I want candy ♪

Het liedje dreunde door haar oortjes in haar oren, waarbij ze idiote danspasjes maakte door de hal heen. Ze had honger en als het ook maar mogelijk was, had ze haar maag boven de harde muziek uit horen knorren als een beer. Misschien dat ze nu wel een gestoorde was, maar zo was ze gewoon eenmaal. Met een brede grimas op haar gezicht draaide ze een achterlijke pirouette en rende daarna door naar de kantine van het schoolgebouw. Haar blik ging naar een prachtige cupcake met regenboog versiering. Rainbow sheep... waah, honger! Helena kwijlde haast, maar kon het weerstaan om hem niet stiekem te jatten van de slome kantine juffrouw. Ze draaide zich om en ging sipjes tegen de muur aanleunen, die net naast het buffet stond en duwde haar armen over elkaar heen. De muziek had ze inmiddels zachter gedraaid, maar alsnog had ze honger. Misschien dat een jongen haar in deze hongersnood zou helpen. Een giechel verliet haar mond toen ze dan ook een slachtoffer aan zag komen lopen, waar ze sexy naartoe liep en hem met een brede grimas begroette. Toch wees deze armzalige nerd haar af door hoofdschuddend weg te lopen en met zijn simpele pindakaas sandwich lonely aan een tafel te zitten. Wat een dombo, haar afwijzen. Verder was de zaal helemaal leeg. Helena voelde zich eenzaam.

[&Jace]

Langzaamaan begon de jongen zijn weg te kennen in het gigantische schoolgebouw van Monica High. De gangen waren niet zo druk op dit tijdstip. Hij had besloten een lesje te skippen. Hij wist niet eens welk vak hij oversloeg, maar het kon hem niet boeien. Hij had zijn kap afgelaten, omdat hij al van drie leerkrachten de opmerking gekregen had dat dat in het schoolgebouw niet toegelaten werd. F'ck them. Een andere reden was zijn haar, dat met gel in een soort van kuifje stond. Hij wou het niet verpesten door er een zware kap overheen te droppen. Zijn blik gleed over de bijna lege zaal toen hij door de deuren liep. De enige aanwezigen waren een nerd, die een broodje zat te eten, en een meisje met lang, bruin haar. Voor een keer had hij geen zin in herrie. De leerkrachten zouden te snel hier zijn en de zaal had maar één deur. Hij keilde zijn rugzak, met alleen maar rommel in, want ja, schoolboeken hadden geen waarde in zijn ogen, op een stoel en ging op gewoon op de tafel zitten. Zijn voeten hingen een eindje van de grond. Zijn ogen gleden naar het meisje, dat tegen de muur geleund stond. Hij wiebelde even verleidelijk met zijn wenkbrauwen en een klein glimlachje schoot om zijn lippen. Yeah right.

Het toestel waarmee ze muziek luisterde had plotseling een ander nummer op gezet, waarschijnlijk was ze voor een paar seconden in dromenland beland geweest en was dit nu pas tot haar doorgedrongen. Het pop-liedje had plaats gemaakt voor wat Dubstep muziek, waar ze altijd wel voor in de stemming was. De neiging om erop mee te dansen was groot, maar ze hield zich dit keer in. Niet alleen omdat er weinig mensen waren waar ze zich voor schut kon zetten, maar ook omdat er een knapperd binnen was gekomen. Maar aan de andere kant kon het haar weinig bommen wat andere mensen gedachten, zoals meestal en ze begon wat aan een haarplukje te frunniken met haar vingers. Haar was eenmaal naar de jongen gegleden en er sindsdien niet meer afgegaan. Maar wanneer ze opmerkte dat hij met zijn wenkbrauwen wiebelde en een glimlachje op zijn lippen deed ontstaan, glimlachte ze ietwat nerveus terug en keerde toen toch haar blik af. 'Opzouten, dame, als je geen geld betaalt.' Klonk er een brommende stem van achter haar en gauw genoeg voelde ze twee handen op haar schouders die haar wegduwden van het buffet vandaan. Bijna was ze haar evenwicht verloren omdat ze zo snel vooruit gebracht was, maar wist zich te herpakken door haar voeten beter neer te zetten op de grond. Een diepe frons kwam op haar gezicht toen ze zich omdraaide en ze balde haar vuisten, kutwijf, wat had ze haar in vredesnaam misdaan?!

Stiekem verveelde hij zich dood. Misschien was hij toch beter naar de les gegaan. Dan kon hij nog leerkrachten dwarszitten of met dingen naar klasgenoten gooien. Echt vrienden had hij nog niet gemaakt hier. Het feit dat hij met Esther en Liz rondhing, hadden hem een reputatie gegeven. De meesten liepen hem uit de weg, ook al was hij geen officieel lid van Die Hard. Die vooroordelen hadden hem redelijk vriendloos gemaakt. Achja, hij zou er zijn contact met zijn twee jeugdvriendinnen niet voor laten vallen. Het enige spijtige aan de hele zaak was dat hij hier nu zat, alleen. De enige in de zaal die hem nog een beetje kon interesseren, was het meisje, dat nog steeds naast het buffet stond. Zou zij ook weglopen? Ze wendde alleszins haar blik af toen hij naar haar glimlachte. Kwam misschien ook omdat hij het op een pedo-achtige manier deed. Damn. Plots hoorde hij een brommende stem en een vrouw gekleed in een witte schort met zo'n belachelijk mutsding op haar kop, duwde het meisje weg. Interessant. Het meisje draaide zich fel om en keek de vrouw kwaad aan. Toen de vrouw weg was, zwaaide hij zijn benen over de tafel en sprong hij er af. Hij stapte op het meisje af. "Dat was niet erg subtiel", Grinnikte hij, zijn toon een beetje spottend. Hij moest toch een beetje opletten, dat hij nu niks beledigend zei. Het kon wel eens interessanter worden als hij haar niet meteen de zaal deed uitlopen.

