Looking like a pair of clowns

Wat was in godsnaam het nut van een excursie naar de stad? Alsof de leerlingen daar niet genoeg zaten. Kom op, hoe dom konden ze wel niet zijn op school. Brandon wandelde ergens in het midden van de groep, met zijn gebruikelijke mensen om hem heen, een paar jongens van zijn team, een paar meiden meestal de vriendinnen van die jongens, en dan nog een paar andere mensen die hij eigenlijk niet echt sprak en dan tot slot was er Drew. Die ondanks zijn frats van op het Prom, toch niet zijn gehele ‘status’ had kwijtgespeeld en was hij blijkbaar terug opgenomen in de groep, niet dat het hem ook maar iets boeide, nog altijd had hij niet echt met de jongen gepraat, maar dat kwam wel. Wanneer de tijd het toestond. Iedereen was in de wolken over het feit dat ze de stad in waren getrokken, hij was de enigste die er blijkbaar over dacht dat dit niets kon bieden tot hun schoolprestatie’s. Ach, uiteindelijk moest hij dit dus gewoon als een vrije dag beschouwen aangezien ze toch echt niets gingen doen. Een korte grijns gleed over zijn gezicht waarna hij heel even door zijn haren streek, wat vrolijk recht op stond. Daarna gingen zijn ogen de rest van de groep klasgenoten door. Buiten Kenley was iedereen er, iets wat best wel grappig was want meestal was er amper volk bij uitstappen. Een tripje naar de stad was natuurlijk heel wat anders dan die veel te saaie uitstappen. Maar nog steeds vond hij het ironisch, zelfs de leerkrachten die er bij waren vonden het grappig om te zien dat hun klas bijna volledig was op een leerlinge na dan.
Zonder er echt besef van te hebben was zijn blik blijven hangen bij een meisje met bruine haren, Iana als hij het goed had. Meestal was ze wel vrolijk, maar de laatste tijd was het meisje echt helemaal down geworden. Alleszins dat vertelde haar lichaamshouding hem, en die lege blik in haar ogen. Hier en daar had hij wel opgevangen dat het over twee jongens ging, namen had hij niet onthouden buiten de hare. Dat ging hij maar eens verder uitzoeken. Brandon maakte zich los uit het groepje waar hij bij stond en liet zich wat verder afzakken tot helemaal achterin. Voorin klonk er een hoop lawaai, enkele jongens waren elkaar aangevlogen, tot de grootste blijdschap van de meeste die op de eerste rij stonden. Veel entertainment hadden die toch ook niet nodig. Even kort schudde hij zijn hoofd waarna hij zijn grijze ogen op haar richtte en hij een vriendelijke glimlach liet tevoorschijn komen. ‘Zie jij het nut van deze uitstap?’ Begon hij op een neutrale toon. De jongen ging niet meteen vragen wat er was, dat vond hij maar boertig, en al helemaal als het dan ook nog eens echt iets erg was. ‘Iana, right?’
[&Iana]

Geïrriteerd dat het vandaag uitstap was trok ze haar een simpele skinny jeans aan met een blauw topje over en haar leren, zwarte vest. Ze had geen zin om zich nu uitdagend te kleden, ze dacht er zelfs niet eens aan. De laatste tijd voelde ze zich nogal leeg en zin om wat te doen had ze niet. Het liefst sloot ze zichzelf op in een kamer om er nooit meer uit te komen. Zuchtend drukte ze de rugzak, die tegen haar achterste viel, dichter tegen zich aan terwijl ze de bus afstapte met de rest van de klas. Het viel haar op dat zij zowat de enigste was die niet meteen vrienden had in de klas en ook de enigste was die blijkbaar niet blij was met de uitstap. Het bekende gejoel en gelach van de bekendsten uit de klas werden voor Iana een bekend geluid dus ging ze er ook niet op in. Gewoon negeren, het beste van al. Dat had Iana wel ingezien aangezien ze de lesuren steeds aftelde doordat die bitches steeds hun gore klep niet konden houden. Iana had al chance dat ze niet lelijk was want anders had ze ze waarschijnlijk nog op haar kop gehad ook. Zucht. Met haar vrije rechter hand streek ze een pluk haar van voor haar ogen die ze luchtig achter haar oren streek. Twee zilveren oorringen verschenen doordat