What am I doing here?

'Zo kiddo, vanaf hier laat ik je alleen en spreken we elkaar wel weer in een vakantie.' Zei zijn vader, wanneer hij de auto had gestopt en heel eventjes had gewacht tot hij zijn rugzak uit de achterbak had gehaald en nonchalant om zijn linkerschouder had geslagen. Gabriel stak alleen zijn rechterhand simpel op, glimlachte niet eens. Zijn vader had enkel zijn lippen tot een streep gevormd, sloeg de deur dicht waar hij net uit was gestapt en reed zonder boe of bah gewoon weg, terug naar het land waar hij geboren en getogen was. Het was eigenlijk nog een wereldwonder dat hij hier naartoe was gebracht. Sinds de dood van zijn moeder hadden ze nauwelijks meer contact met elkaar gehad. Misschien omdat zijn vader het niet zo op emo's, scene boys had gehad, zo'n type wat hij wel was. Hij had zich alleen maar met zijn o-zo interessante werk bezig gehouden. De jongen was nauwelijks thuis geweest, had alleen maar op straat rondgehangen met zijn vrienden. Niet dat hij altijd de spraakzaamste was geweest en er waren meiden in zijn leven geweest waar hij ook mee om ging. Maar nooit een relatie aangegaan, ondanks zijn schattigheid.
Stil keek hij hem na, tot hij volledig uit het zicht was verdwenen en voor kort liet de jongen zijn zicht naar zijn schoenen dwalen, zijn perfecte rood-zwart geblokte uitziende Vans. Hij was klein. Nou nee niet, dat was niet bepaald zo, maar hij vond zichzelf klein. Hij trok gauw genoeg de hoodie van zijn zwarte vest over zijn hoofd en draaide zich om. De stad, wat zou hij eens doen? Hij kende hier niemand, had geen vrienden en had geen idee van waar het schoolgebouw zou kunnen zijn. Een nieuweling in Santa Monica en vooral op school. Zouden er meerdere scene boys op zitten? Of zou hij gewoon uit gelachen worden door zijn smaak van kleding, van muziek en van manier van leven? Het was tenslotte de pubertijd. Een lichte zucht verliet zijn keel en hij stak nonchalant zijn handen in de zakken van zijn vest. Zijn puur blauwgekleurde ogen werden bedekt door zijn donkergekleurde haar, en hij vond het niet eens erg. Keiharde muziek schreeuwde door zijn oortjes heen, waardoor hij zich niet bewust was van de omgevingsgeluiden en dus ook niet van het verkeer, door middel dat zijn ogen gedeeltelijk bedekt waren door zijn haar en ook zijn ooghoeken afgeschermd waren door zijn hoodie en daarbij in iedere oor dus een oortje. Zonder het door te hebben, kwam er heel gauw een auto aangeraasd toen hij over wou steken over het zebrapad, met een gek achter het stuur die keiharde junk muziek aan had staan en er dronken uit zag. Al had Gabriel geen idee van wat het volgende moment kon gaan gebeuren.

Reece hing wat rond in de stad. Hij was net een paar dagen in Santa Monica. En had besloten zijn skateboard nu maar eens uit te pakken. Die had hij nu bijna een week niet meer gebruikt. Straks zou hij al zijn kunstjes en jaren van oefenen nog verleren.
Even later racete hij al door de straten van Monica. Tot grote ergernis van sommige voetgangers. Die hem scheldend nakeken, nadat hij ze bijna omver had gereden. Het maakte hem geen zak uit wat ze er van vonden. Zolang hij er maar plezier in had. En een beetje mensen irriteren was altijd leuk.
Een eindje verderop zag hij een auto stoppen. Een jongen stapte uit. Hij pakte een rugzak uit de kofferbak en stak z’n hand op naar een man – waarschijnlijk zijn vader. Maar door de kilte die zich tussen de twee afspeelde, twijfelde hij daar toch een beetje aan. De man reed weg.
De achtergebleven jongen trok snel de capuchon van zijn zwarte vest over zijn hoofd en hij stak zijn handen in zijn zakken. Hij leek redelijk verlegen. Iets waar Reece wel op viel. Hij keek geïnteresseerd naar de jongen. Zijn skateboard had hij vast tussen de bal van zijn linkervoet en de stoep. Als hij wilde kon hij ieder moment weer op zijn plank springen en ervandoor gaan. Alleen wilde hij niet.
