Nemen zonder vragen..

Misschien was het niet echt slim geweest om het centrum binnen te lopen. Ze wist dat ze in haar oude gewoontes zou hervallen en de verleiding kunnen weerstaan iets te ontvreemden. Van mensen, of van winkels. Als je minder geld had, moest je maar bemiddelen. Genoeg geld had ze wel om haar eigen kledij te komen, en al waren het tweedehands spulletjes of van de outlet store, ze kon er altijd haar eigen stijl van maken. En school betaalde ze wel, dan bleef er nog wat geld over om te eten. Maar dat was dan alles, geen extraatjes, geen leuke spulletjes. Dan maar stelen. Ieuw, wqt een crimineel woord. Betrapt was ze nog nooit, al wist ze zelf niet wat haar te wachten stond toen ze een Hema binnenwandelde.

Alle kleurrijke spulletjes daar lachten haar vriendelijk toe. Wat chocolade die hier zo lekker was en ander leuk snoep, verdween onopgemerkt in haar tas. Terwijl ze deed of ze niets gevonden had en naar buiten wilde lopen, bedacht ze zich dat ze nog wat meer in haar tas kon krijgen. Ze draaide zich om en liet haar blik over alles glijden. Ja, een warm vestje kon ze natuurlijk wel gebruiken. Die raakte nog bij in haar tas; ze propte die erin, maar merkte de veiligheidsknop niet op, waarna ze; toen ze naar buiten wilde lopen, het alarm hoorde afgaan. Ze wilde wegrennen, maar voor ze het besefte, werd Emilie tegengehouden. 'Hierblijven', klonk het zonder tegenspraak te dulden, waarna ze zich kwaad omdraaide en recht in de ogen keek van een breedgebouwde beer. 'Hoe bedoel je? Ik ben nog aan het winkelen hier', sprak ze heilig, en knikte even om haar woorden kracht bij te zetten. 'Zo?', antwoordde de man. 'Open je tas dan maar eens.'

Of zet je gewoon only-us in de beginpost of je negeert degene die een post maakt... Meesten kiezen voor de eerste, maarja, wie ben ik...

Kenneth stond buiten de winkel en keek even op toen er een meisje naar buiten probeerde lopen, maar het alarm liet afgaan. Kort grijnsde hij en keek even naar de man die haar tegenhield. Misschien kon hij haar wel helpen. Toen hij de man hoorde zeggen dat ze haar tas moest opendoen wandelde hij kalmpjes naar haar toe en keek even naar hem. Naja, hij zou haar maar helpen, misschien had ze wel problemen ofzo met geld.. 'Ze haalde het voor een vriendin van mij. Maar die ligt ziek thuis.' Zei hij kalm tegen de man en haalde wat geld tevoorschijn en stopte dat in de man zijn handen. Kort ruste zijn blik op het meisje en knikte eventjes. Vervolgens liep de man al mompelend naar binnen zonder het meisje dat hij vast had. 'Vergeet volgende keer niet de veiligheid eraf te halen.' Zei hij met een korte glimlach. Vervolgens wandelde hij weer naar zijn plaatsje tegen de muur en zette zich daar ook weer lekker chill tegen alsof er niets gebeurd was. Vandaag was een rustigde dag voor hem. Er was niet al te veel gebeurd vandaag. Wat eigenlijk best wel sneu was. Het meisje zou hem vast raar vinden omdat hij voor haar dat gene wat ze had gestolen betaalde. Maar ja. Hij kon beter helpen dan het zo laten. Rustig liet hij zijn blik over de stenen muur aan de overkant gaan en snoof even. Oke er moest nu dus echt wel iets gaan gebeuren. Want dit kon gewoon niet meer. Dat iemand zich zo hard kon vervelen in klaarlichte dag. Gewoon onmogelijk.

