Just lunching..

Half gapend kwam Hayley de kantine binnen en rekte zich een nonchalant uit. Ze bestudeerde de kamer en kwam erachter dat het best nog rustig was voor de middagpauze. Dat zal straks wel veranderen, wist Hayley terwijl ze naar de walk-in buffet liep en een dienblad pakte. Ze pakte een salade en water en rekende af, daarna liep ze naar een willekeurig tafel'tje bij het raam. Verveeld zette ze haar dienblad op tafel en haar rugtas op de stoel naast haar. Weer keek ze de kantine rond toen ze merkte dat er mensen naar haar keken. Gaan we weer.. Kreunde Hayley in haarzelf terwijl ze haar schrift uit haar tas pakte en er daarna verveeld in begon te krabbelen. Na een tijdje ging de bel, het teken voor de andere klassen dat ze weer naar hun les moesten. Lekker voor ze, dacht Hayley fel terwijl ze god bedankte voor haar tussenuur. Ze draaide haar flesje open en nam een slok. Deze dag zou vast weer zoals de andere worden: Saai.
Ze pakte haar mobieltje en zette haar flesje tegelijkertijd weg. 14 gemiste oproepen van haar vader. Hayley zuchtte, haar vader loslaten was al moeilijk geweest sinds het begin dat ze hier was gekomen. Hayley SMS'te dat alles goed was en dat haar mede- leerlingen aardig waren. Tuurlijk, welke medeleerlingen, dacht ze zuchtend terwijl ze haar mobieltje weer dichtklapte en in haar broekzak stopte.

Ja, de scholen waren weer begonnen. Na een fijn weekendje rust mocht Jay zich weer in school begeven. Vervelende lessen waarbij hij half in slaap viel, helemaal mobielloos, het vieze kantine eten en de snobbige cheerleaders. Och, wat had hij het toch gemist! Hij liep met een nors gezicht verder op zijn verachte All Stars met zijn zwarte schoudertas. Hij had net Frans gehad, en die vrouw legde het uit zoals zelfs een Fransman het niet begreep. En dat kon hij weten.
Hij liep naar een van de automaten. Hij deed er een dollar in en klikte een nummer in. Een calcium reep kwam uit de machine rollen waarnaar hij die eruit pakte en een stap opzij zette. En zo stond hij voor een nieuwe automaat, waar hij twee dollar in deed. Hij tikte weer een nummer in en een fles cola kwam naar beneden vliegen. Hij pakte de fles eruit hij opende deze. Vervolgs nam hij er een volle tuig van en keek toen om. Voordat hij de kans had echt te kijken begon de hele kantine leeg te stromen en hoorde hij de bel. Zijn klas had een tussen uur. Godzijdank, meneer Jenkonson - de Wiskunde leraar voor klas 11 A - was ziek.
Al gauw liep Jay naar een meisje dat hij een keer in haar kals had gezien. Hij pakte een stoel en zette zich aan hetzelfde tafeltje als haar. "Ik heb jou nog wel eens in een van de lesuren gezien. Hayley, toch?" begon hij heel spontaan tegen haar. Hij was niet iemand die eerst heel verlegen ging treuzelen. "Ik ben Jay.."

Als Hayley redenen had om van deze school af te gaan, had ze al een heel lijstje gemaakt.
1: Stomme mensen. 2: Het is saai hier. Té saai gewoon. Hayley liet haar hoofd kreunend op de tafel liggen en dacht diep na. Het waren wel weinig redenen.. En toch waren het er genoeg, dacht Hayley norrig in haarzelf terwijl ze haar salade in de dichtst bijzijnde prullenbak gooide. Ze miste het eten van haar vader, veel had ze hier niet gegeten. Waarschijnlijk teerde ze ongeveer maar op 1 broodje per dag.
Hayley ging door met krabbelen terwijl de kantine langzamerhand helemaal leegstroomde.
Er bleven wat leerlingen van haar klas over.
"Ik heb jou nog wel eens in een van de lesuren gezien. Hayley, toch?" Zei ineens een jongensstem. De jongen zat tegenover haar.
Ze kende vaag de jongen uit haar lessen, hij zat in dezelfde klas als haar.
"Euh ja," Zei Hayley. "Euhm en jij bent.." Hayley bloosde en werd van haar stuk gebracht, hoe schaamtevol was ze zijn naam vergeten. "Ik ben Jay.." Zei de jongen, voordat ze waarschijnlijk een fout antwoord kon geven. Hayley keek dromerig voor zich uit en dacht na. "Jay.." Antwoorde ze waarna ze grijnsde. "Jij zit toch bij mij in de klas?" Vroeg Hayley terwijl ze haar flesje tussen haar armen liet rollen.