Skaten en vallen

Tania zette haar pasgekochte skateboard op de grond en sprong erop. Ze duwde zich af aan de grond en reed naar de halfpipe. Ze stopte en sprong van haar board. Zou ze dit wel doen? Want ze was nog wel geen ervaren boarder en dan durfde ze nog niet van de halfpipe afgaan. Wie weet wat stond haar te wachten. Nee liever niet. Ze sprong terug op haar board en ze skate terug naar de minder hoge rompen en gleed daar maar over. Ze genoot van de wind in haar gezicht en dan was het fataal. Haar board wiebelde gevaarlijk onder haar voeten. Ze verloor haar evenwicht en smakte met haar hoofd op de reling en met haar buik op de grond. Daar lag ze bewusteloos op de grond en vol met wonden en afgeschuurde stukjes huid. Ze bad dat er iemand haar zag liggen enn haar kwam helpen.

Ruby haar spijkerbroek en leren jasje waren de standaart kleren die ze droeg op een wisselvallige dag in de herfst, en vandaag was dan ook geen uitzondering. De zwartgekleurde sneakers die ze eronder droeg waren niet bijzonder en vielen niet op, wat ze fijn vond aangezien ze opvallen bij iemand in Monica niet echt gebruiken kon.
Ze liep door het park, haar mes zoals gebruikelijk in het hef die aan haar riem gebonden was. Haar lange, blonde lokken speelden vrolijk met de wind terwijl de gezichtsuitdrukking op haar gezicht een stuk minder vrolijk was.. Het was een zeldzaam moment om haar echt gemeend te zien laggen, een moment die je beter kon vastleggen op een foto voordat het vergaan was. Irritante kinderen renden haar gillend voorbij terwijl zij haar weg vervolgde naar huis, en toen ze langs het skatepark liep viel haar blik op een blondharig meisje die aan het skaten was. Het meisje leek niet van de halfpipe af te durven, ging daarom maar van een andere ramp af en viel vervolgens plat op haar gezicht. Ruby haalde haar schouders nonchalant op en liep op haar af, aangezien niemand anders het maar leek te doen.
Het meisje krabbelde niet overheind zoals ze zou moeten; ze bleef gewoon versufd liggen. Ruby had in haar kinderjaren ook geskated, maar toen er belangrijkere dingen voor haar te doen waren had ze het op moeten geven. Ze was er goed in, maar echt leuk vond ze het niet. Nu vermaakte ze zich in haar vrije tijd met haar motors en quads, en dat vond ze prima. Terwijl ze fronsde rolde ze het meisje om met haar voet, zodat ze haar gezicht kon bekijken. Onbekend. Niet van plan haar wakker te maken of te vragen hoe het met haar ging prikte ze een paar keer droog met haar voet in haar buik, waarna ze wachtte.

Tania droomde dat ze in de lucht was aan het skaten en dat ze nooit viel. Dat was nu eens een mooie droom. Nooit vallen. Alleen maar skaten tot ze moe was. Haar droom leek verstoord te worden door gepor in haar buik. Eerst dacht ze dat ze nog lag te dromen,maar dit was werkelijkheid. Ze kreunde toen het gepor stopte. Haar ogen gingen stilletjes open en eerst was haar blik wazig waarna ze scherper begon te zien. 'Waar...ben ik?' Ze was aant het stamelen en ze voelde dat ze precies een dubbele tong had of zoiets. Tania ging stilletjes overeind zitten en keek droog in het rond. Daar waar haar blik stopte zag ze een meisje staan. Waarom staat hier iemand die ze niet kende? Of had het meisje haar wakkergemaakt en staan wachten totdat ze bijkwam? Ze wist het niet meer. Haar hoofd bonkte, haar knieeen branden hevig.Ze keek naar haar knieeen en zag dat er dunne straaltjes bloed uit haar knie sijpelde. Lekker,nu dat weer. Ze bleef zitten omdat haar voeten verdoofd waren. Eens ze het verdoofde gevoel niet meer had stond ze recht en ging op het dichtsbijzijnde bankje zitten.

Het duurde even voordat het meisje wakker werd, en toen ze eenmaal ontwaakte uit haar blijkbaar geweldige droom wist ze niet waar ze was. Ruby haar lippen waren vertrokken in een chagerijnige streep toen het meisje op een brabbelend toontje met een dubbele tong aan haar vroeg waar ze was. "In de zevende hemel." antwoordde Ruby droogjes terug, waarna ze even kort fronsde. "Of nee, toch niet. Zoiets geks bestaat toch niet?" voegde ze er op een vlakke toon aan toe, waarna ze toekeek hoe het meisje naar het bankje strompelde.
Ruby draaide zich weer richting het meisje en bleef haar aankijken, haar armen over elkaar heen geslagen. "Je bent gevallen op je skateboard. Heeft je moeder je dan niet geleerd dat je dat soort trucs de profs moet laten doen..?" sneerde ze, haar stem was scherp en duivels. Ze wist dat ook zíj ooit was begonnen als mensje-die-vaak-viel, maar kon zich niet voorstellen dat dat zo heel lang had geduurt. Het duurde hoogstens een maand voordat ze de halfpipe af was gegaan, maar ze was dan ook nog maar 11 en had een betere motoriek dan sommige volwassenen nu hadden. Ruby had nog steeds een goede motoriek, beklom daken alsof het niets voor haar was en kon aan veel sporten doen als ze dat wilde. Dit meisje hier voor haar leek het skateboarden nog niet eigen gemaakt te hebben, Ruby vroeg zich af waarom ze er überhaupt nog aan begon op deze leeftijd. Het kon ook een foutje zijn natuurlijk, dat ze teveel naar één kant leunde en daarom haar evenwicht verloor, maar echt optimistisch ingesteld was ze niet.
Rustig wachtte Ruby af tot het meisje zou reageren, hopend dat ze te weten mocht komen waarom ze zoiets dwaas had uitgehaald.