Sigh..

Voorzichtig werd de deur van de bibliotheek opengeduwd. Een blondine kwam met snelle passen naar binnen lopen. Haar blik had ze op de grond gericht, terwijl ze naar een rij boeken liep. Hier pakte ze, zonder naar de kaft te kijken, een boek vandaan en ging ze aan een tafel zitten, waarna ze het boek open sloeg. Ze haalde diep adem en las een aantal regels uit het boek, waarna ze het dichtklapte, benieuwd welk boek ze eigenlijk gepakt had. De titel kende ze niet, maar het klonk erg vaag. Ach.. Echt van plan om te gaan lezen was ze toch niet. Ze sloeg het boek open. Ze keek naar de letters, maar zag de woorden niet. De bieb was één van de enige plekken waar ze zich een beetje thuis kon voelen. Ze woonde nog niet lang hier, kwam oorspronkelijk uit Malibu. Ze leefde daar met haar ouders, tot de brand. Beide ouders kwamen om het leven, maar zij had weten te ontsnappen. Ze was verhuisd naar dit gebied, om alle herinneringen achter zich te laten en opnieuw te beginnen. Echt goed uitgepakt had dit niet, maar ja. Ze haalde diep adem en richtte haar ogen op een boekenkast. Was ze nou van plan dit voor altijd te blijven doen? Zich afzonderen van de rest? Dat had ze vroeger nooit gedaan. Maar, om één of andere reden vond ze het nu lastiger om op iemand af te lopen en diegene in vertrouwen te nemen. Het lukte haar gewoon niet.

Voorzichtig pakte ze een klein, zwart boekje uit haar tas. Het was een soort dagboek, maar er stonden meer foto’s dan woorden in. Het waren vooral foto’s van haar ouders, van haar oude vriendinnen, en.. Van haar. Even ging ze voorzichtig met haar hand door haar blonde haar, waarna ze haar blik weer richtte op een foto. Haar ouders. Eerlijk gezegd treurde ze niet om haar vader; hij verdiende niet beter. Maar, haar moeder was een goede vrouw, deed nooit wat fout. Ze kon niet begrijpen waarom haar moeder ditzelfde lot had moeten ondergaan. Snel deed ze het boekje weg, voordat iemand het zou kunnen zien. Ze pakte haar I-Pod Touch en deed haar oortjes in haar oren. Zacht zette ze een lied aan, proberend niet mee te zingen. Haar blik stond nog altijd gericht op het boek. Maar, ondanks dat, zou iedereen kunnen zien dat ze niet echt aan het lezen was.

Na een tijdje sloot ze toch het boek, wetend dat dit geen zin had. Ze zette haar ellebogen op de tafel en legde haar hoofd in haar handen. Ze had hier geen zin meer in.. Die boeken begonnen haar zo onderhand de keel uit te hangen, en ze had de nummers op haar I-Pod ook al te vaak gehoord. Maar, wat moest ze anders doen? In je eentje rond gaan lopen was nou niet echt interessant. Geïrriteerd slaakte ze een zucht, terwijl ze in dezelfde houding bleef zitten, nadenkend over iets wat ze kon gaan doen.

~Meer kreeg ik er echt niet uit, of zo. ¬¬'~

Een jongen met pikzwart haar zat tussen de grote rijen met boeken. Zijn blik was gericht op het einde van de gang, hij had voetstappen gehoord, maar niemand voorbij zien komen wat toch wel heel raar was volgens hem. Want meestal als hij voetstappen hoorde kwam het van mensen die hem voorbij gingen en hem vervolgens begonnen uit te kafferen omdat hij niet snel genoeg wandelde, of omdat hij niet uit de weg ging. Sukkels dat het ook waren. Je mocht toch nog zeker wandelen hoe traag je wou? Of was dat in deze tijd ookal verboden? Ach, het zou hem wat uitmaken. Aarzelend wandelde hij langs de boeken en keek naar de rij daarnaast maar daar was niemand. Dit begon gewoon vreemd te worden in zijn ogen. Toch zette hihj door, hij had al erger meegemaakt dan alleen in een bibliotheek zitten dus ja.

