And there we go

Het verschil tussen Engeland en Amerika was… groot. De mensen waren op de een of andere manier gewoon anders, hadden een ander accent en er werd veel meer aan sport gedaan. Niet dat hij dat erg vond, integendeel, hij hield ervan om zich uit te leven op een sportveld… of in een bar. Het was gewoon geweldig om alles even achter je te laten en je te concentreren op het winnen. Louis was iemand die ervan hield om te winnen, kon niet echt geweldig goed tegen zijn verlies. Niet dat hij dan ging beginnen te schreeuwen ofzo. Het enige wat hij dan deed was even mokken in een hoekje om daarna weer vrolijk in het rond te gaan springen. Nee, hij had geen ADHD, zag gewoon alles van de zonnige kant. Al was hij na de begrafenis van zijn zusje wat minder vrolijk dan vroeger. Hij was tekort geschoten, had haar makkelijk een leuker leven kunnen bezorgen. Maar nee, hij moest perse elke avond naar de bar en wat bij zijn vrienden rondhangen. Hoe vaak had Vanessa al wel niet gevraagd of hij met haar mee naar de bioscoop wilde om een broer en zus avond te hebben? De glimlach die op zijn gezicht stond verzwakte wat terwijl hij met zijn handen in zijn zakken naar het sportveld liep. Men zei wel eens dat je pas gaat beseffen dat iemand je echt dierbaar was, als die persoon er niet meer is en dat was in zijn geval helemaal juist. Vanessa was verongelukt in een auto-ongeval en na de begrafenis waren ze direct naar Amerika verhuist, gewoon omdat ze het niet aan konden om aan dat kleine meisje herinnerd te worden. De jongen staarde met een doffe gloed in zijn ogen voor zich uit nadat hij ergens helemaal vanboven op de tribune was gaan zitten. Een eindje onder hem waren mensen aan het trainen. Het was eigenlijk best wel grappig om te zien hoe de mensen heen en weer renden om de bal te pakken te krijgen. Een frons verscheen in zijn voorhoofd terwijl hij wat naar voren boog om beter te kunnen zien. “Dat was een fout,” mompelde hij terwijl zijn bruine ogen elke speler op het veld in het oog hield. Basketbal, de enige sport waar hij echt goed in was als hij wilde. Het was misschien nog maar een training, maar zelfs dan moest je er toch voor zorgen dat je geen fouten maakte, toch? Een lichte zucht verliet zijn lippen terwijl hij terug naar achteren boog en wat onderuit zakte. Louis was nog maar net nieuw en het was nu niet de bedoeling dat hij zijn eerste goede indruk ging omzeep helpen door zich even te gaan moeien met een training waar hij niets mee te maken had. Gewoon even niet kijken, dan hield hij het wel vol om niet naar beneden te spurten.

