Lightning never strikes twice..

Daar stonden ze dan op de luchthaven van Santa Monica, wachtend op hun bagage die op de tergend slome bagageband op hen af kwam rollen. Nick trok als eerste zijn tas van de bagage band, hing hem over zijn schouder. Hij liet zijn ogen door de enorme hal dwalen, grote groepen mensen stonden op hun bagage te wachten. De ene geduldiger dan de andere. Een oudere vrouw sprak met een geïrriteerde blik in haar ogen een stewardess aan. “America here we come!” Riep Ezra, die kennelijk ook zijn koffer gevonden had. Breed grijnzend gaf de jonge man hem een klap op zijn schouder. Amerika. Het land van de basketbal. Het land waar kleine spellers groot werden. Het land waar dromen werkelijkheid werden. Het land waar straat schoffies uit konden groeien tot ware helden. Het land waar hij meer goede herinneringen aan had dan slechte. En toch voelde het verkeerd om hier weer te zijn. Misschien juist omdat hij meer goede herinneringen aan Amerika had dan slechte. Met zijn hand ging hij door zijn blonde krullen, besloot er niet langer over na te denken. Hij had al zijn energie nodig voor de komende drie weken, als hij het echt wou maken moest hij zich volledig focussen op wat komen ging. “Oké, let’s go!” Dario had zich bij hen gevoegd, keek hen ongeduldig aan. Nick lachte, liep samen met zijn teamgenoten naar buiten waar een taxi op hen stond te wachten. De rest van het team zat nog in Italië, zij waren niet in aanmerking gekomen voor de try outs van de Los Angeles Clippers.

Aangezien de try outs pas over twee dagen begonnen, hadden de jongens besloten dat ze vanavond de stad in zouden gaan. Ze hadden hun bagage in het appartement gedumpt, dat door hun agent geregeld was. Het was een ruim en licht appartement. De keuken en woonkamer waren open en de het licht stroomde binnen door de glazen wanden, waardoor je de oceaan kon zien liggen. Alle drie hadden ze een eigen slaapkamer, met een kolossaal twee persoonsbed en een kast die veel te groot was voor de kleine hoeveelheidbagage die ze hadden mee genomen. Verder bezat het appartement naast een grote badkamer ook een kleine sportzaal, waarin verschillende apparaten stonden om hun conditie en spierkracht op pijl te houden. Het enige wat ontbrak was de basket en de ze waren het er dan ook over eens dat ze morgen naar het basketbalveld aan de rand van de pier zouden gaan.

