Animal Ground

Scott rolde letterlijk de dierenwinkel, hij zat in een rolstoel. De jongen reed bewondert de winkel binnen, San Diego had ook zo'n winkel. Hij was blij dat er in Santa Monica een degelijke dierenwinkel was, anders keerde hij ook linea recta terug naar zijn geboorteplaats. De jongen bekeek verschillende glazen bakken met slangen, schildpadden, spinnen, vissen, tot hij bij een hagedis aan kwam. Luipaardgekko's! Scott had zijn aquarium al compleet ingericht en hoefde dus slechts de bewoners nog te kopen. Dit werd het derde diersoort op de slaapkamer van Scott die al Zwarte weduwen en een Keizerschorpioen had lopen.
Scott trok zichzelf in de rolstoel op zijn achterwielen en reed neurotisch naar achteren, naar voren, naar achteren, naar voren. Telkens in stukjes van enkele centimeters. Iets wat hij altijd deed als hij nadacht en ook als hij zich verveelde. Dit keer was het meer nadenken.
''Eh, hallo?'' Scott stak zijn hand op naar één van de vele verkopers, dit keer een meisje die iets ouder dan hem leek. Ze kwam direct op hem af. ''Kan ik u helpen?'' ''Jup, kan je mij dat koppel laten zien?'' Scott wees twee gekko's aan en de verkoopster knikte. Ze liet zien dat er niets mankeerde, dat klopte, ze zagen er goed en gezond uit. Scott wist waar hij op moest letten bij de aanschaf. ''Dan wil ik deze graag mee nemen...''
Scott rolde met de verkoopster mee naar de balie waar het koppel in een plastic bak werd gedaan en daarover werden weer kranten gerold. Scott rekende af, zette de beestjes op zijn schoot en besloot nog even te kijken bij de aquaria. Er is niets mis met een toekomstgericht beleid, de jongen had hierbij zeker niet zijn laatste dieren gekocht!

Diep in gedachten verzonken liep Samora de dierenwinkel binnen, luisterde naar de muziek die uit de oortjes van haar Iphone kwam. Na haar ongewilde bad in de vijver had ze een nieuwe moeten komen, ze had het voor haar ouders verzwegen de wond op haar slaap had al genoeg vragen met zich mee gebracht. Een zucht verliet haar keel een moment sloot ze haar ogen. Je bent er van af Sam, dus stel je niet aan. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, opende haar ogen. Liet ze door de dierenwinkel glijden, niet dat ze van plan was iets te kopen. Op school waren katten en honden verloren, en ze had geen behoefte aan een dier in een kooi of aquarium. In Engeland had ze een hond gehad, een labrador. Hem zou ze wel gaan missen, even als haar ouders en zelfs haar zus zou ze missen. Vroeger was dat vanzelfsprekend geweest, zij en Sophia waren onafscheidelijk. Je zou de één nooit zien zonder de andere, maar dat veranderde in de eerste. Sophia werd als snel één van de populairste meisjes van de school, was geliefde bij zowel de jongens als de meisjes. Terwijl Samora het mikpunt van pesterijen werd. Dat terwijl ze exact het zelfde uiterlijk hadden, er waren slechts enkele kleine verschillen. Zo was Samora dunner dan haar zus en waren haar ogen helderder. Ze besefte dat het aan haar houding had gelegen, ze had nooit het lef gehad van zich af te bijten zoals Sophia dat had gedaan. Haar gedachten dwaalde een moment af naar Elliot, hij had haar destijds bij de vijver geholpen. Hij had er voor gezorgd dat ze niet voor de tweede keer in de vijver werd gegooid. De dag daarna bleek dat hij bij haar in de klas zat, iets wat haar had verbaasd. Het leek er zelfs op dat ze vriendschap hadden gesloten, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Hij was al vrij snel weer verdwenen, naar hier. Dus de kans was groot dat ze hem hier tegen het lijf zou lopen, dat idee stond haar wel aan. Of zou hij haar niet meer willen zien. Samora lette totaal niet op waar ze liep, liep dan ook tegen iemand aan. Ze probeerde haar evenwicht te bewaren maar viel op de grond, snel krabbelde ze overeind. Haar gezicht was rood van schaamte, ze richtte haar ogen op degene tegen wie ze aan gelopen was. Zag dat dit een jongen van haar leeftijd was, die in een rolstoel zat. "Het spijt me, ik keek niet uit." bracht ze met een rood hoofd uit, hield haar blik op de grond gericht. Hoopte dat die in tweeën zou splijten zodat ze er in kon verdwijnen, ze was hier nog geen dag of ze verpeste het voor zichzelf door tegen iemand op te lopen.

