Warzone

Ontspannen slenterde de jongen langs de vele winkels die zich vlak naast de pier gevestigd hadden. Veel interessants was er niet te zien, op de hoopjes toeristen na dan. Die kwamen de wereldberoemde Santa Monica pier bezoeken. Voor hem was het eerder een plek om makkelijk je slag te slaan. Zo ook nu. Zijn gezicht was gesierd met een vrolijk glimlachje en hij zag er uit als een van de vele mensen die je in deze stad zou kunnen vinden. Maar langs de binnenkant had hij andere bedoelingen. Het was verstikkend warm die dag, dus hij had zijn wit shirt uit gedaan en in zijn zwarte rugzak gestopt. Het enige wat hij nu nog droeg was een short en rode sneakers. Zijn haar stond, zoals altijd, in een kuifje. Niks liet uitschijnen dat hij achter een iets ouder meisje aan liep, met de bedoeling om haar iPhone en portefeuille uit haar handtas te halen. Jace had met eigen ogen gezien hoe ze het ding achteloos in het voorzakje had gestoken, zonder de rits helemaal te sluiten. Bijna te makkelijk. Haar portefeuille zat vast in het grotere vak, maar dat wist hij niet zeker. Dat zou hij zo wel merken. Hij versnelde zijn pas en ontweek een bejaard koppel, dat een wandelingetje aan het maken was. Het was een vreemd zicht, omdat ze gekleed gingen in van die suffe, grijze kleren. Tussen de toeristen en de jeugd die hier studeerde, vielen ze wel heel erg op. Even kwam er een frons op zijn gezicht. Hij wou niet zo worden, als hij oud was. No freaking way. Waar was het meisje nu naartoe? Aha, daar. Aan het kijken naar een rek vol zonnebrillen. Toen hij langs haar heen liep, deed hij net alsof iemand hem duwde. "Kijk toch uit waar je loopt man", Snauwde hij naar niemand in het bijzonder. Ondertussen gleed zijn hand naar het voorzakje. De iPhone verdween in zijn broekzak. "Sorry", Mompelde hij tegen het meisje, terwijl hij zijn andere hand snel door zijn haar haalde. Even hield hij haar blik vast, om haar aandacht op hem te houden en niet op wat hij aan het doen was. Een vriendelijke, verontschuldigende glimlach was op zijn gezicht te zien. Fake, maar effectief. "Geeft niks", Zei ze, en ze glimlachte zwak. Geweldig, haar handtas had geen ritssluiting in het grootste vak. Handig viste hij de portefeuille er uit. Toen draaide hij zich om en liep hij door, alsof er niks gebeurd was.

Jace had de iPhone en de portefeuille in zijn rugzak gestoken en een sigaret uit het pakje gehaald. Die had hij opgestoken. Het ding had hij tussen zijn vingers geklemd terwijl hij op zijn GSM checkte hoe laat het was. Het was 14u33, en hij moest nergens zijn. Nuja, als hij het zich goed kon herinneren. Hij hield het niet echt exact bij. Als iemand hem verwachtte, had die nu pech gehad. Veel zin om ergens anders naartoe te gaan, had hij niet. Hij nam een trekje van de sigaret en inhaleerde de rook diep. Zijn longen konden het wel hebben, die waren helemaal plat gerookt. Hij zorgde er wel voor dat het niet ten koste ging aan zijn conditie. Het zou een idioot zicht zijn als hij buiten adem zou zijn van het minste wat hij deed. Jace liep naar de rand van de pier en keek naar beneden. Met een grijnsje sprong hij op de laagste balk van de reling en sloeg hij zijn benen er over. De zee vlak onder hem, hij balancerend op de bovenste balk. Vallen zou hij niet. En als hij wel viel, dan had hij pech. Zijn grijze ogen gleden op de mensen die iets verderop langs de winkels liepen. Altijd maar lopen, om zich heen kijkend, de dingen zien, om ze later weer te vergeten. Wat een nutteloos bestaan.

