A sunny day at the Zoo

Larina staarde voor haar uit terwijl ze op haar pen aan het kouwen was en probeerde te volgen wat de lerares nou allemaal te zeggen had. Maar bij de eerste paar zinnen dwaalde haar gedachten al weer af. Ze zat vandaag echt weer in een slechte bui. Vannacht had ze weer een vreet bui gehad en had bijna alles opgegeten wat in de kamer lag. Zelfs dingen van Alan. Ze hoopte maar dat hij er niet echter kwam aangezien ze dan nog wel eens een probleem kon hebben. Ze kon pas stoppen toen haar lichaam het niet aan kon en niet veel later zorgde ze er voor dat alles er weer uit kwam. Uit voorzorg had ze eerst de kraan van de douche open gedraait zodat haar kamer genoot haar niet snel zou horen overgeven. En nu voelde ze zich elendig. Ze had haar ouders nog wel verzekerd dat het niet weer ging gebeuren. Nou wel dus. Zuchtend legde ze haar arm op tafel en leunde er kort op met haar hoofd. Misschien moest ze na deze les maar stoppen voor vandaag. Ze had afleiding nodig en dat gebeurde zeker niet tijdens de lessen. Toen de bel dan ook ging pakte ze haar tas in en stond op. Eenmaal in de gang duurde het niet lang voor ze het besluit had genomen. De laatste twee lessen waren niet belangrijk. Dus kon ze die voor vandaag net zo goed over slaan. Toen ze richting de uitgang ging hoorde ze enkele klasgenoten haar naam noemen. Maar ze reageerde er niet op. Het duurde niet zo heel lang dat ze voor de dierentuin stond. Ze was er al eerder met Tate heen geweest, maar nu besloot ze in haar eentje te gaan. Doen ze haar kaartje had gekocht liep ze naar binnen. Zonder ook maar echt naar te denken hoe ze zou gaan liep ze een richting op. Ze kwam als eerst de panda beren tegen maar veel leven zat er niet in. Eentje was aan het kouwen op een stok en de rest die leken wel in slaap te zijn. Na even te blijven staan liep ze verder. Na een paar verblijven gezien te hebben vond ze er eentje die wel actief was. De tijgers. Larina sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze toe keek hoe ze hun eten te lijf gingen. Het waren mooie dieren, maar dat waren alle katachtige vond ze zelf. Haar blik gleed kort naar de paar bezoekers die bij het verblijf stonden. Haar blik bleef hangen bij een persoon die met een schrijf of zo te zien een schetsblok bezig was. Zonder enige aarzeling stapte ze dichter bij hem in de buurt om te zien wat hij maakte. Toen ze de schets zag keek ze kort naar de jongen zelf voor haar blik terug gleed naar de tijgers. "Mooie tekening." Sprak ze redelijk zacht omdat ze de tijgers niet wou laten schrikken. Dat was natuurlijk stom aangezien ze het wel gewend waren maar toch. "Ik hou van katachtigen." Larina had totaal geen idee waarom ze met hem een gesprek aan probeerde te knopen maar toch had ze het gedaan. "Het is lekker rustig." Kort beet ze op haar onderlip. Oke misschien moest ze eens stoppen met praten. Hij zat vast niet te wachten op iemand die nieuwsgierig was en zomaar naar zijn werk keek en ook nog eens een gesprek aan zou knopen. Dus besloot ze nu maar haar mond te houden en bleef naar de tijgers kijken. Misschien was het toch wel een goed plan geweest om hier heen te gaan.

