It was an accident!

De hitte in Santa Monica voelde zoals altijd heerlijk aan. Terwijl het meisje over de drukke winkelstraat liep richting het café waar ze had afgesproken met Ty, genoot ze enorm van de vrolijke, drukke maar fantastische sfeer in de stad. Emilie droeg een kort licht jeansshortje en een los wit topje met print. Haar oorbellen en ketting schitterden in het zonlicht. Haar weg vervolgend, lette het meisje op de etalages in de straat. Ze was al gaan shoppen onlangs en de collecties in de winkels bleken niet veranderd. Een geruststelling voor haar want ze wilde op tijd zijn op de plaats van afspraak, nieuwe items zouden haar lichtelijk tegenhouden.
Toch ging het de laatste tijd echt super tussen Emilie en Ty. Het meisje was gelukkig als ze de jongen zag en andersom leek dat ook zo. Naar haar gevoel zouden ze potentieel hebben om heel hun leven of toch een hele lange tijd samen te blijven. Daarom smachtte ze de laatste tijd ook naar meer, maar ze durfde de jongen niet aan te spreken hierover. Misschien wilde hij helemaal niet alles naar ’t volgende niveau gooien met haar en zoals altijd beschermde het meisje liever zichzelf dan een afgang te lijden. Zelf vond ze dat ze allebei op een leeftijd gekomen waren waarop ze best konden overwegen om misschien alles een beetje serieuzer te nemen. Waarom ook niet? Ze miste de jongen vaak, omdat hun band zo sterk was. En soms, op drukke dagen, was het ’s avonds gewoon niet mogelijk om elkaar nog te zien, wat haar frustreerde. Maar ergens wilde ze niet toegeven dat ze zich zo voelde, alweer om zichzelf te beschermen. Zolang de jongen er geen woord over zou reppen, zou zij zich ook stilhouden.
Haar gebruinde huid mispaste niet in de omgeving en omdat ze in gedachten was verzonken, had ze niet door dat ze al bij ’t café was aangekomen ondertussen. Haar ogen leken net open te gaan en met een knal liep ze tegen een ober die allemaal drankjes over zich heen kreeg. Verdorie. Haar onhandigheid toch! Het meisje excuseerde zich uitgebreid en probeerde de man te helpen met het oprapen van al ’t glas en het afkuisen van zijn outfit, maar die weigerde furieus en begon aan een tirade aan scheldwoorden die hij naar haar hoofd gooide, terwijl het meisje verbouwereerd en met open mond hem aanstaarde, het meisje wist niet wat ze moest zeggen..
[&Ty]

Een gevoel van ongeduld had hem deze ochtend bekropen, wat er in had geresulteerd dat hij nu een kwartier te vroeg al op hun meetingpoint was. Haasten was niet iets wat hem gewoon was, maar deze ochtend was hij de deur haast uitgevlogen. Normaal voorkwam een arrogante overtuiging in zijn hoofd de gedachte dat te laat komen erg was, mensen pastten zich maar aan zíjn tempo aan. Het vooruitzicht om Emilie weer te zien maakte hem echter de deur uit racen. Had ze toch weer een positief effect op hem gehad, bedacht hij geamuseerd. Met een enigszins ongedurige uitdrukking op zijn gezicht baande hij zich een weg tussen de tafeltjes door. Ze waren duidelijk niet de enigen die van het mooie weer wilden genieten op het terras. Uiteindelijk maakte hij het zich gemakkelijk in een stoel aan een nog leeg tafeltje. Hij woelde even met zijn hand door zijn haar, maar hij slaagde er niet in het te fatsoeneren. Ergens maakte het hem ook niet uit; meisjes hadden hem er vaak genoeg van verzekerd dat zijn out of bed look hem sexy stond.

De gedachte dat hij zijn meisje bijna weer zou zien was genoeg om hem een kwartier lang geduldig te laten wachten. Ondertussen de inwoners van Santa Monica bekijkend. Zijn aandacht werd getrokken door twee jongens die langs liepen die hij herkende van Monica High. Ze hadden twee jaar onder hem gezeten, maar hij kende ze van het football team. Vriendelijke wuifde hij naar hen. Zijn blik werd van hen afgetrokken door het geluid van rinkelend glas en een hoop gevloek dat zijn oren bereikte. Zijn -en die van de rest van het terras- ogen draaiden naar het geluid toe, waar er een interessant tafereel gaande was. Een prachtige brunette stond verschrikt een ontzette ober te helpen. De arme ober zat onder de drankjes en stond temidden van uiteengespatte glazen. Ty schudde licht zijn hoofd, het zou Emilie ook weer niet gebeuren.. De situatie had hem doen lachen, mits de ober zijn woede niet over Emilie heenstortte. Met vernauwde ogen sprong hij op zijn uit stoel en beende op zijn meisje af. "Goed gedaan Em," begroette hij haar, waarna hij een kus op haar wang drukte en haar iets achter hem duwde met zijn arm. Een strenge blik verscheen in zijn ogen toen hij zich op de ober richtte. "Uiteraard deed ze het niet expres én ze heeft haar excuses aangeboden. Mocht je nog iets kwijt willen, dan kun je nu bij mij terecht. Maar staat het me niet aan, dan weet ik in drie tellen je baas te vinden," sprak hij op dreigende toon. Alsof Ty iemand zo tegen Emilie liet praten. Nee, dan kwam de macho in hem naar boven. Ty voelde zich niet alleen heel wat, maar was op dit moment ook zeker de sterkere. De ober keek hem vernietigend aan, maar droop daarna af. "De lafaard," mompelde Tyler hoofdschuddend. Vervolgens draaide hij zich om naar Emilie en drukte een kus op haar lippen. "Goedemiddag schoonheid," zei hij vervolgens liefdevol. Hij was zich wel bewust van de vele ogen die nog op hen gericht waren, maar stoorde zich er niet aan.

