Volleyballen met vreemden?

Dawn knoopte de laatste veter van haar sportschoenen dicht en liep de zaal in. De schoenen piepten af en toe, ze waren nog splinternieuw. Ze was eigenlijk stom geweest. Ze had ze vorige week gelijk tijden het joggen aangetrokken, waardoor er nu een blaar op haar voet zat. Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar volleybal moest gewoon doorgaan. Ze deed haar blonde haren in ene vlugge strakke staart, een paar losse plukjes hingen nog langs haar gezicht. Ze ritste haar spierwitte vest open en gooide hem op de grond. Voor de rest had ze een zwart kort broekje aan en een simpel wit shirt met haar naam in sierlijke letter erop aan. Het shirt had ze een Engeland ergens gemaakt. Ze wist niet meer waar, het was ook neit belangrijk. Haar zus had ook zo'n simpel shirt, alleen dan met Victoria erop. Ze schudde haar hoofd en hield haar gedachten weer op de zaal, ze wilde spelen. Voor haar hing een net en daar achter stonden drie leerlingen van Monica. Blijkbaar zochten ze nog een vierde speler want ze begonnen te glimlachen toen ze Dawn zagen aanlopen. Er verscheen meteen een glimlach op haar gezicht. Volleybal was haar leven, en een wedstrijdje kon er altijd wel bij. Een jongen en een meisje hadden blijkbaar een team gevormd. Want ze gingen aan een kant van het net staan. Ze keek opzij naar de andere jongen en glimlachte licht naar hem. Ze deed een paar stappen afstand van het net en ging bijna door haar enkel. Ze voelde een pijnlijk steek in haar blaar. Ze hield zich nog net staande en deed net alsof er niks gebeurd was. Zo'n stomme blaar kon een spelletje volleybal niet verpesten. De andere serveerden. En precies toen ze de bal terug wilde slaan voelde ze weer een steek in de blaar.'shit...' Mompelde ze tegen zichzelf. Ze had de bal geraakt maar hij was tegen het net aangekomen. Ze sloot voor een paar seconden haar ogen en concentreerde zich. Ze wilde gewoon spelen, geen pijn, gewoon spelen. Ze klemde haar tanden op elkaar en wachtte toen de andere kant weer ging serveren.

Alleen Dawn & Airith

Airith stond aan de andere kant van het net en stond te wachten totdat ze eindelijk iemand zouden vinden om te spelen. Hij wachtte hij toch al een hele tijd en eigenlijk was hij zo hyper om te spelen. Toen hij een blond meisje zag aankomen grinnikte hij zacht. Ze was zo knap dat hij het er eventjes warm van kreeg. Plots, de bal kwam naar zijn richting. Maar de bal kletste tegen de grond en de scheidsrechter floot. Hij kreeg een stomp in zijn maag en toen pas besefte hij dat het spel begonnen was en hij een punt was kwijtgeraakt doordat hij zo naar het meisje keek. Hij schudde verward met zijn hoofd en sprong wat op en neer om wakker te worden. Waarom deed hij opeens zo vreemd? Het was toch maar een meisje.. Airith slikte en kletste de volgende bal mooi over het net. 'Jeah', dacht hij en grijnsde. Nu kwam hij er weer in. Hij pakte altijd de bal goed op zijn hand palmen en sloeg hem steeds mooi erover. Uiteindelijk bleven de punten gelijk. Een kleine teleurstellende blik was in zijn ogen te zien toen het spel gedaan was en de stand gelijk was. "Goed gespeeld", riep hij naar de overkant en keek naar het meisje die door haar benen zakte maar nog op tijd recht stond. "Gaat het wel?", vroeg hij vriendelijk en stond nu recht naast het meisje. "Ik ben Airith, je speelde aardig goed moet ik zeggen", zei hij en lachte waarna hij kort recht in de ogen van het meisje keek. Ze had diep bruine ogen. Hij had er grijze. Kort keek hij achter zich. Hij streek eens door zijn blonde haren en trok daarna zijn blauwe short wat beter. Hij trok zijn T-shirt over zijn hoofd en stond gewoon met zijn blote borst naar haar kant. Het was ook zo heet in de zaal. En wat kon het hem nou schelen dat hij in zijn bloot bovenlijf stond. Hij was best tevreden over zijn uiterlijk en een pak spieren bezat hij toch ook wel voor een deel. Dus voor hem was het geen enkel probleem. Alhoewel..Soms stonden meisjes nog al heel dicht tegen hem aan. Daar had hij echt een hekel aan. Zo van die geile meiden die dachten dat hij er geil van werd als ze eens langs je glijden. Echt onnozel. Maar blijkbaar was dit meisje anders, tot zijn verbazing weliswaar. "Moet ik je helpen?", vroeg hij en stak zijn hand naar haar uit voor moest ze ondersteuning nodig hebben.

