Where are you now?

Het zand voelde koel aan onder haar blote voeten, haar bordeaux rode Vans hield ze losjes in haar rechter hand. De wind speelde met haar rode lokken. Het geluid van de golven en het gekras van de meeuwen werd overstemd door de muziek die uit de oortjes van haar mobiel dreunde. "Where are you now? 'Cause I'm thinking of you. You showed me how, how to live like I do. If it wasn't for you, I would never be who I am." Zachtjes zong ze mee, haar ogen gesloten. Bang dat iemand haar zou horen was ze niet, tenslotte was het acht uur s'ochtends en lag het strand er volledig verlaten bij. Zelf was ze al drie uur klaar wakker. Hoewel ze minder last had van nachtmerries dan voor haar reis naar Australië. Had ze al in maanden geen hele nacht door kunnen slapen, zonder tenminste éénmaal wakker te schrikken.Toch ging het al een stuk beter met haar dan vijf maanden geleden, toen ze op een zeker moment gewoon bang was om te slapen. Bang was om de beelden te zien, die haar dromen geheid aan haar zouden tonen. Ze had geprobeerd slaap te ontwijken, zoals ze de mensen had ontweken die om haar gaven. Ze wou hen niet onder ogen komen, zich er van bewust dat ze haar innerlijke strijd niet langer kon verbergen. Steeds vaker was haar verdriet over geslagen in woede. Gesprekken die te dicht bij de waarheid kwamen hadden tot ruzies geleid. Het was tot op een punt gekomen waarop zei tegen de reling van de pier had gestaan, de wilde golven onder zich kapot had zien slaan en had overwogen te springen. Dat exacte moment had haar doen inzien dat er iets moest veranderen. Dat ze weg moest. Ze had Joël een brief geschreven, niet instaat hem onder ogen te komen. Bang dat ze van gedachten zou veranderen, bang voor nog een ruzie. Ze kon zich de inhoud van de brief nog makkelijk voor de geest halen, hij was ook alles behalve lang geweest. Drie zinnen, meer had ze niet op papier kunnen krijgen. In een trillerig en bijna onleesbaar handschrift, dat liet zien dat ze niet zichzelf was. Lieve Joël, het spijt me dat ik vertrek zonder je iets te zeggen. Maar ik heb tijd voor mezelf nodig, ik moet eerst de afgelopen jaren verwerken voor ik aan een nieuw leven kan beginnen. Ik hou van je, Alice. Het was nu precies vier maanden en elf dagen geleden dat ze Joël voor het laatst had gezien. Ze hadden ruzie gehad, voor de zoveelste keer. Ze hadden in bed gelegen, beide diep in slaap tot zij met een schok wakker was geworden. Hem nog half slapend een klap had gegeven, in de veronderstellen dat hij één van hen was. Natuurlijk was hij wakker geworden. Natuurlijk was hij verontwaardigd geweest, had hij willen weten wat er aan de hand was. Ze kon niet anders dan haar excuses aanbieden en huilen. Toen hij echter door bleef vragen was zij boos geworden, wanhopig vanwege het feit dat ze zelf niet wist wat er precies mis met haar was. Uiteindelijk had ze haar kleren aangetrokken en was ze de kamer uit gelopen. Twee dagen later was ze op het vliegtuig gestapt.

Alice liet zich in het zand zakken, ze staarde naar de golven die kapot sloegen tegen het strand. Hoe zou het met Joël gaan? Wat zou er door hem heen zijn gegaan op het moment dat hij haar brief las? Zou hij boos zijn geweest? Verdrietig? Bezorgd? Blij? Ze zuchtte, beet zacht op haar lip. Haar hand trilde toen ze haar mobiel uit haar broekzak haalde, aarzelende zocht ze zijn nummer op in haar contacten. Zou hij haar wel willen zien? Misschien wou hij wel niks meer met haar te maken hebben. Verafschuwde hij haar voor het feit dat ze zomaar vertrokken was. Hey Joël, ik ben terug in Monica. Ik snap het als je mij nooit meer wil zien, maar ik zou jouw wel graag zien. Ik ben niet op het strand, vlak bij de rotsen. Zie maar wat je doet. X Alice Een gehele tien minuten staarde ze naar het schermpje van haar mobiel, haar vinger zwevend boven de zend toets. Uiteindelijk verzond ze het berichtje.

[Joël & Alice]

Joël wreef voor kort door zijn haren. De laatste 4 maanden waren hem gepasseerd als een waas. Vanaf de moment dat Alice die nacht weg was gegaan en hij wat later de brief had gevonden was hij gebroken geweest. Hij was niet alleen verdrietig, maar ook nog eens vreselijk kwaad geweest op zichzelf. Ja, het was zijn schuld. Hij had haar weg gejaagd. Als hij niet was blijven door gaan dan was ze misschien gebleven, al was dat misschien niet zo heel veel beter. De twee hadden constant ruzie, Alice die helemaal down werd en hij die niet eens mocht weten waarom. Natuurlijk had hij een idee gehad, maar het was te laat. Ze was weg, en wie weet kwam ze nooit meer terug.. Een weeklang had hij niemand onder ogen durven komen, Ian niet, zijn teamgenoten niet. Nee, hij was een week zijn kamer niet buiten geweest. Dagenlang had hij zitten nadenken om haar achterna te gaan en haar te gaan zoeken, maar dat idee had hij al snel afgeschreven omdat hij toch niet wist waar ze heen was gegaan. Het ging er alles behalve gezond aan toe in die tijd. Joël at niet, dronk amper, hij was slechts een schaduw van de jongen geweest die hij bij Alice was geweest. Dat was dan ook de moment dat er eindelijk iemand zijn kamer binnen was geraakt en hem eens deftig had wakker geschud. Vanaf die moment veranderde alles. Joël kwam weer buiten, maar hij was niet de vrolijke jongen die iedereen altijd wou helpen. Nee, hij belande bij de verkeerde jongens werd verbitterd, voelde niets meer. Maar hij had tenminste zijn leven weer opgepakt, hij ging weer feesten, speelde weer basketbal. Tot hij daar ook genoeg van kreeg, ook had hij het gitaar spelen weer opgenomen. En in een compleet dronken bui had hij besloten dat hij naar London trok om eens te proeven van het leven daar. Voor korte tijd leek het beter te gaan toen hij in Engeland was, hij werd gespot door een grote man van een platenmaatschappij. Kortom hij begon langzaam maar zeker weer zichzelf te worden, al behield hij wel zijn bad boy look omdat het volgens de bazen aansprak bij zijn publiek. Toen gebeurde het. Het verleden begon hem weer in te halen, flarden van wat er vroeger thuis gebeurden speelde met hem wanneer hij sliep, zorgde ervoor dat zijn gedachten ook werden terug gezogen naar Alice, naar alle pijn. In plaats van zich nu weer op te sluiten begon hij te schrijven, had zo een aantal hits uitgebracht in de UK waarvan er enkele waren door gebroken in de States, maar het bleef kleinschalig. Toch was er door een cruciaal iets dat hij weer meer van zijn oude zelf leek terug te vinden. Joël begon langzaam maar zeker die behulpzame knul te worden, al bleef zijn binnenste nog steeds verbitterd. Een week geleden had hij beslist om terug te keren naar Santa Monica, om hier weer onder zijn oude vrienden te komen. Twee dagen geleden was hij aangekomen en had hij meteen wat rond gebeld met enkele vrienden van hem, had ervoor gezorgd dat ze hem toch hadden vergeven omdat hij weg was gegaan zonder iets te laten weten. Zijn leven werd weer normaal, hij ging regelmatig basketballen, bevond zich ook weer onder andere meisjes had een paar losbandige flirts maar dacht er nooit aan om weer een relatie te beginnen.

Het was avond, meestal ging hij dan wat biken of wat rennen. Hij had voor het tweede gekozen, en was met een rood zwarte basketbal short en een witte tanktop vertrokken. De oude littekens van vroeger waren perfect zichtbaar, maar het maakte hem niet meer uit. Het grootste litteken dat hij had dat zou nooit meer gaan genezen. Qua looks was Joël sterk veranderd, zijn haar had een bruin blonde kleur gekregen, like zo maar opeens en de jongen had na die week in het begin erg zijn best gedaan om zijn uiterlijk te verbeteren. Het was gelukt, een foto van vroeger naast een van nu vertelde dat wel. De enigste gelijkenissen waren nog te vinden in zijn gezicht, en de oude wonden aangebracht door zijn familie.. Door zijn oortjes klonk de stem van Jessie J, met een van haar nieuwe iets onbekende liedjes. Joël stopte met lopen toen hij op het strand was en staarde naar de grond. Damn, dat lied kon hij echt wel missen nu. ‘'Cause all she has and she's lost. I wish she could remember. I watch it fade and slip away. It's hurting more than ever..’ Fluisterde hij zachtjes mee. Uit het niets voelde hij zijn mobiel die hij had vast gehangen aan zijn boven arm met zo’n band trillen. Onwetend wie het was, en wat de sms met hem zou doen nam hij het apparaat in zijn handen en streek met zijn wijsvinger over het scherm waardoor de sms meteen open sprong. Door enkel en alleen de naam nog maar te lezen schoof het toestel uit zijn handen. Het was door de draad van zijn oortjes dat het bleef bungelen boven de grond. Alice? Wat? Dit kon niet? Iemand haalde een stomme grap uit met hem het moest wel! Wezenloos bleef hij enkele seconden staan. Wat moest hij nu? Hij had nog niet eens de inhoud van het bericht gecheckt. In een snelle beweging trok hij zijn mobiel weer naar boven tot die weer in zijn handen lag, zijn ogen vlogen over de woorden. Joël greep kort naar zijn borst. Op de plek waar zijn hart zat kreeg hij vreselijke steken. Wat was dit in godsnaam? Na enkele malen diep adem halen verdwenen de pijnlijke steken in zijn borst, en hervond hij zichzelf. Als ze het echt was, moest hij haar zien. Het moest gewoon. Maakte niet uit wat er ging gebeuren, maar hij had het nodig om haar te zien, zeker nu hij wist dat ze weer terug was..
Zichzelf bijna vooruit duwend wandelde hij met zijn zwarte Vans in zijn handen over het strand. Met moeite bewoog hij zich voort naar de rotsen. Waarom nu opeens? Zijn leven begon langzaam maar zeker weer als het oude te worden, ondanks haar afwezigheid er in. Lang duurde het niet voor hij haar zag zitten met zijn rug naar hem toe. Joël verbeet de opkomende tranen, en woede. Zijn kaak was stevig aangespannen waardoor zijn hele uitstraling veranderde. Met moeite slikte hij de woede in die aan laaide in zijn borst toen hij dichter bij haar kwam. Hoe kon hij kwaad zijn op haar? Hij snapte inmiddels wel waarom ze even weg moest, de manier waarop ze was vertrokken was misschien niet de beste geweest. Joël wist allesbehalve hoe hij zich nu moest voelen, en hij haatte dat gevoel echt zo hard. ‘Alice.’ Zijn stem klonk slechts als een fluistering, maar met behulp van de wind zou ze wel weten dat hij er was.

Zou hij komen? Of zou hij haar hier alleen laten zitten? Alleen met haar gedachten, de tientallen vragen die door haar hoofd tolde. Huiverend haalde ze adem, ze trok haar benen iets op sloeg haar armen er om heen. Wat als hij boos op haar was? Als hij haar uit begon te schelden, te vervloeken? Wat als hij haar zou haatte, hij enkel zou komen om te zeggen dat ze zich niet met hem moest bemoeien. Wat als hij haar al vergeten had? Wat als hij een nieuwe vriendin had, een vriendin wiens verleden haar niet achtervolgde als een monster in een droom van een klein kind? In gedachten verzonken staarde ze naar de opkomende zon, als vanzelf schoten haar gedachten naar Lorenzo, naar hun theorieën over de verdrinkende zon. Ze kon zich zonder problemen beelden van vroeger voor de geest halen. Ze kon hen naast elkaar zien zitten in het mulle strand, starend naar de zon die langzaam steeds verder onder water leek te verdwijnen.