Helena kon het niet laten om haar verafschuwd aan te kijken, maar het wijf had geen aandacht meer voor haar. Verwend kreng dat ze was, dacht zeker dat ze alles kon maken tegenover haar. Dat dus nooit. Inmiddels had ze de neiging om haar lichte woede te laten ontsnappen door rustig diep in en uit te ademen, maar zodra ze merkte dat er iemand in haar nek stond te hijgen, felde ze even gauw genoeg weer op. De stem klonk van hem, wat haar nekharen overeind wist te krijgen, gezien het feit dat hij een naam had. Niet zomaar een naam, maar de titel die hij droeg als Die Hard-er, dat wist ze wel. Het waren allemaal geruchten die de school de rondte deden. Toch weerhield dat haar er niet van om nu haar woede weer op te laden, zoals hoe mensen een stekker in hun telefoon hun aars staken om de accu vol te krijgen, door haar knokkels te spannen. ''Die razorfreak verdient het niet om hier ongestraft mee weg te komen.'' Vormden haar lippen de woorden voordat ze het eigenlijk zelf door had. Helena glimlachte, keek voor het eerst heel lichtelijk om zodat ze net een glimp van zijn wang kon opvangen en keerde gauw genoeg haar hoofd weer om. God, het was hem echt. De geur.. zijn stem, zijn lichaamsbouw, het kon niet missen. Stiekem wist ze wel wat voor een gevoelens ze voor hem verborg, al was het maar twijfel-achtig. Wat een hottie.

Het meisje stond met haar rug naar hem toegedraaid. Het witte geval verdween terug door haar keukendeur. Het deed hem denken aan een draak dat zijn hol terug in kroop. Grinnik. Het was best grappig om te zien hoe het meisje stond te ragen. Haar vuisten waren gespannen en haar schouders iets hoger opgetrokken. Het weerhield hem er niet van om dichterbij te komen, zo dicht dat hij praktisch vlak achter haar stond. Ze reageerde op zijn stem, want haar hoofd draaide heel even opzij, zonder dat ze zich zelf omdraaide. ''Die razorfreak verdient het niet om hier ongestraft mee weg te komen.'' Klonk het zacht. Oeh, een meisje met pit. Like. "Dat hoeft ook niet", Zei hij onheilspellend. Zachtjes sloop hij naar een van de tafels. Hij nam een stoel vast en keek het meisje grijnzend aan. "Ren naar buiten", Fluisterde hij. Hij gooide de stoel omver. De luide knal lokte de draak uit haar hol. Op dat moment rende het meisje met een spastische beweging hyper naar buiten. "Ze heeft het gepakt zonder te betalen!" Riep hij verontwaardigd, wat natuurlijk gelogen was. Maar het werkte wel. Draakje vloog achter het meisje aan, waardoor hij zijn kans zag en een hele kom cupcakes uit het buffet te pakken. Hij schoof ze allemaal in zijn rugzak, nam die mee en ging op zoek naar het meisje. Op zijn weg naar buiten zag hij draak terugkeren. Haar gezicht stond op onweer, wat erop wees dat ze het meisje niet meer had ingehaald. Hilarisch. Nu moest hij haar wel nog zien te vinden.

Wanneer de woorden van de jongen klonken vanuit zijn mond vandaan, deed het haar mondhoeken lichtelijk sexy optrekken. Dus hij wou het zo spelen. Mooi, dus hij zou haar niet in elkaar rammen om slechts plezier voor zichzelf te hebben en haar uiteindelijk voor de hele school te vernederen? Ze was blij. Blij dat hij zijn eventuele woede niet op haar zou afreageren, maar op de kantine juffrouw met haar hoge attitude die nodig eens flink naar beneden moest worden gehaald. Helena ontspande, volgde zijn advies op en draaide zich meteen om zodat ze naar buiten kon rennen. Gelijk zette ze een behoorlijk sprintje in, gezien haar grote hobby voor sport en atletiek, duwde de klapdeuren van het schoolgebouw opzij en scheurde het schoolplein over richting de fontein. Hoewel haar muziek nog best redelijk hard stond en het veel geluiden zou overheersen, scheen ze toch een kleine knal te hebben gehoord in de aula van waar ze net stond. Jace. Ze glimlachte, ze mocht hem wel. Als een gek begon ze met haar armen te zwaaien en gestoord te rennen, alsof ze daadwerkelijk de controle over zichzelf had verloren. Maar ze moest er alleen maar om lachen, het kon haar niets schelen dat sommige leerlingen haar met een debiel crackhoofd haar achterna keken. Uiteindelijk ging ze op de rand van de fontein zitten, net uit het zicht van de vrouw die net woedend uit het schoolgebouw was gestampt, zodat ze niet opviel en bleef met een stomme grijns op haar gezicht netjes zitten. Haar handen lagen in haar schoot, terwijl ze merkte dat haar borstkas lichtelijk heen en weer ging. Gauw genoeg hoorde ze de klapdeuren weer dichtvallen, zodra ze haar muziek zachter had gezet, en wist dat de vrouw het op gegeven had. Maar waarom ze nu eigenlijk naar buiten moest rennen wist ze niet, misschien was de jongen wel van plan om voor haar het wijffie terug te nemen. Ze grinnikte, lekkerding dat het was. Nog een keer zwaaiden de klapdeuren open en keek ze voorbij de waterstraal. Jace! Meteen stond ze op, begon enthousiast te springen en zwaaide met haar armen. ''Hierzo!'' Schreeuwde ze over het plein heen en lachte.