Die hele wedstrijd kon ze nog maar met moeite overeind blijven staan. Maar ze was te eigenwijs om er ook maar iets over te zeggen. Zelf wilde ze gewoon doorspelen. Pijn was nep, het was veel te overdreven. En de andere wilde ze ook niet teleurstellen. Zo te zien hadden ze lang op een vierde speler gewacht. Ze was vandaag totaal niet op haar best. Ze miste ballen, sloeg ze tegen het net en raakte af en toe de scheidsrechter. Toch had ze ook aardig wat punten gescoord, met behulp van haar medespeler dan. Ze vond hem geweldig goed spelen, het zou haar dan ook niks verbazen dat, als ze ooit tegen elkaar gingen, hij was haar zou winnen. En vooral in deze situatie, rotblaar... Na de wedstrijd wilde ze bijna neerzakken op de grond, maar hield zich overeind toen ze een stem hoorde. Het was haar medespeler, die jongen die zo veel beter was dan haar. 'uhmm...bedankt' Zei ze met een klein glimlachje. Ze wist best wel dat ze er vandaag niks van bakte, alleen maar omdat ze die pijn voelde bij haar enkel. Opnieuw een steek. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde zich zo goed mogelijk in de houden. Weer zei de jongen iets. Ze knikte vlug. 'Gaat prima' Loog ze. De pijn was verschrikkelijk, waarschijnlijk was die blaar dus geknapt. Ze hoorde dat de jongen zich voorstelde als Airith. Ze probeerde op te letten en knikte. 'Dawn' Antwoordde ze de jongen vlug. 'Dankje' Volgde er weer achteraan. Ze had hem graag verteld hoe goed hij had gespeeld, maar ze was te druk bezig met de pijn. De jongen, Airith, had zijn shirt uitgetrokken. Meteen was haar volle aandacht weer terug. Ze moest dan wel niks van vriendjes en uitgaan hebben, maar een ontbloot gespierd bovenlijf wilde ze altijd wel zien. Weer verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze probeerde zo min mogelijk naar zijn spieren te kijken en zich te richtte op zijn grijze, eigenlijk super mooie, ogen. Ze schudde haar hoofd. 'Gaat prima' Herhaalde ze opnieuw. Precies toen ze dat zei had ze haar voet verzet en voelde ze weer een steek. Ze zakte dit keer weer door haar been en verloor haar evenwicht.

Airith lachte zacht. Zijn aandacht was volledig op het meisje gezet. Hij vond haar ergens wel heel hard aantrekkelijk. Net of ze een magneet was en hij er maar niet van weg kon kijken en kon weg stappen. En eigenlijk, eerlijk gezegd wilde hij ook niet weg. Hij vond een leuk gesprek hebben met een leuk meisje ook wel niet mis. Daar sloeg hij dan ook geen acht op. Het meisje was gewoon knap, thats it. Toen ze zich voorstelde knikte hij en zei zachtjes met zijn fluweel vriendelijk stem: "Mooie naam, Dawn". Haar naam sprak hij lang uit en legde er extra de klemtoon op. Alsof hij het woord zo goed wou onthouden zodat hij het nooit meer zou vergeten. Maar toch was hij verbaasd toen ze zei dat alles oké was. Zo leek het eigenlijk wel niet maar hij zweeg er maar over. Hij wilde geen slechte indruk over hem geven. Toen ze haar evenwicht verloot schrok hij even. Maar zodra hij kon schoot hij naar haar toe en ving haar in zijn armen op. Zijn hart klopte even wat sneller toen hij merkte dat het meisje met haar blonde haren nu nog knapper was als ze in zijn armen lag. Toen hij merkte dat hij haar langer vast hield dan nodig was liet hij haar snel op de grond zakken. "Had jij even chance", zei hij droogjes en haalde luchtig zijn schouders op. "Ennehm", zei hij en krabde achter zijn hoofd. "Heb je soms zin om wat te gaan drinken hier om de hoek?", vroeg hij en zei dit alles voluit. Hij glimlachte weer opnieuw en wachtte geduldig op een antwoord van haar. Hij hoopte dat ze wist dat hij geen kwaaie bedoelingen had. Hij was niet alles alle anderen jongens. Die gebruikten een meisje gewoon en dropten ze daarna waarna ze uit de slaapkamer kwamen. Echt levenloze mensen volgens hem. Zo was hij dus duidelijk niet!

Dawn keek hem met stralende ogen aan. De manier waarop hij haar naam uitsprak vond ze geweldig klinken. Ze bleef naar zijn ogen staren. Ze schudde haar hoofd, wat had ze nou? Ze voelde zich nooit zo in de buurt van jongens, waarom bij hem dan wel? Nog geen minuut later merkte ze dat hij haar naar de grond liet zakken. Hij had haar dus opgevangen, met dan geweldige lichaam. De glimlach was niet van haar gezicht te krijgen. Airith was blijkbaar een geweldige afleiding van de pijn. Op de paar steken die ze voelde na doen. Ze merkte dat ze Airith had vastgepakt, maar ze wist niet of dat nou uit angst was of omdat het gewoon zo geweldig voelde. Ze liet hem voorzichtig los en keek licht blozend naar de grond. Ze glimlachte dankbaar naar hem. 'Dankje' Zei ze zachtjes. Ze veegde een blonde lok uit haar haren en trok één van de splinternieuwe sportschoenen uit. Meteen klemde ze haar kijken weer op elkaar, de blaar deed verschrikkelijk veel pijn. Pas toen de schoen en de sok uit waren verlichte de pijn. Er stond geen druk meer op, dus de pijn verdween. Ze haalde opgelucht adem en keek weer naar Airith. Vroeg hij haar nou mee uit? Licht verbaasd zweeg ze even. Deze vraag had ze nog niet veel eerder gehad. Het duurde even voordat ze antwoord kon geven. Ze moest alles even herhalen en toen knikte ze voorzichtig. 'Graag' Zei ze erachteraan. Had ze nou ook nog eens ja gezegd? Dit was dus echt niks voor haar. Ze was nooit echt op jongens afgestapt, en daardoor de meeste jongens ook niet op haar. Ze had nooit ja tegen een vreemde gezegt, maar nu bij hem wel...

Airith keek verwachtingsvol naar Dawn en zag dat ze haar schoen eerst uitdeed. "Awtch, die blaar ziet er niet echt gezond uit", zei hij zacht en keek er enkele seconden naar. "Misschien, wacht even!", zei hij en rende zonder nog wat te zeggen weg. Hij rende zo hard hij maar kon en stopte bij zijn kleedkamer waar hij in zijn rugzak keek. Hij had altijd wel een ontsmettingsmiddel en pleisters mee moest hij vallen. Airith wist dan ook nog goed wanneer hij was gevallen en heel zijn knie open lag. Het deed verdomd veel pijn en daarom dat hij nu ook steeds zijn spullen mee had. Je wist maar nooit, en kijk nu. Hij kon het gebruiken. Met een snelle beweging griste hij het middeltje en de pleisters uit zijn rugzak en sprinte ermee naar Dawn. Daar hield hij bruusk halt. "Dit kan even prikken, maar alsjeblieft. Laat me dit doen, ik heb niet graag dat je pijn leid", zei hij en lachte bij zijn eigen uitspraak. Oké, die zin was vaag. Hij nam het ontsmettingsmiddel bij de hand en las er de woorden 'flamazine' op. Ja, dat moest hij hebben. Hij drukte op het knopje en spoot één keer op de blaar. Meteen daarna legde hij er simpelweg een pleister op en knikte goedkeurend. "Alsjeblieft", zei hij zacht en lachte. "Ik hoop wel dat je je eigen schoenen nog kunt aandoen, want dat doe ik niet hoor", zei hij om te lachen en legde zijn verzorg spulletjes aan de kant om daarna Dawn aan te kijken en verdwaald te geraken in haar o zo mooie ogen. Wat had hij toch?

Dawn bekeek haar eigen blaar, het zag er inderdaad niet geweldig uit. Dit was weer haar eigen schuld. Ze had niks meer met de blaar gedaan, niet eens een verbandje erom. Ze zag Airith opstond en weg rende. Bijna wilde ze roepen dat hij moest blijfen maar ze realiseerde zich dat dat nergens op sloeg. Ze kende hem net, waarom was hij dan zo belangrijk. Ze bleef naar de plek staren waar hij verdween, het leek uren te duren voordat hij weer terug kwam. Meteen begon ze weer te glimlachen. Airith kwam terug rennen met wat spulletjes voor har blaar. Ze knikte toen hij weer wat zei. 'Ik blijf stil zitten' beloofde ze. Haar blik bleef op zijn super mooie, grijze ogen gericht. Ze voelde dat hij iets op d blar spoot. Het prikte, maar ze werd afgeleid door Airiths ogen. Ze keek pas weer naar de blaar toen hij de pleister er voorzichtig overheen legde. Ze kon zich niet inhouden en omhelsde Airith. 'Dankje' Fluisterde ze zachtjes. Waar was ze mee bezig? Ze kende deze jongen pas niet! Meteen liet ze hem weer los. Ze richtte haar blik op de grond. 'sorry...' mompelde ze zachtjes. Ze hoopte dat de reactie van Airith niet al te heftig was. Ze vond hem aardig, ookal kende ze hem nog niet lang. Ze trok voorzichtig haar schoen aan, het ging gemakkelijker en deed minder pijn. Ze was Airith erg dankbaar, dit zou ze zelf nooit gedaan hebben. Ze keek hem voorzichtig weer aan. 'kan je me overeind helpen?' Vroeg ze zachtjes. Ze kon waarschijnlijk niet gelijk opstaan, straks viel ze weer!

