarom vurig dat er een leuk persoon naast hem zou gaan zitten waarmee hij nog een gesprek kon voeren, en geen man met overgewicht die enkel oog had voor de wedstrijd en het voedsel dat op zijn buik zou balanceren..
Met het kaartje in zijn hand geklemd liep hij zes rijën omhoog, en 8 stoeltjes naar rechts. Hem was verteld dat dit de plaats was die het dichtst bij de opening waar de spelers uit kwamen gelegen was, waardoor hij even nieuwsgierig naar rechts keek. Hierna ging hij zitten en plaatste hij zijn voeten op de stoel voor hem, die tegelijkertijd ook wat meer naar onder geplaatst was, en wachtte hij nieuwsgierig af totdat het stadium wat voller zou stromen en de wedstrijd zou beginnen.

[Iedereen welkom !]

Rose sjokte wat langs een aantal rijen vol met andere mensen. Ze had voorgesteld om zichzelf eens op iets leuks te trakteren. Ze had maar voor een typisch Amerikaans uitje gekozen, Football. Het leek haar wel leuk om wat meer van deze buurt te zien en gewoon een beetje te zien hoe de cultuur hier was. Ze woonde hier immers pas net. Haar hakken veroorzaakte een tikkend geluid op de betonnen grond, en haar ogen wierpen nog een blik op het kaartje waar de plaats van haar op stond. Zoals er stond liep ze zes rijen omhoog, en zeven stoeltjes naar rechts. Voorzichtig ging ze zitten nadat ze had gecheckt of haar stoel niet vol was gesmeten met popcorn. Een paar stoelen naast haar zat een onwijze fetklep, niet echt bepaald iemand waarmee ze een gesprek zou aanknopen. Rechts naast haar zat een jongetje van rond de twaalf, met daarnaast blijkbaar zijn vader. Haar groene pupillen keken vanonder haar lange wimpers naar de jongen die links van haar zat. Hij was hier blijkbaar ook alleen, en was van rond haar leeftijd. Ze richte voordat hij merkte dat ze een beetje zat te kijken, haar blik op het veld waar over een paar minuten de wedstrijd wel zou beginnen. Haar tas legde ze op de grond neer, en ze schoof haar zonnebril in haar haar. Met een glimlach op haar gezicht keek ze naast haar, naar de jongen. "Zo, ben je hier ook alleen?" vroeg ze maar. Het klonk vast brutaal, maar dat kon haar niks schelen. Ze had geen zin om hier maar wat in haar eentje te zitten niksen.

Ongeduldig tikte hij in een regelmatige beat op zijn kniën, waarna hij zijn lippen tuitte en weer ontspande. Hierna pakte hij het kaartje opnieuw uit zijn broekzak en ging hij na of hij wel op de juiste plaats zat -de vrouw die het kaartje had gecontroleerd had het immers drie keer moeten uitleggen voordat hij ongeveer wist wat ze bedoelde- en kwam tot de conclusie dat hij er toch niet veel wijzer van zou worden. Als hij hier niet goed zou zitten zou hij iemand anders zo vriendelijk vragen om hem zijn eigen stoel te wijzen.
Het ritmische geluid van hoge hakken die de betonnen grond raakten deed hem wegkijken van het grote grasveld met de typerende hoge palen, en toen hij richting het geluid keek zag hij een meisje die perfect pastte bij het geluid van de hakken. Ze was mooi en was duidelijk een meisje die de modewereld met glunderende oogjes volgde; een glamourgirl. Een grijns verscheen op zijn gezicht als reactie op haar woorden, nadat hij het kaartje weer terug in zijn broekzak had gestopt en zijn shirt recht had gedaan. "Ik heb nog niet veel mensen hier ontmoet, dus ja." glimlachtte hij, waarna hij zijn blik even op haar zonnebril liet rusten. "Waarom ben jij hier alleen heen gegaan..? Je zou van een meisje zoals jij verwachten dat ze met een hoop vriendinnen of eerder met een leuke jongen hier heen zou gaan.." vroeg hij, zijn hand door zijn donkere, krullende haren halend.