[Okeej, Scott was me voor]

De man nam haar tas vast en trok die uit haar handen toen ze niet meteen reageerde. Meteen wilde ze haar tas terugtrekken, maar een jongen, die wat ouder dan haar leek, deed de man opkijken. Zonder dat ze elkaar kenden, leek hij haar uit te rotzooi te helpen. Hij vertelde de man dat ze zogezegd een vriendin van hem haar kleding moest halen en zag hoe hij de man het geld toestopte. Wat op zijn plaats gezet, voelde ze hoe de man de tas weer in haar handen drukte en haar losliet, waarna hij zich omdraaide en terug verder liep. De blik van de jongen was haar wel opgevallen en dankbaar had ze terug gekeken. Al was ze koppig en eigenwijs, zelf vond ze dat ze hem moest bedanken, al zette ze zo haar principes opzij. Toen de jongen haar, volgens haar op een spottend toontje, vertelde dat ze volgende keer de veiligheid er af moest halen, glimlachte ze even geforceerd. Ze zei niets en keek hem na toen hij doodgewoon wegliep en tegen een muur ging aanleunen. Zelf kon ze zich niet inhouden en liep hem na enkele seconden gestaard te hebben, achterna. 'Heb je zonet een vreemde zijn kleding betaald?' Ze keek hem enkele seconden achterhalend aan en schudde toen even haar hoofd. 'Dus wat is je bedoeling? Me bij je in schuld laten staan?', vroeg ze een beetje verward en schudde haar hoofd. 'Sorry, vergat je een bedankje? Nou, bedànkt', zei ze lastig. In schuld staan bij iemand was het laatste wat ze wilde. Ze zette de kleren naast hem neer en maakte aanstalten om weg te gaan.

Kenneth keek nog steeds naar de muur en zodra hij het meisje hoorde praten keek hij haar met een grijnsje aan. 'Dat deed ik inderdaad. En nee, dat was niet mijn bedoeling. Ik kon je nu toch moeilijk laten meenemen door die kneus.' Sprak hij kalm tegen haar. Voor een moment keek hij haar aan en fronste even. Naja, ze was best wel knap. Maar daar deed hij het helemaal niet voor. Kon hij er nu eenmaal aandoen dat hij mensen meestal snel hielp. Ookal was het een wildvreelde. 'Maar goed, Ik ben dus Kenneth Nixon.' Kalm stak hij zijn handen in zijn zakken en richte zijn blik weer op de muur. Oké, hier stonden ze dan. De een en soort van dief en de ander was degene die haar zogezegd vrijkocht ofzo. Maar goed, hopelijk had zij iets te doen waar hij mee mee kon doen. Al wist hij dat niet zeker. 'Oke, dit klinkt misschien dom. Maar waarom steel je eigenlijk?' Oke, dit klonk dom. Zelfs uit zijn mond. Meteen wou hij zijn vraag terugnemen maar dan zou hij nog dommer lijken.

Toen de jongen begon te praten, keek ze hem eerst achterdochtig aan, alsof ze verwachtte dat hij vanalles van plan was ofzo. Toen hij de reden van zijn actie uitlegde, knikte ze wel even begrijpend. Die vent was echt wel gigantisch geweest en het was ook erg eng. Ze zuchtte even en luisterde goed toen hij zichzelf voorstelde. Kenneth Nixon dus. Leuk, haar naam was een stuk minder speciaal. 'Emms. Emilie Kingston.' Ze zuchtte even toen er een stilte viel, maar keek hem even aan alsof hij de domste vraag ter wereld stelde toen hij begon te spreken. 'Ja klinkt echt dom', sprak ze even droogjes toen ze hem aankeek. 'Waarom denk je zelf dat mensen stelen?', ze keek hem even aan. 'Wacht, ik zal je het antwoord geven, ze kunnen zich dingen gewoon niet veroorloven; en dan moeten ze er zo maar aan zien te geraken.' Ze keek hem even schouderophalend aan en schudde haar hoofd toen. 'We lijken misschien oneerlijke mensen, maar we willen gewoon nergens in schuld staan, dus zeg maar gewoon hoe ik je terug kan betalen.'