Airith zag de blije blik van Dawn. Hij glimlachte en keek in haar o zo mooie bruine, diep bruine ogen. Ze waren zo mooi..Het tegengestelde van hem dan. Dat grijs blauw, vreselijk! Dat vond hij toch van zijn ogen. Toen hij een over blije Dawn in zijn armen voelde lachte hij uitbundig en trok haar eigenlijk wat dichter tegen zijn blote borst. "Je bent me er eentje", zei hij met een scheve lach toen hij haar weer losliet. Eigenlijk wou hij haar wat langer blijven vasthouden omdat het hem eigenlijk zo'n goed gevoel gaf. Iets leek wat anders bij dit meisje dan bij een ander normaal meisje. Ergens schaamde hij zich dat hij het meisje zo bij hem hield. Straks had ze een vriendje! Dat zou pas gênant voor hem zijn. "En..", zei hij zacht en beet op zijn onderlip. "Heb jij al een vriend?", vroeg hij voorzichtige en schuifelde onzeker met zijn voet over de grond. Oké, dit was zo schraal! Meteen herpakte hij zich weer en stelde zich zelfzeker recht. Waarom had hij nou die vraag gesteld? Om zeker te zijn dat hij wél op haar kon verliefd worden voordat ze met iemand anders was? Dat sloeg dus echt nergens op. "Dus, zullen we wat gaan drinken?", vroeg hij en glimlachte waarna hij plots haar zachte stem hoorde. "Natuurlijk prinsesje", zei hij droogjes en nam Dawn simpel in zijn armen. Ze zou er zeker niets op tegen hebben dat hij haar droeg tot de bar. "Dit is toch wel veel leuker dan stappen naar de bar?", vroeg hij en lachte waarna hij richting het café om de hoek liep. Er waren niet veel mensen in het café. Airith liet Dawn voorzichtig van zijn schouder glijden. "En..Is je blaar al zachter van pijn?", vroeg hij ietwat bezorgd aan haar.

Er verscheen meteen weer een glimlach op Dawn's gezicht. Voorzichtig liet ze hem weer los en bekeek ze zijn prachtige ogen. Die kleur zou haar vast niet staan. Haar eigen ogen waren licht bruin, bijna goud. Het paste bij haar, met grijze ogen ze er waarschijnlijk meteen anders uitzien. Ze richtte haar gedachten weer op Airith. Vroeg hij nou serieus of ze een vriendje had? 'Ik? uhmmm.....nee...' Antwoordde ze zachtjes. Ze had slecht één vriendje gehad, en daarna was het gelijk over. Die ene jongen had het verpest voor alle anderen die haar ooit leuk hadden gevonden. De meeste meiden zouden iets achter zo'n vraag zoeken, maar Dawn niet. Ze deed niet gelijk moeilijk en haar hoofd werd ook niet overspoeld met vragen zoals; Wat bedoeld hij daarmee? Vind hij me leuk? Nee, zo ging het er bij haar niet aantoe. Dawn was het rustige type niet zo'n hysterische dramakoningin. Ze keek Airith weer aan, glimlachend, ze mocht hem wel. ' Graag'Antwoordde ze opnieuw. Ze had namelijk nog al dorst, en een nieuwe vriend erbij was altijd prima. Ze knipperde een paar toen hij haar optilde. Prinsesje? Zei hij dat nou echt? Ze bleef naar zijn ogen staren. Ze vond het niet erg, ze vond het eigenlijk, heel stiekem, wel leuk. Ze had verwacht dat hij haar neer zou zetten, maar dat deed haar niet. Hij droeg haar tot aan de bar, en ze had daar totaal geen problemen mee. Zodra ze weer op de grond stond richtte ze haar blik weer op die geweldige grijs/blauwe ogen. Ze knikte toen hij vroeg hoe het met haar blaar ging. 'Dan spul en die pleister hebben erg goed geholpen' Zei ze erachteraan.

Airith keek Dawn aan en glimlachte vorlijk toen ze zei dat zijn spullen goed hadden geholpen. Dat deed hem een serieus groot plezier. "Daar ben ik blij om", zei hij en grinnikte daarna even. Zijn haren waren lichtelijk naar achteren gestreken maar hij ging er eens goed met zijn handen doorheen waardoor er nu allemaal piekjes in zijn haar te zien waren. Zo, dat was veel sexyer vond hij persoonlijk. Een grote grijns sierde zijn snuit toen hij daaraan dacht. "Nou ja, wat wil je drinken?", vroeg hij en grijnsde waarna hij zonder nog wat te zeggen naar de bar liep en twee cola's bestelde. Met een sierlijk gebaar liep hij terug naar Dawn en schotelde haar de cola voor. "Alsjeblieft liefie", zei hij om te lachen en grinnikte waarna hij een grote teug van zijn cola nam. "Ik hoop dat je cola lust?", vroeg hij en werd een beetje rood toen hij haar heel diep in de ogen aankeek. Verbaasd schudde hij zijn hoofd. Wat gebeurt er toch de laatste tijd met hem. Het was allemaal zo raar! Hij had normaal zich nog nooit zo gedragen tegenover een meisje. Dit was allemaal niet wat hij van zichzelf gewend was. Maar toch, het voelde volgens hem ontzettend goed...