Meh, moet er altijd even inkomen met een nieuw persoontje

Het was nu een dag geleden dat ze haar enkel had verzwikt tijdens het joggen. Gelukkig had Jeevan snel gereageerd en haar naar huis gebracht zodat ze een coolpack op de zwelling kon leggen. Echter zou het nog wel even duren voor ze weer mee mocht doen met de training. Ook kon ze nog niet op naaldhakken lopen, waar ze erg van baalde. Nu kwamen haar benen niet zo mooi uit als met haar hakken schoentjes. Even keek ze naar haar gympen, het voelde raar om ze weer eens aan te hebben. Met 2 krukken in haar handen, deze had ze gister avond toch maar even voor de zekerheid gehaald, stond ze te kijken naar de basketballers. Deze hadden het ene helft van de gymzaal in bezit, de andere helft werd bezet door haar vriendinnen en trainingsmaatjes. Ze miste het trainen nu al en er was pas net een dag verstreken. Ze wou ook zo graag mee doen, vandaar dat ze even haar gedachten ergens anders op moest zetten. Ze liet haar blik naar de basketballers glijden en bleef enkele minuten naar hun spel kijken. Ze werd uit haar gedachtens gehaald door Kathy, de aanvoerster van het cheerleader team. “Jacky, okal sta je op die krukken, door je eigen dommigheid. Welke idioot valt ook tijdens het trainen. Probeer tenminste een beetje interesse te tonen” beet ze haar toe. Wat was het toch een trut, hoe kon ze zo gemeen doen. Jacky was altijd bezig voor het team, probeerde zich er altijd bij te betrekken. Waarom had zij niet gewoon aanvoerder kunnen worden, ze had er al zo lang op geaasd. Ze had altijd, en nu nog steeds, zo veel voor het team over. Jacky wist dat het wijzer was om gewoon haar mond te houden en gekwetst beet ze op haar lip. Nu zou ze haar aandacht niet meer weg laten glijden van de training. Ze volgde met haar ogen alle danspasjes, die ze eigenlijk allemaal al uit haar hoofd kon. Maar ze wou niet weer worden afgesnauwd door Kathy. Nu ze al een tijdje stond te kijken begon haar enkel toch pijn te doen. Vandaar dat ze een beetje klunzig naar de tribunes hupste en zich neer liet ploffen op de eerste rij. Het viel haar deze week ook echt tegen, ze had ruzie met haar vader gehad over wiskunde, nu moest ze opzoek naar bijles. Ook had ze ruzie met Kathy gehad, omdat ze door het leren voor Wiskunde een training had gemist. Dat was de eerste training die ze had gemist in een half jaar. En nu moest ze natuurlijk weer net haar enkel verzwikken. Jacky beet even op haar lip om zich zelf uit de zelfmedelijden stroom te halen. Ze moest het van de positieve kant bekijken, ze had er een leuk kamergenootje bij. En had Jeevan leren kennen, een aardige jongen die haar goed had geholpen. Nu pas merkte ze de jongen op die ook op de tribune zat, zou hij het sporten ook missen? Ze keek even naar de jongen om zijn aandacht te proberen te trekken, terwijl ze met een hand haar skinnyjeans en topje goed streek. Hoewel ze een manke poot had moest ze er wel goed uit blijven zien. Haar lange blonde haar hing speels over haar schouders, en haar figuur zag er nu nog goed uit. Ze was zo bang dat haar magere, mooie, figuur zo naar de klote ging omdat ze niet goed kon sporten.

Waarom werden er tegenwoordig zoveel fouten gemaakt bij het basketbal? Misschien omdat sommige spelers liever naar de cheerleaders keken dan zich echt op het spel concentreerden. Ok, die meisjes waren meestal wel knap, maar dat wilde toch niet zeggen dat je niet meer op het spel moest letten? Hoe sommigen met de bal omgingen was gewoon ongehoord en de coach zag dat niet eens! Snel scheurde Louis zijn blik van het spel af en keek even naar de lucht. Het was best wel moeilijk om te moeten kijken zonder dat je mee wilde doen, maar dat zou dan iets voor later zijn, als hij het hier een beetje gewoon was. Ergens baalde hij er wel van dat ze verhuist waren, dat hij al zijn vrienden en zijn plekje in het team had moeten achter laten. Maar zijn ouders hadden wel gelijk gehad dat hij waarschijnlijk depressief zou worden als hij in die omgeving bleef zitten. Het was niet simpel om hem kwaad of verdrietig te krijgen, maar de dood van je zusje was wel niet niets. Dagenlang had hij zich opgesloten in zijn kamer met zijn gitaar om rustig wat liedjes te kunnen spelen. Vanessa had