Een zachte stem deed haar opschrikken, verstijven. Joël. Ze kwam overeind, alvorens ze zich naar hem omdraaide. Zijn gestalte deed haar hart sneller kloppen. Ze wist niet of het kwam van de zenuwen of door het feit dat haar gevoelens voor hem nog altijd niet verdwenen waren. Hij was veranderd, zijn haar was korter, blonder. Zijn gezicht had de laatste kinderlijke trekken verloren. Toch was het onmiskenbaar Joël, niet omdat zijn littekens nog altijd duidelijk zichtbaar waren maar omdat zijn oogopslag nog altijd hetzelfde was. Hoewel de twinkeling uit zijn ogen verdwenen was, deze gewaarwording deed haar pijn. Evenals het zijn van zijn aangespannen kaak, zijn afstandelijke houding. Ze moest de neiging op hem af te rennen en haar armen om zijn nek te slaan onderdrukken. "Hey" Fluisterde ze, ze deed aarzelend een stap in haar richting. Er was een brok in haar keel ontstaan. De vele malen dat ze zich dit gesprek had voorgesteld bleken nutteloos te zijn geweest. Alle woorden die ze had bedacht lekken uit haar geheugen verdwenen. Ze deed nog een stap in zijn richting, waardoor ze vlak bij hem kwam te staan. "Het spijt me Joël." Haar stem trilde, zonder er bij stil te staan legde ze haar hand op zijn wang gleed ze met haar duim langs zijn kaaklijn. Even plotseling als ze haar hand op zijn wang had gelegd trok ze hem terug, als aan vuur gebrand. "Ik..." Begon ze, verder kwam ze niet. Woorden tolden door haar hoofd, maar dat juiste kon ze niet vinden. Waarom was dit zo moeilijk? Ze keek hem stilzwijgend in zijn ogen, die haar niet zoals vroeger toegang gaven tot zijn gedachten. Haar blik dwaalde zonder dat ze er echt bij stil stond af naar zijn lichaam, hij zag er nog altijd goed uit. Toch was dat niet wat haar aandacht trok, het was zijn basketbal tenue. Voor een moment werd het weer extreem duidelijk waarom het soms zo moeilijk geweest was om bij hem te zijn. Elke keer weer deed hij haar aan Lorenzo denken, die twee waren vroeger onafscheidelijk geweest. Ze hadden samen kattenkwaad uit gehaald, gelachen, gebasketbald. Iedere keer dat Alice bij de kleedkamers had gewacht - nadat ze een basketbalwedstrijd van Joël gekeken had - en hij lachend met zijn teamgenoten naar buiten kwam had ze onwillekeurig naar haar broer gezocht. Natuurlijk had ze hem nooit gezien, hij was dood, al meer dan twee jaar nu. "Ik kon het niet meer aan. Ik moest hier weg." Was het enige wat ze uiteindelijk over haar lippen wist te krijgen. Ze voelde de tranen achter haar ogen branden, het koste haar moeite niet nog een stap in Joël richting te zetten zodat ze zijn lichaam tegen het hare kon voelen. Ze draaide zich liep een eindje bij hem vandaan, haar armen sloeg ze over elkaar heen, waardoor ze onbewust haar houding iets kwetsbaars gaf. Ze staarde naar de golven die kapot sloegen op het strand. Ze probeerde haar gedachten op een rijtje zetten, zodat ze straks iets zinnigs tegen hem kon zeggen. Iets wat hem er van zou overtuigen dat ze hem niet met opzet pijn had gedaan. Want dat ze hem pijn had gedaan wist ze onderhand zo goed als zeker.

Joël staarde gewoon. Woorden, vragen, er spookte van alles door zijn kop wat hij naar haar toe wou gooien. Maar hij zweeg, bang om haar af te schrikken. Hoe zeer hij het ook had gehad dat ze weg was geweest, hij had haar nooit gehaat was ondanks het feit dat hij verbitterd was geworden toch nog van haar blijven houden. Daarom waagde hij zich maar heel soms aan een andere flirt, en dan had hij er meestal de moment zelf nog spijt van ook. Een zucht schoof over zijn lippen. Hoe moesten ze nu verder? Kon alles nog veranderen naar vroeger, of waren ze te veel veranderd? Was hij teveel veranderd? Vanaf het moment dat zijn stem had geklonken zag hij haar ter plekke verstijven, en hij kon niet ontkennen dat het pijn deed. Dit was hij niet gewend. Niet dat hij verwacht had dat ze zo maar op hem af ging lopen om hem plat te knuffelen, maar hij had toch iets anders verwacht. Zijn ogen keken recht in de hare, en voor de tweede keer in de tijd dat ze weg was werd hij gewaar wat voor een verandering hij had ondergaan. Wanneer zij dichter kwam, wou hij een stap naar achteren zetten, maar zijn benen luisterde niet. Onbewust hunkerde hij naar een aanraking van haar. Joël haalde zijn lippen van elkaar om meteen van wal te steken, maar het enige wat ontsnapte was lucht. Toen ze nog dichter bij hem kwam staan voelde hij zijn hart over slaan. Zodra haar hand zijn wang raakt sloot hij zijn ogen, gaf haar hand een kopje zoals een kat deed wanneer hij aandacht wilde. Waarom deed ze dit? Zijn lippen hadden zich gevormd in een kleine glimlach, zo puur, zo onschuldig, toen ze zich verontschuldigde. Hoewel hij wenste dat het moment langer duurde trok ze haar hand na enkele seconden terug en bleef hij achter met slecht de na gloed van haar warme hand op zijn wang. Langzaam opende hij zijn ogen, bang dat ze was verdwenen. Maar nee, ze stond er nog steeds. De twee keken elkaar een lange tijd onverstoord aan. Woorden had hij even niet nodig, dit moment alleen al was perfect. Joëls blik gleed even over de omgeving wanneer hij doorhad dat ze hem niet rechtstreeks in de ogen aan keek. De jongen kwam tot de conclusie dat dit de plek was geweest van hun picknick al die maanden geleden. Het moment dat hij haar nog iets wilde vragen wat hun leven cruciaal zou veranderen. Misschien had hij het destijds misschien toch moeten doen. Dan was alles toch nog anders genomen. Alice woorden zorgde ervoor dat hij weer terug voor haar neus stond. Hij wou reageren, maar zijn stilzwijgen bleef aanhouden. Hij wist niet wat het was, maar het leek alsof hij zijn tong verloren had. Vlak voor ze zich had omgedraaid had hij toch nog gespot dat ze tranen in haar ogen had gekregen.

Waar kon hij eigenlijk boos om zijn? Ze had tijd nodig, na alles begreep hij dat maar al te goed. Hij had uiteindelijk hetzelfde gedaan, niet dat dat op zijn korte carriere in London, veel goeds had teweeg gebracht voor hem. Maar ongeacht, het was iets wat ze beide nodig hadden gehad. Een tijd lang staarde hij tegen haar rug aan, zoals hij vroeger veel had gedaan. In het geheim allicht want hij had niet gewild dat Lorenzo wist dat hij iets voor zijn zusje voelde. Tevergeefs uiteindelijk. Damn, nee dit werd te veel, te veel van vroeger kwam weer naar boven. Zijn hoofd vulde zich met beelden van vroeger in Frankrijk, de moment dat hij werd opgenomen in hun gezin, haar broer, de plotse gevoelens die hij al lang koesterde voor het meisje, de liefde die hij had gekregen van die familie. Dat alles bij elkaar had ervoor gezorgd dat er tranen in zijn ogen waren ontstaan, en dat hij linea recta op haar was afgestapt. Zonder ook maar enige aarzeling legde hij zijn armen beschermend om haar heen en plaatste zijn kin op haar hoofd. ‘I missed you.’ De jongen had het moeilijk gehad met alles wat er gebeurd was met haar familie had voor korte tijd met haar kunnen mee leven, maar nee hij kon en mocht zich niet in de plaats stellen van het meisje als het daar over ging. Dat kon hij gewoon niet. Hoe vredig dit tafereel ook mocht lijken voor iemand die niets wist van alles, hoe slechter hij zich eigenlijk voelde ondanks dat hij het meisje van zijn leven weer in zijn armen had. De laatste drie maanden had hij het eigenlijk compleet genegeerd , bang om dieper weg te zakken dan hij al zat. Maar met zijn komst naar Monica, en het weer zien met haar bracht alle gevoelens weer met zich mee. De pijn, het verdriet, de onwetendheid, alles behalve de woede. Joël kon het niet meer verdragen al die woede die had hij er in al die tijd toch weten uit te krijgen, maar de rest, het vrat hem op van binnen uit en hij wist dat zij de enigste was die hem ermee kon helpen. Hoe grappig dat ook mocht klinken, maar iemand anders zou het niet kunnen weg nemen. Dat was gewoon onmogelijk. En hoe slecht en verbitterd hij ook was geworden, de hij het niemand aan om zijn problemen op hun schouders te nemen. Een restant van die jongen die vroeger zo aardig was.

Net als zij leek Joël niet in staat de juiste woorden te vinden. Hij zweeg, keek haar aan met een blik die ze niet goed kon plaatsen. Misschien was het wel niet zo dat hij niks zei omdat hij geen woorden kon vinden, maar zei hij niks omdat hij haar niet uit wou schelden en scheldwoorden de enige waren die in hem opkwamen. Op het moment dat haar hand zijn wang raakte sloot hij zijn ogen, verhoogde hij de druk op haar hand iets. Was hij dan niet boos op haar? Niet wetend wat ze aan moest met de hele situatie keek ze hem aan, nog altijd niet in staat om de juiste woorden te vinden. Er was een klein glimlachje op zijn gezicht verschenen die haar deed denken aan de oude Joël. Een gewaarwording die haar extra bewust maakte van het feit dat hij veranderd was. Wat zou hij de afgelopen vier maanden mee gemaakt hebben? Zou zij net zo vaak door zijn gedachten zijn gegaan, als hij door de hare? Misschien was hij haar wel bijna vergeten, was de enige reden dat zij weer in zijn gedachten verschenen was haar sms'je. Wat als hij een nieuwe vriendin? Het was een vraag die haar niet met rust liet. Hoewel ze weinig recht had om te verwachtte dat Joël niets met andere meisjes begonnen was, hoopte ze toch dat dit het geval was. Het idee dat hij iets met een ander meisje gedaan had. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, hier moest ze nu niet over na denken. De situatie was al moeilijk genoeg op zichzelf.

Met haar rug naar Joël toe staarde ze naar de golven die kapot sloegen op het bijna witte strand. Ze vocht tegen de tranen die achter haar ogen brandde. Waarom was ze toch zo zwak? Waarom kon ze niet vertellen hoe ze de afgelopen maanden had doorgebracht? Oké, hoe ze twee van de vier maanden had doorgebracht. Wat ze in de andere twee maanden had gedaan, hield ze liever voor zichzelf. Niet dat ze iets had gedaan dat niet door de beugel kon, dat niet. Net op het moment dat Alice zich af begon te vragen of Joël er überhaupt nog was, voelde ze twee sterke armen om haar lichaam glijden. Ze schrok lichtelijk van zijn plotselinge aanraking, maar herstelde zich al snel, legde haar handen op de zijne. Zijn kin ruste op haar hoofd, ze voelde de warmte van zijn lichaam. Zijn woorden deden een lichte glimlach op haar gezicht verschijnen, voor een moment sloot ze haar ogen stond ze zwijgend tegen hem aan. Waarna ze zich omdraaide zodat ze hem in zijn ogen kon kijken. "I missed you too." Fluisterde ze. Ze sloeg haar armen rond zijn hals, ging op haar tenen staan en drukte haar lippen zachtjes op de zijne. De kus duurde niet langer dan enkele seconden, op dat moment zag Alice in dat wat ze deed eigenlijk niet kon. Wat als hij haar niet terug wou? Wat als hij dit te snel vond gaan? Wat als hij een vriendin had. Ze trok haar hoofd een stukje terug, ging weer op platte voeten staan. Lichtelijk beschaamd liet ze haar hoofd tegen zijn borst zakken, waardoor haar gezicht verborgen lag in zijn t-shirt. Zou hij begrijpen waarom ze weg was gegaan? Zou hij weten hoe slecht het met haar was gegaan op het moment dat ze vertrokken was? Ze had hem nooit verteld waarom het ineens berg afwaarts met haar was gegaan. Waarom de jaren dat ze op de vlucht was geweest, ineens in al hun heftigheid waren terug gekomen. Ze had hem de pijn willen besparen, de beelden. Ze wist dat als ze hem over de rechtszaak zou hebben verteld hij er op gestaan zou hebben met haar heen te gaan. Dan had hij bewijsstukken gezien, die de zaak zijn kracht gaven. Beelden van haar ouders, haar broer. Ze slikte, ging iets dichter tegen Joël aan staan. Eigenlijk zou ze iets moeten zeggen, de stilte had lang genoeg geleerd. Maar ze wist niet wat. Wat wou hij horen? Wat zou hem er van overtuigen dat ze hem niet met opzet pijn had gedaan? Of had hij geen overtuiging nodig?

Nog steeds wist hij niet hoe hij juist van wal moest steken tegen haar. De jongen was er maar al te bang voor, dat eens hij zijn woorden had uitgesproken zij misschien voor eeuwig afstand zou nemen van hem. Oh ja, toen ze die sms had gestuurd had de jongen het liefst tegen haar lopen schreeuwen, haar uitmakend voor van alles. Maar zelfs hij was diep nog niet gezonken, al zou je vier maanden geleden misschien wel anders gedacht hebben. Toch was het zoals vroeger, boos zijn op haar kon hij niet. Misschien verdiende ze het wel, maar ondanks alles was hij vooral kwaad op zichzelf, nog steeds trouwens maar nu wist hij hoe hij er mee om moest gaan zodat niemand anders er last van had. Een koele rilling was over zijn rilling getrokken toen ze van hem was weg gestapt. Zelfs nu nog, na alles, kon hij het niet verdragen dat ze van hem weg stapte. Ergens was dat altijd een probleem geweest van hem, of toch als het ging om haar en haar familie. Kort ging hij met zijn handen door zijn haar. Op dit moment was hij niet belangrijk, allesbehalve zelf, haar gevoelens waren degene die er toe deden op dit moment. Hij had zijn tijd gehad om alles van zich af te schrijven, hoewel de leegte in zijn borst was blijven bestaan. Zelfs na die kortstondige flirts. Zelfs op die momenten had hij zich nog steeds verbonden gevoeld met Alice, ook al zaten er zo veel kilometers tussen hen. Nooit zou hij haar vertellen dat hij zich met andere meisjes had bezig gehouden, niet dat het echt ver was gegaan. Hij was niet zo’n kneus die met jan en alleman in bed dook. Bij zijn weten had hij dat zelfs met niemand gedaan. Hij had de kans genoeg gehad, maar zij was door zijn hoofd blijven spoken, zijn gevoelens voor haar weerhielden hem daar elke keer weer van.

In een moment van pure zwakte was hij op haar afgestapt. Iets wat hij eigenlijk niet wilde doen, of toch niet vandaag al. Maar nu hij bij haar stond, wou hij haar niet meer los laten, nooit meer. De jongen was zich er van bewust dat het lang ging duren voor alles weer bij het oude was, maar hij was bereid om er voor te vechten. Als zij dat wilde toch.. Inmiddels had Joël de strijd opgegeven, en rolde de tranen over zijn wangen. Tranen die hij al die tijd had opgehouden na zijn vertrek naar Engeland. Het was dat hij haar vast had, of hij had hier gewoon ter plekke door zijn knieën gezakt. Tgoh, wat was hij toch een baby! Joël stak het in zijn hoofd dat het hier nogmaals niet om hem ging. Wat was er toch aan de hand met hem? Op dit moment hoorde hij hier echt niet als een debiel te staan huilen, maar met haar te praten over wat er gebeurd was. Maar nee, hij vond het blijkbaar beter om een oversized baby uit te hangen of iets. Ughe, als Lorenzo hem nu zou zien dan zou hij een klap tegen zijn hoofd krijgen of zo. Wanneer hij beweging gewaar werd haalde hij automatisch zijn hoofd van het hare. Hoe klein de glimlach ook mocht zijn die zich had gevormd, het vulde de jongen met een warm gevoel van binnen, haar woorden zorgde er dan weer voor dat hij geheel ontroerd was. De daarop volgende kus verraste hem en niet zo’n klein beetje ook. Van haar rug gleed zijn ene hand naar haar wang, waarna hij zich volledig overgaf hoe kort het moment ook duren mocht. Nadat ze de kus had verbroken keek hij haar een tijdje aan, tilde toch voor enkele seconden met zijn wijsvinger haar gezicht weer op, maar hij liet haar volledig haar gang gaan toen ze haar gezicht volledig van het zijne afkeerde en het in zijn shirt begroef. Dit voelde zo bekend aan. Te bekend. Hoe graag hij haar ook weer wilde kussen, ging dit misschien net iets te snel. Ongeacht dat het duidelijk was dat de twee nog steeds gevoelens voor elkaar hadden, had de jongen misschien ergens toch antwoorden nodig van haar. Al begreep hij haar toch, het was wel het minste wat hij verdiende niet? Altijd had hij haar begrepen, had meestal exact geweten hoe ze zich voelde. Natuurlijk was hij het gewaar geworden dat voor ze was vertrokken het geluk dat ze hadden gekend weer werd oversluierd door de problemen van vroeger. Waarom, daar had hij echter geen idee over en dat was het gene wat hij wilde weten. Dat, en waarom ze zo abrupt was vertrokken met enkel dat briefje. Iets wat op de moment dat hij het had gevonden, zeer harteloos had geleken. Joël trok haar dichter tegen zich aan en staarde de zee in. ‘What happened?’ Het was de enige zinnige vraag die hij op het moment kon bedenken. Het was nogal een vage vraag eigenlijk, want hoe kon ze nu weten wat hij bedoelde of beter gezegd wanneer. Om het moment te bewaren, herhaalde hij niets. Ze vertelde hem wel wat ze wilde vertellen, en daar zou hij genoegen mee moeten nemen want hij had geen zin dat ze weer op de vlucht ging door dat hij te veel vragen had gesteld. Deze keer zou hij het niet overleven moest dat gebeuren, daar was hij honderd percent zeker van.

Het voelde vertrouwd om dicht tegen Joël aan te staan. Zijn lichaamswarmte te voelen, zijn geur in te ademen. Voor een moment sloot ze haar ogen, wenste ze dat dit moment eeuwig voort kon duren. De werkelijkheid was echter anders, hij zou op een gegeven moment toch antwoorden willen. Tenslotte was ze zomaar vertrokken, met als afscheid niets meer dan een kort en slordig briefje. Iets waar ze zich nog wekenlang schuldig over had gevoeld, maar wat had ze anders gemoeten? Ze had hem gewoonweg niet onder ogen kunnen komen. Bang voor hoe hij zou reageren, bang dat hij haar van gedachten zou doen veranderen. Hoewel ze in het begin getwijfeld had of ze er goed aan had gedaan te vertrekken, wist ze onderhand dat het de juiste keuze was geweest. Ze kon weer slapen zonder om het uur waker te schrikken, ze kon weer over straat lopen zonder dat haar hart als een razende begon te kloppen als ze een man met capuchon op zag.
Er liepen tranen over Joël's wangen, iets wat Alice deed slikken. Zij was de schuld van zijn tranen, zij was degene die hem zo veel pijn had bezorgd. Hoe kon hij haar ooit vergeven? Hoe kon zij zichzelf ooit vergeven? Waarschijnlijk had ze het met haar kus, impulsief als die geweest was, alleen maar erger gemaakt. Ze had hem en zichzelf enkel in verwarring gebracht. Toch had de gewaarwording dat hij haar kus beantwoord had en zijn hand naar haar wang gegleden was, haar goed. Hij legde voor een moment zijn vingers onder haar kin, dwong haar op die manier hem aan te kijken. Nog altijd wist ze niet wat ze moest zeggen. Wat kon ze überhaupt zeggen om zijn pijn te verlichten? Want dat was het gene wat ze het liefst wilde, de pijn die zij bij hem te weeg gebracht had wegnemen. Al wist ze dat dit niet zo makkelijk zo zijn. Zijn vraag deed haar realiseren dat er nu echt een eind aan het stilzwijgen was gekomen. Ze was hem een verantwoording verschuldigd. Ze aarzelde even, waar moest ze beginnen? Wat moest ze vertellen en wat niet? "Iets meer dan vijf maanden geleden.." begon ze aarzelend haar verhaal, terwijl ze haar hoofd iets op hief zodat ze hem aan kon kijken. "Was de rechtszaak tegen de organisatie die mijn familie vermoord heeft. Omdat ik niks wist over de originele zaak wierpen ze het volledig op mijn familie. Ze lieten foto's zien, van de lichamen." Alice slikte, sloot haar ogen en liet haar hoofd weer tegen Joël borst zaken. "Ik moest vertellen hoe mijn broer vermoord was, omdat ik daarvan getuige was." Alice merkte dat ze over haar hele lichaam was gaan trillen, voor haar ogen flitste de beelden van die bewuste dag. Hoe ze achter elkaar door de smalle straten gerend hadden, de stekende pijn in haar zij toen ze geraakt werd. De schreeuw van haar broer die door merg en been was gegaan. Zijn woorden toen ze naar hem toe had willen rennen. Haar ademhaling werd onregelmatig, het trillen erger. Ze dacht aan wat Karin had gezegd, rustig ademhalen je hartslag terug brengen naar 50 slagen per minuten. Met gesloten ogen, focuste ze zich op haar ademhaling, langzaam in en langzaam uit. Langzaam keerde haar ademhaling en hartslag terug naar hun oorspronkelijke staat en daarmee verdween ook het trillen. "Sindsdien lieten de beelden me niet meer los, ik had het lichaam van me vader nooit gezien tot dat moment." zei ze zacht, al wist ze niet of Joël überhaupt nog lette op wat ze hem vertelde.

Zijn gedachten waren all over the place. Het ene moment zaten ze in het verre verleden thuis, de klappen en de constante pijn, de volgende moment zaten ze bij het moment dat hij er achter kwam dat heel haar familie wat ook eigenlijk deels zijn familie was geworden in de loop der jaren gestorven was, en dan was er nog die kleine jongen Andrew die ze hadden gered. Bah, het was tijd dat hij zijn geest weer onder controle kreeg, of toch dat hij maar aan een ding dacht. In een patroon van cirkeltjes bewoog zijn wijsvinger over haar onderrug. Een trucje om zichzelf weer tot rust te brengen. Het werkte, want binnen de minuut was zijn hoofd weer zo goed als leeg en kon hij zich beter focussen op haar.