Onzeker als ze was, liet het meisje over zich heen lopen. Het was allemaal haar fout, hij had gelijk. Toen ze met een pruillipje gewoon alle scheldwoorden ontving, voelde ze plots een kus op haar wang, het meisje werd wat naar achteren geduwd. Ty! Goed gedaan.. Ugh, dit gaat ze nog lang mogen horen. Maar ze was enorm blij om hem te zien en zijn timing was perféct. Ze hield ervan dat de jongen voor haar opkwam en voelde zich meteen een stukje sterker. Opnieuw hield ze haar hoofd meer rechtop en duwde haar schouders naar achteren. Ze was zelfzekerder met Ty aan haar zijde. Met een triomfantelijk lachje keek ze de ober na toen hij wegging, waarna ze Ty meteen een kus op zijn lippen drukte, iets wat hij op datzelfde moment ook wilde doen. "Bedankt liefje, je bent mijn held." ze glimlachte verliefd naar hem en streelde hem even over zijn bovenarm. Als Ty bij haar was, konden de ogen op haar rug haar niets schelen. Ze voelde zich zo zelfzeker en ze was enorm trots op Ty, ze wist dat er veel mensen waren die jaloers waren op haar.
"Zullen we misschien ergens anders gaan zitten? 't Café hier naast misschien? Daar hebben ze trouwens lekkere cocktails, dat was ik vergeten. En daar zijn ze wél vriendelijk." Die laatste woorden sprak ze extra luid genoeg uit aangezien de boze ober langs hen liep. Alsof ze een klein kind was, zou ze nu heel graag haar tong uitsteken, maar aangezien dat niet aangewezen was, deed ze dat niet. Zonder dat ze het zelf door had, had ze Tylers hand vastgenomen. Haar lichaam hunkerde naar aanraking en affectie van de jongen, zoals altijd, ook als ze niét bij hem was. Het meisje keek de jongen schattig aan. Er vanuit gaande dat haar idee om naar het café ernaast te gaan, goed was, trok ze de jongen mee naar de zaak ernaast. Een tafeltje was nog vrij. Emilie zette  zich neer en sloeg haar ene been over het andere. "Hoe gaat het met mijn prins? Wat heb ik je toch weer gemist joh.." Terwijl ze nadacht over haar faal daarnet, draaide ze even kort met haar ogen. Dit kon ook alleen maar haar overkomen.

Aan het triomfantelijke lachje op Emilie haar gezicht te zien was ze blij geweest met hoe hij tussen beiden was gekomen. Als een echte heer kwam hij op voor zijn meisje, met plezier. Ze wist hem breed te laten glimlachen door hem held te noemen. Zijn ego was niet moeilijk te strelen. De simpele aanraking die haar woorden vergezelde deed hem verlangen naar meer. Maar er was een place and time for everything.. Instemmend knikte hij, een café met beter personeel leek hem een erg goed idee. "Ah ja, cocktails," reageerde hij goedkeurend. Al had hij het niet gewild, tegen haar lieve gezichtje had hij geen nee kunnen zeggen. Wat ze ook zou willen, hij zou het haar geven. Hij vlocht zijn hand in de hare en glimlachte liefdevol naar haar. Gehoorzaam liet hij zich meetrekken naar het café waar ze haar zinnen op had gezet. Hij grinnikte zachtjes in zichzelf toen hij dacht aan haar klunzige actie. Emilie vond een vrije tafel en zette zich neer, waarop hij haar voorbeeld volgde. Een jongensachtige grijns flikkerde even over zijn gelaat toen ze hem prins noemde. "Goed, maar ben druk geweest," antwoordde hij haar vraag. Zijn dagen zaten volgeplakt met vanalles en nog wat tegenwoordig. Hij was veel bij vrienden, maar had daarnaast ook nog allemaal dingen gaande in zijn leven. Vrije uurtjes waren zeldzaam geworden. "ik heb jou ook gemist babe." Even keek hij haar bedenkelijk aan. "Ik zie je veel te weinig nu we allebei druk zijn met onze eigen dingen," sprak hij vervolgens zijn ontevredenheid uit. Zijn ogen bleven op Emilie gericht, maar zijn gedachten dwaalden af. Hij voelde al langere tijd ontevredenheid over hun tijd apart. Soms zag hij haar meerdere dagen achtereen niet, of maar heel weinig. Zijn ouders hadden aangeboden iets groters voor hem te kopen hier in Santa Monica. Er waren genoeg opties voor hem en Emilie, maar hij wist niet zeker of hij die stap durfde te zeggen. Hun relatie was ook lang niet drama free geweest altijd.. "Wat heb jij allemaal uitgevoerd de afgelopen dagen?" vroeg hij geïnteresseerd toen hij zijn aandacht er weer bij had.