het zonlicht erop kwam. Het waren de oorbellen van haar overleden grootmoeder, ze had ze gekregen door de erfenis waarop stond dat zij al haar sieraden mocht hebben. Enigszins was ze er blij om, anderzijds had ze ze het liefst in de riool gegooid. Die sieraden deden haar niets, haar oma was dood, voor altijd. Iana schudde haar hoofd, richtte haar blik op de grote stad waar er niet meer dan cafés, uitgaansplekken, winkels en restauranten aanwezig waren. Bijna depressief keek ze naar een meisje van haar klas die naast haar kwam lopen. Niet moeilijk, het arme kind had nog minder vrienden dan Iana en altijd als het uitstap was kwam die naast haar lopen. "Hee." Iana besloot maar vriendelijk te doen dus bleef ze maar naast het meisje lopen. Voor de tijd dat ze door de stad wandelden hield Iana haar aandacht gericht op de paar jongens uit de klas, ook al moest ze dat misschien niet doen. Het was al erg genoeg .. De bekendste groep met ook de bekendste meisjes, beter bekend als de bitches, sprong meteen in haar ogen waardoor ze niet anders kon dan ernaar kijken en soms eens te grijnzen bij de onbenulligheden die er uit sommigen van hen uitkwam. Plots kwam de iets knappere, blonde jongen haar kant op. Niet begrijpend deed ze een stap achteruit aangezien ze er niet van moest weten dat een van de bekendste jongens haar richting uit kwam. Tenslotte had ze niets met die dude te maken dus mocht ie nog oprotten. Oké, dat laatste meende ze niet maar Iana hield niet van pottenkijkers of jongens die maar een stom spelletje met je speelden. De opeens vriendelijke stem verbaasde haar nog meer dan dat ie naar haar toe was gekomen. "Ja, ik zit nog liever in mijn kamer de hele dag te slapen dan een sullig uitstapje naar de stad. Iedereen kent hier de stad vanbuiten, wat is de bedoeling daar dan van? Gohja, sommigen vinden dit amusant." Duidelijk geërgerd dat ze mee moést keek ze de jongen wat beter aan in zijn diep grijze ogen. Oké, deze had echt wel een leuk uiterlijk maar meer dan dat moest ze er ook niet van weten. Ze had geleerd om met haar beide voetjes op de grond te blijven staan omdat de liefde niet zo gemakkelijk was dan velen dachten. Toen ze haar naam hoorde knikte ze afwezig, niet verontwaardigd dat hij haar naam kende aangezien die nogal vaak viel. Iedereen wist blijkbaar over het complot tussen Iana, Darren en Nick dus daar schrok ze niet van. "Brandon, ja, ik ken jou ook. Dé bekende dude van de school." Dat laatste sprak ze alsof het de normaalste uitspraak van de wereld was. Iedereen kende Brandon en zijn groepje, iedereen .. Ook Iana, al interesseerde het haar niet echt. De laatste tijd interesseerde haar eigenlijk niets.

Brandon had nog steeds die neutrale glimlach op zijn gezicht staan. Zijn ogen had hij even kort naar voren gericht en merkte al snel op dat er inmiddels al enkele kinders waren verdwenen. Daarom waren zo’n uitstappen als dit dus wel handig. Als je weg wou gaan moest je je zelf gewoon laten verdwijnen in de blijvende drukte van de stad. Ach, hij zou nog wel een tijdje mee gaan, al was het maar gewoon om te zorgen dat Iana zich weer wat vrolijker voelde, ja hij was misschien die ene jongen die heel de school leek te kennen, maar feitelijk wou de jongen gewoon iedereen om zich heen gelukkig zien, zelfs de mensen die hij niet echt goed kende en daar onder viel de brunette naast hem. Kort werd hij aan getikt op zijn schouder door een van de jongens die was afgedropen, deze deed teken om mee weg te gaan maar Brandon schudde zijn hoofd. ‘Gaan jullie maar jongens, ik blijf hier.’ Klonk er kalm. De jongen keek hem verbaasd aan, mompelde kort iets maar verdween dan al heel snel weer. Aangezien de leerkrachten het uiteindelijk door begonnen te hebben dat ze wat leerlingen waren kwijt gespeeld. Wanneer hij de stem van het meisje hoorde keek hij haar weer vrolijk aan. Ze dacht er dus net hetzelfde over als hij, wel dat was wel mooi.
