x It's hard to understand

Met in allebei haar handen het handvat van één van haar koffers, liep Sienna over de grote stenen trap The Living Building binnen. Het was rond een uur of zeven en gelukkig was het niet zo druk in het gebouw, op deze manier kon ze rustig naar haar nieuwe kamer lopen zonder dat ze zich al te veel van andere mensen hoefde aan te trekken. Ze was geen verlegen meisje, heel spontaan juist, maar op dit moment had ze geen behoefte aan allerlei mensen die haar aankeken. Bovendien had ze zich comfortabel gekleed en dat was niet altijd even mooi: een trainingsbroek met daarboven een hempje, en haar bruine haren in een grote, warrige knot.
Met een zucht zette ze de leren koffers neer voor de balie, waar een vrouw van boven haar bril naar Sienna keek. "Ik ben nieuw en ik hoorde dat je hier je kamersleutel op kon halen." zei ze twijfelachtig, omdat ze de engelse taal nog maar net sprak. Haar Italiaanse accent klonk er duidelijk in door en maakte sommige engelse woorden moeilijk verstaanbaar. Ging het mij maar net zo gemakkelijk af als Lyron..
De vrouw bleef haar even aankijken, waarna er beweging in haar kwam en ze tussen allerlei formulieren begon te zoeken naar het formulier van Sienna. Toen ze deze gevonden had, gleden haar ogen over het papier en begon ze in een lade te rommelen naar een sleutel. Toen ze deze had gevonden legde ze deze op de balie, maar toen Sienna haar hand haar de sleutel uitreikte om deze te pakken hield de vrouw haar tegen. "Niet zo snel," zei ze nors, waarna ze de regels voor de slaapvertrekken begon uit te leggen. Sienna had haar hand geschrokken teruggetrokken en bleef de vrouw aankijken. Maar verstaan wat ze zei, deed Sienna niet. Wat zei ze, en wat was er zo belangrijk aan dat Sienna de sleutel niet meteen mocht hebben? Wat hulpeloos keek ze om zich heen, vurig hopend dat er iemand in de buurt was die haar zou kunnen helpen.

Mason staarde wat verloren voor zich uit. De jongen was net hier aangekomen, en hij had in verloop van de dag al een rondleiding gehad in de school, in de universiteit wat hij niet snapte, de sportvelden alles wat hij dus moest weten. In de stad zou hij straks wel kennen, als hij een deftig iemand had ontmoet die kon dienen als gids. Of al voor een vriend, want tja nu was hij nog zo’n eenzaam knulletje. Al kon hem dat eigenlijk niet zo zeer iets schelen, de grijns op zijn gezicht pastte niet geheel bij de blik in zijn ogen maar whatever. Hij hing liever de vrolijke uit dan de depri dude die niemand graag had. De jongen bevond zich momenteel in het gebouw waar de leerlingen bleken te slapen. Iets wat hij eigenlijk best vreemd vond, maar dat betekende dus ook dat de leerlingen die hier zaten van ver kwamen. Misschien handig voor hem dan. Even staarde hij naar de grote zwarte koffer die naast hem stond, en de bordeauxrode sportzak waar aan de zijkant de Spaanse vlag was op gestikt door zijn oma.
Snel genoeg vind hij een blik op van een meisje en vriendelijk schonk hij haar een lach. Even in het ooghoudend waar ze mee bezig was. Oh fuck, de sleutel die moest hij ook nog halen. Hoelang stond hij hier inmiddels zonder ook maar enige aanstalte te maken om het metalen ding te halen? Nou, nu was zijn beurt dus verkeken aangezien het meisje hem mooi voor was geweest. Erg was het niet, maar de jongen wou dolgraag naar zijn kamer om daar lekker te slapen of zo. Lang leve de jetlag! Mason kwam op de moment nog al heel starend over, maar daardoor zag hij al snel een hulpeloze blik de kamer doorgaan. Mooi, nu kwam hij in het spel. Met een vrolijke tred wandelde hij naar haar toe met zijn sportzak over zijn schouder en zijn koffer rolde heel droog achter hem aan. ‘Ola!’ Begroette hij haar op zijn gebruikelijke manier. ‘Heb je misschien hulp nodig?’