Nil nove sub Sole.

'Wegwezen!', sprak Dieter kort tegen enkele jongetjes die op de skate ramp zaten. Meteen krabbelden ze op en maakten ze dat ze wegkwamen. Lander fronste even, maar liet alles over zich heen gaan. Bovendien had de bende nu plaats om te gaan zitten; of hangen als je het zo wilde noemen. Dieter, de bendeleider, was niet bepaald iemand om naar op te kijken, de vorige bendeleider was veel beter, veel rechtvaardiger en had tenminste goede ideeën. Maar hij was het afgetrapt. Om een of andere idiote reden. De groep bewoog zich lusteloos naar de skate ramp en zette zich op de rand. Lander echter, bleef even op een afstandje staan. Met een vuile blik keek hij naar zijn mede-bendeleden, degenen die zijn zus Emilie zowat achterna zaten. Zijn plan zou wel gaan werken, en lang zou het niet meer duren. Emilie redde zich wel, zoals ze altijd deed, en altijd zou blijven doen. Maar naar haar eigen huisje zou ze niet meer hoeven gaan, ze wisten haar wonen. Dieter keek hem aan. 'Hé, dromer, kom hier zitten.', sprak hij op een dwingende toon. Lander schudde echter zijn hoofd. 'Ik heb nog enkele dingen af te handelen', sprak hij rustig, zijn blik recht op Dieter gericht, en die fronste, stond op en kwam zijn kant op. 'Zo, wat is er dan belangrijker dan de bende? Herinner je je nog dat we je opgevangen hebben toen je hier aankwam met je zusje?, begon hij, maar Lander legde hem het zwijgen op. 'Als je wil kan ik een heleboel dingen opnoemen die belangrijker zijn, Di, Misschien moet je eens om je heen kijken. De bende is heus niet hét belangrijkste ter wereld. Rot toch op.'' Zijn bendeleider keek hem vuil aan. Hij ging wat dichter bij hem staan en keek hem doordringend in de ogen. 'Lan, nu ging je nét dat stapje te ver.', zei hij hard, waarna hij zijn hand ophief en die klaarhield om te slaan. Lander echter, haalde zijn schouders op. 'Sla me maar, da's een teken van onmacht', zei hij grijnzend, waarna hij hem even toeknikte. Als een stomgeslagen idioot bleef de bendeleider voor zich uitkijken, zijn hand nog steeds opgehoffen, terwijl Lander op zijn gemak de bende verliet. Eindelijk. Al zou hier nog een staartje aan komen. Dieter liet niet met zich sollen.
Niet veel verder ging hij op een bankje zitten. Niets nieuw onder de zon, hij wist dat Dieter zou terugslaan, en dat via Emilie. Dus moest hij haar beschermen, maar hoe kon hij dat nu alleen doen? Was er één mogelijkheid? Hij zuchtte even en sloeg met zijn vuist naast zich, op het bankje. Dit werd gevaarlijk.

Het getik van de hakken van Jazlyn wat duidelijk te horen in het verlaten park. Soms liepen er wat mensen langs die druk aan het praten waren met elkaar. Ze was nog niet zo heel vaak in het park gekomen, ze had wel vaak de halfpipe gezien in de verte. Rustig liep ze verder en pakte haar iPhone uit haar broekzak. Geen gemiste oproepen of ongelezen berichten. Jammer dat haar oude schoolvriendin niets meer van haar had laten horen sinds gisteren, ze hadden juist zo'n goed gesprek gehad. Snel zette ze haar iPhone weer in haar broekzak en trok haar vest wat meer om zich heen. Je kon duidelijk merken dat het herfst was, dorre bladeren lagen op de grond en het regende wat vaker. Mensen zagen er vermoeider uit en konden niet meer opgewekt reageren. Mietjes. Jazlyn werd uit haar gedachtes getrokken door wat lawaai bij de skatebaan die ze inmiddels bijna had bereikt. Ze bleef stil staan en verzette zich tegen de wind terwijl ze flarden van het gesprek opving. Ze zag een van de jongens met opgeheven hand staan en een andere jongen die wegliep. Ze wist niet waar ze heen moest gaan. Bij de skatebaan zat nu een soort bende, ze was niet bang voor jongens als hun maar in problemen had ze vandaag even geen zin. Ze besloot de andere jongen achterna te gaan en zag dat hij verderop op een bankje plaats nam waar hij vervolgens op sloeg. Ze hief een wenkbrauw en klemde haar kaken op elkaar. Ze was niet erg goed in mensen helpen, ze was wel goed met woorden als het ging om schelden. Besluiteloos bleef ze staan en stapte uiteindelijk naar het bankje. Soepel nam ze plaats naast de jongen en glimlachte naar hem. 'Hé, ik zag dat er net wat gebeurde .. alles goed?' vroeg ze. Ze hield al gauw op met glimlachen omdat de wind haren in haar mond blies. Met haar hand streek ze de slierten uit haar gezicht en keek de jongen aan. Hij had zwart haar en opvallende ogen. Ze leken groen maar ze kon het niet goed zien omdat ze nog niet zoveel oogcontact had gemaakt met hem. Zelf had ze ook groene ogen, het was grappig als ze hetzelfde waren. Haar ogen waren altijd opvallend gweest .. die van de jongen waren ook niet onopvallend.

