Hoezo, een plan..

Emilie zuchtte eventjes toen ze hoorde wat hij zei. Alles komt goed. Ja, alles zou wel goed komen, over een hele lange tijd of misschien na haar leven. Niet alles kwam goed; haar ouders kon ze ook niet meer terughalen. Ze haalde even adem en begon te spreken, met een nogal hese stem. 'Misschien is het dat net, Kenneth, Ik geloof er zelf niet in. Niet meer.' Hoe kon ze nog geloven in de situatie als haar bloedeigen broer niet eens te vertrouwen was? Hoe kon alles goed komen als alles foutliep? Alles behalve de relatie tussen Kenneth en haar, die maakte redelijk veel goed, maar kon niet alle brokken lijmen. 'Ik vertrouw enkel jou nog. Niemand meer. Nooit meer. Enkel personen van wie je houdt, kunnen je kwetsen. Maar jij gaat me niet kwetsen, Kenneth, dat weet ik. Enkel jij, de rest kan de pot op.', sprak ze wat onbezonnen, terwijl ze steeds wat luider begon te praten.
[me too, vandaar zo kort Oo]

'Als je er niet in gelooft dan was je hier nu vast niet. Dat weet je zelf wel. En als het nu niet goed komt dan zal het een van de dagen wel gebeuren. Als het nodig is praat ik binnen kort een keer met je broer, en als je kunt mijd hem dan. Misschien vraag ik teveel van je, maar ik vertrouw het niet meer na dit.' Nog steeds klonk zijn stem vrijzacht. Hoewel hij hier zo hard kon praten als hij wou, de rots was geluidsdicht gemaakt, dus niemand kon hen horen. Voorzichtig stond hij op. Kenneth wandelde naar de deur en plaatste zijn hoofd daar tegen. Het was akelig stil binnen in het zwembad. Waren ze weg? Of wachtte ze tot ze tevoorschijn kwamen. Kort aarzelde hij om de deur open te doen maar draaide zich dan naar haar om en zette zich weer naast haar neer. Hij kon begrijpen dat ze alleen hem nog maar vertrouwde, maar toch. Ze moest toch ook andere vrienden gaan hebben hier na verloop van tijd. Ja, hij kon haar gaan voorstellen aan Sawyer en Ruby misschien dat ze wel opschoot met hen, maar ja.

'Néé, je gaat niét met hem praten. Dat wil ik niet. Bovendien zijn verschillende antwoorden over een gebeurtenis in me op gekomen, en zou ik hem zelf eens willen gaan uithoren.' Haar verdriet begon nu wat plaats te maken voor woede, voor Lander, maar ook voor zichzelf. Zij geloofde hem immers blindelings en trapte als een dom schaap in zijn idiote vallen, zijn leugens. En toen Kenneth opstond, besloot ze alles gewoon even te vergeten en haar stemming over een andere boeg te gooien. Even wachtte ze gespannen af tot hij terug bij haar zat en meteen had ze haar tranen gedroogd, waarna ze meteen over een ander onderwerp begon. 'Hoe was school vandaag, trouwens?, vroeg ze alsof er niets gebeurd was, gewoon omdat ze er niet meer over wilde praten.
[sorry, zo kort, ben ff druk aan het leren dus gaat moeilijk]

Kenneth keek haar aan en haalde zijn schouders op. Hij wou gaan praten met hem, maar van praten ging het waarschijnlijk over op vechten. 'Laat me opzijn minst met je meegaan, ik wil niets dat je iets overkomt.' Hij legde zijn arm weer om haar heen en keek haar met een glimlach aan. Ookal was dit niet echt een moment om te gaan grijnzen. Maar ze konden ook niet gewoon de gehele tijd depressief gaan doen, daar was hij zich ook bewust van. 'School? Ach, saai zoals elke dag. Daarom heb ik ook de namiddag geskipt.' School was de laatste tijd saai, maar dat kwam eigenlijk omdat er enkele voetbaltrainingen waren afgelast en er binnenkort een wedstrijd aan zat te komen. 'En jij dan? Wat deed jij zoal vandaag.' Perfecte manier om over iets anders te beginnen. Wel begon hij zich te vervelen, maar de kans dat ze hier een gehele avond bleven was eigenlijk best wel groot. Omdat hij waarschijnlijk niet mocht gaan kijken of ze er nog waren.

De donkere ruimte leek wat lichter te worden, haar ogen begonnen echt wel te wennen aan het donker. Ze was het er niet mee eens geweest dat Kenneth zou meegaan met haar, maar liet het maar zo, daar zouden ze later wel over spreken. Nu wilde ze niet meer verderpraten over dat onderwerp. Vandaar dat ze haar schouders even onverschillig ophaalde.
Zijn arm werd om haar heengeslagen en ze zuchtte even terwijl ze haar hoofd tegen hem legde. Ze luisterde naar wat hij vandaag gedaan had, en knikte even begrijpend. Maar toen hij vroeg wat zij vandaag had gedaan, besloot ze de normale handelingen achterwegen te laten en enkel de uitschieters te melden. Ze ging wat verzitten en draaide zich daarbij met haar borst naar met toe, waarna ze haar rechterhand in aan de andere kant van zijn nek legde, terwijl ze zachtjes fluisterde. 'Ik heb..', begon ze rustig, waarna ze haar lippen naar zijn oor bracht, en opnieuw fluisterde. 'Aan jou gedacht,', klonk het, waarna ze hem een kusje in de nek drukte, en haar lippen op nieuw naar zijn oor bracht. 'Aan jou gedacht', klonk het opnieuw, waarna ze hem een kus op de wang drukte, en opnieuw aan zijn oor begon te fluisteren. 'En aan jou gedacht.', klonk het, terwijl ze de hand in zijn nek wat naar beneden liet zakken.

Kenneth's arm zakte van haar af toen ze zich naar hem toe had gedraaid. En toen hij haar hand in zijn hals voelde rilde hij even. Haar warme hand lag op zijn koude nek, dat gaf een raar gevoel. Nieuwschierig keek hij haar aan en luisterde en meteen verscheen er een grijnsje. De kus liet zijn hart enkele tellen overslaan. Dan volgde er een grotere grijns en weer een kus ditmaal op zijn wang. Zachtjes legde hij zijn hand op haar schouder en keek haar met pretoogjes aan doen. Uiteindelijk toen ze stil was keek hij haar aan. 'Ik vergat het belangrijkste wat ik vandaag gedaan heb. Aan jou gedacht, en daar konden de mensen op school niet mee overweg.' Vervolgens drukte hij een zachte kus op haar lippen en streek zachtjes met zijn duim langs haar hals. Kort beet hij op zijn onderlip, vervolgens nam hij haar hand vast en plaatste dat op zijn hart. 'Dit behoort voor altijd aan jouw toe.' Ergens was hij verbaasd hoe zacht zijn stem klonk toen hij dit zei. Je moest al echt goed horen om het door te hebben dat hij wel degelijk wat zei tegen haar.

Emilie keek Kenneth glimlachend aan toen ze hoorde dat hij ook aan haar gedacht had, waarna ze even genoot van de zoete kus op haar lippen. Een onweerstaanbare rilling ging door haar heen wanneer Kenneth met zijn duim langs haar hals streek. Ze voelde dat hij haar hand vastnam en niet veel later lag haar hand op zijn borst, die zacht maar ook warm aanvoelde. Ze werd gek van wat hij zei en beet even op lip toen hij zachtjes zei dat zijn hart voor altijd aan haar toehoorde. Ze streelde zachtjes met haar vingertoppen over zijn borst, waarna ze hem vol liefde aankeek. 'En ik aan jou. Voor altijd.', sprak ze zachtjes, waarna ze haar hoofd tot vlakbij hem bracht, tot enkele milimeters voor hem, keek hem even verliefd aan, wierp een blik op zijn lippen, en drukte haar lippen zachtjes op de hare, terwijl ze hem eerst rustig, maar later wat uitbundiger begon te zoenen, met haar ene hand nog steeds op zijn borst, haar andere in zijn nek.

Kenneth voelde zijn hart met de seconde weer sneller slaan. En toen hij de kus kreeg beterde het niet. Zachtjes plaatste hij zijn hand op haar wang en volgde haar mee in haar kus. Hij snapte niet dat er zo'n gevoel echt kon bestaan. Het leek niet echt. Het was echt ongezond om zoveel van iemand te houden. Mensen vroegen hem soms naar hoe het zat met een vriendin. Dan legde zijn vrienden hem meestal het zwijgen op en vertelde hen, zijn mond niet open te breken, want dan zweeg hij niet meer. Zoveel sprak hij niet over haar. Maar als hij eenmaal begon dan kon je het een gehele dag aanhoren. Kenneth beindigde de kus maar hield zijn gezicht wel zo dicht bij het hare. Met een dolverliefde blik keek hij haar aan en legde zijn andere hand in haar hals. Daar streek hij zachtjes over met zijn wijsvinger. 'Er komt niets tussen ons in. Nooit.' Prevelde hij zachtjes tegen haar lippen. Waar hij na zijn woorden een kus op drukte.