Uiteindelijk kwam de jongen met het pikzwarte haar, maar met de ijsblauwe ogen uit de rij boeken en keek kalm omzich heen. Daar zat dus blijkbaar toch iemand. Maar ze was alleen, dat vond hij dan weer raar. Ach ja. Voor een moment bekeek hij haar, wat wou hij graag op haar afstappen. Maar hij deed het niet. Waarom niet? Omdat ze een onbekende was, en ze was waarschijnlijk wel bezig met iets. Kalm trok hij een boek uit het schap en zijn ogen gingen over de letters. De jongen opende het dan maar en begon te lezen. Hoewel zijn blik om de zoveel seconden even naar het meisje schoot om te kijken of ze hem had opgemerkt. Nicholas dacht even na over waarom hij hier eigenlijk was. Want eigenlijk hoorde hij buiten te staan trainen met zijn team. Maar daar had hij geen zin in, dus hij was naar de plaats gekomen waar niemand van het team zich ooit zou wagen. De bibliotheek waar alle zogenaamde 'nerds' zaten.

Geïrriteerd zette het meisje haar I-Pod uit en liet ze hem in haar tas vallen. Ze gooide haar tas over haar schouder en stond op, met het boek in haar hand. Ze wilde naar de boekenkast toe lopen, toen haar blik die van een ander kruiste. Automatisch bleef ze stil staan en wendde ze snel haar blik af. Toch richtte ze haar blik al snel weer omhoog, en keek ze even snel wie daar stond. Het was een jongen, die niet veel jonger zou zijn dan zij. Hij had zwart haar, maar ijsblauwe ogen. Iets wat ze persoonlijk altijd mooi had gevonden, omdat je het weinig zag. Ze slaakte even een diepe zucht en sloeg haar ogen weer neer. Hun blikken hadden elkaar gekruist, dus was het beleefd om te groeten. Maar, om eerlijk te zijn had ze geen zin. Ze wist niet waarom, maar ze dacht tegenwoordig van iedereen dat het uiteindelijk toch wel verkeerd af zou lopen wanneer ze hen aansprak. Maar, ze moest er toch langs.. Misschien dat hij iets zou zeggen als ze langs hem liep. En anders, dan.. Dan niks, eigenlijk. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem, waarna ze met rustige passen langs de jongen liep.
Ze zette haar boek in de kast met boeken. Helaas kon ze het niet lang tegenhouden en gleden haar ogen weer snel richting de jongen. Misschien moest ze zichzelf toch eens voor gaan stellen. Ze kon zich toch niet voor eeuwig blijven afzonderen van de buitenwereld? Als hij gemeen zou gaan doen, kon ze altijd nog gewoon weglopen. De kans was groot dat ze hem verder toch niet meer zou spreken, dan. Net nu ze die beslissing genomen had, kwam er een andere vraag. Wát moest ze zeggen? Als ze zo op hem af zou lopen en zich ineens vanuit het niets voor zou gaan stellen, hoe zou dat overkomen? Misschien was hij wel één van die pestkoppen, die dachten dat alleen ‘nerds’ in de bieb kwamen. Alleen.. Waarom zou hij hier dan zelf zijn? Ze slaakte een diepe zucht. Ze was te onzeker. Ze richtte haar blik op de jongen. Vervolgens liep ze op hem af en bleef zo’n twee meter van hem af staan. “Hallo,” zei ze zacht, niet wetend wat ze verder zou moeten zeggen.