Een onaangename herfstwind blies zijn haren zowat door elkaar. Kleine, miezerige druppeltjes vormden donkere plekjes op zijn donkerblauwe sweater. Alweer was het beginnen regenen, en aan de grijze lucht te zien, zou het niet meteen gaan stoppen. Zijn donkere haren plakten wat tegen zijn gezicht aan toen een licht getik zijn oren bereikte. Het was niet de regen die dat geluid maakte, het waren schoenen, hakken om precies te zijn. En ze klonken dichtbij. Een schaduw trok langs hem heen, en een gestalte ging naast hem zitten. Hij keek opzij, toch nog met zijn blik wat naar beneden gericht, zodat hij vanuit zijn ooghoeken zag dat een blond meisje naast hem had plaats genomen. Toen ze vroeg of alles goed was, grijnsde hij even op een sarcastische manier. 'Ja, Alles perfect', reageerde hij alsof ze zonet een onlogische vraag gesteld had. Ja, hij was pissig en ja, het leek wel of hij dat afreageerde door zijn sarcasme te uiten. In de tijd dat hij dit zei, had hij haar geen seconde aangekeken. Sowieso keek hij niet snel mensen recht in de ogen aan. Zijn blik gleed weer naar voren terwijl hij even zuchtte. 'En jij bent?', vroeg hij even rustiger, maar toch nog altijd kortaf. Voor hem leek de bende af te druipen, ze gingen weer allemaal hun eigen weg. Emilie zat vandaag op school, maar hij zou haar gaan opwachten aan de poort. Ze moest hier weg. Zijn blauwgroene ogen gleden kort over de omgeving en bleven even een seconde gericht op Jazlyn, waarna hij meteen weer terug naar voren keek. Wat deed ze eigenlijk hier? Had ze niets anders te doen dan jongens met problemen te benaderen?

De jongen keek Jazlyn niet aan. Hij had zijn blik de hele tijd naar beneden gericht terwijl hij sprak. Toen hij antwoord gaf op haar vraag merkte ze de zware sarcasme erin. Ze klemde haar kaken opnieuw op elkaar, voelde de neiging meteen uit te vallen. Ze had het nooit met zo met mensen die of meteen sarcastisch begonnen óf dachten dat ze de beste waren. Ze draaide haar blik naar voren, ging goed tegen de leuning van de bank aanzitten en sloeg haar armen over elkaar. Ze liet de wind de haren in haar gezicht blazen en probeerde ze neit meer weg te strijken, ze zouden toch maar terug komen. Ze luisterde naar de vraag van de jongen, had geen zin om meteen te reageren. 'Weetje, als je gewoon wilt dat ik liever optyft dan kan je dat ook gewoon zeggen. Daarvoor hoef je immers mijn naam niet te weten.' merkte ze met een quasi-glimlach op. Ze draaide zich weer een slag naar de jongen en voelde haar iPhone trillen. Ha, eindelijk een berichtje. Ze bleef met een scherpe blik naar de jongen kijken, had geen zin om haar telefoon nu te pakken. Ze schatte de jongen iets ouder dan zichzelf, hij leek op het eerste gezicht niet zo'n egoistische jongen die alleen maar sarcastische opmerkingen maakte. Ze dacht na over wat ze had gezegd, wist ergens dat ze best wat aardiger had mogen reageren. Jazlyn zuchtte en draaide zich weer een slag zodat ze naar voren keek. 'Jazlyn.' zei ze. 'En jij?' vervolgde ze. Een paar dorre bladeren waren tegen haar schoenen aangewaait, pas nu merkte ze dat het was begonnen met regenen. Ze zag dat de bruine kleur van haar jas donkere plekken kreeg door de druppels regen. Na een tijdje begon ze toch weer alle haren uit haar gezicht te werken om de vele klitten te voorkomen die vanavond een rol zouden spelen bij het kammen. Ze vroeg zich ondertussen af wat er gaande was, waarom was de jongen zo pissig en wat was er met de andere jongens? Had hij net te horen gekregen dat hij niet meer bij die groep hoorde .. of "de bende"? Duizenden vragen spookte door Jazlyn's kop en geen van allen werden beantwoord in de stilte die was ontstaan.