Emilie voelde hoe haar hart naar boven leek te komen, alsof het in haar keel leek te kloppen. En niet van angst,nee, van verliefheid, pure verliefdheid en van gekte, de gekte die hij bij haar veroorzaakte. Ze voelde echter opnieuw het bijna onbedwingbare gevoel bovenkomen, waardoor ze zich wat probeerde te sussen. Ze zuchtte even zachtjes toen hij de kus beëindigde, en beet even op haar lip. Ze grijnsde even en schudde overtuigd haar hoofd, waarna ze haar lippen even tuitte en hem op dezelfde moment als hem een kus gaf. Kort liet ze de kus duren, waarna ze nogmaals zuchtte en hem aankeek. 'Je maakt me gek, als je niet stopt, sta ik niet in voor de..', sprak ze even, waarna ze op haar lip beet. ''Voor de gevolgen.', vervolgde ze. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar hand nog steeds over zijn borst liet glijden.

Kenneth keek haar aan en beet even op zijn lip. Hoe kon hij stoppen? Hoe moest hij die drang weer laten verdwijnen? Zachtjes streek hij met vinger langs haar wang en aarzelde even. 'Ik..kan proberen om te stoppen. Dan kunnen we desnoods gelijk gaan slapen als je wilt.' Of zou ze nu gaan bedoelen dat hij verder moest doen? Van vrouwen zou hij nooit veel snappen, ja misschien als hij oud was dan zou hij hen misschien gaan snappen. Even haalde hij diep adem en liet zijn andere hand ook zakken tot aan haar nek. Vanavond draaide het alleen maar om hun, het feit dat ze bij elkaar waren. Om niets anders. Ja, buiten haar misschien beschermen tegen die bende. Een rilling trok over zijn rug, maar dat was door een kort iets waar hij aandacht. Niets speciaals eigenlijk.

[Post met men gsm, pc raakte niet op Monica]
[Moet ook gaan]

Emms keek hem even verward aan toen hij zei dat hij kon proberen te stoppen, en dat ze gelijk konden gaan slapen. Wat wilde hij? Wilde hij gaan slapen, gewoon slapen? Nou, dat was dan goed voor haar. Als hij dat per se wilde. 'Uhm.. Oké.. Als jij dat wilt..', sprak ze, terwijl ze de teleurstelling in haar stem wilde verbergen. Haar was altijd verteld dat vrouwen zogezegd moeilijk te begrijpen waren, maar zelf begreep ze niets van mannen, dus dan was de hele wereld gewoon niet te begrijpen.. Ze begreep zichzelf soms niet eens. Ze zuchtte even zachtjes en liet hem dan wat losser, waardoor ze weer wat naar achteren ging zitten. Als hij niet wilde, dan wilde zij ook niet. Zo werkte het niet.
[kortkort i know]

'Em, wat wil jij dan? Ik bedoel, ik wil alles doen wat jij ook wil.' Hij zette zich weer tegen haar aan en keek even verward naar de grond. Tja, meiden bleven onbegrijpbaar voor hem, maar waarschijnlijk was het omgekeerd net zo. Voorzichtig drukte hij een kus in haar nek, waar hij perfect bij kon door het feit dat hij wat onderuit gezakt zat. Voor even leek hij wat te horen, maar het was gewoon verbeelding. Allesins dat dacht hij. De deur kreeg je toch niet open van buitenaf, alleen als je er een keur goed hard aan trok zoals hij had gedaan. Maar dat moest je eigenlijk gewoon weten, hij zelf wist het niet maar had gewoon hard getrokken, deels uit woede welliswaar. Zijn blik ging weer naar haar afwachtend wat ze nu echter gingen doen. Want hij had duidelijk het idee, dat ze niet wou slapen, maar waarom had ze dan gezegd dat als hij verder ging ze niet zouz in staan voor de gevolgen?