Rose keek opzij, en keek de jongen nog steeds met haar groene ogen aan. De armbanden om haar arm maakte een rinkelende beweging toen ze zich naar hem omdraaide toen hij blijkbaar iets ging zeggen. "Ik heb nog niet veel mensen hier ontmoet, dus ja." was het antwoord. Ze grinnikte even en gooide haar haar naar achter. "Waarom ben jij hier alleen heen gegaan..? Je zou van een meisje zoals jij verwachten dat ze met een hoop vriendinnen of eerder met een leuke jongen hier heen zou gaan.." zei hij voordat ze wat terug kon zeggen. Ze gjinste even en zette haar zonnebril voor haar ogen om die tegen de zon te beschermen. "Oh ja? Ben ik zo'n meisje? Dan heb je het mis, ik ben veel beter dan dat! En ja, ik ben hier namelijk helemaal alleen zonder vriendje of wat dan ook.. Zielig hè?" zei ze met een brede grijns rond haar lippen. Ze sloeg haar ene been over de ander, waar ze de zon al snel op voelde prikkelen. Het was lekker weer voor een herfstdag, maar ze was er allang blij mee. Ze haatte koud weer, en vooral de sneeuw die zich meestal er toe deed. Haar grote, zilveren ringen die door haar oren hingen werden af en toe meegeslingerd door de wind die af en toe langs kwam waaien. De wedstrijd was nog niet begonnen, maar ze had er totaal geen problemen mee. Ze zuchte even zachtjes terwijl ze door haar lange wimpers keek naar de jongen. "Ik ben Rose trouwens.. En van wie heb ik de eer?" klonk haar charmante stem. Ze knipperde even met haar ogen en liet haar blik op de jongen hangen.

Door de woorden van Rose kreeg hij een beetje de indruk dat ze een beetje arrogant was, door het 'veel beter dan dat' gedeelte. Het kon zo zijn dat ze zich zo voordeed om niet gekwetst te worden, maar toen hij nog een blik wierp op haar kleding en de zonnebril die ze weer voor haar ogen schoof schudde hij onmerkbaar zijn hoofd. Dat zal het niet zijn.. Zou ze dan zo veel complimentjes hebben gehad dat ze zich er nu heel goed door voelde? Een stuk waarschijnlijker. In tegenstelling tot sommige andere mensen irriteerde Lyron zich niet aan haar arrogantie, hij was van mening dat elk meisje hier in Amerika wel wat zelfbewuster mocht zijn en mocht Rose daar nu net het goede voorbeeld in geven. Hoewel, echt weten of er arrogantere vrouwen als haar waren deed hij nog niet, aangezien dit zijn derde dag in Santa Monica was en de volgende week pas zijn lessen zouden beginnen.
"Zijn er betere dingen dan dat dan..?" grijnsde Lyron droogjes, doelend op iets wat beter moest zijn dan de meisjes die met een hoop vriendinnen of een leuke jongen naar dit soort evenementen gingen. "Heel zielig.." speelde hij haar spelletje mee, zijn lip beteuterd, waarna hij met zijn hand een pluk uit haar gezicht streek, hierbij haar wang kort aanrakend. "Ik heet Lyron.." grijnsde hij, waarna hij zijn hand terug trok en zich wat meer naar haar toe draaide, wat het stoeltje nog onconfortabeler deed zitten.