Geen flauw benul hebbend van het zware sarcasme en de doodse klank in zijn stem, keek hij even op toen het meisje naast hem suggereerde dat hij liever had dat ze ophoepelde. Onverschillig haalde hij zijn schouders even op en bewoog lusteloos zijn hoofd heen en weer. Nee, alsjeblieft, geen moeilijke dingen meer op dit moment, voor hem. Daar wilde hij even van bespaard blijven. Het meisje naast hem leek erg geïrriteerd te zijn, al zou hij dit alles niet zo bot bedoeld hebben. De onaangename stilte die er heerste, zorgde ervoor dat hij een ongemakkelijk gevoel kreeg. Toen ze haar naam uiteindelijk noemde, gleed de druk van de stilte door van zijn schouders af. Jazlyn, dus. Wel, Jazlyn was best een meisje met durf. 'Lander', zei hij rustig, waarna hij haar, voor de eerste keer in deze 'conversatie', aankeek. Zijn grijsgroene ogen gleden even over haar gezicht en bleven dan gericht op haar ogen, die enorm opvielen. Zijn ogen waren nochtans even opvallend, maar dit eens een keer bij een ander persoon zien dan bij zichzelf, voelde wel even raar aan. Iets langer dan hij gewild had, bleef zijn blik op die intense iris gericht, maar na enkele seconden al, wendde hij zijn blik af. 'Let niet op mijn gedrag, ik zit met vanalles in mijn hoofd, sprak hij rustig, waarna hij een matig geforceerde glimlach opzette. Hij zou niet degene zijn die iemand zijn dag zou verpesten noch iemand die iemand met zijn problemen wilde lastigvallen. Dat waren gewoon zijn principes. En daar wilde hij zich niet over zetten, zo koppig was hij wel, en zo koppig zou hij blijven. Enkele blaadjes vlogen wat verderop op en cirkelden als een windvlaag om elkaar heen. Zijn blik volgde de blaadjes voor ettelijke seconden, maar alweer verlegde hij zijn blik weer, nu naar de half pipe, die opnieuw bezet was door twee onschuldige, achtjarige jongetjes.

De jongen naast Jazlyn haalde zijn schouders op. Best, dan niet. ging het door haar hoofd heen. De stilte die was ontstaan was irritand en ongemakkelijk, daarom praatte ze altijd aan een stuk door, dan kon je tenminste van dit soort momenten voorkomen. Toen de jongen zijn naam noemde keek hij haar voor het eerst aan. Eindelijk maakte ze oogcontact met hem, en ze was verbijsterd. Ze vergat opslag haar woede en irritatie en bleef gedachteloos naar Landers’s ogen kijken. Het was alsof ze in een spiegel keek, al was zij natuurlijk een meisje en Lander een jongen. Lander had dezelfde opvallende ogen, weliswaar was de kleur van zijn ogen bijzonderder en waren ze vast ook anders van vorm, opvallend waren ze wel in ieder geval. Ze bleef hem sprakeloos aankijken en wendde ook haar blik af op hetzelfde moment als Lander. Ze luisterde naar wat hij zei en toverde een glimlachje op haar gezicht. ‘Oh, dan spijt het mij ook. Kan ik je misschien met wat helpen? Ik zag dat er wat ophef was met die jongens daar bij de skatebaan .. moet ik met ze gaan praten voor je ofzo?’ vroeg ze. Ze hield haar hoofd opnieuw een beetje schuin terwijl ze zich volledig naar Lander omdraaide. Ze had haar zegje gedaan. Ze was lief en ook heel arrogant, het kon haar nooit zoveel schelen wat er om haar heen gebeurde. Ze wilde wel graag van alles weten, zodat ze dat kon opslaan in gedachten als een les of iets dergelijks. Jazlyn wierp een blik op de halfpipe die nog steeds bezet was door jongens van ongeveer 18 jaar. Stoer hoor.