De onbekende jongen stak nu de straat over. Reece zag vanuit zijn ogenhoeken een auto aan komen geraasd. De jongen had de kar echter niet gezien of gehoord. De bestuurder lette ook niet op. Hij leek nogal dronken te zijn en de teringherrie uit zijn radio stond ook veel te hard aan.
Reece twijfelde geen moment. Hij sprong op zijn skateboard en snelde richting de jongen. Toen hij binnen handbereik was, greep hij de kraag van de jongen en trok hem weg van de auto. Net op tijd, want een moment later reed die eikel in zijn auto voorbij. Reece had een enorme hekel aan dat soort douchbags en daar had hij alle reden tot.
Doordat de hij de jongen naar zich toe trok, verloren ze alle twee hun evenwicht en vielen ze op de grond. Reece onderop en de jongen tussen zijn benen in. Zijn rug tegen de buik van de eerste.
”Kijk eens wat beter uit je doppen, idioot, je had wel dood kunnen zijn,” schold hij de jongen uit. Meer door de schok dan dat hij echt boos op hem was. Hij wurmde zich onder het gewicht van het andere lijf uit en stond zo snel als hij kon weer op twee benen. Vervolgens stak hij zijn handen uit naar de jongen. Zodat hij zich daaraan omhoog kon trekken. Vervolgens pakte hij zijn skateboard. Die had gelukkig niet onder zijn val geleden. Hij bekeek de jongen nog eens, om te zien of die in orde was en maakte aanstalten weer weg te rijden.

Gabriel had helemaal niet in de gaten dat er een auto met volle speed op hem afgeraast kwam, pas toen hij een hand bij zijn kraag voelde en hij meteen meegesleurd werd, draaide hij nog binnen die ene seconde zijn hoofd om en zag toen een auto nog geen haartje van hem af bijna tegen hem aan knallen. Alsof het allemaal in slowmotion ging. Maar dat was maar enkele seconden wat er zich afspeelde, voordat hij het in de gaten had was hij al op de jongen aan de overkant beland en voelde een steek in zijn rechter been door die val. Hij merkte op dat één van zijn oortjes uit zijn oor gevallen was en dat de andere er nog half in hing, al had hij geen aandacht meer voor zijn schreeuwende muziek. De jongen die zijn leven gered had scholdde wat zijn richting op, maar door de shock die in zijn lichaam bevond had hij dat ook maar nauwelijks opgevangen. Het duurde even voordat hij doorhad wat er binnen die fractie van een seconde allemaal was gebeurd en wreef toen even door zijn ogen, alsof hij wat slaperig was geworden.
De stem van de jongen klonk pissed off, maar hij had er geen problemen mee. Het was tenslotte zijn eigen probleem geweest dat hij zo onvoorzichtig het zebra pad als het ware was opgedoken en simpelweg een houtje naar zijn leven had gegooid. ''Bedankt.'' Piepte hij zacht, durfde hem niet aan te kijken zodra hij overeind geholpen was. De zwartharige jongen was verlegen, zo verlegen dat hij zelfs angst voelde. Niet door die bijna aanrijding van net, maar door het feit dat hij met hem sprak. Zijn hart begon sneller te bonken, het maakte adrenaline aan als een gek. Meer durfde hij niet over zijn lippen te krijgen.
Wanneer hij doorhad dat hij de aanstalte maakte om weg te gaan met zijn skateboard, hief hij zijn hoofd op, haalde zijn capuchon van zijn hoofd af en herinnerde zich plots iets. Hij moest natuurlijk weten waar het slaapgebouw was, zijn vader had hem hier wel mooi gedropt, maar hij kon hier niet de hele nacht blijven. ''Wacht!'' Zei hij iets luider, maar alsnog met een angst in zijn stem. ''Kan je me vertellen waar de Living Building is van Monica High?'' Dit keer gleden zijn ogen heel vlugjes naar de zijne toe, maar dat hield hij niet langer dan twee seconden vol, waarna hij zijn blik gewoontjes naar zijn hangende oortje richtte.