-inspiloos, ik heb toch deze avond een post kunnen maken XD

Dawn keek opnieuw naar haar voet. De pijn was bijna weg, het voelde zoveel beter. Tijdens de vedstrijd had ze dehele tijdeen klopende pijn gevoeld, en af en toe een steek. Maar nu was dat rotgevoel weg. Als ze zou gaan lopen zou die pijn zeker erger worden, maar zo te zien zou dat nog wel een tijdje duren. Ze dacht even na toen hij vroeg wat ze wilde, maar voordat ze antwoord kon geven was hij albij de bar. Ze zag dat hij terug kwam met Cola. Ze vond het wel goed, dat had ze waarschijnlijk ook gezegd hebben als hij bleef wachten op een antwoord. 'Uuhmm...bedankt' Zei ze glimlachend. Nu pas drong het tot haar door wat hij zei. Ze keek hem vragend aan. 'Lieffie?' Vroeg ze. Eerst princesje en nu lieffie? En waarom deed ze er niks tegen? Normaal zou ze nooit zo rustig blijven, gewoonlijk zou ze zeggen dat ze ermee moesten ophouden of ze liep gewoon weg. Ze nam een slokje van haar Cola en keek Airith weer aan. Zachtjes knikte ze. 'Natuurlijk lust ik dat wel' Zei ze glimlachend. Haar blik viel weer op zijn ogen. 'Je hebt geweldige ogen' Zei ze terwijl ze bleef staren. Het drong tot haar door wat ze zojuist gezegd had. Ze begon te blozen en wendde meteen haar blik af. Waarom zei ze dat? Waarom deed ze zo raar? Ze richttehaar blik op haar glas cola en nam nog vlug een slokje.

Airith grinnikte en was verbaasd dat hij geen klap of gespuug in zijn gezicht kreeg toen hij het woordje lieffie zei. Ergens voelde hij zich opgelucht maar toen ze plts verbaasd reageerde keek hij schamend de andere kant op. "Mja.. Ik... Sorry", zei hij vlug en keek haar ook diep in de ogen aan. Zo maakten ze oogcontact en week hij net als haar haar hoofd weg. Het antwoord wat hij kreeg. Het was zo lief. "Bedankt, maar de jouwe zijn nog mooier", zei hij en glimlachte. Oké, dat sloeg dus echt nergens op! Beschaamd keek hij eens achterom en probeerde zich vlug een houding te geven door een slok van izjn cola te nemen en daarna naar de ober keek die met een meisje aan het flirten was. "Als je het erg vond dat ik je lieffie of prinsesje noem, zeg het maar hé", zei hij en gaf haar een vette knipoog om daarna zich op een bar krukje te zetten en Dawn eens goed te bekijken van kop tot teen. Ze was zo knap.. Even kreeg hij een zwaar aangetrokken gevoel bij hem. "Nee..", riep hij iets te luid en schudde met zijn hoofd. Hij mocht niet een playboy worden, echt niet.. Hij moest zich alleen maar kalm houden en vooral niet in haar ogen kijken. Gewoon rustig blijven. Toen hij even gekalmeerd van keek hij terug naar Dawn en glimlachte snel.

Er verscheen weer een kleine glimlachje op haar gezicht. Ze had niks moeten zeggen, het gewoon moeten negeren. Ze vond het niet erg dat hij haar 'lieffie' of 'princesje' noemde, dus hij hoefde eigenlijk ook geen sorry te zeggen. Ze begon weer te blozen. Hoe kon ze zoiets zeggen? Zoiets deed ze nooit. Heel voorzichtig keek ze hem weer aan. 'Dankje' Zei ze zachtjes. Ze nam vlug een slok van haar drinken en zette hem toen weer neer. Haar blik bleef op de glas cola gericht. Ze hoorde dat hij weer verder ging over die namen. Ze keek hem aan, precies toen hij knipoogde. Weer bloosde ze. 'Ik vind het niet erg' Zei ze glimlachend. 'Ik vind het ergens wel leuk' Voegde ze er fluisterend aan toe. Ze ging op de kruk naast hem zitten en bekeek hem glimlachend. Hij bekeek haar ook, dus hij zal het waarschijnlijk ook niet erg vinden. Zodra hij weer iets zei keek ze op. 'Nee?' Vroeg ze hem. Ze keek hem vragend aan. 'Wat is er met nee?' Vroeg ze verder. Meteen hield ze haar mond weer. Ze keek weer naar haar glas Cola, die ondertussen half leef was gedronken. Ze wachtte op wat hij ging zeggen. Misschien was hij wel te laat voor iets of had hij iets aan haar gezien wat hij niet leuk vond. Bij dat laatste schudde ze haar hoofd. Sinds wanneer maakte ze zich daar druk om? Het was gewoon een jongen, meer niet...

Airith keek Dawn onschuldig aan en haalde zijn brede schouders luchtig op. "Ik dacht er net aan dat ik om 7 uur thuis moest zijn voor met vrienden te gaan voetballen, maar ik stel het wel even uit", probeerde hij te liegen en keek haar in haar ogen aan. Hij wist dat ze zou weten dat hij loog. Maar wat moest hij zeggen? Ja ik vond je zo aantrekkelijk dat ik je wou bespringen? Moest hij dat zeggen zou hij het zeker mogen vergeten met haar. Ergens vond hij haar ontzettend leuk, alsof haar naam in zijn geheugen gebrand was en nooit meer kon vervagen. Iets zei hem dat hij verliefd was. Hij schudde zijn hoofd verbaasd, nee dat kon niet. Hij kon niet verliefd zijn. Dat was gewoon onmogelijk! Met een kleine geforceerde glimlach keek hij naar zijn glas en dronk er wat van. "Zo, dus je zit ook op Monica high school?", vroeg hij en lachte terwijl hij zijn glas helemaal uitdronk. Hij zuchtte zacht en keek daarna weer naar Dawn. Hij kwam gelijk net ietsje dichter bij haar. Iets wat hij normaal niet zou doen. Maar toch, zijn hoofd kwam net dichter.. Of leek het alleen maar zo?

Ze keek hem nog steeds vragend aan. Ze geloofde niks van zijn verhaal over zijn vrienden en de afspraak om te gaan voetballen. Maar misschien lag het gewoon aan haar, waarom zou hij liegen. Ze schudde zachtjes haar hoofd. Het lag aan haar, hij loog niet, ookal had ze het gevoel van wel. Ze richtte haar blik weer op Airiths ogen. Waarom voelde dit zo raar? Ze keek hem gewoon aan, meer niet. Ze zuchtte zachtjes. Ze hoopte dat dit niet was wat ze dacht dat het was. Het kon niet, het mocht niet. Langzaam draaide ze zich weer naar de bar en haar glas cola. Diep in gedahcte verzonken dronk ze de laatste paar slokken in het glas op en zette ze het nu lege weer op de bar. Haar hele leven was ze niet één keer verliefd geweesd, dus waarom nu wel? Waarom was hij dan zo anders? Ze schrok op uit haar gedachte toen hij weer iets zei. Het enige wat tot haar doordrong was de naam van haar school, Monica High School. Ze dacht dat hij vroeg of ze daarop zat en knikte. 'Anders zat ik niet in het Monica Desert Team' Zei ze. Ze begon weer te glimlachen. 'Jij dus ook?' Vroeg ze. 'Welke klas?' Vervolgde ze nieuwsgierig. Zijn hoofd was iets dichter bij de hare, waarvan ze nogal schrok. Ze bekeek zijn gezicht goed en slikte toen. Van dichterbij zag hij er nog leuker uit, en die ogen... Ze wendde haar blik af en keek naar de grond.

Airith keek Dawn nu nog dieper aan. Maar toen trok hij zijn hoofd weer terug. "Ehm..Sorry!", verontschuldigde hij zich snel en keek naar de grond van schaamte. "Wacht even, sorry", zei hij en stelde zich recht waarna hij even naar buiten liep en met zijn hoofd tegen de muur bleef stilstaan. "Kut!", riep hij en schopte tegen de muur met zijn voet. Waarom deed hij nu zo raar? Waarom was dit meisje zo anders dan alle anderen? Dit kon gewoon niet! Hij kon niet verliefd worden! Maar zijn gevoel had blijkbaar andere plannen. Met een schamende blik kwam hij het café terug binnen. Hij zette zich neer terug naast haar en hoorde nog net haar vraag. "Ja, in 12 B", zei hij en keek weg van haar. Hij kon het gewoon niet meer, zo in haar ogen kijken. "Oké, ik moet je wat vertellen", zei hij en sloot zijn ogen terwijl hij diep in ademde. "Ik heb het gevoel dat er een gevoel is in mij wat ik niet kan beschrijven", zei hij en slikte terwijl hij haar weer aankeek.

Voor Dawn iets tegen hem kon zeggen zag ze hem al weglopen. Ze zuchte diep en legde haar armen op de bar. Op haar armen liet ze haar hoofd vallen. 'Idioot...' siste ze tegen zichzelf. Dit mocht niet gebeuren, ze had het nooit gewild. Maar blijkbaar had je geen controle over je gevoel. Ze vond hem leuk, erg leuk, ookal wilde ze dat niet voelen. Ze ging meteen weer rechtop zitten toen hij weer binnen kwam. Ze deed snel haar haren weer goed en zette ene glimlach op. Hij gaf antwoord op haar vraag over de klassen, maar ze vroeg niet door. School was saai, en bovendien was hij alweer aan het praten. Hij moest haar wta vertellen? Wat moest een jongen die ze nog geen dag kende haar nou vertellen? Ze knikte en wachtee af tot hij verder ging. Ze zuchte toen hij klaar was. 'Ik heb precies hetzelfde... ' Zei ze zachtjes. Ze wilde er eigenlijk niet aan toegeven, maar ze moest er maar gewoon mee leven. Ze vond Airith leuk en het gevoel wat ze had verergerde dat alleen maar. Haar blik bleef op haar voeten gericht. Zou ze weg moeten gaan? Zou ze gewoon kunnen zeggen dat ze weg moest? Nee, dat kon ze hem niet aandoen. Voorizhcitg probeerde ze hem aan te kijken. 'Maar het is wel een fijn gevoel...' Zei ze met een klein glimlachje.