'Je moet me niet terugbetalen Emms. Ik ben niet zo'n persoon die zijn geld terug wilt. En nee, ik wil er niets voor terug ofzo.' Kenneth keek haar kalmpjes aan en wreef even met zijn hand door zijn haar. Hopelijk ging ze er nu niet verder achter vragen. 'Ow wacht, er is een ding. Als je gewoon bevriend raakt met mij op de een of andere manier is het al goed.' Zei hij vriendelijk. Kort schoot zijn blik naar de bewaker van de winkel en hij lachte even. Echt zo'n stereotype bewakertje. 'En tuurlijk begrijp ik wel waarom je stal. Ik ben nu eenmaal niet zo goed in vragen verzinnen.' Voor een seconde verscheen er een grijns op zijn gezicht maar die verdween al even gauw als die er was. Kort staarde hij naar zijn rood shirt dat hij eens voor de verandering aanhad. Zijn tatoeages op zijn armen waren nu ookmeer zichtbaarder dan normaal. Meestal droeg hij alleen shirts met lange mouwen maar vandaag was het daarvoor veel te warm.

[Mijn inspi laat het afwete :[ ]

Toen hij weer begon te spreken, en haar duidelijk maakte dat hij niets terug wilde, wilde ze al tegensputteren. 'Maarr..', begon ze, waarna hij haar meteen de mond snoerde met 'ow wacht..'. Vervolgens luisterde ze aandachtig naar wat hij zei. Ze glimlachte even toen ze hoorde wat hij verder nog zei en schudde haar hoofd. 'Dit heb ik nog nooit meegemaakt.', sprak ze zachtjes, bijna onhoorbaar, waarna ze even naar de grond keek. Hij was vuil, want de vloer werd morgen pas gepoetst, dat wist ze aangezien ze vlak ervoor even rondliep, zo vond je zelfs biljetten van 20 euro! In een reflex liet ze haar blik even over de grond dwalen, waarna ze wweer opkeek toen hij nog wat zei. 'Je hoeft ook geen vragen te verzinnen. Ik weet best wel waarom je gewoon wat wilt weten; Je ziet momenteel een ontspoord meisje staan dat haar geld heeft uitgegeven aan drugs of andere sh**t, en dat daardoor zielig begint te stelen. Laat me je gerust stellen; ik had geen geld om te verspelen; laat staan om uit te geven. Ik ben gewoon zo neergezet en ik zal zo mijn eigen boontjes proberen doppen; of je mijn manier nu eerlijk vind of niet', sprak ze rustig terwijl ze ondertussen even naar zijn tattoes keek, en ze kon het niet laten om er gewoon een op zijn bovenarm aan te raken, even aantikken en zo weer los, om die aan te wijzen. 'Heb je er zo nog veel meer? Ik kon mijn geld maar geven aan ééntje.'

Kenneth luisterde naar haar verhaal, en bijna wou hij gewoon uit teken van vriendschap een arm om haar heen leggen. 'Wel dat is een keer iets nieuw. Ik vind je niet zielig hoor. Allesbehalve.' Zei hij vriendelijk tegen haar en keek zelf ook even naar de grond. Opeens voelde hij een zachte aanraking op zijn arm waardoor hij al snel wou terugtrekken, maar voor hij dat kon doen deed ze het zelf al. 'Ik heb er nog wel een paar, meeste staan op mijn borst maar ik heb er een stuk of negen ofzo. Een vriend van me zette ze gratis.' Zei hij tegen haar. Hoewel hij net geld had gegeven voor haar zou je het niet zeggen dat hij recht van de straat kwam. Zijn hele leven had hij al op straat geleefd, merendeels door zijn pa die dood was en zijn moeder die aan de drugs zat. Daardoor woonde hij op de straten en at hij bij vrienden thuis. Maar nu had hij zelf ook wat geld. Aangezien hij 18 was, was er geld van zijn vader vrijgekomen op zijn rekening. En dat was best wel wat. 'Maar waar staat de jouwe dan?' Vroeg hij geiteresseerd aan haar. Oke, op het vlak van tatoeages wou hij meestal wel alles weten. Simpel weg omdat hij er binnenkort weer eentje wou laten zetten. Kort streek hij over de tatoeage die in zijn nek stond en wachte even af. En je ziet maar weer wat er van een ontmoeting kon komen. Misschien werden hij en Emms wel goede vrienden. Hij zou het iniedergeval al zeer tof vinden, dan zou zij zijn tweede echte vriend hier zijn. Zijn mondhoeken krulde iets naar boven toen hij zich dat bedacht.

