Trying to write a song...

Tegen de fontein aan zat Carter. Haar haren waren vandaag zwart en hadden een glansende slagen. Ze had het gisteravond geverfd, ze had er gewoon zin in. Voor de rest had ze een skinny jeans aan, felrode en opvallende sneakers en een wit met rood bedrukt shirt aan. Om haar polsen hingen grote rode, roze en witte armbanden. De littekens waren zo niet te zien. Voor Carter lag een klein schriftje, met daarnaast twee pennen en een dikke zwarte stift. Op de opengeslagen bladzijde van het schrift stond niet veel, drie zinnen en allemaal doorgekrasd. Zo was ze al drie pagina's lang bezig. Telkens als ze dacht iets goeds te hebben verdween het weer of begon ze twijfelen. Weer schreef ze een zin op. Maar halverwge de zin stopte ze en kraste ze hem door. Ze zuchtte diep en richtte haar blik op het golvende water van de fontein. Misschien moest ze is een keer aan vroeger denken, misschien hielp het. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze wilde een nieuw lied, het moest gewoon. De muziek maakte ze er later wel bij, ze wilde er gewoon ene leuk nummer van maken.Opeens volgen haar ogen weer open. Natuurlijk! Er was vroeger genoeg gebeurd waar ze nog niet helemaal overheen was. De littekens op haar arm herinnerde haar er ook telkens aan. Ze dacht aan een paar jongen die ze had gekend. Bij één jongen bleven haar gedachte, de enige jongen waar zij het met uitgemaakt had. Ze had hem erg leuk gevonden, maar hij ging te snel, veels te snel. Ze had hem al tijden niet meer gezien, dat kwam natuurlij ook omdat ze nu op Monica zat. Turn my back to the door, feel so much better now... Schreef ze uit het niets op. Ze herinnerde zich hoe ze hem de deur had gewezen toen hij te ver ging. Ze had de deur met een klap dichtgedaan en was op de grond gezakt. Ze had zich niet echt beter gevoeld, maar ze moest toch wat verzinnen? Langzaam schreef ze verder. De eerste 12 zinnen had ze nu al. Weer dacht ze na. Ze ademde diep in en toen weer uit, wat haar weer op een idee bracht. I'm breathing in, breathing out, ain't that what it's all about? Living life, crazy loud, like I have the right to. No more words, in my mouth, Nothing left to figure out. But I don't think I'll ever break through the ghost of you... Schreef ze aan één stuk door. Haar inspiratie was weer terug. Ze sloot opnieuw haar ogen. Haar gedachtes terug naar elk detail van hun korte relatie. Ze opende haar ogen weer een schreef door. Halverwege het lied stopte ze. Ze keek omhoog naar de lucht, de zon scheen nog. Ze bladerde door haar schrift en bekeek de liedjes die ze vroeger had geschreven. Sommige waren superkinderachtig andere betekende veel. Ze had vroeger veel over de woede, verdriet en pijn die ze voelde geschreven. Er kwamen vaak zielige rustige nummers uit. Ze moest is ene keer weer wat vrolijks schrijven, en dat was dit nummer ook niet. Ze moest he gewoon een keer doen, een vrolijk nummer. En waarom zou dat niet lukken? Ze was de laatste tijd supervrolijk. Op Monica was er niks wat haar weer kwaad of verdrietig maakte. Ze keek weer naar het nummer waar ze mee bezig was. Ze las het een paar keer en schreef er toen een titel boven. 'Ghost of you...' Fluisterde ze terwijl ze het opschreef. De stopte halverwege omdat ze last had van de zon. Ze zette de zonnebril die op haar hoofd stond voor haar ogen en schreef de titel af.

