My poisoned blood..

Keiharde metal gierde door haar oren, haar zwarte oortjes stonden op zijn allerhardst en ze genoot ervan. Die snoeiharde gitaren en dat grunt geschreeuw, plezierde haar tot het diepst van haar hart. Of nou ja.. normaal gesproken was dat het wel, maar vanavond was anders. Nee, het viel haast geen avond meer te noemen, eerder het hart van de nacht. En hoewel ze behoorlijk sadistisch was en ervan hield om bloed te zien vloeien, was dat vannacht anders. Dit keer wou ze niet een andermans pijn zien, maar haar eigen. Esther was niet zo'n denker, eerder een harde doener en de laatste tijd was dat andersom gedraaid. Nog geen halfuur geleden had ze haar kamer verlaten, een wijd open deur met fel licht van alle lampen die aan stonden achter gelaten, en was ze zonder genade naar het dak van het gebouw gegaan. Wanneer ze echter de deur had bereikt en hem woest opengeduwd had, had ze pas opgemerkt dat het onweerde buiten. Nadat ze de eerste pas naar buiten had gezet, was ze echter gelijk al zeiknat geregend. Haar rode, stijle haren plakten nu als een gek aan haar blote huid en stof van haar diep-zwart gekleurde T-shirt. Als het echt kon, bloedden haar oren nu als een runt door de muziek. Al was die nauwelijks meer te horen, gezien de regen met bakken uit de hemel kwam vallen en zelfs de donder er een poging bovenop deed. Bliksem was ook een deel van die chaos vannacht en ze hield ervan. Zo had ze verdomd weinig kans dat er nog iemand op het dak zat of überhaupt nog kwam. Mensen waren altijd zo bang dat ze smolten buiten en aangezien het diep in de nacht was, zou er echt niemand zijn die het ook maar in zijn hoofd haalde om naar buiten te gaan. Zoals zij overduidelijk wel was. Maar niet zomaar, nee, ze had een doel op het oog en dat zou ze uitvoeren ook.
Langzaam maar zeker slenterde ze naar de rand van het dak en keek naar beneden. Hoe zou het zijn om...? Nee, ze zou voor een bloederigere dood gaan en ze wou het zelf uitvoeren, niet door iemand anders of door een element van de aarde. De roodharige meid voelde hoe ze het al kouder begon te krijgen, hoe er kippenvel ontstond op haar gehele lichaam en er zelfs rillingen over haar lijf schoten. Zonder genade haalde ze haar eigen mes uit haar broekzak vandaan, pakte het zelfs expres beet bij het lemmet en voelde hoe het ijskoude ijzer gelijk al door de handpalm van haar rechterhand schoot. Damn, hoe heerlijk voelde dat aan. Bloedlustig bracht ze haar hand dan ook trillend naar boven en liet haar tong over de snijwond glijden. De rode vloeistof raakte hierdoor zelfs op haar gezicht, maar gezien de regen zo hard viel was het binnen no time verdwenen. Een brede grijns verscheen om haar mond, waarbij zelfs haar witte tanden zichtbaar werden en haar blik ging niet langer meer naar het uitzicht van grauwe gebouwen. Heel even schoten haar ogen naar de lucht, die er even grijs uit zag als haarzelf.
Gezien de regen hierdoor in haar ogen viel, keek ze al te gauw naar beneden en bekeek ze het schoongespoelde mes. Haar eigen liefje, die altijd voor haar klaar stond als het erop aan kwam. De grijns was niet langer meer van haar gezicht af te slaan en ze voelde steeds meer de neiging om het daadwerkelijk uit te voeren. Maar de vraag was waar. Haar polsen... het was gemakkelijk, maar een langzame, pijnlijke dood. Haar halsslagader? Dat was snel, maar wel ongelofelijk bloederig als het erop aan kwam. Rechtstreeks door haar hart? Dan viel ze niet meer te redden, niemand die haar überhaupt zou missen. Misschien Christian, die emotionele klootzak die het was, maar hij zou er wel overheen komen. Iedereen zou dat wel komen. Aangezien Die Hard het enige nog waar ze tegenwoordig nog écht voor leefde, had ze dat ook nog lang genoeg volgehouden. Maar nu de groep nogal uit elkaar viel, al was dat misschien niet zichtbaar van de buitenkant voor vreemdelingen, wist ze dat de leden elkaar steeds meer meden.
