Optimism Soul

Spoiler:

Optimism's blauwe ogen keken naar de stoel van haar moeder. Ze had haar oude antwoordapparaat op haar schoot. berichten die ze nooit had gewist zaten erop, berichten die ze dagelijks terug luisterde. Ze drukte op afspelen.
"Hi darling, you're mother calling. I was just calling to see how you were doing, you sounded really up tight the other night. And.. I just wanted to check if you were okay. And you sounded kinda nervous, and well.. it made me a lil' nervous too. And well.. It sounded like you were nervous too. I just wanted to make sure you are really okay, and that you were checking in on your medications. And.. well, take care honey. You know I love you, I know you're under a lot of pressure. See ya.. Bye bye!" speelde zich af.
Ze liet haar hoofd naar beneden zakken en veegde met haar hand over het apparaat in haar handen. Ze wist dat ze niet terug moest denken aan haar moeder. Maar elke gedachten wist hoe het binnen moest komen, en ze waren niet te vernietigen. Als kakkerlakken kwamen ze haar hoofd binnen en lieten daar hun eitjes achter die vervolgens uitkwamen, en haar er steeds aan herinnerde dat ze alleen op de wereld was. Dat er niemand was die nog om haar gaf. Dat haar ouders dood waren, dat ze geen broers en zussen had en hoe anders ze wel niet was. Filmpjes speelde zich steeds af in haar hoofd, filmpjes van vroeger. Over hoe het ooit was geweest. Hoe zij ooit was geweest. Er was een verbrande plek in haar eer, een bloeding in haar brein. Ze wou alleen wat vrede voor hun, maar uiteindelijk was dat in hun dood geresulteerd.
Ze wist nog goed hoe het was gegaan. De ambulance, de politie, de vragen, het verlies, de pijn, de tranen en de stilte. De vrouw die haar hand vast had gehouden, maar waar ze de naam niet van wist. En toch, hield ze o, zo stevig vast aan de hand van de naamloze vrouw. Waar neer ze naar school ging, en alle kinderen en ouders haar hadden gelabeld. Ze was het meisje, het meisje waarvan haar vader was neergestoken. Waarvan haar moeder was geschoten. Waarvan haar broeder was verdronken. Ze wist het nog goed, hoe al haar vrienden dachten dat ze ongeluk bracht, en haar negeerde. hoe ze op haar vroegere middelbare altijd "Pessimism" werd genoemd, uit ironie. Waar was de justitie?
Optimism tilde haar hoofd wat op en keek naar de foto's op haar muur. Foto's van haar broer en zij toen ze jonger waren. De glimlach die op ieder's mond stond gegraveerd. Oude schoolfoto's, waar ze nog wist wat glimlachen inhield. Een enkele foto die altijd alle aandacht trok, de foto van haar moeder in haar trouwjurk. De mooie foto's. De foto's van vroeger. Toen ze nog niet werd achtervolgd door haar eigen herinneringen en pijn.

------------------------------------------------------

Naam: Optimism Soul,
Leeftijd: Zeventien jaar,
Geslacht: Vrouwelijk
Geboorteplaats: Houstan, Texas.
Geboren in: 1992.
Sterrenbeeld: Schorpioen
Animology: Teal Cat
Vrienden: -
Vriendje: "Nobody's fuckin' baby girl."
Karakteristieke eigenschappen: Ze is het liefst alleen, een beetje een loner. Maar als ze met mensen praat dan liegt ze vaak en ze kan ontzettend wreed zijn. Ze leeft een beetje op wraak, maar als ze je nog wel oke vind, dan kan ze best een goede vriendin zijn.
Uiterlijk: Donkerbruin haar met een blonde voorkant, tatoeage van rozen (met doorns) op haar schouderbladen, donkerblauwe/grijze ogen, draagt vaak sieraden.
Stijl: Tja, beetje rave/punk/emo door elkaar. Lekker druk.

Spoiler: