dumped here...

Sky keek even om haar heen. Pfff ze vond er nu al niets meer aan. Haar ouders hadden liever niet dat ze thuis woonde. Ze had geen religieuze naam waardoor hun familie minder werd gerespecteerd. Haar oudere broer, Younes daarintegen kreeg enorm veel respect. Enkel en alleen al omdat zijn naam al Marokkaans was. Ze hield wel van hem en had wel respect voor hem maar zij wou dat ook krijgen. Ze waren thuis immers erg westers opgevoed. Ze was in Marokko geboren maar op haar tweede waren ze verhuisd naar België. Daar waren ze in een typische wijk gaan wonen. Eentje waar de belgen schrik van hadden. Ze vonden dat er krapuul woonden zoals zij zijden. Sky had er altijd om gelachen. Ze hadden haar nooit als een Marokkaans meisje aanzien. Haar broer daarintegen wel. Ze waren zo tegen hem maar hij wist zich altijd te verdedigen. Hij wist altijd wel zijn woorden te vinden. Zelfs hier wist hij zich te redden. Hij kwam naar haar toe gewandeld en gaf haar een knuffel. Ze zag dat hij het moeilijk had. Hij moest zo vertrekken en zijn kleine zusje achter laten. Een schande in zijn ogen. Sky voelde hij stevig hij haar tegen zich aan trok. Hij zou echt alles voor haar doen. Zo was hij opgevoed. Hij moest zijn kleine zusje beschermen, of hij nu wou of niet. 'Bel mij als ze je lastig vallen kleine zus. Ik sta zo snel mogelijk hier. Belooft.' Fluisterde hij zachtjes. Sky kon enkel een lachje uitstootten. Ze wist dat hij haar zowieso in de gaten moest houden. Typisch haar ouders. Haar vader was in België opgegroeid maar was zijn roots weer gaan opzoeken. Zijzelf zou dat niet doen, daar was ze zeker van. Ze wurmde zich los uit zijn greep en keek hem aan. 'Seni seviyorum grote broer.' Fluisterde ze zachtjes. Tuurlijk hield ze van hem maar ze wist hoe graag hij het had als ze dat zij. Meteen zag ze zijn grijns opflakkeren. Hij gaf haar nog een laatste knuffel en draaide zich om. Sky zuchtte eens zachtjes. Hier was ze dan, helemaal alleen. Niemand die ze kende. Op een nieuw avontuur. Voor de eerste keer zonder de steun van haar ouders. Het was vreemd voor haar. Als meisje op je eigen benen staan. Normaal koos haar oudere broer alles voor haar maar nu kon ze eindelijk eens haar eigen keuzes maken. Ze glimlachte eens. Haar handtas had ze over haar schouder hangen. Het paste perfect bij haar rode kleedje. Dat zat trouwens mooi rond haar slanke lichaam en bewoog speels bij elke pas die ze zette over het strand. Dat ze nu maar eens iemand leerde kennen. Dan voelde ze zich misschien al iets veiliger.

[OPEN]

Zijn gedachten waren nope nada nikkes. Niets meer van een verleden hing nog in zijn hoofd. Enkel die verdomde isoleer cel. Maar waar hij tot behoorde wist hij niet. Enkel dat hij gewoon was er om er vaak te zitten. De laatste keer was lang en deze keer had hij geen bezoek gehad. Hij had totaal geen idee van wie van hij bezoek moest krijgen. Als het al een mens was geweest. Maar de leegte voelde hij wel. De leegte die nu heel zijn lichaam opslokte. Wist hij maar iets. Maar het enigste wat hij wist dat hij wakker was geworden in een ziekenhuis in Santa Monica. Hij had een paspoort bij zich gehad anders had hij nog niet eens geweten wie hij was. De politie had geprobeerd zijn verleden te achter halen. Maar veder dan dat hij hier ergens bewusteloos van de straat was geplukt kwamen ze niet. Ze hadden hem aangemeld op de school. Zo dat hij een nieuwe leven kon opbouwen. De politie probeerde nog wat te achterhalen. Maar eerlijk gezecht had hij daar geen zin in. Waar hij ook vandaan kwam het was geen pretje geweest. Dat wist hij wel. Toch miste hij het. Miste hij dingen gevoelens die er toch waren en nu niet meer. Maar toch wilde hij naar huis