Reece was al opgestaan, toen de jongen hem met een piepstem bedankte. Met zijn rug naar de jongen toegekeerd kon hij het niet weerstaan te glimlachen. Het was gewoonweg zo schattig hoe die dat zij. Het liefst was hij meteen op hem afgesprongen en hem verkracht. Maar omdat hij een mens was en braaf had geleerd zich in te houden, deed hij dat maar niet. Dat zou zijn eigen attitude niet erg goed, laat staan dat van zijn slachtoffer.
Toen hij aanstalten maakte weg te rijden, riep de jongen hem na. Iets luider, maar nog steeds duidelijk te verlegen om echt te schreeuwen. "Wacht!" zei hij. ''Kan je me vertellen waar de Living Building is van Monica High?'' vroeg hij toen. Een enkele seconde keken ze elkaar recht in de ogen. Reece wist zeker dat als zijn hart zo zwak als dat van een meisje was geweest, hij ter plekke gesmolten was. Daarna keek de jongen weer naar de grond. Maar goed ook, want hij zag zichzelf niet erg graag als een plasje op de straat liggen.
Maar al vlak daarna werd hij uit de zevende hemel getrokken. Hij moest die vraag nu wel beantwoordden. Het zou er nogal lame uitzien als hij daar nu met open mond naar de jongen zou staren. Gelukkig was dit niet gebeurt.
Hij draaide zich gauw weer om, pakte zijn board op en hield hem onder zijn arm vast. Hij was liever terug gegaan per skateboard, maar dan zou de jongen hem hooguit rennend bij kunnen houden. En dat vond Reece nogal zielig voor hem, aangezien hij er niet uit zag als iemand die veel aan zijn conditie deed. Iets wat hij zelf elke dag wel even deed. Naast skateboarden deed hij niet echt aan een sport, maar hij trainde wel elke dag. Gezond en sexy, want een sixpack was tegenwoordig een must.
"Kom dan," zei hij. De jongen moest hem nu maar volgen. Hij vond het leuk te horen dat deze jongen ook naar die school ging. Al had hij dat ergens ook wel verwacht.
Een paar straten verder besloot hij de jongen maar wat beter te leren kennen door wat vragen te stellen. "Dus jij bent hier nieuw?" vroeg hij maar. Eigenlijk was dit nog niet echt een vraag, aangezien hij het antwoord hier toch wel op wist. Maar zolang hij hem maar een beetje aan het praten kreeg, was dat niet erg.
By the way, ik ben Reece," stelde hij zich nog even voor. Realiserend dat hij dat nog niet eerder had gedaan. "Jij?" vroeg hij knikkend naar de jongen.

Een ietwat specifieker antwoord dan dat hij gewoon moest meekomen met de jongen kreeg hij niet en besloot, nadat hij zijn schouders opgehaald had, maar dat hij mee ging met hem. In de tussentijd dat ze al een paar straten verder liepen was het stil tussen hen geweest en het liefste wou Gabriel het zo houden. Hij vond het eng om met hem te praten, maar dat had hij eigenlijk met iedere andere tiener die hij tegen zou komen. Alleen zijn oude vrienden daar had hij echt een band mee, maar die zou hij waarschijnlijk nooit meer zien hierzo. Tenzij ze onverwachts langs zouden komen, maar daar zouden ze geen tijd voor hebben aangezien de school waar ze op zaten en het continu huiswerk. Zodra zijn stem klonk, keek hij op van de stoep en zijn geblokte Vans. ''Ja.'' Was het enige antwoord wat hij uit kon brengen, meer wist hij niet te bedenken en liet het maar voor wat het was. Zou het echt nuttig zijn als hij zijn verhaal ging vertellen, dat hij hier net pas was aangekomen door zijn vader die hem had afgezet, nee, waarschijnlijk niet. De jongen die hem nu meenam naar het gebouw, hopelijk dan, zou hij straks niet meer te vriend hebben. Tenminste, het leek hem nu juist niet het type wat bevriend met zo'n verlegen jongen als Gabriel wou worden. Hij had vast wel grovere, coolere vrienden dan hem en zouden later fun van hem maken, alsof hij een of andere puppet was geweest.
