Surfing with my boyfriend.

Dawn liep met de rode surfplank het strand op. Zodra ze het geluid van de golven hoorde begon ze te glimlachen. Vlak voor het water stopte ze en wachtte ze op Airith. Ondertussen sloot ze haar ogen en genoot ze van de wind. Het was niet superwarm maar perfect om te gaan surven. Zodra ze Airith hoorde opende ze haar ogen weer. ' Dus...Hoe moet ik surven?' Vroeg ze lachend. Dit ging niks worden. Ze zag zichzelf nu al vallen in het water. Gelukkig was het rustig en zou bijna niemand haar zien vallen. 'Wacht even' Zei ze. Voordat ze ging surven wilde ze eerst even snel nat worden. Ze legde de rode plank neer en rende het water in. Het was koud, maar niet zo koud dat je er ziek van werd. Ze ging even onder en kwam een paar seconden later weer boven. Haar blonde harn waren doorweekt en plakte vast aan haar rug en een paar plukjes de los hingen aan haar gezicht. Ze veegde ze weg en liep weer naar Airith. Ze kuste hem vlug. 'Begint de les al?' vroeg ze.

Airith keek Dawn grijnzend aan toen ze hem vroeg of ze al gingen beginnen. "Wacht even..", maar voor hij wat kon zeggen vloog ze het water binnen en was ze al helemaal nat. Airith lachte luid en voelde hoe hij nu helemaal warm werd vanbinnen. En het toppunt was, Daxn kwam naar hem toegelopen en kuste hem. Een warme glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij Dawn aankeek. "Damn Hot..", zei hij en beet op zijn onderlip. "Ik bof", zei hij en lachte opnieuw. "Oké, de les begint", zei hij en kuste haar. "Najah, dat was een voorproef en een voorbereiding", zei hij luchtig en liep daarna ook het water in. Zijn haar stond sexy overal naar toe en zijn gespierde lichaam was goed zichtbaar. Hij was eigenlijk wel trots op het jarenlange trainen om doe joekels te ontwikkelen. Hij wenkte Dawn om bij hem te komen en drukte haar op de surfplank. "Eerst er gewoon eens op staan", zei hij en tilde haar makkelijk op zodat hij haar op de plank kon zetten. Zijn blauwe ogen hielden haar in de gaten zodat ze niet zou vallen. "Ik heb je vast, doe er kan niets gebeuren", zie hij en hield de plank met zijn beide handen goed vast. "En nu, ga ik stappen, je houd je evenwicht en probeer voor je uit te kijken", zei hij en glimlachte bemoedigend. Daarna liet hij de surfplank wat verder drijven. "Een golf! Hou je evenwicht schat!", zei hij en keek toe hoe de golf onder de surfplank kwam. Hopelijk viel ze niet..

Dawn glimlachte naar hem. 'Weet ik' Zei ze grijnzend. Natuurlijk zei ze nooit hardop dat ze zichzelf super hot vond, maar las iemand anders het zij konn ze het moeilijk ontkennen. Ze voelde zijn lippen op de hare en glimlachte opnieuw. Een kus van hem voelde nog steeds zo geweldig als de eerste kus van gisteren. Ze had graag gewild dat het langer duurde, maar helaas, hij praatte weer verder. Ze keek toe hoe hij het water in liep en volgde hem toen hij haar wenkte. Voorzichtig werd ze op de plank gezet en bleef ze doodstil staan. Ze kon haar evenwicht nu nog houden. Ze van geconcentreerd en lette op de plank, maar zodra ze een golf aan zag komen was haar concentratie weg. Ze haalde diep adem en knikte toen Airith iets zei, ze had hem niet helemaal verstaan maar het zal vast wel goed. zijn. Ze had moeite met het open houden van haar ogen. Ze moest zich concentreren, maar dat lukte voor geen meter. Ze voelde langzaam de golf de plank omhoog duwen. Voor een paar mooie maar snelle secondes bleef ze op de plank staan. Uiteindelijk werd de golf te hoog, verloor ze haar evenwicht en viel ze van de plank af. Geschokken kwam ze weer bovenwater en hing ze zichzelf over de surfplank. 'Perfe...' Ze spuugde wat binnengekome water uit. 'Perfect toch voor de eerste keer?' Zei ze uiteindelijk. Ze probeerde ene lichte grijns op haar gezicht te laten verschijnen.

