Im sorry

Emble liep naar haar kleding kast. Ze trok een zwart t-shirt aan met FIRE er op ge schreven. Het was van haar favoriete band Falling in reverse. Daaronder trok ze een knal rode skinny jeans aan met een setje versleten all stars. Ze liep naar de bad kamer en trok met eyeliner een lijn rond haar ogen en deed maskara op. Een lichte lip gloss en klaar. Ze pakte haar schoudertas met daarop Slipknot! geschreven, en liep de deur uit. In haar tas rinkekde de graffiti bussen.
Ze kwam aan in de straten van de stad. Ze liep een straatje in en zag een mooie lege plek. Ze spoot er met zwart, donker rood en donker paars, Emble op. Ze vertrok weer. Ze pakte een pakje zigaretten uit haar tas en stak er een op. Ze liep even doeloos rondjes en gooide toen har sigaret weg. Ze keek omhoog ze liep een teras op. Ze ging zitten en bestelde een citroen coctail. Na een tijdje daar te hebben gezetten ging Emble zich toch wel vervelen. Er was niks te doen, en het was hardstike heet. Naar het strand zou ze niet gaan, want ze had een hekel aan het strand. Soms was het wel leuk maar het was altijd zo druk en zo super heet. Ze betaallde haar drankje en liep weg. Ze keek naar de grond. Ze liep tegen een jongen aan met cola, waardoor de cola over zijn shirt heen droop. 'Sorry... Ik kan soms heel on handig zijn, mijn excuses' Zei Emble terwijl ze probeerde om de cola van de jongen zijn shirt te vegen.

-Reece-

Reece was op weg naar Youth Yard, de halfpipe om precies te zijn. Een plek waar je hem bijna elke dag dat het weer het toeliet kon vinden. Het was dan niet erg groot en mooi. En een halfpipe was nu ook niet echt meer een uitdaging voor hem. Al jaren niet overigens. Maar het was beter dan niets. Bovendien zat bijna de hele halfpipe onder de graffiti. Dit gaf hem een vertrouwd gevoel. Iets wat hem toch ook weer een klein beetje heimwee naar thuis gaf. Niet zo zeer naar zijn huis en zijn familie, maar vooral naar zijn vriendengroep, zijn crew. Zijn vrienden waren echt geweldig. Samen bleven ze vaak tot ver na middernacht rondhangen op straat. Een beetje rotzooi trappen op straat, dan weer een club onveilig maken. De ene keer spoten ze een muurtje onder, de andere keer blowden of dronken ze meer. Het was maar net waar ze zin in hadden. Allemaal hartstikke illegaal natuurlijk, maar dat boeide niet. Het ging om de lol en het genot van dat moment. Het nu was belangrijker dan de toekomst. Het was ook handig dat er wat oudere jongens bij zaten. Die konden de alcohol houdende drank kopen. Door diezelfde goede connecties kwamen ze ook op de goedkoopste manier aan redelijk veilige drugs, waar de kans dat je troep kocht erg klein was. Het vertrouwen in zulke mensen was essentieel voor zoiets.
Diep in gedachte liep Reece verder. Hij had zijn skateboard onder zijn arm gedaan. Met de drukte die nu over het trottoir liep, was het erg onverstandig geweest. En zelfs voor hem bijna onmogelijk. Maar dat had je met dit weer. Dan leek iedereen ineens zin te krijgen naar buiten te gaan. Met zijn ogen op de grond gericht perste hij door de massa's mensen heen. Hij versnelde zijn pas nog maar wat.
Plotseling werd hij ruw uit zijn gedachten gerukt, door een plens vloeibare suiker dat zijn shirt helemaal doorweekte. 'Sorry... Ik kan soms heel on handig zijn, mijn excuses,' was de eerste reactie van het meisje dat dit blijkbaar had veroorzaakt. Nog voor ze geheel was uitgesproken, reageerde Reece fel: "Dat kun je wel zeggen, ja!" Nog steeds gefocust op zijn vervuilde shirt, bereidde hij een enorme stroom scheldwoorden voor. Hij keek het meisje aan. Ze was niet lelijk en had aan haar kleren te zien, geen slechte smaak. Ook niet qua muziek. Reece probeerde zich een beetje in te houden. Misschien was het toch beter als hij het een beetje rustig aandeed. Hij had zijn crew immers niet achter zich en zat niet lang op Monica High, om de groepen een beetje te kennen. Hij had dit meisje ook niet eerder ontmoet. Een hmpf kwam nog uit zijn keel en daarna wilde hij rechtsomkeert maken. Het had geen zin om met een plakkerig shirt van de cola te gaan skate, dus moest hij maar iets nieuws aantrekken. Hij zuchtte. Eigenlijk had hij helemaal geen zin om terug te lopen. Waarom moest ze dan ook zo onhandig tegen hem aankomen?