Toen hij vroeg wat zij wilde, haalde ze even haar schouders op. Tot ze wat begon te begrijpen waarom hij zo 'raar' had gereageerd, ze had zichzelf misschien wat verkeerd uitgedrukt. 'Ik bedoelde dat we nu zouden moeten stoppen, moest je niet verder willen gaan vannacht. Anders wordt het gewoon te verleidelijk, dat ik niet zou kunnen stoppen.', sprak ze zachtjes, waarna ze hem even afwachtend aankeek. Ze voelde zijn lippen in haar nek en rilde even. Een tinteling maakte haar gek, waarna ze hem even zacht over zijn been streek, waar ze nu wat moeilijker aankon omdat hij lager was gaan zitten. Ze zuchtte even zachtjes en keek hem twijfelend aan.

'Ik wil echt verder met je gaan, dat weet je evengoed als mij. Maar alleen maar als jij wilt. Ik had het waarschijnlijk fout begrepen ofzo.' Toen ze over zijn been streek voelde hij die hele plek gloeien. Alsof er iemand met vuur was overgegaan. De jongen legde zijn arm weer om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Ik denk eigenlijk ook wel dat ze zijn vertrokken, maar misschien kunnen we gewoon voor de veiligheid hier blijven. Dat lijkt me op dit moment wel het makkelijkste.' Kort beet hij op zijn lip, hij wou verder met haar gaan. Maar misschien was dit niet echt de juiste plek, en het juiste moment. Maar hoe in godsnaam kreeg hij dat sterke gevoel weer de kop ingedrukt? De jongen had werkelijk geen idee, maar ergens wou hij dat ook niet. Maar misschien werd het niet vanavond, er was veel gebeurd. Zowel voor haar als voor hem, misschien dat ze dit beiden eerst even konden laten bezinken en zich dan op iets anders storten.

'En of ik dat wil.', sprak ze even glimlachend, terwijl ze even op haar lip beet. Ze zuchtte even zachtjes en keek hem dan aarzelend aan, waarna ze voelde hoe hij zijn arm weer om haar heen legde en haar dicht tegen zich aantrok 'Ja, hier blijven. Geen pottekijkers.', sprak ze even grijnzend, waarna ze hem even zelfverzekerd aankeek. 'We kunnen natuurlijk ook gewoon onze gevoelens negeren..', sprak ze , waarna ze even haar schouders ophaalde en met haar ogen rolde, hem droogjes aankijkend. 'Tenzij je natuurlijk voor eerlijkheid gaat..', sprak ze zachtjes, waarna ze haar hoofd tegen het zijne aanlegde en even zachtjes door zijn haren wreef. Ze wist niet of wat ze deed wel het beste was, maar ach, who cares? Al wat ze wilde was Kenneth, nu, op dit moment. Als hij daar natuurlijk ook zin in had, iets wat ze misschien betwijfelde.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan, toen ze door zijn haar streek sloot hij even zijn ogen en beet even op zijn onderlip. 'Gevoelens negeren doen we niet hoor. Kan ik niet trouwens.' Zachtjes streek hij langs haar schouder en drukte een zachte kus op haar hoofd en beet even op zijn lip. Oke, dit kon misschien nog wel pijnlijk gaan worden, aangezien hij niet helemaal door had hoe groot het hier wel was. Of je hier eigenlijk wel op de grond kon gaan liggen, allesins hij niet eens wist wat voor troep er hier op de grond lag. Dat was blijkbaar aan hun om uit te gaan vinden op dit moment. Kort beet hij op zijn lip en keek haar met een speelse blik aan. Binnenkort zou hij een tatoeage laten bijzetten, een die geheel naar haar toe gericht was. Dat was het enigste wat hij nog mankeerde. Vond hij dan. Waarschijnlijk zou hij die verwerken met de roos die hij op zijn arm had laten zetten. Dat leek hem wel mooi.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij haar een zachte kus op het voorhoofd gaf. Ze keek hem even aarzelend aan, maar legde toen toch haar handen op zijn schouders, waarna ze hem zachtjes een kusje in zijn nek gaf, nauwelijks zijn huid aanrakend, maar de aanraking was er wél. Een tweede kusje volgde, een derde, een vierde, en langzaam maar zeker 'kroop' haar mond wat meer naar zijn lippen toe. Haar ene hand lag in zijn nek en de andere lag op de plaats waar zijn hart lag, opnieuw, terwijl ze hem daar rustig heen en weer streelde. Een glimlach verscheen op haar gezicht wanneer ze vlakbij zijn mond was gekomen met haar lippen, waarna ze net iets te lang ophield met kleine kusjes te geven, om hem dan even lief aan te kijken, haar gezicht milimeters van het zijne.