Larina was best jaloers op de tekening. Zij zelf zou nooit zo mooi kunnen tekenen. Natuurlijk wel als ze zou oefenen maar daar had ze geen zin in of ook maar behoefte aan. Het enigste wanneer ze tekende was tijdens de les als er niks te doen was. Maar dan was het meer gekrabbel. Niet iets waar je trots op kon wezen zoals de schets van de tijger. Misschien dat ze ooit eens een keer teken les zou nemen. Maar dat zag ze later wel. Voor nu was het niks, ze had school en natuurlijk haar eigen problemen waar door ze ookal ging spijbelen. Dat moest ze natuurlijk niet hebben wanneer ze naar zo'n cursus ging. Nadat ze de jongen een compliment had gegeven en voor ze weer naar de tijgers keek kon ze nog net zien dat de jongen naar haar keek en knikte. Wat ze aannam dat het een dank je was. Ze glimlachtte enkel en liet haar blik over het terrein van de tijgers gaan. Misschien was er nog wel een baby tijgertje. Die waren altijd zo schattig. Stiekem wou ze er zelf wel een nemen. Maar natuurlijk kon dat niet. Ook al voed je hem zelf op het zal altijd een wild dier blijven. Toch leek het haar leuk om met ze te werken. Gewoon de hele dag tussen de dieren zitten. En een wild park leek haar ook heel leuk. Al kreeg je dan meestal niet echt een band met ze. Maar zolang ze ze maar kon helpen was het goed. "Ik ook." Ze staakte haar poging om een kleine baby tijgertje te vinden en keek de jongen naast haar weer aan. "Tenminste, daar ben ik vandaag achter gekomen. Wat een mooie dieren zijn het zeg." Larina lachte om zijn woorden en liet haar blik weer naar de tijgers gaan. Ze vond het wel grappig dat hij daar vandaag pas was achter gekomen. "Meer een honden liefhebber?" Vroeg ze op een nieuwsgierige manier. Soms kon ze echt niet voor komen dat iemand zou merken dat ze gewoon echt heel nieuwsgierig aangelegd was. Ze keek toe hoe een van de tijgers eindelijk een stuk los had gekregen. Ze grinnikte toen ze hen hoorde grommen en brullen (? volgens mij). "Wist je dat een tijger ook een soort van kan spinnen?" Kort keek ze de jongen naast haar weer aan voor haar blik weer terug ging. Ze maakte een opmerking over dat het rustig was en daar was ze eigenlijk blij om. Je kon mooi rustig aan doen en geen kinderen die naar voren dwongen om alles beter te kunnen zien. En natuurlijk niemand die huilde. Daar had ze ook zo'n hekel aan. Oke een kind mocht best huilen. Maar ga dan geen leuke dag verpesten door te zeuren om niks. Als er echt iets was, dan was het logiesch. Al had zij dat vroeger vast en zeker ook wel gedaan. Maar tja zo waren kinderen nu eenmaal. "90 procent van Santa Monica ligt nu natuurlijk op het strand of zit aan een terrasje." Daar zal hij vast wel gelijk in hebben. "ik zou er niet aan moeten denken om nu op het strand te zijn." Bekende ze eerlijk. "als het er inderdaad zo druk is als jij nu beweerd" Vervolgde ze lachend. Larina haalde haar rugzak van haar schouder en zette die op de grond. Vervolgens maakte ze hem open en haalde er een flesje water uit. Snel nam ze een paar slokken van haar water voor ze de fles weer dicht draaide en die terug stopte in haar tas. Eenmaal haar tas weer op de rug keek ze de jongen weer aan. Ze wou het gesprek aan de praat houden dus besloot ze maar een vraag te stellen. "Wat is jouwn lievelings dier?" Vroeg ze dan ook.

"Ja, ik heb zelf een twee jaar oude husky. Ze is echt geweldig, een hartendief, als je haar zou ontmoeten zou je haar gelijk leuk vinden." Toen hij begon te praten over zijn hond zag ze meteen dat hij echt een dieren vriend was. In elk geval hield hij veel van zijn hond, dat was alleen al te merken aan de manier hoe hij over haar sprak. "Ze klinkt lief." Sprak Larina met een glimlach. Het was geweldig om te zien hoe een eigenaar van een dier zo sprak over zijn of haar huis dier. Zelf had ze ook ooit een hond gehad, echter werd hij overreden door een man die te hard reed. Daarbij rende hij ook nog eens achter een kat aan. Sinds dien heeft ze geen enkele huisdier meer gehad. Ook al zou ze het graag willen, ze moest in elk geval eerst er voor zorgen dat ze klaar was met school. Ze mochten geen dieren houden op school die niet in een aquaria of terraria zaten, daarbij kon ze moeilijk aan een slang of spin komen en die houden. Dat zou dan wel weer leuk zijn op zicht. Dan in elk geval een slang. Een spin was te harig en te groot en eerlijk gezegd ook te eng. Een kleine spin daar kon ze nog tegen maar een grote? Vissen waren weer zo saai, natuurlijk kon ze ook voor andere dieren gaan dan een slang of een vis. Nee het zou gewoon beter zijn als ze gewoon zou wachten tot dat ze klaar was met school. Dan zou ze er veel meer tijd voor hebben dan dat ze nu had. Larina besloot hem te vertellen dat tijgers ook konden spinnen, zij zelf kwam er pas achter toen ze een werk stuk moest doen over katachtige, ze was veel dingen al weer vergeten. Maar sommige dingen had ze dus duidelijk wel onthouden. "Nee dat wist ik niet." Ze had