Airith keek Dawn grinnikend aan toen ze in het water duikelde. "Haha, het was zo perfect", zei hij en lachte terwijl hij zich nu ook op de rooie surfplank zette en Dawn uit het water trok en voor zich op de surfplank. Oké, ik houd je vast aan je middel en we gaan het samen eens proberen", zei hij en sloeg met veel plezier zijn armen om haar middel en trok haar dicht tegen zich aan. Hij liet de plank de kant van een hoge golf op gaan en lachte terwijl hij zijn evenwicht met het hare combineerde en dus samen op de plank blijven staan. "Het lukt ons!", zei hij en hield haar goed vast. Hij zette zich voeten wat meer open en liet hun twee met de plank door de golf gaan, en op het einde stonden ze er nog steeds allebei op. "Goed! Het is gelukt!", zei hij en duwde Dawn expres het water in om haar daarna onder te duwen en haar waterkus te geven. "Haha", zei hij met een scheve lach en keek haar met speelse ogen aan. Hopelijk besefte Dawn dat hij zielsveel om haar gaf en geen moer kon schelen dat er mensen daar anders over dachten. "Wil je het nou eens alleen proberen?", vroeg hij en keek zijn Dawn fonkelend aan.

Dawn rolde haar ogen. 'Ik bleef toch wel zo'n 5 mooie secondes op die plank staan' Zei ze trots. Alsof dat zo geweldig was, ze meost er gewoon op blijven staan. Gelukkig had niemand haar zin vallen, behalve Airith dan, dan zou ze zich kapot schamen. 'Samen?' Herhaalde ze glimlachend. Dat vond ze wel een idee. Als ze dan vielen, vielen ze samen. Ze voelde zijn armen om haar middel heen. Meteen was ze de golf en het water vergeten. Ze gaf hem een snelle kus op zijn wang en richtte haar blik weer naar voren. Ze voelde dat de plank weer omhoog kwam. Dit keer verloor ze haar evenwicht niet, ze bleef staan, het lukte. Meteen begon ze weer te glimlachen. Ze wilde iets tegen Airith zeggen maar haar had haar al van de plank geduwd. Ze was van plan om kwaad weer boven te komen, totdat ze zijn lippen onder water op de hare voelde. Meteen was dat plan verdwenen. Ze sloeg haar armen om hem heen en zorgde ervoor dat ze kus iets langer duurde. Zodra ze weer boven kwam keek ze Airith stralend aan. Ze schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. 'Straks misschien' Zei ze. Zonder op een antwoord te wachten begon ze hem weer te zoenen. Ze zou het straks wel weer eens proberen, maar met hem zoenen was natuurlijk veel leuker dan surven. Ze sloot haar ogen en genoot.

Airith keek naar Dawn en voelde een langere kus op zijn lippen onder water. Het voelde goed dus sloeg hij meteen zijn armen om haar middel heen en trok haar iets meer de zee in zodat niemand hun twee nog kon zien. Hij wilde even gewoon eens alleen zijn met haar, zonder pottenkijker. Met een lief gebaar zoende hij haar weer zacht en streelde met zijn hand over haar rug en gaf kleine kusjes op haar buik. Het voelde wel even goed zo haar eens helemaal te verwennen. Als ze daar voor open stond natuurlijk.. "Vind je het erg als ik je op die plaatsen aanraak?", vroeg hij ietwat onzeker en bleef haar op alle plaatsen zoenen. Dat ging vanaf haar mond tot haar navel en weer terug. Hij vond het heerlijk zo. En met elke kus die hij haar gaf wilde hij altijd maar weer duidelijk maken dat hij haar nooit meer kwijt wilde. "If you go away from me, it gonna be my death", zei hij zachtjes in het Engels en stopte even met kusjes geven. Deze zin was iets dat voor hem echt wel veen betekenis gaf. Hij wilde niet dat Dawn dacht dat hij haar op een dag gewoon ging droppen als hij haar beu zou zijn. Nee, hij wilde met haar echt wel zijn hele leven blijven..