‘Ach, je moet er op een of andere manier de lol maar van in zien denk ik. En weetje het feit is, dat je gewoon weg kunt gaan, jij in jouw geval naar je bed. Ze doen deze uitstappen alleen maar om zelf een soort vrije dag te hebben hoor.’ Dat was gewoon algemeen geweten, de meeste leerkrachten van op school deden dat nu eenmaal. Als hij zelf leerkracht was, wat nooit zou gebeuren, zou hij het wellicht ook doen. En al zeker met een klas zoals 12A, het was niet dat ze de leerkracht pestte, maar tja de leerkracht had nooit enig zeggenschap, buiten dan enkele echte strenge leerkrachten die kregen de klas wel stil, maar dat was dus waarom niemand ooit echt op uitstap ging met die specifieke klas. Nonchalant wreef de jongen over zijn wang. Maar door de plotse, toch wel aankomende woorden van Iana fronste hij even. Hoewel de woorden alles behalve zo bedoeld waren vermoedde hij, hadden ze hem toch voor enkele seconden van zijn stuk gebracht. ‘Daar heb ik niet om gevraagd weetje.’ Mompelde hij terug. Dit maakte de jongen ergens wel boos, oke het was de waarheid hij voldeed aan die status. Maar als noch, dat was gewoon de juiste mensen leren kennen wanneer je hier begon, en dat had hij dus gedaan. Maar dat was nog geen reden om hem ermee aan te vallen, aye? Kort schudde hij zijn hoofd en besloot het maar te laten voor wat het was. Sinds hij hierheen was gekomen om een bepaalde reden, besteedde de jongen eigenlijk geen tijd meer aan kwaad worden of zo. Daarmee raakte hij uiteindelijk niet vooruit. ‘Ik weet niet hoe lang jij hier nog bij wilt blijven lopen, maar we kunnen evengoed afzakken naar een of ander terras of zo. Geen zorgen, ik ga je niet stiekem ergens heen sleuren waar niemand je hoort. Gewoon als klasgenoten gezellig ergens iets gaan drinken en dan zien we wel wat we doen. Are you in?’ Bracht hij vrolijk uit. Oke, het arme kind moest vast denken dat hij aan een of andere drugs zat, al was het niet zo. Maar dat hij zo vrolijk was, was eigenlijk enkel om haar. De jongen wou dolgraag weer een welgemeende lach op haar gezicht zien staan. Al was het maar voor enkele seconden, dan had hij haar tenminste vrolijk gekregen voor een klein moment en dat was de missie van de dag. Iana vrolijk krijgen. En desnoods deed hij er alles voor wat in zijn macht lag, ze kenden elkaar niet, maar ze zou wel een mogelijke vriendin van hem kunnen worden. Puur vriendschappelijk dan off course. Meer wou hij niet, niet met haar, en voor de moment eigenlijk feitelijk met niemand. Daar had hij de tijd niet voor eigenlijk, niet met wat hij nog allemaal moest doen en met alle afspraken die hij had staan met onder andere het ziekenhuis, zijn zus, zijn ouders en nog een paar vrienden.