Ilse

Ilse opende haar ogen en keek naar het plafond boven haar. Zuchtend duwde ze zich omhoog en al snel vervloekte ze zich zelf. Ze keek naar haar hand waar de verband omheen zat. Ze had gelukkig geen last meer van de klappen. Wel was haar hals nog lichtjes rood. Ilse stond op en verdween de badkamer in. Ze moest haar lichaam aan de wasbak wassen en haar haren ook. Aangezien haar verband niet nat mocht worden. Het was misschien dom geweest wat ze had gedaan maar de puppy's leefde nog en de moeder had ze ook terug gevonden. Met hen ging alles goed. Helaas moest zij haar hand laten hechten. Maar nog even en de hechting mocht er weer uit. Wel was het naar aangezien ze nu alles met een hand moest doen. En al helemaal als het op een bh uit kwam. Dat lukte haar dus echt bepaalt niet. Maar gelukkig had ze het al eens eerde gehad en kon ze hem gewoon aan doen. Na veel moeite. Toen Ilse in haar kleren was gehesen keek ze naar het resultaat. Ze had een zwarte Jeans aan met streepjes. En daar onder had ze diesel sneaker aan met hak en als shirt gewoon een simpele witte. Ilse haalde een kam door haar haren en pakte haar mp 3 speler en zette hem aan. Al snel klonk Halestorm met It's not you door haar oren.

Terwijl ze zachtjes meezong liep ze het gebouw uit. Op naar de puppy's en de moeder. Eenmaal daar maakte ze de zak brood die ze mee had genomen open en gaf het aan de teef. Daarna keek ze naar de Puppy's ze zagen er een stuk beter uit. Nog even en ze bracht ze naar het asiel. Eenmaal daar mee klaar besloot ze om naar de pier te gaan. Ze had wel zin in een ijsje met dit weer. Ilse liep langzaam naar de pier eenmaal daar kocht ze haar favoriete ijsje. Schepijs aardbei met chocolade Ilse betaalde liep al weer naar buiten en keek om haar heen. Plots zag ze hem. Die klootzak waar ze laatst ruzie mee had. Met een grijns liep ze op hem af. Als ze wou kon ze hem zo het water in gooien. Ze ging naast hem staan en nam nog een lik van haar ijsje. "Hey Tintin kijk maar uit voor dat je in het water licht" Zei ze met een grijns. Ze leunde met haar ellebogen op de rilling en keek hem aan terwijl ze een lik nam van haar ijsje.

Met een ongeïnteresseerde blik volgde de jongen random mensen. Hij vroeg zich af wat ze dachten, wat ze voelden. Of ze bang waren voor de gevaren die overal in deze stad aanwezig waren. Of ze eigenlijk wel wisten dat die gevaren bestonden. Jace wist alles van de gevaren van het leven. In Italië had hij meerdere keren kennis gemaakt met de gemene, niet zo aardige kant van de mensen die op deze planeet rondliepen. Hij had geleerd dat hij niemand mocht vertrouwen, tenzij die persoon heel veel geduld had. Iemand moest zijn vertrouwen echt verdienen. Esther en Liz, die vertrouwde hij door en door. Maar ja, dat was normaal. Hoeveel keren hadden ze niet naast elkaar gestaan, hoeveel keer hadden ze elkaar geen rugdekking gegeven? Hoe langer hij er over nadacht, hoe meer herinneringen hij ophaalde. Hij wist nog de dag dat hij haar ontmoet had, toen hij op weg van huis naar school achterna gezeten werd door een groepje idioten van school, die het op hem gemunt hadden. Toen had hij haar voor het eerst gezien. Ja, hij was bang geweest, de eerste keer. Hoe ze die groep had weggejaagd, alleen door haar ijzersterke houding en haar ijskoude blik, die dwars door je heen sneed. Waarom ze hem geholpen had, wist ze niet. Hij was niet bepaald speciaal en hij kende haar alleen maar omdat hij haar soms op school of in de straten zag. En hij had haar ook nooit geholpen. Hij had haar zelfs nooit gesproken. Een schuld had ze dus ook niet af te lossen. En toch had ze die pestkoppen er die dag van weerhouden om hem echt te grazen te nemen. Vanaf die dag had hij altijd rondgelopen met het gevoel dat hij haar iets verschuldigd was. Misschien was dat ook haar bedoeling geweest. Samen hadden ze een heleboel kattenkwaad uitgehaald, en altijd opnieuw hadden ze lol gehad. Tot ze er te oud voor werden en het serieuze werk begon. De straatgevechten, de wraakacties, de bendevorming... Het had hem allemaal gemaakt zoals hij was, en hij had er nog geen moment spijt van gehad.