De miezerige regen maakte plaats voor een straaltje zonneschijn. Op slag voelde hij een warme gloed over zich heen trekken, maar langer dan een minuutje duurde de zonne-invasie niet. Of ze hem kon helpen? Waarmee? Hij zuchtte even, maar toen hij hoorde dat ze vroeg of ze met hen moest gaan praten, kon hij het niet laten om even hoofdschuddend te lachen. 'Nee, bedankt. Dan krijg ik nog grotere problemen', zei hij terwijl hij één wenkbrauw optrok en opnieuw zuchtte. Zijn blik was, in tegenstelling tot daarnet, meer haar richting in , maar toch nog op iets érg ver weg gericht. Toen hij uitgepraat was, keek hij haar nogmaals kort aan. Alweer bleven ze aarzelend hangen bij de kleur en vorm van die ogen, maar meteen als hij zich weer op staren betrapte, keek hij weer weg. 'Ach, problemen zijn er om op te lossen', zei hij luchtig, al zou hij niet eens een oplossing vinden op Emilies én zijn probleem.
Want zijn probleem was het, meer dan ooit. Hij kon zich niet nogmaals nog meer schuldig voelen over de dood van een persoon van wie hij hield. Ja, nogmaals. Zijn ouders. Hun ouders. Emilie wist er niet van, en had nog geklaagd dat alles achter haar rug was gebeurd, na de dood van hun ouders werd alles wat in de doofpot gestoken. Niemand mocht weten dat hij degene was die het huis in brand had gestoken omdat dat de opdracht was geweest die hij moest uitvoeren. Of hij zou Emilie verliezen. Op dat moment zat ze nog rustig op haar kamertje, maar een man of vrouw, die hij niet kende, dwong hem om de brand te stichten. En hij dacht dat zijn ouders niet thuis waren. Dus zodra het huis aangestoken was, rende hij erin, naar boven, naar Emms kamer, en redde haar uit het brandende huis. Zijn ouders waren; zonder dat hij het wist, nog binnen. Het shockerende was voor hem toen ze hun lichamen vonden en hem het slechte nieuws meedeelden. HIj had een moord gepleegd. Op zijn ouders, en niemand wist het. Emilie zag hem als een ware held omdat hij haar gered had, maar nu, na enkele jaren, droeg hij nog steeds dat geheim met zich mee.

Heel even brak de zon door terwijl het gemiezer wat minder werd. Maar het duurde niet lang want al snel was de lucht weer grijs en leek het nog harder te waaien. Jazlyn kroop dieper weg in haar jas en zag dat Lander naast haar wat aan het lachen was. Ze begreep niet goed wat er zo grappig was, zaten haar haren zo erg in de war dat het gewoon komisch was? Nonchalant schoof ze een pluk achter haar oor en glimlachte vriendelijk naar Lander toen hij antwoord had gegeven. Problemen .. die kon je makkelijk afhandelen. Problemen waren er om op te lossen, of je kon het gewoon zo laten en jezelf je hele leven blijven haten. Ze werd uit haar gedachten getrokken door Lander die de woorden die ze net dacht herhaalde. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en veegde wat druppels uit haar gezicht. Eindelijk iemand die er hetzelfde over dacht. Ze had gemerkt dat Lander steeds meer naar haar was gaan “kijken” .. althans, hij keek niet echt maar zijn blik was meer naar haar gericht. Ze steunde met haar elleboog op de leuning van het bankje en keek naar de jongen naast zich. Ze zag aan zijn houding dat hij diep in gedachten was, ze vroeg zich af waar hij aan dacht. Ze voelde een aarzeling om het hem gewoon te vragen maar hield haar kaken uiteindelijk goed op elkaar geklemd. Ze zou hem niet storen, misschien was hij wel iets belangrijks aan het bedenken. Een beetje verveeld bleef ze stil zitten. Het enige wat bewoog waren haar blonde lokken die steeds heen en weer werden gegooid door de wind. Ze voelde een aandrang opkomen om de jongens bij de halpipe te gaan ondervragen. Weer voelde ze aarzeling … maar ze had zin om Lander te helpen. Langzaam kwam ze overeind en liep richting de jongens die bij de halfpipe stonden. Ze telde het getik van haar hakken op de grond en besloot Lander totaal buiten beeld te laten. Ze had haar blik puur op een van de jongens gericht, zeker de leider ofzo. Ze glimlachte vriendelijk en bleef op een afstandje voor de jongen staan. Het luide gepraat van de groep was verminderd en alle aandacht was op haar gericht. Ze hoopte niet dat ze hadden gezien dat ze uit de richting was gekomen van waar Lander zat .. maar anders kon ze zich er wel uitpraten. Dat lukte immers altijd.

