Dance battle?

Een 16 jarig meisje liep rustig naar de Zanzibar. Haar haren hingen losjes onder een capuchon en ze had een losse broek aan. Dit droeg ze vaak als ze ging dansen, vroeger dan. Nu bij het dansen en trainen moest ze het stomme topje, rokje en die stomme pompons dragen. Ze haatte het maar nu kon ze nog eens losgaan. Ze zuchtte even en vergat haar verleden helemaal. Ze keek nieuwsgierig om haar heen en liep rustig naar binnen. Haar ogen glinsterden in de disco lichten en de muziek was erg goed. Ze negeerde iedereen en liep naar het midden van de dansvloer. Ze wilde weer bekend staan om street danseres. Weer aan dance battles meedoen. Meer vrienden maken zoals toen. Zoals de bende van Mike. Ze glimlachtte bij die gedachte en begon al snel met dansen. Ze danstte mooi op het ritme van de muziek. Ze negeerde haar verleden en haar echte karakter. Vaak zei een stemmetje in haar hoofd dat ze niet mocht overdrijven. Maar dit was toch een feestje? Ze grijnsde even en danstte verder. Een kring was al snel gevormd en ze merktte een jongen op. Hij keek haar aan en knikte even tevreden. Ze stopte en keek even diep in zijn ogen. Ze snapte wat hij wilde en knikte. Ze ging achteruit en opende haar dans met een dubbele salto. Ze stopte voor hem en begon alweer met dansen. Even voelde ze de ademhaling van de jongen waardoor ze weer naar achteren schoot en daar begon te dansen. Deze keer had ze wel geluisterd naar het stemmetje dat dingen tegen haar zei. Meer bevelen. Ze lag al snel op de grond waar ze een paar moves maakte. Ze sprong recht en keek strak naar de grond. De jongen klapte in zijn handen net als de rest. Zélie slikte wel even en liep daarna tussen de mensen weer weg. Ze zette haar aan de bar en zuchtte. Nu had ze echt téveel aandacht en wie weet liep het slecht af. Zeker als er een jongen of iemand anders zou komen.

''Hou deze even vast, wil je?'' zei Alain en overhandigde de gitaar aan een blond meisje met een knipoog. Hij had zijn versterker bij de DJ geïnstalleerd, deze stond draadloos in contact met zijn gitaar.
De jongen ging bij het groepje staan wat om de breakdanseres stond en drong zich aan haar op. Ze dacht te begrijpen dat hij een dance battle met haar wilde beginnen, precies zoals Alain had uitgedacht. De jongen trok beide wenkbrauwen op toen ze startte met een dubbele salto, dat lukte hem niet. Rustig bewoog hij zijn hoofd mee op de muziek en zag het meisje mooie danspassen uitvoeren. Pas wanneer ze klaar was kon hij beginnen. De jongen droeg een vest van de Monica Wings, een strakke witte hemd en een reguliere jeans. Met wat show trok Alain zijn vest en hemd uit en ontblootte zijn bovenlichaam en merkte dat het publiek wat begon te klappen. Een lekker gevoel, al kon hij voor geen meter dansen. Er was iets wat hij een stuk beter kon. Alain trok de blauwgekleurde gitaar uit de handen van het meisje, haalde een plectrum uit zijn zak en bewoog zich op de plek waar de danseres net haar pasjes aan het publiek had getoond. Het was zijn beurt om zijn kunsten te tonen. Met een grijns op zijn gezicht begon Alain te spelen.

Zélie keek even rond en merktte de jongen op van de dance battle. Ze grinnikte even en zag dat hij een gitaar nam. Ze bleef nog steeds aan de bar zitten en luisterde naar de muziek. Ze kende het nummer niet maar het klonk echt prachtig. Ze bekeek de jongen even die aan het spelen was. Hij had nu zijn hemd nog steeds uit en dat was best knap. Ze schrok toen ze daaraan dacht en zuchtte. Ze wilde niet toegeven aan het stemmetje. Het was het verkeerde stemmetje dat zei dat hij knap was. Ze beet nerveus op haar lip toen een ander stemmetje zei dat hij misschien juist niet te vertrouwen was. Zélie schudde haar hoofd en luisterde weer naar de mooie muziek die gespeeld werd. Ze bestelde intussen een cola en betaalde hem meteen. Haar ogen glansden door de lichten en ze voelde hoe haar capuchon van haar hoofd afgleed. Ze negeerde het maar en nam een slok van de cola. Het was lekker fris en ze genoot ervan, kon echt deugd doen na zo'n dance battle. Ze grinnikte even bij die gedachte en keek weer naar de jongen. Misschien zou ze na zijn nummer hem wel een complimentje gaan geven, al twijfelde ze eraan om dat te durven. Ze deed niet snel iets en begon ook niet te snel een gesprek met iemand. Maar dit was misschien makkelijker, het stemmetje in haar hoofd zou haar wel helpen toch?

Alain genoot van het geklap toen hij op kwam maar vooral van het gelach, evenals toen het af was gelopen. Zo had hij zijn avond niet gepland, zeker niet! Hij vond dat hij weer eens uit moest gaan en besloot daarop een jongen te bellen waarvan hij wist dat hij deze avond in Zanzibar ging draaien. Van het één kwam het ander en ze hadden afgesproken dat hij een stukje op de gitaar mocht spelen in de club. En zonder iets te hebben afgesproken kwam hij op dit idee toen een meisje duidelijk naar een battle zocht. Het was leuk, geweldig. Voor een aantal seconden kon hij zich op het uitgaan richten zonder zich klote te voelen.
Wanneer Alain klaar was hield hij zijn gitaar met één arm de lucht in om applaus te ontvangen. Dat kreeg hij, maar hij wist dat een overgroot deel van de mensen die stonden te klappen voornamelijk aan het lachen waren over zijn stunt en niet onder de indruk van zijn kwaliteiten waren. Dat deerde hem niet, hij kon gewoon even genieten van de aandacht die hij op deze manier kreeg.

