Please don't catch me..

Caith liep naar de deur die leidde tot de Game Hall. Het was al erg laat, elf uur zag ze op haar horloge. Het was niet laat, maar wel om even een bezoekje in de Game Hall te nemen. Ze stond inmiddels voor de deur en drukte de roodgekleurde deur open. Het was erg stil, alleen een aantal mensen waren aan het spelen. Ze kon niemand, wat ook nogal logisch was. Caith was hier nu ongeveer een week, dus het was ookwel te begrijpen dat ze nog geen vrienden had gemaakt hier. Nu ze hier was, kon ze net zo goed even gaan spelen. Terwijl ze naar een apparaat liep, klikten haar hakken hoorbaar op de grond. Ze zuchte en ging achter een spelding zitten. Ze had hier totaal geen verstand van, maar het was misschien wel leuk. En anders zat ze zich toch alleen maar op d'r kamer te vervelen. Caith zuchte even, en streek een pluk van haar lichtblonde haar achter haar oor. Ze wierp een muntje in de machine en er begon beweging in te komen. Na een aantal keren spelen was ze het wel zat. Oké, ze kon er echt geen ene flikker van. Zachtjes grinnikte ze even in haarzelf, terwijl haar blik naar de deur gleed. Alweer wierp ze een blik op haar horloge, en deze keer stond er dat het twaalf uur was. Uiteindelijk had ze het hier best nog wel lang uitgehouden. Ze stond op en pakte haar tas van de grond af. Ze deed haar tas om haar schouder, en liet haar blauwe ogen nog even over de mensen glijden. Ze waren allemaal diep in het spel verzonken, en schonken geen aandacht aan een nieuwe binnenkomer. Terwijl haar voeten in beweging kwamen, gooide ze haar haren even over haar schouders. Haar voeten leidde haar een weg naar de deur, en rustig deed ze de deur open. Ze wou doorlopen, maar voordat ze het doorhad knalde ze tegen iemand aan die blijkbaar van plan was naar binnen te gaan. Haar tas viel op de grond, en geschrokken pakte ze haar tas op. "Sorry, het spijt me.." antwoorde ze, en keek weer naar boven, in het gezicht van degene tegen wie ze was opgelopen. Ze glimlachte haar verleidelijke glimlach, en hoopte dat degene het snel vergeten was.

Een jongen liep voorzichtig het woongedeelte van de school binnen. Morgen zou zijn eerste echte schooldag zijn, maar hij liep hier nu al de hele dag terug. Hij besloot even rond te kijken, maar dan laat in de avond zodat hij niet door anderen gestoord zou worden. Niet dat hij van gezelschap hielt, in tegendeel; hij haatte het om alleen te zijn, hij wist alleen niet meer goed hoe hij met anderen om moest gaan. Gelukkig herkende niemand hem hier, het voelde als een nieuwe start. De mensen hier wisten waarschijnlijk niets op de moord op die politie agent of ze herkenden hem gewoon niet. Wat het ook was, het voelde fijn een keer niet met de nek aangekeken te worden. Dwight liep gebogen verder en hief zijn hoofd even op toen hij een bekend geluid hoorde; het leek op het geluid van een game hall. Onbewust versnelde hij zijn pas en liep achter het geluid aan. Maar als er geluid vandaan kwam betekende het ook dat er andere leerlingen waren, hij bleef twijvelend voor de deur staan en net toen hij besloot binnen te komen...
Ging de deur open en knalde er een iemand tegen hem op. De grote rugzak die Dwight om zijn schouder had viel met een plof op de grond en zijn grafitti spuitbussen rolden uit het buitenvak van zijn tas. Met zijn ogen volgde hij de bussen tot die tegen de muur aan tot stilstand kwamen. Zijn ogen flitsten naar degene die tegen hem op was geknald en hij keek haar bijna dodelijk aan. Toen hij beter keek en hij merkte dat het een meisje was en deze het helemaal niet metzin had gedaan werd zijn blik weer normaal. 'Sorry, het spijt me..' zei het meisje en glimlachte vriendelijk. Dwight glimlachte een schefe glimlach, die net niet op een echte glimlach leek, terug en stak wat onzeker zijn hand naar haar uit om haar te helpen.