Emms keek even op toen ze klaar was met spreken, waarna ze weer luisterde naar zijn woorden. Zo zwak als ze zich daarnet had opgesteld, zo leefde ze nu weer op. "Wel, bedankt. Bedankt om me niet zielig te vinden", zei ze eerst serieus, waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. 'oké, dit is weird', sprak ze toen even later. Toen hij over zijn tattoes sprak, keek ze echter wel geïnteresseerd op. 'Negen? Waauw, gratis? Leuk voor je!', zelf vond ze het nogal dubbel; hij had zonet haar spullen betaald, en toch waren zijn tattoes quasi gratis gezet. Nuja, als je de kans had, waarom ook niet. "Negen tattoes is best veel, zo oud ben je dan toch niet, zeker?", vroeg ze vervolgens waarna ze antwoordde op zijn vraag. 'Op mijn schouderblad', antwoordde ze kort. 'Een zwaluw, mij hebben ze altijd gezegd dat zij vrijheid voorstellen.Ik ben nogal op mijn vrijheid gesteld, namelijK; niet dat ik iéts heb wat me gevangen houdt.' Ze glimlachte even en draaide met haar ogen, ja, ze kon die ellende wel goed opvrolijken op haar eigen, 'achwatmaakthetuit'-maniertje.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben 18, maar de meeste zijn gezet bij mij op zestien jarige leeftijd. Buiten dan eentje, die was op mijn vijftien. En een zwaluw staat inderdaad voor vrijheid, net zoals de meeste vogels.' Zei hij met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Zijn tatoeages waren in vergelijking tot bij andere mannen best wel vroeg gezet. Maar de meeste die stonden wel voor iets. Zoals het oog op zijn linkerarm waar het woordje dream onderstond. Dat stond voor dat hij een dromer was, maar dat hij een eigen visie had op het leven. En tja de obsessed op zijn knokels stond voor veel dingen. Voor zijn muziek, voor het voetbalen nog voor een antal zaken. In zijn nek had hij een paar muziek noten met daaronder de woorden 'When words fail, music speaks' die was hem vrij dierbaar. Alltijd had hij zich weer opgetrokken aan muziek als hij zich in een dip bevond. Daarom. Rustig keek hij voor zich uit en geeuwde even. 'Zit je eigenlijk ook op Monica High of ben je van hier?' Dat was eigenlijk wel een belangrijke vraag. Dan wist hij tenminste of ze ook met hem op school zat, en kon hij daar ook met haar omgaan.

'Wauw, da's jong', klonk het eerst, maar toen bedacht ze dat ze de hare op haar 17 had laten zetten, de leeftijd die ze nu had. Maar vijftien was wél jong, en als ie dan haar kleren had kunnen betalen, of tenminste hetgene dat ze wilde stelen, had hij dan geen welgestelde ouders die het niet zouden accepteren dat hun vijftienjarige zoon een tattoeage liet zetten? Zelf had ze niet echt een beeld kunnen vormen van haar ouders, een vage verschijning die altijd maar meer en meer vervaagde, alsof er een laag dikke mist over kwam te liggen in haar gedachten. En ooit zou die laag alles bedekken. 'Ik heb de mijne van dit jaar, op 17jarige leeftijd dus;' sprak ze toen, toen ze had gehoord dat hij was gestopt met praten. 'Zwaluwen zijn speciale vogels, ze hebben een speciale staart. Bovendien zeggen ze dat zwaluwen geluk brengen, er wordt gezegd- en ik citeer- Daar waar de zwaluw zijn nest bouwt, zal voorspoed heersen en zal de bliksem niet inslaan.' ze keek hem even glimlachend aan en haalde haar schouders op. 'Het werkt, want sinds dan heb ik in nog geen straal van 250m een blikseminslag gezien.' Toen hij echter over Monica High begon, betrok haar gezicht wat. 'Jeps, daar hang ik uit. Met het geld dat ik verdien verblijf ik daar ook. Kost genoeg.'