Kenneth keek haar aan en glimlachte even. Toen hij de kusjes kreeg in zijn nek sloot hij zijn ogen en perste zijn lippen even op elkaar. Bij het derde kusjes liet hij zijn hoofd weer naar beneden zakken. Over zijn ogen was een glans gekropen, een nieuwe glans. De lieve blik deed hem helemaal smelten, de aanrakingen op zijn borst deden hem gek worden. Zachtjes drukte hij zijn lippen op de hare en legde zijn beide armen om haar nek. Met zijn wijsvinger streek hij langs haar achternek en liet de kus nog enkele seconden lang duren. De jongen liet zijn armen zakken tot op haar rug en beindigde de kus, maar gingverder in haar nek, waar hij tientallen kusjes in drukte. Maar na een tijd stopte hij daar mee en bracht zijn gezicht weer naar het hare en zetten zijn scheve grijns weer op zijn gezicht. Even leek zijn hart een moment stil te staan toen hij in haar ogen keek, ze was adembenemend mooi. Dat wist hij al. Maar nu hij echt beter keek, werd ze met de seconde prachtiger.

Emilie voelde nog geen seconde later zijn lippen al tegen de hare, waarna ze helemaal meeging in de kus, die ettelijke seconden duurde. Ze genoot even van het moment, waarna Kenneths aanraking in haar achternek haar even deed sidderen van genot. De kusjes in haar nek waren echt zalig, en van gelukzaligheid begon ze even sneller te ademen. Na een tijdje kwam zijn gezicht weer bij het hare terecht, met een scheve grijns, weliswaar, maar voor haar was die grijns echt enorm schattig en lief, dat ze hem wel zou willen doodzoenen. Maar dit moment was even indrukwekkend. Ze keek hem aan, en hij keek haar aan, zijn mooie donkere ogen waarin ze leek te kunnen wegdromen, zijn zachte lippen die elke keer weer zijn eigen zoete smaak met zich meebrachten, en zijn geweldige geur die hij altijd met zich meedroeg, en waarvan ze was gaan houden. Enkele seconden leek ze gevangen te zijn door zijn blik, maar al gauw besefte ze dat ze al een tijdje aan het staren waren, waardoor er even een nooitgeziene verlegen glimlach op haar gezicht verscheen, waarna ze haar blik even naar de grond richtte, uit hoop dat hij door het donker het schaamrood op haar wangen niet zou opmerken.

Een glimlach verscheen op Emilie's gezicht, een glimlacht die hij nog nooit eerder had gezien. Maar hem toch van binnen deed weg smelten. Nog enkele seconden keken ze elkaar aan, hij was er steeds meer van overtuigd dat hij haar nooit meer kwijt wou. En opeens was haar blik op de grond gericht. Zijn blik schoot even naar haar lippen en kort, heel kort zag hij haar wangen ietsjes donkerder kleuren. Voorzichtig plaatste hij zijn hand op haar wang en streek daar zachtjes met zijn duim over. 'Waarom bloos je?' De jongen drukte een kus op haar voorhoofd en plaatste zijn andere hand onder haar kin en duwde zo haar hoofd naar boven zodat hij haar weer kon aankijken. Zonder enige aarzeling plaatste hij zijn lippen weer op de hare, en de zoete smaak deed hem even wegdromen.

Een warme hand verscheen op haar wang en zijn duim streek er zacht over; ze glimlachte even toen ze door had dat hij door had (hehe) dat ze aan het blozen was, en daarom de reden vroeg. Wat lacherig besloot ze een flauw excuusje te gebruiken. 'ehm, ik bloos niet, het.. het is de.. Lichtinval.;', sprak ze zachtjes, waarna ze later pas leek te beseffen dat er helemaal geen lichtinval was hier. Een onschuldige grijns verscheen even op haar gezicht, terwijl ze hem aankeek, aangezien hij haar hoofd wat naar boven had geduwd met zijn vinger. Zijn zachte lippen betoverden haar opnieuw, en zachtjes begon ze weer met haar hand over zijn been te wrijven, waarna ze na even de kus verbrak en hem even enkele kusjes in zijn nek bezorgde. 'Oké, ik geef toe, ik was aan het blozen. Omdat je me gewoon gek maakt, met die ogen van je, ik begin veel te veel naar je te staren', , bekende ze al fluisterend, met haar lippen tegen zijn nek.