Het feit dat ze hem zag huilen, het boeide hem niet meer. Ze had het vroeger zo vaak gezien als hij hun huis was komen binnen gerend nadat zijn vader weer wat had gedaan. Dat waren meestal tranen geweest uit pure haat of uit fysieke pijn. Dit was een geheel ander verhaal. Langs de ene kant wou hij echt niet dat ze hem zo zag, want hij wist dat dit haar pijn deed en nog geen klein beetje. Maar hij kon het niet meer tegenhouden, dat had inmiddels al veel te lang geduurd. Een warme zeewind ontfermde zich uiteindelijk even over hem. Hoe dom het ook mocht klinken, het leek wel alsof de wind hem hiermee trachtte te troosten of iets in die aard. Niet dat hij in al dat spirituele gedoe geloofde of zo, maar ondanks dat leek het wel een beetje te helpen. Nog voor ze kon antwoorden droogde hij zijn tranen met zijn hand en keek hij haar uiteindelijk weer recht in de ogen aan, voor zover dat dan ook mogelijk was. Gauw genoeg kwam ze hem ter hulp, en begon ook aan een antwoord. Joël liet zijn handen zakken tot deze op haar heupen lagen terwijl hij haar aanhoorde. Een rechtszaak? Wat verbaasd keek hij haar aan? Waarom had ze er niets over gezegd tegen hem? Naja, waarom wel? Ze wisten immers beide hoe hij in zo’n dingen was. Zijn ogen werden groot. Al de lichamen? Aarzelend om haar niet meteen in zijn armen te nemen beet hij op zijn onderlip. Als hij het maar had geweten, dan zou alles anders zijn gelopen. Het was brutaal om haar zo maar het hele verhaal weer op nieuw te laten vertellen in de rechtszaal, hadden die mensen dan geen geweten. Joël staarde gewoon, het breekbare meisje was er weer. En wanneer ze dan nog eens begon te trillen sloeg de paniek hem helemaal om het hart. Onbewust tilde hij een van zijn handen op en begon daar als een complete idioot over te strelen. Damn. De plaatjes begonnen op zijn plek te vallen, haar stilzwijgen, het feit dat hij niet mee mocht gaan naar de rechtbank of er überhaupt iets van wist, ze had hem die dingen willen besparen wetende dat het hem veel te veel pijn zou doen. Desondanks was hij er toch nog altijd liever bij geweest, voor haar dan. Zij had aan niemand steun gehad in die periode en hij was dan nog de sukkel geweest die zijn mond destijds niet kon houden. Het trillen leek langzaam maar zeker op te houden. Gelukkig maar. Huiverend haalde hij adem na haar laatste woorden. Meteen drukte hij haar tegen zich aan. ‘I’m sorry. They should’ve known better. I’m sorry that you had to see that, damn.’ Zijn stem klonk zo zacht. Toch was hij er kwaad om, ze had het weer allemaal overnieuw moeten mee maken. Uit het niets liet hij haar los deed enkele passen naar achteren en staarde stug het zand in. Joël was niet alleen kwaad op heel de rechterlijke wezen, hij was vooral kwaad op zichzelf. Dat hij niets had gemerkt of dat hij toch niet had gemerkt dat het weer ging over de dingen van toen. ‘I should’ve noticed that something was wrong!’ Zijn ruwe stemgeluid doorbrak de stilte die kort was gevallen. Moedeloos liet hij zich op zijn knieën zakken en staarde gewoon voor zich uit in het niets. ‘I’ve been so stupid with everything.’ Woedend sloeg hij in het zand. Fijn was dit, nu kreeg hij nog zijn mental breakdown, echt gezellig boeltje dit. Kort focuste hij zijn blik op zijn knie waar het litteken zat, het maakte hem momenteel alleen maar kwader. Hij had van de ploegdokter gehoord dat hij maximaal nog een vier jaar zou kunnen spelen, en dan zou zijn knie gewoon kapot staan. Basketbal, het enigste wat hij nog had door Lorenzo werd hem over een aantal jaar ook afgepakt. Wat moest hij dan doen? Hij kon niet stilzitten, zo'n mens was hij gewoon niet. Een operatie was mogelijk, maar dan viel het nog te zien of hij weer kon spelen. Hij had geen idee of hij dat er wel voor over zou hebben, damnit dit was zo oneerlijk!

Het wat niet de eerste keer dat ze Joël zag huilen, vroeger was hij regelmatig met een betraand gezicht hun huis in komen rennen. Zo nu en dan waren de tranen vermengd geweest met bloed. Ze had het altijd vreselijk gevonden om hem zo te zien, vooral als hij daarna weer naar huis toe ging. Het idee dat zijn vader hem weer zo slaan had haar misselijk gemaakt toen ze nog klein was, later vooral kwaad. Haar moeder had zijn wonden altijd met veel zorgvuldigheid verzorgd, meestal had ze hem gedwongen tenminste een paar dagen bij hen te blijven. Niet zelden had ze discussies tussen haar ouders opgevangen over of ze naar de politie moesten gaan. Niet zelden hadden Lorenzo en zij plannen beraamd om Joël te redden van zijn vader. Alice slikte, besefte dat het hen nooit gelukt was. Ze waren al vertrokken voor ze echt actie hadden ondernomen.
Joël hand zijn handen doen afdwalen naar haar heupen, waardoor iets van het veilige gevoel dat zijn nabijheid aan haar gegeven had verdween. Ze kon hem nu echter wel beter aan kijken terwijl ze haar verhaal deed, althans trachtte haar verhaal te doen. Aan zijn verbaasde blik kon ze zien dat hij niet direct begreep waarom ze hem niet had verteld van de rechtszaak. Begreep hij dan niet dat zij hem de pijn had willen besparen die zij had doorstaan? Snapte hij dan niet dat ze niet wou dat hij haar familie herinnerde zoals ze gestorven waren, maar dat ze wou dat hij ze herinnerde zoals ze geleefd hadden? Het trillen van haar lichaam leek er voor te zorgen dat Joël in paniek raakte. Hij pakte haar handen beet, begon er over te strelen. Ze nam het hem niet kwalijk dat hij niet wist hoe hij om moest gaan met de situatie. Ze had zelf ook lange tijd niet geweten wat te doen als ze een paniekaanval kreeg, want dat was wat het was. Althans bijna. Toen ze haar ademhaling onder controle had, kreeg ze de controle over haar lichaam weer terug. Voor een moment keek ze Joël zwijgend aan, hoorde de huivering in zijn ademhaling. Wat zou er nu door hem heen gaan? De kans om dit te vragen kreeg ze niet, hij trok haar dicht tegen zich aan. Huiverend haalde ze adem, terwijl ze haar armen voor een moment rond zijn middel legde. Zijn nabijheid werkte kalmerend, liet de beelden verder naar de achtergrond vertellen. "They had no choice Joël. I didn’t know the original case, I only knew my story. If I didn’t testify there’re wouldn't have been a case and the people who killed my family would have been free men.” Haar stem klonk zacht, maar rustig. Ze had de tijd gehad om de rechtszaak te verwerken, Joël nog niet.
Hij liet haar zo plotseling los dat ze schrok. Was hij toch boos op haar? Kon hij niet accepteren dat ze hem niet verteld had dat ze moest getuigen in een rechtszaak? Zijn stem klonk ruw, zijn houding had iets weg van iemand die zo juist de hopeloosheid van een situatie in had gezien. Ze deed een stap in zijn richting, liet zich voor hem op haar knieën zakken. Zacht legde ze haar ene hand op de hand waarmee hij zo juist in het zand geslagen had, de andere legde ze op zijn wang. Met haar vingers streek ze zachtjes langs zijn kaak. “It’s not your fault! You didn’t know, because I choose not to tell you what was going on.” Alice probeerde zijn blik te vangen, zodat ze zijn reactie kon pijlen. Zodat ze zeker wist dat hij naar haar luisterde. “I didn’t want you to see my family like that, I didn’t want you to know what exactly happened Lorenzo. I still don’t want you to know, because you don’t deserve to feel that pain.” Haar stem was niet meer dan een fluistering, maar Joël zat dichtbij genoeg om ieder word letterlijk te verstaan. Ze zag hoe zijn blik voor een moment naar zijn knie ging, waarop het litteken nog altijd duidelijk zichtbaar was. Het litteken waar zij verantwoordelijk voor was. “Is there something wrong?” Lichtelijk bezorgd keek ze hem aan, de hand die zojuist op zijn wang gelegen had legde ze voorzichtig op zijn knie. Met haar vingers streek ze over het litteken. “I’m sorry.” Fluisterde ze, terwijl ze haar blik voor een moment neersloeg.

Wat er nu door de jongen heen ging, hield hij liever voor zichzelf. Merendeels om zichzelf kalm te houden en om ervoor te zorgen dat ze hem niet hoefde te ervaren zoals hij zich had gedragen die eerste dagen in Londen. Daar hadden een paar mensen het mogen bekostigen met een bezoek aan het ziekenhuis, iets waar hij trouwens niet trots op was. Toen was hij gevaarlijk geweest, had hij op het randje gestaan om iemand de schedel in te slaan die hem deed denken aan zijn vader. Ongezonde bedoeling was dat geweest, niet alleen voor die gozer maar ook voor hem hij had een paar dagen op Scotland Yard gezeten maar er was geen klacht ingediend dus bleef hij enkel achter met een fikse boete. Dat was dan het moment dat hij zijn muziek weer had opgepakt, een betere keuze in die tijd want het had hem weer op een ander pad gebracht. Eentje van andere gevaren, zoals alcohol en drugs, niet dat hij die tweede ooit geprobeerd had of zo. Maar er waren genoeg avonden geweest waar hij alleen in een of andere pub zat om zich dronken te drinken. Gelukkig was hij daar inmiddels ook al weer vanaf, en viel dat ook niet meer te merken aan hem. Ooit zou hij haar dat wel allemaal zeggen, maar voorlopig was het uit den boze om daar ook maar over te beginnen. Ze zou zich maar zorgen gaan maken om niets. ‘But still, you didn’t have anybody who stood by your side then. You shouldn’t have dealt with that all alone.’ Gaf hij als tegen antwoord. Nee, hij vond het echt niet kunnen. Ze had niemand gehad, dat was gewoon te hard geweest voor haar helemaal alleen. Dat zouden ze toch door hebben gehad tijdens de ondervraging?

Ziedend staarde hij naar de grond, de tranen stonden hem weer nabij maar uit koppigheid slikte hij ze weer in. Nee, het was genoeg geweest. Dit was de realiteit, binnenkort kon hij gewoon niet meer spelen, had hij niets meer wat hij en Lorenzo ooit deden. En dat deed pijn, heel veel pijn. Een zachte plof voor hem in het zand deed hem gewaar worden dat ze voor zijn neus zat. Bij het horen van haar woorden verstrakte zijn kaak weer, de aanraking op zijn wang ontspande hem wel maar niet meer genoeg om de woede die door zijn lijf gierde te doen afnemen. Haar blik kruiste de zijne, maar hij wist niet hoe te reageren tegenover die blik. Hij wou niet afstandelijk reageren, maar door alles leek dat misschien wel zo op de moment. ‘Oh, and you do deserve that? All over again, by yourself? Come on Alice, really you’re really going that way? If I had known I would stood by your side when you needed it. I would not be so wrecked when you left me.. I knew something was wrong, but I didn’t dare to ask it until that moment before you left.’ Joël deed hard zijn best om zijn stem niet te hard te laten klinken. Hij wou niet dat ze dacht dat dit haar schuld was. Helemaal niet. De jongen besefte maar al te goed hoe al de woorden hadden geklonken die hij net had uitgesproken. Beschuldigend. Meteen had hij er spijt van, hij had het niet mogen zeggen. Dit kreeg je dus van al dat opkroppen, een Joël waarvan je alle onverwachte dingen kon gaan verwachten.
Een rilling liep van zijn knie tot over heel zijn lichaam wanneer ze het litteken aanraakte, het zorgde ervoor dat het in zijn hoofd weer rustiger werd. Joël keerde zijn blik weer van haar af en sloot voor kort zijn ogen. ‘Don’t be sorry. Please..’ Fluisterde hij. Hoe moest hij dit vertellen? Dit kon niet op een manier waarop je alles minimaliseert, dit was de pure waarheid. In liegen was hij toch altijd al een kneus geweest, al was hij er in zijn korte periode van beroemd zijn toch iets beter in geworden, maar hij was dat dus niet van plan om het te doen, niet tegen haar. ‘In a few years from now, I can’t play basketball anymore. I will lose that one last thing that binds me to your brother Alice. It will all be gone, and I don’t know if I can handle that..’ Verslagen keek hij haar aan. Hij was nog steeds niet klaar om afscheid te nemen van zijn beste vriend, erger nog hij ging er nog steeds van binnen aan kapot dat hij er niet meer was. Door de laatste dingen die er tegen hem waren gezegd door de dokter al helemaal.