het eigenlijk al wel verwacht dat hij het niet wist. Kort keek ze weer naar de tijgers voor ze weer naar Matt keek. "Ik vraag me best af wanneer ze zouden gaan spinnen. Ik neem aan dat de verzorgers ze niet achter de oor kriebelen en zo." Sprak ze lachend. Kijk dat was ze dan wel weer vergeten. Eerlijk gezegd zag ze het al helemaal voor haar. Het idee was best leuk en natuurlijk schattig. Al snel ging het gesprek verder over het strand. Het die dat het daar druk was, was alleen al benauwd. Ze hield niet van die drukte dat je bij elke stap al tegen iemand aan kon lopen of over iemand heen kon struikelen. Nee als ze naar het stand zou gaan dan zou ze dat of heel vroeg moeten doen of heel laat. Maar dat stond haar nou niet bepaald aan. Zo vroeg kon ze haar bed nou ook al weer niet uit, en het idee om daar zo laat in het donker alleen op het strand te zitten leek haar ook niks. Nee er zouden zo veel dingen kunnen gebeuren en ze had geen zin om dan te stressen bang dat iemand achter haar te voorschijn kon komen om haar te ontvoeren en dat soort dingen. "Ik ken een stukje strand dat heel bekend is onder de surfers, waar bijna geen toerist komt. Het is er echt heel rustig, ver van de bewoonde wereld af. Een soort privé strandje." Larina keek weer naar hem op en glimlachte. "Dus je surft?" Vroeg ze nieuwsgierig. Surfen leek haar best vet om te doen. Ze had het alleen nooit gedaan of ook maar geprobeerd. En om eerlijk te zijn zou ze nooit zomaar les nemen daar in. Misschien met Tate maar ze wist niet zeker of hij dat wel zou willen. Helemaal alleen zou ze het in elk geval niet doen. "En een privé strandje lijkt me vet handig. Vooral als er geen toeristen en zo komen." Vervolgde ze. Eigenlijk wou ze wel eens weten waar dat strandje was. Maar om het te vragen leek haar zo raar. Waarschijnlijk wou hij het niet eens vertellen. Als hij dat deed bij iedereen zou het waarschijnlijk niet lang duren voor het daar druk worden en dat was waarschijnlijk niet te bedoeling. Maar toch leek het haar vet om zo'n plek te kennen. Dat je daar heen kon gaan en alle drukte achter je te laten. En als het echt zo bekend was onder de surfers dan was het strandje ook nog eens vaak leeg. Beter zou gewoon niet kunnen vond ze. Al snel besloot ze het weer over dieren te hebben en vroeg ze dan ook naar zijn lieveling dier. "Oef, daar vraag je me wat." Nieuwsgierig keek Larina hem weer aan. "Ik vind pinguïns wel leuk." Ze glimlachte bij zijn gegrinnik en keek kort weg voor ze hem weer aan keek. "Maar als ik echt moest kiezen voor een dier, kies ik toch voor een hond." Tja een hond was een geweldige keuze vond ze zelf. Een trouwere vriend kon je niet hebben vond ze zelf. "En de jouwe?" Zonder naar te denken opende ze haar mond al om antwoord te geven. "De voor ouder van de hond." De wolf was een prachtig dier. Ze kon er uren naar kijken als ze in een dierentuin was die ze hadden. Zelfs als ze ook maar helemaal niks deden. "Wolven zijn echt geweldige dieren, ik kan er uren naar kijken. En het liefst zou ik er zelf ook een willen hebben." Bekende ze eerlijk. "Daarom wil ik later ook een saarlooswolf hond." Vervolgde ze. "Ik ben Matt trouwens!" Nu hij zijn naam noemde besefte ze plots dat hij de hare ook niet kende. "Nou Matt, aangenaam, Ik ben Larina." Ze kreeg weer een glimlach op haar gezicht terwijl ze even langs hem heen kijk. "Misschien vind je het leuk om samen verder te gaan?" Vragend keek ze hem weer aan hopend dat hij toch ja zou zeggen.

"Misschien is het hetzelfde als bij katten." Kort beet ze op haar lip terwijl ze na dacht. Vervolgens haalde ze haar schouders op en keek hem aan. "Misschien wel ja, dat klinkt in elk geval logies." Sprak ze. Misschien inderdaad zoals katten, dat zou betekenen dat ze zouden spinnen wanneer ze gelukkig waren. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zich bedacht hoe het zou zijn als een mens kon spinnen. Het idee alleen al was raar maar eigenlijk ook wel grappig. Larina zag het al helemaal voor zich. "Dan vraag ik me af of tijgers in het wild wel veel gelukkig zijn. De kans op eten is niet altijd groot." Vervolgde ze. Het onderwerp tijgers ging over op surfen. "Jep!" Larina keek Matt weer aan en glimlachte. "Ik surf nu al een jaar of vijf. En het is dan inderdaad erg handig om een privéstrandje te hebben, heb je geen last van al die mensen in het water." Dat was best lang vond ze. "Dat is vet." Doelend dat hij het al 5 jaar deed. Ze vroeg zich nu af hoe en waarom hij begonnen was. Maar dat besloot ze maar niet te vragen. Want dat was gewoon raar. "Het lijkt me toch wel echt een van de leukste maar ook wel vermoeiende sporten." Ze liet haar blik kort over zijn gezicht gaan voor ze verder sprak. "Doe je ook aan wedstrijden?" Als dat zo was dan zou ze zeker een keer komen kijken als hij dat in elk geval goed vond. Ze was namelijk best benieuwd hoe goed hij was als hij het al 5 jaar deed. Soms was het zo irritant dat ze altijd zo