The bird and the worm

He wears his heart safety pinned to his backpack,
His backpack is all that he knows

Jeevan trommelde met zijn handen op zijn eigen bovenbenen het deuntje van het liedje wat hij aan het luisteren was op de tweedehands walkman die hij ergens in een muziek winkel in de buurt had gekocht mee. Met een zwarte rugzak op zijn rug en dezelfde kleren aan die hij gisteren ook aan had, was hij op weg naar de enige plek in de buurt waar je goed kon skaten: de Youth Yard.

Shot down by strangers
Whose glances can cripple
The heart and devour the soul

The bird and the worm van the used dreunde nogsteeds luid door zijn oren terwijl hij stug doorliep, zijn blik gericht op de grond. Het was één van zijn favoriete liedjes en leek soms zijn gevoel wel wat te beschrijven. Oké, misschien was dat een beetje overdreven, zo'n slecht leven had hij nou ook weet niet, maar Jeevan was nou eenmaal een introverte doemdenker. Dingen erger maken dan ze waren lagen gewoon in zijn aard.

All alone he turns to stone,
While holding his breath half to death

Het was nog erg vroeg, dus Jeevan was één van de weinige in de Youth Yard, wat mooi was, de jongen hielt niet van drukte en ontliep dit dan ook zo veel mogenlijk. Jeevan trok zijn afgesleten sneakers uit en schoof zijn voeten in de skates die hij mee had genomen, waarna hij zijn schoenen in zijn rugzak deed en deze ergens in de bosjes verstopte zodat niemand aan zijn spullen zou zitten.

[Open voor iedereen]

Het was nog aardig vroeg toen de wekker van Jacky af ging, zoals gewoonlijk zou ze voor schooltijd even een rondje gaan joggen. Wat ze vandaag alleen even was vergeten was dat de leraren een studie dag hadden en ze dus eigenlijk niet naar school hoefde. Even keek ze naar Daichi haar kamer genoot die nog zoetjes lag te slapen. Ze vond het nog steeds grappig dat hij zo klein was. Even gaapte ze terwijl ze zo zacht mogelijk haar sportspullen tevoorschijn haalde. Een rood stoffen broekje en een wit t tank topje. Het was immers hier in Santa monica al 20 graden in de ochtend. Op haar tenen liep ze naar de badkamer waar ze haar blonde lange haar in een sportieve paardenstaart deed na ze deze had uitgeborsteld. Ze deed een klein laagje waterproof make-up op en hees zich zelf in haar outfit. Ze bekeek zich zelf even in de spiegel, wat had ze toch een prachtig figuurtje. Mooi slank, een leuke voorgevel en een mooie achtergevel. Ze had dus niet te klagen, dat vond de cameraman ook die altijd foto’s van haar maakte. Haar voeten deed ze in een paar sportieve gympen en ze was bijna klaar om te gaan. Ze moest alleen nog even haar mp3 van de oplader afhalen en deze in het standaard bovenarm bandje doen. Dat zag er misschien niet geheel super uit maar handig was het wel. Proberend om zo min mogelijk geluid te maken opende ze de deur, ze wierp nog even een blik op de kleine man, en deed hem daarna weer dicht. Ook draaide ze hem op slot, zodat daichi rustig verder kon slapen. Het was akelig stil in het gebouw, maar Jacky was dat gewend, want bijna elke dag ging ze zo vroeg een rondje rennen. Met het Nummer Ice van Lights in haar oren ging ze in een drafje de trappen af. Nu was ze al warm en kon ze meteen aan haar ronde beginnen. Deze was erg groot, ze begon bij het gebouw, zo langs de stad, naar de pier, van de pier naar het park en dan naar Youth Yard, vanuit daar weer naar de kamers. Ze kon het rondje ook andersom doen, maar ze vond het niet zo prettig om zo vroeg daar al rond te lopen. Ze hoorde de verhalen van die junks die daar rond hingen wel. Het was lekker weer, niet te warm niet te koud, dus koste het rondje haar vandaag niet zo veel moeite. Ze begroette bij de pier even meneer reix, de ijscoman die zich al weer voor een nieuwe dag aan het klaar maken was. Het was wel leuk dat ze vaak de zelfde personen tegen kwam. Gelukkig was ze niet op haar mondje gevallen en knoopte ze wel eens een praatje aan. Maar nu ging het rennen zo goed dat ze niet wou stoppen. Echter was ze wel gedwongen te stoppen , maar niet omdat ze dat echt wou. Ze rende door de Youth Yard toen ze daar een jonge zag skate. Hij kon het aardig goed, zoiets wou ze ook kunnen. Maar eerst maar eens haar rondje afmaken. Echter viel ze doordat ze meer op de skate jongen aan het letten was dan op iemand anders. Met een zachte plof kwam ze op de grond. Ze kon zich nog net opvangen met haar handen, waar enkel schaafwondjes op zaten. Maar dat was nog niet het ergste, haar enkel begon te branden en te steken. Met tranen van de pijn keek greep ze naar haar enkel, die al begon op te zwollen. Hij mocht en zou niet mogen verstuikt zijn, ze had training vanavond. Ze zat in het cheerteam en wou dus echt niks missen. Vloekend keek ze naar haar enkel, wat moest ze nu. Ze had haar mobiel thuis gelaten want die was leeg, hoe kwam ze “thuis”. Dat was niet het ergste, hoe kon ze vanavond nu mee trainen. Tranen van pijn en radeloosheid rolde over haar wangen. Wat moest ze nu?