Hij was druk geweest. Dat had ze gemerkt. Als zij een keer vrij was, was hij dat weer niet en wanneer hij dan vrij was, dan was zij dat weer niet. Het was niet fijn natuurlijk, helemaal niet. Maar hoe ze dat ooit zouden veranderen.. Ja, dat kon, maar was dat niet zo'n grote beslissing waarbij je verschillende zaken echt in orde moet hebben? Het was niet zoals hier op kamers te zitten, het was anders. Je kreeg allebei veel meer verantwoordelijkheden en je moest op elkaar kunnen bouwen. Ze vertrouwde Ty, dat wel, maar lukte het wel om zoveel verantwoordelijkheden op hen af te laten komen? Ze wist het niet. En ach, waarom dacht ze daar nu eigenlijk aan? Zich geen zorgen maken over de toekomst, dat moet ze doen. Het meisje keek op en glimlachte even toen bleek dat hij haar ook gemist had.  En alsof hij haar gedachten had gelezen voor een stuk, uitte hij zijn ontevredenheid over het 'elkaar weinig zien'. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Dat hij haar 'veel te weinig' zag, voelde goed voor een stuk: de jongen verlangde er duidelijk nog steeds naar om haar te zien, dat was opnieuw een bevestiging voor wat zij voor hem voelde. "Tja, druk zijn met onze eigen dingen.. 'Ons' schiet soms een beetje over he liefje? I know.." Het meisje wilde net haar woorden vervolgen toen de kelner hen onderbrak. Wat ze wilden drinken? Voor haar was die keuze natuurlijk vrij gemakkelijk: ze bestelde meteen een witte Martini. Vervolgens liet ze Ty bestellen waarna ze verder ging met haar uitleg. "Ik vind het druk zijn allemaal wel leuk enzo, maar ik zou er soms mijn leven voor geven om je naast me te hebben liggen als ik zo laat thuis kom. Ik vind het fijn om naar je te verlangen, maar soms kwelt het me wel." biechtte ze op, waarna ze een glimlach op haar gezicht toverde. "Gelukkig zie je zo wel niet al te veel van mijn onhandige stoten.. Geloof me, je hebt echt nog niets gezien.." Toen hij vroeg wat zij gedaan had afgelopen dagen, haalde ze haar schouders even op. "Ik ben momenteel erg druk voor school bezig, veel presentaties en opdrachten die af moeten. Daarnaast nog wat tijd maken voor de vrienden en ja, dan schiet jij er een beetje over, niet omdat ik je niet wil zien, maar omdat ik weet dat je bij me blijft.."

Hij knikte instemmend, ze waren beiden ook gewoon druk met hun eigen leven. Zijn maten hadden hem al genoeg shit gegeven toen hij weer in een relatie raakte. Ze vonden de onverantwoordelijke losgeslagen versie van hem altijd wat vermakelijker. Nu hield hij ze tevreden door nog steeds genoeg tijd met ze door te brengen. Hij wilde ook niet dat koppel worden dat niks meer zonder de ander kon. Dat zou niet alleen verstikkend zijn voor hem, maar dat zouden zijn vrienden ook niet echt waarderen. Gelukkig mochten ze Emilie wel allemaal graag. Ty wist ook dat een aantal van zijn vrienden best jaloers was en hij gaf ze groot gelijk. Hij onderdrukte de trotse glimlach die opkwam toen hij dacht aan hoe gewild zijn meisje was. Verstoord keek hij even naar de kelner, nadenkend zweeg hij een aantal tellen. Vervolgens meldde hij de kelner dat hij wel een Whiskey Sour lustte. Elk woord dat over haar lippen kwam liet hij tot zich doordringen. Er schemerde wel enigszins hetzelfde idee dat hij had gehad in door. "Precies, ik zou je het liefste elke nacht in mijn bed hebben," reageerde hij met een ondeugende grijns. Hij lachte toen ze over haar onhandigheid begon en schudde zijn hoofd, "Nee Em, dat is één van de redenen dat ik van je hou," zei hij vervolgens met een lieve glimlach. Haar klunzigheid was zo onwijs schattig. Genietend van het zonnetje sloot hij even zijn ogen en zakte iets gemakkelijker in zijn stoel. Ondertussen luisterde hij naar Emilie haar antwoord op zijn vraag. Bij haar laatste woorden openende hij zijn ogen weer. Met een lichtelijk geamuseerde blik keek hij haar aan. "Omdat ik bij je blijf? Ik heb ook zo mijn aandacht nodig baby," sprak hij haar tegen. Het was vergezocht maar hij vroeg zich af bij wat Emilie nog meer zou denken dat ze wel bij haar zou blijven. Een jaloerse en onzekere gedachte die hij zo snel mogelijk probeerde te verdringen. Deze gedachte sprak hij ook maar niet uit, hij wist dat ze het niet zo bedoeld had. "Maar veel school dus, verschrikkelijk," zei hij tenslotte om niet langer op verkeerde onderwerpen verder te gaan.