Onderweg naar buiten zag hij een heleboel leerlingen nogal dwaas naar elkaar kijken. Alsof er iemand met een motor door de gangen had gescheurd. Toen stelde hij zich het meisje voor, hyper rondrennend met de vrouw van de kantine achter haar aan. Om zijn mondhoeken zat even een speelse glimlach, maar die verdween bijna meteen waar. Hij moest toch aan zijn reputatie als Die Hard-er denken? Als hij een beetje vrolijk door de gangen rond dwarrelde, zou Esther beslist niet blij zijn. Daarom trok hij zijn gezicht weer in de plooi, like a pro. Jace duwde de klapdeuren naar buiten open. Hij hoopte dat ze zijn 'ren naar buiten'-commando ook letterlijk had genomen. Dat ze dus hier ergens buiten zat. Als ze in het schoolgebouw zat, dan had hij een probleem. De kans dat hij haar nog terug zou vinden voordat al die cupcakes op waren, was dan ook redelijk klein. Op het moment dat hij buiten liep, werd zijn aandacht meteen getrokken door een hyperactief op en neer stuiterend mensje dat nog eens met haar armen zwaaide ook. ''Hierzo!'' Schreeuwde ze voor het hele plein. Hij grinnikte; lef had ze wel. Met grote passen stak hij het plein over. Toen keek hij het meisje aan. "Well then. Daar ben je", Knipoogde hij. Hij trok de rits van zijn rugzak open en wierp een blik op de cupcakes, die nog redelijk intact waren. Met een groot gebaar haalde hij het regenboogachtige ding er uit en hield het tussen hen in. "Ta-dah?" Zei hij, enthousiast maar ook een beetje aarzelend tegelijk. Jace vroeg zich af of ze stelen af zou keuren. Naja, pech gehad als ze het wel deed. Kon hij ze gewoon lekker allemaal voor zichzelf houden. Zijn lolletje had hij al gehad. Hij besloot om vaker in de kantine rond te hangen. Misschien viel er daar meer te beleven dan dingen stelen alleen. Hij richtte zijn blik terug op het meisje met het donkerblonde haar. Even keek hij haar onderzoekend aan. "Ik weet je naam nog niet."

''Ofcourse I am.'' Grinnikte ze blij terug en merkte dat er een lichte blos op haar wangen was ontstaan door de knipoog die hij haar gegeven had. Ze giechelde, maar wist gauw genoeg de warme gloedheid van haar wangen weg te werken door aan iets anders te denken dan enkel hem. Helena volgde zijn handelingen met haar ogen, vanaf het moment dat hij zijn rugtas open ritste en de cupcakes in zicht kwamen tot het moment dat hij er één tussen hen in hield. Stiekem kon ze haar ogen er niet meer vanaf houden, eerder in de kantine was het regenboog awesome-cupcakeje al aantrekkelijk, maar nu een ontzettende hotte jongen hem vasthield was het helemaal supercalifragilisticexpialidasties geworden. Inmiddels begonnen haar ogen al te twinkelen en voelde ze hoe groot de neiging was om te gaan kwijlen, maar wist zich hoe dan ook in te houden. Niet alleen het cakeje was aantrekkelijk, maarja.. je kon het al raden, hij ook. ''Nom, nom, nom.'' Glimlachte ze naar hem en kon het niet weerstaan om haar hoofd er naartoe te brengen en er een grote hap van te nemen, terwijl het cakeje gewoon nog in zijn hand lag. Wanneer zijn stem opnieuw klonk, ging ze weer normaal staan, terwijl ze ondertussen gewoon haast flauwviel van de verrukkelijkheid van het cakeje. Wanneer ze het weggeslikt had, keek ze hem uitdagend aan. ''Dat doet er niet toe.'' Grijnsde ze gemeen, waarbij ze ondeugend haar handen in haar zij zette en zijn blik niet meer losliet.

