Not everything is what it seems

'Trein uit Annandale leidde aan een storing, noodsignaal niet terecht gekomen bij het hoofdkantoor. Negentien passagiers zijn overleden, de andere vijfenveertig verongelukte passagiers zijn in afwachting. Met familieleden word contact gezocht, nog lang niet alle passagiers zijn gevonden. De zoektocht staat in volle werking. En nu over naar...' Getrippel van hondenpootjes verstoorden het geluid, het beestje zocht zijn weg naar de keuken. Ze had de koelkast opengetrokken en niet alleen boterkuipje eruit gepakt maar ook een bakje vlees wat ze eerder had klaargemaakt. De Boston Terriër was er weg van. Geteisterd op het eten wat op het aanrecht stond, zat hij er kwijlend naar te staren. Florence glimlachte, nipte een paar slokjes van de cappuccino die ze vasthield. ''Is dit wat je wilt?'' Vroeg ze speels, terwijl ze het bekertje verving voor de bak met eten. Liquorice begon spontaan te springen en rondjes te draaien, zoals hij vaker deed uit enthousiasme. Het enige wat ze van hem vroeg voor hij kon gaan eten was een oefening en dat had hij tegenwoordig sneller gedaan dan gezegd. Lachend zette ze het kleine formaat bakje neer op de grond, in de hoek van de keuken. ''Smakelijk,'' zei ze hem toe. Kort bleef ze staan kijken, tot haar ogen op de klok vielen en ze merkte dat het al later was dan gepland. In ieder geval hoefde ze zich niet te verontschuldigen tegenover iemand van haar werk, want ze was haar eigen baas. Ze beschikte over haar eigen atelier, wat zich ook in haar grote huis bevond. Ze nam de laatste slokken uit de beker gevuld met energierijke stoffen, maakte twee sneden brood klaar met daarin een olijf aan een saté prikker geprikt.
De andere olijf die ze over had stopte ze tussen haar rode kersenlippen en liep met het bord in haar hand door het huis richting haar atelier. Liquorice volgde haar trouw, al was dat meer vanwege het eten wat ze bij zich hield dan dat hij haar volgde voor aandacht. Ook dat had het dier nodig, maar hij kon zich makkelijk redden zonder haar voor een paar uurtjes. Haar vingers zochten naar het juiste knopje van de afstandsbediening, zodra ze door de woonkamer ging en de televisie zijn stilte had aangebroken. Elke dag waren er ongelukken, de een minder erg dan de ander. Ze hoopte dan ook iedere dag dat er niemand van haar vrienden en familiekring zich daarin zou bevinden, toch maakte ze zich niet zoveel zorgen.

Achter haar Ray-Ban zonnebril verscholen donkerbruine ogen scanden de omgeving. De drukke stad van New York was altijd druk, spits op ieder uur van de dag. Zelfs 's nachts waren er veel mensen actief, vooral degene met slechte bedoelingen. Florence zorgde er dan ook voor dat ze na negen uur niet meer alleen de straat op ging, ze was geen sterke vrouw in vechten. Natuurlijk kon ze zich afweren, maar tegenover een groep in haar eentje was ze kansloos. Stadsgeluiden vulden de stilte op, mensen die langsliepen met het mobieltje in de hand. Vele vrouwen droegen hakken en daar was zij er ook één van. Zwarte stiletto's vormden haar voeten, daarboven een skinny jean die strak om haar benen vielen. Een simpele Gucci tas die over haar schouder hing en bij iedere stap zachtjes tegen haar zij aanbotste. De kleding van haar bovenlichaam was verborgen door een beige jas met zwarte knopen. Enkel versierd op de plek waar normaal gesproken een rits zou zitten en om haar middel een touw aangesloten aan de jas. Ze sloeg een hoek om, was bijna bij het doel wat ze voor ogen had. Een winkel waar ze vaker verfspulletjes haalde en zo af en toe ook de doeken als de online verkoop niet mee wou werken. Een schreeuwende man trok haar aandacht, ze dacht even de stem te herkennen waardoor ze niet langer meer recht voor zich keek tijdens het lopen. Het duurde maar heel even dat ze keek en toch had ze dat beter niet kunnen doen. De man was niemand belangrijk voor haar. Op het moment dat ze haar hoofd terugdraaide botste ze tegen iemand aan.