Het was dat Alice zich er van bewust was dat het momenteel niet haar plaats was om vragen te stellen? Anders had ze Joël waarschijnlijk al lang gevraagd wat hij de afgelopen vier maanden uit gespookt had. Al was ze ergens bang voor zijn antwoord. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij niet altijd de juist manier koos om met zijn gevoelens om te gaan. Ze slikte, zou ze zichzelf ooit kunnen vergeven voor het feit dat ze hem zo maar achter had gelaten? Zonder nadere verklaring? Zonder hem een kans te geven haar tegen te houden? "I wasn't all alone. There was an agent who had been on my family's case from the start. He was in four of the ten countries I’ve lived in. You met him, remember?" zei ze zacht. Het was deze man, David, die haar zo ver had gekregen om naar Australië te gaan. Hij had haar doen inzien dat ze haar problemen niet alleen op kon lossen.

Aan zijn houding kon Alice zien dat Joël laaiend was, op wie zijn woede precies gericht is wist ze niet. Ze betwijfelde of hij het zelf wist. Zijn woorden waren als een klap in haar gezicht. Hoewel ze zich had voorbereid op verwijten, deed het toch pijn om ze nu daadwerkelijk te horen. Ze trok haar hand terug, sloeg haar ogen voor een moment neer terwijl ze zocht naar de juiste woorden. “Remember when we were young? You never wanted me to come to your house, because you were afraid your dad would hurt me. You didn’t want me to experience the pain, you had been experiencing for years! You didn’t deserve that!” Haar stem trilde, ze vond het nog altijd moeilijk om te accepteren dat ze hem destijds niet hadden kunnen helpen. “I had already gone through this pain and it never really went away. I think that even if I didn’t had to testify in the trial, eventually it would have come all back to me because I never really got over it. So why should I have dragged you in all of that? You had, and you still have, enough on your plate already.” Voor een moment keek ze hem doordringend aan, ze wou dat hij begreep waarom ze er voor had gekozen hem niet te betrekken in de rechtszaak. Dat was namelijk één van de weinige dingen waar ze geen spijt van had. “I’m sorry I left Joël, but I couldn’t deal with it any longer. I just had to go away.” Ze beet op haar lip, durfde hem niet te vertellen wat ze precies gedaan had. Hij zou zich alleen maar zorgen om haar gaan maken of erger nog hij zou denken dat er echt iets zwaar mis met haar was.
Hoewel Joël niet wou dat ze zich schuldig voelde over de verwonding aan zijn knie, was het voor haar onmogelijk om dit niet te doen. Als hij niet bij haar geweest was, was hij nooit beschoten. Zijn woorden kwamen als een schok, over een paar jaar kon hij geen basketbal meer spelen. Over een paar jaar werd zijn laatste connectie met Lorenzo verbroken. Voor een moment dacht ze terug aan de dagen waarop zij met haar ouders op de tribune had gezeten, schreeuwend hadden ze het schoolteam aangemoedigd waar zowel Joël als Lorenzo deel vanuit hadden gemaakt. Ze staarde hem aan, met dezelfde verslagen blik in haar ogen als hij. Wat kon ze hierop zeggen? Er waren geen woorden die de pijn weg konden nemen, dat wist ze maar al te goed. “I’m sorry.” Het waren de eerste woorden die in haar op kwamen. “You know Lorenzo en you shared more than just playing basketball. You were best friend, he knew almost everything about you. That you can’t play basketball and he isn’t here anymore doesn’t mean that there is nothing that binds him to you. You still have your memories about him, pictures and…” voor een moment viel ze stil. “My brother and I spend a little time in Miami, we watched a few basketball games there and he bought a singed shirt from Miami Heat. I bed he wanted you to have it.” Een zacht, iets spijtig glimlachje ruste op haar lippen. Ze wist dat het de pijn niet minder maakte, ze wist dat het er niet voor zou zorgen dat hij weer kon basketballen, maar het was iets.

Hij herinnerde zich de man nog wel. Wat hij van hem wist was dat het een aardige gozer was, maar voor de rest was hij hem geheel onbekend. Kort knikte hij maar. Joël wou er verder op in gaan, maar diep in zichzelf wist hij dat het toch een verloren zaak ging zijn als hij het zou doen. Dan zouden ze de hele avond daarover gaan discussiëren, en daar had hij alles behalve zin in. Maar ze begreep toch van waar hij kwam? Naja, dat hoopte hij maar. Ondanks dat die knul erbij was geweest, was het niet hetzelfde als hij er was bij geweest, of Ian of zo. Dat was het gene wat hij bedoelde, er had iemand bij moeten zijn die haar beter kende dan die man, persoonlijker kende. ‘I still think it’s brutal though.’ Mompelde de jongen. Meer ging hij er niet meer aan vuil maken.

Het was al tot hem doorgedrongen dat zijn woorden haar pijn konden doen. Maar toen ze haar hand weg trok trof het hem nog maals. Waarom was zijn keuze in woorden op momenten als dit altijd zo beroerd? Hatelijk gewoon weg. Op het volgende had hij zich helemaal niet voor bereid. Als er iets was waar hij wel degelijk bang voor had, was het Alice die kwaad op hem was. Moest dat nu? Moest ze het echt weer bovenhalen? Hij had haar niet mee gewild omdat hij niet wilde dat ze fysiek werd pijn gedaan, dat was toch anders? Kort balde hij zijn vuist. Dit was niet eerlijk. Hij wou haar enkel behoeden voor zijn vader, hij wist wat die man soms had gedaan met zijn zusje het was toch logisch dat hij andere daar voor wou behoeden? ‘That’s different. You don’t know what he did to my sister. I was keeping you safe from that man and his brutal ways.’ Enkele woorden bleven soms hangen in zijn keel. Over zijn zusje had hij nooit echt in detail getreden, omdat hij haar ook niet moest naja toch niet na wat ze hem had aangedaan. Maar dat was een ander verhaal dat niet voor nu was. Haar volgende woorden deden hem huiveren. Dacht ze dat hij een idioot was of zo? Fijn ja, ze wou niet dat hij het allemaal mee maakte tot zo ver snapte hij het nu ook al wel. Maar had hij er dan geen recht op, om te weten wat er nu echt gebeurd was? Blijkbaar niet, want ze had gezegd dat ze wilde dat hij haar familie herinnerde als wanneer ze in leven waren. Wel, dat was dus ook al niet meer het geval. Op een of andere ziekelijke manier droomde hij over hoe zijn beste vriend werd vermoord, elke keer op een andere manier. Maar de beelden bleven toen permanent in zijn geheugen staan. Tegenwoordig droomde hij er niet echt meer over, maar hij kon haar garanderen dat het niet prettig was. Een diepe zucht schoof over zijn lippen nadat ze zich weeral excuseerde. ‘Don’t be sorry. I get it. but still it caused me a lot of pain.’ Prevelde hij zachtjes terwijl hij voor een kort moment langs haar wang streek.
Zijn knie, in zijn ogen was het niet haar schuld. Hij had die kogel graag voor haar opgevangen, op die moment maakte het niet uit voor hem wat de uitkomst er uiteindelijk van zou zijn. Maar een ding was zeker, hij gaf haar niet de schuld van iets waar hij uiteindelijk zelf voor had gekozen. Joël liet zijn hoofd hangen. Hij was er nog lang niet klaar mee om afscheid te nemen van de sport waar hij nog altijd even veel van genoot, een sport waarmee hij Lorenzo toch nog een beetje in leven mee kon houden, kon eren. Maar door zijn knie zou hij dus nooit pro gaan kunnen spelen, of toch niet heel lang. Misschien twee jaar nog of drie, maar het was nog niet eens zeker of hij wel zou opgepikt worden door de scouts want die gingen ook praten met de coach en als die hun dan vertelde over zijn knie. Nou ja, dan was het verhaaltje uit. Kort schudde hij zijn hoofd op haar excuses, ze moest daar echt mee gaan stoppen. Haar volgende woorden over Lorenzo deden hem voor enkele seconden lachen. Hoe zeer ze ook haar best deed, ze wist niet hoe het was op het veld. Het leek werkelijk waar alsof haar broer hem langs de zijkant aanmoedigde om te scoren of te passen. Nee, als hij zou stoppen zou het echt veranderen voor hem. ‘You don’t know what it’s like when I’m playing. Sometimes I see him, on the sidelines cheering for me. Alice, if I can’t have that anymore, what do I have then?’ Foto's, het waren slechts korte moment opnames en hoewel hij elke foto koesterde met haar familie en haar zelf, het was niet het zelfde. Joël’s ogen werden groot van verbazing. Miami Heat zien spelen? En dan nog een gesigneerd shirt? Die dingen waren kostelijk, heel kostelijk. ’I can’t accept that. Those shirts cost a lot.’ Fluisterde hij zachtjes. Het was lief dat ze het aanbood, maar nee hij kon het echt niet aanvaarden. De jongen verplaatste zich in het zand, zodat hij naast haar kwam te zitten. Rustig legde hij zijn arm om haar heen. ‘Come here you.’ Glimlachte hij eventjes.

Uit zijn woorden kon ze afleiden dat hij er niet dieper op in wou gaan, ze zouden het er toch niet over eens worden. Wat maakte het ook eigenlijk uit? Gebeurd was gebeurd. Bovendien als zij niet getuigd had, was haar familie voor niks gestorven. Dan hadden die mannen nog altijd vrij rondgelopen, hadden ze de straten onveilig gemaakt. Dan had zij weer moeten vluchten. Nu kon ze tenminste de komende twintig jaar op één en dezelfde plek blijven als ze dat zou willen. Dertig jaar, dat was de straf die twee handlangers en de moordenaar van haar broer gekregen hadden. Met verlof vanwege goed gedrag zou dat twintig jaar worden. De moordenaar van haar ouders en de kopstukken van de kleine bende hadden alle vier levenslang gekregen, met een beetje geluk zouden die dus nooit meer vrijkomen. Alice besloot deze details voor zich te houden, ze deden er niet toe. Nu niet in elk geval.

Het was duidelijk dat haar woorden hem raakte, ze beet op haar lip probeerde haar eigen gevoelens onder controle te houden. Het was verwarrend. Waarom was ze nu in eens boos op hem? Ze had het recht niet hem iets te verwijten. Ze legde haar hand zachtjes op zijn tot vuist gebalde hand, staarde voor een moment zwijgend naar hun handen. Op zoek naar de woorden om haar eigen gevoelens te verklaren. Hoewel Joël haar nooit precies had verteld wat er met zijn zusje was gebeurd, had Alice het idee dat ze er een aardig goed beeld van had. Ze slikte, terwijl ze hem voor een moment recht aan keek. “I know it’s different Joël, but that doesn’t mean that I didn’t have the right to protect you. Do you know how it is to see a body that has been in the water for two months and realise that it is your brother? Do you know how frustrated it is to see the murder from your parents with a smile on his face? I wanted to spare you those feelings, because you didn’t have to go through them. Just like you didn’t want me to go through whatever your sister went through.” Haar stem klonk zacht, maar rustig. “If you want I can tell you what happened to my brother, but I didn’t want you to remember him as the body the found. You have to understand that!” Voor een moment keek ze hem smekend aan, waarna ze haar ogen afwende. Zou hij ooit in staat zijn haar keuzes te begrijpen? Kort beet ze op haar lip, zijn woorden deden haar beseffen dat hij dit niet zo maar zou vergeten. Dat ze ver weg waren van het punt waar ze eens waren geweest. Ver weg van geluk en vertrouwen. Ze voelde zijn vingers langs haar wang strijken, sloot voor een moment haar ogen.

