Chance Walls into Doors |&Dany O'dell

Daniek

Nog even snel checkte Daniek zichzelf in de spiegel voordat ze haar tas pakte en haar weg naar school zou vinden. Ze haalde haar hand door haar blonde lokken heen en zuchtte opgelucht. Ze griste nu in een snelle beweging haar schoudertas waar haar boeken in zaten en wandelde ze de deur uit. Wanneer ze buiten de deur stond stopte ze waarbij ze even bedenkelijk keek. Het gevoel dat ze iets vergat was komen opzetten en het duurde even om te realiseren dat ze haar mobiel nog op de tafel had liggen. Ze trok de deur weer open en pakte haar mobiel van de tafel af waarbij ze er even op keek zonder daar bij na te denken. Een tekentje in het hoekje van haar mobiel gaf al aan dat ze een sms had gekregen. Gefronst keek ze ernaar en klikte ze het sms’je aan. ’Hee Daan, everything alright?’ Had een onbekend nummer naar haar ge-sms’t. Voor een paar seconden bleef ze naar het berichtje staren met een denkende blik. Wie had dat nou kunnen zijn? Ze haalde haar vingers nu over de toetsen heen en sms’te ’Who are you?’ Typte ze terug en verzond ze naar de onbekende persoon. Ze stopte haar mobiel weer in haar zak wanneer er niet gelijk terug werd gereageerd en wandelde opnieuw de deur uit.

Een tikje vermoeid kwam Daniek aan op school. Misschien was het toch wel niet zo handig om op hakken naar school te lopen. Helaas had ze geen fiets en moest ze daar nog voor gaan sparen, al zou dat nogal moeizaam gaan worden en zat ze al een beetje krap met geld. Ze zou het dus nog een lange tijd lopend moeten doen, en aangezien Daniek liever op hakken liep dan op gymen of andere platte schoenen moest ze er gewoon even aan wennen. Hakken stonden haar gewoon beter al konden Uggs ook nog wel, maar ook daar was geen geld voor. Ze moest het doen met de schoenen die ze nu had, shoppen kwam later nog wel een keertje. Met pijnlijke voeten wandelde Daniek naar haar kluisje toe en maakte deze open om er wat boeken in de doen, dat scheelde dan al een hoop voor haar zere voeten. Ze propte de boeken die ze nog even niet nodig had in haar kluis en pakte voor de zekerheid nog even haar agenda om te checken of het zo klopte. Ze zocht tussen de papiertjes in haar agenda maar kon de juiste niet terugvinden. Ze zuchtte terwijl ze realiseerde dat haar rooster nog thuis lag. Ging lekker, eerste echte schooldag. Ze stopte haar agenda terug in haar tas, duwde haar kluisje dicht en draaide zich om. Met haar rug ging ze tegen haar kluisje aanstaan. Haar grijs/blauwe ogen zochten nu naar bekende gezichten van klasgenoten. Het probleem was alleen dat ze nog niet zoveel klasgenoten van gezicht kende. Minaye was blijkbaar al vroeg opgestaan en naar school gegaan, stiekem vroeg ze zich ook af waarom. Zoveel gezichten die ze niet kende en waarvan ze ook geen idee had in welke klas die zaten. En geen enkel gezicht dat haar heel bekend voorkwam. Geen Minaye, Ian, Larina, Colin of Jordy. Een klein glimlachje verscheen wel op haar gezicht wanneer de naam Ian door haar gedachten voorbij schoot. Ze vond het nog steeds zo lief dat hij haar mee had gevraagd naar het Halloween feest. Met een zucht haalde ze die gedachten ook weer uit haar hoofd en wandelde ze met tegenzin naar een random iemand toe. ”Excuse me, but are you in class 12A?” Vroeg ze voorzichtig met een verlegen stem aan de jongen. Ze beet even kort op haar lip om schaamte te verbergen. Daniek was niet zo goed in het vragen om informatie, het voelde dan altijd alsof ze voor paal stond. ”I forgot my lesson schedule.” Zei ze er met een klein lachje achteraan.