de liedjes die hij speelde altijd mooi gevonden en daar had hij een week lang troots uit geput. Niemand had hem ooit zo gebroken gezien, meestal maakte hij altijd wel grapjes en praatte hij met iedereen die hij tegenkwam. Na die ene week was hij terug wat meer zichzelf geworden, kon al terug een beetje lachen. Vanuit zijn ooghoek merkte de jongen een beweging op die niet overeenkwam met de regelmatige bewegingen van de cheerleaders of het geloop van de jongens die aan het spelen waren. Zijn mondhoeken krulden om in een grijns toen hij zag hoe een van de cheerleaders aan de kant zat en zijn aandacht probeerde te trekken. Ze zag er best wel leuk uit met haar blonde haren die mooi over haar schouders vielen. Waarschijnlijk was er iets gebeurd ofzo, anders zou ze wel meegedaan hebben met de anderen. Even hield Louis zijn hoofd schuin, maar kon vanaf hier niet echt opmaken waarom het meisje niet meedeed. Op zijn gemak stond hij op en liep naar beneden om daarna naast het meisje op de tribune neer te ploffen. De krukken die naast het meisje stonden maakte duidelijk waarom ze niet meedeed, waarschijnlijk enkel verzwikt ofzo. "Dacht je dat ze het wel zonder jou aankonden?" vroeg hij met een grote grijns op zijn gezicht terwijl hij naar de krukken knikte. Ja, hij was zo'n type dat graag grapjes maakte, waarom zou dat niet mogen? Misschien kwam dit grapje wel wat gemeen over, maar het zou echt nooit zijn bedoeling zijn om mensen te kwetsen. Als ze zich gekwetst zou voelen zou hij het wel goedmaken, alleen moest hij nog verzinnen met wat. "Louis Cole, aangenaam." Natuurlijk viel zijn accent hard op, het zou raar zijn als het meisje dat niet merkte. Maar ach, hij was trots op zijn accent en niemand zou daar ooit iets aan kunnen veranderen. Amerikaans was zo gewoontjes vond hij, geen idee waarom.

Jacky keek nog eens naar de jongen die wat hoger op de tribunes zat. Dit was een heel ander aan blik de zowat lege tribunes in plaats van tijdens een wedstrijd. Dan stonden ze altijd bom vol met klasgenootjes en andere leerlingen. Dat gaf z’n kick als ze hun cheer mochten doen voor de overvolle tribunes. Ook nu baalde ze dat niet mee kon doen, dan had ze misschien wat indruk achter gtelaten bij de good looking boy die er zat. Snel draaide ze haar blik weer terug naar de training van haar vriendinnen. Ze wou niet dat Kathy nog eens tegen haar uit zou vallen. Dadelijk werd ze van haar voor positie weg gestreept. Ze moest er niet aan denken om op de achter grond te moeten dansen, dan zou niemand haar lichaam zien waar ze zo hard voor traint. En niet alleen dat, ze had talent en talent moest worden geshowd. Via haar ooghoeken hield ze toch de jongen in de gaten, die haar met een schuin hoofd aan keek. Zou hij zich afvragen waarom ze niet mee kon doen met de training, misschien dacht hij ook dat ze te lui was om mee te doen. Snel sloeg ze haar ogen af, ze wou niet dat mensen zo over haar dachten. Ze wou dat mensen zagen hoeveel ze er om gaf, want ze had er alles voor over. Ze ging niet stappen als ze training had. Nu ze weer haar volle aandacht op de training richtte volgde ze met haar ogen de bewegingen van de meiden die zich naar de piramide vormde. Normaal gesproken zou zij boven op staan, omdat ze de lichtste en lenigste was. Even keek ze weer weg van de training toen de jongen naast zich kwam zitten. Bij zijn opmerking glimlachte ze met een charmante smile. Ze vond de opmerking niet zo gepast, net alsof ze niet wilde trainen. Echter zou hij het vast niet gemeen hebben bedoeld dus zei ze met een speels glimlachje. “Nee, Kathy is te bang dat ik haar plaats in pik” . Het was wel zo, Kathy probeerde de kleinste foutjes bij Jacky te zien. Alleen omdat er altijd al de vraag lag wie aanvoerder werd. Toen de jongen zich voor stelde als Louis , wat een erg leuke naam was, stelde ze zich zelf netjes voor als. “Jacky Candlite”. Ze vond het accent van de jongen wel grappig, en eigenlijk ook best aantrekkelijk. “Engeland he ?” vroeg ze hem –met Engels accent- nieuwsgierig, uit aanleiding van zijn accent. Zelf had ze er ook een tijdje gewoond, voor het werk van haar vader. Niet lang genoeg om het accent goed te leren maar sommige dingen kon ze wel goed uitspreken in het engels.