In de stad was het gezellig druk, bijna alle terrasjes zaten vol. Mensen gingen gekleed in zomerse kleren, iets wat de jongens wel konden waarderen. Het was altijd leuk om te kijken naar knappe meisjes in korte jurkjes en op een zonnige dag als deze waren die er in overvloed. Ze zaten lachend drinkend van hun wijntjes op de terrassen, met hun egaal gebruinde benen over elkaar. Nick gaf Dario die wat opzichtig naar een lange blondine zat te kijken een stomp. “Blijf je erbij.” Zei hij grijnzend, terwijl hij de rol van gids weer op zich nam. Hij vertelde zijn vrienden waar ze het beste konden hardlopen en waar de leukste meiden te vinden waren. Lachend namen de drie Italianen de omgeving in zich op, hoe verder ze de pier op kwamen hoe drukker het werd. Kennelijk waren er meer op het idee gekomen om een van de vele restaurantjes aan de pier te bezoeken. Nick’s ogen zochten naar het kleine Italiaanse restaurantje waar hij bijna twee jaar gewerkt had. Eindelijk kreeg hij het in het oog, een lichte grijns verscheen op zijn gezicht bij het zien van het volle terras. Hij wenkte zijn vrienden en zei ze dat ze maar vast een tafeltje moesten zoeken waarna hij naar binnen liep. Dimitiri stond achter de bar, tapte met een tevreden glimlach een aantal biertjes. “Hé ouwe!” Zei Nick, de man keek wat verstoord op. Zijn ogen werden groot toen hij de lange gespierde jongen zag staan die drie jaar geleden spoorloos verdwenen was, om vervolgens op te duiken op de tv. Als basketbalspeler. “Nico.” Verbijsterd keek de man hem aan. Voor een moment voelde Nick zich ongemakkelijk, hij besefte dat hij Dimitiri in de steek gelaten had door niet terug te komen uit Italië. Hij was destijds een van de weinige geweest die Dimitri’s kookkunsten bijna perfect kon imiteren, bovendien waren er aardig wat meiden geweest die enkel voor hem naar het restaurant kwamen. “Jij hebt het echt gemaakt of niet.” Concludeerde Dimitiri, op wiens gezicht een lichte grijns verschenen was. Nick knikte, voegde er maar niet aan toe dat zijn carrière het enige was wat hij had. Dat klonk zo depressief en bovenal ondankbaar. “Ik zie dat het ook goed gaat met het restaurant.” Zei hij terwijl hij naar de volle tafeltjes keek. “Dat gaat het zeker!” Zei Dimitri trots, terwijl hij een biertje voor Nick neer zetten. “Dank je.” Zei Nick, waarna hij een slok van de koele vloeistof nam. “Dus je bent hier voor de try outs?” Vroeg Dimitri nieuwsgierig terwijl hij een bestelling aan nam van een van de obers en deze begon klaar te maken. “Ja samen met Dario en Jake.” Vertelde Nick, die wist dat Dimitri elke wedstrijd keek. Althans dat had hij vroeger altijd gedaan. De twee mannen praten nog een tijdje door, blij met het feit dat de meeste mensen hun gesprek toch niet konden volgen vanwege het rappe Italiaans waarin ze sprake. Uiteindelijk kwam Dario wat ongeduldig aan zetten, met de melding dat ze al besteld hadden. Nick lachte, stelde zijn teamgenoot voor aan Dimitri die keek als een klein jongetje die zojuist zijn grootste held had ontmoet. Nadat Dario en Nick eindelijk aan de man hadden kunnen ontsnappen voegde ze zich bij Jake die met een biertje aan zijn lippen naar een roodharige schoonheid zat te staren. “Die is van mij.” Concludeerde hij, waarna hij zijn lege biertje op tafel zetten en aanstalten maakte op de jonge vrouw af te stappen die tegen de balustrade van de pier aan stond te geleund. “Het eten komt er zo aan casanova, kun je niet even wachten.” Bromde Dario die zich op zijn stoel liet zakken. Nick had zijn ogen nog steeds op de jonge vrouw gevestigd, ze kwam hem bekend voor. Al wist hij niet precies wat het was dat hem bekend voor kwam. Op dat moment draaide ze haar gezicht in hun, als door de bliksem getroffen staarde Nick haar aan. Niet in staat zich te verroeren, als verlamd staarde hij aan. Een biertje in zijn linker hand, zijn rechterhand op de leuning van zijn stoel. Esther. “Ze is niet van jouw.” Zei Nick tegen Dario die was opgestaan. Verbijsterd keken zijn twee teamgenoten aan, zijn stem had hard geklonken, vijandig bijna. “Alles oké?” Jake keek hem onderzoekend aan, iets wat nauwelijks tot Nick doordrongen. Nog altijd staarde hij naar Esther, zich af vragend wat hij moest doen. Op haar aflopen? En dan? Wat kon hij zeggen? ‘Sorry dat ik drie jaar geleden spoorloos verdwenen ben? Mijn hart stopte en daarna was alles anders?’ Nee dat sloeg nergens op.

Een maandje er tussen uit, ze wist niet wat ze ervan moest verwachten. Terug naar Santa Monica. Niet dat ze mensen nog zou kennen of dat die high school mensen er überhaupt nog waren. Bovendien had ze niet veel vrienden gemaakt in haar tienerjaren, behalve in de achterbuurt en de Die Hard leden zouden waarschijnlijk ook al vertrokken zijn. Het was raar hoe de Esther van de High school nu totaal veranderd was. Of nou ja, totaal veranderd? De stoere leidster was ze niet meer. Niet qua uiterlijk, er brandde nog wel altijd een lichtje van binnen dat graag terug zou gaan naar de kick van stelen en het gebruiken van haar mes. Het mes die ze, na al die jaren, nog steeds bij zich droeg.
Nu ze inmiddels drie weken terug in het oude Monica was, waren de herinneringen teruggestroomd. En ze had er vrede mee, hoeveel misdaden ze wel niet gepleegd had, drugs gedeald en flink gestolen had. Zo was ze onder andere ook meerdere malen in aanraking met de politie geweest en haar ouders maar denken dat ze het brave meisje was. Haar moeders dan, haar vader was inmiddels allang dood. Gestorven aan longkanker. Maar ook daar kreeg ze inmiddels geen tranen meer van, niet zo gauw in ieder geval. Vooral geen woede tranen. Over hoe het leven zo oneerlijk was.
Esther vond het raar om zichzelf in de spiegel te gaan, hoe ze zich naar haar leeftijd gedroeg en vooral kleedde. Ze voelde zich nu echt een volwassene, niet meer de jonge tiener. Misschien dat de leeftijd haar veranderde. Maar vooral ook de situaties waar ze in was beland. Het auto ongeluk, hoe ze vervolgens Christian kwijt was geraakt en de arme jongen in het ziekenhuis van New York was beland. Hoe hij, na haar zelfmoordpoging in het ziekenhuis, haar terug was op komen halen en ze samen naar New York waren gegaan. Zonder nog ene fucks te geven om deze plek. Nu leek het allemaal zo gewoon. Voor heel even had ze nu de jongen achter gelaten, de liefde van haar dromen, waarmee ze de toekomst zou gaan beleven.