Jeevan was iemand die alleen dingen deed waar hij goed in was, zodat het leek alsof hij overal goed in was wat hij deed. Daarom ging hij skaten, niet skateboarden, omdat hij daar niet goed in was. Ookal was het leuk, hij zou het niet doen, want dan zou hij ergens een loser in zijn en Jeevan wou overal het beste in zijn. Dat was nou eenmaal hoe de jongen in elkaar zat. Jeevan zat net zijn tricks goed te oefenen toen hij vanuit zijn ooghoek een blond meisje zag rennen en uiteindelijk zag vallen. Hij kwam met een onhandige circel tot stilstand en keek eerst vanaf een afstand hoe het ging. Normaal was hij er zelf niet op af gegaan, maar op dit moment leek hij de enige te zijn die het opgemerkt had. Zo snel mogenlijk rolde hij haar kant op, kwam vlak voor haar tot stilstand en hurkte. Dit hurken ging wat onhandig, omdat hij nog altijd op skates stond en hij keek haar wat wankelend aan. "Hé, gaat het een beetje?" hij klonk oprecht bezorgd, want ookal probeerde hij het zo min mogelijk door te laten schemeren, het was een overbezorgd ventje die alleen maar deed alsof hij zo stoer was. "Zit jij ook op Monica High? Kan je zelf staan of moet ik je terug brengen?" hij stelde met opzet vragen achter elkaar, om te kijken of ze nog helder was.

Nu enkel begon te zwellen was ze alles om haar heen even vergeten, hoe kon het haar nu gebeuren dat ze viel. Een betere vraag waarom moest het haar gebeuren, ze kon het echt niet gebruiken dat ze stil moest zitten. Ze moest trainen voor de wedtrijden te cheeren, en ze moest haar figuur houden voor het modellen werk. Waarom zat het haar deze week ook echt tegen. Ze moest wiskunde bijles nemen omdat ze anders geen zakgeld meer kreeg, ze had ruzie gehad met de cheerleaders aanvoerder omdat ze door de bijles een training had gemist. En nu moest ze natuurlijk ook nog eens haar enkel verstuiken. Maar voor ze zou verdrinken in haar zelfmedelijden moest ze een plan bedenken hoe ze thuis zou komen. Hopelijk zou ze over enkelen tellen weer gewoon kunnen staan en het laatste stukje dan maar lopend afleggen. Op haar kamer zou ze er meteen een koelpack op leggen. Jacky schrok even toen ze een stem achter zich hoorde, gelukkig klonk deze stem bezorgt. Ze keek even op naar de jongen. Meteen bedacht ze zich dat er tranen over haar wangen rolde en probeerde deze eraf te vegen. Wat de situatie ook was ze moest er van haar beste kant uit zien, en nu zag ze er waarschijnlijk als een monster uit. Even haalde ze adem voor ze sprak, haar stem moest wel zuiver zijn . Ze zou hier zo sarcastisch op kunnen antwoorden maar dat lag niet in haar aard. “Ik hoop het” zei ze maar. Ze leefde nog dat was een plus punt, maar voor de rest was het allemaal een grote drama. Ze keek de jongen in zijn donkere ogen aan, zelf had ze ijsblauwe ogen. “Ja ik zit ook op Monica High “ beantwoorde ze zijn vraag. Hij vroeg of ze zelf thuis kon komen. Zo koppig was ze nog wel, niet toegeven aan de pijn. Met veel pijn en moeite probeerde ze op te staan, even leunde ze op zijn schouder. “Het zal wel lukken” zei ze koppig. En probeerde toen een stapje te zetten, meteen zakte ze weer door haar benen. “Damnit” kwam er uit haar mond. Hier zat ze dus echt niet op te wachten . “Ik wil je niet van je bezigheid af houden, maar “thuiskomen” zou fijn zijn. “ zei ze de jongen. Ze bedacht even wat ze moest doen, nu ze was gestopt met zelfmedelijden te hebben kon ze beter na denken “Ik kijk wel tot je klaar bent” gaf ze als oplossing.