Toen hij ondeugend sprak dat hij haar liefst elke nacht in zijn bed zou willen hebben, sloeg ze haar ogen glimlachend neer en beet op haar lip. Ja, over hun seksleven viel alleszins niet te klagen. Het was haast alsof ze zo op elkaar afgesteld zijn, dat ze beiden perfect weten wat de ander wilt. Dat was natuurlijk geweldig, want het meisje voelde zich, als ze uit lag te rusten met haar hoofd op zijn schouder en zijn arm om haar heen best wel voldaan. Het was passie, dat was het juiste woord. Passie die voortkwam uit wat ze voor elkaar voelden. Natuurlijk wilde ze dat best wel elke nacht, maar dat hoéfde voor haar niet. Gewoon bij hem zijn zou al erg veel goedmaken. Haar onhandigheid één van de redenen dat hij van haar hield? Laat me niet lachen.., mompelde haar onderbewustzijn, maar het meisje had geleerd dat weg te duwen en zijn woorden gewoon te aanvaarden. "Wat fijn dat je ervan houdt dat ik drank over andere jongens heen gooi, liefje." het meisje kon het ironische toontje in haar stem niet onderdrukken en grijnsde even breed. Vlak na haar laatste woorden over dat hij bij haar zou blijven, had ze even kort zichzelf kunnen slaan, wat kwam dat er bijna gemeen uit, zeg. Ze haatte het dat ze soms gevoelens verkeerd kon uitdrukken. Opgelucht glimlachte Emilie toch toen ze merkte dat Ty het niet echt erg vond, maar wel subtiel duidelijk maakte dat het eigenlijk niet zo hoorde. Verontschuldigend glimlachte ze even, waarna Ty het over een andere boeg gooide. School? Juist ja. "Ja niet normaal schatje, ik vrees dat ik hoe langer zelfs hoe minder tijd vrij ga hebben. 't Is erg druk..", een oprechte sombere blik verscheen in haar ogen. Ze deed haar richting enorm graag maar ze wilde niet dat dat ten koste ging van haar privéleven, en dan vooral van Ty. Maar 't ging gewoon niet anders, ze moest werken om erdoor te zijn, no matter what. Kort toonde ze een glimlachje op haar gezicht terwijl ze naar hem keek en haar hand zachtjes op zijn wang legde. "Ik mis je vaak." gaf ze toe, waarna ze hem een lief kusje wilde geven, maar de kelner die zijn keel schraapte, kwam ertussen. Lichtelijk geïrriteerd en ook wat betrapt, liet Emilie haar hand zakken en gaf de jongen plaats om de drankjes te zetten. Toen hij weg was en het juiste moment voorbij was volgens Emilie, zuchtte ze even en keek de jongen aan. "Waar is de tijd dat we beiden alle tijd van de wereld hadden?!" kloeg ze, waarna ze een slokje van haar martini nam.

Nog minder vrije tijd? Afkeurend schudde hij zijn hoofd. Als de tijd die ze samen zouden zijn nog minder zou worden dan zou dat niet goed zijn voor hun relatie. Ze moesten er tegenwoordig dan wel meer moeite voor doen, maar hun relatie stond nu nog sterk. Soms verbaasde het hem dat hij het zo lang wist vol te houden met Emilie. De relatie had hem in een positieve zin veranderd, hij was volwassener geworden, verstandiger. Hij dacht iets minder alleen aan zichzelf. Aan de sombere blik in Emilie haar bruine ogen te zien was zij er net zo min over te spreken. Een verandering moest er duidelijk komen, hij haatte het die blik in haar ogen te zien. "Ik jou ook Em," antwoordde hij afwezig. In zijn hoofd ging hij de opties langs. Na haar korte aanraking sloot hij haar hand in de zijne en kneep er zachtjes in. Het drong maar half tot hem door dat de kelner hun drankjes kwam brengen. Toen hij wegliep knikte hij vaagjes naar de kelner. Ty haalde zijn schouders op en uitte een diepe zucht. "Soms verlang ik er nog wel eens naar terug," biechtte hij op, "verklaar me voor gek, maar ik heb genoten van mijn high school tijd." Zijn hand sloot zich om zijn glas en hij hief het kort in de lucht als proost en zette het toen aan zijn lippen. Na een aantal slokken van de drank -die hem jaren geleden een brandend gevoel in de keel had gegeven, maar hij nu dronk als cola- zette hij het glas weer op tafel. "Ach moet je mij nou horen. Ik leef nog steeds een heerlijk leven, no worries," zei hij vervolgens op een vrolijke toon. Het was waar, hij deed nog steeds waar hij zin in had. "Ik zie er nog steeds uit als een jonge god," grijnzend keek hij Emilie aan. Vervolgens nam hij nog een slok van zijn drankje. "We komen er wel uit hoor sexy," zei hij vervolgens vastberaden, met glimlach rond zijn lippen.