Dawn voelde dat ze ietts verder de zee in gingen, want het water werdt iets kouder. Ze kwam boven en bekeek het strand. Vanaf hier waren ze onmogelijk goed te zien. Ze grinnikte zacht toen ze de twee surfplanken op het strand zag liggen, die waren ondertussen alweer aangespoeld. Ze voelde Airith's lippen op haar buik en toen weer op haar mond. Het voelde goed, het voelde geweldig. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze het erg vond. 'Ik vind het niet erg' Zei ze er ter bevestiging achteraan. Ze legde haar hand op zijn wang en kuste hem voor een lange tijd. Weer kuste Airith haar op haar buik, ze genoot van elke kus. Ze hoorde zijn Engelse zin en glimlachte meteen. 'Ik beloof je, mij raak je niet zo snel kwijt' Zei ze glimlachend. Ze zou Airith nooit zonder reden verlaten, hij zou echt iets heel ergs moeten doen wilde hij van haar af. Ze hield van hem, en ze zou hem in geen enkel geval dumpen. Ze dook weer onder water en trok hem met zich mee. Onder water kuste ze hem en zwom ze een rondje op hem heen. Haar ogen straalde nog steeds. Het voelde alsof ze al maanden bij elkaar waren, terwijl ze elkaar pas twee dagen kende. Ze sloeg haar armen weer om hem heen en gaf hem kleine kusjes op zijn mond.

Airith voelde Dawn's lippen op de zijne en werd daarna alweer onder geduwd. Hij leek alweer te zweven toen hij nog een kus kreeg. Plots vloog er een heel stuk water in zijn mond en kwam hij proestend boven. "W-wa-t-er..", hakkelde hij en hoestte zodanig hard dat al het water er meteen uit vloog. "Gatver", zei hij en duwde het water wat weg in de omgekeerde richting met zijn ene hand. Hij wilde niet dat dat gore slijk spul rondom hun dwarrelde. "Oké, dan ben ik het met je eens", zei Airith en kuste haar nogmaals op de mond. Zijn hand gleed van haar navel uit haar nek en hij liet zijn vingers dan even onder haar zwarte topje gaan. Hij voelde haar borst en voelde een koude rilling over zijn ruggengraat gaan. Zachtjes trok hij zijn vingers terug en keek haar met een scheve glimlach aan. "Sorryw, de drang was te groot..", zei hij droogjes en lachte wat onschuldig. Hij wilde altijd al haar borst eens aanraken en nu kreeg hij het er zo warm van. Zijn ogen lieten zien dat hij best wel een beetje verder wou doen, dat hij zeker wel een lange dag verder kon gaan zo. Als hij moest overleven met kussen van haar lippen dan zou hij daar helemaal geen problemen mee hebben.

Dawn keek hem bezorgd aan toen hij hoestend boven kwam. Ze bloosde en keek naar het water. 'Sorry...' Zei ze zachtjes. Stom, ze had hem moeten waarschuwen. Het was niet haar bedoeling geweest hem half te laten verdrinken, ze wilde hem gewoon onder water een kus geven. Langzaam liet ze weer een glimlach op haar gezicht verschijnen, hij was dus alweer okay. Ze sloeg haar armen weer om zich heen en zoende hem weer. Ze schrok toen ze zijn hand onder haar zwarte topje ging. Ze liet hem voorzichtig los. 'Het is okay...' Zei ze zachtjes. Eigenlijk was het dat niet. Ze wist wel dat hij zich gewoon mee liet slepen, maar leuk vond ze het niet. Ze gaf hem een klein kusje op zijn wang. Waarom deed ze eigenlijk zo moeilijk? Airith was haar vriendje, hij had al vaak genoeg gezegt dat hij van haar hield en haar niet zou dumpen. Ze vloog hem meteen weer om zijn nek en kuste hem weer. 'Het is okay' Zei ze opnieuw, en dit keer meende ze het. Ze streek met haar hand door zijn natte blonde haren. Ze had gelijk gehad. Die blonde natte haren stonden erg sexy bij hem, maar okay, zelfs zonder water zag zijn haar er geweldig uit. Ze keek hem recht in zijn ogen aan en glimlachte naar hem. 'Ik houd van je' Zei ze zachtjes.