Kenneth glimlachte eventjes. Ze vond het jong. Hij vond het normaal. Zijn ouders konden hem niet tegenspreken met wat hij deed omdat hij toen al weg gelopen was bij zijn thuis. 'Tja, en wees niet verast over dat ik jong was. Ik was weg gelopen van thuis, nog steeds eigenlijk en ik heb ze laten zetten omdat ze betekenis hebben voor me.' Zo dat was ook weer geklaard. Zwaluwen waren inderdaad speciale vogels, maar toch had hij het voor de iets grotere zoals de arenden en havikken. 'Wie weet, of het komt gewoon door je zelf. Kan ook.' Reageerde hij droog erop. Rustig haalde hij zijn hand zijn haar en wachte af. 'Heb je soms zin om iets te gaan doen? Ik verveel me namelijk.' Enkele mensen liepen hem voorbij en meteen hoorde hij enkele woorden vallen zoals freak, en emo en nog wel wat zaken. Meteen rolde hij met zijn ogen en staarde even naar de grond. Idiote mensen ook. Konden ze niet iemand anders gaan irriteren ofzo?

[Nooo, inspi is gone]

Haar ogen gleden even naar zijn gezicht toen hij glimlachte, want waarschijnlijk had hij haar opmerking wel verwacht. 'Oh, weggelopen van thuis.. Dus je hebt er vrijwillig voor gekozen 'vrij' te zijn?' Ze stelde die vraag een beetje op een ongelovige toon, een toon die niet overeenstemde met haar gedachten; ze kon mensen er wel in vinden vrij te willen zijn, weg van hun ouders en alle bemoeienissen in hun leven. Ja, dat snapte ze wel. Vrijwillig kiezen was dan ook best een leuke optie, die ze ooit misschien overwogen zou hebben, al had ze daar de tijd niet voor gekregen. Haar ouders waren haar voor geweest. Weglopen kon je het niet noemen, sterven was de beste benaming; maar het was wél vrijwillig gebeurd. 'Ja.. Ik waag me sowieso al niet in een onweer..', vervolgde ze toen even op zijn opmerking. Ze keek naar hoe hij zijn hand door zijn haren haalde en het kwam in haar op dat hij best wel knap was. Veel mensen zagen tattoeages als verminking en 'stomme beslissingen', maar als er iéts achter zat, was het nog 10 keer mooier. 'Iets gaan doen?', herhaalde ze een beetje nadenkend, waarna ze hem aankeek. 'Zoals wat?'. Ondertussen hoorde ze wat opmerkingen van mensen die duidelijk over Kenneth gingen. Een meisje dat afkeurend omkeek, wierp ze een pissige blik toe; waarna het wicht snel weer doorliep.

'Ik heb er niet voor gekozen. Alhoewel, deels dan. Mijn vader is overleden en mijn moeder zit aan de drugs. Ze ging naar de afkick kliniek maar daar werd het alleen maar erger. Dus toen ze er weer was, ben ik het afgetrapt thuis. Ik was al dat gebrul van haar beu. Dus nu leef ik al vanaf mijn 14de op de straten en bij vrienden.' Dat was zo zijn levensgeschiedenis in grove lijnen. Kort haalde hij zijn schouders op en staarde even naar de grond. Thuis weg gaan was de grootste en belangrijkste beslissing van zijn hele leven. Anders had hij hier niet gezeten, had hij nooit de band opgericht. Dan leefde hij misschien zelfs niet meer. Met zijn moeder wist je nooit, die kon hem zo in een depressie duwen. 'Wel, we kunnen wat gaan drinken? Of gewoon misschien ergens wat gaan praten ofzo? Eigenlijk echt veel kan je hier niet doen buiten dat. Tja feesten, maar dat is vanavond pas.' Zei hij tegen haar en grijnsde even toen ze een pissige blik op een van die meiden wierp. Weer werd hij verdedigt door een ander. Oke, het was best wel lief enzo maar hij kon het ook zelf af, maar dan zou het op vechten uitlopen. 'Ach, ik ben het gewoon. Het is al mijn hele leven zo.' Een vrij korte grijns verscheen even voor enkele momenten, maar toch verdween die vrij snel weer. Soms was het irritant van die mensen, maar most of the time lette hij daar zelfs niet meer op.