De wind blies hevig, waardoor zelfs haar plakkerige haar tegen haar gezicht aanwaaide en daar ook aan haar huid vast bleef plakken. Esther gaf er niets om, het was enkel maar een stom leven. Twee lesbische moeders, wat moest ze er in godsnaam mee. Haar echte held, haar vader, was er allang niet meer. Klote longkanker, was dat nou maar niet gebeurd. Tering, tyfus. Was zij nou maar gewoon niet geboren, dan was dit allemaal niet gebeurd. Langzaam, terwijl ze bedacht hoe ze dit het beste kon doen, liet ze haar mes al voorzichtig tegen de huid van haar armen gaan. Shitwereld.

[Met toestemming, tenzij je lid van Die Hard bent.]

Liz staarde wat verkramt naar het plafond van haar kamer wanneer ze op haar bed lag. Slapen, hoe lang was het al wel niet geleden dat, dat goed gebeurd was? Vanaf dat verdomde telefoontje van haar moeder, wat dus nu al ongeveer een vijftal dagen was. De keren dat ze in slaap was gesukkeld was ze misschien een uurtje later weer gillend of helemaal bibberend wakker geschoten. Inmiddels lag het meisje al een twee uren op haar bed gewoon te staren naar het plafond of de muren, ze was bang om haar ogen te sluiten. Haar oma kwam altijd wel in haar dromen voor, en dat kon Liz niet hebben. Die vrouw was diegene die haar voor een groot deel toch ook gevormd had, natuurlijk ook het optrekken met Esther en Jace, maar vanaf ze moest verhuizen vanuit Venice en haar oma mee kwam was zij diegene geweest. Het was een weerzinwekkende vrouw, ze was niet groot maar damn wat had ze een kracht gehad. Liz had genoeg ruzie met haar gemaakt en had genoeg klappen gekregen ook. Natuurlijk in het begin had ze bang gehad van haar oma, maar hoe meer het meisje vertoefde op de straten, des te meer ze mee maakte en ze ook uiteindelijk genoeg klappen had ontvangen en uitgedeeld om geen angst meer te tonen. Altijd had ze gedacht dat die vrouw onmenselijk was en voor altijd zou blijven leven, maar dat was dus niet zo. En nee, over haat over die vrouw was er helemaal geen sprake, sterker nog Liz had haar oma zot graag, dat konden degene die haar echte kende wel vertellen. Argh, Liz duwde zichzelf recht. Ze mocht niet meer aan die vrouw denken, en vanaf nu zou dat dus ook niet meer gaan gebeuren. Het meisje liet zichzelf van haar bed zakken en wandelde naar het raam. Onweer, geweldig weer. Als kind, en meestal nu ook nog was ze altijd op de vensterbank gaan zitten met het raam open en zo staarde ze een hele nacht naar buiten. Hier in Monica High was het makkelijker, hier had je het dak. Even vloog er een grijns over haar gezicht, bezigheidstherapie gevonden. Liz was sinds dat telefoontje niet meer de Liz van vroeger, ze toonde haar emoties, niet dat ze zo maar begon te huilen, schreeuwen of wat dan ook op straat, maar je zag dat er iets mis was aan haar, en dat gebeurde niet vaak.
Het meisje met de roodgekleurde haren nam de moeite niet om een trui of wat dan ook mee te nemen, koud zou ze het uiteindelijk toch wel krijgen wanneer ze nat werd. Voor even bleef ze nog staan, licht twijfelend of ze wel moest gaan, ach wat kon er gebeuren? Genoeg, maar goed. Ze moest weg uit haar kamer, of ze werd gek in haar hoofd. In alle stilte liep het meisje haar kamer uit en trok de deur achter zich dicht waarna ze verder liep naar de metalen trap om op het dak te komen. De kans dat er nu mensen waren, was klein, de leerlingen hier waren schijterds die zouden in dit weer niet op het dak durven komen.