Airith keek naar Dawn en voelden hoe zijn kaken op elkaar waren geklemd van spanning. Dit had hij nog nooit meegemaakt maar toch voelde het zo goed. Eerst keek hij Dawn onzeker aan. Zou zij het zelfde voelen? Ergens was hij bang dat ze nu zou weg lopen en hij haar nooit meer zou terug zien. Maar dat deed ze niet, ze bleef zitten en vertelde ook wat zij voelde. Hetzelfde?! Verbaasd maar toch gelukkig zette hij een stralende glimlach op. "Heb je soms zin om even te wandelen? Ik weet een leuk plekje dat ik graag met je wou delen", zei hij en glimlachte. Dit was niet een liefdes aanzoek of zo. Het was gewoon een aanbod wat hij graag met haar zou willen doen. Het was een plek waar alleen hij normaal gezien kwam. Maar nu wilde hij het zo graag ook aan haar tonen. Toen Airith zich recht stelde betaalde hij vlug de twee cola's en wachtte geduldig af op een antwoord van Dawn of ze mee wilde of dat ze niet mee wilde. Hij hoopte natuurlijk dat ze mee wou.

Dawn zag zijn stralende glimlach en was meteen om. Ze vond Airith leuk, ze was verliefd en ze wilde er niet tegen vechten. En daarbij was het gevoel dat ze had geweldig, het was geen rotgevoel. Het voelde goed om hem aan te kijken of aan te raken. Toen hij vroeg of ze mee kwam knikte ze gelijk. 'Natuurlijk' Zei ze enthausiast. Ze sprong meteen van de kruk af, een superstom idee natuurlijk. De druk die meteen op haar enkel en blaar kwamen veroorzaakte een pijnlijke steek. Meteen ging ze weer op de kruk zitten en wreef ze over haar voet. Ze keek Airith voorzichtig aan. Hij hoefde haar niet te dragen, dat was onnodig. ' Kunnen we heel langzaam en voorzichtig wandelen?' Vroeg ze zachtjes. Ze wilde hem niet teleurstellen door hier te blijven en te hopen dat de pijn wegging. Ze had a ja gezegd, dus ze ging mee. Voorzichtig stapte ze weer van de kruk af. Nu ze het zo rustig deed was de pijn niet zo heftig als net, hiermee kon ze nog wel lopen. Ze keek hem weer aan. Langzaam en twijfelen stak ze haar hand uit in de hoop dat hij hem vastpakte.

Airith keek Dawn met een lachje aan en zag opeens dat de kruk omver kletste en op haar blaar belandde. "Awtch, gaat het?", vroeg hij bezorgd en keek naar haar blaar die gelukkig niet open lag. Het zou waarschijnlijk nog redelijk voor haar zijn om te stappen. Toen ze haar hand uitstak nam hij die met veel enthousiasme vast. Hij trok haar iets dichter tegen zich aan en legde dan zijn arm om haar middel. Iets zei hem dat hij dat niet mocht doen. Maar toch, het voelde vertrouwd en goed. Of Dawn dat ook zou vinden wist hij niet, maar hij hoopte alleszins van wel. Hij hield van haar en daar zou hij niet tegen vechten. Tenslotte, ze was knap en helemaal niet lelijk. Ze had een lief karakter en was nier koppig. Wat zou een man nog meer willen? Met Dawn dicht tegen zich aangetrokken stapte hij zachtjes richting een meertje. Het maanlicht fonkelde op het meer en de sterren schoten fel uit de hemel. Nog een beetje verder stond een bankje. Daar ging hij op gaan zitten en trok Dawn voorzichtig en ietwat aarzelend op zijn schoot. "Je vind het toch niet erg dat ik je zo vast neem hé?", vroeg hij zacht.

Ze knikte. 'Het gaat, dankje' Zei ze glimlachend. Ze voelde dat Airith haar hand gelijk vastpakte en haar naar zich toe trok. De glimlach werd nog groter en haar ogen begonnen te stralen. Waarom had ze dit gevoel nooit eerder gehad? Het was echt geweldig. Ze bekeek hem. Ze had superveel geluk gehad. Hij was leuk, knap en gaf duidelijk om haar, anders was hij niet zo bezorgd. Langzaam liep ze met hem mee naar het plekje dat hij haar wilde laten zien. Ze had al haar aandacht gericht op Airith en de pijn genegeerd. Ze liep een beetje moeilijk maar ze kwam nog wel snel vooruit. Ze keek op toen ze het meer zag, het zag er rond deze tijd prachtig uit. Terwijl ze naar het meer staarde werdt ze op Airith's shoot getrokken. Ze vond het totaal niet erg dus schudde ze ook meteen haar hoofd. 'Ik vind het geweldig' Zei ze zachtjes. Ze drukte zich zachtjes tegen zijn borst aan. 'Dus dit is jouw plekje?' Vroeg ze glimlachend. Het verbaasde haar dat ze het totaal niet koud had, ookal had ze een korte broek en een simpel vestje aan. Ze keek omhoog naar de lucht, de sterren waren helder vandaag. Het gaf een prachtig gezicht.