Hij besefte waarschijnlijk niet dat zijn woorden haar pijn deden. Dat hij niet de enige was voor wie basketbal meer dan alleen een sport was. Haar vader had Lorenzo en haar leren basketballen, soms hadden ze tot lang na zonsondergang door gespeeld. Het was dat Mable haar man er op zulke momenten op wees dat hun kinderen de volgende dag weer gewoon naar school moesten, anders hadden ze het waarschijnlijk wel eens tot na twaalven door getraind. “I think I do know what it’s like. My dad learned Lorenzo en me how to play, remember?” Haar stem had iets gekwelds, iets waar ze zich behoorlijk aan irriteerde. Ze had er genoeg van dat zielige meisje te zijn. Natuurlijk, ze had dingen mee gemaakt die zelf haar ergste vijand niet zou gunnen. Maar toch, ze was er zat van om steeds een masker te dragen. Om te doen alsof ze vrolijk was, ze wou weer vrolijk zijn zonder zich vervolgens schuldig te voelen. “Lorenzo and you had a lot more than just basketball? You just have to figure out, what else made your friendship different.” Zei ze, terwijl ze hem voor een moment met een zacht glimlachje aan keek.
Zijn ogen werden groot toen hij haar vertelde over Miami Heat en het gesigneerde shirt. Ze wist dat het niet iets vanzelfsprekends was dat je een wedstrijd van één van de beste basketbalteams van Amerika bij woonde. Het was één van de weinige echt goede herinneringen aan hun vlucht. Lorenzo en zij waren bijna gek van enthousiasme geworden op te tribune, tussen honderden andere gillende supporters. Het was een moment dat ze nooit van haar leven zou vergeten. “I think he would have want you to have it? And I don’t know what else to do with it, I can’t sell it but I prefer the shirts he actually wore.” Er verscheen een lichte blos op haar gezicht, ze gaf niet snel toe dat zee en aantal shirts van haar broer nog steeds bewaarde. Meestal sliep ze er in, al was dit rustgevender geweest toen zijn geur en daadwerkelijk nog ingezeten had. Joël was gaan verzitten, sloeg zijn arm om haar heen. Ze liet haar hoofd zachtjes tegen zijn schouder zakken, haar hand legde ze op zijn bovenbeen. Zwijgend staarde ze naar de golven, terwijl ze de moed verzamelde om de vraag te stellen die al de hele tijd op haar lippen lag. “Denk je dat wij nog een kans hebben?” De woorden waren niet meer dan een fluistering.

Joël kon zich nog steeds slaan, misschien had hij er gewoon niet op moeten in gaan. Dan was ze niet kwaad geworden op hem, dan had hij niet moeten zien dat ze kwaad op hem werd. Want, nee, na al die jaren kon hij daar nog steeds niet tegen. Ze was alles voor hem, dat was ze bijna altijd geweest. Dan was het normaal dat je niet wilde dat juist die persoon kwaad op je werd, zeker niet om dit. Of nouja, hij had niet echt een idee door wat het kwam maar het was wel zowiezo zijn schuld dat stond al vast. Toen ze haar hand op de zijne plaatste staarde hij voor een moment er naar. Toch richtte hij zijn ogen weer op haar toen ze begon te spreken, al was het iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen want vlak na ze haar eerste woorden had uitgesproken zakte zijn blik weer naar het zand en beet hij een tijd lang op zijn tanden om een opkomende uitbarsting van tranen tegen te houden. Dit was niet eerlijk, echt niet. Natuurlijk wou hij die dingen niet zien, maar hij had er bij willen zijn voor haar omdat ze hem nodig zou hebben gehad. Joël wist wat hij met die man zou hebben gedaan als hij hem had gezien, dan zat hij nu zelf in de gevangenis of zo. Dus langs de ene kant was het wellicht beter dat ze hem niet had meegenomen, maar toch het kon niet tegen het gevoel opboksen om er voor haar te zijn. De jongen keek haar weer aan en hij wist dat zijn ogen deels vol tranen stonden, maar dat ze ook alles wat er achter zijn woede en triestheid van nu schuilde zou kunnen zien. In dat korte moment had hij misschien al veel te veel van hem prijs gegeven en kon nog net haar smekende blik afwenden. Joël staarde naar hun handen, wetende dat alles wat ze vroeger hadden gehad langs de ene kant zo dichtbij was, maar langs de andere kant zo ver van elkaar was verwijderd dat het misschien wel nooit meer goed zou kunnen komen. Niet dat hij het ooit zo ver zou laten komen, maar het deed hem pijn om dat te waarnemen, het deed hem pijn om te weten dat dat voor een groot stuk zijn schuld was. ‘I understand you know. It may not seem that way, but I really do. Off course I didn’t want to see those things, I didn’t want to see that man for his own good. But it can’t beat the feeling of being there for you . You can say everything you want, but I know that sometimes you would’ve wished that I was there to hold you close to me.’ Joël zuchtte diep. Hopelijk begreep ze het ook een beetje van zijn kant op de moment. Ze konden hier een hele avond over door gaan, hun kennende, maar op het einde zouden de twee alleen maar splitten in ruzie daardoor. Zo ver was hij nu ook al wel geraakt, daarom hoopte hij het uit de grond van zijn hart dat ze hem probeerde te begrijpen in dit, want dat probeerde hij ook. En hoe moeilijk het ook was , hij begon er in te slagen. ‘About your brother, if you want to tell me you can. But I’m not going to push you to go over that story again.’ Fluisterde hij zachtjes.

Joël beet kort op zijn onderlip. Damn, daar had hij niet eens aan gedacht toen hij van wal was gestoken met zijn verhaal. ‘I’m sorry, I didn’t ment to…’ Wat een slimme actie was dat toch weer. Maar momenteel had hij het met dat hele basketbal gedoe zo moeilijk, dat hij er echt niet aan gedacht had. Natuurlijk waren er andere dingen in zijn leven dat hem bond aan Lorenzo, maar die dingen leken momenteel zo ver weg dat hij het even niet voor mogelijk hield dat die er nog waren. De glimlach die op haar gezicht lag, deed hem goed. Het zorgde er in ieder geval voor dat hij zich iets beter ging voelen met de gehele situatie van zijn knie. Als hij het hier nu al moeilijk mee had, wat zou het dan zijn wanneer het moment aanbrak dat het echt zo ver was? ‘I guess I have a lot to figure out then.’
Nog steeds kon hij het niet geloven dat zij en Lorenzo een van de grootste teams van Amerika had bezig gezien. Het herinnerde hem er eens te meer aan, dat een carrière in een team als dat misschien niet voor hem was weg gelegd. En dat was sneu, want het was al een droom van kinds af. Kort grijnsde Joël toen ze vertelde dat ze sliep in een van de shirts van haar broer, zijn beste vriend. ‘I guess that if he wanted it, I should accept it. Oh, there ain’t no shame in sleeping in one of his jerseys especially not in this case.’ Glimlachte hij bemoedigend. Haar geheimpje was wel veilig bij hem, net zoals alles van haar veilig was bij hem. Want hoewel dat vanzelfsprekend was dat hij haar beschermde, was het toch ook een belofte geworden aan Lorenzo dat was al van toen ze nog allemaal samen in Marseille waren, en dat was zeker iets wat niet ging veranderen. Joël legde zijn vrije hand op de hare die op zijn been ruste en staarde net als haar naar de golven. Het was een goeie keuze geweest om naar haar toe te komen, ondanks dat het moeilijk was. De vraag overrompelde hem, en niet zo’n klein beetje. ‘Well, I came here didn’t I? I guess we have still have a chance, but we’re gonna have to work for it.’ Antwoorde hij zonder ook maar een moment te aarzelen. Natuurlijk hadden ze nog een kans, maar ze zouden er beide aan moeten werken dat was wel duidelijk. ‘I want to fight for us Alice, like I always did. But only if you want the same thing?’ Voegde hij er nog zachtjes achteraan. Joël draaide zijn hoofd even en gaf haar een kus op haar kruin. Nooit zou hij haar laten gaan, het was wel gebleken dat hij dat niet aan zou kunnen.

Ze zag hoe zijn kaak zich spande terwijl ze sprak, het was duidelijk dat hij probeerde zijn emoties onder controle houden. Of het om woede of verdriet ging wist ze niet, ze betwijfelde of ze het überhaupt wou weten. Zijn gevoelens overweldigde haar, maakte het voor haar nog moeilijker om haar eigen onder controle te houden. Hoewel ze zich niet meer zoals vroeger verborg achter een masker van vrolijkheid, stopte ze haar emoties nog steeds het liefst diep weg. Op die manier werd ze niet constant geconfronteerd met de stekende pijn van het verlies, de vurige haat jegens die moordenaars van haar familie. Joël keek haar aan, zijn ogen waren vochtig. Voor het eerst die dag slaagde ze er weer in zijn gezicht te lezen, woede en verdriet. Was hij boos op haar? Waarschijnlijk wel, hij had haar zo veel gegeven en zij duwde hem steeds weer weg. Voor een moment sloeg ze haar ogen neer, keek ze naar het haast witte zand waar ze in zaten. Ze sloot haar ogen bij het horen van zijn woorden. “Of course I wished that you would have been there with me, to hold me and to make me feel save. But I also wished you were there when we were on the run and I’m really happy you weren’t because otherwise I would have lost you to.” Voor een moment keek ze hem aan, zachtjes kneep ze in zijn hand. “I doesn’t always matter what we want. The only thing that matters is what is the best for the one you love. I do understand you though, there were times when you left our house to go back to your dad and I wanted to go after you to protect you. But I knew I couldn’t.” Voor een moment werd ze overvallen de hopeloosheid die ze destijds had gevoeld. Hoe veel nachten had ze wel niet wakker gelegen, zich afvragend hoe het ging met Joël. Zijn woorden klonken zacht, ze keek hem onderzoekend aan. Hij wou het weten, hij wou weten wat er met zijn beste vriend gebeurd was hij durfde het alleen niet te zeggen. Ze slikte, dacht aan wat Karin haar had verteld en besloot hem te vertellen wat ze al die tijd voor hem verzwegen had. “We were in Australia, Sydney. We had been there for almost half a year, so we started to feel save again for the first time in years. We thought or hoped that they had given up, because we didn’t know anything about the case. But one day, when we were walking home from school we both got this feeling that we were being watched. You get really sensitive for that kind of thing when you’re on the run. So we stopped walking, to see if we were right. It didn’t take more than a few seconds. He was standing twenty foot away and even though we had never seen him before, we knew instantly that he was one of them. We started running and Lorenzo dealt the number we were supposed to call when something like this happened. He didn’t have to say much, because we already had an escape plan, the only thing he had to say was in which part of the city we were. We ran into an ally and I could hear his footsteps behind us. We didn’t stop running, I think we had run over a mile when he fired his first shot. I instantly looked at Lorenzo and I saw that his face was struck with fear. It was only then that I felt the intense pain in my stomach. He grabbed my hand and said we had to keep running, so we did” Alice had haar ogen gesloten, ze haalde huiverend adem. Het zwaarste gedeelte moest nog komen, het gedeelte dat haar nog altijd achtervolgde in haar dromen. “I heard a second and a third, and I realised that I didn’t hold his hand anymore. I looked back and he was lying on the ground. His hand was on his chest, he had trouble breathing. I wanted to go to him, I really did. But he shouted that I should go.” Een traan gleed over haar wang, haar lichaam trilde lichtjes. “At the end of the street stopped a car I recognized, I knew that if I could reach it I would be save. Lorenzo looked at me, becked me while catching his bread to run, so I did. I heart another shot, turned around to see… to see him die. Someone grab me or catch me, I don’t know. I was pulled in to the car, David hold pressure on my wound while another cop was driving as fast as he could to a hospital. I could hear the sirens of the police cars that were racing to the scene of the creaming, right before I lost consciousness.” Alice durfde Joël niet aan te kijken, zijn hand had ze los gelaten. “He should not have stopped for me! I shouldn’t have listened when he told me to keep on running after he got shot! I should have helped him!” Tranen liepen over haar wangen, hoewel het niet de eerste keer was dat ze dit verhaal had gedaan viel het haar zwaar. Ze liet haar hoofd hangen, zodat ze Joël’s reactie niet hoefde te zien.