Toen hun blikken elkaar kruiste keek hij meteen in het boek. Geen moment meer keek hij op, voor een moment dacht hij na over misschien iets te zeggen. Maar zou dat wel goed gaan uitkomen? Uiteindelijk liep ze hem voorbij. Mooi zo. Misschien kon hij nu beter het boek weg plaatsen en weg gaan? Nee, zo was hij dan ook weer niet. Toch zette hij het boek terug op zijn plek en draaide zich, en net toen hij op het punt stond om te vertrekken, hoorde hij het meisje wat zeggen. Het klonk zacht, maar toch had hij het opgevangen. Kalm draaide hij zich weer om naar haar en keek haar aan. Haar blonde haar viel hem meteen op, ergens had hij altijd al iets gehad met blonde mensen. Hij vond hun haar gewoon stoer. Zo had hij zijn haar ooit eens geverfd maar het stond hem niet. Kalm dacht hij terug aan zijn blonde dagen, die waren nog best wel normaal. In vergelijking tot nu toe. Nicholas kwam al gauw tot het besef dat hij nog niet gereageerd had op haar. Een kleine glimlach, auwelijks zichtbaar, verscheen op zijn gezicht. 'Hey, s.sorry dat ik je stoorde.' Misschien kon hij zich nog het beste wat stoerder voor doen. Dan viel zijn onzekerheid minder hard op voor haar. Dan moest hij zijn masker maar weer eens opzetten, maar dat betekende dan dat hij net zo goed naar buiten kon gaan en kon gaan basketten met de jongens. Daar had hij dan weer helemaal geen zin in. Dus het werd dan toch maar zijn echte zelf. De jongen die zo verlegen was als maar zijn kon, die het buitenleven liever meed. Die hier geen vrienden had. Ja, dat was misschien een beter idee. Wat moest het meisje dan wel niet gaan denken van hem, wat dacht ze nu eigenlijk van hem? Vast dat hij een of andere rare gozer was ofzo.

Nicole zag dat de jongen haar aan keek, maar hij reageerde niet. Ze wachtte even, maar sloeg haar blik toen neer. Waarom antwoordde hij niet? Wilde hij haar negeren? Zo ja; dan had hij weg kunnen lopen, of kunnen doen alsof ze niet bestond. Gelukkig klonk zijn stem al snel. Ze richtte haar ogen weer op de zijne, waardoor hun blikken kruisten. Toen hij zijn excuses aanbood, fronste ze. Ze dacht even na, maar besloot toen te antwoorden. “Rustig maar,” zei ze vriendelijk, “ik was me eigenlijk meer aan het vervelen hier.” Ze toverde een lichte glimlach op haar gezicht en keek toen even omhoog. Ze moest haar stem zacht houden, zodat dat oude mens hen er niet uit zou sturen. Ze grinnikte even. Ze had geen zin om er uit gestuurd te worden; dit was één van de enige plekken waar je rustig kon zitten. Plots realiseerde ze zich iets. Ze had zich nog niet voorgesteld. En, nu ze toch al aan het begin van een gesprek waren, leek het haar handig om dit toch te doen. “Mijn naam is trouwens Nicole,” zei ze rustig. “Nicole Storey, uit klas 11A,” vervolgde ze toen. Ze was achttien en zat in klas 11A, wat betekende dat ze ouder dan gemiddeld was. Dit was omdat ze ooit was blijven zitten. Ach.. Veel maakte het niet uit. Het scheelde maar een jaartje. Ze was benieuwd hoe oud hij was en in welke klas hij zat. Hij leek niet jonger dan zeventien, dus ze schatte hem zo rond de zeventien á achttien jaar, wat zou betekenen dat hij in 11A, 11B, 12A of 12B zou zitten. Ze zuchtte even. Als hij ook in 11A zat, zou het haar niks verbazen. Ze lette nooit op anderen. Eigenlijk had ze geen idee bij wie ze nou allemaal in de klas zat. Ze onderdrukte een grijns, en richtte haar blik weer op de jongen, rustig wachtend op een antwoord. Hij leek haar niet één van die jongens die alles zouden doen voor hun populariteit, dus.. Ze was best nieuwsgierig naar hem, eerlijk gezegd.