Kenneth grijnsde even. Maar toen hij beter nadacht kreeg hij pas echt door dat er hier weinig tot geen lichtinval was. Ach ja, uiteindelijk voelde hij enkele kusjes in zijn nek en hoorde hij haar wat zeggen. Oke ze gaf toe. 'Ik heb zelf ook door gekregen dat ik meer naar je staar. Maar elke keer als ik in je ogen kijk, dan zie ik iets wat ik nooit zag, en dan blijf ik je gewoon aankijken. Zo krijg ik ook door dat ik echt later met jou ook verder wil. Dat dit geen gewone tienerliefde is, maar een echte liefde.' Zachtjes streek hij over haar wang, aangezien zijn hand daar nog steeds op lag en liet zich rustig naar beneden zakken en legde vervolgens zijn hand weer op haar rug. Zachtjes streek hij met zijn hand over haar rug en glimlachte zachtjes. De laatste tijd dacht hij nogal veel aan zijn toekomst hoe hij het later allemaal zou doen. Of hij verder zou gaan met voetbal, of toch eerder met muziek. Alles lag nog voor de hand. Maar toch was er al een groot deel gepland. Hij en Em zouden samenwonen, en later wie weet ook nog trouwen, en ooit misschien kinderen. Ja, daar was hij allemaal aan het over nadenken. 'Hoe zie jij het eigenlijk later eigenlijk allemaal?'

Kenneth had blijkbaar hetzelfde idee als zij had, ook zij had al door dat dit geen 'normale, ordinaire' liefde was. Dit was anders, dit had ze nog nooit gevoeld. En toen hij zei dat hij echt later ook met haar verder wilde, voelde ze een rilling van geluk over zich heengaan. Een glimlach vescheen op haar gezicht, terwijl ze haar hoofd nu weer gewoon voor hem bracht, aangezien dat haar hoofd nog altijd wat naast het zijne lag. Ze keek hem aan toen hij haar een toch belangrijke vraag stelde. Hoe ze het eigenlijk zag, later. Haar blik dwaalde even af naar een punt in de zwarte ruimte, even wat nadenkend. Na enkele seconden al wist ze wat ze zou gaan doen. 'Ik zie.. Ik en jij, samen, voor een onbepaald lange tijd. En ik zie ook dat we samen gaan wonen. En dan zie ik nog andere dingen waarvan ik niet weet of jij ze ook ziet. Ik zie een trouwring en ik zie ook kinderen.', sprak ze zachtjes, waarna ze hem even bevestigend aankeek. 'Als alles natuurlijk goed blijft lopen. En dan heb ik het niet over ons, want dat loopt sowieso goed.'

Kenneth keek haar aan en glimlachte even. 'Dan heb je dus perfect het zelfde beeld als mij in je hoofd. Em, ik beloof je dat alles goed blijft lopen, daar steek ik men hand voor in het vuur. En daar hou ik me aan.' Zachtjes bewoog hij zijn hand over haar ruggengraat en sloot voor een moment zijn ogen. Zo zag hij het later, alles was perfect in zijn hoofd. Alleen moesten ze het nog zo ver gaan schoppen. De jongen ademde even diep in en drukte een kus op haar wang. Als hij haar niet had gevonden, dan was hij die jongen gebleven die met niemand omging. Dan had hij geen liefde gekend. 'Ik hou van je,meer dan ik ooit voor mogelijk zou houden.' Even dacht hij na. Als Lander haar zou verlinkt hebben. Was hij dan werkelijk zo goed als hij had vernomen? Of wat dat allemaal maar een act? Een ding was zeker, hij zou het hier niet bij laten.

Toen hij zei dat hij perfect hetzelfde beeld als haar had, verscheen er een glinstering in haar ogen, een glinstering van geluk, ja, hij en zij zouden nog ver komen. Hoe dan ook. Dat had hij zonet beloofd. Ze rilde even toen kleine bobbeltjes zich vormden op haar ruggengraat, waar hij zachtjes over streek. Ze zuchtte even zachtjes en keek hem lief aan, nadat hij een kus op haar wang had gedrukt. Ze ging met haar hand even zachtjes over zijn middenrif en drukte hem zachtjes een kus op zijn lippen, waarna ze even haar ogen dichtdeed en nadat ze de korte kus had beëindigd, leunde ze met haar voorhoofd wat tegen het zijne, rustig ademend. 'Ik ook van jou.', sprak ze fluisterend, waarna ze even zachtjes zuchtte en na begon te denken over haar leventje nu. Het was nogal .. drukjes, om het dan toch zo te stellen.