Rose grinnikte even terwijl haar ogen weer zijn kant op draaide. "Zijn er betere dingen dan dat dan..?" Zijn stem deed haar aandacht weer zijn kant op gaan en met een glimlach herhaalde ze zijn vraag in haar hoofd. "Ja, ik." zei ze, en een brede grijns sierde haar lichroze lippen. Hij pruilde zijn lip en liet weten dat hij het ook zielig vond. Nogmaals grinnikte ze even terwijl de zon op haar blote benen prikkelde. Ze trok zich er niet veel van aan, want het weer was gewoon perfect voor zo'n Football-wedstrijd. Haar blik werd weer naar het veld toegetrokken, maar zoals ze al hoorde was er nog steeds geen beweging in het veld te zien. De jongen streek een pluk haar uit haar gezicht, en raakte hierbij kort haar wang aan. "Ik heet Lyron.." stelde hij zichzelf voor. Hij, die dus blijkbaar Lyron heette, draaide zich iets naar haar toe. De stoelen zaten niet echt al te lekker, maar ze moest het er maar even mee doen. "Aangenaam kennis te maken dan, hè?" zei ze, op een vrolijke manier. Ze was blij dat er eindelijk gesprek-materiaal in de buurt was. Anders kon ze hier haar tijd echt niet doden. Want ja, ze ging natuurlijk zelf wel hier heen, maar eigenlijk om te kijken of er een leuk iemand te spotten was. Haar lippen vormden weer een glimlach terwijl ze weer naar hem keek. "En, ben je hier ook nieuw?" vroeg ze toen om de stilte een beetje te verbreken. Ze keek hem geïntereseerd aan. Zij was hier wel nieuw, een paar dagen geleden was ze hier aangekomen. In iedergeval beviel het haar hier wel.. Het was een leuke plek met leuke meisjes, en jongens.. Ze zuchte even, en ze merkte dat het ietsje kouder begon te worden. Rose wierp haar blik op het grasveld, waar zo spelers op zouden moeten komen. De wind deed de grasprietjes ook al vrolijk dansen op het grote oppervlak. Ze draaide haar hoofd weer om, om haar aandacht weer aan Lyron te besteden. Ze liet haar hoofd op haar hand rusten terwijl ze hem met een charmante glimlach aankeek.

Lyron vroeg zich af -terwijl de opstaande rand van de zijkanten van het stoeltje haast in zijn been leek te snijden- of er ook een gedeelte was waar er confortabelere stoelen waren. Een business-class gedeelte, zoals ze in Italië in de voetbalstadiums en anderen ook hadden. Het zal haast val wel, aangezien ieder evenement wat er een beetje toe deed zitplaatsen moest bezitten -het leek haast wel een ongeschreven regel te zijn- over stoelen die de achtersten van de rijke mensen ook tevreden hielden.
Hij kon een lach niet onderdrukken toen het meisje vol zelfvertrouwen antwoordde, en besloot haar een beetje te treiteren met een soortgelijke reactie. "Ik denk dat je eerder op de tweede plek komt dan.. Want ik ben natuurlijk het best." grijnsde hij droogjes, waarna hij even met zijn hand over de stoelleuning wreef; het voelde vreemd aan, duizenden kleine ribbeltjes masseerden zijn vingers en handpalm. "Ja, aangenaamd kennis te maken." was hij het met haar eens, op eenzelfde vrolijke manier zeggend als zij had gedaan. "Ik ben.. 2 dagen terug aangekomen, geloof ik. Het kunnen er ook best wel eens drie zijn." grijnsde hij. "Hoe lang geleden ben jij hier in Santa Monica aangekomen..?" vroeg hij vervolgens geïnteresseerd, waarna hij zijn blik langs de mensen liet glijden die aan kwamen lopen. Er lopen een hoop knappe meisjes rond in Santa Monica, was het eerste wat hij opgemerkt had toen hij enkele uren nadat zijn vliegtuig geland was door de stad liep, en vandaag was ook zeker geen uitzondering.
"Zeg.. Vind je het erg als we gewoon weglopen hier? Jij en ik.. Gewoon geen wedstrijd, maar wat anders leuks?" stelde hij voor om te doen, aangezien het begin van de wedstrijd wat te lang uitgesteld werd naar zijn mening.