Nicholas keek haar aan en glimlachte even kort. Meteen stelde ze zich voor als Nichole uit de klas 11A. Wacht eens even, daar zat hij ook. Hoe kon het dan in godsnaam dat dit de eerste keer was dat hij haar zag? In de klas ging hij meestal wel zitten bij de jongens van het team omdat ze dat vroegen, die maakte dan zoveel lawaai dat hij niet eens opviel tussen hen. Waarschijnlijk kwam het daar door, al kon hij natuurlijk fout zitten. Haar stem klonk gedemt iets wat wel moest als je naar de bib kwam. Zonder er verder bij natedenken nam hij haar hand mee en trok haar helemaal mee naar het einde van de rij. Het oude mens zou hen hier niet horen, ze was toch al doof genoeg. Meteen liet hij haar hand los en wreef zijn haar even uit zijn ogen. 'Sorry dat ik je mee trok, maar dan kunnen we beter praten. Ik ben Nicholas Dominico Manson, maar noem me maar Nicholas of Nick als het je beter past. Ik zit ook in 11A' Nog steeds klonk zijn strem vrijzacht maar voor hem was dat normaal, alhoewel nu klonk zijn stem nog zachter omdat hij verlegen was. Zijn stem was van nature al niet erg luid, daar had hij dus dan wel een nadeel in want soms verstonden mensen hem daarom gewoon niet. Kon hij alles twintig keer gaan zeggen tegen die persoon, en zo soms verstonden ze hem nog niet. Heel hatelijk. 'Ik ben van Seatlle.' Hij kon beter gelijk zeggen vanwaar hij kwam, dat leek hem wel het logiste van al.

Toen haar hand ineens werd beetgepakt, werden haar ogen groot. De jongen begon te lopen en trok haar mee, naar het eind van de rij. Eenmaal daar aangekomen liet hij haar hand los. Automatisch pakte ze haar hand met haar andere hand beet en keek ze hem met een frons aan. Hij bood zijn excuses aan en vertelde de reden voor zijn vreemde actie. Ze besloot er verder maar geen aandacht meer aan te besteden en knikte. Hij stelde zich voor als Nicholas, maar vertelde ook hoe zij hem kon noemen. Nick, hè? Nic waren zowel de eerste drie letters van haar naam als die van hem, wat best grappig was. Het verbaasde haar niet toen hij ook in 11A leek te zitten, dus ze reageerde daar niet op. Toen hij zei dat hij uit Seattle kwam, fronste ze. Seattle.. Dat kende ze wel, ja. Ze haalde even diep adem, waarna ze reageerde. “Ik kom uit Malibu,” zei ze kalm. Ze praatte nog altijd niet echt hard, want ze zag de reden niet om haar stem te verheffen. Niet de hele bieb hoefde hen te horen. Een frons ontstond op haar gezicht toen ze merkte dat ze niks meer wist te zeggen. Ze wist nu wie hij was; zijn naam, klas en herkomst. Meer was er niet om te vragen, dus. Ze richtte haar blik even op de rij met boeken en fronste. Ze hield eerlijk gezegd niet eens al te veel van lezen, maar.. Meer wist ze ook niet te doen. Ze keek Nicholas weer aan en merkte dat ze nog altijd haar eigen hand vast had. Snel liet ze haar handen vallen en richtte ze haar blik op de grond. Wat moest ze zeggen? De stilte was vreselijk; het leidde er altijd toe dat ze na ging denken, en daar kwam nooit veel goeds van. Ze haalde even diep adem en keek hem aan. “Waarom zat je eigenlijk hier, in de bieb?” vroeg ze toen. Wat een domme vraag.. Maar, iets beters wist ze niet te zeggen, en ze wilde geen stiltes. Althans.. Geen lange stiltes.