Damian liep zijn kamer uit in voetbaloutfit. Nou ja, gewoon de kleren die hij altijd aan had als hij even een balletje ging trappen. Het was niet meer dan een paar sportschoenen, een traingsbroek en een voetbalshirt. Meteen liep hij de trappen af en kwam uit eindelijk op het grote plein terecht. Daar zat Carter ook maar Damian was er nog een behoorlijk stuk vandaan en zag haar niet zo snel zitten. Anders was hij er wel direct naartoe gegaan. Met een bal onder zijn armen liep hij richting een muur en schoot er een beetje tegenaan. Hij verveelde zich behoorlijk en dan was dit goed tijdverdrijf. Maar toch was het lang niet alles om in je eentje hier te voetballen, het was altijd leuker om het met meerdere personen te doen. Toen de bal terugketste van de muur wipte Damian de bal op en begon er mee hoog te houden, iets wat hij altijd al goed had gekund. Het was ook niet zo moeilijk en met een beetje oefening kon je al snel ver komen. Zijn record stond nu op driehonderd maar wil nog verder gaan. De grootste profs konden met gemaak de duizend halen maar zoveel tijd en geduld had Damian ook weer niet om dat allemaal bij te houden. Bovendien zou er toch niemand van onder de indruk zijn. Een beetje voetballer wist wel dat het best mogelijk was en mensen die niks hadden met voetbal zouden het toch zien als 'iets wat je wel even kon bereiken'. Met nog een paar trucjes in de lucht schoot Damian de bal weer tegen de muur aan, best wel hard maar hij controleerde de bal al weer snel.
Niet veel later schoot hij de bal nog is hard en deze keer rolde de bal ver weg en kwam uiteindelijk bij Carter terecht. Nu pas zag Damian haar daar zitte en hij twijfelde geen moment om er naartoe te gaan. Ze was aan het schrijven in een schirft, huiswerk? Dan zou ze vast niet gestoord willen worden. Met een klein sprintje rende Damian richting Carter en pakte de bal. ''Sorry schone dame als ik uw werk heb verstoord'' zei hij met een brede grijns op zijn gezicht en ging naast haar zitten. ''Wat doe je?'' vroeg hij en drukte een kus op haar wang.

Carter schreef langzaam weer verder, tot het lied af was. Te vreden las ze ket nog zo'n 6 keer over. Zachtjes noemde ze de woorden op. Ze zong ze niet, ze had er eigenlijk nog geen goede maat bij, dat kwam nog wel. Ze keek op toen ze een knal hoorde. Haar blik viel op een jongen die zijn bal tegen de muur had aangeschopt en hem nu aan het hooghouden was. Ze keek nog iets beter en zag dat de jongen Damian was. Meteen verscheen er een glimlach op haar gezicht. Damian, haar vriendje, die gweldige jongen. Ze had geen zin om hem te roepen, naar hem staren wa leuker. Ze bekeek elke stap die hij pakte en telde zelfs hoevaak hij de bal hoog hield. Weer hoorde ze een klap. Damian had de bal weer tegen de muur geschopt. Nog een keer, en toen opeens rolde hij naar haar toe. Ze wilde hem niet laten merken dat ze hem al de hele tijd aan het bekijken was en richtte zich snel weer op het schrift. Ze begon wat muzieknootjes te tekenen, alleen om bezig te lijken. Ze keek pas op toen ze Damian hoorde praten. 'Heey' Zei ze enthausiast. Ze begon weer te glimlachen. 'Je stoord me niet hoor'Antwoordde ze. Ze vond het niet erg als hij bij haar kwam zitten, ze was toch niks belangrijks aan het doen. 'Een nieuw nummer schrijven' Antwoordde ze op zijn volgende vraag. Ze voelde zijn lippen op zijn wang en begon nog meer te glimlachen. 'En wat ben jij aan het doen?' Vroeg ze. Natuurlijk had ze allaang gezien dat hij aan het voetballen was, maar ze moest doen alsof ze hem nog niet gezien had. Ze sloot haar schrift en legde het naast haar tas neer.

Damian staarde Carter even aan. ''Ok, een nummer dus. Waar gaat het over?'' vroeg hij en staarde een beetje naar het schrift. ''Ik was een beetje aan het voetballen, wat nieuwe dingetjes uitproberen maar ik verveelde me al snel weer'' zei hij en grijnsde even. Blijkbaar was Carters intresse in het nummer verdwenen toen hij kwam, ze deed het schrift weg. ''Waarom leg je het weg?'' vroeg hij een beetje verbaas. ''Je mag van mij rustig doorgaan hoor.'' Als ze door wilde gaan dan moest ze dat gewoon zeggen, dan ging hij wel weer verder voetballen. Het was niet zo dat ze nu alles moest doen om hem maar gelukkig te krijgen. Damian speelde een beetje met bal in zijn handen en staarde naar de lucht. Het was een mooie dag, iets wat niet zo vaak voorkwam rond deze tijd van het jaar. Gisteren was nog het Halloween-feest geweest en Damian vond het top. Hopelijk net als Carter maar daar hadden ze het nog wel een keer over. Damian sloeg zijn armen om Carter heen en drukte nog een kus op haar wang. ''En hoe gaat het met mijn heldin?'' zei hij en grijnsde even, tot nu toe was dat nog haar koosnaampje maar er moest natuurlijk wel een andere komen. Het klonk zo saai. ''Nog leuke dingen gedaan?'' Damian keek naar de bal die inmiddels op de grond was gerold en begon er een beetje mee te spelen, zonder te kijken kon hij toch makkelijk de bal vinden.