“It’s alright.” zei ze zachtjes. Zij was niet degene die niet meer kon basketballen over een paar jaar, dus ergens had hij gelijk; zij wist niet hoe dát was. Joël had er, net als haar broer, zijn hele leven van gedroomd een profbasketballer te worden en nu werd hem die kans ontnomen. “Yeah, you have. But I’ve you let me I’ll help you.” Ze glimlachte wat onzeker naar hem, niet helemaal zeker over het feit of hij haar wel weer in zijn leven wou.

De grijns die over Joël’s gezicht gleed ontging haar niet, deed haar wangen nog roder kleuren. “You should. You were the best friend, he has ever had.” Zijn bemoedigende glimlachje deed haar goed, ergens had ze wel geweten dat hij het niet raar zou vinden, dat hij haar niet uit zou lachen. Zo was hij niet, nooit geweest. Bovendien wist hij hoe hecht Lorenzo en zij waren geweest voor ze uit Marseille vertrokken en nadat ze vetrokken waren, waren ze enkel hechter geworden.
Alice voelde dat Joël zijn hand op de hare legde, sloot enkele seconden haar ogen. Zijn antwoord deed haar hart een slag overslaan. Hij had de woorden waarop zij had gehoopt uitgesproken zonder enige aarzeling. Hij gaf hun relatie nog een kans, hij gaf haar nog een kans. Nadat hij haar een kus op haar kreun had gegeven hief ze haar hoofd, zodat ze hem aan kon kijken. “Of course I want to fight for us.” Fluisterde ze, terwijl ze haar hand op zijn wang legde, haar voorhoofd tegen het zijne. “You know, I’ve never stopped loving you. Not when we were on the run and not when I was in Australia. I’m and I’ll always be in love with you.” Hoewel ze de hele tijd zacht gesproken had, waren haar laatste woorden echt niet meer dan een fluistering. Ze trok haar hoofd iets terug, bang dat ze hem anders weer zou zoenen. Hoewel ze niets liever wou dan dat, wist ze dat het niet aan haar was om de first move te maken. “Were do we start Joël?” Voor een moment keek ze hem recht in zijn ogen, zich realiserend dat ze bereid was bijna alles te doen en alles te vertellen als dat zou betekenen dat hij bij haar zou blijven.

Joël haalde even diep adem. Nog steeds was het niet duidelijk waar hij nu exact bij haar stond, maar een klein stemmetje in zijn hoofd vertelde dat hij nog steeds op een goede plek stond. Ondanks wat hij misschien had gezegd zo even geleden, wist hij voor bijna honderd percent zeker dat hij niet in achting gedaald was bij haar. Haar blik keerde weg van hem, kort fronste hij. Ach, hij zou er maar niet gaan over nadenken. Ze wist hoeveel hij om haar gaf, en ze wist even goed als hem dat hij er aan kapot gegaan was toen ze hem had verlaten. Beetje bij beetje was het uiteindelijk toch weer in orde gekomen, wel na een moeizame weg af te leggen, maar hij was er bijna. Joël hoorde haar aan en zuchtte even, een van zijn mondhoeken schoot een beetje omhoog na dat ze vertelde dat ze hem er wel bij had gehad, zelfs toen ze op de loop waren gegaan al die tijd geleden. Een zwakke glimlach verscheen helemaal na het zachte kneepje in zijn hand, zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand. Voorzichtig drukte hij haar een kus op haar voorhoofd toen ze zei dat ze hem vroeger achterna wou komen om hem te behoeden voor het gevaar dat zijn vader altijd weer teweeg bracht. Gelukkig had ze dat maar niet gedaan, dan hadden ze hier nu niet bij elkaar gezeten heel waarschijnlijk.. Een andere reactie had hij niet echt op haar woorden. De jongen wou er gewoon niet meer op in pikken, het was niet meer nodig om zijn standpunt te verdedigen want  de twee begrepen elkaar als geen ander, en zo was het altijd geweest, nou ja bijna altijd. Voor even kantelde hij zijn hoofd schuin toen ze in gedachten verzonken leek te zijn. Ze dacht er toch niet aan om het aan hem te vertellen? Hij wou echt niet dat ze alles weer moest door staan, maar nog voor hij haar kon tegenhouden begon ze haar verhaal al te vertellen. Op een of andere manier voelde hij de drang om weg te lopen, maar hij wist diep van binnen dat hij het wel wilde weten. Misschien bracht het hem een beetje gemoedsrust of zo. Gedurende heel de uitleg waren zijn ogen op haar gericht, en hoe verder ze ging hoe somberder de blik in zijn ogen werd. De jongen leek er haast bij te zitten alsof zijn ziel zijn lichaam had verlaten of iets in die aard. Dit kwam aan, en niet zo’n klein beetje ook. Joël had nooit het hele verhaal gehoord van haar, enkel dat Lorenzo was neergeschoten, en vandaag was hij daar best wel dankbaar voor dat ze het hem niet eerder had verteld. Het was pas wanneer hij duidelijk begon te horen dat het moeilijker werd voor haar dat hij haar hand los liet en zijn hand op haar arm legde, toch proberend haar iets of wat te kalmeren. Zodra ze begon te beschrijven hoe Lorenzo aan zijn einde leek te komen sloot hij zijn ogen. Hij kon het zo voor zich zien gebeuren, Lorenzo die haar kostte wat het kost wilde veilig houden ook al koste het zijn leven. Tranen rolde ondertussen al over zijn wangen. Vanbinnen kookte hij van woede, als hij er bij was geweest had hij die man wat aan gedaan, en dan bedoel ik het wat aan doen zodat hij nooit meer wakker zou worden.
Hij begon met zijn hoofd te schudden toen ze begon te zeggen dat ze zich toch had moeten omdraaien, dat ze haar broer toch moest helpen. Voor even daalde zijn ogen af naar het zand, en vanaf het moment hij de druppels in het zand zag vallen trok hij haar tegen zich aan en sloeg zijn armen troostend om haar heen. ‘No, you did a good thing by listening to Lorenzo.’ Bracht hij moeilijk uit. Het was een van de eerste keren dat hij de naam van haar broer echt deftig had durven uitspreken sinds dat hij haar had terug gevonden, en hij te weten was gekomen dat zijn voormalig beste vriend er niet meer was. ‘Don’t blame yourself for losing him, for losing any of them. I don’t know how, but I think somehow he knew that we would find each other again. That he needed you to keep me company since he couldn’t anymore. It sounds really selfish of me to say that. But he kept you safe, and I will keep you safe forever.’ Om eerlijk te zijn had hij geen idee wat hij net allemaal had gezegd, maar hij moest toch iets zeggen in plaats van haar alleen maar vast te houden?

Kort haalde hij zijn schouders op. Voor hem was het niet oké. En het zou nog een lange tijd niet oké zijn voor hem. Maar hij wist dat dit zijn eigen strijd was, dat hij haar daar niet zo hard in moest betrekken. Nee, dit was even iets wat alleen hem aanging. Kort glimlachte hij om haar voorstel. Maar hij wist niet bepaald wat zeggen, omdat hij niet wist of ze nog wel bij elkaar zouden blijven na dit gesprek. Natuurlijk hoopte hij dat wel, maar het was niet aan hem alleen om zoiets te gaan beslissen.

Haar wangen die steeds roder kleurde deden zijn grijns alleen nog maar verbreedde. Dat zien, het maakte hem nog steeds aan het lachen. De jongen haalde kort zijn schouders op. ‘Maybe, at least from the male gender, that other spot was reserved for his little sister.’ Yeah, het was waar. Lorenzo en Alice, twee handen op een buik, iets wat hij met zijn zus nooit gehad had. Maar wel, ja dat van hem was wel kinda logisch al had hij er genoeg voor gegeven om zelf een broer of zus te hebben waarmee hij zo een band kon hebben of ouders die hem steunde en waarmee hij lol kon maken. Want ja, hij was misschien wel een beetje geïnfiltreerd in de Pioggia familie als een tweede zoon, maar toch was dat niet het zelfde. Nee, door zijn aderen stroomde slechts het bloed van een familie die alleen maar mishandelde, op elke mogelijke manier. Voor even hield Joël zich stil en staarde voor zich uit, zijn familie hij had geen idee hoe hij ooit aan hun was kunnen ontsnappen, hoe hij ooit Alice en Lorenzo had kunnen vinden. Dit waren geen kleine dingetjes in zijn leven, want wie weet hoe hij zou zijn uitgedraaid als hij haar nooit ontmoet had? Wie weet was hij hier dan niet eens meer..
Een glimlach vormde rondom zijn lippen toen hij haar antwoord te horen kreeg. Kort knipperde hij met zijn ogen. Haar aanrakingen bezorgde hem kippenvel . Joël streek met zijn hand even door haar haren terwijl ze zo dicht bij elkaar zaten. In zijn ogen verscheen er een kleine glinstering. Nog voor ze haar hoofd weer had weg getrokken had hij haar een kus op haar wang gedrukt. Kleine stapjes. Natuurlijk snakte hij er naar om haar gewoon te kussen, maar hij wou het niet overhaasten. ‘How about a few baby steps?’ Glimlachte hij zachtjes. Zijn blik ging even naar haar lippen. Ugh, wat maakte het ook uit? Zachtjes drukte hij zijn lippen op de hare, zijn hart schoot meteen in versnelling en voor even was hij bang dat het er gewoon zou uit knallen. Na enkele seconden haalde hij zijn lippen toch van de hare af. ‘Sorry, I've wanted to do that for a while now’ Sprak hij op een verlegen toon.

Met zijn duim streek Joël over de rug van haar hand, een zacht glimlachje speelde op haar lippen. Het was duidelijk dat het niet nodig was om meer woorden aan het onderwerp vuil te maken. Ze begrepen elkaar, zoals ze elkaar bijna altijd hadden begrepen. Een kus werd op haar voorhoofd gedrukt, een teken dat Alice er nogmaals op attent maakte dat Joël nog altijd om haar gaf. Een realisatie die haar gerust stelde, ze kon zich niet voorstellen dat ze zonder hem veder zou moeten leven. Het zou haar hart breken, als ze ook hem zou verliezen. Hij was de belangrijkste persoon in haar leven, de enige die ze honderd procent vertrouwde. Dat was één van de redenen dat ze besloot voor hem nog één maal het verhaal over de dood van haar broer te doen. Hoe moeilijk het ook was, hij had het recht om te weten hoe zijn beste vriend aan zijn einde gekomen was. Daarbij kwam dat Karin haar had gezegd dat het hem waarschijnlijk zou helpen om haar beter te begrijpen. Ze zag hoe Joëls blik versomberde, haar verhaal kwam hard aan. Tot nu toe had ze hem altijd zo min mogelijk verteld over de jaren die zij van elkaar gescheiden waren geweest. Ze had hem willen beschermen tegen de pijn die zij had gevoeld en ze had zichzelf willen beschermen tegen de herinneringen. Joël liet haar hand los, legde deze op haar arm in een poging te kalmeren. Hoewel het was alsof ze weer in Sydney was op die bewuste dag vertelde ze verder. Nu ze was begonnen aan het verhaal, wou ze het ook afmaken. Ze zag hoe Joël zijn ogen sloten, tranen rolde over zijn wangen. Normaal zou ze geprobeerd hebben hem te troosten, maar ze merkte dat ze op het moment niet in staat was om iets te doen dat hem op de één of andere manier gerust zou stellen. Haar eigen wangen waren nat van de tranen en haar lichaam schokte zacht. Joël trok haar tegen zich aan. Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder zakken, voelde zich veilig in zijn sterke armen. Zijn woorden klonken haar vreemd in de oren, al begreep ze ergens wel wat hij probeerde te zeggen. “If he hadn’t stopped for me, he might have been here to keep you company. He might have been the one who got to the car in time.” zei ze zachtjes, terwijl ze voor een moment haar ogen sloot. “You know they told me that he was as good as dead when the second bullet hit him, so I might have been right by listening to him. But he shouldn’t have been shot in the first place, if he hadn’t stopped to take my hand he could have made it.” Haar laaste woorden waren nauwelijks verstaanbaar. Hoewel ze ergens wel wist dat het niet haar schuld was dat haar broer dood was, voelde ze zich nog bijna iedere dag schuldig. Survivors guild, noemde Karin het, het soort schuld waar mensen mee te maken krijgen wanneer ze als enige een ramp overleven.