Airith keek Dawn met een kleine glimlach aan en merkte aan haar stem dat ze het minder leuk vond dat hij onder haar topje zat. En ergens had ze wel het vlste recht hem dat te zeggen. "Sorry..Ik liet me wat gaan. Ik zal het niet meer doen", zei hij en keek haar even serieus aan. Maar dan voelde hij haar armen om zijn nek heen en weer een kus op zijn lippen. Die kussen van haar zouden voor eeuwig op zijn lippen blijven branden. Dat had hij nu eigenlijk ook wel door. "Wat wil jij vandaag nog doen?", vroeg hij en keek haar benieuwd aan. Ze konden moeilijk heel nog heel de avond in het water blijven. Of.. Misschien had hij wel een goed ideetje. "Misschien kunnen we eerst nog eens naar de discotheek gaan en daarna naar de zonsondergang kijken terwijl we op het balkon op onze kamer zitten?", vroeg hij liefjes. En Dawn wist zijn verassing nog niet in zijn kamer. Nog net wanneer zij was vertrokken naar het strand was hij nog achtergebleven en had hij vlug rozenblaadjes gaan halen en had het op het bed gestrooid. En in grote letters vormde hij Dawn, i love you. Hij had kaarsen overal gezet en hij had nog een lekker geurtje rond de kamer gespoten. Hij wist dat vanavond ze het leuk samen gingen hebben. Gewoon weer gezellig tegen elkaar aanliggen in het bed en genieten van elkaars aanwezigheid. Dat was zijn bedoeling. En wat Dawn wilde, zou hij ook doen. Altijd.

'Het is echt okay' Zei Dawn voor de derde keer. In het begin had ze het erg gevonden, maar nu ze er zo over nadacht was er niks om zich druk over te maken. Het was Airith maar, niet één of andere vieze gozer. Precies toen ze antwoord wilde geven op zijn vraag deed hij al een voorstel. Ze knikte, ookal had ze niet echt zin om te dansen. 'Klinkt goed'Zei ze glimlachend. Als Airith dat leuk vond ging ze gewoon vrolijk mee. 'Hebben we een balkon dan?'Vroeg ze verbaasd. Ze probeerde terug te gaan naar de kamer en zich een balkon te herinneren, het lukte niet. Waarschijnlijk hadden ze die wel, maar ze was ook zo erg afgeleid geweesd. Ze had de kamer een snelle blik gegund en had zich toen weer met Airith bezig gehouden. Ze schudde alle gedachtes weer weg en lette weer op Airith. Ze drukte nog snel een kus op zijn lippen en pakte toen onder water zijn hand. 'Kom' Zei ze glimlachend. Ze zwom weer richting het strand, en probeerde hem mee te trekken. Een glimlach was niet van haar gezicht te halen. Deze dag was al net zo geweldig als gisteren, maarja, Airith was er ook de hele tijd bij geweest. Ze wist zeker dat ze bij elkaar hoorde, het moest wel, ze hield gewoon teveel van hem.

Aieith keek naar Dawn en knikte daarna. Vond ze het dan wel leuk dat hij het deed of vond ze het minder leuk? Iets in hem zei dat hij het gewoon de volgende keer moest doen als ze het zelf toeliet en het wou. Nu was het te onverwachts, en dat was misschien toch wel de verkeerde moment. Toen hij haar hand voelde glimlachte hij vaagjes en stapte met haar mee. Onderweg naar het strand liet hij zich op zijn gat vallen en liet zich lekker meesleuren door Dawn. Toen hij eindelijk aan het strand gesleept was stelde hij zich kreunend recht. Hij krabde droog over zijn rug. "Pijn", zei hij en gaf daarna Dawn een kus op haar lippen. Meteen waren er allemaal ogen op hun twee gericht met twee jongens die hun vierkant uitlachten. "Jaloers misschien? Je kunt er gewoon geen krijgen, is het niet? Lafaard", zei hij en lachte schraal naar hem terwijl Airith de twee jongens vernietigend aankeek. Eén van de jongens stelde zich recht en liep kwaad op hem af. Hij nam Airith vast aan zijn kraag en tilde hem op. Half naar lucht happend keek Airith naar Dawn. "Ga, alsjeblieft..", zei hij en voelde plots een harde stamp in zijn zij. Hij werd op de grond gegooid en kreeg een paar rake kloppen tegen zijn buk. Tegen twee jongens kon hij niet op, wat hij nou wou of niet. "Dawn..Loop..", zuchtte hij kreunend van de pijn..