"Ik hoop het." oh, ja, daar had hij veel aan. Ergens irriteerde het Jeevan mateloos, niet het antwoord van het meisje, maar zijn eigen gedachtegang. Waarom moest hij overal zo'n probleem van maken? Altijd zo negatief zijn..? Hij schudde zijn hoofd lichtjes en richtte zijn aandacht weer op het meisje dat nogsteeds op de grond zat, maar nu moeite leek te doen om op te staan. Ze zat dus ook op monica high, mooi, wist hij tenminste waar hij haar naar toe moest brengen. "Ik wil je niet van je bezigheid af houden, maar 'thuiskomen' zou fijn zijn. Ik kijk wel tot je klaar bent." Jeevan schudde zijn hoofd, het meisje was nu zijn prioriteit, ze stond op dit moment zelfs boven de spullen die hij in de bsojes achter had gelaten. "Hé, jij." plotseling klonk hij minder vriendelijk, maar dat kwam omdat hij iets best genants voor ging stellen, hij draaide zich met zijn rug naar haar toe "Stap op mijn rug, ik breng je terug naar school."

De jongen keek haar wat geërgerd aan, had ze wat verkeerds gezegt? Gelukkig liep hij niet weg, en haar in de steek latend. Dan zou ze moeten wachten tot het druker werd. Veel jongens hadden dat wel gedaan, haar hier hulpenloos achter gelaten. Maar niet in elke jongen verschool zich zulk kwaad. Daichi was ook een aardige jongen, maar dat was misschien ook omdat ze niet geheel zeker was van zijn geaardheid. Waarom moesten alle aardige jongens nu homo zijn, niet dat ze met daichi ooit iets zou beginnen. Dat zou haar hele reputatie vernietigen. Jacky keek naar de jongen terwijl ze haar voorstel net had uitgesproken. Blijkbaar was hij het er niet mee eens, want zijn hoofd ging nee knikkend op en neer. Ze wou hem echt niet lastigvallen en zei daarom nogmaals onschuldig " ik wil geen last voor je zijn" . Dat was oprecht gemeend. Maar in plaats van dat hij haar zou ondersteunen terwijl ze richting haar kamer zouden gaan vroeg de naamloze jongen iets vrij genants. Of ze op zijn rug wou klimmen. Even knipperde jacky met haar lange wimpers een keek hem ongeloofwaardig aan. Het was dat ze echt een coolpack nodig had en gaf dus toe. Een blosje stond op haar wang " uuhm oke" zei ze maar. Niet vragend als hij het zeker wist, dadelijk veranderde hij van gedachten. Terwijl ze achter op zijn rug klom voelde ze haar voorgevel ongemakkelijk tegen zijn rug aan komen. Ze hoopte maar dat niemand van haar school haar zo zag. Gelukkig was het nog vroeg en lagen de meeste te slapen. Omdat jacky het best eng vond zo achterop een skatende jongen sloot ze haar ogen. Daardoor duurde het iets langer voor ze doorhad dat ze er waren. Nu moest ze alleen de trap nog op zien te komen. Ze vertelde de jongen haar kamer nummer in de hoop dat hij haar zou helpen. Toen kwam ze erachter dat er ook een lift was, die gebruikte ze nooit. Traplopen was gezonder... Ze trok de jongen er half mee in, ze moest hem toch bedanken, maar dat kon niet als ze zijn naam niet wist. Maar omdat ze nu liever een coolpack had moest dat maar later gebeuren. Vandaar dat ze de jongen hinkend mee loosde. Ze maakte de deur van haar kamer open. Daichi was al weer verdwenen, vast aan het trainen of zo. " maak het je zelf gemakkelijk " zei Jacky de jongen terwijl ze naar de ijskast hupste voor een coolpack en een thee doek. Daarna liet ze zich op de bank ploffen. " ik ben jacky, en heel er bedankt voor het redden van me dag" zei ze de jongen. " ik had je graag wat drinken gepakt, maar als je wat wilt kan je zelf pakken" nu ze thuis was was ze een stuk opgewekter. Wel had ze het door het niks doen koud gehad, even rilde ze

(zit op telefoon, kunnen dus fouten in zitten)

Jeevan was blij dat het meisje zonder gezeur op zijn rug was geklommen, hij rechtte zijn rug en benen toen ze goed zat. Zo ging het veel sneller en voor zijn spullen zou hij later wel terug komen. Nu was het belangrijker om haar naar het schoolgebouw te brengen zodat ze iets kon doen aan de opgezwollen enkel. Die wieltjes van zijn skates rolden snel over het asvalt en hij zou door de kick van de wind door zijn haren bijna zijn vergeten dat het meisje op zijn rug zat. Dat betekende dat ze erg dun was... Hm... Daar zou hij haar later nog wel op aanspreken! Wacht, waarom? Hij had helemaal niets met haar te maken, behalve dan dat hij haar holp om thuis te komen.