Al snel voelde ze de koude regendruppels neervallen op haar houd, rillingen liepen over haar rug en op haar armen ontstond kippevel. Haar blik richtte ze ten hemelen, deze begon echter wild te daveren en lichtte een paar keren op. Wonderbaarlijk. De koele wind greep haar even bij de keel, maar liet haar meteen weer los. Onweer, wat ze ook zeiden, dit was in haar ogen de strijd van de natuur. Hoeveel verwoesting het ook mocht veroorzaken op deze moment was het gewoon prachtig. Wanneer ze weer naar voren keek, merkte ze ergens tegen de rand een schim op. Wie het was kon ze niet zien, maar ze was nieuwsgierig genoeg om vooruit te gaan. Hm, blijkbaar waren sommige Amerikanen toch niet bang voor dit verwoestende weer. Het meisje dat een paar minuten nog lekker droog op haar kamer zat, was nu al zeiknat. Haar haren plakten tegen haar hoofd, de donkergrijze t-shirt die ze aan had, zag bijna zwart en haar broek die kleefde gewoon aan haar benen. Hoe dichter ze kwam, en met de keren dat de hemel oplichtte merkte ze op dat ze die schim kende. Esther? Toch dan maar geen coole Amerikaan die van een lekker onweertje hield. Jammer.
Een felle windstoot leek Liz zelfs naar achteren te duwen, maar ze hield stand en ging verder naar Esther toe. Nog maar een kleine afstand zat tussen hen in, en wat ze van op de plek waar ze nu stond kon zien deed haar helemaal geen goed. Liz voelde haar maag gelijk omdraaien. Met haar ogen volgde ze even hoe het mes langs de armen van Esther ging. Met een ruk liep ze naar haar toe, what the fuck was ze aan het doen. Wanneer ze zich tot stilstand wou brengen schoof het meisje nog wat centimeters naar voren door de natte vloer. ‘Wat denk jij dat je aan het doen bent!’ Schreeuwde Liz onrustig naar haar. De ogen van het meisje waren groot, in tegenstelling tot normaal, een angstige maar tegelijkertijd bezorgde blik school in haar ogen. Dit kon Esther niet menen! Liz greep haar vast aan haar schouders en hield haar stevig vast. ‘Esther, ben je helemaal gek geworden ofzo?!’ Tranen sprongen in haar ogen, niet dat het iets zou uitmaken want ze zou het toch niet zien. Tegelijkertijd met dat ze wou gaan schreeuwen naar haar van uiterste woede, wou ze ook gewoon instorten in haar armen. Maar ze verkoos het eerste nu maar, tot Esther bedaart was en ze het mes weg deed.