Iana liep wat ongemakkelijk naast de jongen die zich blijkbaar vele beter voelde dan Iana. Verklaarde ook dat hij zomaar naar haar toegekomen was zonder echt te weten wie ze was. Ja, van naam kende iedereen Iana. Blijkbaar was zij zo'n bekendheid die alle jongens al op z'n bek had gepakt; wat totaal niet waar was. Een zucht verliet haar keel. Roddels, het waren verschrikkelijke dingen die nogal vaak hard en kwetsend aankwamen. Opeens verscheen er een jongen, schijnbaar een vriend van Nathan, die voorstelde om weg te gaan en Brandon niet begrijpend aankeek toen die zijn aanbod wegwuifde. Iana keek de blonde jongen naast haar even verbaasd aan, keek de jongen met open mond na om daarna haar aandacht weer op Brandon te richtten. "Ik hoop dat je niet uit medelijden naast me komt lopen want daar heb ik écht geen behoefte aan." Haar stem was ietsje kwader dan bedoeld maar dat was eerder omdat ze zulke jongens wel kende. Die naast je kwamen lopen omdat ze dachten dat je diep ongelukkig was en wel een 'vriend' nodig hadden. Iana trok haar rugzak strakker aan tegen haar rug en luisterde maar vaagjes naar de leerkracht die hun beval met twee naast elkaar te lopen. Wat een sukkel .. Hij had amper gezag en bleek ook geen moeite te doen om alle weglopende jongeren weer bij elkaar te roepen. Niet dat Iana zich daar als leerkracht mee zou bezighouden, daar gaf ze de man -voor één keer- gelijk in. De uitdrukking van de jongen naast haar deed haar knikken terwijl ze haar haren weer wat in model streek. "Ja, zo kun je het ook zien." Ze was nogal afwezig en haar ogen waren dof. Natuurlijk had ze, zoals elke dag, een lak make-up op zodat het niet zou opvallen dat er wallen onder haar oogleden rustten en haar gezicht rimpelig stond van het nadenken. Waar die bruine poeder toch goed voor was .. De opeens van zijn stuk gebrachte Brandon leek zich kalm te houden maar Iana had zijn gebalde vuisten wel gezien. Subtiel nam ze zijn handen vast, gaf er een kneepje in en knikte bemoedigend. "Ik grapte maar wat, al moet je niet ontkennen dat je bij velen bekend bent." Dat laatste zei ze met zo'n blik van 'dat ís gewoon zo'. Haar bruine ogen gingen naar een tweetal meisjes die weer begonnen te lachen, zo'n gore schaterlach en elkaar met een 'ja, ik weet dat ik grappig ben' - blik. Walgelijk gewoon. Iana had in tijden niet meer gelachen of geglimlacht, alsof dat gewoon abnormaal was geworden en ze er vaarwel tegen had gezegd. Het plotse, eigenlijk wel onverwachtse verzoek deed haar voor een moment stilstaan. Ze kantelde haar hoofd peinzend om Brandon récht in zijn ogen aan te kijken en daarna te knikken. "Goed." De reden waarom ze hem eerst zo had bekeken was om te zien of hij het wel echt meende en geen spel met haar ging soelen. Hoe dan ook, vanaf Iana zou merken dat hij het wél deed, een spel spelen, dan ging ze wel weg. Vooraleer ze zich losmaakte uit de groep keek ze nog een keertje naar de leerkracht -die druk aan het babbelen was tegen klasgenoten die wél geïnteresseerd waren- en besloot dat de kust veilig was en ze konden vertrekken. "Kom." Wenkend naar Brandon begon ze in een snelle draf richting een straat te lopen. De stad hier kende ze als uit haar duimpje en ze wist een perfect terrasje om hun dag verder te passeren. Toen haar het o zo bekende restaurantje opviel keek ze Brandon aan met een kleine, dit keer oprechte, glimlach aan. "Hier werken een paar vriendinnen van me. Niet letten op hun accent, ze zijn Canadezen." Ze nam zijn had vast en leidde hem over een trapje om zo op een stoel te gaan zitten en Brandon richting de tegenovergestelde stoel te duwen. Nog geen vijf seconden later stond daar Kaylee, het meisje dat ze een paar jaren geleden had ontmoet en beschouwde als een van haar beste vriendinnen. "Hee!" Iana sprong overeind en gaf haar vriendin een dikke knuffel waarna ze zich richtte tot Brandon en de twee aan elkaar voorstelde. "Oh, interessant. Ik denk dat jij me nog wat moet vertellen." Kaylee lachte, keek hun tweeën priemend aan maar Iana schudde haar hoofd resoluut van nee. "Het is alleen vriendschappelijk, niets meer." Haar scherpe stem maakte duidelijk dat Kaylee er niet over door moest gaan dus herstelde Kaylee zich algauw en vroeg de meest typische vraag. "Willen jullie wat drinken?" Iana knikte, bestelde wat ze altijd vroeg; een cola. "Jij?" Ze keek Brandon voor haar aan en wachtte tot die wat had gezegd en Kaylee om de hoek verdween. "Vriendinnen héah, ongelofelijk.." Een peinzende blik verscheen op haar gezicht. "Jij had toch een vriendin, niet?"