Het was best erg voor het meisje dat ze niet mee kon doen door die enkel, waarschijnlijk baalde ze er wel hard van. Net als hij ervan baalde dat hij niet even kon meedoen met de training aangezien hij nog nergens echt ingeschreven stond. Even liet hijzijn ogen over haar lichaam glijden, zonder schaamte. Schaamte was iets dat hij niet kende. Hij kon veel doen zonder zich ervoor te hoeven schamen zoals zingen in een drukke straat. Misschien was dat niet echt een goed voorbeeld aangezien hij wel zuiver kon zingen, al liet hij dat niet heel snel aan iemand horen. Alleen als hij echt dronken was en dat gebeurde ook niet vaak. Hij kon makkelijk een heel deel glazen alcohol op zonder aangeschoten te worden. Het was een soort gave waar heel zijn familie over beschikte waardoor ze veel naar feesten konden gaan zonder dat iemand zich voor hen zou moeten schamen. Nadat hij het meisje naast hem van top tot teen had bekeken, gleed zijn blik even naar de andere cheerleaders toen het meisje zei dat een zekere Kathy bang was dat ze haar plek zou inpikken. De pretlichtjes dansden vrolijk op en neer in zijn bruine ogen terwijl hij de verschillende pasjes die de meisjes deden volgde. Kathy was waarschijnlijk de captain van het team. Het was een wilde gok, maar meestal had hij wel gelijk over zo'n dingen. Louis was een pro op het gebied van meisjes, vond hij zelf dan. Zijn blik gleed terug naar het blonde meisje naast hem toen ze zich voorstelde. "Jacky, mooie naam." Het was een naam die hij nog niet erg veel was tegengekomen, maar dat kon ook aan hem liggen. Vroeger trok hij meestal met dezelfde mensen op, vergat altijd de namen van anderen. Een rij witte tanden werd zichtbaar toen Jacky een vraag stelde met een Brits accent. Dat was nog eens een verrassing, dat er iemand in Amerika was die een beetje Brits kon. "Exactly, ik kom van Londen." Het was wel aan zijn stem te horen dat hij trots was op zijn geboorteplaats. "Heb je in Engeland gewoond ofzo?" Het was nu niet zo dat je in een twee drie van Amerika naar Engeland en terug kon reizen, dat duurde wel een aantal uren.

Met veel verlangen in haar ogen keek ze hoe de meiden de danspasjes uitvoerde. Hier en daar zag ze wat fouten. Er waren een paar meiden die een fractie van een seconden later hun pasjes inzette, of ze deden het niet overtuigend genoeg. Zoiets viel haar altijd op, misschien omdat ze zoveel passie in het cheerleaden legde. Of ze was gewoon een perfectionist, dat kon natuurlijk ook. Maar zelf vond ze zich niet echt een perfectionist, het moest er gewoon goed uit zien. Niemand was perfect, zij ook niet vond ze zelf. Naar haar mening was ze te dik, iets waar ze elke dag mee bezig was. Ze schaamde zich voor haar buik, ze zag zich zelf als een vet monster. Om dat te camoufleren zorgde ze gewoon dat ze altijd leuke kleren aan had, haar blonde haar mooi in model was. En een goede laag make-up op. Haar ogen gleden weer even naar de jongen die naast haar was komen zitten, genaamd Louis .Ze hoopte dat ze de naam zou onthouden. Want hoe ze ook haar best deed om namen te onthouden, zo nu en dan – vaker als geliefd- vergat ze er eentje of haalde ze twee namen door elkaar. Dat leverde soms best wel genante momenten op, maar gelukkig kon ze zich er meestal onderuit praten. Dan gaf ze maar haar haarkleur de schuld, iedereen geloofde toch