Tekenen...

Mikayla liet haar tas zakken bij een leeg tafeltje in de hoek van de Game hall. Ze keek vlug rond en ging op één van de twee lege stoelen zitten. In haar oren zaten lichtblauwe oordopje die leidde tot een mobieltje in haar broekzak. Ze was hier al een eerder geweest en had zich dood geërgerd aan het irritante geluid van alle spelletjes en mensen. Het was niet zo erg dat ze er doof van werd of zo, maar ze wilde zich gewoon kunnen concentreren op haar tekeningen. Ze haalde een paar blaadjes uit haar zwarte lactose tas en natuurlijk een simpel potloodje. Ze was niet van plan kleding te gaan tekenen, daar had ze niet echt inspiratie voor. In plaats daarvan besloot ze de mensen in de game hall te tekenen. Het waren er niet veel, vijf of zo, en de meeste waren geconcentreerd aan het kaarten, iets aan het drinken of gewoon haar het praten. Ze bleven allemaal op dezelfde plek, waardoor ze makkelijk te tekenen waren. Voorzichtig begon ze met een jongen die achter de bar stond. Hij stond zich wat te vervelen met een doekje en bleef op een krukje zitten die hij daar had neergezet. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht, tot nu toe lukte het haar aardig. Tekenen was altijd al iets voor haar geweest. Vroeger begon het met kleine poppetjes en mislukte dieren. Later begon ze met meer details te werken en langzamerhand kwamen er ook speciale kleren op haar blaadjes. Mode was eigenlijk veel leuker dan tekenen zelf, maar het was duurder en tekenen was er toch een onderdeel van. Ondertussen had ze de bar jongen af en keek ze naar het volgende, de bar zelf. Ze kon moeilijk meteen aan andere mensen beginnen, ze moest een beetje van de omgeving erbij maken. Opeens sprong haar muziek of van een rustig nummer naar een rock nummer, ze vond het niks. Snel haalde ze haar mobiel tevoorschijn en ging ze langs de lijst met muziek. Ze stopte bij Eliza Doolittle met Pack Up, haar favoriete nummer van dit moment. Ze zong geluidloos mee en ging verder met haar tekenening.

Verveeld, met zijn handen in zijn zakken, liep Tyler door de Game Hall in de Living Building. Hij keek even rond. Iedereen die er was, was met iemand of iets bezig. Allemaal onverstoorbaar. In de hoek van de ruimte zag hij een - op een enkel meisje na - lege tafel, waar hij op af liep. Eenmaal aangekomen schoof hij een stoeltje naar achter en ging hij zitten. 'Vind je het erg als ik hier kom zitten?' Vroeg hij, eigenlijk net een beetje te laat, aangezien hij al zat. Al vrij snel wendde hij zijn blik af en keek hij de ruimte door. Het was niet heel druk, er waren maar een paar mensen, en allemaal verdiept in wat ze dan ook aan het doen waren.
Nu al verveelde hij zich weer. Even had hij met zijn mobiel zitten kloten, maar aangezien dat ook niets opleverde, stopte hij hem weer weg. Onopvallend richtte hij zijn blik op waar het meisje mee bezig was. Het was een tekening. Tyler fronste eventjes en probeerde het te herkennen, wat lastiger was omdat hij het ondersteboven zag. Al gauw zag hij de ruimte erin, de Game Hall. Het was goed gelukt, voor zover ze klaar was, vond hij.
'Mooi,' zei hij rustig, kijkend naar de tekening. Misschien zou hij haar niet eens verstaan, aangezien ze muziek op had staan, maar wat maakte het uit. Hij had zin om zijn mening te uiten dus dat deed hij. Zo was hij nou eenmaal. 'Hoe heet je, als ik vragen mag?' Hij keek weg van de tekening, zijn blik ging naar het meisje. Nou was het gesprek gestart, en nu moest ze - als ze dat eerder nog niet door had gehad - wel doorhebben dat hij tegen háár praatte.

Het was Mikayla opgevallen dat er een zesde persoon naar binnen liep. Ze hoopte hij niks met de andere te maken had zodat die gewoon bleven zitten. Gelukkig had ze al drie van de vijf mensen af en hoefde ze alleen nog maar de details te bekijken. Ondertussen zag ze dat de jongen haar richting op liep. Vlug keek ze weer naar het blaadje. Niet veel later voelde ze via de trillen in de grond dat de stoel naar achteren werd geschoven en dat de jongen, die net binnen was gekomen, ging zitten. Ze keek hem voor een paar seconde vragend aan. Ze zag zijn lippen bewegen maar door haar muziek hoorde ze niet wat hij zei. Ze besloot dus maar gewoon te knikken, het zal vast iets zijn zoals een begroeting of de vraag of hij daar kon zitten. Ze richtte haar blik weer op haar tekening. Ze pakte haar mobieltje en zette de muziek zachter. De herrie uit de game hall was nu weer duidelijk te horen. Vlug keek ze weer naar de jongen, hij had iets gezegd, en dit keer hoorde ze hem. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Complimenten over haar werk vond ze altijd wel leuk. 'Dankje' Zei ze zachtjes. Ze wilde zich net weer op haar tekening richtte toen de jongen weer wat zij, hij vroeg naar haar naam. Ze legde haar potlood neer en richtte al haar aandacht nu op de jongen. 'Mikayla Mariá Gomez' Antwoordde ze de jongen. Ze was gewend om haar naam voluit uit te spreken, ze had het bij elke ontmoeting uitgesproken. Nu pas liet ze haar blik op de jongen glijden, heel snel en onopvallend. Uiteindelijk richtte haar blik weer op zijn gezicht. 'En jij? ' Terwijl ze dat vroeg hield ze haar hoofd iets scheef.