Brandon trok zijn wenkbrauw even op. Ging ze dat nu echt uitspelen? De jongen schudde zijn hoofd even en zuchtte even. Feitelijk wou hij wel haar vriend worden, maar dat liet hij maar achter wegen. Hij zou wel zien hoe het verder verliep, misschien werden ze nog wel vrienden. ‘Je kan evengoed zeggen dat je me niet naast je wilt hebben. Maar het is niet uit medelijden dat ik naast je komt lopen, zeker niet.’ Kort glimlachte hij naar haar. Nee, dat zeker niet. Plus, dat was niet bepaald het plaatje wat de meeste mensen van de school in gedachten hadden over hem, volgens hen was hij die jongen die nergens om gaf buiten zijn status, maar dat was gewoon een fucked up leugen. Brandon gaf om veel meer dan dat, en dat wisten maar enkele mensen hier, misschien een drietal en daar was zijn zus al bijgerekend. Natuurlijk was de status goed meegenomen, maar zoals eerder gezegd dat was gewoon mensen kennen. Brandon wandelde rustig naast haar verder, wanneer hem dat echter opgedragen werd door de leerkracht fronste hij. Dude, waren ze kinderen of zo? Ach, veel zou hij er nu ook niet om malen, want uiteindelijk lette die gozer toch amper op dus konden ze net per 5 naast elkaar lopen of wat dan ook, maar daar had hij niet bepaald zin in. Met de nog overgeblevene had hij niet veel contact in de klas, maar dat was dan meestal omdat het van die studiebollen waren. Ach ja, hij kon moeilijk met heel de school plots contact gaan houden ea, daar in zou hij zelfs falen. Ja, iedereen kende hem, maar dat was het dan ook. Wanneer zijn handen even werden vastgenomen keek hij haar recht in de ogen aan. De jongen zijn mondhoek schoot zachtjes omhoog. Brandon haalde zijn schouders op. ‘Weetje, het maakt niet uit. Ja, iedereen kent me. Of denkt me te kennen.’ Sprak hij kort, waarna zijn blik de hare even volgde naar twee van die lachende hyena’s. Even rolde hij met zijn ogen. Het type van ‘oh, ik ben grappig en meteen populair’, niet bepaald het groepje waar hij mee omging maar soms konden zelfs hun echt eens grappig zijn, al was dat maar heel soms. Hij trok uiteindelijk zijn handen terug en stopte deze in zijn broekszakken. Wanneer haar ogen zich in de zijne boorde voelde hij zich even aangedaan op een of andere manier, de jongen wist niet wat ze aan het doen was. Maar hij besloot het eerlijk te spelen met haar, de jongen was niets van plan. Dat was gewoon niet hoe hij zich tegenover andere gedroeg. Al snel verdwenen beide leerlingen in de mensenmassa, de jongen had toch enige moeite met zich door de mensen heen te bewegen maar hield Iana op een of andere manier toch gewoon bij. Na enkele minuten lopen waren ze aangekomen bij een restaurantje, en kreeg hij ook meteen de nodige uitleg van het meisje waarom ze per se naar dit terras wou komen. ‘Canadezen? Als ik lach, geef je me maar een tik, deal?’ Grijnsde hij speels naar haar. Tegen de mensen van daar had hij niets, maar hoe ze spraken was echt té grappig. De brunette leidde hem naar een tafeltje voor twee personen en werd al snel in de stoel geduwd die tegenover haar stond. Wanneer er een meisje aan kwam, hoogst waarschijnlijk een vriendin van haar, schonk hij haar een vrolijke glimlach en keek vervolgens naar de tafel, liet hen elkaar maar begroeten. Voor even haalde hij zijn mobiel boven, merkte meteen dat hij enkele gemiste oproepen had en ook een paar berichten, een deel van de jongen die eerder had gezegd dat hij niet mee ging en nog enkele personen maar die boeide momenteel niet. Een plotse opmerking van Kaylee deed hem opkijken, de jongen schudde even zijn hoofd. Iana was hem echter voor met antwoorden, en ze was heel duidelijk tegen het meisje dat er niets meer speelde tussen hen twee. ‘Een Fanta graag.’ Sprak hij vlak na haar waarna hij zijn blik terug op het meisje dat tegenover hem stond. ‘Ach joh, er bestaan ergere mensen geloof me.’ Zijn zus viel daaronder, en enkele vriendinnen van hem hier en dan nog Drew, maar dat was dan weer een geval apart, een heel groot geval. Onbewust ging zijn blik even naar zijn handen en zuchtte. ‘Een vriendin? Nee, die heb ik niet. Er is wel een meisje, maar ze is eerder mijn beste vriendin of zo. Ik heb het te druk met bepaalde omstandigheden om me daarop te focussen, echt waar.’ Het was zo, plus de jongen had ook niet bepaald zin in drama nu, zijn eigen drama was voor hem genoeg om de liefde buiten te sluiten op eender welke manier dan ook. Het zou hem ooit wel eens tegemoet komen, of toch wanneer alles achter de rug was. Kenley nu valse hoop geven, ging hij helemaal niet doen. Hij wou haar op geen enkele manier pijn doen, het was voor hem al pijnlijk genoeg. ‘Trouwens, ik ga echt geen spelletje met je spelen hoor. Daar mag je zeker van zijn, ik beloof het je. Vertrouw me gewoon een beetje, hoe moeilijk het ook mag zag zijn, en nee ik oordeel niet over je. Ik wou gewoon dat je het weet. Je kent me niet, of misschien wel maar dat zijn de roddels over me. Maar ik ben eerlijk tegen je.’