Scott's blik ging al rijdend over de aquaria waardoor hij niet door had dat er iemand tegen hem op knalde. Gelukkig had ze de bak met Gekko's niet geraakt, als dat zo was, was Scott ook een stuk minder vriendelijk. Hij kreeg zichzelf zo ver om een hand uit te steken om haar overeind te helpen, dit zag ze waarschijnlijk niet, of ze was vies van rolstoelen want ze stond snel genoeg op. In tegenstelling tot Samora maakte Scott altijd deel uit van de populairen, hij was dan niet de grootste in de hierachie, maar je kon hem niet onder de meelopers plaatsen. De jongen had humor, had een grote bek en kon in alles mee komen met zijn rolstoel. Net als iedere gezonde jongen had hij zo nu en dan ook een vriendin, echter merkte hij wel dat op dit vlak zijn handicap hem soms wel degelijk de das om deed. Meiden en zeker one-night's konden zijn rolstoel niet hebben. Hij moest toegeven dat in bed bepaalde posities lastiger waren, maar hij kon het zeker. Ook al miste Scott het gevoel in zijn rechterbeen, hij durfde te wedden dat hij wel degelijk mee kon komen met de gemiddelde jongen.
Scott draaide zich in de rolstoel richting Samora en haalde nonchalant zijn schouders op. ''Geen probleem...'' zei hij neutraal. Hij bekeek het meisje, ze had een Brits accent. Vaag had hij ergens opgepikt dat Monica een groot aantal Engelse studenten had, dus ze zat bij hem op school?
''Mijn naam is Scott en zit ook op Monica High...''

Samora hield haar blik strak op de grond gericht, durfde de jongen tegen wie ze op was gelopen niet aan te kijken. Watje! Schold ze tegen zichzelf, met moeite wist ze zich er tot te zetten op te kijken. De jongen had zijn rolstoel in haar richting gedraaid en haalde nonchalant zijn schouders op. ''Geen probleem...'' zei hij, ze keek hem even aan glimlachte wat onzeker. Ze merkte dat hij haar bekeek, voelde zich wat ongemakkelijk. Viste haar Iphone uit haar zak en zetten haar muziek uit, om vervolgens de oortjes om het apparaat te winden en het in haar tas te stoppen. ''Mijn naam is Scott en zit ook op Monica High...'' zei hij, kennelijk had hij al de conclusie getrokken dat ze op Monica zat. "Ik ben Samora." zei ze. "Zeg maar Sam." voegde ze er aan toe. Ze was nooit echt dol geweest op haar naam, veel te lang. Daarbij kwam dat het oud klonk, waarschijnlijk was haar moeder destijds geobsedeerd door de middeleeuwen of iets in die richting. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Richtte haar blik weer op Scott, haar ogen vielen op de bak met gekko's die hij op zijn schoot had. "Ik heb hen toch niet geraakt hé?" vroeg ze wat onzeker, hoopte niet dat ze iets kapot had gemaakt.

[Sorry voor de korte post, moet eten --']

Het was een mooi meisje, Samora. Qua uiterlijk dan, ze gedroeg zich behoorlijk angstig en afstandelijk, onzeker. Scott kon daar niet goed mee omgaan, wist zich geen houding te geven als de ander in een gesprek het ook niet kon. Nu was het niet anders. Onhandig krabbend aan zijn ongeschoren wang schudde hij zijn hoofd, ''Nee, je hebt ze niet geraakt.''
Scott vond onzekere mensen altijd een beetje apart, wat maakte het uit dat je een misser maakte? Je zag dat persoon waarschijnlijk toch niet meer. Hij was jaren terug wel onzeker, maar hij liep op krukken en dat ging na een paar maanden al weer over toen hij ontdekte dat een rolstoel ziekelijk vet kon zijn was.
''Dus... Waarom ben jij hier? Diertje kopen, voer kopen? Heb je huisdieren?'' mompelde Scott in tempo achter elkaar. Praten kon hij wel, maar het antwoord ontvangen kostte hem vaak net iets meer moeite als zijn gesprekspartner moeite had met antwoorden. De jongen rolde met enig automatisme op zijn achterwielen en begon wat ongeduldig te balanceren op zijn rolstoel. Een karaktereigenschap van Scott was ongeduld. Hij vond het geen slechte karaktereigenschap, ongeduld lag namelijk nooit aan jezelf. De ander was te sloom of iets schoot niet snel genoeg op. Je kwam er zelf nooit slecht uit! Scott was wat egocentrisch en dat wist hij, maar hij vond dat je jezelf gelukkig moest maken en niet dat iemand anders dat voor je moest doen door zich naar de normen te gedragen.