Nicholas keek haar kalm aan en wachtte rustig af. Toen ze vertelde dat ze uit Malibu kwam keek hij haar met een korte grijns aan. 'Mijn moeder kwam uit Malibu.' Ja, daar kwam zijn moeder vandaan, en normaal was hij daar naar school gegaan. Maar omdat zijn moeder enkele jaren terug ter overlijden kwam, moest hij wel naar Monica komen. Kort zuchte hij en even ging zijn hand naar zijn ketting, een ketting die hij nog van zijn moeder had gekregen. 'Wat ik hier doe? Wegrennen voor mijn training, hier is wijd de enigste plaats waar mijn teamgenoten niet komen dus. Eigenlijk was hier het makkelijkste om naar toe te komen.' Voor even hoorde hij geluid in een rij naast hen. Daar zag hij al gauw enkele mensen bij wat boeken staan, maar die stonden ook maar te kletsen net zoals hij en Nicole trouwens. 'En jij dan? Ik denk niet dat je hier zit om boeken te lezen, of wel?' Hij moest het gesprek toch op een of andere manier op gang weten krijgen. Moest hij nu echter weten waarin ze zich interesseerde werd het voor hem al veel makkelijker om over iets te beginnen. Als zijn verlegenheid niet won dan toch.

De jongen, Nicholas, vertelde dat zijn moeder uit Malibu kwam. Nicole antwoordde niet. Ze zette enkel een lichte glimlach op haar gezicht. Het antwoord dat hij gaf op de vraag die ze eerder gesteld had zorgde ervoor dat ze zacht grinnikend haar hoofd heen en weer schudde. Toen hij aan haar vroeg waarom ze hier zat, ontstond er een frons op haar gezicht. ‘Ik denk niet dat je hier zit om boeken te lezen, of wel?’ was de laatste zin die hij uitgesproken had. Ze begreep niet helemaal hoe ze die zin op zou moeten vatten. Je kon het opvatten als een belediging; dat hij dacht dat ze te dom was om boeken te lezen. Of gewoon zoals zij bij hem het gevoel had gehad dat hij hier niet was om boeken te lezen. Ach.. Ze besloot er verder geen aandacht meer aan te besteden, en snel na te denken over hoe ze antwoord zou gaan geven op zijn vraag. Na een tijdje was ze daar uit. “Ik ben.. Zeg maar ook een beetje aan het vluchten,” gaf ze zacht toe en ze richtte haar blik op de grond. “Alleen niet voor bepaalde personen in het speciaal. Meer voor.. Alles,” zei ze toen en ze haalde even diep adem. “Maar,” zei ze toen droogjes, “als je hier toch bent kan je net zo goed gaan lezen.” Een frons ontstond op haar gezicht. “Of.. Doen alsof je leest, wat bij mij meestal het geval is,” mompelde ze er droogjes achteraan. Opnieuw schoot haar een vraag te binnen. Hij had gezegd dat hij hier zat om zijn trainingen te ontvluchten. Aan welke sport deed hij dan? Zelf was ze net voor ze naar dit gebied kwam gestopt met Cheerleaden, en daarvoor had ze ook nog een tijdje aan Volleybal gedaan. Nu was ze eerlijk gezegd niet van plan om op een sport te gaan. Dan zou ze, hoogstwaarschijnlijk, elke training ontvluchten, omdat ze er niet van hield om in zo’n grote groep mensen te zitten. En.. Bij Chearleading en Volleybal had je beiden te maken met je teamgenoten, dus.. Geen optie voor haar. Absoluut niet. Maar, Nicholas deed dus aan een sport. En, ze wilde niet onbeleefd zijn, maar, ze was erg nieuwsgierig naar welke sport. Misschien kon ze eens gaan kijken.. Even grinnikte ze zacht. Misschien. Ze richtte haar blik weer op Nicholas. “En.. Welke sport is zo vreselijk dat je de trainingen ontloopt?” vroeg ze met een glimlach en opgeheven wenkbrauwen. Ze was benieuwd wat hij zou gaan zeggen, maar bleef geduldig wachten op zijn antwoord.