Zijn muziek had hij inmiddels al zachter gezet, zodat hij hem duidelijker kon horen en had nog steeds zijn ene oortje uitgelaten omdat dat wel zo sociaal was. ''Gabriel..'' Zei hij twijfelend, waarna hij het toch niet kon laten om zijn ogen op hem te richten en zijn uiterlijk voor kort te bekijken door zijn ogen van top tot teen te laten scannen. ''Is het nog ver?'' Gabriel beet op zijn onderlip en merkte dat hij het wat ongemakkelijker begon te krijgen, naarmate ze samen liepen en de buurt steeds leger begon te worden qua mensen.

Het enige antwoord dat Reece kreeg was een droge "ja". En vervolgens een "Gabriel". Daar bleef het voorlopig bij. Weer een paar straten verder kwam er een ''Is het nog ver?'' achteraan. Reece glimlachte. Hij keek op zijn horloge. Die had hij vaak bij zich in plaats van zijn mobiel. Het was namelijk veel veiliger voor dat apparaat om het op zijn kamer te houden als hij ging skateboarden. Want ondanks dat hij er onderhand erg goed in was geworden, was de kans dat hij viel niet uitgesloten. Bovendien kon het apparaat uit zijn zak vallen. Zeker als hij niet zulke grote diepe zakken had, zoals nu het geval was met zijn slim fit jeans. Zijn horloge stond op tien voor half drie.
Oh, ik denk wel dat we het halen voor het donker is," zei hij plagend en zweeg even. Daarna ging hij serieuzer verder: ”Er wordt hier gezegd dat het hier ’s nachts spookt.” Het klonk heel geloofwaardig zoals hij het zei. Beetje flauw, maar hij wilde graag zijn reactie zien en horen. Het was altijd leuk iemand voor de gek te houden met geheel uit je duim gezogen verhalen. En het was gewoon zo lief zoals die als een klein ongeduldig kind vroeg of ze er nu bijna waren.
Het werd langzaam aan steeds rustiger om hen heen. Maar Reece wist waar hij heen moest. Hij had een redelijk goede coördinatie, gelukkig. Want in deze stad kon je - zeker als je hier niet bekend was - best snel verdwalen. Maar goed dan dat Gabriel door hem gevonden werd, want als die dan al niet was overgereden door die auto, dan was hij wel verdwaald geraakt. Hij begon zich ook steeds meer af te vragen waarom die man hem niet gewoon bij Monica High zelf had afgezet. Maar het zal vast een reden hebben gehad. En hij bemoeide zich er liever niet mee. Had geen zin in problemen te komen waar hij verder niets mee te maken had.
Ineens viel zijn oog op het bungelende oortje van Gabriel. De andere had hij nog in zijn oor. Nieuwsgierig kwam hij wat dichterbij. "Wat luister je? vroeg hij vriendelijk. Waarna hij het oortje pakte en mee luisterde. Zijn hoofd dicht tegen die van Gabriel aan. Hij kon zijn lichaamsgeur nu ligt ruiken. Vooral de geur van onzekerheid en mannelijk zweet. Zacht en langzaam, bijna onmerkbaar snoof hij die heerlijke geur op, terwijl hij naar de muziek luisterde. Het kostte hem nog moeite om niet te hard en luidruchtig adem te halen. Die arme jongen zou nog bang worden van iemand die zo heel de tijd in zijn nek stond te hijgen. Maar anders kon hij er niet bij. Dus moest hij wel zo dichtbij blijven.
Na even geluisterd te hebben, liet hij het oortje vallen en trok zijn hoofd weer weg. Hij wilde de jongen immers geen trauma bezorgen.
"Leuke muziek," zei hij gemeend, "Welke band?" Hij had al een arsenaal bands op zijn Ipod staan, maar vond het desalniettemin altijd leuk om er nog een paar bij te krijgen. En deze jongen had een aardige smaak. Niet alleen qua muziek. Ook zijn kleren waren leuk en zijn haar zag er goed uit.
Reece versnelde zijn pas ietsjes, zodat hij weer op normale afstand van Gabriel liep. Hij keek achterom en glimlachte naar hem. ”We zijn er bijna, hoor”zei hij geruststellend. Hij was stil gaan staan en wees in de verte. ”Zie je dat gebouw daar?” vroeg hij. Je zag nu nog niet heel veel van het gebouw, omdat er nog een aantal huizen voor waren gebouwd. ”Daar is het dus,” zei hij vrolijk, bijna trots zelf.