In gedachten verzonken waaide de wind zijn haren helemaal van de ene naar de andere kant in de war en hier spendeerde hij al enkele minuten geen aandacht aan. En bijna, bijna was hij vergeten dat Jazlyn naast hem zat. Of had gezeten. Zodra hij opkeek, merkte hij dat het meisje blijkbaar recht was gestaan en richting de bende aan het wandelen. Meteen stond hij op en wilde hij naar haar heen lopen, om haar tegen te houden, maar het kwaad was al geschied. Ze keek Dieter aan, en Dieter keek haar aan. Dit was zo fout. Had hij niet gezegd dat hij meer problemen zou krijgen, moest ze dat doen? Zijn kaakspieren spanden zich regelmatig op toen hij bleef kijken naar de twee. En hij nam zich voor nooit nog een vreemde toe te vertrouwen wat zijn probleem was, aangezien ze ze toch alleen maar zouden erger maken. Hij werd kwaad, hoe had hij ooit gedacht haar te kunnen vertrouwen. Ge-wel-dig.
'Héé, jongens, kijk wat we hier hebben.. Een aanbieding', sprak Dieter en kwam dichter naar Jazlyn toe. Vlakbij haar bleef hij staan en keek haar aan alsof ze een voorwerp was. 'Wat denken jullie, jongens?, vroeg hij terwijl de zwartharige beer van een jongen even achteromkeek. De andere leden knikten even enthousiast en kwamen dichterbij.

Jazlyn bekeek de jongen die voor haar stond. Hij begon over haar te praten alsof ze een product was, arrogant zeg. Ze rolde ongezien met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. Ze bekeek de jongen eens goed, zag aan hem dat hij stoer probeerde te doen voor zijn vrienden. Wat waren dat toch kneusjes. Ze hier haar kin wat en glimlachte hen allemaal quasi-vriendelijk toe. Als Lander maar even weg bleef dan kwam het allemaal goed. Ze wist nog helemaal niet waarom hij een soort van problemen had met de groep, dus ze kon gewoon zeggen dat ze op het lawaai afkwam. ‘Het gaat er niet om wat hen vinden schatje, ik dacht meer aan jou.’ zei ze terwijl ze onschuldig op haar onderlip beet en hield haar hoofd wat schuin. Ze liep naar de rand van de halfpipe en nam plaats. ‘Maar vertel eens, ik ben op het lawaai hier afgekomen. Wat waren jullie aan het doen?’ vroeg ze onschuldig. Ze wist van zichzelf dat ze goed was in onschuldig en lief overkomen bij jongens. Dat was haar werk geworden immers. De wind duwde weer tegen haar lichaam aan en zorgde dat de lokken van haar haren in de wind dansten. Ze blies een lok voor haar mond weg en hield haar groene ogen strak op de jongen gericht. ‘Ik ben trouwens Jazlyn, leuk om jullie te ontmoeten.’ zei ze vriendelijk. Ze likte kort over haar lippen die droog waren geworden en durfde niet opzij te kijken of Lander er aan kwam. Hij moest even wachten .. heel even maar, dan was het zo gepiept.

Veel dacht Dieter niet na, een meisje dat zich ongedwongen voorstelde? Kwam je ook niet elke dag tegen.. Zijn donkere ogen hielden haar nochtans goed in de gaten. Haar gezicht zag er onwetend uit, vond hij, dus hij zat veilig. Toen het meisje rustig zei dat het niet om zijn volgelingen ging, maar om hem, grijnsde hij even samenzweerderig en draaide zijn hoofd om, terwijl hij naar 'zijn jongens' knikte, als teken dat ze maar wat verder moesten gaan staan. 'Deze hier is voor mij;' Meteen zuchtten ze even, maar liepen al weldra richting een ander deel van het park, waarna hij zijn blik weer op haar richtte. Hij bekeek haar even smalend van kop tot teen en volgde haar met een doordringende blik, alsof ze geen kleren aan had. Het meisje ging zitten op de half pipe en meteen ging hij vlak voor haar staan. 'Ach, niets hoor, gewoon even een bendelid weggestuurd.', zei hij droogjes, waarna hij even glimlachte en meteen, toen de wind in haar lokken blies, er één achteruitstreek, terwijl hij zijn ene mondhoek wat omhoog trok. 'Dieter', stelde hij zichzelf voor.
Misprijzend keek Lander toe. Wat een idioot gedoe, dus als ze hem niet moest, ging ze maar aanpappen met zijn vijanden? Hij zag dat Dieter de jongens wegstuurde en draaide even zijn hoofd weg, hij wist wat er zou komen. Wat een zonde van zijn tijd. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes en schudde daarna zijn hoofd. Dit zou niet snel meer goedkomen.