Een tevreden zucht ontsnapte, terwijl ze door het raam van de taxi heen keek. De pier was bijna al in zicht, waar ze haar vriendinnen zou gaan ontmoeten. Vriendinnen die ze in het vliegtuig had gemaakt. Typische tutjes, maar ergens ook weer niet. Ze mocht ze wel, ook al waren ze totaal niet wat zij als tiener was geweest en wat ze toen vooral verafschuwd had. Maar nu dacht ze totaal anders over ze. Misschien omdat ze zelf ook haar uiterlijk veranderd had. New York had haar daarin veranderd, haar looks en meegaan met de mode. Hoe ze vriendinnen kon maken en gemakkelijk weer af kon schudden.
''Stop hier maar,'' sprak ze tegen de chauffeur en overhandigde het geld zodra de wagen tot stilstand was gekomen. Allereerst kwam er een paar hakken uit en vervolgens zijzelf, gekleed in een luchtig blauw zomerjurkje met daaronder gematchte witte hakken. Blote benen stond haar niet verkeerd, vooral niet met de lange die ze had en hoe haar hakken daarbij verstevigde. Maar dat was niet het eerste wat ieder mens op zou vallen bij haar. Nee, dat waren nog altijd haar vuurrode haren, dit keer zowat reikend tot haar middel. Flinke slagen haar versierden haar schouders en dansten mee bij iedere stap die ze zette. Een dun laagje make-up bracht haar gezicht tot een wat minder strakke emotie, waarbij ze vriendelijker overkwam. Als mensen haar nu nog zouden herkennen zouden ze haast denken dat ze overgestapt was tot een mode tut, waar ze ze geen ongelijk in kon geven.

Terwijl haar hakken zich door de drukte heen wurmden, had ze haar mobiel uit het handtasje gehaald wat ze bij zich droeg. Een nieuwe telefoon, de oude was ze allang verloren. Dus evenals de nummers die daarin hadden gestaan. Zo onder andere de oude leden van Die Hard en wat gasten die ze kende van de achterbuurt. Ze kon ze zich ook niet meer herinneren, door het ongeluk met de auto. Dus zo gezegd, zo gedaan, had ze in principe het harde verleden achter zich gelaten.
De dame had inmiddels zowat het eindpunt van de pier bereikt, had haar vriendinnen gesmst dat ze aan was gekomen en keek kort naar de tent die zich achter haar bevond. Die plek herkende ze nog wel vaagjes. Ze kon op het moment er alleen niet meer op komen waardoor. Achja, het maakte ook niet uit. Terugdraaiend naar de zee keek ze naar het uitzicht, terwijl de blauwe gloed vervaagd werd door de donkere kleur van haar Ray-ban zonnebril. 'Es!' Klonk een vrolijke stem en voordat ze de kans had om zich half om te draaien, werd er een paar armen om haar hals gelegd en een kus op haar wang gedrukt. De enthousiaste Lise was aangekomen, samen met hun andere vriendinnen Jayne en Iselore, de tweelingzusjes. ''Hee, hee,'' begon ze tegen de Lise en legde voorzichtig haar handen op de schouderbladen van de dame, waarbij ze knipoogde naar de andere twee die ietsje van hen verwijderd waren. Hoewel ze ze nu al een paar weken kon, was ze nog altijd niet gewend aan de knuffels die ze kreeg, vooral niet van Lise. Enkel van Christian accepteerde ze ze nu volledig, voor de rest knuffelde ze nooit echt iemand. Maar ja, dat kreeg je als je nu met zulke meiden omging. Ietwat aarzelend gaf ze de andere twee ook een zoen ter begroeting en schoof daarna haar zonnebril op richting haar kruin.