Alain pakte zijn kleding op en liep naar de bar waar hij het meisje had zien plaatsnemen. Als hij in een gitaar battle, zoals die er ook waren, was belandt, zocht je na afloop altijd je tegenstander op. De jongen nam plaats op de kruk, links naast die van de danseres. Hij stak zijn hand op naar de DJ, deze gooide de gitaartas in zijn richting zodat Alain hem behendig kon vangen. De gitaar sloot hij op in de tas en legde deze op de bar, hij kon niet het risico lopen dat deze werd gejat. Alain trok zijn hemd weer aan en liet zijn vest evenals de gitaar op de bar rusten en draaide zich naar de danseres.
''Hey, ik ben Alain...'' zei de jongen die met enkele gebaren de barman duidelijk maakte dat hij een glas cola wilde.

Zélie nam nog een slok van de frisse cola en keek weer naar de jongen die nog aan het spelen was. Ze luisterde rustig en voelde haar weer anders. Bij rust en genot was ze erg stil omdat ze vaak genoot. Maar bij plezier en andere dingen kon ze haar verleden echt helemaal vergeten en echt losgaan. Dat was ook in het begin gebeurd. Nu dacht ze weer even aan het verleden. Ze snoof even en richtte haar blik alweer naar de jongen. Ze glimlachtte even en hoorde opnieuw de vreselijke stemmetjes, alsof er een discussie plaatsvond. Niet kijken Zélie.. Misschien heeft hij slechte bedoelingen. Zélie rolde met haar ogen en werd er gek van. Kijk naar hem.. Hij is knap en nu kan je eens een leuke jongen leren kennen. Laat die kans niet voorbij gaan. Zélie negeerde alles en merktte dat de jongen klaar was. Ze zag dat hij naar haar toe kwam en glimlachtte even vriendelijk naar hem. Ze nam nog een slokje van de cola en hoorde wat hij zei. "Hoi" zei ze vriendelijk en keek hem rustig aan. "Aangenaam Alain.. Mijn naam is Zélie" zei ze daarna en keek hem aan. Haar heldere ogen gleden even over hem heen. Ze keek even rond en luisterde weer naar de muziek die gedraait werd. Ze richtte haar blik en aandacht weer volledig op Alain. Ze was benieuwd of hij ook op haar school zat. Al was hij vast wel wat ouder dan haar. Ze dacht even aan haar broer maar schudde de gedachte weg om haar weer te concentreren. Ze wilde niet weer onzeker en verlegen gaan doen.

Brits? Ze had een Brits accent, één van die scholieren uit London of waar? Het verbaasde Alain enigszins, hij had altijd het vermoeden dat slechts in California meiden er goed uitzagen. Hij is wel eens in Phoenix geweest, daar waren de meiden toch duidelijk minder.
De gitarist nam een slok van zijn cola en knikte, Zélie was een ongebruikelijke naam. Maar had haar charmes.
''Je kan goed dansen.'' zei Alain en tuurde wat in zijn glas, de gedachte dat hij hier eigenlijk helemaal niet moest wezen begon de overhand te krijgen in zijn gedachte. Het meisje van het gala begon al weer de overhand te nemen, weer begon zij in Alain zijn hoofd te stampen. Hij wilde bij haar zijn, niet bij één van de vele meisjes. Zélie zag er lief uit, ze zou perfect in het rijtje passen met vele meisjes. Ruby was niet lief, ze was niet één van de vele, ze was anders. Toch wilde Alain niemand anders terwijl dat toch één van de weinige meiden was die hem niet zag zitten. Zijn maag krampte ineen, hij had geen zin meer om te blijven. Hij had geen zin meer om een poging te wagen om vannacht niet wéér alleen te liggen. Alain had zin om terug te gaan naar zijn kamer.
''Ik moet gaan...'' zei de jongen kortaf, pakte zijn gitaar en vest van de bar en gaf nog een knipoog aan Zélie mee. Uit zijn broek haalde hij wat muntgeld die hij op de bar achterliet en liep vervolgens richting de uitgang.

Zélie keek even rond maar keek alweer naar de jongen. Hij zei dat ze goed kon dansen en zacht knikte ze. Een glimlach sierde haar lippen door het compliment. "Dankje.. Ik doe het al best lang" zei ze vriendelijk en keek hem in de ogen. Ze slikte even en schudde snel haar hoofd. Ze wilde niet toegeven aan het stemmetje in haar hoofd. Niet nu. Ze beet op haar lip en keek hem weer aan. "Jij kon dan weer mooi gitaar spelen.. Het was echt prachtig" zei ze vriendelijk en keek hem aan. Ze glimlachtte nog steeds en dronk haar cola op. Ze luisterde nog naar wat muziek en schrok op toen hij weer wat zei. Hij was kortaf en stond snel recht. Zélie keek hem na en zuchtte even. Had ze iets verkeerds gedaan ofzo? Ze keek even naar de grond en stond op. Ze had nu echt geen zin meer om nog te blijven. Ze keek even naar de dansers en liep dan naar buiten. Het was al laat en best donker. Ze zuchtte even en keek kort rond. Ze had echt geen zin meer om te blijven. Ze keek even op haar GSM naar het uur en liep daarna naar de school. Daar waar de liefste jongen/kamergenoot op haar vast aan het wachten was.