Haar lichaam kwam tegen die van een andere vrouw, rood lang haar was het eerste signaal dat ze opving doordat er een aantal plukjes binnen een seconde tegen haar zonnebril aan ketsten. Het was enkel een botsing van nog niet eens vijf seconden en zo hard was hij niet geweest, toch was Florence er lichtelijk van geschrokken. Ze voelde hoe ze bijna haar evenwicht verloor maar er gelijk zorgvuldig een hand op haar schouder werd gelegd. Hierdoor kon ze gauw houvast op de grond vinden met haar hakken, nam een kort momentje om naar lucht te happen. ''Het spijt mij ook,'' bracht ze snel uit. Zag hoe de redhead haar ogen op die van haar richtte, enkel waren die van Florence niet te zien. Ze nam de moeite niet om haar zonnebril omhoog te schuiven in haar bruine, gestijlde haren. In plaats daarvan bedacht ze zich gehaast dat ze gauw verder moest lopen. Ze zag nog kort de glimlach van de meid, nam de moeite niet om er één terug te geven. Vele hier namen de moeite niet en hoewel zij niet onbeschoft was, had ze het druk en iets heel anders aan haar hoofd dan een uur te staan praten over een per ongelukke botsing. Wat Florence niet in de gaten had was dat, doordat ze tegen de meid aan geknald was, ze haar portemonnee verloren was en die nu onbewaakt op de straat lag. Met alles er in, creditcard, ID, verzekeringspasjes en zo ook een aantal visitekaartjes van haarzelf. Die ze regelmatig gaf als mensen interesse hadden in haar kunst tijdens zakelijke gesprekken. Met daarop haar naam, adres, telefoonnummer en e-mailadres geschreven. De brunette viel, na een aantal winkels voorbij te zijn gelopen, terug in haar oude ritme. Heel even was ze van koers geraakt, maar inmiddels had ze haar gedachten op een rijtje staan. De botsing had dan toch wel opschudding veroorzaakt en voornamelijk merendeels in haar hoofd dan lichamelijk. Haar ademhaling werd rustiger, ze zette haar zonnebril beter voor haar ogen en sloeg een pluk haar uit haar gezicht vandaan. De wind die ze tegemoet kwam bracht het terug op zijn originele plek, terug naar de rest van haar haren. Terwijl ze zich tussen de overweldigende drukte van de mensen mengde.

Verwaaid kwam ze terug thuis, ze had het alweer helemaal gehad vandaag. De klok stond op dertien minuten over vijf en ze had nog geen moer uitgevoerd. Alleen maar lopen stressen over de spullen die ze in had moeten slaan en na de botsing met de redhead vooral over haar portemonnee. Haar geld en alles wat er in zit. In de winkel was ze er achter gekomen, in paniek geraakt. De manager van de winkel had haar gerust gesteld, Bryan kende haar namelijk al langer dan vandaag. Ter geruststelling had hij haar verlanglijstje aan spullen gewoon doorgegeven aan de leveranciers en met een knipoog gezegd dat het geld later wel kwam. Wat hem betrof had ze er geluk mee. Maar dat loste nog altijd haar verlies niet op. Ze was na de bestelling gelijk terug gerend, voor zover dat kon tussen al die mensen door, maar tevergeefs lag haar waardevolle portemonnee er niet meer.