''Nee, je hebt ze niet geraakt.'' zei Scott, aan zijn manier van doen merkte ze dat hij niet om wist te gaan met haar onzekerheid. Ze sloeg haar ogen neer, wist dat dit juist het geen was wat hem irriteerde. Maar het hoorde bij haar, ze kon niet van het ene moment op het andere moment zelf verzekerd worden. Was dat maar zo, dan was haar tijd in Engeland vast een stuk aangenamer geweest. ''Dus... Waarom ben jij hier? Diertje kopen, voer kopen? Heb je huisdieren?'' Scott vuurde snel achter elkaar, een aantal vragen op aar af. Ze keek op, zag dat hij op de achterwielen van zijn rolstoel balanceerde. Iets wat een ongeduldige indruk wekte, ze beet zacht op haar lip. "Ik kwam gewoon kijken. Ik heb een hond, maar die is nog bij mijn ouders en mijn zus in Engeland. Heb jij nog meer huis dieren?" vroeg ze, dwong zichzelf er toe haar ogen niet neer te slaan. Iets wat haar enige moeite kosten. Samora was nooit erg zelf verzekerd geweest, vroeger was Sophia altijd degene geweest die een gesprek voerde. Samora had er dan meestal bij gestaan, en enkel wat gezegd als zij dat nodig vond. Vaak was dit niet geweest, want meestal zij Sophia wel het geen wat zij ook dacht. Maar dit was veranderd nadat ze naar de middelbare school waren gegaan, Sophia was totaal veranderd. Had geen behoefte meer om haar tweelingzus bij zich in de buurt te hebben. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dat was nu al jaren gelden. Nu stond ze er weer alleen voor, maar was niet van plan het weer zo te laten verlopen. Toch slaagde ze er niet in zelfverzekerd over te komen, wist dat dit ook nog tijd zou kosten. Een zucht verliet haar keel, een moment sloeg ze haar blik neer om direct daarna Scott weer aan te kijken.

''Jup, je praat met een echte dierenfreak.'' meldde Scott die speels een 360 graden draaide in zijn rolstoel en weer terug in de ogen van Samora keek. ''Ik heb toestemming om een paar bakken te houden in mijn kamer van de grote baasjes in school, een paar is echter relatief. Ik kan toch niet bedenken dat ze hiermee bedoelen dat het niet de bedoeling is dat ik er meer dan twintig bakken heb? Plus ik ben gehandicapt dus hebben ze medelijden, ik trap mezelf er wel onderuit.''
Scott pakte zijn iPhone en keek even naar de tijd, eigenlijk moest hij de gekko's wel snel in hun bak zetten. Niet dat dit veel gevaren met zich mee bracht, maar het leek hem toch leuker voor de beesten om op steentjes te kunnen klimmen in plaats van over een plastic bak te blijden. ''Ik heb nu een bak met Black Widows en een bak met een Keizerschorpioen. Als je wil kan je mee lopen naar mijn kamer, kan je ze zien. Anyway moet ik nu richting Monica, ik vind de Gekko's in een plastic bakje maar niks.''
Scott trok zich nogmaals op aan zijn achterwielen en schommelde rustig heen en weer. Mocht hij haar? Tja, ze was onzeker, maar ze zag er goed uit, had leuke karaktertrekjes die Scott nog moest ontcijferen. De jongen wist het niet zeker...