Ze luisterde naar wat hij vertelde over zijn ouders en hoe hij op straat gekomen is, waarna ze hem even kort aankeek en dan haar blik weer op oneindig zette. "En weet je op dit moment hoe het met je moeder gaat? Waar ze is? Wat ze doet? Of kan het je allemaal geen rotte zak schelen?', vroeg ze voorzichtig, maar op haar -ikzegaltijdwaarhetopstaat- maniertje. Ze haalde haar schouders even op. 'Mijn ouders heb ik niet echt gekend.. Ik was 7 toen mijn vader besloot zelfmoord te plegen en mij en mijn moeder mee te nemen. Ik overleefde maar verloor dus beide. Weeshuizen, ook wel instellingen wisten niet wat met me aan te vangen dus belandde ik 2 jaar geleden hier op straat. Ik hou wel van het leventje, zo.. alleen, vrij. Maar vraag me natuurlijk wel af wat het nog had kùnnen zijn.' Ze schudde haar hoofd even kort en besloot maar verder te zwijgen. 'Gaan we hier alleszins weg, maakt mij niet uit waar we eigenlijk heen gaan; laat me maar een plekje zien dat ik nog niet ken', zei ze rustig, waarna ze knikte. 'Oké, maar die meid moet nog steeds niet zo kijken. Alsof je één of andere alien bent ofzo.. Je hebt gewoon een uitgesproken stijl.' Ze keek hem even schouderophalend aan. 'Ze zou nog wat van je kunnen leren, she just goes with the flow.'

'Eerlijk gezegd kan het me geen rotte zak schelen. Ik bedoel ze sloeg me toc altijd en brulde alleen maar tegen me. Voor mij is ze zo goed als dood. Het is misschien rottig om te zeggen, maar ik heb eigenlijk nooit echte ouders gehad.' Toen hij haar verhaal aanhoorde keek hij haar wat ongelovig aan. Oke, haar verleden was echt wel rot. Ergens voelde hij een drang om haar gewoon een knuffel te geven maar dat liet hij maar zo. Hoogstwaarschijnlijk wou ze dat geeneens. Met een lichtelijk bezorgde blik keek hij haar weer aan en glimlachte even. Over dat hij op het slechte pad was beland zou hij maar zwijgen. Voor nu wist ze al veel meer van hem dan enig ander mens hier in Monica. 'Ach laat hun maar. Ze zijn niets waard.' Hmm naar waar konden ze gaan? Het strand maybe? Of misschien prefereerde ze liever de stad? Ach ja. Als hij zou kiezen was het, het strand. En van haar mocht hij kiezen dus dat was dan ook weer opgelost. Zonder erbij na te denken nam hij haar hand vast en begon kalmpjes te wandelen. 'Bezwaar als we naar het strand gaan?' Vroeg hij kalm terwijl hij verder wandelde. Misschien vond ze het daar wel helemaal niet leuk. Ach, daarom had hij de vraag toch gesteld?

Ze knikte even schouderophalend toen hij vertelde dat het hem geen rotte zak kon schelen. 'Het spijt me voor je, op een of andere manier hangen we in hetzelfde schuitje', zei ze opvrolijkend. 'Alleen dan dat jij zonet mijn spullen wél kon betalen en ik niet', vervolgde ze lichtjes grijnzend en knikte even toen hij zei dat ze niets waard waren. Zonder enige waarschuwing voelde ze hoe hij haar bij de hand nam en rustig begon te wandelen. Haar eerste reflex was wegtrekken, maar dat deed ze niet, integendeel, ze liet zich even gewoon rustig meenemen. 'Het strand?', herhaalde ze, zachtjes, waarna ze even knikte. 'Het strand is perfect', zei ze toen rustig. 'En gratis', voegde ze er nog glimlachend aan toe, waarna ze hem even zijdelings aankeek. Het idee dat ze zijn hand vast had, bezorgde haar wel een raar gevoel. Een gevoel dat ze niet kon plaatsen, momenteel. Maar misschien lukte het haar later wel. Dan zou uitkomen of hij iedereen bij de hand nam als hij ging wandelen...

[allebei topic UIT]