Niks beters te doen

Zijn schoenen drukte de perfect pas gemaaide grasprietjes in de grond die meteen weer omhoog sprongen als zijn voet van hun af ging. Hij veegde een pluk haar uit zijn ogen en staarde wat om zich heen. Het grasveld en podium was zo goed als verlaten wat hem wel beviel.
Hij was naar zijn les gegaan voor de eerste keer in weken, muziek, gym, engels, duits en nog allemaal andere kloet vakken. Gym viel gelukkig nog mee, ze moesten basketballen maar niemand deed echt in volle overtuiging mee. Geen huiswerk gelukkig, wat vrij bijzonder was, maar wel van muziek.
Rot vak, dacht hij geiriteerd. Zijn docent was zelf een proffesionele gitarist en wou nu zijn ''wijsheid'' overdragen aan de volgende generatie. Hij had iedereen een gitaar gegeven waarop ze moesten oefenen. In de klas hadden de meeste wat aangeklooid maar één jongen had het echt goed gekunt. Hij had dan ook meer staan luisteren naar die jongen dan dat hij zelf had gespeeld.
Na de les was hij op de computer wat liedjes gezocht die hem wel leuk leken om te spelen en een tijdje geoefend, hij had toch niks beters te doen en hij had zijn huidige vrienden maar weinig gezien, zelfs Damian zag hij weinig al waren ze kamergenoten, maar dat zei niks. Na een tijdje het ongeveer in de vingers te hebben was hij, mijn god help, het leuk gaan vinden. Het aanklooien vond hij wel grappig om de tijd mee te doden en ondertussen begon hij tonen te herkennen. Zelf een liedje schrijven zou nog niet lukken, maar wat liedjes kon hij wel spelen.
Nu bonkte zijn gitaar op het ritme van zijn pas tegen zijn rug. Hij stopte bij de tibrune en nestelde zich tegen de harde alaminium reclameplaten aan. Hij ritste de gitaar uit z'n zwarte hoes en begon wat te stemmen en daarna wat te klooien. Zachtjes neuriede hij mee op een liedje niet lettend op iemand die op het veld aankwam.

Een 16 jarig meisje liep over het veld. Ze had haar kleding van het cheerteam aangetrokken. Pompons had ze nu niet bij, geen zin. Ze moest niet trainen maar ze had wel net getraind. Ze zuchtte even. Ze deden zo stom altijd. Ze kon goed dansen, was lenig. Achja.. Vaak waren er ook van die knappe hotte meiden die stom tegen iemand deden die juist goed zijn best deed. Zélie snoof even en schudde zuchtend haar hoofd. Ze keek even om haar heen en liep richting de tribune. Ze sloot even haar ogen en voelde kort een steek in haar maag. Het was erg warm maar toch.. Toch had ze een trui over haar topje getrokken. Ze schaamde haar dood voor het litteken. Vaak vroegen ze waarom ze dat had. Dan antwoord ze natuurlijk dat het niets is. Vaak werden ze lastig dus ze wilde het gewoon niet meer laten opvallen. Ze slikte even en stopte. Ze hoorde iets. Het was muziek. Iemand speelde op een gitaar. Ze luisterde ernaar en vond het best mooi klinken. Ze liep voorzichtig en onzeker in de richting van de jongen met zijn gitaar. Ze schatte hem ouder en groter. Ze liep erheen en ging iets verder van hem zitten. Ze keek naar de jongen terwijl ze genietend naar de muziek luisterde. Ze glimlachtte even en keek naar hem. Haar bruine ogen glansden in de zon. Ze wachtte nu dan ook tot hij klaar was met spelen voor ze wat zei. Ze wilde het niet verpesten.