De woorden kwamen zonder moeite over zijn lippen. Hoe hij soms om de tekst kwam hij had totaal geen idee. Maar ze waren er gewoon. Mischien kwam het door het strand waar hij op liep. Het was lang gelden dat hij op een strand was geweest. Maar de zee had een rust gevend effecht op hem. De golven. Die als een soort ritme op het strand sloegen. Zo anders hij gewent was. Daar was een sleur. Al had hij geen idee waar de sleur zich plaats had gevonden. Hij keek op uit op zijn gedachten toen hij een meisje afscheid hoorde nemen. Hij volgde de jongen even met zijn ogen. Ze leken familie. Hum familie zou hij die hebben. Hij had totaal geen idee. Maar wat maakte het hem uit. Hij was hier en mischien moest hij zich dan ook maar aan wennen.

Op nieuw begon hij het liedje te zingen dat hij net zong


Another summer day
Has come and gone away
In Paris and Rome
But I wanna go home
Mmmmmmmm

Sky slenterde wat over het strand heen. Ze keek om zich heen, zag kinderen schreeuwen, tieners lachen, ouders mopperen, oudjes lachen. Ze voelde zich eenzaam en alleen. Zeker nu Younes weg was. Ze hadden wel al vaker gezegd dat hij ergens anders geboren had moeten worden. Ze leken niet broer en zus, eerder vriendje en vriendinnetje. Een typisch Marokkaans koppeltje. Enkel zou Sky nooit van haar lang zal ze leve niet een hoofddoek gaan dragen. Zo gek was ze niet. Ze vond het een verlaging van haarzelf. Ze wou niet lager geplaatst worden dan haar broer. Toch was ze gelovig, modern gelovig. Je zag niet aan haar dat ze gelovig was maar ze was het wel. Ze at koosjer en zou nooit alcohol aanraken. Haar broer was minder gelovig en durfde heel zelden wel eens op een feest een glaasje champagne te drinken, meer ook niet. En dat was al maar een keer in de zoveel jaar. Younes, gekke younes. Hij was een vreemde snuiter als je hem echt goed kende. Een playboy van hier tot in Tokio maar als het er echt op aan kwam had hij een hart van goud. Sky was veel braver. Ze had nog maar een vriendje gehad en meer als handje vasthouden was er nog niet van gekomen. Ze vond het niet nodig om intiem te zijn met iemand waar ze niet haar leven mee wou delen. Tuurlijk had ze van die jongen gehouden maar niet zoals het hoorde zoals in haar familie. Ondanks haar westerse opvoeding hield ze zich aan de regels. Ze draaide haar hoofd opeens om. Ze hoorde een jongen zingen. Verbaasd van zijn vaste toon zocht ze naar de persoon wie dit geluid uitbracht. Ze zag zijn lippen bewegen, op de toon van de klanken die haar oren bereikten. Ze bleef even staan, twijfelde. Kon ze vreemde jongens wel vertrouwen? Ze zuchtte, ze moest het er gewoon op wagen. Ze wandelde naar hem toe en zette een betoverende glimlach op. Ze stopte voor hem en wist even niet wat zeggen. Hij zou vast en zeker horen dat ze niet van hier was. "Euhmm.." Bracht ze dan ook eerst een beetje twijfelend uit. Ze keek wat weg en speelde met haar voeten. "Hallo, stoor ik?" Vroeg ze daarna vriendelijk. Je kon duidelijk horen dat ze Marokkaans bloed door haar aderen had stromen. Haar klanken waren totaal anders net als haar beklemtoningen.

Hij wilde veder zingen maar hij werd afgeleid door een stem die tegen hem leek te praten. Het klonk twijfelend maar hij hield toch maar op met zingen. Hij keek de richting het meisje. Ze was onbekent zoals hij had gedacht eigenlijk kende hij niemand hier dan wie hij in het ziekenhuis had ontmoet. Zelfs niet zijn kamergenoot hij had na de spullen die had gekregen meteen hier heen vertrokken. Het opgesloten in het ziekenhuis vond hij geheel niks. Hij wilde vrijheid en waar kon je dat beter vinden dan op het strand. "Hallo, stoor ik?" vroeg het meisje. Ze was niet van hier dat was te verstaan. Maar hij verstond wel wat ze zij. Wat maakte het uit een mens was een mens. Toch had hij het gevoel dat hij bij mensen op moest passen hoe en hoe onverwachts ze konden reageren. Hij had totaal geen idee waarom zijn hersens dat tegen hem zij. 'euhm jah antwoorde hij op het meisje. Veel had hij toch niet te doen. Veel spullen had hij niet. Hij had genoeg kleren mee gekregen om een week meer rond te komen. Zo gelde dat voor alles. Enkel had hij wat meer geld gekregen. Om meer kleren en anderen spullen te kopen. Maar dat hij nog wel een keer. Mischien was het slimmer om eerst een opleiding te kiezen en een baan te zoeken.

Sky keek de jongen aan. Totaal verkeerde keuze van haar om naar een jongen toe te gaan. Wat als hij haar mee nam? Haar misbruikte? Jongens waren sterker als meisjes en nu had ze haar broer niet bij haar. Die zou haar anders wel beschermen. Zou wel uitkiezen met welke jongen ze mocht omgaan en met welke niet. Zo was het altijd geweest maar nu stond ze er helemaal alleen voor. Het gaf haar nieuwe macht. Ze voelde zich eindelijk verlost van zijn gezag. Maar langs de andere kant ook ontzetten machteloos. Ze was bang dat ze fouten zou maken en dat hij weer met een hele preek zou komen. Ze wist zeker dat als ze 1 misstap zou doen hij een haar een preek zou geven. Eerst zou hij dan wel afrekenen met diegene die iets verkeerds had gedaan. De jongen zei dat ze blijkbaar stoorde. Ze trok een klein pruillipje. Ze keek met haar grote bruine ogen naar de jongen. Ze bestudeerde hem even. Voor heel even verscheen er een klein fronsje op haar voorhoofd. Hij was dus het soort jongens waar ze eigenlijk helemaal niet mee mocht omgaan. hij was ouder als haar broer, gespierd en erg westers. Ach, who cares? dacht ze snel even bij haar eigen. "Sorry dat ik je stoor." Verontschuldigde ze haar snel tegenover de jongen. Misschien was hij nu wel slecht gezind doordat ze zijn liedje onderbrak. "Mijn naam is Sky trouwens." Voegde ze er nog snel achter waarna ze meteen zweeg. Haar ogen lieten een licht schuldige blik doorschijnen. Haar bambi achtige ogen keken even naar het water, de wind speelde met haar bruine lokken. Ze vond het zalig als ze los waren. Daarom dat ze geen hoofddoek wou dragen, ookal stonden haar ouders erop.

het meisje keek hem geschrokken gedaan. wat? Had hij iets gedaan. Hij keek het meisje verbaast aan terwijl ze in haar gedachten hoogwaarschijnlijk van alles opsomde in haar hoofd, Hij probeerde in zijn hoofd terug te zoeken na wat hij gedaan zou hebben. maar hij kon niks zich bedenken. Hij had enkel wat gezongen en antwoord op vraag gegeven. Pas toen ze zij dat het haar spijten dat hem stoorde. Snappte hij het. Hij had willen zeggen dat hij alle tijd had en dat ze hem niet stoorde. Maar inplaats daar van had hij gezecht dat ze hem wel stoorde. Geschrokken sprong hij op en probeerde hij zicht te onverschuldigen. sorry sorry dat bedoelde ik helemaal niet je mag me gerust storen. had eigenlijkt toch niks doen riep hij. Het zou best verwarrend bij het meisje over komen. Hoe hij daar zwaaiend en wel stond om deze keer juist zijn verongschuldiging aan te bieden. Hij hield er pas mee op toen ze zich zelf voorstelden. sky heten ze. Hij bleef even wachten maar het kwam toen in zich op dat hij zich zelf ook maar moest voorstellen Arnoud is mijn naam zij hij rustig. Hij keek even rustig naar haar Woon je hier al lang vroeg hij maar. Hij had totaal geen idee wat hij aan het meisje moest vragen. Maar mischien was het handig iemand te hebben die hier de weg kende en de gebruiken al leek hij in dit geval pech te hebben. maar ja wie niet waagde wie niet won

Sky keek de jongen wat onzeker aan. Waarschijnlijk vond hij haar ontzettend vreemd doordat ze zo onzeker was terwijl de meeste meisjes hier met jongens omgingen alsof het hun broers waren. Zij was totaal anders. Jongens waren een moeilijk onderwerp voor haar. Ze leken totaal andere wezens te zijn. Ze dachten anders en liep vooral achter. Ofja, de westerse jongens liepen achter in haar ogen. Marokkaanse jongens werden erg streng opgevoed en moesten respect hebben voor hun moeder en vrouwen in het algemeen. Ze moesten van hen afblijven en hen danken dat ze hun kind wouden dragen. Ze vonden het dan ook belangrijk dat een meisje zich fatsoenlijk kleedde en niet teveel liet zien. Sky was op het randje van fatsoenlijk in hun ogen. Zij vond het nog erg fatsoenlijk wat ze droeg. Ze was immers goed opgevoed. Ze had dan ook een broer die haar op het goede pad hield. Eentje die haar op haar plek wees als ze eens een glaasje alcohol wou drinken of een sigarette wou proberen. Dan wist ze niet wat ze hoorde. Younes kon er zo kwaad om worden dat ze bang werd van hem. De jongen sprong half op en begon met hand en tand uit te leggen dat hij eigenlijk bedoelde dat hij niets te doen had en ze hem wel mocht storen. Sky lachte om zijn bewegingen en keek hem weer aan. "Geeft niets hoor." Sprak ze vrolijk. Haar tandpastaglimlach kwam heel even tevoorschijn maar die verdween al snel weer. Haar bruine ogen straalden, hij leek haar vriendelijk. De jongen leek ook niets slechts in zich te hebben maar dat zag Sky nu eenmaal bij niemand. Er waren altijd anderen die haar vertelden met wie ze mocht omgaan of met wie niet. Hij stelde zich ook voor en ze knikte eens. "Aangenaam kennis te maken." Zei ze enorm beleefd. Ze hoorde beleefd te zijn, respect voor hem te tonen. Hij vroeg of ze hier al lang woonde. Eigenlijk was ze pas vandaag aangekomen. Hier aangekomen. Ze was al een maandje hier ergens in de buurt maar nog niet waar ze ging studeren. "Ik woon een maand in Amerika maar ben pas vanaf vandaag hier." Zei ze vriendelijk. Ze was eigenlijk helemaal geen nieuwschierig meisje maar het klonk beleefder om te vragen of hij hier al lang was. "en jij, woon jij hier al lang?" Even twijfelde of ze niet u zou zeggen. Op het laatste moment had ze zich bedacht. Het klonk gewoon veel te oud terwijl hij waarschijnlijk nog een tiener was zoals zij.

Het meisje bleef onzeker ook niet vreemd. Als je tegen over een wild vreemde jongen stond die zo raar had geregeerd. Hij wist zelf ook niet wat hij met zich zelf aan moest. Dus wat moet een meisje van hem dan wel denken. Ze leek van Arabische afkomst te komen of ja ergens in de buurt van Marokko of in Marokko zelf. Maar ja dat zij ook niet veel. Vreemd eigenlijk dat hij wist hoe het in Amerika aan toe ging zoals iedere normale puber. Maar dat hij niks wist van zijn eigen leven. raar dat je dat dan niet vergat. Maar ja daar was nu niks aan terug te draaien. Eigenlijk had hij het liever ook zo hij wist liever niks van ze leven dan dat hij een noob was in het echte leven. Het meisje glimlachte richting hem met een grote tandpasta glimlach. Een zacht glimlachje was het enigste wat hij terug gaf. "aangenaam kennis te maken" zij het meisje. 'aangenaam' zij hij maar terug. Beleefdheid leek er bij hem toch in te zitten. Of was het om dat zij gewoon zo beleefd was. Na dat hij had gevraagd hoe lang ze hier woonde antwoorden ze snel met dat ze er nog niet lang was. Jammer dus niet iemand die hem in de winwar kon helpen die nu op hem af kwam. Het meisje vroeg hem of hij hier allang woonde. Ja hij had totaal geen idee. Hij liet zich vallen op het zand en trok een been zich naar toe. Ik zou het niet weten' antwoorde hij simpel terwijl hij naar de zee staarde. Het meisje zou hem nu vast vreemd aan kijken. Dus zou hij het maar uit leggen. 'ik ben een week of twee geleden wakker geworden uit een coma in het ziekenhuis. Ik kan me niks herinneren van er voor. De dokters verwachten ook dat het niet terug komt. zij hij rustig terwijl hij haar nu recht aan keek.