'Laten we naar binnen gaan, het is wat vol maar als het goed is is er een tafeltje vrij speciaal voor ons.' Lise nam de leiding naar binnen, terwijl Esther zich achteraan van de stoet bevond. Voor kort gleden haar ogen door de tent heen zodra ze door de airco liep die de hitte buiten hield. Het was druk, dat kon ze niet ontkennen. En ze kon niet gelijk mensen herkennen van de school waar ze jaren op had gezeten. Het tafeltje waar ze zouden gaan zitten kwam al beeld, maar de doorgang door de stoelen heen werd al krapper, daarbij maakten de af en toe-e gaten die in de grond zaten haar het er niet makkelijker op om recht overeind te blijven staan. Voordat ze de kans had om Iselore, die voor haar liep, bij haar schouder te pakken voelde ze al hoe de hak bleef steken. Ja, daar ging ze bijna. En uitgerekend zij viel bovenop iemand, gespreid op iemand zijn schoot. Met een onmiddellijk ietwat roodgeschoten hoofd excuseerde ze zich, zonder degene nog in zijn ogen te kijken. ''Ik kan beter maar gelijk mijn hakken uitdoen,'' probeerde ze zich een beetje uit de ongemakkelijkheid te redden en zichzelf omhoog te drukken. Totdat ze oog in oog kwam met de persoon waar ze bovenop gedonderd was. Wat. Nick? Dit kon niet. Nee, nee. Plotselinge paniek schoot in haar ogen, gemengd met verbazing en sprongetjes van haar hart ter herkenning. Herinneringen van de dagen dat ze depressief in het Die Hard clubhuis had gezeten, zonder enig gezelschap en hem gesmst had over hoe slecht ze het had kwamen gelijk terug. Dit kon niet, het was vast haar verbeelding. Gelijk kwam Esther niet meer uit haar woorden, keek enkel nog maar diepzinnig gestoord uit haar ogen en verwijderde ze daarna van die van de jongen. Heel even leek haar wereld in te storten, dat ze door de grond heen zakte. Zelfs in eerste instantie voelde ze de greep niet die om haar onderarm geklemd zat, Lise's hand. 'Gaat het?' Waren de zachte woorden die niet tot haar doordrongen. ''J-ja.'' Stamelde ze vol onbenul en liet zich toen mee geleidt worden naar de tafel waar de tweeling al zat.

Nog altijd niet in staat zich te bewegen staarde Nick naar Esther, ze zag er goed uit. Anders, maar goed anders. Ze had haar gothic-achtige kleding stijl gelaten voor was en was voor een meer mode bewuste kledingstijl gegaan. Haar blauwe zomerjurkje liet haar figuur goed uit komen en haar witte hakken accentueerde haar lange slanke benen. "Nick!" Dario gaf hem een klap tegen zijn arm, keek hem met een peilend blik aan. "Wat?" Bromde Nick geïrriteerd, terwijl hij zijn blik met moeite los wist te maken van zijn vroegere beste vriendin. Hij plofte neer op zijn stoel, sloeg het biertje dat hij in zijn hand hield in één keer achter over. "Ken je haar?" vroeg Jake, die zich ook weer op zijn stoel had laten zakken. Hij was zich er van bewust dat hij het waarschijnlijk met Nick aan de stok zou krijgen als hij op de roodharige schoonheid af zou stappen en daar zat hij niet op te wachten. Hoewel ze beide goed getraind waren en sterker dan hun meeste leeftijdsgenoten wist Jake dat hij geen schijn van kans maakte tegen zijn anderhalf jaar jongere teamgenoot. De jongen had zich al meerdere male bewezen als een ware vechtersbaas, al was het al maanden geleden dat hij daadwerkelijk met iemand op de vuist was gegaan. Godzijdank. "Nou?" vroeg Dario, terwijl hij een slok van zijn biertje nam Nick luisterde niet, staarde naar Esther die werd omhelst door een meisje. Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, sinds wanneer had Esther zulke vriendinnen? Aan de andere kant, sinds wanneer kleedde ze zich als een modebewust meisje? Hoe veel zou er nog over zijn van de bittere Esther die hij kende? Zou ze misschien iets van de oude Eshter hebben terug gekregen? De Esther die hij in Italië had ontmoet? Het lieve onschuldige meisje? Nog twee meiden hadden zich bij het tweetal op de pier gevoegd. "Mogen we die andere wel hebben?" vroeg Jake, in een poging de aandacht van zijn vriend te trekken. Nick keek hem aan, verdwaasd zich niet geheel bewust van zijn omgeving. "Je gaat je gang maar." Mompelde hij, terwijl hij Amy gebaarde hem nog een biertje te brengen. Het meisje werkte hier al vier jaar, hij had haar nog ingewerkt, was met haar tot s' ochtends vroeg gebleven om haar te leren tappen. Die nacht hadden ze zich ook met wat minder gerelateerde dingen bezig gehouden, maar dat kreeg je ervan als je bier en wijn in overschot had. Esther begon zich met haar vriendinnen naar binnen te bewegen. Great, nu zou ze hem straks nog zien ook. En dan wat? Zou ze hem aanspreken? Zou ze tegen hem aan schreeuwen, zoals ze dat vroeger zo vaak had gedaan? Of zou ze hem negeren, zoals hij haar nu negeerde. Amy zetten een biertje voor hem neer, dankbaar nam hij een slok van de koele vloeistof.