Hij sloeg een laatste noot aan en stopte toen. Hij liet zijn achterhoofd tegen het bord vallen en keek wat naar de zon. Hij werd steeds beter, wat raar was, hij speelde tegenwoordig meer gitaar dan skateboarden. Misschien toch maar is weer op het board stappen en opzoek gaan naar een skatepark, het kon niet anders dan dat die hier ergens was. Hij legde zijn gitaar voorzichtig op zijn hoes en vouwde zijn handen achter zijn hoofd en genoot van de rust en de warmte. Hij moest zijn gebruikelijke grijze vest achter in zijn kast laten, hier was het stukke warmer dan in Melbourne, met zijn vest aan in de zomer smolt hij zowat. Nu droeg hij gewoon een licht blauwe blouse en een spijkerbroek. Hij deed nooit veel moeite om zich aan te kleden, hij trok wat uit de kast keek of het niet zou vloeken en trok een kam door zijn haar en vloog de deur uit. Opstaan was in dat geval een stuk moeilijker voor hem, het liefst werd hij pas wakker als hij zijn maxpunt had bereikt maar dan was zijn dag zo verspild, zijn blik gleed ongemerkt over het veld en gleed langs een meisje. Hij keek niet goed en liet zijn blik verder kijken. Hij knipperde even afwezig met zijn ogen, hij had het meisje niet echt opgemerkt, en ging toen rechtop zitten en schudde zijn hoofd heen en weer. De zon maakte hem veels te loom. Hij draaide zijn hoofd richting het meisje en ging nu pas echt kijken naar haar. Iets jonger dan hem, met een trui aan en een rokje dat hij interpeteerde als een cheerleadersrokje. Droog stak hij zijn hand op en schonk haar een vriendelijk glimlach en liet zich toen weer tegen het bord vallen.

Zélie luisterde nog even naar de muziek toen hij stopte. Ze beet even nerveus op haar lip. Ze was niet echt het type om een gesprek te beginnen. Zeker niet met een jongen. Ze dacht even aan de vreselijke training. Misschien kon ze toch beter voetbal doen. Of alleen dat samen met het skaten in haar vrije tijd. Ze wist het nog niet zo goed. Ze hield van de drie sporten. Ze zuchtte even en zag dat de jongen haar opgemerkt had. Ze glimlachtte zwak en ging maar wat dichter zitten. "Je kan erg mooi gitaar spelen" zei ze en glimlachtte vriendelijk naar hem. Ze keek even naar het veld en zweeg een tijd. Wat kon ze nu zeggen? Ze vond het al een goed teken dat hij glimlachtte. Tenminste nog een aardig persoon die niet stom tegen haar deed. Ze zuchtte en voelde de zon branden. Het dwong haar om haar trui uit te doen maar nee.. Ze wilde het gewoon niet. Ze durfde niet wegens de reacties. Ze keek weer snel naar de jongen en glimlachtte. "Ik ben trouwens Zélie" zei ze vriendelijk en stak haar hand uit. Haar ogen glinsterden door de zon die op haar scheen. Ze had het vreselijk warm maar ze kon er gewoon niets aan doen. Ze gaf haar zeker weten niet over aan de zon, nooit. Ze schudde meteen de gedachte weg. Ze zat hier nu met een jongen. Dan had ze toch nog iemand die ze hier kende. Dan was ze niet alleen op school. Ze moest daarom niet de hele tijd dagdromen. Ze slikte even en schudde opnieuw de gedachte weg terwijl ze op de jongen wachtte. Ze hoorde haar GSM afgaan en nam deze. Ze las het bericht en even verstijfde ze. Ik weet waar je bent Zélie. Misschien laat ik je met rust maar anders mag je naar je moeder samen met je vriendjes.. A Zélie las het bericht en tranen sprongen opeens in haar ogen. Ze gooide haar GSM weg en stond op. "S s sorry" zei ze zacht en de tranen gleden over haar wangen. Ze rende naar beneden en ging achter de tribune zitten..

[Beter wist ik niet xd]