"Dat kun je wel zeggen, ja!" Zei de jongen. Emble keek naar zijn t shirt, en zuchten zach. Waarom was ze zo onhandig? Ze keek de jongen aan hij was best wel knap. Ergens kwam de jongen haar bekend voor. Emble tikte zenuwachtig met haar tong piersing tegen haar gehemelte aan. Zou de jongen heel boos zijn? Zou hij boos zijn om het feit dat zijn shirt vis is en plakt of op haar omdat zij het gedaan had? Of allebij? Wat moest ze zeggen? Of wat zou hij gaan zeggen? En waar kende ze hem van. Ze probeerde de jongen te plaatsen. Waar kende ze hem van? 'Ben jij niet Reece, klas 10A monica high?' vroeg Emble. Ze wist het ineens weer. Ze had de lijst van haar klas genoten bekeken en overal stond een foto bij en daar herkende ze hem van. Al haar oude klas genoten waren door gegaan naar 11A of 11B maar ja dan had ze haar best maar moeten doen het eerste jaar! Ze veegde het beetje cola wat op haar shirt zat er af. 'Ik ben Emble, sorry voor je shirt, ik moet echt beter op letten' Sprak ze.

-inspi loos sorry-

Terwijl Reece zijn tirade nog probeerde in te slikken, vroeg het meisje ineens: 'Ben jij niet Reece, klas 10A monica high?' Eerst vroeg hij zich af waar dat ineens vandaan kwam. Het was weer een heel ander onderwerp. Maar dat zal wel zijn omdat ze een meisje is, die hebben dat nu eenmaal. Daar kon hij niets aan doen.
Maar zij kende dus zijn naam en wist in welke klas ze zat. Dus zou ze sowieso van Monica moeten zijn. Of ze moest helderziend zijn of hem geschaduwd hebben of iets in die trant. Maar dat leek hem redelijk onwaarschijnlijk, want behalve dat hij nog weleens wat illegaals had gedaan, was hij vast niet belangrijk genoeg om bespioneert te worden.
Na haar gezicht een tijdje goed bekeken te hebben, dacht hij haar ineens ook wel te herkennen. Hij fronste zijn wenkbrauwen eens. "Eh.. ja, zei hij in het kort. hij herkende haar nog steeds niet precies, maar dacht haar weleens in zijn klas te hebben gezien. 'Ik ben Emble, sorry voor je shirt, ik moet echt beter op letten' onderbrak ze zijn diep in gedachten verzonken hoofd. Reece keek op. Emble, die naam herkende hij wel. Ze zat dus inderdaad bij hem in de klas. Maar meer wist hij ook niet van haar. Hij was niet echt bezig geweest met zijn klasgenoten. De afgelopen dagen had hij meer in zijn schriften getekend, met het schetsen van een nieuwe piece. Om die vervolgens ergens op een muurtje in de buurt te kunnen spuiten. Hij wist onder tussen ook waar hij nieuwe spuitbussen kon kopen. dus dat kwam goed uit. Hopelijk hadden ze ook de juiste kleuren die hij in gedachten had voor zijn schetsen. Ze waren in ieder geval niet al te duur.
Reece realiseerde zich, dat hij zich nu natuurlijk ook moest voorstellen. "Reece hier," grijnsde hij. "Geef niets van m'n shirt, daar heb je toch wasmachines voor." Zijn woede was onder tussen wel verdwenen en hij had nog genoeg andere shirts in zijn kast hangen. Misschien kon hij nu iets leuks gaan doen met Emble. Leerde hij ook nog eens iemand kennen. Een geluk bij een ongeluk, laten we maar zeggen.