Caith keek recht in de ogen, in de ogen van een jongen. Hij keek haar met een dodelijke blik aan, die alsnel in een vriendelijke blik veranderde. Gelukkig.. Ze haalde haar hand door haar haar, en keek hem verontschuldigend aan. Zijn rugzak was ook gevallen, en een aantal spullen -waaronder graffiti-spuitbussen- rolden eruit. Hij stak zijn hand naar haar uit, om haar blijkbaar te helpen. Caith pakte zijn hand en kwam overeind. "Echt, het spijt me heel erg!" bracht ze uit, terwijl ze naar hem glimlachte. Ze liep naar zijn spullen en stopte ze terug in de rugzak, en gaf hem even later aan de jongen terug. "Caith," stelde ze zichzelf voor, waarna ze haar hand naar hem uitstak, als teken van begroeting. "Ik zie dat je van Graffiti houd, gaaf.." zei ze zacht, terwijl ze hem met een scheve grijns aankeek. Hij was ongeveer van haar leeftijd zag ze toen ze hem wat beter bekeek. Ze streek haar jurkje recht en richte daarna haar blik weer op de jongen. Net als zij moest hij dus ook op het Monica zitten. Anders kwam hij hier niet. Door het raam scheen het licht van de maan, en verlichte de gang. Ookal hadden de spuitbussen veel geluid gemaakt, de fanatieke spelers hadden nog steeds geen blik op hun gemunt. Misschien was dat ook wel beter. Gelukkig was de jongen niet boos op haar geworden, want het was niet echt geweldig om nu al ruzie met iemand te hebben.

Het meisje pakte Dwight zijn hand en die trok haar overeind, waarna hij vrijwel direct haar hand weer los liet. 'Echt, het spijt me heel erg!' bracht het meisje weer verontschuldigend uit, Dwight schudde zijn hoofd lichtjes ,,Nee, het is niet erg." zei hij met dezelfde halve glimlach, het meisje pakte zijn spullen op, stopte die in zijn rugzak en gaf deze aan hem terug. 'Caith.' stelde het meisje zich voor, ze stak haar hand naar hem uit, Dwight keek er even naar en pakte die wat later twijvelend aan ,,Dwight." nadat hij zich voor had gesteld liet hij haar hand weer los. 'Ik zie dat je van Graffiti houd, gaaf..' zei Caith zacht en ze grijnsde scheef naar hem. Dwight knikte en draaide wat ongemakkelijk aan zijn haar.
Er viel een korte stilte omdat Dwight geen idee had wat hij zou kunnen zeggen, hij keek haar dus gewoon maar aan en wreef even ongemakkelijk over zijn achterhoofd. ,,Dus... Caith." er zat een korte pauze tussen het beginwoord en haar naam, omdat hij slecht was in namen en dus even had moeten nadenken ,,Zit je al lang op deze school?" een erg standaard vraag, maar de beste vraag die hij kon verzinnen.

,,Zit je al lang op deze school?" klonk de stem van de jongen, die haar hand had geschut en zich voor had gesteld als Dwight. Ze schudde haar hoofd, en alweer een glimlach verscheen rond haar lippen. "Nee, eigenlijk niet.. Ik ben er net een week geloof ik. Dus pas net." vertelde ze hem. "En jij?" vroeg ze aan Dwight. Hij deed wel aardig, dat was fijn. Hij was misschien ook wel nieuw hier. Zelf wist ze nog niet eens bij wie ze in de kamer zat. Ze streek een pluk van haar haar achter haar oor, en liet haar tas op haar arm rusten. Caith speelde wat met de armbanden die om haar arm gewikkeld zaten, terwijl ze haar blik op Dwight liet rusten.
Maar verder zag alles er wel leuk uit, de school en de kamers. Ze moest er alleen nog even aan wennen. It's much too quiet in here.
I wanna disappear, I'm hearing myself thinking too clear. It's too quiet in here, make it all go away. Why can't we break the silence, finally. zong het liedje in haar hoofd. Het was het liedje die ze altijd met haar moeder zong, die haar beter gezegt aan haar moeder deed herrineren. Ze zuchte even en schudde de gedachtes uit haar hoofd. Ze keek Dwight met een vriendelijke blik in haar ogen aan, en bekeek hem even. Hij was inderdaad van haar leefijd, ook iets van zestien ofzo. Hij was ook niet lelijk, en hij leek haar wel aardig. Ze wachte geduldig op zijn antwoorden terwijl ze hem aankeek.

'Nee, eigenlijk niet.. Ik ben er net een week geloof ik. Dus pas net.' antwoordde Caith 'En jij?' vroeg ze niet zo veel later ,,Eerste dag." antwoordde Dwight met een lighte glimlach. Hij keek nog even om zich heen en wierp nog even een blik op de deur, die op een kiertje open stond. Zijn blik ging weer richting Caith, Dwight wist nooit goed wat hij moest zeggen en daardoor vielen er vaak ongemakkelijke stiltes als je met hem probeerde te praten. Dwight herrinnerde zich dat Caith graffiti 'gaaf' noemde dus dat was eigenlijk het enige onderwerp waar hij op terug kon vallen, maar ook daar wist hij niet zo veel over te zeggen. ,,Zijn er ook meer plekken waar het toegestaan is graffiti te gebruiken?" vroeg hij, weer zo'n onzinnige vraag omdat hij niets anders kon bedenken. ,,Ik weet dat het bij die halfpipe mag." zei hij rustig, opeens bedacht hij zich dat Caith hier nog maar een weekje was en het waarschijnlijk ook niet wist en hij richtte zijn blik even naar zijn met modder bedekte gymschoenen.