''Jup, je praat met een echte dierenfreak.'' zei Scott, Samora die zich zelf er toe had gezet haar ogen niet neer te slaan. Zag hoe hij 360 graden draaide in zijn rolstoel, kennelijk was hij er vrij behendig mee. ''Ik heb toestemming om een paar bakken te houden in mijn kamer van de grote baasjes in school, een paar is echter relatief. Ik kan toch niet bedenken dat ze hiermee bedoelen dat het niet de bedoeling is dat ik er meer dan twintig bakken heb? Plus ik ben gehandicapt dus hebben ze medelijden, ik trap mezelf er wel onderuit.''zei de jongen, ergens verbaasde het haar hoe makkelijk hij over zijn handicap sprak. Maar dit hield ze voor zich. "Hoeveel ben je van plan om er te nemen dan?" vroeg ze, een glimlach speelde op haar lippen. Ze merkte dat naarmate het gesprek vorderde het makkelijker werd hem aan te blijven kijken. Al betrapte ze zich er een aantal keren op dat ze toch haar ogen neer sloeg, iets waar ze zich mateloos aan irriteerde. Ze wilde niet dat het hier het zelfde zou gaan als in Engeland, en de enige manier om dat te voorkomen was door zich niet weer zo onzeker op te stellen. Toch was het makkelijk gezegd dan gedaan. ''Ik heb nu een bak met Black Widows en een bak met een Keizerschorpioen. Als je wil kan je mee lopen naar mijn kamer, kan je ze zien. Anyway moet ik nu richting Monica, ik vind de Gekko's in een plastic bakje maar niks.'' zei Scott, kennelijk irriteerde hij zich toch niet zo erg aan haar. "Jij houdt dus van dieren waar de meeste mensen niet van houden." constateerde ze. Zelf had ze niet zo veel met de dieren die hij noemde, al vond ze ze wel bijzonder. Ze was niet bang voor ze, maar ze hield zelf gewoon meer van honden. Typisch misschien, maar het was zo. Toch was ze wel nieuwsgierig naar zijn huisdieren, besloot dan ook op zijn aanbod in te gaan. "Oké. En gekko's in een plastic bakje is inderdaad wel een beetje zielig." zei ze tegen hem, een glimlach gleed over zijn gezicht.

''Hmmn, zolang ik genoeg tijd heb kan ik mijn hele kamer wel volbouwen. In San Diego, waar ik vandaan kom, had ik een hele schuur vol plus wat volieres in de tuin en nog een deel van mijn slaapkamer. Ik had rifaquaria, ara's, parkieten, slangen, spinnen, sprinkhanen, van alles. Maar de tijd die ik erin stop word vaak overschat, in San Diego was ik al met al slechts een uur per dag kwijt. En ik verzorgde alles zelf, dusja... Schoolwerk ziet er niet zo moeilijk uit dat ik nu niet ook een uur per dag kwijt kan zijn aan de beestjes.'' legde Scott uit, al balancerend op de achterwielen van zijn rolstoel en draaide zich -nog altijd op zijn achterwielen- om, om zich weer gewoon op vier wielen voort te kunnen bewegen. Met zijn tweeën reden ze de winkel uit, richting de roltrap. Voor vele rolstoelhouders een obstakel, maar Scott had de trap onder controle. Dat kwam vooral omdat hij aan slechts één been verlamd was. De jongen balanceerde op één been met onder zijn arm de bak met Gekko's en in zijn andere hand de rolstoel. Zijn linkerbeen bungelde losjes naast zijn rechterbeen die wel functioneerde.

[Ik maak vandaag of morgen wel een slaapvertrek aan =)]

''Hmmn, zolang ik genoeg tijd heb kan ik mijn hele kamer wel volbouwen. In San Diego, waar ik vandaan kom, had ik een hele schuur vol plus wat volieres in de tuin en nog een deel van mijn slaapkamer. Ik had rifaquaria, ara's, parkieten, slangen, spinnen, sprinkhanen, van alles. Maar de tijd die ik erin stop word vaak overschat, in San Diego was ik al met al slechts een uur per dag kwijt. En ik verzorgde alles zelf, dusja... Schoolwerk ziet er niet zo moeilijk uit dat ik nu niet ook een uur per dag kwijt kan zijn aan de beestjes." vertelde Scott, Samora glimlachte. Scott was in tegen stelling tot haar verre van verlegen. "Waar zijn al die dieren nu dan?" vragend keek ze hem aan, zijn openheid maakte haar wat spraakzamer. Langzaam merkte ze dat een deel van haar onzekerheid verdween, hoe het precies kwam wist ze niet. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, streek enkele blonde plukken die in haar ogen waren gevallen achter haar oor. Scott ging weer normaal staan op zijn rolstoel en met zijn tweeën verlieten ze de winkel. Haar ogen gingen naar de roltrap. Zou Scott daar problemen mee hebben? Maar nog voor haar was hij bij de roltrap, hij scheen er geen enkele moeite mee te hebben. Hij balanceerde op het been dat kennelijk niet verlamd was. Ze volgde hem zwijgend, het winkelcentrum hier was echt veel groter dan dat in Engeland. Eigenlijk was dat niet zo gek, besefte ze. Een glimlach speelde op haar lippen, ze voelde zich hier beter op haar plek dan in Engeland. En zoals het er nu uit zag, was ze aardig goed op weg om vriendschap te sluiten.

[oké ^^]