Kleding:

Daniek

"Dany O'dell. Nice to meet you to." Sprak hij en Daniek knikte vriendelijk. Een lief glimlachje stond op haar gezicht. Dany, hij leek haar wel een aardige jongen. Ze voelde nu haar mobiel trillen maar besloot deze niet te pakken, dat zou wat onbeleefd kunnen overkomen. Wel was ze erg benieuwd naar wie haar had ge-sms’t en stiekem ook een beetje bang, ergens wilde ze het ook niet weten, uit angst dat het haar ex zou zijn. De gedachte werd sterker en zorgde ervoor dat ze nu helemaal het sms’je niet meer wilde lezen. Ze knipperde een paar keer wat zenuwachtig met haar ogen waarbij ze even opzij keek naar een leraar die over de gang heen liep. Hierna richtte zo ook al snel haar ogen weer op die van Dany. [i]"Loop je hier al een tijdje school? Ik ben nieuw, hoe is het hier? Beetje aangenaam?"[/b] Vroeg hij aan haar. Opnieuw glimlachte Daniek vriendelijk naar hem. ”No, it’s actually my first day here, on this school.. me and my friend moved to Santa Monica not so long ago.. So I’m also new here.. But I like it here very much, already.” Sprak ze vriendelijk terug. De bel weerklonk nu door de school heen en gelijk keek Daniek in het rond naar de leerlingen die nu allemaal door elkaar begonnen te lopen naar hun les. Daniek draaide zich een beetje waarnaar ze weer naar Dany keek. ”You’re coming?” Vroeg ze vriendelijk. Hij zat tenslotte bij haar in de klas dus hadden ze hoogstwaarschijnlijk les samen, tenzij hij natuurlijk geen wiskunde zou hebben..

Daniek

Dany knikte en liep met haar mee. Wat gespannen zocht ze haar weg door het schoolgebouw heen, niet gespannen  doordat ze de weg niet wist of door Dany, puur door die sms. De angst dat het haar ex-vriend zou zijn werd met de minuut groter samen met de gespannenheid. Ze had al het contact met hem verbroken om vele redenen en wilde ooit meer contact met hem hebben, ook omdat ze ergens bang was dan weer in terug in zijn armen te vallen, iets wat nooit weer mocht gebeuren. Nee, Carl mocht geen enkele rol meer in haar leven hebben, dat zou toch weer fout aflopen. Voor de hoeveelste keer probeerde ze de oude herinneringen die haar zoveel pijn deden weer weg te drijven. Die zou ze waarschijnlijk nooit meer kwijtraken, altijd zouden ze op de loer liggen en wanneer ze weer heel even met haar gedachten weg dreef zouden ze weer opkomen. 'Do I make you nervous? I don't bite, you know.' Sprak Dany en Daniek richtte gelijk haar ogen weer op hem waarbij ze haar hoofd licht schudde. Haar blauw/grijze ogen keken hem vriendelijk aan. ”No, just nervous about my first day at school.” Sprak ze met een kleine glimlach waaraan je kon zien dat ze iets achterhield en niet helemaal de waarheid sprak, maar je moest wel een beetje goed kijken om dit in de glimlach te zien. Ze wendde haar blik weer van die van hem af en vond met haar ogen het lokaal waar ze moesten zijn. Ze keek even kort weer terug naar Dany en knikte in de richting van het lokaal. De leraar was er blijkbaar nog niet aangezien er een groepje studenten voor de deur stond te wachten. Minaye was er nog niet maar Ian en Colin zag ze ook nog niet. Ze stopte en draaide zichzelf om naar Dany. Toch wilde ze even weten wie haar had ge-sms’t, anders zou ze nu misschien voor niets de hele tijd gespannen zijn. Ze keek kort om haar heen voor leraren en haalde toen zo onopvallend mogelijk haar mobiel uit haar zak. Ze hield haar adem in terwijl ze het sms’je aantikte. ’ahahaha don’t ya remember me anymore? That’s just awkward Daan, how can you forget me? You’re Carl.’ Stond erin. Daniek haar hart begon sneller te kloppen uit angst en ze beet nu op haar lip. Ze voelde hoe haar handen licht begonnen te beven. Ze drukte het sms’je weg. Opeens voelde ze een hand op haar schouder en een enorme schrik ging door haar heen. Snel draaide ze zich om en keek de leraar geschrokken aan. ”Can you put that away pleas,” Vroeg de lerares aan haar en snel liet Daniek haar mobiel alweer in haar zak zakken. Ze knikte flug waarnaar ze Dany weer aankeek. Ze probeerde zo kalm mogelijk te blijven maar van binnen ging ze zowat dood van angst. ”Do you whant to sit next to me?” Vroeg ze vriendelijk met een beetje een trillende stem, eigenlijk omdat ze even niets wist te zeggen en dit als eerste in haar opkwam wat ze kon vragen. Ze wachtte even waarnaar ze het lokaal inliep en een plekje zocht ergens achterin, daar was het altijd wat rustiger, tenminste wel op de scholen waarop zij had gezeten. Ze nam haar boeken voor en probeerde nog steeds zo kalm mogelijk te lijken, al kon iemand die goed was in het ontcijferen van mensen heus wel zien dat het allemaal een act was..