Hij miste haar ook, en dat voelde langs de ene kant fijn aan, maar aan de andere kant was het best wel een bummer. Het kon gewoon niet goed zijn voor hun relatie dat ze elkaar amper zagen. Natuurlijk was het leuk om elke keer uit te kunnen kijken naar een gezellige date of een nachtje samen slapen, maar het zou zo niet moeten zijn. Hij kneep in haar hand en het meisje voelde zich zo meteen een stuk rustiger. Hun relatie zou niet zomaar kapot gaan, maar ze zouden iets moeten inlassen of er iets op moeten vinden, zodat ze elkaar meer zouden zien. Ach, ze kwamen er wel uit. Vervolgens sprak Ty de woorden die zij al een tijd geleden wilde zeggen, namelijk dat hij terug verlangde naar hun tijd vroeger. Gewoon, bakken vol tijd, bijna niets te hoeven doen voor school en jezelf alles te kunnen permiteren. Nu echter, was alles anders. Zelf had ze de woorden nog niet uit durven spreken, bang om uitgelachen te worden. Kort zuchtte ze, terwijl ze toekeek hoe hij een paar slokken drank naar binnen werkte. Ja, ze leefden nog steeds een heerlijk leven, allebei, hij zag er nog altijd ui als een jonge god, true. Ze kwamen er wel uit, volgens hem. Aarzelend knikte het meisje. "Toch zou ik het fijner vinden als ik je wat meer zag, hoewel ik niet hebberig wil overkomen.. Het is moeilijk om toe te geven, maar ik denk dat we te weinig tijd aan elkaar spenderen." Haar woorden konden op verschillende manieren verkeerd overkomen, daar was ze zich duidelijk van bewust, maar dat was altijd zo bij het meisje en als de jongen haar een beetje kende, zou hij wel weten wat ze bedoelde. "Ik hou van je, Ty, maar we moeten iets zoeken waardoor we elkaar meer zien." Opnieuw dronk het meisje van haar drankje, waarna ze even opkeek toen twee spelende kinderen met ingebeelde zwaarden een duel aangingen vlak bij hun tafeltje. "Maar goed, maakt niet uit. We zullen gewoon genieten van de weinige momenten die we samen hebben, liefje." Ze glimlachte even liefjes en richtte haar blik op haar drankje, dat ze weer neergezet had. Goed, dit onderwerp was voor haar bijlange niet afgerond, maar ze besloot het even te laten rusten. Ty leek alleszins haar subtiele hints niet te ontvangen.

Ze wilde niet hebberig overkomen, maar in zijn ogen kon ze haar verlangens niet genoeg uitspreken. Het bevestigde voor hem alleen maar dat die sterke gevoelens wederzijds waren. Het liefste had hij haar de hele dag alleen voor hemzelf. Misschien was dat hebberig, maar hij bestempelde het als verloren romanticus gewoon als sterke liefde. Bedenkend keek hij haar aan, in zijn oren kwam het over alsof ze eigenlijk gewoon vond dat er iets móest veranderen. Alsof het niet meer werkte voor haar. Terwijl hij nog nadacht over haar woorden -dat ze iets moesten bedenken- leek zij het onderwerp al weer af te sluiten. Even verscheen er een beteuterde blik op zijn gezicht. Zijn lichte kijk op de zaak en zijn glimlach hadden niet aanstekelijk gewerkt. Hij wilde niet dat ze het gevoel had dat ze maar genoegen moest nemen met wat ze had, terwijl ze eigenlijk meer wilde. Tyler wilde dat zijn meisje alles had wat haar hartje begeerde en haar hart begeerde hem. Hij sloeg zijn benen over elkaar en liet zijn handen op zijn schoot vallen. Zijn blik en gedachten dwaalden even af. In zijn hoofd probeerde hij een oplossing te formuleren, maar alles leidde naar één ding. "Nah, we hoeven nergens genoegen mee te nemen Em, we kunnen hier best iets voor maken," sprak hij haar tegen. Zijn serieuze blik zocht de hare op. "Ik heb het laatst met mijn ouders nog gehad over een nieuwe plek om te wonen. We kunnen samen iets zoeken?" vroeg hij, met zijn ogen strak op haar gezicht gericht om haar reactie te kunnen peilen. Sommigen zouden het misschien onzelfstandig vinden dat zijn ouders het voor hem betaalden, maar voor hem was het normaal. Ook voor de cultuur waar zijn ouders in leefden. Ze hadden nou eenmaal veel geld en wilden het beste voor hun zoon. "Een mooie condo, studio of appartement. What do you say babe?" voegde hij er nog aan toe, terwijl hij haar afwachtend aan bleef kijken. Zijn mondhoeken omhoog gekruld bij het idee dat ze misschien samen zouden gaan wonen.