Dawn grijnsde. 'Niet zeuren, had je maar gewoon mee moeten lopen' Zei ze. Ze gaf hem een kus en volgde zijn blik naar de twee jongen. Eigenlijk schronk ze er niet veel aandacht aan todat Airith wat naar ze riep. Meteen richtte ze zich weer op Airith. Ze legde haar handen op zijn borst. 'Niet doen' Fluisterde ze. Het was al te laat, de jongen kwamen al op hem af. ' Stop!' Riep ze toen ze Airith vast pakte. Ze pakte de jongen beet maar werd op de grond geduwd door de andere. Ze hoorde Airith roepen dat ze weg moest gaan, maar dat ging dus echt niet gebeuren. Ze ging niet bij hem weg, vooral nu niet. Ze krabbelde weer overeind en trok èèn van de jongens weg. 'Stop ermee!' siste ze. Ze was niet supersterk maar kreeg het voor elkaar om hem onderuit te halen. Het was een simpel trucje. Hem bij zijn keel pakken en hem van achteren een trok tegen zijn benen geven. Voordat de jongen overeind kon komen ging ze bovenop hem zitten en duwde ze met haar handenop zijn keel (x)). Ze keek om naar Airith, ze wou dat ze hem nog meer kon helpen. 'Airith...' Zei ze zachtjes, angstig. Er sprongen tranen in haar ogen. Ze kon er niet tegen als iemand waar ze om gaf pijn leed. De jongen waar ze op zat gebruikte de tijd dat ze afgeleid was en gooide haar weer in het zand.

Airith keek Dawn aan en voelde zoveel pijnkrampen door hem heen gaan. "Nee!", gilde hij en zag dat Dawn op de grond werd gesmeten. "HELP ALSJEBLIEFT IEMAND!", gilde hij en voelde hoe tranen uit zijn ogen sprongen. "Dawn, nee..", zei hij toen ze Dawn allemaal begonnen te slaan. "Nee!", gilde hij en probeerde recht te krabbelen. Hij gaf de ene gast een slag in zijn gezicht, uiteraard met zijn vuist en sloeg de andere in zijn middel. In een fractie van een seconde was Airith op de grond geslagen en kreeg hij nu nog meer klappen. Een paar in zijn gezicht en velen in zijn buik. Zijn gezicht bloedde hard en ergens wist hij dat dit misschien wel zijn dood kon zijn. Als ze hem bleven martelen zou hij er n!ets meer aan kunnen doen en alleen maar kunnen afwachten. "Dawn, ga weg! Ik houd van je..", zei hij zacht, bijna fluisterend. Zijn stem was schor en smekend. Ergens hoopte hij op iemand die hun zou verlijden van al zijn pijnen. Maar hij wilde dat Dawn zich hierin niet bemoeide, want hij hield teveel van haar. Hij wilde helemaal niet dat die gore gasten haar te pakken zouden krijgen en haar nog maar wouden misbruiken. Pijnlijke beelden kropen voor zijn ogen. "NEE!", schreeuwde hij, maar hij zat gekneld tussen de jongen die hem maar bleef schoppen..

Dawn sloot haar ogen even. Het duurde even voor ze weer overeind kwam, ze had een harde klap op haar schouder gekregen. Met moeite stond ze weer op. Weer hoorde ze Airith roepen dat ze weg moest gaan. Ze schudde haar hoofd. 'Als ik je alleen laat word het je dood' Fluisterde ze zachtjes, waarschijnlijk zo zacht dat niemand het hoorde. Terwijl er een traan over haar wang glled zag ze hoe ze hem weer begonnen te schoppen. Ze kneep haar ogen dicht, dit moest ophouden. Ze wilde op de schoppende jongen afrennen maar werd tegen gehouden en weer op de grond gedruk. Ze sloeg de jongen maar haar armen werden in het zand gedrukt. 'Laat me los!' Schreeuwde ze. Ze probeerde los te komen, maar zonder succes. De jongen deed haar voor de rest geen pijn, hij hield haar alleen stevig tegen de grond. Ze opende haar ogen en keek de jongen smekend aan. 'Alsjeblieft...' Fluisterde ze zachtjes. Ze zag duidlijk dat de jongen twijfelde, maar uiteindelijk verscheen er weer een stomme grijns op haar gezicht en hield hij haar nog steviger vast. Ze sloot haar ogen. Ze hoorde achter zich de klappen die Airith kreeg.

Kenneth was op zijn dagelijkse joggings toer. Ditmaal was hij zijn muziek jammer genoeg vergeten. Al was er wel het geluid van de zee. Opeens hoorde hij hard geschreeuw er bovenuit komen en schoot zijn blik naar enkele jongens en een meid. Meteen rende hij er naar toe en zonder erbij na te denken trok hij de ene jongen die een andere aan het schoppen was weg en verkocht hem een harde trap in zijn maag waardoor die neer viel. 'Jullie twee, maak dat je wegkomt. Ik kan ze wel aan.' Riep hij zowel naar de jongen die op de grond lag als het meisje. Al gauw voelde hij een hand om zijn arm heensluiten en meteen gaf hij een harde kopstoot naar achteren waardoor die gast achterover viel met zijn handen naar zijn neus. Kort knielde hij neer bij de jongen en greep zijn hand meteen trok hij de jongen uit de weg van de twee andere en ging beschermend voor zowel hem als het meisje staan. 'Maak dat jullie wegkomen!' Sprak hij kwaad tegen de twee jongens die uiteindelijk recht waren gekomen. Zijn armen waren gespreid zodat hij beide zou kunnen tegenhouden moesten ze op de blonde jongen en het meisje afgaan. Ergens had hij het gevoel dat dit niet de laatste klappen waren die er vielen. En al zeker niet dat hij alle klappen zou geven. Maar er ook duidelijk veel zou ontvangen.