Nicholas keek haar aan en glimlachte even. Waarom zou ze weglopen? 'Ach, ik speel basketbal. maar het is niet zo zeer voor de sport, maar eerder voor het team.' De jongen haalde zijn schouders op en staarde even naar de grond. Eigenlijk leken hij en Nicole nog wel best op elkaar. Van karakter dan. 'Ik kan gewoon niet omgaan met een grote groep mensen tegelijk. Allesins niet meer sinds enkele jaren terug.' Sprak hij nog zachter dan eerst. Even ademde hij diep in en beet voor kort op zijn onderlip. Kalm leunde hij tegen de muur aan en liet zich daar tegen aan zakken en staarde een lange tijd voor zich uit, met zijn hoofd tegen de muur gelegd. Enkele jaren terug was zijn moeder overleden, alhoewel je het eerder vermoord kon noemen. En dan nog door zijn bloed eigen vader, die hij sinds die dag al niet meer gezien had. Nadat zijn moeder gestorven was, was zijn vader vertrokken, dagenlang had hijzelf bij het lichaam gezeten. Dagenlang was hij niet naar school gegaan, hadden zijn vrienden hem niet meer gezien. Tot zijn oudere broer het huis binnenkwam en hem vond met zijn handen bedekt met bloed. Zijn gezicht bedekt met tranen. Zijn broer Matthias had hem meteen weg getrokken van het lichaam, maar het was hem bijna niet gelukt door het feit dat hij zo kwaad was en zo veel verdriet had. Toen had zijn broer hem meegenomen naar een ander huis in Seatlle, daar had hij een jaar binnen gezeten zonder naar school te gaan, zonder zijn vrienden dan ook echt te zien. Kort snoof de jongen en keek haar voor een moment aan.

Nicholas vertelde dat hij op basketbal zat. Nicole knikte. Ze had dus gelijk. Ook hij scheen niet zo veel te hebben met grote groepen mensen, wat opnieuw zorgde voor een lichte frons op haar gezicht. Hij had dezelfde reden als zij, maar hij ging wel bij een sport. Alhoewel hij de trainingen ontvluchtte, dus had het in Nicole’s ogen weinig nut om erbij te zitten, maar ja. Ze haalde diep adem. De reden voor haar gedrag was.. De brand thuis. De politie had gezegd dat het niet aangestoken was, maar.. Ze had het gezien. Ze kon zich alleen zo weinig herinneren van de brand dat ze zich het gezicht van de man die daar midden in het vuur had gestaan niet kon herinneren. Het enige wat ze had gedaan was naar boven gerend, haar dagboekje gepakt, en via de brandtrap was ze toen weer naar beneden gerend, waardoor zij er heelhuids af kwam. Haar ouders waren echter allebei dood. Maar, het was niet zo dat ze geen huis meer had; haar vriendin had haar haar huis aangeboden. Maar, Nicole wilde het niet. Ze wilde niet elke keer als ze langs die straat fietste richting school de stekende pijn in haar hart voelen, wetend dat iemand daar het leven van haar moeder beëindigd had. Natuurlijk, ook dat van haar vader. Maar, diep in haar hart had ze altijd al een bepaalde angst gehad voor die man, en wilde ze altijd al dat hij het huis uit ging. Ze kon niet zoveel om hem treuren als om haar moeder. Ze wilde niet dat als ze op school kwam iedereen medelijden met haar had. Die tijd was voorbij. Daarom was ze hierheen verhuisd, om opnieuw te beginnen. Het lag niet ver van Malibu af, in tegendeel zelfs, maar ja.. Dat maakte niet uit. Ze hoefde in ieder geval niet meer langs haar oude, verbrandde huis, waar al haar herinneringen lagen.
Het duurde even voor ze zich weer realiseerde niet alleen te zijn. Van al die tijd dat ze hier in haar entje had gezeten was ze gewend om eens in de zoveel tijd in haar eigen wereldje te belanden. Daar moest ze echt eens aan gaan werken. Haar blik kruiste die van Nicholas weer en ze zette een lichte glimlach op haar gezicht. Wat moesten ze nu doen? Ze had het gevoel dat zij en Nicholas veel gemeen hadden, dus eigenlijk wilde ze dat hij nog even bleef, zodat ze niet opnieuw alleen was. Maar, in de bieb..? Konden ze niet beter ergens anders heen? Ze richtte haar blik even op het plafond. Toen herinnerde ze zich dat hij de training wilde ontlopen, dus.. Misschien wilde hij hier wel helemaal niet weg. Ze grinnikte zacht. Vervolgens keek ze hem weer aan. “Doe je wel mee met wedstrijden, dan? Of doe je gewoon helemaal niks bij dat team?” vroeg ze droogjes. Als hij meedeed aan wedstrijden, zou ze een keer komen kijken. Dat stond vast. Geduldig wachtte ze op het antwoord op haar vraag.