Terwijl het meisje bezig was met zich neer te leggen bij het feit dat het zo zou blijven, met hun drukke levens, merkte ze niet eens dat Ty's gezichtsuitdrukking bewees dat dat niet hoefde. Emilie nam een paar slokjes van haar drankje en keek even rond, waarna haar aandacht weer naar hem toe werd getrokken. Zijn serieuze blik kreeg haast meteen haar aandacht. Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden. Het meisje fronste even nieuwsgierig toen hij zei dat ze hier best iets voor konden maken. Opnieuw spitste ze haar oren. Zijn volgende woorden klonken haar als muziek in de oren, maar de muziek had tijd nodig om door te dringen. Aan haar ogen zag je hoe ze druk zijn woorden overliep in gedachten. Ook een sprankeltje hoop en een stuk ongeloof was te zien in haar blik. Ze wendde haar blik even af en beet nadenkend op haar onderlip. Zijn volgend voorstel bereikte haar, maar toch bleef het even stil. Vervolgens keek het meisje de jongen aan en de blik in haar ogen leek meer te zeggen dan duizend woorden: haar ogen blonken, glinsterden haast - dit zou ze wel zien zitten! Hoop, opluchting, enthousiasme.. Haar mondhoeken krulden omhoog en het meisje schudde haar hoofd vol ongeloof. "Ik durfde niet te hopen dat je dit zou voorstellen, maar Ty.. Ik voél dat we dit kunnen.. Ik wil dat we dit kunnen. We hebben het nodig, het is tijd." Het meisje nam zijn hand enthousiast vast en schoof wat dichter naar hem toe. "Ik betaal mee. We doen dit samen." Het meisje sloeg haar ogen even neer, proberend om haar enthousiasme een beetje te verdringen aangezien dit misschien een wat overdreven reactie was. Ze moest even op haar tong bijten om zich wat in te houden maar richtte haar blik dan weer op hem. Heel serieus keek ze hem aan. "Als we ons eigen stekje hebben, moet je me wel één ding beloven." Ze liet haar blik diep tot hem doordringen. Een speelse glimlach verraadde het minder serieuze vervolg van haar woorden. "Ik mag een hond. Ik beloof je dat ik elke dag met hem ga wandelen en hem heel goed zal verzorgen" Haast kinderlijk keek ze hem aan, stak haar twee vingers in haar mond, beet erop en hield ze zwerend omhoog. Het geluk en enthousiasme was in de ogen van het meisje te lezen. "Ik kan haast niet wachten om iets te zoeken. Tenminste, als jij dit even goed ziet zitten als mij..?"

Langzaam zag hij de uitdrukking op haar perfecte gezichtje veranderen. Haar blik veranderde van ongeloof naar puur geluk. Opgelucht haalde Ty adem en tevreden grijnsde hij naar haar. Een meer perfecte reactie had hij zich niet kunnen voorstellen. Enthousiast knikte hij toen ze haar vertrouwen in zijn plan uitsprak, hij was het er volledig mee eens. Wijselijk negeerde hij echter haar opmerking over het geld gedeelte, hij gaf alleen een vage knik. Dat zou nog leuk worden, aangezien hij niet van plan was haar geld te laten inleggen. Natuurlijk zou dit nog vele discussies opleveren, ze was zo ongelofelijk eigenwijs en trots soms. "We doen dit samen ja," reageerde hij enkel op het laatste stuk van haar opmerking. Het gedeelte waar hij het wel mee eens was. Hij ging iets rechter op zitten en sloot zijn vrije hand weer om zijn glas heen. Zijn hand met glas bleef even in de lucht steken toen Emilie een serieuze toon opzette. Zijn wenkbrauwen resen verwachtingsvol, maar een achterdochtige blik verscheen in zijn ogen toen hij haar speelse glimlach zag. Wat was ze nou weer van plan? Hij lachte vrolijk toen ze haar wens uitsprak. "Misschien als je heel lief bent Em," zei hij vervolgens nog nagrinnekend. "Misschien wel een goed idee, kan die je beschermen als ik er niet ben." Het was fijn om te zien hoe haar stemming veranderd was. Misschien had ze al langer hier op zitten wachten, maar had hij de tekenen gemist. Dat zou niet de eerste keer zijn. "Tuurlijk tuurlijk. Anders had ik het niet voorgesteld. Ik had alleen nooit gedacht dat ik nu al met een meisje samen zou gaan wonen. Ik bedoel, ik heb maanden met Ayanna gewoond en met Charlene, maar dit is toch anders. Dat was gewoon op kamers, dit is zo, zo volwassen," antwoordde hij. Terwijl hij in gedachten verzonk woelde hij door zijn haar. Ja dat waren beide goede periodes geweest. In die tijd was hij zo verliefd op Ayanna. Charlene was een friend with benefits geweest, maar ook dat was een hele leuke tijd geweest. "Weer een nieuw hoofdstuk in onze relatie," zei hij glimlachend, waarna hij zijn glas weer hief en een proostend gebaar maakte. "Zo fucking volwassen," zei hij terwijl hij ongelovig zijn hoofd schudde.