Daniek

Dany ging naast haar zitten. "Weet je, ook ik ben een geweldige leugenaar zie je, mijn pa is geen makkelijke man. Ik wilde later psycholoog worden maar dar was beneden zijn stand. Je hoeft me niet te vertellen wat er aan de hand is, maar misschien lucht het op. Ik weet heus wel dat iemand je stress aanjaagt, iemand die je liever niet ziet sms'en. Misschien lucht het op als je het verteld.” Sprak hij en Daniek keek hem gelijk weer aan. Ze slikte even en richtte haar ogen daarnaar op het tafelblad. Blonde lokken gleden langs haar hoofdje die ze met haar hand weer achter haar oor zette. "Als je wilt, wil ik altijd naar je luisteren, maar het is zeker geen verplichting." Sprak hij er nog achteraan. Voor nog een paar seconden bleef ze zwijgend naar har tafelblad kijken en naar het wiskunde boek die erop lag. Hiernaar keek ze toch weer terug naar Dany. ”My ex-boyfriend.. He’s stalking me.” Fluisterde ze zachtjes omdat ze niet wilde dat de hele klas kon meegenieten, maar het was wel hard genoeg voor Dany om het te verstaan. Ze slikte opnieuw en weer sloeg ze haar ogen neer naar het tafelblad. ”I.. I can’t tell you, not now.. It takes back to many memories and.. I don’t want to cry in front of the whole class..” Sprak ze met een wat trillende stem. Ze had het er niet graag over, het bracht dan alle herinneringen terug, al de pijn die ze had geleden. Ze wist zeker dat als ze hem nu alles zou vertellen dat ze in tranen zou uitbarsten en dan zou de hele klas zich afvragen wat er was, ze wilde niet al op de eerste dag bekend staan op school als het zielige meisje, als dat arme kleine meisje die zoveel pijn heeft moeten lijd en dat ook nog steeds doet. Ze schudde nu kort zachtjes met haar hoofd waarnaar haar elle boog op de tafel zette en haar hand op haar wang legde. Zelfs nu zaten de tranen haar al hoog, door die sms. Als ze het er dan nu over zou hebben met Dany zou ze die niet meer kunnen houden. Ze vocht ertegen en bedacht zichzelf dan maar af te leiden. Ze sloeg nu haar boek open en richtte haar ogen op de leraar. Kort keek ze nog voor een seconde naar Dany waarnaar ze ook gelijk weer terug keek naar het bord. Het was goed aan haar te zien dat ze zich nogal ongemakkelijk voelde en dat er iets was dat haar angst aanjaagde ook al probeerde ze dat zo te verbergen..