''Ofcourse I am.'' Reageerde ze droog op zijn opmerking. Een scheve grijns kwam op zijn lippen. Hij merkte dat ze begon te blozen, wat een ondeugende twinkeling in zijn ogen veroorzaakte. Jace voelde haar ogen op zijn handen rusten terwijl hij een cakeje uit zijn rugzak haalde. Het regenboog-cupcake-dingetje trok meteen zijn aandacht, en hij vond het wel bij haar passen, ook al kende hij haar niet. ''Nom, nom, nom.'' Zei ze met een glimlachje op haar gezicht. Hij trok zijn wenkbrauwen op en deed zijn best om niet in de lach te schieten toen ze een hap nam van het cake-ding, wat nog steeds in zijn hand lag. Hij voelde haar haren langs zijn hand en het kriebelde voor dood. Ze stond weer op en keek hem even in stilte aan, druk bezig met het verwerken van het cake-ding. Het leek alsof hij haar stond te voeren, maar dat vond hij helemaal niet erg. ''Dat doet er niet toe.'' Zei ze gemeen en ze keek hem uitdagend aan. Nonchalant leunde hij vooruit. Jace porde in haar buik en duwde haar achteruit, richting de fontein. Zijn blik stond onvoorspelbaar. "Denk je dat?" Fluisterde hij zacht. Dreigend, maar ook niet echt gemeend, deed hij nog een stap vooruit, zodat ze vlak tegen de fontein stond. Hij legde zijn hand tegen haar schouder. "Een duwtje maar... Één duwtje en je krijgt een gratis bad", Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. Een beetje een spelletje spelen, och, het was zo leuk. Niet dat hij het echt zou doen, maar als ze wist dat hij een Die Hard-er was, wat ze waarschijnlijk ook deed, dan zou ze er niet echt over nadenken of hij zijn dreigement zou uitvoeren of niet. "Dus, je naam?"

Op het moment dat ze dat net had uitgebracht, zag ze hem van houding veranderen en porde hij in haar buik. Ze fronste haar wenkbrauwen, waar sloeg dat nou op? Met een duw werd ze ietwat naar achteren gebracht, waardoor ze de rand van de fontein tegen de achterkant van haar knieën voelde op botsen, wat haar haast uit balans bracht. Verbaasd hief ze haar linker wenkbrauw op en keek naar zijn arm die hij tegen haar schouder aan plaatste. Nu had hij de mogelijkheid om haar binnen een fractie van een seconde in het water te gooien. Daar ging haar prachtige haar dan. Wanneer hij dan ook zijn mond opentrok om het haar er eens lekker in te wrijven dat ze eraan ging zodra hij haar ook maar één duwtje gaf, kwam er een dreigende blik op haar gezicht te staan. Als hij het ook maar flikte, hij kon een aframmeling van hier tot en met Tokyo verwachten. Niet dat ze veel sterker als hem zou zijn en hem kon kleineren, maar op dat moment kon haar zijn naam en status niet veel schelen en zou ze desnoods helemaal uit haar vel schieten om hem pijn te laten voelen. Tot op het moment dat hij om haar naam vroeg, leek wel minuten lang te duren waar in werkelijkheid maar enkele seconden tussen zat.
Op dat moment schoot haar rechter mondhoek aantrekkelijk omhoog, iets onguurs verscheen in haar ogen. Haar naam. Dát was het enige wat hij van haar verlangde. Dat soort ongein kon ze wel. En zodra hij dat wist, duwde hij haar evengoed te water? Het koste Helena enige moeite om niet in lachen uit te barsten en binnen een fractie van een seconde had ze een naam gerate in haar hoofd. ''Stephanie. Stephanie Johnson. Maar je mag me ook wel Steph noemen hoor.'' Zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze loog. Het was niet de eerste keer dat ze haar naam vervalste, het was allemaal een deel van haar leven. ''Dus, laat je me nog los? Want ik zweer je, als mijn haar nat word, moet jij oppassen...'' Bracht ze met een lichte grinnik uit, maar ondertussen was ze bloedserieus.

Haar gezichtsuitdrukking liet hem weten dat ze totaal niet begreep waar hij mee bezig was. Tot haar knieën de rand van de fontein raakten. Ze verloor al bijna haar evenwicht. Het zou jammer zijn als ze in de fontein lag voordat hij haar naam wist. Als ze vanbinnen was zoals ze er uit zag, zou ze het hem niet snel vergeven dat haar kleren doorweekt raakten en haar haar nat was. Ze trok verbaasd haar wenkbrauw op toen hij zijn hand tegen haar schouder zette. De hilariteit, grinnik. Haar gezicht kreeg een donkere, dreigende uitdrukking. Het duurde enkele seconden voor ze eindelijk toegaf. Het meisje had dus echt wel door dat hij de sterkste was in deze situatie, en dat gaf hem een goed gevoel. ''Stephanie. Stephanie Johnson. Maar je mag me ook wel Steph noemen hoor.'' Antwoordde ze. In zijn ogen kwam een triomfantelijke uitdrukking. Hij won, alweer. Fantastisch. ''Dus, laat je me nog los? Want ik zweer je, als mijn haar nat word, moet jij oppassen...'' Grinnikte ze. Met een groot gebaar liet hij haar los. Hij boog voor haar en liet haar van de fontein weglopen. “Maar natuurlijk, vrouwe Stephanie”, Zei hij zo serieus als hij kon. “Was dat nu zo moeilijk?” Vroeg hij. Hij stak grijnzend de rest van het regenboogcakeding naar haar uit. Als een soort van beloning. Omdat ze toch zo braaf was. Ze had zijn naam nog niet gevraagd. Moest hij die nu zeggen of er van uitgaan dat ze die al wist? Achja, als ze het niet vroeg, moest hij het niet zeggen. Zo zat zijn wereld in elkaar.