~Precies 500 woorden. x)~

'Ach, ik doe wel mee met de wedstrijden. Alleen de trainingen ontloop ik liever. Ik train op mezelf dus ja.' Voor een moment begon hij na te denken om naar ergens anders heen te gaan dan in de bieb. Maar waar dan, en hoe kon hij ongezien langs de jongens van het team komen. Misschien had je hier wel een nooduitgang ofzo, kon wel. Alles was beter dan hier in die duf ruikende bieb zitten toch? 'Heb je soms zin om ergens anders heen te gaan? Moet ik wel even zorgen dat de jongens me niet gaan zien want anders heb ik wel een probleem.' Vroeg hij kalmpjes aan haar. Ergens had hij wel een vermoeden dat ze hier ook wel weg wou. En misschien konden ze elkaar beter gaan leren kennen, want hij had het gevoel dat ze beiden toch wel een soort van hetzelfde hadden meegemaakt. Tuurlijk kon hij daar fout over zijn, maar ja dat zou hij dan wel te weten gaan komen. Uiteindelijk stond hij terug op en wachtte rustig af op wat zij wou gaan doen.

[Ik ben inspiloos TwT]

Toen Nicholas zei dat hij inderdaad mee deed aan de wedstrijden, kwam er een glimlach op Nicole’s gezicht. Net toen ze wilde zeggen dat ze een keer zou komen kijken, vroeg hij of ze ergens anders heen wilde. Man, kon die gozer gedachten lezen, of zo? Ze grinnikte. “Ik kom absoluut een keer bij een wedstrijd van je kijken,” begon ze droog. “En.. Ik dacht eerlijk gezegd aan hetzelfde. De bieb is nou niet echt een plek om te praten,” zei ze toen. Ze ging even met haar hand door haar blonde haar, terwijl ze nadacht. Waar konden ze dan heen..? Hij probeerde zijn trainingen te ontlopen, dus was het handig als ze niet in de school rond gingen hangen. Maar, waar moesten ze heen? Misschien naar het strand.. Maar, daar was het altijd zo druk. Ze sloeg haar ogen neer, niet wetend waar ze nou eigenlijk heen moesten. Ze haalde even diep adem en keek Nicholas weer aan. “Ik heb geen idee waar we heen kunnen,” gaf ze droogjes toe. “Maar, het lijkt me, gezien het feit dat jij je training aan het ontlopen bent, geen slim plan om in de school rond te gaan lopen,” vervolgde ze. Ze sloot haar ogen heel even, maar opende ze al snel weer, en keek naar het oude dametje dat verderop in de bieb langs liep. Toen ze weg was, snoof Nicole zacht. Ze keek Nicholas aan. Misschien konden ze de stad in gaan en ergens wat gaan eten.. Dan kon je tenminste rustig praten. “Misschien.. Kunnen we wat gaan eten in de stad?” besloot ze toen maar te vragen. Ze wist niet zeker of hij dat wel zou willen, of dat hij misschien iets anders in gedachten had. Ach.. Haar maakte het niet echt veel uit. Alles was best. Toch leek het Stadscentrum haar wel een goed idee.