"Reece hier," grijnsde hij. Emble glimlachte, naar de jongen die in haar klas zat. Hij trekte nooit veel aandacht. Volgens haar had hij gewoon niet veel vrienden in klas, maar Emble ook niet echt nu. In haar nieuwe klas kende ze ook niemand maar dat kwam vanzelf goed. "Geef niets van m'n shirt, daar heb je toch wasmachines voor." zei Reece. Emble keek Reece aan en knikte, met op haar gezicht een vrienschappelijke glimlach. 'Zullen we wat gaan eten, want het is ondertussen vijf uur, ik trakteer, omdat ik je shirt vies heb gemaak' Sprak ze lachent. Ze trok Reece mee het restaurant binnen wat er zat. Geld had ze zat, haar zus was rijk, en ze had een creditcart ze gebruikte het alleen voor leuke dingen zoals uit eten bioscoop, maar aan dure merk kleding zal ze het niet uit geven. Ze kwam niet veder als all stars. Ze hoefde geen merk, ze vond het overbodig, waarom zou je perse een louis vuton tas willen?! Ook alle dingen die iedereen had wilde ze niet hebben. Ze had liever wat appartere dingen.

-inspiratielozen post-

Emble knikte glimlachend. Nog voor hij iets anders kon doen of zeggen, trok ze hem mee naar het dichtstbijzijnde restaurantje met de woorden: 'Zullen we wat gaan eten, want het is ondertussen vijf uur, ik trakteer, omdat ik je shirt vies heb gemaakt.'
Eigenlijk had hij het helemaal niet op restaurants. Zeker niet van die chique, met een drie gangen menu en waar je je netjes moest gedragen en eigenlijk niet binnen kon komen in spijkerbroek en een shirt. Gelukkig was deze plek niet zo deftig en bekakt. En aangezien hij niets beters wist, liet hij zich maar meesleuren. Ze was sterker dan hij had verwacht, al wist hij dat als het erop aan kwam, hij makkelijk van haar kon winnen.
Eenmaal binnen keek hij wat rond. Het zag er hier precies zo uit als je van een restaurant verwachtte. Netjes gedekte tafels, klaar voor gebruik en een gezellig knusse sfeer, maar wel allemaal wel redelijk deftig en het leek hem niet goedkoop. En om een meisje nu te laten betalen voor zijn eten, vond hij eigenlijk maar niets. Niet dat hij de etiquette zo waardeerde, integendeel. Maar een beetje man trakteerde zelf en liet zich niet trakteren. Hooguit betaalde iedereen zelf. Maar aan de andere kant was het wel beter voor zijn eigen portemonnee. Toch won zijn eer. Hoe kon hij een vrouw nu laten betalen voor zijn eten? Alsof hij een of andere zwerver was. Hij was dan misschien geen multimiljardair, maar arm was hij zeker niet.
Hij trok zijn arm terug. ”Ik betaal zelf wel. Heb geld genoeg,” zei hij, ook al was dat niet helemaal waar, want zijn geld was altijd erg snel op, nadat hij zijn moeder het op zijn bankrekening had gestort. Het was gewoonweg te makkelijk om geld uit de muur te halen, of om even die pinpas in zo’n apparaat te steken. En dan had je wat je wilde. Bovendien viel er nogal wat te kopen hier. Apart was het niet zo’n groot bedrag, maar alles bij elkaar opgeteld, was zo je geld op.
Hij had geen idee wat hij nu moest gaan doen. Gewoon ergens gaan zitten en wachten tot er zo'n ober aan kwam? Het leek hem niet dat ze naar een kassa moesten en daar zeggen wat ze wilden. Dit was geen snackbar. Daarom bleef hij maar staan en keek naar wat Emble deed. Zij was it vast meer gewent, aangezien ze hem zelf hierheen had gesleurd. Hijzelf was de afgelopen jaren niet meer naar zoiets gegaan. Toen hij nog klein was, had zijn moeder hem nog weleens in zo'n apenpakje gehesen en hem meegenomen. Zij hield wel van dat deftige gedoe. Een van de redenen waarom ze hem steeds minder ging mogen, toen hij ging puberen en rebeleren. Gelukkig was die tijd over. Nu was zijn zusje het slachtoffer. Best zielig voor haar, vond hij wel, maar ook zij zou er wel overheen komen. Nu was belangrijker hoe hij het hier overleefde. Al vermoedde hij dat het een stuk makkelijker werd dan met zijn moeder.