Helena merkte dat hij geen spoor van haar liegen ontdekte en daar was ze opgelucht om. In plaats daarvan liet hij haar los en boog daarna netjes voor haar, alsof ze één of andere majesteit was die alles maar op haar duimpje kon krijgen. Stiekem voelde ze zich dan ook zo en rechtte haar nek, keek netjes omhoog, stak haar pinkje uit en deed net alsof ze hem niet eens zag staan. ''Tsah.'' Bracht ze met een kakker accent uit en lachte daarna van plezier. Ze kon het niet lang volhouden en draaide zich dan ook weer naar hem om zodra hij begon te praten. ''Je kan het net zo moeilijk maken als dat je zelf wilt.'' Vertelde ze hem met een tikje schuin gedraaid hoofd en keek hem aan alsof hij achterlijk was. Toch kon ze die blik niet lang genoeg aanhouden, ze moest zo onschuldig mogelijk overkomen natuurlijk, en vormde ze een glimlach op haar lippen. ''Dus, Jace, als dat je echte naam is, hoor je niet bij je studentenvereniging te zitten?'' Vroeg ze nieuwsgierig en durfde haast haar ogen niet meer van de zijne af te halen. Ze vond ze prachtig, alsof ze gehypnotiseerd raakte. Al liet ze zich niet teveel meeslepen. Binnen enkele seconden scheurde ze haar blik los en wierp die maar verveeld naar haar schoenen. Maar wanneer er iets kleurrijks vanuit haar ooghoeken verscheen, griste ze het zo gauw mogelijk uit zijn hand vandaan en rende ermee weg.

Nah, misschien had hij beter niet gedaan alsof ze een of andere koningin was. Meteen steeg het naar haar kop, dat zag je gebeuren. Ze liep als een dame langs hem heen, gunde hem niet eens een blik en maakte een of ander gek piepgeluid toen ze passeerde. Toch bleef hij netjes in zijn gebogen houding staan, omdat het best wel grappig was. Zijn momentje kwam nog wel. Na een heel erg korte tijd draaide ze zich weer om en schoot ze in de lach. Well, steekje los, nôh? "Je kan het net zo moeilijk maken als dat je zelf wilt.'' Zei ze belerend, alsof hij dat zelf niet wist. “Ik hou het liever simpel in mijn wereld”, Kaatste hij terug, eigenlijk niet echt blij dat ze zich nog steeds boven hem plaatste. Voor zijn part rekende ze zichzelf op gelijke voet met hem, maar hoger dan hem mocht ze niet komen. Na-ah. Verboden zone. Gelukkig stelde ze zichzelf veilig door onschuldig te glimlachen. Dat liet hem een beetje bekoelen. Ze wist gewoon niet beter. Misschien wist ze ècht niet dat hij in Die Hard zat, en wist ze niet dat ze moest oppassen met wat ze zei of deed. Alsof ze zijn gedachten kon raden, ontkrachtte ze ook dat idee. ''Dus, Jace, als dat je echte naam is, hoor je niet bij je studentenvereniging te zitten?'' Zei ze luchtig. “You might have seen me in the streets, but honey, you don't know me”, Grijnsde hij breed en een tikkeltje onvoorspelbaar. Hij maakte een beweging met zijn arm en wees in een grote zwaai het heel plein aan. “Misschien moet ik deze plek wel terroriseren. Misschien ben jij wel mijn slachtoffer. Misschien is dit allemaal een spelletje. Wie zal het zeggen?” Zei hij. Heel verwarrend, hopelijk. Ze mocht niet te veel te weten komen over hem. Echt close mocht hij niet komen met iemand anders, tenzij Esther het zou goedkeuren. Het feit dat ze jeugdvrienden waren, gaf hem misschien een beetje meer ruimte dan de andere leden. En misschien ook omdat hij nog niet officieel bij Die Hard zat, al zat dat er wel aan te komen. Toen hij het cakeje uitstak, griste ze het weg en zette ze het op een lopen. Seriously? Nog een keer? Moest hij elke keer achter haar aanrennen, alsof hij haar schoothondje was. “Hé”, Riep hij verontwaardigd en een tikkeltje geïrriteerd. Hij sprintte achter haar aan en haalde haar in. Met een sprongetje belandde hij vlak voor haar. Hopelijk knalde ze nu niet recht tegen hem aan.

Ondertussen dat ze er charmant mee weg rende nam ze een vlugge hap van het regenboog schattige cakeje en genoot ervan, nam nog net niet de kans om wild met haar armen in de lucht te zwaaien omdat ze het zo lekker vond. Helena had dan ook een prettige X3-blik op haar gezicht staan, die afgekapt werd zodra ze merkte dat er een jongen haar inhaalde, oftewel Jace, en vlak voor haar neus stil ging staan. Meteen remde ze af als een gek en het scheelde maar een haartje voordat ze volop tegen hem aan geknald was. Wel had ze uit spastische reactie het half opgegeten cupcakeje tegen zijn neus aangeduwd en wanneer ze het losliet, bleef het zelfs eraan hangen, vanwege plakkerig spul wat in het midden zat. ''Boem.'' Grinnikte ze op een stomdronken manier, alsof ze dat ook daadwerkelijk was. Lacherig haalde ze haar schouders op en ontstond er een schattige blik op haar gezicht, hopelijk zou hij haar vergeven. ''Hihi, clowntje. Geef me wat meer entertaining.'' Zei ze met een brede grijns, waarbij ze haar handen in haar zij zette en haar hoofd een tikje schuin draaide. Nee, ze kon het niet ontkennen, hij was echt leuk zo met zo'n regenboog neusje. Al was nu enkel nog maar de onderkant van het papier te zien, waardoorheen wat kleurtjes kwamen en vetvlekken doordat het spul zo ongelofelijk plakkerig was. Gelukkig voor haar werkte haar spijsvertering snel, dus kon ze stiekem zoveel vreten als dat ze zelf wou.
Al was Helena dan niet echt voedselverslaafd, maar eerder sportverslaafd. Nog een lichte giechel verliet haar mond en charmant hief ze haar linker wenkbrauw omhoog, wachtende op enige reactie van het Die Hard lid. ''Jeeh, ik ben je slachtoffer. Of jij bent degene die hier mijn jongetje is, hmm? Who knows.'' Hierbij kwam er wel een lichtelijk dreigende toon in haar stem te pas, maar wist ze dat weg te werken door gauw genoeg een schijnheilige blik op te zetten.

Ah damn. Waarom had hij dit zo kunnen voorspellen? Waarom was hij dan niet slimmer geweest dan dat en had hij haar niet gewoon getackled ofzo. Het kon ook niet anders. Stephanie was lomp, verschrikkelijk lomp en hyperactief. Het regenboogcakeje, dat half opgegeten was, belandde recht in zijn gezicht. ''Boem.'' Grinnikte ze domweg. Het plakte verschrikkelijk. Jace balde zijn vuist en keek haar furieus aan. Het leek alsof ze gewoon door haar blik hem kalm kreeg. What the hell was dit toch? Zijn boze blik smolt weg bij het zien van haar schattigheid. ''Hihi, clowntje. Geef me wat meer entertaining.'' Zei ze. Ze zette haar handen in haar zij en keek hem afwachtend aan. Damn, that girl. Hij zuchtte en plukte het cakeding van zijn neus. Gigantische fail, het glazuur en het plakkerige binnenste bleef gewoon hangen. Met zijn ene hand begon hij het spul van zijn gezicht te trekken. Toen zat het ineens overal. Terwijl hij hiermee bezig was, zei of deed hij niks anders. Zijn andere hand hing losjes naar beneden. Hij liet het extra lang duren. Kijken hoe lang ze er op kon kijken. Uiteindelijk verbrak zij de stilte weer. ''Jeeh, ik ben je slachtoffer. Of jij bent degene die hier mijn jongetje is, hmm? Who knows.'' Zei ze, een klein beetje dreigend. Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op. Oké, ze had hem vernederd, ze had hem gebruikt, maar nu ging ze weer te ver. Het enige wat hem tegenhield om haar een lesje te leren, was haar blik die, alweer, zo intens was dat hij ter plekke terug kalmeerde. Ze smolt de woede en het gevoel van vernedering gewoon weg. Damn. Hij wiebelde weer verleidelijk met zijn wenkbrauwen en grijnsde speels naar haar. "Dus, Mevrouw wil entertaining?" Vroeg hij liefjes. Het plakkerige spul hing aan zijn vingers. Hij schoot plots vooruit en tekende een streep op haar voorhoofd en beide wangen. "Nu ben jij opperhoofd Stephanie van de Hyperheidstam", Grijnsde hij speels. "En ik, ik heb je zonet de oorlog verklaard. Ik stal je dierbaarste bezit en..." Hij maakte zijn zin niet af en spurtte plots weg. Lachend keek hij achterom. "Catch me, babe!" Nu was het zijn beurt om weg te rennen. Hopelijk had ze hem niet te snel te pakken. Met het cakeplakselding op zijn neus zag hij er vast uit als een randdebiel, maar dat kon hem geen f'ck schelen.

Zijn wiebelende wenkbrauwen deden haar grinniken, eikel dat het was. Maar ze kon ook gewoon niet ontkennen dat hij een grote uitslover was. Behalve zijn niet coole move van net bij de waterfontein die midden op het plein stond, had ze nog weinig echte Die Hard attitude bij hem opgemerkt. De roddels die ze er wel eens hoorde over de studentenvereniging waren ruig, waar zij zelfs nog wel eens kippenvel van kreeg, maar bij hem had ze nog maar weinig opgemerkt. Zoals het er nu aan toe ging zou ze voorlopig nog geen kippenvel van angst krijgen. Tenzij zijn humeur plotseling heel eng om zou slaan, maar zoals het er nu uit zag, zag ze Jace er niet voor aan om binnen enkele seconden in een creep te veranderen. Nee, in plaats daarvan was hij nog steeds zoet bezig om het plakspul van zijn gezicht af te halen, of eigenlijk uit te smeren. Helena schudde grijnzend haar hoofd, haalde haar handen uit haar zij vandaan en net op het moment dat ze hem wou gaan helpen om het cupcake spul eraf te halen, viel hij haar plotseling aan met een suikeraanval op haar eigen gezicht.
"Dus meneertje wilt het zo gaan spelen?" Zei ze speels terug en voordat ze het in de gaten had was haar cupcake alweer terug in beslag genomen. Inmiddels nam Jace het op een flink loopje, terwijl de blondine zich enkel nog onschuldig omgedraaid en een pruillipje getrokken had. Verscheidene leerlingen zag ze het lekkertje nakijken, waarschijnlijk omdat ze totaal geen aandacht trokken met hun gehyper en gekke uitziende gezichten. Hoewel, alleen zìj was de koningin van de hyperheid, die mocht Jace niet stelen! Ook zij zette zich af en begon als een wilde achter hem aan te rennen, al was hij natuurlijk al kilometers voor haar, gezien zij zo had moeten treuzelen met haar stomme gedachten.

Ergens ver weg in zijn gedachten hoorde hij het overbekende melodietje van Nyan Cat. Godver, hoe kwam hij daar nu weer bij? Owja. Zijn gezicht zat vol regenboogspul en hij liep als een randdebiel over het plein van de school. Hij zag verschillende leerlingen raar naar hem kijken. Ook leerlingen die de dag voordien nog bang waren weggedoken toen hij met enkele Die Hard-ers door de gangen had gelopen. Damn, daar ging zijn reputatie. Nah, dat zou hij wel terugverdienen. Het was niet omdat hij bij Die Hard zat dat hij geen lol mocht hebben. Mensen in elkaar slaan was ook leuk, maar er was toch wel ruimte voor andere manieren van plezier maken, toch? Hij wist het niet zeker. Als het verboden was, zou hij het wel snel van Esther horen. Het gerucht dat hij zo rondliep zou haar wel snel bereiken. Ze had dan ook overal bronnen. Ondertussen was hij van het schoolplein af gerend. Jace kwam terecht in een soort van parkje, met hier en daar een bank. Blijkbaar een minder populaire plek om rond te hangen. Er was opmerkelijk minder volk hier. Perfect. Betekende dus ook dat hij iedereen die hier zat, in de gaten kon houden. Als de roddels zich verspreidden, kon hij ze altijd nog opsporen om hen goed te laten weten dat hij het niet pikte dat ze over hem praatten. Nuja, praten in de negatieve zin van het woord. Jace vond het heerlijk als hij een reputatie had. De reputatie van gevaarlijk zijnde en te vermijden. Niet het Nyan Cat gedoe. Zijn blik viel op een struik-bos-ding. Een grijnsje kwam om zijn lippen. Hij dook de bosjes in en deed zijn rugzak af. Hij bleef muisstil op zijn buik liggen. Where the hell bleef ze? Was hij haar kwijt geraakt of had hij zo snel gerend dat hij zoveel voorsprong had. Rennende voetstappen trokken zijn aandacht. Toen hij door de blaadjes keek, zag hij het lange, blonde haar van Stephanie. Nog even, en ze liep langs. Hij bereide zich voor om plots op haar te springen en haar te tackelen. Een gemeen grijnsje stond op zijn gezicht. Dan had hij gewonnen. Nuja, dat deed hij altijd al, toch?

Helena was zo'n grote dwaas, dat ze ook maar achter hem aan rende. Enige andere leerlingen zouden haar voor een krankzinnige verklaren, wie rende er dan ook achter een Die Hard lid aan? Het was nu net het kat en muis spel, maar omgedraaid. Zij, de muis, achter de grote kat aanrennend voor aandacht. Alleen maar om plezier te maken. Wat gestoord. Toch kon de blondine het niet weerstaan en zag hem inmiddels aan de andere kant van het schoolplein het terrein afvliegen, rennende naar een andere plek. Dit liet ze niet zomaar aan zich voorbij gaan en liet de korte pauze maar zitten. In plaats daarvan kwam er een charmante grijns te pas, ze zou hem zo in de val lokken.
Na een enig tijdje rennen zag ze hem nog net gauw in een parkje verdwijnen, waardoor ze hem hoofdschuddend achterna ging, niet-wetende wat de jongen precies van plan was. Toch kon ze wel iets raden, gezien haar achtergrond. Haar lieflijke achtergrond, waar zij als enigste van wist. Ze leefde dan wel zo onschuldig mogelijk hier in deze stad, zat op high school, maar ondertussen had niemand enig idee van haar. En niemand zou dat te weten komen ook. Helena had dan wel geweldige ouders die haar altijd verwelkomde thuis, hadden een kamer in het woongebouw voor haar betaald. Maar ondertussen had zij haar eigen bezit in de stad, waar ook niemand van wist behalve zij. Niemand zou er ooit wat van weten.
Inmiddels had ze haar renpas veranderd in een rustig looppasje, keek oplettend om haar heen of ze iets zag bewegen. Was Jace al verder gerend, of had hij zich ergens schijnheilig verstopt? Daar had ze wel iets op. Onschuldig ging ze maar langs de kant van de sloot zitten, schopte haar sandalen uit en dumpte haar benen in het water. Verfrissend. Ze dacht voor kort na, als hij wel hier ergens verstopt zat en naar haar zat te kijken... zou dan het uittrekken van haar topje helpen om hem tevoorschijn te toveren? Neh, hij zou vast homo zijn.