Hij liet zich door het meisje meeslepen, ondersteunde haar ondertussen zo goed mogelijk zodat ze haar enkel niet zou overbelastten. Uiteindelijk eindigde hij op één of andere manier in het meisje haar kamer, daar zat hij op de bank en keek toe hoe het meisje een coolpack pakte en uiteindelijk vlakbij hem op de bank plofte "Ik ben jacky, en heel er bedankt voor het redden van me dag." hij haalde zijn schouders op, dat was toch normaal? Je medemens helpen. "Geen probleem." eigenlijk wou hij nu weggaan, maar door de woorden van het meisje voelde hij zich bijna gedwongen om te blijven. "Ik had je graag wat drinken gepakt, maar als je wat wilt kan je zelf pakken." hij stond op "Oké, wat wil jij?" hij leip richtign de keuken en begon wat in de koelkast te rommelen, opzoek naar wat drinkbaars.

Met een stomme coolpack op haar enkel, die gelukkig al minder ging zwellen, keek ze de jongen even aan vanachter haar lange wimpers. Haar ijsblauwe ogen volgde zijn bewegingen toen ze hem bedankt had. Gelukkig vond hij het geen probleem, echter voelde Jacky zich nog altijd schuldig dat ze hem van zijn bezigheid af hield. Dat ze zo nodig hulpeloos moest zijn, en boven al was het een beetje gênant dat hij haar zware lichaam op zijn rug had gehad. Het zou haar niet verbazen dat de jongen morgen rugpijn zou hebben. Hoewel Jacky een prachtig figuur had, was ze er altijd onzeker over. Ze probeerde zo dun mogelijk te blijven door gezond te eten, of gewoon helemaal niet, en te sporten. Jacky sloeg even haar ogen neer bij de gedachten dat ze als ze niet kon sporten zo weer een paar kilo aan zou komen. Dat was echt iets waar ze bang voor was, haar grootste nachtmerrie. Nu zou ze nog minder moeten gaan eten, maar ze mocht geen argwaan bij haar vriendinnen op te wekken. Ook was ze zelf dol op eten, ook nu begon haar maag te rommelen. Dat kwam natuurlijk omdat ze een rondje had gejogd en nog niks had gegeten. Schaamtevol keek ze naar haar buik en sloeg snel haar handen ervoor. Een klein blosje was op haar gezicht te zien. Gelukkig liep de jongen na een paar tellen al richting de koelkast door haar woorden. Ze vond het eigenlijk niet kunnen dat haar gast het drinken zelf moest pakken. Maar nu had ze geen andere keus. Haar gast vroeg of zij ook wat wou drinken. Even keek ze om richting de jongen, die eigenlijk best wel lang was, en zei “Een flesje water is goed.” Eigenlijk dronk ze alleen maar water, alleen als ze iets gezelligs gingen doen dronk ze iets van fris. Daarom had ze geen grote flessen maar blikjes cola,sprite en Fanta. Er zat daar zo veel suiker in dat het nooit goed kon zijn voor de lijn. Even rilde ze weer, het begon erg koud te worden met z’n ding op haar enkel. Even zuchtte ze om wat moet bij elkaar te schrapen. Ze kon die afstand toch makkelijk hinkend af leggen. Hoeveel stappen waren het nou van de bank naar haar kledingskast. In een soepele beweging probeerde ze op te staan. En terwijl ze zich vast hield aan het meubilaire begon ze te hinken. Eigenlijk ging het best goed, en voor ze het wist was ze aan de overkant van de kamer, waar haar kledingkast stond. Ze haalde er een vest uit, de bovenste van de plank. Het was een simpel zwart vestje met een playboy konijntje er op die rood was. Nu moest ze nog zien te draaien en terug te hupsen. Eigenlijk zag dit er best komisch uit, vandaar dat ze ook even moest lachen. De terug weg ging iets minder elegant , maar ze zat tenminste weer op de bank. En iets wat onhandig deed ze het vest aan. Nu ze lekker in was gepakt ging de coolpack weer op haar enkel. Hopelijk zou het helpen en kon ze binnenkort weer trainen, en op haar naald hakken lopen. Dat zou ook wel funest zijn de komende dagen.