~Wauw, meer kreeg ik er niet uit. Sorry.~

Nicholas schudde lachend zijn hoofd. 'Laat me weten welke wedstrijd, dan weet ik al zeker dat ik kan zeggen tegen de jongens dat we die wedstrijd gaan winnen.' De jongen knipoogde naar haar. Ook hij begon na te denken naar waar ze misschien konden gaan. Er was het strand, maar daar was nu wel veel te veel volk. De stad, daar was het iets kalmer dus misschien konden ze daar wel heen. 'Inderdaad, school is niet echt de beste plaats dan.' Maar wat konden ze in de stad gaan doen? Van irritatie beet hij op zijn onderlip, wat konden ze in godsnaam gaan doen in de stad. Wat gaan drinken? Gewoon een wandeling maken? Hij wist het niet echt. Maar uiteindelijk kwam zij met het idee. Iets gaan eten was perfect, aangezien hij toch honger had. 'We gaan iets eten.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar. Geld had hij toch op zak, dus dat was nu echt geen probleem voor hem. Kort stak hij zijn hand in zijn zak en haalde daar nog een foto uit, een foto van zijn moeder. Wat deed die nu in zijn zak? Verward staarde hij naar de vrouw met het zwarte haar op de foto. Een diepe zucht weerklonk, dat werd straks op zijn kamer zetten. Uiteindelijk sloot hij zijn hand en stak de foto weer in zijn broekzak. 'Waar wil je ergens gaan eten? Aangezien hier wel een paar restaurantjes zijn.'

Nicholas zei haar dat ze hem moest laten weten welke wedstrijd ze zou komen, waarop ze direct het antwoord wist. “De eerst volgende, dus train maar goed,” zei ze grijnzend. Hij vroeg haar waar ze konden gaan eten, waardoor ze weer na begon te denken. Je had de Mac, de Burger King, dat restaurant waar ze de naam niet van kon onthouden en dat terras.. Waarvan ze ook de naam was vergeten. Ze grinnikte even. Ze had eigenlijk geen zin om in een duur restaurant te gaan zitten, dus die viel af. De Mac of de Burger King.. De Burger King, absoluut; de Mac smaakte nergens naar. “De Burger King?” besloot ze toen maar voor te stellen. “Daar kan je tenminste rustig praten. Maar, we kunnen ook wel ergens anders heen, als je wil,” zei ze droogjes. “Het terras.. Hoe heet het ook al weer, is ook een optie,” zei ze droog. “Ik heb enkel geen zin om naar een duur restaurant te gaan. Niet dat ik het geld niet heb, maar.. Dan kan je alsnog niet rustig praten,” zei ze toen. Ze had na de dood van haar ouders eigenlijk (bijna) alles van hun geërfd, en ze hadden zeker niet weinig gehad. “En.. De Mac smaakt naar rubber,” maakte ze droogjes af, waarna ze opnieuw een glimlach op haar gezicht zette. Ze was benieuwd waar Nicholas heen zou willen. Eigenlijk wist ze niet eens zeker of dit de enige vier plekken waren, maar.. Het waren de enige vier die ze kenden, en ze dacht dat het wel de meest bekende plekken waren. In ieder geval zouden ze die kunnen vinden, en zouden ze niet de halve dag lopen te zoeken. Daar had ze namelijk ook geen zin in. Ach.. Ze zou wel zien wat Nicholas ervan vond.

Nicholas keek haar aan en dacht zelf even na. Zij wou naar de Burger King, daar was hij niet echt veel geweest. Hij wist zelf niet of het eten daar te eten was. Maar dat viel nog te zien. 'Dan gaan we naar de Burger King, de rest van de plaatsjes hier trekken me eigenlijk helemaal niet aan.' Ja, daar zouden ze gaan eten. Een korte glimlach was te zien op zijn gezicht. Hij stak zijn handen in zijn zakken en wandelde rustig naar het einde van de rij toe. Nicole zou hem vast wel volgen, en aangezien hij toch niet al te snel ging werd dat voor haar nog makkelijker. Zijn blik ging even over de dikke boeken die in de houten kasten stonden. Bij een boek bleef zijn blik even hangen, het was een vrij dik boek. Met op zijkant geschreven The reaction. Het was een boek wat zijn moeder hem vroeger altijd voorlas. En hoewel het volwassen literatuur was, vond hij het altijd al een geweldig boek. Uiteindelijk wandelde hij de rij uit en keek naar de vrouw die over een boek zat gebogen. Kort schudde hij zijn hoofd en vertrok dan ongezien door de achterdeur van de bieb. Daar wachtte hij even op Nicole, maar vertrok na een twintig minuten toch al weer.