nieuwsgierig was. De meeste mensen ergerde zich er ook aan. Zij zelf in elk geval als iemand erg nieuwsgierig was, wat tenminste dom was aangezien ze het zelf was. Larina wist in elk geval dat ze het niet bij haar ouders zou moeten doen. Als die boos waren dan wou je er zeker niet bij zijn. Ze had dan ook best vaak straf gehad. Maar dat kreeg was ook wel te verwachten als je iets deed wat niet mocht. Gelukkig deden ze niet aan slaan, vroeger bestond er natuurlijk wel een tik over de vingers maar dat gebeurde gewoon als je jong was. Nee ze stuurde haar naar haar kamer en daar kon ze mooi een paar uur blijven zitten zonder mobiel, tv of laptop. Al snel ging het dus weer over dieren in dit geval over wolven. "Mooie honden zijn dat." Larina glimlachte toen hij zei dat hij ze ook mooi vond. "Voor ik ze neem zorg ik in elk geval dat ik genoeg ervaring heb met andere honden." En dan vooral herdershonden, aangezien ze zijn begonnen met een Duitse herder en een wolf. "Ik hou sowieso van grote honden. Die kleine schoothondjes zijn niets voor me." Ze schoot in de lach toen hij dat zei en zag hem eigenlijk al lopen met een kleine Chihuahua en dat beeld zag er wel grappig uit. "Ze kunnen schattig zijn, maar nee ik heb ook liever een grote hond." Was ze het met hem eens. "Ja, lijkt me gezellig!" Larina was blij dat hij er in mee stemde en keek toe hij een plattegrond uit zijn tas pakte. Ze liet haar blik weer naar de tijgers gaan die nu blijkbaar wel genoeg gegeten had. Haar blik gleed weer terug naar Matt en zag dat hij de plattegrond afspeurde. Toen hij die uit stak keek ze er op en zag al snel wat hij zocht. "Ik zie dat ze een wolvenverblijf hebben, wil je daar heen?" Een glimlach verscheen op haar gezicht voor ze hem weer aan keek. "Zeker, maar laten we maar eerst de andere verblijven bekijken." Haar blik gleed nog snel over de kaart heen en haar blik bleef hangen bij een van de eet tentjes die ze hier hadden. "Misschien trakteer ik nog wel op ijs." Sprak ze waarna ze Matt weer terug aan keek. "Als je daar tenminste van houd." Vervolgde ze terwijl de glimlach op haar gezicht bleef. Ze vond het best lief van hem dat hij op zoek was gegaan naar een wolven verblijf. Toch vreemd dat ze die toen ze hier met Tate was over het hoofd had gezien. Normaal was dat altijd het eerste die ze zocht op een bord of plattegrond. Maar toen ze met Tate hier was, was ze alleen al blij dat ze even wat konden doen samen. "Laten we dan maar gaan." sprak ze terwijl ze al wat vooruit liep.

"Ik denk dat ze alleen al gelukkig zijn als ze lekker hun gang kunnen gaan in een grote omgeving." Larina dacht even naar waarna ze Matt weer aan keek. "Misschien heb je gelijk. Als ze een wilde kat in zo'n verblijf stoppen zou die vast niet gelukkig zijn ookal krijgen ze elke dag voedsel." Kwam ze tot een conclusie. Zelf zou ze ook voor vrijheid kiezen dan elke dag eten en vast te zitten terwijl ze bekeken zou worden door mensen. Ze was niemand iemand die zo graag in veel belangstelling stond. Even vond ze het wel leuk. Zolang het maar niet te lang duurde. Ze was nu in elk geval niet zo snel verlegen. Onzeker daar in tegen wel, maar dat wist ze vaak goed te verbergen. Toen ze vroeg of hij ook aan wedstrijden deed was het antwoord nee. "Nee.. Dat is niets voor mij." Ze keek hem weer aan en vroeg zich af waarom het niks voor hem was. Echter besloot ze het maar niet te vragen. "Jammer, ik was graag eens een keer gaan kijken." Bekende ze eerlijk. Ze was echt benieuwd hoe goed hij zou zijn. "En het valt wel mee hoor hoe vermoeiend het is. Als je het eenmaal een beetje kan is het meer leuk dan dat het vermoeiend is." Kort beet ze op haar lip en haalde haar schouders op. "Het lijkt me toch wel vermoeiend hoor." Sprak ze dan toch. "Maar misschien heb je inderdaad gelijk en is het niet zo heel vermoeiend." De glimlach op zijn gezicht zei genoeg toen ze over ijs begon. Dat werd dus ijs kopen. "Ik ben dol op ijs." Ze glimlachte om zijn woorden. "Ik ook." Ze keek voor haar uit naar een moeder met een klein kindje voor ze verder sprak. "Af en toe" Vervolgde ze. Larina hield wel van ijs maar het was niet zo gezond. Het was te ongezond vond ze zelf. "Hoe lang ben je al in Santa Monica?" Kort bleef ze even stil voor ze antwoord gaf. "Sinds Juni, ik ben hier samen met mijn ouders en broertje hier heen verhuist omdat mijn vader een betere baan kreeg aangeboden." Vertelde ze. Kort bleef ze even stil voor ze verder sprak. "En ik ga pas sinds een week of twee naar Monica High." Misschien had ze dat niet moeten zeggen. Dan zou hij vast vragen waarom ze nu pas naar school ging. Ze wou hem niet zeggen dat ze ziek was geweest. "En jij?" Zo probeerde ze de aandacht van haar zelf af te houden. Het duurde niet lang voor ze bij het volgende verblijf waren. Het leek hier aardig rustig. Tot dat ze een panter in een van de bomen zag liggen. "kijk daar ligt er een." Sprak ze terwijl ze naar de boom wees waar de panter in lag.