Met een verbaasde uitdrukking schoot zijn hoofd naar links toen hij een gedaante vlak naast hem tegen de reling zag leunen. "Hey Tintin kijk maar uit voor dat je in het water ligt", Zei het meisje. Hij trok spottend zijn wenkbrauwen op. Een sadistisch grijnsje kwam om zijn lippen toen hij zag dat haar hand in een steriel verband zat. Het hand waar Esther's mes zo makkelijk door gesneden had. Even schoten zijn gedachten terug naar die dag, de dag dat ze besloten had om zich tegen hem te verzetten voor een hond. "Alsof ik er in zou vallen", Zei hij nors, met de nadruk op vallen. Vallen zou hij niet, en als ze het waagde om hem te duwen, dan zou hij haar opzoeken en zijn werk van de vorige keer afmaken. Tot zijn grote plezier zag hij hoe de rode vlekjes in haar hals nog niet helemaal verdwenen waren. Helaas wist hij ook dat ze bij hem ook nog te zien waren, evenals het rode merkteken dat Esther's mes nog had gemaakt nadat dit meisje vertrokken was. "Wat moet je?" Vroeg hij toen ongeïnteresseerd. Hij had geen zin om een lang gesprek met haar aan te gaan, mede omdat hij geen zin had om haar te leren kennen. Spijtgevoelens kon hij missen als kiespijn, en die kwamen nu eenmaal als je een ex-slachtoffer beter leerde kennen.

Ilse glimlachte toen ze merkte dat hij in gedachten was. Als ze waarschijnlijk niks had gezegd had hij niet gemerkt dat ze hier stond. De spot die op zijn gezicht te lezen viel liet haar glimlach alleen maar groter worden. "Alsof ik er in zou vallen", Ilse hield haar handen in de lucht en keek hem aan. "Rustig maar ik waarschuw je alleen." De glimlach veranderde in een grijns terwijl ze hem aan keek. Ilse liet haar handen weer omlaag zakken en nam een lik van haar ijsje. Ze keek voor haar uit naar de zee. Elk andere gek die ruzie had gehad met iemand zou er echt niet zo maar naar de persoon toe gaan. Maar ze had geleerd van haar fouten. Hoe had ze ook zo dom kunnen zijn. Maar dit keer was ze slimmer. Ze wou echt niet meer zo stom zijn. "Wat moet je?" "Ik?" Vroeg ze hem waarna ze aan het hoorntje begon. "Ik geniet alleen maar van het weer en mijn ijsje?" Sprak ze. Ilse liet haar blik over de jongen zijn hals gaan. Toen ze zag waar ze naar zocht lachte ze van binnen. Hij had duidelijk nog de wonden die ze hem had aangericht met haar nagels. Maar hij had ook wat anders. Iets wat verdacht veel op een litteken van een mes leek. Toen die dag dat ze hem voor het eerst tegen kwam had hij het niet. Dit kon maar een ding betekenen. "Zo te zien heeft die rooie jou ook niet heel gelaten" Ilse draaide zich om en leunde met haar ellebogen en haar rug op en tegen de rilling.

"Was ze niet te vrede dat je me hebt laten leven?" Ilse at haar ijsje op en keek naar de mensen die voorbij liepen. Ze was bepaalt niet van plan om hier nu al weg te gaan. Ze stond hier lekker in de zon, En tja mensen kijken is altijd leuk. Ze vroeg zich altijd wel af waar die mensen nu aan dachten. Ilse keek weer naar de jongen. "Als je het wilt weten de moeder en puppy's maken het goed. Ze wist wel zeker dat het hem niet interesseerde maar ze vond het leuk om te zeggen. "Ik weet niet of je vorige keer je naam had genoemd. Maar als dat wel zo was sorry ik ben hem vergeten." Waarom praatte ze al die onzin. Ilse keek weer voor haar uit. Een glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze zich bedacht hoe leuk het kon zijn om hem in het water te gooien. Het liefst met iets wat aan de stopcontact zat er bij in. Ilse zag het al helemaal voor zich. Ze beet op haar lip om niet in de lach te schieten.