De donkere hemel werd een seconden op gelicht, door een felle licht flits. Enkele seconden kon Nick ieder detail van de straat voor hem zien, de enorme container die tegen de met graffiti bespoten muur stond. De zwerver die er achter weg was gekropen, in een poging zichzelf te beschermen tegen de regen, die met bakken uit de hemel viel. Een korte aarzeling, was het wel zo'n slim idee om nu te gaan free runnen? Nee, dat was het niet. Het was gekkenwerk, de daken waren glad door de regen en de duisternis zorgde er voor dat je afstanden niet goed in kon schatten. Toch trok Nick een sprint'je klom via de container op het dak van het relatieve lage gebouwtje. Het kon hem allemaal geen zak schelen, zelfs als hij zou vallen. Wat was het ergste wat kon gebeuren? Hij kon zijn nek breken, en dan? Oké, het liet hem niet geheel koud. Hij wist dat zijn Angel hem zouden missen, en misschien dat zelfs Regina hem zou missen. Maar Angel zou zelf niet lang meer levend rond lopen, volgens Stefano was het nog slechts een kwestie van weken voordat ze onder de drugs en haar 'werk' bezweek. Iets wat Nick bijna tot waanzin dreef, hij wou zijn zusje helpen. Hij wou haar weg halen uit Italië, weg trekken uit dat wereldje waarin ze waren op gegroeid. Maar hij wist niet hoe hij haar er van moest overtuigen daar weg te gaan, hij had haar bijna gesmeekt om naar Amerika te vliegen. Hij had haar het geld gestuurd, maar op het moment dat hij de envelop in de brievenbus had geduwd had hij zich gerealiseerd dat ze het geld direct aan drugs zou besteden. Het had geen zin, de enige manier was naar Italië gaan en haar mee sleuren naar het vliegveld. Maar hij wist dat de kans nihil was dat hij het land levend zou verlaten, de bende van Ricardo zou hem niet nog eens door hun vingers laten glippen. Nick legde zijn hoofd in zijn nek, regendruppels striemde langs zijn gezicht. Zijn kleren waren doorweekt, de wind had zijn capuchon van zijn hoofd gerukt. Langzaam blies hij zijn ingehouden adem uit, waarna hij begonnen te rennen. Binnen een kwartier had hij de rand van de stad bereikt, hij was nu vlak bij de campus. Hij woonde er zelf niet meer, sinds hij aangesteld was als coach op Monica High. Hij had een pand gekraakt in South Central, hij had met telefonische hulp van Levi stroom en water weten af te tappen en was nu eigenlijk best tevreden met zijn optrekje. Hij had het Iana nog niet laten zien en betwijfelde of dat er überhaupt nog van zou komen. Ze hadden al in geen tijden met elkaar gesproken, Iana leek van de aardbodem verdwenen. Al moest hij eerlijk toe geven dat hij zelf de afgelopen maanden ook vaak weg was geweest, het grootste deel van zijn tijd bracht hij door in de sportzaal en in het restaurant van Dimitri waar hij nog altijd werkte. Toch verdiende hij nog altijd niet genoeg geld om zijn zusjes heroïne te kunnen betalen. Niet alles, in elk geval.
Nick begon weer te rennen, zette zich af en sprong naar het volgende dak. Zijn voeten gleden weg over de gladde dakrand, met een klap knalde zijn kin tegen de stenen. Zijn handen zochten wanhopig naar houdt vast, hij voelde hoe de huid van zijn handpalmen open scheurde. Hij zette zijn tanden op elkaar, trok zich op. Hij plaatste zijn voeten op de dakrand, klom er soepel op. Waarna hij zich omdraaide om naar benden te kunnen kijken, een kleine tien meter onder hem lag de smalle straat waar hij zojuist over was gesprongen. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Waarom had hij de afstand niet goed in geschat? Met zijn hand ging hij langs zijn kin die pijnlijk klopte. Hij keek naar zijn vingers, wist dat het donkere goedje aan zijn vingers bloed was. Ook aan zijn handen kleefde bloed. Geweldig. Even overwoog hij om terug naar huis te gaan, maar dit idee verwierp hij direct. Hij was geen opgever en terug naar huis gaan zag hij als opgeven. Hij draaide zich dan ook om, rende het dak over, sprong naar een lager gelegen gebouwtje om vanaf daar naar beneden te springen. Hij landen op zijn voeten maar rolde direct door om niet al zijn gewicht met zijn benen op te hoeven vangen. Sommige mensen dachten dat free runners het enkel voor de show deden. Maar niets was minder waar, het werkte wel degelijk. Door te rollen, veranderde je de neerwaartse in voorwaartse kracht waardoor het minder belastend was voor je lichaam. Nick rende het gras veld over, in de richting van de living building. Was hij eerder gewoon voor de lol omhoog geklommen, nu moest hij wel als hij s’ nachts in het gebouw wou komen. De deuren op de begane grond waren enkel met een pasje te openen, en sinds hij geen leerling meer was had hij ook geen pasje meer. Zonder al te veel moeite klom hij het gebouw op, hij haatte het. Dat hij geen kick meer kreeg van dingen als dit, alleen toen hij zo juist bijna was gevallen had hij de adrenaline daadwerkelijk door zijn aderen voelen pompen. Maar nu? Niks.