"Je mag ook een keer mee als ik gewoon ga surfen, als je dat graag wilt." Larina knikte al zonder ook maar echt er over naar te denken. "Dat sla ik zeker niet over." Sprak ze met een glimlach. Ze wou hem niet alleen zien surfen maar ze wou hem ook graag eens een keer weer zien. Ze vond hem aardig. En het leek er op dat hij dat ook echt was in plaats van te doen als of. En als hij haar niet mocht dan zou hij dat waarschijnlijk zeker niet voorstellen dacht ze zo. "Kan ik je misschien ook leren op een board te blijven staan." De glimlach op haar gezicht werd nu alleen maar groter. "Dat lijkt me leuk!" Bekende ze terwijl ze kort op haar lip beet en nu al voor haar zag dat ze er zeker een paar keer vanaf zou vallen. Die kans was gewoon te groot. Ze had er nooit opgestaan en tja het leek haar nog steeds moeilijk maar die zorgen waren weer voor later. Ze wist eigenlijk helemaal niet waarom ze hier nu aandacht. Maar toch vond ze het echt leuk om wat hij had voorgesteld. Al snel was het onderwerp al weer veranderd wat bij hun blijkbaar wel vaak en snel gebeurde. Het was niet echt een probleem eerder wel leuk. Te lang door gaan op iets was helemaal niks. Het werd saai en negen van de tien keer viel het stil. Ze had eerlijk gezegd een hekel aan stiltes ze waren ongemakkelijk en daar hield dus totaal niet van. Maar soms konden stiltes ook gewoon fijn zijn. Maar dat was dan ook meestal weer op andere momenten. "Je vond het vast niet erg om nog een beetje van Santa Monica te ontdekken voordat je naar school moest." Even was Larina bang geweest dat Matt zou gaan vragen waarom ze pas in deze maand naar school ging. Kort beet ze op haar lip en knikte. Eerlijk gezegd haatte ze het om te gaan liegen maar Matt nam zelf maar aan dat ze Santa Monica een beetje wou ontdekken voor ze naar school zou gaan. Ze knikte dan ook maar en keek voor haar uit. "Dat vond ik inderdaad niet erg." Geen goed begin om meteen al te liegen maar dat was haar eigenschuld. "Toch ben ik blij om weer naar school te gaan." Sprak ze waarna ze hem kort aan keek. Al snel ging ze dan ook op hem af. Gewoon omdat ze niet echt wou dat hij meer vragen ging stellen. "Ik? Oh ik ben hier al even.. In November ben ik hier al twee jaar." Ze keek hem tijdens het luisteren aan en knikte. "Dat is lang, bevalt Santa monica je?" Vragend keek ze hem aan voordat ze weer stil stonden. Ze bleef naar het verblijf kijk op zoek naar nog meer panters. Maar blijkbaar hadden ze geen zin om zich te laten zien. Larina besloot dan ook naar die ene panter te kijken en zag al snel dat hij zijn schetsboek er bij pakte. Kort keek ze voor haar uit waarna ze niet kon laten om toch naar zijn teken kunsten te kijken. Ze keek toe hoe hij het dier op papier tekende. "Teken je altijd alle dieren die je ziet.?" Ze bleef naar de schets kijken en vond hem best goed. Toch gleed haar blik weer naar het verblijf. Ze liet haar blik over de planten en bomen gaan en hield haar hoofd iets schreef toen ze dacht dat ze iets zag maar dat was niet het geval. Larina keek even later weer naar Matt en opende haar mond om weer eens iets aan hem te vragen. "Waarom ben je alleen naar de dierentuin gegaan?" Ze dacht in elk geval dat hij alleen was anders had hij de ander nu mooi laten zitten. Dat zou wel heel lullig zijn. Maar dat zou hij vast niet doen. Niemand deed dat, vond ze.