Hij had zijn glas nog maar net neer gezet of er viel iemand op zijn schoot. Even had hij de valse hoop dat het om één van de serveersters ging, maar niets was minder waar. Esther lag boven op hem, mompelde beschaamd dat ze haar hakken maar beter direct uit kon doen. “Hakken waren nooit helemaal jouw stijl.” De plagende woorden waren over zijn lippen gerold voor hij er erg in werd. Hij keek haar recht in haar helder blauwe ogen, die een mengeling van paniek en verbazing lieten zien. Voor hij nog iets kon zeggen was ze overeind gekomen, zonder om te kijken haastte ze zich naar haar vriendinnen. Nick zag hoe één van de meiden haar hand op Esther’s arm legde en haar naar hun tafeltje begeleidde. Verward liet hij zijn hoofd in zijn handen zakken. Wat moest hij nu? Hij had zo juist een plagende opmerking gemaakt. Zij had languit op zijn schoot gelegen. De laatste keer dat hij haar had gesproken was via sms geweest. Ze hadden ruzie gehad, terwijl hij in het ziekenhuis zat en zij depressief in het clubhuis van Die Hard. De laatste keer dat hij haar had vast gehouden was op het dak van de living building geweest, toen zij met haar mes haar armen had bewerkt om vervolgens bijna van de dakrand te flikkeren. Nick voelde een hand op zijn schouder, keek naar Dario die hem nu toch echt bezorgd aan keek. “Alles oké?” Nick knikte wat vaagjes, nam nog een slok van zijn bier. Hoe zou het met haar gaan? Zou ze nog altijd depressief zijn? Zo had ze er niet uit gezien. Woonde ze nog steeds in Santa Monica of was ze hier om andere redenen? Was ze single? Zou ze wat met die Christiaan gekregen hebben? Destijds had Christiaan al een oogje op haar gehad, maar Esther had een tijdje gevoelens voor hem gekoesterd. Hij ook voor haar, al was hij zich daar op dat moment niet geheel bewust van geweest. Hij had nog wat met Iana gehad, bovendien had hij weinig ruimte in zijn hoofd gehad voor nog meer drama. Al zijn aandacht was opgeëist, door zijn negenjarige heroïne verslaafde zusje. Nick aarzelde, schoof zijn stoel naar achter. “Ik kom zo wel terug.” Mompelde hij tegen zijn vrienden, waarna hij in de richting van Esther’s tafel liep. Hij legde zijn hand zacht op haar schouder. “Hakken staan je wel goed trouwens.” Zei hij, op een rustige toon. Hij wist niet hoe ze zou reageren, besloot zo kalm mogelijk te blijven. Hij wou niet laten zien dat deze situatie hem meer verwarde dan hem lief was. “Kan ik je trakteren om bij te komen van de schok.” Zei hij, hij vermoedde dat zijn woorden op haar vriendinnen over zouden komen als puur gerelateerd aan haar valpartij.