Rose voelde de wind door haar haren strijken, terwijl ze naar de blauwgekleurde lucht keek. Er waren maar enkele wolken in de lucht, dus bedekten de zon -gelukkig- niet. Haar gedachtes werden weggetrokken bij de lucht, en werden naar Lyron toegetrokken, die blijkbaar begon te praten. "Ik denk dat je eerder op de tweede plek komt dan.. Want ik ben natuurlijk het best." zei hij grijnzend. Roses' serieuse gezicht werd al snel ingeruild door een grijns. "Mwah, nah oké dan, voor deze ene keer." antwoorde ze terug, en ze stak haar tong plagerig uit. De zon bezorgde nog steeds een brandend gevoel op haar huid, maar het deed haar niks. Toen ze zich wat meer zijn kant op bewoog, voelde ze de draadjes van de stoel waar ze op zat langs haar blote been schuren. Hij was een leuke jongen, dat had ze nu al door ookal kon ze hem eigenlijk helemaal niet. Ze keek even langs Lyron, en zag daar de dikke vent weer zitten. Ze was blij dat ze nu niet met hem opgescheept zat, want dan wist ze nu al waar ze nooit meer heen zou gaan. "Zeg.. Vind je het erg als we gewoon weglopen hier? Jij en ik.. Gewoon geen wedstrijd, maar wat anders leuks?" vroeg hij, overduidelijk aan haar. "Graag, ik ben blij dat je me hieruit red. Dus jahoor, lijkt me gezellig!" zei ze toen, terwijl ze haar zonnebril weer in haar pony schoof. Ja, het was inderdaad een goed idee. Want ja, eigenlijk boeide die wedstrijd haar geen ene klote, en hem dus ook niet. Ze glimlachte nog even om duidelijk te maken dat ze ervoor instemde. "En, waar zou je heen willen gaan? Tell me." zei ze, nog steeds met de glimlach rond haar lippen.

"Dat ik je hier uit red..? Dus je vind een Footballwedstrijd verschrikkelijk?" concludeerde hij met een grijns. Het kon zijn dat ze niet van dit soort dingen hield, hier naartoe was gekomen om met iemand aan te pappen en daarna weg te gaan, maar dat leek hem erg onwaarschijnlijk. De kans dat je naast een leuk -en dus niet dik en stinkend- iemand komt te zitten was namelijk erg klein, zo klein dat een meisje als Rose de gok waarschijnlijk niet zou nemen. Zijn tweede optie was dat ze graag weg wilde omdat de wedstrijd maar niet leek te beginnen, wat hem een stuk waarschijnlijker leek dan de eerste.
"Euhm.. Ik heb trek in een Italiaans ijsje, zullen we die halen in het park?" vroeg hij, nadat hij zijn blik voor een kort moment op de hemel had gericht. Een paar wolken dreven voorbij, maar voor de rest was de lucht felblauw; deze dag was zeker geen uitzondering op de rest van de dagen in Santa Monica. Het was ook redelijk warm, dus misschien was het wel leuk om met Rose naar het park te gaan..? "Ik betaal." voegde hij er grijnzend aan toe, zijn blik weer op haar gezicht richtend.

"Dat ik je hier uit red..? Dus je vind een Footballwedstrijd verschrikkelijk?" vroeg hij. Roses' mondhoeken krulde omhoog, en verzorgden een glimlach. "Zo kun je het bekijken ja.." merkte ze op. "Maarja, ik ga hier natuurlijk niet zomaar heen. Ik wou eigenlijk wat meer van de ongelovelijk mooie cultuur hier te weten komen." zei ze, waarna ze met haar ogen rolde en even grinnikte. "Klinkt officiëel hè?" zei ze, waarna haar grijns nog breder werd. Eigenlijk wist ze alles al zowat van deze cultuur, omdat ze zelf ook in Amerika was geboren, in LA. Maarja, nu ze echt op deze plek woonde, wilde ze wel even weten hoe het er hier aan toe ging. Blijkbaar hetzelfde, wat tot nu toe ook bleek. "Euhm.. Ik heb trek in een Italiaans ijsje, zullen we die halen in het park?" stelde Lyron voor. Rose dacht even na, maar had al snel een antwoord in gedachte. Hier beneden was ergens een ijswinkel, dus dat kwam nu precies goed uit. "Goed, ik lust ook wel een ijsje. Hier beneden is als het goed is een ijswinkeldinges, dus wat mij betreft gaan we er heen." maakte ze op. Het weer werkte in iedergeval mee, en inderdaad nu ze er over na dacht.. Ook zij had wel trek in iets kouds. Haar ogen gingen weer naar Lyron toe, en luisterde naar wat hij zei. Hij zou trakteren. "Dacht je nou echt dat ik jou liet betalen? Ik betaal! Hallo, jij red met tenminste van die engerd." zei ze, terwijl ze haar haar even naar achter gooide. Ze keek even langs hem heen en knikte naar de dikkerd die nogal geïrriteerd keek omdat de wedstrijd nóg niet begonnen was. Ze glimlachte breed terwijl ze al opstond, en haar tas van de grond pakte en hem even later om haar schouder sloeg.