God, het was toch niet te geloven. Van waar haalde dat kind die vrolijkheid? Hoe haalde ze het in haar hoofd om naast haar aanvaller te gaan staan en gewoon gezellig een praatje te maken? Hij herinnerde zich nog dat hij op haar hoofd had geslagen. Blijkbaar had dat blijvende schade aangericht. Serieus, hoe langer ze hier stond, hoe meer hij het idee kreeg dat ze een plannetje bedacht had om hem het water in te flikkeren. Even overwoog hij het om zijn rugzak op de pier te zetten, zodat de inhoud niet verzopen zou raken als hij viel. Toen bedacht hij zich. De jongen wou liever dat de spullen doorweekt en onbruikbaar waren dan dat het meisje zomaar met zijn buit kon gaan lopen. Daarom hield hij zijn rugzak aan. Gelukkig waren de banden breed genoeg, zodat ze niet in zijn blote schouders sneden door het gewicht. "Rustig maar ik waarschuw je alleen." Grijnsde het meisje. Hij gromde een vloekwoord, redelijk onverstaanbaar en alweer in het Italiaans. Zou ze toch niet kunnen verstaan. Dat maakte hem spontaan iets blijer. De jongen nam een trek van zijn sigaret en blies de rook door zijn neus naar buiten. "Ik?" Reageerde ze onschuldig. "Ik geniet alleen maar van het weer en mijn ijsje?" Jace draaide met zijn ogen en mompelde iets wat verdacht leek op 'stik er in'. Zijn lichtgrijze ogen lieten het meisje los. Hij zette zijn hand op de reling en leunde iets van haar weg. De afstand was voor hem te klein. Nee, hij voelde zich niet bedreigd, alleen maar bekeken. Nors staarde hij voor zich uit. Zijn mond had een verbeten trek aangenomen, hij hield zichzelf in om haar niet nog een keer in elkaar te slaan. Dat kon hij nu niet maken, met al die toeristen en waarschijnlijk ook agenten in burger die hier op de pier liepen. Er werd hier wel vaker gevochten, en hier kwam de politie wel tussen. Alles om de veiligheid van de toeristen te garanderen natuurlijk.

"Zo te zien heeft die rooie jou ook niet heel gelaten." Merkte ze plots op. De spieren van zijn armen spanden zich op en hij spande zijn vuist aan, het hout er nog tussen geklemd. Zijn kaak verstrakte en hij keek haar waarschuwend aan. "Die rooie màg dat", Beet hij haar toe. Hij had geen moeite gedaan om de rode streep te verbergen, het kon hem ook niet veel schelen. Littekens genoeg. Het feit dat ze ernaar keek, dat ze het waagde om er een opmerking over te maken, dat pikte hij niet. Met de duim van zijn rechterhand gleed hij even over de striem. Het zat redelijk dik, omdat het niet gewoon een simpel sneetje was geweest. Zijn eigen schuld. Hij had haar uitgedaagd, hij had voorover geleund. Als hij mooi was blijven staan, had hij die wond kunnen vermijden. Toch? Opnieuw trok hij een paar keer van zijn sigaret, steeds dieper de rook inhalerend. "Was ze niet tevreden dat je me hebt laten leven?" Vroeg het meisje toen. Damn, van waar bleven die idiote vragen komen? Op deze manier zou het niet lang meer duren voordat hij opnieuw op haar zou slaan. Jammer dat hij zijn mes niet rond zijn onderarm had gedaan die ochtend. Het feit dat hij geen shirt of trui aan had, had hem daarvan weerhouden. "Oh nee, absoluut niet. Nu kan zij je opsporen en afmaken", Zei hij, half lachend. Zijn ogen echter stonden donker. Hij boog iets naar het meisje toe, zodat hij bij haar oor kon. "En ik help haar graag een handje", Siste hij zacht, zodat alleen zij twee het konden horen. Toen ging hij weer rechtop zitten. Zijn hiel tikte afwezig tegen het hout.

Toen begon ze een heel verhaal te vertellen over de puppy's en die moederhond, die ze zo heldhaftig gered had. "Je mag er trots op zijn", Reageerde hij giftig. Het kon hem niet boeien. Het meisje kon hem niet boeien. Het feit dat ze hier naast hem stond, alsof ze maatjes waren, irriteerde hem mateloos. "Ik weet niet of je vorige keer je naam had genoemd. Maar als dat wel zo was sorry ik ben hem vergeten." Ratelde ze toen door. Hij draaide met zijn ogen. Kon hij zijn naam wel zeggen? Nuja, als hij haar naam wist, kon hij haar makkelijker opzoeken. Hij dacht er even aan om een fake identiteit op te geven, maar dat hoefde niet. "Jace", Reageerde hij kortaf. Toen keek hij haar heel even recht in de ogen, niet van plan om haar blik als eerste los te laten. "Wat wil je van me? Geld? Wil je wraak nemen? Zeg het maar, doe wat je wilt, maar laat me dan met rust", Zuchtte hij, vermoeid wreef hij door zijn haar. Hier had hij geen zin in. Echt niet. Hij flikkerde de peuk van zijn sigaret in het water. Hij verdween in de golven en was meteen uit het zicht. Hij overwoog het om een nieuwe op te steken, maar dan moest hij in zijn rugzak rommelen en daar had hij geen zin in. Hij had momenteel nergens zin in. Kwam door de warmte, werd hij altijd moe van.