Met een zachte plof landen Nick op het dak, niet ver bij hem vandaan stonden twee schimmen. Twee meisjes. Een harde onrustige meisjes stem, die Nick bekend voor kwam. Liz? Hij had het meisje niet vaak gesproken, maar toch was hij er vrij zeker van dat zij het was. Uit haar woorden kon hij opmaken dat het andere meisje Eshter was, en dat de roodharige meid iets aan het doen was wat haar totaal niet aanstond. Een felle lichtflits, zorgde ervoor dat Nick voor een moment alles kon zien. Regendruppels glinsterde in het licht, samen met iets wat tegen de huid van Esther stond. Een mes. Godverdomme. Nick rende op de twee meisjes af, greep zonder iets te zeggen Esther’s pols vast, trok hem naar zich toe. Opende Esther’s vingers met de zijne en pakte het mes uit haar hand. “Ben je helemaal gek geworden.” Siste hij, woedend keek hij haar aan. Hij stak het mes in zijn broekriem. Liet Esther’s pols iets losser. “Sorry, ik schrok me gewoon dood.” Hij pakte haar andere pols vast, trok haar voorzichtig iets naar zich toe. Kort keek hij naar Liz, maar al snel richtte hij zijn aandacht weer op Esther. Hij legde zijn vinger onder haar kin, dwong haar op die manier hem aan te kijken. “Waarom wou je een einde aan je leven maken Es? Geef je dan niks om de mensen die je achter zal laten? Je vrienden? Je moeder? Ik weet dat jullie band niet perfect is maar ze houdt wel van je.” Met zijn hand streek hij voorzichtig een pluk van haar doorweekte haar uit haar gezicht.

Door de keiharde regen die met bakken uit de hemel viel, voelde ze niet eens hoe erg ze haar arm verwondde met het blinkende ijzer van haar liefhebbende mes. Steeds dieper ging ze erin, het maakte haar allemaal niet uit. Als een gestoorde freak die net uit het gesticht ontsnapt was, kraakte ze haar nek en wierp toen haar ogen op haar arm. Bloed stortte eruit, maar verdween zo gauw alweer door het zoute water. Heel even voelde ze een lichte steek, maar negeerde het volkomen. Dit voelde goed, ze kon het niet ontkennen. Wanneer ze nog zo'n steek voelde, maar dit keer wat heviger, besloot ze haar mes er vandaan te halen. Ze had genoeg gespeeld. Met een grijns op haar gezicht wat haar witte tanden ontblootte, haalde ze haar arm naar boven en begon het bloed er vanaf te likken. Als een geobsedeerde naar bloed, begonnen haar pupillen te trillen. Ze genoot hier van. Langzaam haar dood voorbereiden. Allerlei sadistische gedachten kwamen in haar hoofd te pas, van kwaad tot erger. Terwijl ze het verse bloed als het ware uit haar arm zoog, sloot ze ondertussen haar ogen en kon het niet laten om te grijnzen van de zwarte black-outs die zich voor haar ogen vormden. Een donder klonk, waar ze van moest lachen en haar arm liet vieren tegen de zijkant van haar lichaam aan. Langzaam maar zeker opende ze haar ogen weer en kwamen haar helderblauwe ogen te pas. Voordat ze zichzelf ook maar verder kon bestuderen, wat ze nog meer kon openhalen of gezellig kon laten bloeden tot ze er vanzelf bij neerviel, hoorde ze een gesmoorde stem achter zich. Een bekende, maar tegelijkertijd vage, gezien de regen het haast volledig bedekte met zijn eigen krachtige, maar hatelijke geluid.