Airith keek naar Dawn en voelde allerlij klappen hard aankomen. De stem van Dawn brak zijn hart. Het was waar.. Maar hij wilde haar er niet bij betrekken! Ze moest hier weg! "Doe het dan voor mij.", fluisterde hij. Toen er plots een onbekende jongen afkwam en het voor hen op nam keek hij hem dankbaar aan. Maar langs de ene kant was hij bang, doodsbang. Straks sloegen ze hem óok neer.. "Bedankt..", zei hij toen hij overeind gekrabbeld was. Hij sloeg zijn armen om Dawn heen en wilde de jongen helpen maar zag dat de ene dikke op hen af kwam stormen en de zwart harige jongen allemaal klappen gaf. "Nee, alsjeblieft!", zei hij en wilde gewoon niet zien wat er allemaal gebeurde. Hij wilde dat alles zou stoppen, het moest gewoon een nachtmerrie zijn! Met een klein hartje vloog hij op de ene jongen af. Hij duwde hem tegen de grond en gaf hem rake boksklappen in zijn gezicht. "Laat ons gerust, hoor je", siste hij naar hem maar meteen werd hij aan de kraag gepakt door de tweede gast die hij vergeten was. "Kut!", zei hij en probeerde zich te verdedigen wat dus nauwelijks lukte..

Kenneth keek naar de blonde jongen die hem hielp. Kwaad schudde hij zijn hoofd. 'Ga weg, beiden, ik kan ze aan.' Zijn gezicht voelde pijnlijk aan, maar het kon hem geen een moer schelen. Meteen tackelde hij de ene jongen die blondmans vast had. Hij gaf hem enkele rake trappen in zijn ribben, dan nam hij hem bij zijn kraag en kreeg al snel een klap op zijn borst. Meteen gaf hij hem nog een kopstoot waardoor die wel enkele minuten buiten westen was. Toen hij zag dat dikkie op het meisje afging snelde hij op hem af en duwde hem hard handig op de grond, al lukte dat niet echt want eerst werd hij zelf nog eens neer geslagen. Net wat hij nodig had. Meteen greep hij naar zijn been en trok hem dan ook onderuit en klom dan weer recht. 'Ik meen het jullie twee ga weg, ik kan het hier alleen af. Geen zorgen. Zorg dat jullie veilig zijn.' Uiteindelijk knielde hij bij de dikke jongen neer en greep hem vast bij zijn keel en trok hem recht en hield hem nog steeds vast. 'Jij daar!' Schreeuwde hij naar de andere jongen die juist bijkwam. 'Oftewel lazere jullie nu op, oftewel gaat je dik vriendje hier zometeen wat zwemmen, en geloof me dan komt hij niet meer terug.' Sprak hij kil tegen de jongen die meteen wat stappen achteruit deed. Op dit moment had hij zijn uiterlijk mee, mensen raakten sneller in de ban van zijn tatoeage's en dan kregen ze bang.

[Blueh, moet gaan TwT]

Na diep ze gezucht te hebben keek ze voor zich uit, ze miste hem. Ze miste hem. Ja ze miste hem. Iris vloekte in zichzelf, waarom moest ze toch altijd aan Mike denken? Hij zou nu vast boos op haar zijn dat ze hem niet gelijk vertrouwde, maar om eerlijk te geven wist ze het nog niet. Of ze er goed aan deed om hem terug te nemen, als hij dat nog wilde. Even schudde ze haar hoofd en voelde hoe een zachte bries door haar haren woelde. Het voelde goed aan, al was er niet veel goeds aan dit moment. Er waren veel te veel nare herrinneringen die het moment vergalde. Voor een moment liep ze verder. Voetje voor voetje.
Een harde gil deed haar opkijken, in de verte stonden een groepje mensen met elkaar te vechten. Het leek erop dat ze het niet redde. Meteen schoot de herinnering van het café in Engeland door haar hoofd heen, maar ze drukte deze gedachten weg en rende er zonder erbij na te denken na toe. Zo hard als ze kon. Toen ze er dichter bij was gekomen zag ze duidelijk wie de 'slechterikken' waren. Een zwartharige jongen was al bezig een einde aan het drama te maken. En ook de blonde jongen was nu bevrijd. Iris adem stokte en ze kneep haar hand tot een vuist. Snel liep ze naar één van de jongens toe en sloeg hem tegen zijn hoofd aan. Al keek hij haar versufd aan, toch wist ze dat hij het er niet bij zou laten zitten..