Meh, het zag er niet naar uit dat Stephanie langs de struik zou lopen waar hij in verstopt zat. Whatever. Hij bleef gewoon op zijn dooie gemak liggen, met zijn hoofd steunend op zijn arm. Hij hield het meisje in de gaten, samen met de paar andere leerlingen die zich in het kleine parkje bevonden. Steph liep naar de rand van een of andere sloot en schopte haar sandalen weg. Ze liet haar benen in het water hangen. Hij trok er zich niets van aan en bleef gewoon liggen. Zomaar achter haar gaan staan en doodleuk hoi zeggen was te cliché. Hij kon wel beter. Jace begon zich lichtjes te vervelen, maar het zag er niet naar uit dat zij uit die sloot zou komen voordat hij zijn gezicht had laten zien. Daarom drukte hij zich op en kwam uit de struiken, zo geruisloos als hij kon. Hij begon richting haar te sluipen, wegduikend achter alle bomen die hij tegenkwam. Toen hij op een paar meter van haar stond, ongeveer op haar linkerkant, zette hij zich af en sloeg zijn armen rond haar middel. Hij trok haar omver, stiekem hopend dat ze samen in de sloot zouden rollen. Op een paar centimeter van de rand van de sloot bleef hij liggen. Hij zat bovenop haar, zijn knieën aan beide kanten van haar lichaam. "Ik win", Meldde hij droog, met een waarschuwende blik. Tegenspraak zou hij niet dulden, of hij duwde haar zo de beek in. Want ja, ze had er een hekel aan als haar haren nat waren. Een betere straf kon hij zich niet wensen. Langs de andere kant zou ze, als ze een beetje haar best deed, hem van zich af kunnen werken, de sloot in. Naja, hij kon haar altijd nog meetrekken. "Wat ga je eraan doen?" Met een triomfantelijke blik in zijn ogen keek hij haar aan, benieuwd naar haar reactie.

Rustig zat ze bij het water, afwachtende tot de jongen aan zou komen en keek ondertussen naar een tweetal eendjes, een mannetje en een vrouwtje, die achter elkaar aan zwommen van plezier. Pas een seconde later merkte ze nog een kleinere op, die zich al die tijd achter het vrouwtje verborgen door zijn kleinheid en de schutkleur die sterk op die van zijn moeder leek. Wanneer ze haar hoofd naar rechts wou draaien om te kijken of er al een bekende jongen aan kwam draven, voelde ze een stoot tegen haar linkerkant en kneep ze haar ogen fel dicht. Dat was onverwachts. Hierdoor was ze wat onbenullig uit het water geraakt en pas nadat ze wat gerold hadden, haalde ze haar ogen weer open en zag hoe ze nog maar een paar centimeter van de sloot af zaten.
Ze was ingesloten door hem, gezien zij onderop lag en hij zijn benen best strak tegen beide kanten van haar lichaam gezet had. Nogmaals, dat was onverwachts. Maar wanneer haar hart alweer wat meer tot rust kwam en ze tot zinnen kwam wat er nu precies gebeurd was, hoorde ze zijn klinken. Hij won. Helena rolde enkel met haar ogen en wanneer hij zijn overwinning vervolgde door haar te vragen wat ze eraan ging doen, grijnsde ze plezierig. ''Niet voor mijn part.'' Hij moest eens weten wat voor een knappe kunstjes ze allemaal wel niet kon. Binnen een fractie van een seconde schoot ze haar rechterhand omhoog, liet die richting zijn kin gaan zodat zijn hoofd omhoog zou schieten als die raak was. Gelijk bracht ze zichzelf in bewegen door ietsje naar rechts te rollen en hem te water te kieperen. Dat kwam er nou van als hij bovenop lag. De meid liet zich nu dan wel tot ver dollen met zich, maar normaal gesproken was ze meer op haar hoede, sneller in actie gekomen. Ze had hem nu nog even met haar laten spelen, maar nu voelde ze het menens worden.
Meteen stond ze behendig op om zich met haar bovenlichaam af te zetten, liep wat haastig naar haar sandalen die ze meteen weer aanschoot en haalde een hand door haar blonde haren heen. Helena deed alsof ze de vingertoppen van haar rechterhand een kusje weg, blies die richting de jongen en vond het nu eens haar beurt om ver weg van hem te rennen. Ondertussen probeerde ze dan ook die strepen van haar gezicht weg te vegen, zodat ze er wat fatsoenlijker uit zag.