Breakaway.

De typische geluiden van het ijshockey en de juichende toeschouwers bereikten Matt zijn oren toen de aanvoerder van 't team de deur open deed, en iedereen een voor een de deur door verdween naar het veld. Ze hoefden alleen nog maar in de tweede helft de nieuw bedachte strategieën toe te passen en ze zouden binnen lopen. En hoewel ze nu al flink voor stonden kon het nooit kwaad om beter je best te doen dan in de eerste helft. Zijn Icehockeyschaatsen waren gister geslepen nadat hij ze voor het eerst had uitgeprobeerd -ze waren nog gloednieuw-, en gleden gemakkelijk over het dunne laagje ijs. Zijn lichaam werd beschermd door een harnas waardoor de jongen enorm breed leek en een helm die hij op zijn hoofd zette zodra hij het ijs betrad.
Nadat de harde zoemer was gegaan en het team in formatie was gaan staan sprintte Matt naar voren, zijn schaatsen raakten het ijs nauwelijks terwijl hij langs de voorste mensen heen schaatste. Drie aanvallers gingen met hem mee, en degene die rechts van hem stond schaatste naar voren om de puck vervolgens met een drop pass voor voor Matt achter te laten. Deze speelde hem direct via een flip pass -om de hockeystick van de persoon die voor hem stond te ontwijken- die hem vervolgens af maakte. Hij wierp even een korte blik op het publiek om te zien dat de meeste mensen in 't rood op stonden om blij te juichen of te klappen. Matt vroeg zich af of mensen hem zouden herkennen in zijn outfit, aangezien hij geen zin had in opmerkingen als 'Jij zit toch in 't Icehockeyteam?'. Ja, hij had het misschien wel door de try-outs gered, had het zelfs geschopt tot aanvaller, maar dat was voor hem geen reden om meteen te denken dat hij nu van status zero naar een cool persoon was gestegen. Een paar Body-checks en een hoop Breakaway's volgden, waarna het eindsignaal volgde.
Hij haaste zich zo snel mogelijk de kleedkamer uit nadat de teambespreking was afgelopen om het ijs weer op te gaan, zonder helm dit keer. De tribune was op een paar mensen na leeg, waardoor hij even vertwijfeld op zijn lip beet. Hij hield zichzelf voor dat die paar mensen snel weg zouden gaan of er zelfs helemaal niet waren, begon een beetje te spelen met de puck en schoot af en toe met een enorme snelheid richting het smalle doeltje.

[Iedereen welkom !]

Hayley had grijnzend toegekeken hoe de wedstrijd was verlopen. Waarom had ze niet gewoon ijshockey gekozen? Omdat je een meisje bent, antwoorde haar geweten er simpelweg op. Ja dus, begon Hayley. Je bent normaal geen sport mens, legde haar geweten haar uit. Hayley schrok en stond op. "Wie ben je eigenlijk?" Vroeg ze dom aan de stem in haar hoofd. Daar hebben we het niet over, lachtte de stem schals in haar hoofd. Hayley dacht na over een logische verklaring. Óf ze was gek geworden aan een langzame opsluiten, óf ze begon echt haar slimheids- factor kwijt te raken.
Hayley schudde het gevecht tussen haar en de alien in haar hoofd af terwijl ze toekeek hoe een jongen de puck keihard in het doel schoot. Hayley had bewondering voor hem, zelf was ze een ramp op schaatsen -misschien was het daarom logisch dat ze voetbal in plaats van ijshockey had gekozen.
Hayley veegde haar haar aan de kant terwijl ze even keek hoe laat het was.
Zei was vrijwel een van de weinigen die nog was gebleven na de wedstrijd, op een gezin na en een verliefd stel die het blijkbaar te druk met elkaar hadden. Hayley gnifte terwijl ze weer voor haar uit keek. De jongen was blijkbaar enthousiast en zat zijn toekomst plannen al te bespreken met zijn ouders. Als ik later ouder word, ga ik bij de kunstacademie, hoorde Hayley ineens. De woorden die ze ooit had gezegt tegen haar moeder op 6 jarige leeftijd. Droevig keek Hayley voor zich uit terwijl ze haar slapen met haar vingers masseerde. Die klote herinneringen, vloekte ze in haarzelf.