dat blondjes dom waren. En dat was ze totaal niet, een beetje impulsief oke. Maar ze wist goed wat ze deed, als er niet te veel drank in haar lichaam zat. Gelukkig gebeurd dat niet zo vaak omdat ze de volgende dag moest trainen of een wedstrijd had. De jongen zei dat ze een mooie naam had, ze bloosde even. En hoewel ze zo spontaan was normaal keek ze toch even verlegen naar haar all stars. Normaal droeg ze altijd iets met een hakje er onder, of ze moest naar iets sportiefs. En nu moest ze door haar enkel platte schoenen aan. Niet dat ze all stars niks vond, het waren de leukste platte schoenen die er bestonden. “Dankje” bedankte ze hem met een welgemeende glimlach. Jacky moest even lachen toen ze het verbaasde gezicht van Louis zag toen ze met een brits accent sprak. Ja, daar had hij vast niks van terug. Soms had het zo zijn voordelen dat haar vader door de hele wereld rees. Zo kon ze ook Frans en Italiaans. Toch was haar accent verre uit perfect, zoals de jongen sprak. Ze vond het wel charmant een jonge met brits accent. In Engeland heeft ze veel jongens met een gebroken hart achter gelaten. De jongen kwam dus uit Londen, daar had ze toen ook gewoond. “Ik heb een jaar in een penthouse in Londen gewoond” vertelde ze hem toen hij er naar vroeg. Een vrolijke glimlach stond op haar lippen. Ze had nooit gedacht dat ze vandaag nog kon lachen.

Grappig hoe sommige meisjes begonnen te blozen als ze een compliment kregen. Die rode wangen zagen er best wel schattig uit als hij eerlijk moest zijn. Nu nog een glimlach op haar gezicht en het was helemaal goed. Ergens begreep hij wel dat ze niet echt zin had om te lachen nu, aangezien ze moest toekijken hoe anderen trainen terwijl ze dat zelf voor een paar dagen niet zou kunnen doen. Daar vooraan was ergens een lege plek, dus dat zou Jacky haar plaats wel zijn zeker? Het was best wel leuk dat ze wat met zijn accent kon praten, nu voelde hij zich hier al meteen meer thuis. Sommige vonden zijn accent sexy, andere wat te netjes. Louis vormde de klanken van bepaalde woorden soms anders, maar de schrijfwijze was meestal hetzelfde. Bij haar woorden werden zijn ogen groot. Een penthouse was altijd erg duur, zijn familie zou het zich niet kunnen veroorloven. "Hoe rijk ben jij wel niet?" Als hijzelf zo'n ding zou moeten betalen zou dat waarschijnlijk zijn zakgeld van tien jaar zijn. Nja, de jongen had geen geld nodig om gelukkig te zijn, zolang hij maar leuke mensen leerde ontmoeten was het ok. De glimlach die Jacky's gezicht sierde zorgde ervoor dat zijn eigen glimlach ook breder werd. "Je bent veel mooier als je lacht, weet je?" Dat was gewoon zo. Meisjes waren altijd twee keer zo mooi als ze zouden lachen, gewoon omdat ze dan leken te stralen. Het enige wat voor Louis telde was die glimlach. Met depressiefe meisjes zou hij echt niets kunnen, daar werd hij zelf alleen maar droevig van. "Hoe kan het eigenlijk dat jullie cheerleaders zo lenig zijn?" Voor de zoveelste keer woelde hij even met zijn hand door zijn bruine haren en keek gefacineerd naar de cheerleaders die aan het trainen waren. Zoiets zou hij waarschijnlijk nooit voor elkaar krijgen. Niet dat hij van plan was om ooit bij het cheerleaden te gaan, ookal zouden er wel jongens toegelaten zijn. Nee, hij zou zich wel op het speelveld amuseren terwijl de cheerleaders hen zouden aanmoedigen.