De brunette gooide wild haar tas op tafel, keek er geen moment meer naar om en stortte zichzelf neer op de dichtstbijzijnde stoel die ze kon vinden. Slordig schoof ze de zonnebril in haar haren en zette daar ook gelijk haar handen in terwijl ze met haar ellebogen op haar benen leunde. Een verslagen blik stond op haar gezicht, richtende naar de grond. Beweging volgde vanuit haar ooghoeken, al besteedde ze er niet veel aandacht aan. De kleine Liquorice was opgestaan uit zijn mand en naar haar toe gewaggeld. De lichtgekleurde houten vloer echode het geluid van zijn pootjes door de woonkamer. Vragend om aandacht ging hij precies tussen haar benen in zitten, met zijn verbaasde kop naar haar gezicht gedraaid. Zachtjes besloot hij te piepen en aan haar broekspijp te likken, waardoor Florence haar neus snoof en het niet kon laten om een klein lachje door te laten. Als er iemand was die er altijd voor haar was dan was het sowieso dit beestje wel en ze zou ook niet weten wat ze zonder hem zou moeten. Hij was de levens opvuller, gezien ze verder geen lopende relatie had of ook maar een man die naar haar staarde. Of ze was er gewoon te druk voor, dat ze het niet in de gaten had. Ze had er ook geen behoefte aan, in dit tijd van het jaar. Het schilderen was haar leven, wat relatie materiaal betrof. Florence haalde even diep adem met haar ogen gesloten en kwam toen overeind, gaf Liquorice ondertussen tijdens het opstaan een aai over zijn bol. Het oude dier had er inmiddels al elf levensjaren op zitten en ze betwijfelde wanneer hij het op zou gaan geven. Zijn beide ogen waren beschadigd, kon nauwelijks meer zien en toch verbaasde hij haar iedere keer weer met zijn mogelijkheid om te zien. Hoewel de Boston Terriër haar inmiddels gekalmeerd had, brandde er nog altijd een zacht vuurtje in haar maag waardoor ze de neiging had om te gaan schreeuwen. Haar handen in het haar te zetten en iets kapot te slaan. Het had allemaal geen zin, dat wist ze zelf ook wel en toch had ze die neiging.
Terwijl ze haar weg naar de keuken maakte door het grote gebouw heen, hoorde ze hoe de hond terug de mand in ging en zijn rust zocht. Ze zou hem straks nog eens uit laten, in de tussentijd dat ze weg was geweest had een vaste dieren-uitlaatster dat voor haar gedaan. De brunette had er zelf overdag nauwelijks tijd voor, tenzij ze aan het werk was in haar eigen atelier en ze niet aan het werk kwam. Ze opende willekeurig een hangend keukenkastje, aan het zoeken naar iets te eten. Dat had ze namelijk nog niet gedaan, sinds het ontbijt dat ze vanochtend had gehad. Rommelend tussen producten heen, viel er een pak crackers op de grond. Een krakend geluid volgde tegen het plastic aan, als teken dat zo'n beetje heel veel van de droge dingen gebroken waren. Ze vloekte binnensmonds. Balde haar vuisten met haar ogen naar buiten gericht. De moeite om verder iets te zoeken of het pak op te rapen zette ze haar handen langs beide kanten van de gootsteen en liet haar hoofd hangen. Vandaag was een ontzettende rotdag en ze had ook nog eens niet zichzelf maar ook andere mensen uitgescholden. Niet zozeer de meid tegen wie ze aangelopen was maar had de moeite niet genomen om het ongeluk te appreciëren alsof er niets gebeurd was. Vervolgens had ze meerdere keren tegen Bryan gescholden, die het ook allemaal accepteerde en zoals meestal de meest volwassene bleef in de situatie. Wat haar gedrag betrof leek het af en toe nog net alsof ze een tiener was die met een crisis zat. Florence draaide de kraan open, waste haar handen en keek daarna uit het raam wanneer ze haar handen aan een handdoek afveegde. Een vliegtuig in de lucht knipperde met rode lichten en de herinnering van de meid, wiens ze niet veel tijd voor had genomen om te bekijken wanneer ze tegen haar aan geknald was, kwam te boven.