Naamloos verhaalverzinsel

“Ik hou van je. Vier woorden, negen letters, duizend en één gevoelens. Dat was het laatste wat hij tegen me gezegd had vooraleer hij de deur dicht smeet. De ijskoude grijns op zijn gezicht en zijn felblauwe ogen die glinsterden van genot toen ik in huilen uitbarstte, zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten. Liefde. Uch, wat een woord en wat een miserie. Ik heb mezelf voorgenomen er nooit meer in te trappen, me niet meer te laten doen door de valse beloftes en de valse hoop. En vooral: Zijn leven zuur te maken.“

Hoofdstuk 1

“Niet slecht, helemaal niet slecht!” Een oorverdovend geklap en gekletter van handen weergalmde door het klaslokaal. Ik glimlachte en probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, vooral geen glimlach te laten zien. De leerkracht Nederlands gebaarde dat ik terug mocht gaan zitten en zo rap ik kon, vloog ik naar m’n stoel. Ik schrok op bij de por die ik kreeg in m’n zij.
“Wat is je probleem dude?” Ik rolde met m’n ogen. Op een of andere manier kon ik Nash echt niet uitstaan. Zijn diep groene ogen, zijn zomerse sproetjes op zijn wangen, zijn volle lippen en zijn veel te perfect afgelijnde kaaklijn zouden de meeste meisjes meteen in vuur en vlam zetten. Behalve ik. Ik was namelijk een speciaal geval. Perfect uitziende jongens en hun afgelekte complimentjes konden me evenveel schelen als de panda’s die aan het uitsterven waren, omdat teveel mensen brandhout nodig hadden. Dat ze allemaal maar de boom inklommen en me gerust lieten. (Als ze nog een boom konden vinden tenminste)
“Ik wou je alleen feliciteren met je zéér diepgaande spreekbeurt.” Het enige wat me irriteerde was de smalende grijns die zijn lippen deed opkrullen en de geamuseerde twinkeling in zijn ogen.
“Thanks.”
De bel ging. Ik stond op en gooide mijn rugzak over m’n schouder.
“Woahw, wacht wacht..”
“Wat?”
Ik draaide me kalmpjes om, mijn koele gelaatsuitdrukking benadrukte net iets te fel dat het me geen bars kon schelen wat ie te zeggen had. Ik wist namelijk toch dat hij me zou uitlachen.
“Wil je met me uitgaan vrijdagavond?”
“Nee.”
“Maar waarom niet?”
“Geen tijd.”
“Komaan.. Alsjeblieft! Je me zou zo’n plezier doen, en daarbij, wat heb je anders te doen?”
“Ik moet m’n ouders helpen verhuizen, we gaan naar China.”
“Echt?”
“Nee. Mag ik nu gaan?”
En op een of andere manier kreeg ik te doen met hem toen ik het klaslokaal, zonder hem nog een blik waardig te gunnen, verliet.
Het enige wat ik nog hoorde was het gelach van de vrienden van Nash, stuk voor stuk eikels met een veel te dikke nek.
School.
Jak.

Hoofdstuk 2

Eenmaal thuis op mijn kamer gooide ik me uitgelaten op mijn bed. Mijn rode lokken vielen als donsveertjes over mijn gezicht en geïrriteerd blies ik ze weg. Een vermoeide zucht verliet mijn keel, terwijl ik mezelf verplichtte terug recht te staan en naar de badkamer te strompelen.
“Oh spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de lelijkste van het land?”
Ik grijnsde en bekeek mijn ietwat meer rondere gezicht, opgevuld met speciaal bruin/blauwe ogen afgewerkt met een stel volle, dikke lippen. Het bruine moedervlekje net onder mijn rechteroog achtervolgde me zo goed als heel mijn leven, en het leek wel of het lot beslist had dat ik ermee moest rond paraderen.
Ik kamde mijn haren nonchalant naar achteren en bond alles samen met een elastiekje.
Soms moest je maar accepteren dat je niet het meest mooiste wezen op aarde was en de één het geluk had die wel te zijn.
Ik moet je eerlijk bekennen. In al die jaren dat ik op school rondloop en word uitgelachen door mijn rode haar en –volgens hen- veel te vuile moedervlek, weet ik van mezelf dat ik het maar naast me moet leggen en het negeren. Daarom dat ik nu geen enkele persoon meer vertrouw, geen enkel compliment accepteer en geen enkele persoon in mijn leven toelaat.
Dit gaf dan weer het gevolg dat ze me uitmaakten voor een autist. Nou ja, je moest het zo bekijken, liever een autist dan een populaire slet die met elke gast het bed in duikt. Ik amuseer me kostelijk op mezelf. Alleen.
Of is dat nu hetgeen dat ik me mezelf probeer in te prenten om me beter te voelen?



Oké, waarom ik dit geschreven heb, géén idee. Ik verveelde me en stiekem vond ik het leuk om jullie eens te laten lezen. Zou ik verder schrijven? Graag jullie commentaar en tips!