Het verhaal wat blijkbaar de rondte deed over spoken die hier 's nachts de straten terroriseerde deed hem lichtelijk huiveren van de binnenkant. Onbewust ontstond er kippenvel op zijn huid overal waar hij maar kon bedenken. Bovendien klonk het ook best als de waarheid zoals de jongen net tegen hem had gesproken, maar alsnog durfde hij hem niet aan te kijken met zijn eigen ogen. Die waren enkel op de kromme tegels van de stoep gericht, zodat hij niet opnieuw een stomme blunder zou begaan en eventueel dit keer wél op zijn smoel zou gaan belanden. Want erg stevig zijn voeten omhoog halen om een stap te zetten had hij de moeite niet voor, hij slofte wat stilletjes over de grond heen, dat was het meer. De gedachte dat hier daadwerkelijke verschijnselen kwamen om mensen de stuipen op het lijf te jagen deed hem echter niet bepaald plezieren en alleen maar meer afdwalen in zijn eigen wereldje, bang voor de realiteit. Totdat de stem van Reece weer klonk en hij hem toch uit korte verbazing in zijn ogen keek en niet protesteerde hoe hij zijn losse oortje pakte en aandachtig met zijn muziek begon mee te luisteren. Hoewel hij zich zo ongemakkelijk bij hem voelde, stond hij toe dat hij die handeling uitvoerde en zo dichtbij kwam. Wanneer hun hoofden ieders raakten, voelde hij zelfs zijn wangen warm gloeien, wat betekende dat er een blosje op was ontstaan. Hopelijk zag Reece het niet en voor het zekere trok hij toch zijn hoodie wat verder over zijn hoofd heen zodra hij het oortje weer liet hangen. Daardoor was het andere oortje wat nog in zijn oor bevond er bijna uitgetrokken geraakt, en stopte hij die er weer beter in, waarna hij antwoordde op zijn vraag van welke band het was. ''Het is Black Veil Brides..'' Zei hij met een twijfel in zijn stem en dacht erover na of het wel gunstig was geweest om dat te zeggen, ook al had de jongen de muziek al gehoord.
Na enkele seconden dat hij weer wat in zijn eigen wereldje had gezeten kwam hij er weer uit toen hij pas laat opmerkte dat Reece stil was gaan staan en hij sukkelig met zijn lichaam tegen zijn rug aanknalde. Niet hard, maar wel dat hij zijn gezicht tegen zijn rug begroef, wat hij enkele seconden zo hield om zijn evenwicht weer in stand te brengen en daarna gauw naar achteren deinsde, bang voor wat zijn antwoord zou zijn. Eerst vlogen zijn ogen naar de ogen van Reece, maar al gauw naar hetgeen waar hij uitbundig naar wees. Het gebouw van de slaapvertrekken, ze waren er bijna! Daardoor was er een glinstering in zijn ogen ontstaan en had bijna de neiging om hem mee te trekken, zo'n plotselinge omslag van stemming wat bij hem gekomen was. ''Kom op, laten we gaan dan!'' Zei hij enthousiast en zette het tempo al wat harder in, had bijna zin om zelfs te gaan rennen, dan zouden ze er sneller zijn en kon hij zijn zware spullen kwijt.

Reece zag de jongen schrikken na het horen van het spookverhaal. Hij was er dus in geslaagd het geloofwaardig genoeg te laten klinken. Maar kom op.. Spoken? Daar geloof je toch niet in? Hij lachte inwendig om de goedgelovigheid en naïviteit van Gabriel. Die staarde nog steeds enkel naar de grond, te onzeker om op te kijken. Reece wilde maar al te graag de taak op zich nemen om hem iets meer zelfvertrouwen te geven en hem te laten genieten van het leven hier op Monica.
Het was dan niet meteen zijn eigen keuze geweest om hierheen te gaan, maar het was beter thuis te blijven bij zijn moeder die hem elke keer zat af te katten, omdat hij weer eens iets fout deed. En nu zijn zusje wat ouder werd, was ze bang dat hij het verkeerde voorbeeld aan haar gaf. Ontzettend over dreven natuurlijk, maar hij was haar ondertussen ook zat geworden en vond het daarom niet erg hierheen te worden gestuurd. Het scheelde een hoop conflicten en spanning in huis. Nu was hij hier nog niet zolang, maar hij wist al wel zeker dat hij de beste keuze had gemaakt.