Iana keek Brandon voor zich twijfelend aan terwijl ze zijn reactie probeerde te peilen. Blijkbaar nam hij het haar kwalijk dat ze hem bestempelde als een populaire dude maar voor Iana was het niet meer dan de normale waarheid. Terwijl ze met haar haren aan het spelen was keek ze recht in Brandon's ogen toen die zei dat hij een fanta wou. Fanta, Iana dacht nu echt dat hij wat sterkers ging nemen maar blijkbaar wou hij echt wel nuchter blijven; staat genoteerd. Iana zou hem maar niet zoveel moeten keuren, hem gewoon als een vriend zien en misschien wel wat plezier maken. Over dat laatste was ze zelf nog niet zo zeker, ze had in geen dagen meer gelachen en het was nu zelf uitzonderlijk dat ze zo vrolijk had gedaan naar haar vriendin. Misschien deed ze het ook gewoon zodat Kaylee niet teveel vragen zou stellen en Iana niet weer van streek zou geraken. De opmerking van Brandon deed haar zachtjes glimlachen, een klein beetje maar wel duidelijk. "Canadezen zijn super aardig! Al moet ik toegeven dat ik ook vaak mijn lach moet inhouden. Zeker met Kaylee.. Maar ze doet zo haar best! Ik kan het haar niet kwalijk nemen.." Met haar ooghoeken hield ze de omgeving in de gaten om te zien wanneer Kaylee zou aankomen en ze haar naam maar niet zou uitspreken als ze erbij stond. Roddelen was nier mooi, zeker niet als jij diegene was waarover werd geroddeld. Het verbaasde haar dat Brandon nog geen vriendinnetje had, wel één op het oog maar toch. Iana zag hem met duizenden meisjes naast zijn armen, lopend langs de boulevard. Iana grinnikte in zichzelf, dat was natuurlijk zo'n typische gedachte van haarzelf. Iana was zo jaloers aangesteld dat ze zich had voorgenomen niet meer jaloers te zijn op anderen. Zij had het getroffen met Nick maar of het nog wel goed zou komen wist ze niet. De laatste woorden die ze nog te horen kreeg deden haar slikken, ze knikte dankbaar en legde haar handen vertwijfelft op tafel. "Daar ben ik blij om, voor je eerlijkheid. Echte vrienden zijn de laatste tijd ver te zoeken en tja, lachen .. Het lijk zo lang geleden." Haar ogen keken hem diep aan, alsof ze het liefst wou verdrinken in zijn ogen en nooit meer wakker worden. Vlug schudde ze haar gezicht een paar keer heen en weer. Zelfmoord daar dacht ze nog niet aan, was ook niet de goeie keus en dat wou ze Nick niet aan doen. Zelfs Darren, die haar vast super hard zou haten, wou ze niet kwetsen. Haar blauwe ogen gingen vrijwel meteen naar Kaylee die aankwam met een plateau met daarop twee drankjes; Iana's cola en Brandon's fanta. Tevreden nam ze haar drankje van haar vriendin aan en knikte vriendelijk. "Willen jullie ook wat eten of liever niet?" Kaylee's smaragdgroene ogen keken hen beiden voor een tel aan maar Iana nam maar weer de leiding. "Nee, we redden ons wel met wat frisdrank." Een vriendelijke glimlach verscheen op haar gezicht en voor Brandon zou kunnen reageren betaalde zij de rekening al. Voor Iana kwam het niet op centen aan en dat cliché van 'jongens betalen' had voor haar geen enkel belang. "Discussiëren heeft geen zin, het is al betaald." Het was eerder een vaststelling dan wat anders omdat ze Brandon wel al zag voor een jongen die niet meteen zijn gelijk zou afstaan aan iemand anders. Iana zuchtte, nam een slok van haar blikje fris en richtte daarna haar aandacht weer op Brandon. "Dus, hoe ben jij hier geraakt? In Monica?" Iana was daar best wel nieuwsgierig naar omdat ze niet kon bedenken hoe je in drie tellen opeens de bekendste van alle andere kon zijn.