Het meisje kwam naar hem toe en kwam naast hem zitten. 'Dankje, maar ik denk dat tientallen andere me een amateurtje vinden die wat op een gitaar aan het klote is.' Hij lachte bescheiden. Het meisje naast hem stelde zich voor als Zélie die haar hand uitstak, hij pakte haar hand vast en zei, 'Morzan.' Hij liet haar hand weer los en streek zijn haar naar achter. Zélie leek hem best aardig, tenminste niet iemand waarmee hij ruzie mee zou krijgen. Ze was de eerste in weken die hij weer had ontmoet, misschien voorlopig ook beter zo, hij had zijn andere vrienden niet gezien dus hadden ze hem vast niet gemist ofzo. Hij zuchtte rustig en liet een briesje hem verkoelen. Hij vroeg zich vaag af waarom het meisje niet haar dikke trui uit deed, ze zou haast smelten in deze warme zon. Ach dat was haar keus, misschien vond ze het niet prettig om in een cheerpakje gezien te worden ofzoiets. Hij pakte een lang grassprietje die hij in zijn mond stopte en erop begon te kauwen terwijl hij terug dacht aan thuis.
Zijn moeder was over haar toeren terwijl zijn pa doodkalm was, pa had een lange tijd verlof gekregen om bij zijn moeder en zusje te zijn en te zorgen. Natuurlijk werden de beste dokters wie ze maar konden vinden ingehuurd om de overlevingskans groot te houden. Tja, rijke invloedrijke ouders waren soms best handig. Zijn zusje was naar een speciaal ziekenhuis gegaan waar ze zich vermaakte met tv en spelletjes. Ze leek niet ziek, alleen wat moe, maar de dokters zeiden dat het komt omdat ze nog in de beginningsfase zat. Eigenlijk had hij langer willen blijven maar zijn zusje drong erop aan dat hij terug naar school zou gaan, en dat het toch wel goed zou gaan met haar.
Hij schrok op uit zijn gedachten toen een GSM afging. Hij ging weer echt zitten en keek wat verdwaasd naar Zélie. Hij was even vergeten dat ze naast hem zat. Ze pakte haar mobiel en keek op het schermpje, wat lang en ze kreeg een vreemde trek om zich heen. Vragend staarde hij haar aan, wat was er aan de hand. Voor hij iets kon zeggen smeet ze haar GSM weg en mompelde stotterig een sorry en rende weg achter de tribune. Niet begrijpend staarde hij haar na. Na een paar seconde van bezinking stond hij weer op en zag de GSM in het gras liggen met het schermpje nog open, hij pakte het op en keek even twijfelend naar de achterkant, het was niet echt netjes om haar bericht te lezen maar hij misschien kon hij haar wat opbeuren als hij wist wat er was. Hij draaide de GSM op en las het berichtje op het verlichte schermpje, Ik weet waar je bent Zélie. Misschien laat ik je met rust maar anders mag je naar je moeder samen met je vriendjes.. A Automatisch trok hij een wenkbrauw op en klapte het ding dicht. Had Zélie een stalker of phsychoot achter haar aan.. Op een drafje liep hij naar de achterkant van de tribune en zag haar daar zitten. Hij plofte naast haar neer en keek even naar de achterkant van haar hoofd. 'Je bent je GSM vergeten.' Mompelde hij en legde het naast haar neer. 'Wil je vertellen wat er aan de hand is? Ik ben een vreemde dus je hoeft niet bang te zijn dat ik het kan doorvertellen.' Hij gaf een flauw glimlachje en keek haar vragend aan.

[O.o Ik heb weer inspi.]

Damian liep wat rond op de veleden. Hij was totaal bezweet, ze hadden net conditietraining gehad bij het voetbalteam. Het mocht duidelijk zijn dat zijn conditie er niet beter op was geworden na een hele vakantie niks doen. Hij was bij een van de eerste rondjes al moe geweest, normaal was een conditietraining een makkie voor hem. Als ze bij Arsenal wisten dat zijn conditie zo slecht was kon hij het wel vergeten om daar weer terug te keren, je moest altijd topfit zijn; vakantie of niet. Zijn voetbalschoenen waren nog steeds mooi, normaal zouden ze bruin zijn van de modder, maar het gras lag er hier goed bij en wat modder vinden lukte al helemaal niet. In de verte zag hij Morzan zitten met een gitaar, er was nog een ander meisje bij hem maar die kende Damian niet. Had Morzan een vriendin? Hij zou dat toch wel vertellen? Niet veel later zag hij het meisje achter de tribune verdwijnen met als gevolg dat Morzan er achteraan liep. Had hij iets gedaan? Damian liep langzaam in hun richting. Zijn Arsenal-shirt plakte aan zijn lichaam en zijn voetbalbroek leek wel 2 maten te groot. Het zat bij hem altijd wat fijner als hij te grote kleren aan had bij voetbal, hij hield er niet zo van als alles precies paste. Met een bal onder zijn armen geklemd liep hij op de twee af.
''Morzan...Hoe gaat-ie?'' vroeg Damian best vrolijk. De stemming veranderde al snel toen hij zag dat het er niet zo vrolijk aan toeging. ''Wat is er?'' vroeg hij verbaasd.