"Mooi! Dan is dat alvast afgesproken." Ze glimlachte om zijn vrolijkheid en glimlachte. Het was nu dus heel duidelijk dat ze elkaar vaker gingen zien. En daar was ze blij om aangezien ze hem echt leek te mogen en hopelijk anders om ook. Kort moest ze denken aan het aankomende Halloween feest. Eigenlijk was ze van plan om er alleen heen te gaan maar misschien kon ze Matt mee vragen als hij wou. Maar nu leek haar nog geen slim idee, het was te vroeg vond ze. Ze kende hem nog maar net. Maar aan de andere kant het duurde nog maar een paar dagen en misschien was het wel slim om het vandaag te gaan doen. Misschien kon ze gewoon beter wachten op het goeie moment en dat was nu niet vond ze. Haar blik gleed weer naar de panter en vertelde hem dat ze blij was ze weer naar school kon. Ze was niet zo'n studie bol, dat zeker niet maar toch. School was ondanks de lessen best oké. Iedereen zat altijd te zeuren dat ze van school af wouden en wouden werken maar werken was totaal niet leuk. Maar moeder vertelde haar vaak hoe graag ze weer terug wou naar school. Het enigste waar je je dan zorgen om hoefde te maken was of je je huiswerk al af had. Dat soort kleine dingen. Als je eenmaal werkte dan had je ook met huur enzo te maken. Maar toch keek ze er naar uit om echt op haar zelf te kunnen wonen, een leuke baan te hebben en misschien ook wel een relatie. Maar je wist maar nooit wat het leven je bracht. Haar blik gleed weer naar Matt toen hij tegen haar sprak. "Ja, Santa Monica bevalt me zeker." Het leek er op alsof er een maar was en die kwam er ook een soort van. Haar blik gleed kort weer naar zijn papier en zag dat hij gewoon verder ging. En dan maar zeggen dat mannen geen twee dingen te gelijk kon. Nouja teken en praten was niet zo moeilijk toch? "Ik pas alleen niet altijd bij de mensen die hier wonen. Ze gaan allemaal ieder weekend uit terwijl ik dan gewoon liever thuis zit om een filmpje te kijken." Zij zelf hield van uitgaan maar dat betekende niet meteen dat ze ieder weekend druk aan het feesten was. "Ik hou wel van uitgaan maar thuis blijven om een film te kijken of wat dan ook is ook leuk. Soms nog leuker dan uitgaan." Sprak ze. Tja niet elke avond was zo geslaagd dat ze dan dus eigenlijk beter thuis had kunnen blijven. Maar die dingen had je nu eenmaal. Het duurde niet lang voor ze weer een vraag stelde. Ze was ook gewoon zo nieuwsgierig, en ze wou graag meer over hem te weten komen en wat was nu de beste manier dan vragen te stellen? "Nee eigenlijk niet.." Kort keek ze hem vragend aan toen hij lachte maar veel aandacht bestede ze er eigenlijk niet aan. "Alleen als ik ze mooi vind, zoals deze panters." Larina knikte begrijpelijk en keek weer van ze weg. "Ze zijn zeker mooi." Haar blik gleed weer over het verblijf heen en bleef uiteindelijk hangen op een wat oudere stel met een meisje. "Dus eigenlijk teken je weinig dieren?" Kwam ze tot de conclusie. Ze kon het ook niet laten om al weer de volgende vraag te stellen. "Nou, ehm.. ik ben hier eigenlijk om een stukje te schrijven over de dierentuin voor in een Lifestyle blad.. Maar dit stuk zou mijn 'sollicitatie' zijn, en eerlijk gezegd ben ik aan het twijfelen of schrijven wat voor mij is." Kort beet ze weer op haar onder lip toen ze besefte dat ze hem eigenlijk afleiden. "Sorry dat ik je van je werk afhou, ik kan wel weg gaan of gewoon mijn mond houden." Al wist ze natuurlijk niet helemaal of dat wel ging lukken. Ze was nu eenmaal iemand die veel kletste zolang het maar niet over haar ging. Natuurlijk kon ze ook wel haar mond houden. Maar als er nou echt een hele lange stilte was had ze echt de neiging om de stilte te verbreken door iets te zeggen. Maar negen van de tien keer wist ze dan toch haar mond te houden. "Maar genoeg over mij. Waarom ben jij hier alleen?" Larina hield zich bedenkelijk stil keek strak voor haar uit. Ze had geen zin om hem te zeggen dat ze zich kut voelde en daarom hier heen was gegaan. Voor afleiding en om alleen te zijn. Misschien moest ze maar zeggen dat ze van de dieren tuin hield. Dat ze al jaren lang er zo vaak mogelijk heen ging. En dat was ook waar. Vroeger waren ze vaak te vinden in een dierentuin. "Ik hou van dierentuinen." Sprak ze enkel, niet echt een uitleg over waarom ze alleen was maar ze hoopte in elk geval dat Matt het goed genoeg vond. Toen ze merkte dat Matt verder liep, volgde ze hem en duurde het niet lang voor ze weer naast hem liep. "Zullen we nu dat ijsje halen?" Ze gaf knikkend antwoord en zocht net zoals hem een op zoek naar een kraam. Nadat ze de hoek om waren zag ze er al snel een staan. "Daar is er een." Sprak ze waarna ze er op af liep. Eenmaal bij de kraam en aan de beurt keek ze Matt aan. "Wat wil je?" Nadat hij zijn bestelling door had gegeven keek ze even op het bord voor ze besloot wat ze wou. "Een aardbei bolletje in een bakje." Vertelde ze tegen de vrouw die er achter stond. Toen ze eenmaal hun ijs hadden pakte ze haar portemonnee en betaalde waarna ze haar bakje en lepeltje pakte. "Zullen we gaan zitten?" Zonder op een antwoord te wachten nam ze al plaats aan een tafeltje en begon langzaam met kleine hapjes aan haar ijs. Een hele tijd was ze stil en staarde ze voor haar uit, ze besloot dat het nu de beste tijd was om het hem te vragen. Ze hoopte in elk geval dat hij al niet iemand had of dat hij haar af zou wijzen. Dat zou haar namelijk totaal niet goed doen. Kort beet ze op haar lip voor ze haar mond open deed om het te vragen. "Matt?" Begon ze waarna ze even stil was en na dacht over hoe ze het beste kon vragen. "Met Halloween is er een feest, van school uit en." Weer zat er een pauze in voor ze verder ging. "Nou ja, ik dacht misschien heb je zin, als je geen zin hebt snap ik het ook helemaal. Maar wat ik wou vragen is of het je leuk lijkt om er samen met mij heen te gaan." Toen het er eindelijk uit was keek ze kort naar haar bakje en na het bolletje die nog niet eens voor de helft gegeten was. Ze kon het beter niet verder op eten dus belande het bakje niet veel later in de prullenbak waarna ze Matt weer aan keek wachtend op zijn antwoord.