Airith keek naar de zwartharige jochie die zei dat ze zich zelf veilig moesten stellen. Airith hield Dawn stevig vast en gaf haar een korte zoen op haar wang. "Het komt goed..", fluisterde hij pijnlijk. Zijn hart bonsde als een razende en zijn hart maakte een sprongetje toen hij zag dat de dikke gekneld zat door de zwartharige jongen. Zonder erbij na te denken liep hij op het vriendje van de dikke af en nam hem bij de keel. Hij duwde hard door waardoor de jongen naar adem snakte en om genade vroeg. De jongen stak zijn handen omhoog en gebaarde zijn vriend of weg te gaan. Toen er dan nog een meisje af kwam en hem een klap gaf kwam er een grote grijns op zijn gezicht. Maar zelf dat deed al verdomd veel zeer. Alles op zijn gezicht bloedde en zijn knokkels waren gekneusd. Ook een deel van zijn buik zag helemaal blauw. Slenterend van de pijn liep hij op het meisje en op de jongen af. "B-bedankt..", kreunde hij zachtjes en probeerde naar Dawn te kijken. Zijn ogen zeiden al genoeg. Alles aan zijn lichaam deed pijn véél te veel pijn..

Alles leek langzaam voorbij te gaan. Natuurlijk had ze al lang weg kunnen rennen, maar ze kon hem onmogelijk aan zijn lot overlaten. Opeens zag ze een andere jongen aan komen rennen die meteen een paar rake klappen uitdeelde. Ze kreeg het voor elkaar om de jongen die boven op haar zat van zich af te duwen. Ze zag dat Airith overeind kwam en even naar haar kwam. 'Ik ga niet weg' Fluisterde ze zachtjes. Ze gaf hem een snelle kus en richtte zich weer op de jongens. 'Kappen!' Riep ze, maar natuurlijk luisterde iemand naar haar. Ze hoorde dat de jongen, die hen juis hielp, riep dat ze weg moesten gaan. 'Nee!' Was het enie wat ze riep. Ze kende de jongen niet, maar ook hem kon ze niet alleen laten met die twee jongens. Ze veegde snel een traan weg en rende weer op èèn van de jongens af. Ze zag dat er nog een meisje bij kwam, ze kende haar niet. Ze lette niet lang op het meisje en sloeg weer èèn van de jongens. Misschien zou ze zo wel winnen, vier tegen twee... Niet veel later voelde ze Airith's armen om zich heen. Ze keek naar zijn ogen en beet op haar lip. Ze zag dat hij pijn had, ze hadden hem dan ook zwaar te pakken gekregen. Ze gaf hem een klein kusje op zijn lippen.

Kenneth keek nog steeds in alle woede naar de jongen die hij bij zijn keel vast had. Een straal bloed liep langs zijn oogkas naar beneden, blijkbaar lag die open door een van de klappen die er op was gegeven. Afwachtend ging zijn blik naar de andere jongen die nu aan het gebaren was dat ze beter konden gaan. Zonder enige aanleiding smeet hij het dikkerdje op de grond dat meteen weg liep. Ook de andere vertrok uit angst welliswaar. Kort staarde hij naar de grond en zag al snel een druppel bloed in het zand vallen. 'Maakt niet uit.' Kort keek hij naar de wonden op zijn gezicht en fronste even, die konden beter even verzorgd worden. Dan schoot zijn blik naar de twee meisjes waar hij kalm naar knikte. 'Wat moesten ze van jullie?' Kenneth's stem klonk nieuwschierig al probeerde hij het toch weg te stoppen, maar dat lukte hem niet echt goed. Kenneth richte zijn donkere ogen al gauw weer op de grond en wachte rustig af op enige reactie van de drie mensen die er stonden.