”Ik betaal zelf wel. Heb geld genoeg,” zei hij. 'Nee joh, dat is niet nodig' Lachte ze. 'Zullen we daar bij het raam gaan zitten?'' Vroeg ze. Zonder op een antwoord te wachten liep ze naar de tafel. In dit gedeelte was het minder netjes. Er stonden houten tafels, zonder tafel kleden enzo. Ze hield er niet zo van om helemaal netjes te doen, en ze wilde al helemaal niet zo'n net jurkje aan. Er kwam een ober aan. 'Wat wilt u?' vroeg hij. 'Doe mij maar een cola en hij een.....'


(sorry laat en heel inspiloos)

'Doe mij maar een cola en hij een.....' begon Emble. Reece zuchtte. ”Ook een cola.” Hij begreep dat er niets anders op zat dan haar maar te volgen. Ze zouden het bij het afrekenen er nog wel over hebben.
De ober noteerde de bestelling en liep weer weg.
Ze zaten bij een raam. Reece keek wat om zich heen. Ze zaten hier in een minder chique deel van het restaurant. Met simpele houten tafeltjes. Eigenlijk was het hier best gezellig, niet helemaal zijn stijl, maar dat maakte niet zoveel uit.
Het was er niet heel druk in, maar de mensen die er waren, zaten tenminste gezellig te kletsen. Ook buiten liepen mensen. Reece staarde er even naar. De meeste mensen die er liepen hadden een saai kloffie aan. Voor de meeste mannen hield dat in een maatpak of een spijkerbroek en shirt, de vrouwen hadden de laatste saaie mode aan. En iedereen daar buiten leek op elkaar. Gelukkig waren er ook genoeg mensen die zich niet zoals de norm kleedden. Hijzelf inclusief. En het meisje tegenover hem was daar ook een voorbeeld van.
Hij keek haar aan, zich afvragend wat hij nu moest doen of zeggen. Op dat moment kwam de ober terug, met twee glazen cola. Hij zette de glazen op hun tafel. De ijsklontjes erin hielden de vloeistof lekker koud. Reece nam rustig een slok. Nu realiseerde hij pas dat hij eigenlijk best een dorst had.

”Ook een cola.” zuchte reece. De ober nam de bestelling op en liep weg. Ze keek naar buiten. Mensen in pak, die kwamen net van hun werk af, mensen met saaie shirts en broeken, of rokken. Een enkel persoon had iets moois of bijzonders aan. De meeste auto's waren vrij viel waardoor de paar schone auto's, die aventoe ook eens voorbij reden, extra opvielen. Ze keek Reece aan en lachte vriendelijk. De drankjes werden gebracht. Ook de kaart was mee genomen. Ze bekeek de verschillende gerechten. De ober kwam aan lopen en zetten een mandje brood op tafel. Dat was standaart hier. Aangezien ze hier vaker was geweest hoefde ze niet lang na te denken wat ze wilde. 'wat neem jij?' Vroeg Emble. Ze vond het wel gezellig hier, en ze leerde iemand van de klas kennen. Reece was altijd een beetje stil maar verlegen is hij niet echt, dacht Emble. Ze nam een slokje cola en smeerde een stokbroodje met kruideboter. 'heb je hobby's? Vroeg Emble geïntreseerd. Ze kende niet echt mensen uit haar klas. Ze praten wel met veel mensen maar ze kende ze niet echt. Dus mischien was het ook wel goed om ook met reece te eten. De ober kwam aan lopen 'wat mag het zijn?' Vroeg de ober. 'Ik wil biefstuk met peperroomsaus' Zei Emble.

(inspiratieloosheid)