Hij merkte dat Gabriel er niet blij mee was dat hij met zijn muziek meeluisterde. Maar hij protesteerde niet en liet hem gewoon zijn gang gaan. Er verschenen wel zachte blosjes op zijn wangen toen hun hoofden elkaar raakten. Ook Reece had het idee een graadje warmer te worden.
Zodra hij weer bij de jongen wegging, trok de jongen zijn hoodie weer verder over zijn hoofd. ''Het is Black Veil Brides..'' antwoordde hij twijfelend. Reece dacht even na. Hij dacht de naam wel te herkennen, maar wist niet waarvan. "Volgens mij heb ik daar wel eens van gehoord. Hmm, moet ik dan maar eens opzoeken," zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen naast hem.
Niet veel later rees de Living Building boven de andere huizen uit. Reece stopte, waardoor Gabriel tegen hem op botste. Hij lachte. "Heb je er al eens aan gedacht voor een bril te kijken, want volgens mij ben je echt bijziend, hoor!" grijnsde hij. "Of je moet wat minder naar je schoenen kijken. Ik vind ze ook erg mooi, maar na een tijdje gaan die blokjes toch wel vervelen? Net als die vieze stoeptegels. Je kunt beter wat meer om je heen kijken, dan zie je nog eens wat moois van de wereld." Hij wees nu naar het gebouw waar ze heen wilden.
Zodra Gabriel het gebouw zag, leek er weer wat meer leven in hem te zitten. Hij zei zelfs helemaal uit zichzelf tegen Reece dat ze moesten gaan en begon zijn tempo te versnellen. Reece stond nog enkele ogenblikken stil, verbaasd door de plotselinge verandering van stemming. Daarna grijnsde hij en sprintte de jongen achterna. Het was wat zwaarder rennen met een skateboard in zijn handen. Maar hij had hem met zijn getrainde lichaam al snel ingehaald en hield weer een beetje in. "Niet zo snel hoor, we willen niet weer een ongeluk veroorzaken," plaagde hij hem. Hij wist dat Gabriel het niet zo leuk vond elke keer weer aan die blunder herinnert te moeten worden. Pech voor hem, dit zou Reece de rest van zijn leven onthouden en zolang ze met elkaar omgingen, zou de arme jongen er flauwe grappen over aan moeten horen. Tot hij natuurlijk een andere grote blunder maakte. Hopelijk begreep hij wel dat het niet gemeen bedoelt was. Reece hield nu eenmaal van een geintje en een plagerijtje en Gabriel was een lekker makkelijk slachtoffer. Maar hij zou goed op zijn reactie blijven letten. Het mocht immers niet tot een echte ruzie of pesten uitdraaien. Daar mocht hij de jongen nu al te veel voor.

Zodra de stem van Reece kwam en hij de woorden aanhoorde, versloomde hij zijn pas en voelde hij zijn stemming weer veranderen naar wat downer, het tegenovergestelde van de blijheid die net plotseling zomaar op was komen dagen. ''Nee, natuurlijk niet.'' Beantwoordde hij hem en besloot nu maar op deze pas richting het gebouw te lopen, zo zou hij het ook wel halen, en zoals de jongen al zei; wilde hij natuurlijk niet nog een ongeluk oplopen die misschien wel een ernstiger gevolg zou hebben.
Een paar passen meer, nadat hij dit keer veilig een straat was overgestoken met Reece, en hij was bij het gebouw gearriveerd. Beschaafd hield hij de klapdeur open voor hem en liep er daarna zelf in, om vervolgens bij de receptie zijn tas neer te zetten en zijn keel lichtjes te schrapen zodat hij de aandacht van een medewerkster kon trekken. 'Wat kan ik voor je doen, knul?' Van die reactie keek hij eventjes raar op, waarom zei ze nou per se knul? Vanwege zijn kortheid? Dat sloeg totaal nergens op! Maar hij besloot er niet op in te gaan. ''Ik ben hier nieuw, en ik vroeg me af of ik mijn spullen vast in mijn kamer kan dumpen.'' Zei hij op een verlegen toontje en de vrouw zei dat ze het heel eventjes moest opzoeken. Dat deed ze dan ook door haar stoel naar de computer te draaien en zo wat in te tikken op het toetsenbord. Ondertussen keek Gabriel wat afwezig mee en zodra er een nieuw schermpje verscheen, of iets in die trant, en ze zich weer omdraaide knikte hij. Het nummer. Oh, en de sleutel. Natuurlijk.