Rustig draaide ze zich om, ze had geen haast en vooral nu niet, en keek recht in de bruingekleurde ogen van een bekende. Liz ook wel geheten. Met een nogal dode blik staarde ze voor zich uit, terwijl ze met de hand waarmee ze het mes vast had richting het lemmet ging, zodat ze daar zichzelf kon pijnigen. Ietwat verbaasd, maar tegelijkertijd toch niets anders dan negatief uitstralende, hief ze haar linker wenkbrauw op en staarde haar daarmee aan. Niets meer, niets minder. Afwachtende keek ze haar aan, terwijl ze door ging met het uitstorten van bloed uit verschillende delen van haar lichaam vandaan. Eerder al uit haar arm, nu uit haar hand. Ze begon al wat minder stabiel op haar benen te staan en voelde hoe haar energie lichtelijk afnam, maar nog lang niet genoeg om haar volledig uit te schakelen. Ze keek toe hoe haar beste vriendin dichterbij kwam en haar bij haar schouders vastnam, waarna ze tegen haar begon te schreeuwen als een gek. Echter drong dat niet bepaald tot de roodharige meid door en bleef ze even kansloos, oftewel levenloos, staan als dat ze al stond, met enkel die stomme halve grijns op haar gezicht. Zonder erbij na te denken of überhaupt gevoel voor de meid te hebben, duwde ze haar gauw genoeg van zich af en legde haar mes terug op haar arm, die nog steeds volop aan het bloeden was. Dit keer was ze wat geamuseerder, die blik straalde ze dan ook uit en waagde het erop om het door haar arm te halen, zodra de meid ook maar één stap dichter naar haar toe zou doen. Ze wou het hebben, dus kon ze het krijgen ook.
Een ietwat sadistische lach klonk en op dat moment was er tegelijkertijd een felle lichtflits, wat haar gevoel sterker maakte om het daadwerkelijk te doen ook. Na enkele seconden hield ze daarmee op en bedacht ze zich dat ze nog oortjes in had, die gestopt waren met het spelen van muziek. Misschien was haar GSM uitgevallen, dat had ze zo vaak tegenwoordig sinds de accu niet goed meer was. Klote apparaat ook.
Voordat ze het in de gaten had en haar blik voor heel even afgeweken was naar haar broekzak waar het ding zich bevond, was er al een ander bij het tafereel gekomen. Meteen werd ze bij haar pols beetgepakt en werd ze ruig naar hem toegetrokken. Snel had de jongen haar lief uit haar vingers gegrist, voordat ze het überhaupt door had gehad en had kunnen zien wie of wat het was geweest. Gelijk klonk er een sissende stem in haar oor en werd haar een woedende blik gegund. Zij staarde hem echter nog even koeltjes en levenloos aan zoals ze net ook bij Liz had gedaan. Zo'n lege blik in haar ogen, niets te herkennen van de normale Esther. Haar blik volgde haar mes, die vervolgens in Nick zijn broekriem verdween en de neiging om hem terug te pakken was groot. De greep om haar pols werd al ietsje verslapt, waardoor ze voelde hoe haar hartslag ruiger werd in de arm, vanwege dat daar ook de snijwonden zaten van wat ze net verricht had. De roodharige meid zei geen ding, ze hoefden haar niet te horen. Totdat Nick op het gevoeligste onderwerp op het moment kwam, haar moeder. ''Fuck you, zij geeft niets om mij.'' Zei ze gevoelloos terug en er kwam een andere stem uit dan gewoonlijk. Heel even leek ze helder uit haar ogen te kijken wanneer Nick een pluk haar uit haar gezicht vandaan haalde, de blik die ze hem ook vaak genoeg als klein kind gegund had als teken dat ze van hem hield, maar verdween even gauw weer als dat die gekomen was. Ze rukte meteen haar pols uit zijn greep vandaan en wankelde toen twee stappen naar achteren. Een vrij ruige wind kwam aanwaaien en blies haar nog ietsje naar achter, waardoor haar knieholtes tegen de rand van het dak aankwamen en ze haast haar evenwicht verloor.