Dat hij enkel op het laatste deel van haar woorden 'we doen dit samen ja' reageerde had het meisje in haar enthousiasme niet eens opgemerkt. Toen hij eerst enkel met een 'misschien' reageerde op haar vraagje echter, trok ze al een pruillipje. Gelukkig volgden zijn andere woorden al snel. "Natuurlijk zal die mij beschermen als jij er niet bent! Toch geweldig handig!", riep ze haast uit waarna ze schrok van de luidheid van haar stem en even rond zich heen keek, waarna ze haar stemgeluid verlaagde. "Ik kan haast niet wachten." mompelde ze zachtjes. Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden terwijl ze zijn hand losliet en haar glas leegdronk. Toestemmend knikte ze tijdens zijn woorden. Dit was inderdaad zo volwassen. Niet gewoon verblijven op kamers waar alles binnen handbereik was, nee. Echt je rekeningen zelf gaan betalen, alle maatschappijen regelen, winkelen, elke dag voor eten zorgen of gaan eten, poetsen, alles. Het meisje moest toegeven: de tijd was voor haar wel aangekomen om zich te settelen, dat gevoel had ze al eerder gehad. Ze wilde wel volwassen worden, ze wilde aan een volgend deel van haar leven beginnen, al wist ze niet of hij daar ook aan toe was, maar zo te zien wel. Een nieuw hoofdstuk? "Dat klopt. Maar een fijn hoofdstuk wel, denk ik." de glimlach op haar gezicht zou bemoedigend overkomen, aangezien ze volledig achter het idee stond. Liefst wilde ze gewoon meteen rechtspringen en naar één of ander bureau al iets gaan zoeken, maar ze sloeg haar benen over elkaar. Nee, niets overhaasten, Em. Het meisje keek de jongen ietwat ongeduldig aan, waarna ze weer verschoof en goed ging zitten. Vervolgens stond ze toch plots op. "Wandelen we anders een stukje? Ik ben 't zitten beu." Emilie liep langs de jongen heen, liet haar hand van zijn ene schouder naar de andere glijden en gaf hem een vluchtig kusje op zijn wang. "Ik zie je zo wel!" grijnsde ze, waarna ze tussen de tafeltjes door naar het stadsplein wandelde. Daar wachtte ze op hem, helemaal vergetend dat ze de rekening nog moesten betalen, maar ach, vergeef het haar. Het meisje liep even op wolkjes.

Grijnzend schudde hij zijn hoofd, als het aan Emilie lag zou het waarschijnlijk binnen de kortste keren een beestenboel worden. Maar ach, hij gunde haar alles wat haar hartje begeerde. Instemmend knikte hij toen ze opmerkte dat het een fijn hoofdstuk zou zijn. Dat hoopte hij met heel zijn hart ook. Ze bekeken het nu allebei heel positief, maar natuurlijk zaten er ook risico's aan. Emilie haar vrolijke gezicht zorgde er echter voor dat hij die zorgen weer uit zijn gedachten duwde. Zachtjes lachte hij toen hij haar ongeduld zag. Zelf kon hij ook niet wachten. "Is goed schat," antwoordde hij op haar voorstel, waarna hij haar al weg zag wandelen. Mevrouw kon door de opwinding blijkbaar niet meer rustig aan doen. Hem zo maar achterlatend op het terras. Het ene moment moesten ze vechten om wie de rekening betaalde, het andere moment leek ze niet eens te beseffen dat er uberhaupt betaald moest worden. Ty stond op zijn beurt ook op, haalde zijn portemonnee uit zijn achterzak en viste er een briefje uit. Nonchalant gooide hij het op tafel en wandelde daarna weg, een grote fooi achterlatend. Snel voegde hij zich vervolgens weer bij Emilie. "Hi babe," zei hij met een vrolijke glimlach toen hij weer bij haar was, waarna hij met zijn wenkbrauw wiebelde. "Laten we een ijsje gaan halen," stelde hij voor, waarna hij met zijn hoofd in de richting van een ijskraam iets verderop knikte. Hij liet zijn ogen over Emilie gaan. Soms kon hij gewoon niet geloven dat ze zijn vriendin was. Waar hij dat aan te danken had... God only knows. "Soms vraag ik me echt af waar ik jou aan verdiend heb," sprak hij zijn gedachtes hardop uit. Vervolgens maakte hij aanstalten om in de richting van de ijskraam te wandelen. Waar vanwege het heerlijke weer een behoorlijke rij stond.

Ty volgde met een beetje vertraging en vol ongeduld stond het meisje te wachten, zichzelf niet afvragend waarom hij zoveel vertraging had - moesten rekeningen in 2013 nog betaald worden? Toen hij haar éindelijk! weer begroette, glimlachte ze naar hem terug, waarna ze op zijn voorstel vrolijk 'ja' knikte. "Lékker!", reageerde ze bijna over-enthousiast waarna ze zich toch maar probeerde te herstellen, omdat ze mensen voelde kijken. Niet gewoon mensen, ook Ty! Ze volgde zijn blik toen hij haar bekeek en vroeg zich meteen af of er misschien drank op haar was gevallen, waardoor ze even onderzoekend naar haar jurkje keek. Toen ze niets leek te vinden, keek ze met een ietwat bezorgde blik naar Ty, wiens woorden haar geruststelden. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en het meisje bloosde lichtjes, waarna ze haar schouders ophaalde. "I could say the same about you." klonk het, waarna ze hem met een verleidelijke blik aankeek en naast hem volgde naar het ijskraam. Haar hand zocht de zijne en ze vlocht haar vingers zachtjes in de zijne. "Ty, ik hou van je.." fluisterde ze luid genoeg zodat enkel hij haar kon horen, waarna ze hem een liefdevol kusje op de wang drukte. Aangekomen aan het ijskraam, waar een aardig rijtje stond, ging ze mee aanschuiven, trok Ty zowat mee en draaide haar rug naar de rij en haar voorkant naar Ty, terwijl ze ook zijn andere hand vastnam. Haar blik was ondeugend door de belofte die haar net te binnen schoot, een belofte die ze aan hem kon maken. "Ik beloof jou, Ty, dat we onze toekomstige woonst op een uitgebreide en leuke manier zullen inlijven." het meisje knipoogde en liet haar blik verleidelijk over hem heen gaan. Oh ja, daar had ze wel enkele ideetjes voor...