"Ik teken vaak mensen." Ze keek hem aan en dacht even na, tja de een hield er meer van om dieren te tekenen en de ander van mensen dacht ze. Ze haalde vervolgens haar schouders op en wou iets zeggen maar voor ze dat kon ging hij verder. "En vooral vrouwen." Ze trok haar wenkbrauw wat op en keek hem aan. Ze wist niet wat ze hier van moest denken. Toch merkte ze het dat hij dit niet vaak vertelde, in elk geval daar leek het op. "Moet ik je nu raar gaan vinden of?" Vroeg ze aarzelend. Ze vroeg zich dan ook af hoe hij ze tekende. Eigenlijk kreeg ze nu een heel verkeerde beeld van hem. Iets waar ze niets aan kon doen. Maar ergens dacht ze dat misschien niet eens wou weten wat hij tekende wanneer hij een vrouw op papier zette. Maar toen hij zijn schetsboek pakte kon ze niet anders kan kijken. In plaats van dat het rare of misschien wel vieze schetsen zouden zijn waren ze gewoon normaal. De vrouwen hadden normale kleding aan, ze glimlachte dan ook wat ongemakkelijk aangezien ze verkeerd over hem gedacht had. Maar ze moest toe geven dat de schetsen van de vrouwen een stuk mooier was dan die van de dieren. Ookal waren die ook niet lelijk. i]"Het is niets raars."[/i] Ze keek weer naar hem op en keek hem kort aan. Net toen ze weer naar het schetsboek wou kijken was die al 'verdwenen'. "Ik dacht echt aan het verkeerde." Bekende ze zacht, niet zeker wetend of ze het wel moest zeggen. "Maar ze zijn stuk voor stuk mooi gemaakt." Complimenteerde ze hem. In de hoop dat ze hem nu niet te veel beledigd had. Ze vertelde hem al snel dat het haar speet dat ze hem van zijn werk hield. Dat meende ze dan ook. Maar hij leek het blijkbaar niet erg te vinden. "Oh nee zo moet je het niet bekijken! Ik had eigenlijk al besloten dat het niks voor mij was voordat we een gesprek begonnen." Aarzelend keek ze hem aan, niet zeker wetend of het echt niet haar schuld was. "Weet je het zeker?" Vroeg ze dan ook aarzelend. "En misschien schrijf je juist wel goed." Ze wou zeker niet iemands droom verpesten en als dat gebeurde door dat ze tegen hem sprak zou ze zo snel mogelijk weg gaan zodat hij door zou kunnen gaan. Natuurlijk zou ze wel eerst zeggen dat ze hem hopelijk nog een keer zou zien maar dat zou nu wel moeten aangezien hij haar zou leren op een board te blijven staan. Het duurde niet lang voor ze een ijs kraam gevonden hadden. Ondanks dat ze niet zo veel zin had bestelde ze toch iets. Wat ze toch wel niet helemaal op zou eten. "Doe mij maar 1 bolletje chocoladeijs." Chocolade ijs was best lekker alleen was het weer zo slecht. Maar als je chocola nam kon je beter puur nemen. Dat was beter dan melk of wit. Het was een tijdje geleden dat ze chocola had gehad. En nu ze er zo aan terug dacht kwam een bekend gevoel van honger bij haar naar boven die ze probeerde te negeren. Ze had haar moeder beloofd om niet toe te geven aan die vreetbuien. En ze had al een paar keer gefaald sinds die belofte, eigenlijk wel vaker dan een paar keer. Elke week was het meestal wel raak. Maar vandaag zou ze het echt vol houden. Al zou ze niks meer eten voor vandaag als dat hielp. Eigenlijk moest ze er nu gewoon niet meer aan denken. Toch keek ze toe hoe Matt aan zijn ijsje begon. Kort keek ze weg voor ze zijn naam zei. Op dat moment keek ze hem weer aan. "Hmm?" Ze begon hem te vragen of hij met haar mee wou, iets wat niet helemaal makkelijk ging. Ze had natuurlijk ook gewoon meteen kunnen vragen in plaats van te zeggen dat ze het begreep als hij dat niet wou en het daarna pas vroeg. Even had ze weg gekeken om het ijsje weg te gooien maar keek ze hem weer terug aan. "Uhm.." Larina slikte bij die woorden en keek weg. Oke dat was duidelijk hij wou het niet. Wat ook heel logies was ze kende hem nog maar net, het was gewoon dom om het te vragen. Wat ongemakkelijk plukte ze aan haar kleren en staarde naar een struik. Ze hoopte dat ze deze afwijzing snel kon vergeten. Ondanks dat ze het wel een soort van had verwacht kwam het toch hard aan. "Ik denk dat ik dan maar heel snel naar de stad moet om een outfit te scoren." Verbaast draaide ze haar hoofd naar hem toe toen hij dat zei. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze realiseerde wat hij nu eenmaal gezegd had. Het was niet echt een ja, maar dit was zeker geen afwijzing. Gelukkig had zij haar outfit al een aantal maanden in de kast hangen. Ze kon zich nog net in houden om hem te vragen of hij het zeker wist. Misschien had ze die 'Hmm' wel verkeerd op gevat. Wel heel erg verkeerd leek het nu. "Leuk," De verbazing was nu ook in haar stem te horen maar de glimlach op haar gezicht werd iets breder. "Dus dan kom ik jou op halen, rond een uur of negen half 10?" Vragend keek ze hem aan. Ze had nu al zin in het Halloween feest.

Larina baalde kort dat ze hem gezegd had dat ze wel aan het verkeerde had gedacht. Gelukkig kon ze het een soort van goed maken door hem een compliment te geven. "Dank je!" Ze glimlachte en keek hem kort aan voor ze weg keek. Ze was in elk geval blij dat ze hem niet te veel beledigd had. Want dat was het dus wel wat ze had gezegd. Ergens vroeg ze zich nu ook wel af waarom ze er zo over gedacht had. Hij leek haar helemaal niet het type die zo iets zou doen. Larina besloot het te vergeten aangezien het er niet meer over ging. Toen Matt met een knik bevestigde dat hij zijn recensie niet af moest schrijven verscheen er een grote glimlach op haar gezicht. Ze wou eerlijk gezegd nu niet dat ze weg ging. Door Matt kon ze even de reden vergeten waarom ze ook al weer naar de dierentuin was gegaan. En vaak was het iemand nooit echt gelukt. Larina was gewoon iemand die een probleem moeilijk op zij kon leggen en vergeten. In elk geval wel als het om haar 'probleem' ging. Daarbij had ze hem ook mee gevraagd naar het feest. Ze wou hem gewoon beter leren kennen en meer tijd met hem doorbrengen. Om eerlijk te zijn was ze van plan geweest om alleen of samen met haar broertje er heen te gaan. Maar dat kon nu natuurlijk niet meer. Toen ze voorstelde om hem op te halen werd het al veranderd. "Ik haal jou wel op!" Larina knikte en glimlachte om zijn woorden. Dat was ook goed natuurlijk. En zo leek het meer op een afspraakje, als dat het ten minste was. Ze had hem misschien dan wel mee gevraagd maar ze had geen idee dit ging om enkel vriendschap. Wat natuurlijk logisch was aangezien ze elkaar net pas kennen. Maar misschien kon het wel meer worden. Ze mocht hem tot nu toe in elk geval heel erg. Maar misschien wou matt alleen vrienden worden. Kort beet ze op haar onder lip. Ze zou wel zien hoe het zou lopen. Misschien werden ze alleen maar vrienden misschien wel meer. Niemand die het nu al kon zeggen. "Om.. half 10 dan?" Larina keek hem aan en knikte. "Is goed, ik verblijf gewoon in de slaapvertrekken" Nadat ze dat had gezegd, zegde ze de kamer nummer en welke verdieping. "Dan lopen we zo langs de wolven, maar daarna moet ik wel echt gaan. Wil niet voor een dichte winkeldeur staan." Matt was dus helemaal niet van plan te gaan. Anders had hij toch wel een kostuum? Of moest hij sowieso nog naar de winkel. Ach wat maakte het uit. Als hij nog naar de winkel zou willen gaan dan moesten ze nu inderdaad langzamer hand gaan. Wel vond ze het leuk dat hij nog even langs de wolven wouden gaan. "Dan kunnen we nu maar beter gaan." Sprak ze met een glimlach. "Of je wilt eerst je ijsje nog op eten." Vervolgde ze snel.