-Inspiratieloos T__T

Brandon keek even naar de blauwe lucht, eigenlijk was het best wel goed dat het vandaag die uitstap was. Anders had hij Iana misschien nooit echt aangesproken. Een korte glimlach sprong op zijn gezicht. Het was dan toch wel goed uitgedraaid vandaag, en dan te bedenken dat hij deze morgen feitelijk niet eens wou opstaan, maar goed. Hij hoopte maar dat hij haar een plezier kon doen vandaag, maar dat zou hem heus wel gaan lukken. Bij haar opmerking knikte hij eventjes. ‘Sommige zijn aardig, andere niet zo. Maar ze zijn ook wel grappig, geef toe?’ Klonk er op een speelse toon. Het was niet zo dat hij die mensen ging afkraken, dat zou onbeleefd zijn tegenover Kaylee, en misschien ook wel tegenover Iana omdat zij toch met het meisje bevriend was. Voor even liet hij zijn ogen rond gaan, merkte al snel een meisje, ongeveer hun leeftijd, en ja, je kon haar best wel knap noemen op. Maar feitelijk herkende hij haar wel van op het strand, zij was zo stoer geweest om op hem af te stappen wanneer hij aan het wachten was op zijn zus. Als Iana er niet bij was geweest was hij wel ongetwijfeld op haar afgestapt voor een gesprek, maar nu ging hij dat niet bepaald doen, gewoon om zich beleefd te houden tegenover de brunette. Al snel dwaalde zijn blik terug naar haar en merkte hij een toch wel een lichtelijk verbaasde blik in haar ogen op. Kort wreef hij langs zijn kaak. ‘Waar ben jij nu zo verbaasd om?’ Grijnsde hij even naar haar. Vast om iets wat hij gezegd had, maar de jongen kon niet meer voor geest halen wat hij zo net nog had gezegd tegen haar. Dat was dan weer te wijten aan zijn korte termijn geheugen, iets waar hij al heel lang last van had. Van haar handeling keek hij op. Een vertrouwelijke blik was in zijn ogen verschenen. ‘Daar geef ik je nu eens gelijk in, echt waar. En wedden dat ik je vandaag aan het lachen krijg? Dat is mijn doel voor vandaag, jou terug gelukkig maken ook al ben ik er misschien de juiste persoon niet voor, maar ik doe mijn best.’ De manier waarop ze hem aankeek, deed toch iets met hem. Ze had echt hulp nodig, voor ze misschien iets ging doen waar ze spijt van ging krijgen. Kort zuchtte hij en keek meteen op wanneer het canadeese meisje weer terug kwam naar de tafel met hun drankjes. De jongen nam dat van hem vrijwel meteen weer aan, toen ze aanbood om nog iets te eten keek hij even naar Iana. Zij mocht beslissen. Brandon taste met zijn hand in zijn broekzak, voor wat geld om te betalen maar Iana was hem voor. Met een nep geërgerde blik keek hij aan. ‘Meh, volgende keer betaal ik. Dat is het eerlijkste wel.’ Hier mee had hij dan weer gezegd dat er dus een volgende keer zou zijn dat de twee met elkaar zouden afspreken gewoon om rond te hangen natuurlijk. De jongen nam even een slok van zijn drankje en voelde meteen een koel gevoel door hem heen trekken. ‘Wel, dat is een heel lang en eigenlijk ook best wel droef verhaal. Dus dat vertel ik je wel eens op een andere dag, goed?’ Hij wou momenteel niet haar humeur dat misschien toch al een beetje opgekrikt was de grond in boren. Plus, hij deelde het niet graag omwille dat sommige mensen dan gewoon medelijden met hem zouden hebben, en zo wou hij niet gezien worden, als iemand die medelijden zoekt.