Het ontging hem niet dat ze meteen aan haarzelf twijfelde toen ze zijn ogen op haar lichaam voelde. Meer dan zijn woorden waren er gelukkig niet nodig om haar gerust te stellen. Haar wangetjes kleurden rood en Ty kon een glimlach niet onderdrukken. Wat vond hij dat toch altijd een geweldige reactie van meisjes. Vroeger had hij daar een spel van gemaakt. Hij was een smooth talker by nature, maar sinds hij in een relatie was met Emilie had hij daar een stuk in moeten minderen. Soms kon hij het laten om met meisjes te flirten, maar het voelde altijd oneerlijk tegenover Emilie. Hij glimlachte naar haar toen ze zijn compliment terugkaatste met een verleidelijke blik. "Ik hou ook van jou babe," fluisterde hij terug. Met hun handen in elkaar gevlochten sloten ze aan in de rij, waar hij een geirriteerde zucht uitbracht. De rij leek niet echt korter te worden. Nieuwsgierig keek hij haar aan toen ze aan een belofte begon. Een ontdeugende grijns brak uit op zijn gelaat bij het horen van haar belofte. "Laten we direct een huis gaan kopen," zei hij, zijn ongeduld uitend. Hij drukte een verlangende kus op haar mond. Toen hij het contact tussen zijn lippen verbrak, wierp hij nogmaals een blik op de rij, waar nog zo'n tien mensen voor hun stonden. Mooi niet dat hij daar op ging wachten. Emilie meetrekkend liep hij naar de eerstvolgenden die aan de beurt waren, voor in de rij. Hij rechtte zijn rug en keek de desbetreffende meisjes aan. Hij schatte ze rond een jaar of zestien, zeventien. "Scusi schone dames," begon hij op een vriendelijke toon, waarna hij een hun een enigzins overdreven glimlach toewierp, "jullie vinden het vast niet erg als wij even tussendoor komen toch? We zitten heel krap qua tijd," hoewel hij op een vragende toon had gepraat, verwachtte hij geen tegengesputter. Zijn glimlach verdween niet van zijn gezicht en bedankte hen vriendelijk toen ze na wat gegiechel zeiden dat het goed was. Tevreden keek Ty naar Emilie, waarna hij zich omdraaide naar de ijscoman. "Em, wat wil jij? Ik wil graag aardbij en vanille," zei hij eerst tegen Emilie en vervolgens tegen de ijscoman.

Haar uitdagende woorden waren goed aangekomen, merkte ze aan de verlangende kus die ze van hem kreeg. Dat was niet het enige wat haar ontging, ook zijn irritatie door de lange rij merkte ze op. Nog voor ze hierover een opmerking kon maken, trok hij haar mee naar voren in de rij, terwijl het meisje hem verbaasd aankeek. "B-but Ty-y.." protesteerde ze, het niet netjes vindend dat ze zomaar al die mensen die ook een ijsje wilde hebben, voorstaken. Emilie keek toe naar hoe hij zijn houding veranderde, waarna ze, toen hij zich excuseerde bij de meisjes, niet goed wist of ze nu jaloers moest zijn of juist blij dat hij hen op zo'n manier naar voren kon krijgen. Met een fake smile keek Emilie richting de meisjes - een onbekende zou het als een oprechte glimlach zien, iemand die haar kende zou merken dat het allemaal toneel was. Ze kon haast uit haar vel springen van jaloezie: het was nog maar eens een bevestiging dat er zoveel meiden voor Ty konden vallen en dat die allemaal een bedreiging zouden kunnen vormen voor haar. Het meisje was bang om hem kwijt te spelen. Zijn excuus was een makkelijke uitvlucht waar ze zelf niet in zou trappen, maar de meisjes, die het duidelijk leuk vonden dat zo'n knappe jongen hen vroeg om een gunst, zetten maar al te graag een stapje opzij voor hen. De vuile blikken die de meisjes daarna naar haar wierpen achter haar rug, beantwoordde ze met een triomfantelijk lachje. Omdat ze de meiden nog meer wilde laten zien dat Ty bezet was, liet ze zijn hand los, ging dichter bij hem staan en streelde hem over zijn rug. Tyler bestelde en zelf vroeg ze een ijsje met chocolade en vanille, waarna ze, terwijl ze moesten wachten Ty nog een verleidelijke kus op zijn lippen gaf, daarna haar tong uitstekend naar de meisjes die er stonden. Eindelijk kregen ze hun ijsje, waarna ze Ty's hand opnieuw vastnam en hem meetrok, ver van de meisjes vandaan. Terwijl ze deed alsof de meisjes haar niets konden deren, liep ze rustig met hem mee. "Trouwens Ty, gaan we samen naar de halloweenparty?" veranderde ze van onderwerp, hopend dat hij haar toch wel gênante jaloezie niet zou opgemerkt hebben.