Zélie klemde haar armen om haar heen en de tranen bleven komen. Waarom liet hij haar niet met rust? Waarom?! Ze kneep even snikkend haar ogen dicht en hoorde voetstappen. Ze keek iets op en zag de jongen. Ze beet op haar lip en pakte haar GSM weer aan. Ze stak hem snel weg en keek even voor haar uit. Haar gezicht was nat door de tranen. Ze zat gelukkig in de schaduw dus de warmte met de trui viel mee. Hij vroeg wat er was en even twijfelde ze. Ze had het ook tegen Vincent verteld. Hij hielp haar dus nu.. Misschien kon ze beter een paar haar verleden vertellen. Sergei en Luke waren hier niet om haar te beschermen. Alleen Mike en Vincent. Ze zuchtte en merktte een andere jongen op die Morzan kende. Ze zweeg en haalde diep adem. "Jullie mogen het allebei weten.. Het SMSje was van mijn broer.. Toen ik een peuter was vermoordde hij onze ouders. Hij dumptte me in een weeshuis en toen ik geadopteerd was kwam ik hem vaak tegen. Hij heeft me twee keer aangevallen. De laatste keer was ik bijna dood. Hij had me neergeschoten. Daarom draag ik vaak een trui. Bang om het litteken te tonen. Nu valt hij me nog steeds lastig" zei ze zacht. "Ik weet niet wat hij gaat doen.. Me bang maken of me toch komen vermoorden" zei ze opeens stotterend en kromp uit angst en verdriet in elkaar. Ze verborg haar gezicht meteen en snikte nog eens. Ze was bang.. Sinds een paar jaar was ze weer in paniek.

Damian ging op de grond zitten en pakte een flesje water die hij bij zich had. Na een zware training was er niks beters dan een beetje water drinken, de meeste jongens uit het team zochten meteen hun kamers op of sommigen moesten weer na een les toe. Damian had nu alle tijd en bleef altijd nog rond hangen op het voetbaldveld. Hij kwam net aanlopen en had dus geen idee wat er allemaal was gebeurd. Het had dus niks te maken met Morzan die iets gedaan zou hebben. Maar de broer van het meisje. Het klonk hem allemaal wat ongeloofwaardig dat haar broer zijn ouders had vermoord en nu achter zijn zusdje aanging. Maar zo bleek maar weer dat de wonderen de wereld nog niet uit waren. Of zou ze de hele boel bij elkaar liegen om maar aandacht te kunnen krijgen? Zulke types waren er genoeg op deze wereld en daar had Damian een schijthekel aan, als je dan zo nodig aandacht nodig hebt doe het dan op een normale manier. Maar aangezien het meisje zo van slag was gaf hij het maar het voordeel van de twijfel en deed maar mee. ''Hmmmm....'' Meer had Damian er eigenlijk niet op te zeggen, wil ze soms iets ondersteunend horen? Dat was ze bij Damian verkeerd. Hij was graag een helpende hand maar wist hier niet zoveel raad mee, het was nou niet echt een normale situatie die je dagelijks tegen kwam. Hij begon een beetje met zijn bal te spelen en dacht na, hij keek even naar Morzan. Zou hij nog iets kunnen zeggen?

Zélie keek stil voor haar uit en veegde snel een paar tranen weg. Ze snikte even en haalde diep adem. Ze voelde haar rotslecht nu. Ze beet even op haar lip en hoorde wat Damian zei. Niet echt een woord of zin maargoed. Ze zei niets meer en keek niemand meer aan. Haar GSM begon opeens te rinkelen en Zélie schrok. Alsof ze uit een dagdroom of gedachte wakker schrok. Ze nam de telefoon en nam op. Ze had net niet gezien wie er juist belde, totdat ze de bekende stem hoorde. "Hee hee zusje.. Bevalt de school je nog? Of heb ik je bang gemaakt?" zei ze stem vals. Zélie verstijfde en begon te trillen. Tranen gleden over haar wangen en ze zei niets meer. Haar blik stond angstig en in paniek. "Wat? Zeg je niets meer tegen je lieve broer?" vroeg de stem maar het sarcasme was duidelijk te horen. Zélie slikte en zette opeens op luidspreker. Ze keek even naar de twee en krabbelde overeind. Ze stapte een eindje achteruit en keek bang toe. Ze wilde niet weten wat hij zou zeggen. Maar nu had ze zeker bewijs over alles en dan wisten ze meer. "Nee dus.. Ga je weer een bange kip spelen? Antwoord kreng of moet ik je komen halen? Ik zal ervoor zorgen dat je wat zegt tegen me" siste de stem woedend vanuit de GSM. "Wacht maar liefje. Ik laat je nu met rust maar ik kom terug.. Je gaat er niet goed van zijn" zei hij en legde af. Zélie trilde op haar benen en keek naar de GSM. Waarom liet hij haar toch niet met rust?!

[Wat erger maken haha (a)]