Alice zag hoe Joël zijn schouders ophalen, om vervolgens kort te glimlachen als reactie op haar woorden. Het was duidelijk dat er nog te veel vragen onbeantwoord waren om zomaar in te stemmen met haar voorstel. Misschien wou hij wel helemaal niet dat ze hem zou helpen. Misschien wou hij haar na vanavond wel helemaal niet meer zien. Met moeite dwong ze zichzelf deze gedachten voor nu van zich af te zetten. Hij gaf nog om haar, daar was ze onderhand wel achter dus hopelijk zouden hun wegen niet na vanavond definitief scheiden.

Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, ergens had Joël gelijk. Lorenzo en zij waren als beste vrienden geweest, ze vertelde elkaar bijna alles. Al had Alice wijselijk haar mond gehouden over de crush die ze had op zijn beste vriend, bang dat hij zijn mond voorbij zou praten. Natuurlijk had hij het op een gegeven moment wel doorgehad, destijds was ze een vreselijke leugenaar geweest. Wat dat betreft hadden de afgelopen jaren haar goed gedaan, liegen kon ze nu als geen ander. Als je iedere keer weer een nieuwe identiteit aan moest nemen, leerde je van zelf hoe je je gedachten en emoties kon verbergen. Tegelijkertijd leerde je ook hoe je ze moest lezen, om zo soms binnen enkele seconden te kunnen zien of je iemand kon vertrouwen of niet. Alice richtte haar blik weer op Joël, die zwijgend voor zich uitstaarde. “What are you thinking about?” vroeg ze aarzelend, niet wetend of ze het recht al had verkregen om hem weer vragen te mogen stellen.

De glimlach op zijn gezicht, maakte dat ze zich warm voelde van binnen. Hoe zou ze ooit zonder hem kunnen? Niemand was in staat haar het gevoel te geven dat hij haar met een enkel glimlach gaf. Hij ging met zijn hand door haar haar, drukte een kus op haar wang alvorens ze haar hoofd terug trok. Ze voelde hoe haar huid lichtjes tintelde op de plek die hij met zijn lippen had beroerd. Baby steps? Dat zou moeilijk worden, hoewel Alice vaak overkwam als een lief meisje was rustig aan doen niet helemaal haar ding. Maar voor Joël was ze bereid om de tijd te nemen, als het moest zou ze maanden op hem wachten, misschien zelfs langer. Kans om antwoord te geven gaf hij haar echter niet, hij drukte zijn lippen op de hare. Voor een moment sloot ze haar ogen, beantwoorde zijn kus voor zo lang als die duurde. Veel te kort als je het haar vroeg, binnen enkel seconden trok hij zijn hoofd iets terug. Ze keek hem aan, voelde zich even weer als het verliefde meisje van vroeger na hun eerste kus. “You never have to apologize for that, you should know that.” Fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar hand in zijn nek legde en haar lippen zacht op de zijne drukte. De kus was in eerste instantie voorzichtig, maar al snel gooide ze er iets meer passie in. Ze merkte dat haar hard als een razende te keer ging, streelde met haar vingers zacht langs zijn hals. Uiteindelijk verbrak ze de kus, een lichte blos lag op haar wangen. “Sorry, I really wanted to do that for a while as well. You know, you have to help me with those baby steps right? Because going slow isn’t really my thing, especially when I’m near you.” zei ze zachtjes, terwijl ze met haar hand door zijn haren ging. Ze waren een stuk korter dan de laatste keer dat ze hem had gezien. Ze moest toegeven dat het hem goed stond. Waarschijnlijk was zij niet de enige die er zo over dacht. Deze gedachten deed de vraag die haar al de hele tijd dwars zat weer naar de voorgrond komen. Even aarzelde, niet wetend of ze het wel wilde weten. Uiteindelijk besloot ze dat in onwetendheid leven nog moeilijker zou zijn, dan de waarheid hoe hard die ook wezen zou. “Joël, I know I don’t have the right to know what you did the past few months. But I really need to know whether you have seen other girls. I promise, I won’t get mad. I just need to know.” Ze keek hem aan, wist niet hoe hij zou reageren. Ergens was ze bang dat hij boos zou worden dat ze hem dit vroeg, tenslotte was zij degene die zomaar vertrokken was zonder iets te zeggen.

Joël luisterde gewoon. Dat was het enigste wat hij nu kon doen. Natuurlijk kwam het aan, maar dat had hij wel een beetje verwacht. Daarom had hij haar de keuze gegeven om het wel of niet te vertellen, nou ja dat, en dat hij haar niet wilde dwingen tot het weer boven halen van de tragedie die haar familie was overkomen. Het was weer iets waar hij tijd voor nodig had om het te kunnen verwerken, maar het zou niet ten kosten gaan van hem en Alice. Nooit zou hij dat op het spel zetten. De hoop zat er nu wel weer een beetje in dat het terug goed kon komen tussen hun, en dat was een van de belangrijkste zaken voor nu. Zachtjes streek Joël over haar rug toen ze tegen hem aan zat gekneld om maar een klein beetje te proberen haar te kalmeren, haar pijn weg te nemen. Iets wat ondanks hij het graag wilde, nooit helemaal zou lukken. Maar dat maakte hun als koppel alleen maar sterker, dat maakte haar sterker. En dat was wat hij wilde, haar weer terug sterk zien dit keer zonder leugens of wat dan ook. Al geloofde hij er niet in dat er ook maar een ding wat er de afgelopen jaren tussen hun was gebeurd ook maar een leugen was. De jongen liet haar uitspreken voor hij er op in ging. Haar woorden sneden tot diep in zijn binnenste, ze wist dat ze van Lorenzo had gehouden, nog steeds hield, maar zo makkelijk als ze de woorden uitsprak, zo makkelijk dat er in zijn binnenste iets leek te barsten en de tranen die leken een hernieuwde reden gevonden te hebben om te blijven komen. ‘But then I wouldn’t have you in my life anymore. He knows that when I eventually in one way or another got the news that you wouldn’t be amongst us anymore. I would’ve broken down, maybe even took my life just so I would be with you again..’ Joël slikte even. ‘I’m not saying that I wanted him dead, for the love of god certainly not. And I get that you partly blame yourself for his loss. But don’t, just don’t. He knew exactly what he was doing, and his priority was to keep you safe under any circumstance.’ Joël staarde kort het zand in en haalde diep adem. Hij maakte zich al klaar voor wat ze eventueel zou gaan zeggen. Goed, hij wist dat het niet aan hem was om te zeggen, en als het puntje bij paaltje kwam ging hij nooit kiezen tussen die twee. Met dit leven zou al moeilijk worden, maar moest het Alice zijn geweest die was neergeschoten, het idee alleen al maakte hem misselijk.

Joël genoot er van haar weer een beetje te zien lachen. Het betekende alleen maar dat ze aan de betere hand was, of nou ja dat leek toch zo voor hem. Maar een klein stemmetje in zijn binnenste vertelde hem dat het meisje dat hier nu bij hem zat, toch gelukkiger leek dan het meisje dat hem een paar maanden geleden dat briefje had achtergelaten en was vertrokken. Het was net zoals alles wat zij en haar familie had gedaan een grote omwenteling in zijn leven geweest, eerst leek het misschien een negatieve maar nu leek hij toch een beetje de positieve kant er van in te zien. Al vond hij het nog steeds maar niets dat het zo opeens was gebeurd. Maar alles wat hij in zijn leven had verkregen was ook door opeens Alice en Lorenzo te ontmoeten. In gedachten verzonken trokken zijn mondhoeken een beetje omhoog. Maar zijn gedachten werden snel genoeg verstoord door de plotse vraag van Alice. Bedenkelijk streek hij over zijn kaak, moest hij het wel vertellen? Zou dit geen domper zijn op het net hervonden geluk? Joël besloot door de zure appel heen te bijten, hij moest wel eerlijk zijn. ‘About my family, about the fact that I have the blood of abusers running through my veins. About, that you and your family suddenly changed everything for me in a good way. Cause god knows what I may have become if I would’ve stayed there, or maybe well yeah we both know of what my father was capable…’ Hij zuchtte even diep en keek haar kort aan. ‘I’m grateful for you and your family, in some way you guys made me believe that everything could be different.’ Dankbaar drukte hij een kus op haar wang.

Het gevoel dat enkel die korte kus met zich mee had genomen was onbeschrijfelijk. Zijn lippen tintelde nog na. Alice was de ware voor hem, zijn eerste echte liefde en zeker zijn laatste. Beter kon hij het niet verwoorden, want het was de pure waarheid. De jongen wou met niemand anders verder, buiten met haar. De kus voelde aan als hun eerste kus, dit was in zijn ogen echt wel een nieuw hoofdstuk in hun leven, een hoofdstuk dat ze samen zouden gaan schrijven. Kort haalde hij zijn schouders op, op wat ze zei. Meer tijd had hij niet meer om te kunnen reageren want voor hij het wist voelde hij haar lippen weer op de zijne. Zijn hart maakte een sprongetje. Hoezo onverwachts? Maar het voelde hemels. Hij legde zijn hand op haar wang terwijl hij de kus volledig beantwoorde en zich compleet overgaf aan het moment. Ergens had hij zin om haar hand van zijn nek weg te halen, want wat ze deed bezorgde hem kippenvel, op een goede manier allicht. Toen ze de kus verbrak, verdween haar warmte eveneens. Joël trok een beteuterd gezicht, alsof hij een of ander klein kind was dat geen snoepje kreeg van zijn moeder in de winkel. Toch brak er een glimlach door op zijn gezicht bij het zien van de lichte blos die haar gezicht sierde. Teder streek hij over haar wangen toen ze weer begon te praten. ‘If I say baby steps, I don’t mean taking ages over something that is set in the stars. I just mean that we should take a little time to think about what we want for us. But I’ll help you, with everything for the rest of our lives. And going slow isn’t even my thing, but for right now I think it’s the best?’ Sprak hij met een kleine glimlach op zijn gelaat. Goed, hij bedoelde enkel maar dat ze weer naar elkaar toe moesten groeien, want ondanks hij wel wist wat hij verder wilde met hun twee, was er de laatste maanden genoeg gebeurd wat hen misschien zou hebben kunnen veranderd. Nou ja, zo was het toch wel een beetje bij hem al wist hij wel dat als hij uiteindelijk weer een tijdje bij haar zou zijn, hij weer bijna helemaal de oude zou worden. De jongen keek haar een tijdje aan, en voor een moment zag hij aarzeling in haar ogen verschijnen. Had hij dat nu goed gezien of verbeelde hij zich het? Haar vraag vertelde hem dat hij het goed had gezien. Kort gleed zijn hand naar de achterkant van zijn nek en staarde hij haar voor een tijdje aan. In zijn hoofd werd het een warboel, hoe durfde ze het zelfs vragen aan hem? Wel, ergens was het logisch dat ze het hem vroeg, en kon hij dus niet boos zijn op haar. Aangezien ze het vroeg, en hij bijna zeker wist dat ze niet kwaad ging worden of wat dan ook besloot hij maar te antwoorden. Joël legde zijn hand in zijn schoot, bleef haar de gehele tijd aan kijken en begon toen. ‘I haven’t exactly been with them in that way. But there is a lot of things you don’t know about me that has happened the last few months. I had a good time with some on a few parties, again there is a lot you don’t know about me, but nothing more than one or two kisses happened. Please don’t be mad. I didn’t have myself under control that time, and I was alone, like really alone. As soon as it happened I felt so guilty to you.’ Voor enkele momenten liet hij zijn hoofd zakken. Right, hij was er niet trots op. Zeker niet, maar andere jongens hadden waarschijnlijk wel meer gedaan dan enkel wat kussen. De jongen begon op zijn lip te kauwen in afwachting van haar antwoord.