[Insp]

Airith keek naar Dawn en voelde een kleine kus op zijn lippen. Hij probeerde te glimlachen en keek daarna naar Kenneth die een vraag stelde. "Ik had even wat tijd met Dawn doorgebracht en zag dan dat die twee ons stonden uit te lachen. Ik had hun verweten en toen begon het. Allemaal heel vaag maar toen die op mij af kwam besefte ik pas dat ze met twee waren en ze met gemak Dawn konden afmartelen. Ik wou niet dat er haar iets overkwam, dus heb ik mij niet verweerd, op het begin welk. Maar daarna leken de pijnen niet meer echt, het was raar", zuchtte hij en keek naar de grond. Door zijn domme uitval was hij en de jongen er zo aan toe. "Bedankt hé", zei hij en keek naar de zwartharige jongen. "Ik ben Airith, en dat is mijn vriendin Dawn", zei hij en en keek daarna naar het meisje dat erbij was gekomen. "En hoe noemen jullie?", vroeg hij en nam Dawn dicht tegen zich aan. Wat was hij blij dat ze haar niet hadden gepakt. Hoe machteloos zou hij zich dan gevoeld hebben? Kort liep hij naar het water en spoelde zijn gezicht met het zoute water. Van zijn moeder had hij geleerd dat zout water hielp tegen wonden. Maar toch, het prikte inorm veel.. Toen heel zijn gezicht wat beter toonbaar was liep hij terug naar de groep en glimlachte daarna zacht.

Dawn volgde het hele gesprek tussen de twee, maar bleef zelf stil. Alle beelden van het gevecht vlogen nog voor haar ogen langs. Uiteindelijk werd het haar teveel en sloot ze stevig haar ogen. Ze duwde zich nog dichter tegen Airith aan. Ze opende haar ogen weer toen de jongen met het zwarte haar op hun namen vroeg, maar voor ze iets kon zeggen had Airith haar al voorgesteld als zijn vriendin Dawn. Ze kon het niet laten om te glimlachen. Vriendin...Dat klonk toch zo geweldig uit zijn mond. Ze drukte haar lippen op zijn wang. Ze bekeek Airith even en zuchtte, hij moest vast veel pijn hebben. Ze streek zachtjes over zijn arm. 'We ga zo terug naar onze kamer' Zei ze zachtjes. 'Dat lijkt me beter' Ze glimlachte licht naar hem. Weer vlogen de beelden van het gevecht door haar hoofd. Ze rilde licht. Ze wilde Airith nooit meer zoveel zien pijnlijden. Ze had hem eerder horen zeggen dat hij zich niet verweerde omdat hij haar wilde beschermen. Opnieuw zuchtte ze, het was dus haar schuld dat hij er nu zo uitzag. Als zij er niet was geweesd had hij waarschijnlijk nooit iets naar de jongens geroepen, als zij er niet was geweesd was dit gevecht nooit ontstaan en had hij niet zoveel pijn geleden. 'Het spijt me...'Zei ze zachtjes, maar waarschijnlijk hoorde ze het niet. Haar blik was alweer op de grond gericht en je kon haar lippen nauwlijks zien bewegen.

Er stond een onrustige blik in haar ogen. Een blik die altijd al in haar ogen had gestaan, maar nu erger leek te worden. Voor een moment richtte ze haar blik op de twee jongens, één daarvan had ze zonet een klap gegeven. Maar die was al snel weer overeind gekrabbeld. Nog voordat ze nog een keer kon uithalen, merkte ze dat de zwartharige en blonde jongen het al voor elkaar hadden gekregen. De twee dwaalde af en toen waren ze eindelijk met rust gelaten. Een opgeluchte zuchte verliet haar keel en ze keek hun beiden aan. Toen pas merkte ze dat er ook een ander meisje bij was, ze leunde tegen één van de jongens aan. Aan haar houding kon ze opmerken dat het haar vriend was. Een pijnlijke steek ging door haar hoofd heen, maar ze negeerde deze meteen. "Ik ben Airith, en dat is mijn vriendin Dawn" zei de blonde jongen. Iris glimlachte even en keek hem aan. Er zaten wonden op zijn gezicht, hij was er blijkbaar niet geheel afgekomen. "En hoe noemen jullie?" vroeg hij. Ze glimlachte nogmaals en zuchtte. "Ik ben Iris." antwoordde ze en ging met haar hand door haar haar heen. Ze had het warm gekregen van alle toestanden. Maar dit probeerde ze zoveel mogelijk te onderdrukken.