Hij knikte nogmaals bedankt en wou toen weglopen samen met zijn tas, totdat hij weer onverwachts werd teruggeroepen. 'Excuses voor het ongemak, maar je zit samen met Reece op de kamer.' Zonder nog wat verder te zeggen draaide hij zich om, greep naar zijn tas en keek Reece aan. Was hij het met wie hij op de kamer zat, of zouden er nog meerdere Reece's zijn in het gebouw, op deze school? ''Nummer 301, jij?'' Sprak hij koeltjes tegen hem, met zijn ogen op de zijne gericht. Als hij daadwerkelijk met hem op de kamer zat, dan.. hij vond dit eigenlijk al erg genoeg, al die grapjes iedere keer. Al moest Gabriel wel toegeven dat hij er gewoon aan moest wennen, waarschijnlijk. En nu had hij hem tenminste al ontmoet dan, in plaats er van dat hij straks met een ander iemand op de kamer zat die hij nog moest leren kennen en tenslotte viel Reece nog wel mee. Er waren nog veel ergere pestkoppen op de school, wist hij wel zeker, vooral die zijn 'soort' helemaal buitengesloten lieten. Een lichte glimlach ontstond op zijn gezicht, terwijl hij de eerste trap al beklom.

Reece zag hem zijn pas weer innemen. Kennelijk was de grap niet goed aangekomen en nam die het veel te serieus. Hij grijnsde weer. “Hé, ik plaag je maar hoor,” zei hij met een vriendelijke lach op zijn gezicht. Toch bleef hij de rest van de weg naar de Living Building stil. Hij wilde niet dat hij weer wat verkeerd zei, waardoor de jongen nog slecht over hem ging denken. Ook hij voelde zich nu een beetje down.
Even later liepen ze al door de klapdeur van het gebouw. Gabriel liet als een of andere ober de deur open. Reece moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Maar hij was bang dat de jongen zich anders beledigt zou voelen, aangezien hij het heel serieus leek te nemen. Vervolgens liep hij naar de receptie. Reece bleef een beetje op afstand. Hij dacht dat dat wel een beleefdheid moest zijn. De jongen schraapte zijn keel om de aandacht van de receptioniste te vragen. Weer zoiets wat hijzelf nooit zou doen.
Even later - en na wat zoek werk - kreeg de jongen de sleutel van zijn kamer toegereikt. Reece had alles gewoon aangezien. Het kon hem niet veel schelen welke kamer de jongen had, als hij het nummer maar wist, zodat hij hem nog eens kon opzoeken. Dat er een mogelijkheid was dat de jongen in het lege bed op zijn kamer zou moeten slapen, dacht hij helemaal niet aan. Hij staarde een beetje voor zich uit, peuterde wat aan de versleten voorkant van zijn skateboard en keek nog maar eens hoe laat het was.
Tot Gabriel ineens op hem af kwam. ''Nummer 301, jij?'' vroeg hij. Reece keek op. Moest even na denken en toen drong het door wat die jongen tegenover hem nu had gezegd. "Maar.. dat is.. ik ook, dus.. jij slaapt op mijn kamer!" zei hij, redelijk verbouwereerd. Hij had er echt niet aan gedacht dat er er een kans was dat Gabriel en hij in dezelfde kamer werden ingedeeld. Naderhand leek het hem eigenlijk best logisch. Ze waren alle twee nieuw en rond dezelfde leeftijd. Toen hij weer bij zinnen was, wat al vrij snel was gebeurd, voegde hij eraan toe: "Awesome! Hij werd steeds enthousiaster. "Kom, dan gaan we. Ik laat je wel zien waar het is! zei hij. Hij grijnsde breed naar de jongen. Ondanks zijn ongeduldigheid ineens, bleef hij toch beleefd op hem wachten, tot hij hem volgde naar zijn, nu hun kamer. Terwijl ze de trappen beklommen, dacht hij aan alle mogelijkheden die deze nieuwe wending gaf.

[nieuw topic: http://www.monicahigh.com/t1963-the-room-of-gab-nd-reece#49399 ]