Airith glimlachte en voelde Dawn's adem in zijn nek. Het voelde goed zo met haar bezig zijn. Hoe ze op zijn schoot zat, het gaf hem korte rillingen. Maar toch, ergens zat hij vast. Ze waren verliefd op elkaar maar ze hadden nog nooit gezoend.. Klopte dat of was dat helemaal niet goed? Airith grijnsde zachtjes en legde zijn wijsvinger en duim even op haar kin. Hij duwde die zachtjes wat omhoog zodat hij recht in haar ogen kon kijken. "Sorry hiervoor", zei hij en voordat hij nog iets zei sloot hij zijn ogen en kuste haar voluit op de mond. Deze kus leek voor hem wel hemels. Het was echt wel zijn eerste kus. En die zou hij nooit meer vergeten. "Bedankt dat je zo goed meewerkt", zei hij toen de kus was beëindigd en keek haar glimlachend aan. "Ben je nu blij, dat je zo bij mij terecht bent gekomen?", vroeg hij nieuwsgierig en liet zijn blik op de sterrenhemel gaan. Het was zo mooi.

Dawn keek hem vragend aan. Waarom zei hij sorry? 'Waarvoor?' Vroeg ze, maar meteen werd het al duidelijk. Ze voelde zijn warme lippen op de hare drukken, meteen begon haar hart nog sneller te kloppen. Automatisch sloot ze haar ogen en genoot ze van elke seconde. Eindelijk begreep ze wat er nou zo geweldig was aan een kus, het voelde geweldig, het voelde goed. Na de kus opende ze langzaam haar ogen weer. 'Geen probleem' Mompelde ze. Haar gedachtes zaten nog steeds bij de kus. Ze knikte vlug. 'Nooit gedacht dat ik de dag begon met volleyballen en eindigde met zoenen met een geweldige jongen' Zei ze glimlachend. Ze bekeek Airith's ogen. Kon ze hem nu haar vriendje noemen? Ze was hier niet goed in. Ze wist niks van vriendjes, nouja, ze wist wel wat maar had er nooit èèn gehad. Ze sloeg haar armen om haar nek. Vechten tegen dit gevoel had geen zin, het had niet eens zin. Ze legde haar hoofd op Airith's schouder en haalde diep adem. Dit was echt een geweldige dag, op die blaar na dan. Ze sloot haar ogen en luisterde naar Airith's ademhaling.

Airith keek in Dawn's ogen en merkte ook haar vrolijkheid op. "Dus ik mag je nu officieel mijn vriendinnetje noemen?", vroeg hij en lachte terwijl hij haar vrolijk aankeek. De pretlichtjes in zijn ogen waren nog steeds te zien en ergens was hij blij dat hij Dawn was tegengekomen aan het volleyballen. Want anders had hij dit alles zo moeten missen! "Ik hou van je", zei hij zacht fluisterend in haar oor. Zijn hart klopte een paar maal wat sneller. Die zin betekende voor hem heel veel. Hij meende ook wat hij zei. Hij zei dit niet voor de lol of zo. Nee, dit was echt. Hij hield van Dawn en zou dat zijn hele leven lang koesteren. Hij zou haar beschermen indien nodig en hij zou haar beminnen als ze het wou. Airith toverde een tedere glimlach op haar gezicht. "En ik zou die kus voor geen geld meer willen missen. Je kust zeer goed, voor de eerste keer", zei hij en meteen daarna drukte hij nog een lange kus op haar lippen. Langzaam maar zeker liet hij zijn tong in haar mond gaan. Oké, dit was dus een tongzoen? Dat moest toch? Airith keek iets onzeker naar Dawn toen hij de zoen afmaakte. "Was die zoen goed? Ik bedoel, ik heb nog nooit iemand gezoend..", zei hij ietwat schamend en glimlachte daarna onzeker. Waar maakte hij zich ook druk over?

Dawn begon hevig te knikken. Ze wilde niets liever dan zijn vriendin te zijn. Hij was nu alles voor haar. Zachtjes liet ze haar hand over zijn wang glijden. De grote glimlach en de stralende ogen bleven op haar gezicht staan. Als haar zusje haar nou eens kon zien, ze zou er niks van geloven. Dawn die nog nooit verliefd was of een vriendje had, die nu hopeloos verliefd op de schoot van Airith zat. Ze grinnikte zachtjes, dit was geweldig. Haar hart ging weer tekeer als een gek toen hij zei dat hij van haar hield. 'Ik...Ik ook van jouw' Zei ze zachtjes. Ze twijfelde er niet aan, ze was gewoon wat nerveus. Ze hield echt van hem, vanaf nu zou ze niet meer zonder hem kunnen. Ze wilde weer verder praten maar voelde zijn lippen alweer tegen de hare drukken. De kus duurde lang en... ging het nou over in een tongzoen? Ze liet het toe, het voelde supergoed. Het duurde even om na die zoen haar gedachtes weer op orde te krijgen, maar het lukte haar zodra hij weer begon te praten. Dacht hij dat die kus niet goed was? 'Nee, nee, het was perfect' Zei ze vlug. Meteen kusde ze hem weer.