Ze haalde haar schouders op. 'Een beetje gezeur over mijn verleden...'Mompelde ze. Ze wilde het niet graag over haar nummers hebben met hem. Ze wilde het pas laten lezen of horen als ze zeker wist dat het af was, en dit was gewoon een snel geschreven nummer. Ze keek naar Damian's bal en toen weer naar Damian. 'Ik dacht dat je zo veel van voetballen hield, dan hoor je je niet te vervelen' Zei ze met een lichte grijns. Zelf hield ze van haar muziek, het werd dan ook nooit saai. Misschien kwam dat ook omdat ze er zoveel mee kon doen. Schrijven, spelen en natuurlijk luisteren. En dan had je ook nog verschillende soorten teksten, instrumenten en nummers. Ze keek weer naar het schrift. 'Jij bent veel belangrijker dan zo'n stom nummer' Zei ze met een klein glimlachje. 'En daarbij heb ik geen inspiratie meer' Vervolgde ze haar verhaal. Het was ook zo, ze had inspiratie voor rustige en zielige nummers. Maar dat wilde ze niet meer, ze wilde drukkere nummers, en daar wist ze natuurlijk niks voor te verzinnen. Ze opende haar tas en gooide daar haar pennen en stift in. Het schrift liet ze nog even naast zich liggen, misschien kon ze hem wel wat oudere nummers laten zien of zelfs horen. De laatste tijd zong ze zelf steeds meer, maar dan meestal als er niemand in de buurt was. Ze duwde zich tegen Damian aan en drukte zachtjes haar lippen op de zijne. 'Het gaat geweldig met je heldin' Zei ze glimlachend. 'En? Hoe gaat het met mijn groene voetballer?' Meteen begon ze weer te grijnzen. Ze zag Damian weer voor zich in dat 'hulk' kostuum. Ze grinnikte zachtjes.

Damian staarde even naar het schrift, ze had dus liever hem dan een lied schrijven. Daar had hij geen probleem mee, maar ze moest wel doen wat ze zelf wilde. ''Gezeur? Wil je je hart luchten in het nummer?'' vroeg Damian en begon een beetje met haar haren te spelen. Blijkbaar had ze dus ook geen inspiratie meer en legde ze het schrift dus niet alleen weg vanwege hem. ''Nou...De groene voetballer is inmiddels alweer een blanke jogen'' zei Damian en grijnsde even. Zijn Hulk kostuum was dus blijkbaar goed bevallen bij Carter, terwijl toch niet eens zo heel veel voorstelde. Zijn bal rolde inmiddels al weg maar Damian had geen zin om die nu te gaan halen, dat deed hij straks wel weer. Nu was hij weer bij zijn vriendin en dat was belangrijker dan een bal. Hij had nooit gedacht dat ooit te kunnen zeggen maar nu hij ook werkelijk een vriendin had bleek dat de sport toch op nummer twee kwam bij hem. ''We hebben binnenkort wel weer een wedstrijd. De eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen en misschien doet mijn broertje dan ook wel mee. Hij zit nu ook op deze school.'' Damian had hem al wel een paar keer gesproken maar niet meer dan dat, ze hadden daar nu ook allebei geen tijd voor. ''Zo...Wat zullen we gaan doen?'' vroeg Damian die nu alweer een beetje verveeld was van het zitten, hij had wel weer zin om iets te gaan doen samen met Carter.

Carter dacht na en schudde toen haar hoofd. 'Nee, gewoon wat vertellen over mijn leven' Zei ze met een kleine glimlach. De ware betekenissen achter haar nummers hoefde niemand te weten. Het ging meestal over haar, maar dat hoefde andere niet te weten. Behalve Damian dan, maar aan hem had ze dan haar verleden verteld. Ze richtte zich weer op Damian en begon weer te grijnzen. 'Achh wat jammer nou, ik vond mijn groene vriendje veel leuker' Zei ze grijnzend. Natuurlijk vond ze hem zonder dat groene spul veel leuker. Stel je voor, een vriendje hebben die 24/7 met opgeblazen armen en een groene huid rondliep. Weer grinnikte ze. Ze keek toe hoe de bal wegrolde. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht toen Damian geen moeite deed om op te staan en hem te pakken. 'Ben ik belangrijker dat je sport?' Vroeg ze. Ze drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Ze luisterde naar zijn verhaal over een wedstrijd en zijn broertje. Ze knikte zachtjes. 'Ik kom kijken, ik beloof het' Zei ze toen hij klaar was. 'En misschien ontmoet ik je broertje ook nog eens' Vervolgde ze. Damian ging verder en vroeg wat ze wilde doen. Ze haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. Eigenlijk stond er in haar planning alleen nummers schrijven en misschien een gitaar of piano te gaan zoeken. Maar als Damian iets met haar wilde doen zou dat later wel komen. 'Geen idee, had jij iets in gedachte?' Vroeg ze.