Daniek

Ze voelde Dany zijn hand op haar schouder leggen en meteen keek ze hem aan met haar blauw/grijze ogen die vol angst en verdriet stonden. "Zo meteen dan, na de les hebben we een uurtje vrij." Sprak hij en Daniek liet een erg klein glimlachje ziet, een lachje die het vertelde dat ze het erg waardeerde en dat ze het lief vond van hem. Ze knikte kort en bleef zwijgen omdat de woorden haar tekort schoten. Een brok had zich in haar keel gevormd waardoor er even geen woord meer uit haar te krijgen was. Ze trok kort haar mondhoek weer even omhoog waarnaar ze haar blik weer op het bord legde en ze haar hoofd weer zachtjes met haar hand ondersteunde. Ze probeerde op te letten en maar alles wat de lerares vertelde ging er bij het ene oor in en bij de andere er weer uit. Te veel gedachten bezette haar hoofd waardoor ze de aandacht niet meer bij de les kon houden. Vragen tolden door haar hoofd en vooral de vraag wat ze heb zou gaan vertellen. Alles kon ze hem niet vertellen, de enige die echt alles van haar wist was haar broer en die zou ook de enige blijven. Sommige dingen kon ze beter voor haar zelf houden, dat waren ook de dingen die haar emotioneel het meest geraakt hadden al had ze daar nu wel vrede mee. Ze had de goede keuze gemaakt, niet de meest leuke en gemakkelijke keus, maar het was wel de beste. Ze sloeg haar ogen weer neer en keek nadenkend na haar schrift. Het was alweer een tijd geleden dat ze iets van Carl had gehoord en het wal al helemaal lang geleden dat ze hem gezien had maar hem herinnerde ze zich nog goed genoeg, helaas. Herinneringen die ze lieven niet naar boven haalde omdat deze haar pijn deden, nog steeds. Zijn gezicht stond in haar hoofd gebrand als een brandmerk die nooit meer weg zou gaan, na een tijd zou die hoogstens vervagen maar weg ging die nooit. De bel ging en alle leerlingen verlieten het lokaal samen met de leraar. Daniek bleef zitten en staarde naar de leerlingen die wegliepen. Dany legde opnieuw zijn hand op haar schouder en weer draaide Daniek haar gezicht naar hem toe. "Je verteld me zoveel als je wilt..." Fluisterde hij zacht. Daniek knikte weer vriendelijk waarnaar ze opstond en even door de deur keek of er niet iemand mee luisterde. Er was niemand en ook de lerares bleef weg, dus waarschijnlijk bleef het hier leeg in het lokaal. Ze trok de deur dicht zodat niemand wist dat ze hier zaten en kon gaan meeluisteren. Ze draaide nu haar gezicht weer naar Dany en liet langzaam weer naar haar tafel toe. Ze ging weer op haar stoel zitten en keek hem aan. Herinneringen vulden haar hoofd nu ze haar gedachten erop gefocust had en schudde kort haar hoofd waarbij ze haar hoofd wegdraaide. Ze zette haar elle bogen op de tafel neer en leunde met haar voorhoofd op haar vingers. ”Carl.. That’s his name..” Sprak ze zachtjes waarnaar ze slikte. ”He is, like I said, my ex-boyfriend.. We never were the perfect couple, but I was to blind to see that.” Sprak ze zachtjes. Haar ogen bleven op het tafelblad gericht en vermeden Dany zijn ogen. Ze was zo blind geweest, dat ze ooit had kunnen denken dat hij van haar hield was gewoon, dom, het was dom dat ze dat nooit zag. ”Even though there were no problems at the beginning, we were just fine.” Zei ze met trillende stem. ”That was before he started taking drugs and lost his mind.” Zei ze waarbij ze de tranen voelden opkomen. Ze liet nu haar handen voor haar ogen vallen en haar blonde lokken verstopte haar gezicht. ”he became very aggressive and treated me like..” Sprak ze waarnaar ze stopte. In haar hoofd horde ze hem weer naar haar schreeuwen terwijl hij haar vastgreep met zijn handen die haar armen zowat afknelde, wat de volgende dag een nieuwe blauwe plek zou worden. Ze was doodsbang voor hem geworden en durfde hem uiteindelijk geen weerwoord meer te geven. Tranen trede buiten haar ogen en gleden over haar wangen heen. Carl zou haar nooit met rust laten, hij was gek in zijn kop geworden, dat was iets wat zeker was. Er was nog veel meer maar ze kon het hem niet vertellen, ze wilde zich de pijn niet meer herinneren die hij haar aandeed, mentaal en psychisch. ”Sorry, I.. Just can’t.. I don’t want to feel this pain anymore.” Zei ze zachtjes waarbij ze soms zachtjes snikte.