Come on and turn me on ~

Zuchtend, moe en uitgelaten liet ze zich in het hoge gras vallen dat haar val voor een deel verzachtte. Haar ogen waren deels gesloten al bleef ze toch wel alert zodat ze in geen moeilijke situaties zou terecht komen. Niet dat dat hier zo snel zou gebeuren. Ze stond middenin een vallei, omringd door allerlei bergen, grasvelen, etc.. Niemand zou haar hier storen, ongetwijfeld! Een zucht van verlichting verdween uit haar keel die ze schraapte zodat het 'droge' gevoel wat wegging en ze niet veel later vanuit haar rugzak een flesje cola kon nemen. Met haar hoofd in haar nek goot ze een goeie paar slokken van het bruine goedje in haar mond die ze gretig binnenschrokte. God, dat deed goed! Tevreden dat dat droge, vervelende gevoel in haar keel weg was sprong ze terug overeind en richtte haar blik op de hemel waar er een felle zon scheen en de hemel voor een groot deel verlichtte. Het was al laat in de namiddag, zo'n 7u maar Iana vond het niet nodig terug naar de kamers te vluchten, het was hier heerlijk. Toch hield haar iets tegen om echt volkomen gelukkig te zijn. Met Nick was het nog niet volledig goed, half dan toch en Darren was opeens een vijand geworden. Alhoewel, voor Iana was Darren helemaal geen vijand, eerder een dichte vriend die ze nooit meer wou loslaten. Maar blijkbaar was Darren zo gebroken dat hij was vertrokken en ze hem al weken niet meer gezien had. Ze miste hem zwaar, was ook te zien aan haar gezicht waar er niet, zoals normaal, altijd een glimlach op stond. Iana slikte, gooide haar blik naar voren waar ze een klein riviertje opmerkte waar er een tweetal kinderen met ouders in het water zaten. Kon je daar zwemmen? Dat was dan ook weer leuk om te weten! Nieuwsgierig kwam ze dichterbij naar het riviertje en bleef aan de oever staan om haar voet peilend in het water te steken. Wow, het water was nog warm ook! Jammer dat ze nu nog geen zin had om te zwemmen, anders was ze erin gesprongen. Haar ogen gingen naar het water wat wat opdeinde toen er een klein windbriesje aankwam en ook Iana's bruine haren achterover sloeg. Het was hier wel frisjes, kwam misschie, ook doordat Iana weer helemaal warm was gekleed, kuch. Een wit topje met daarvoor een zwart, doorzichtig kleedje en een stel all-stars die ze in haar handen hield, dat zou het wel zijn. Een plotse beweging achter haar deed haar opschrikken, ze sprong overeind en richtte haar blik recht op een jongen die haar wel héél bekend voor kwam. "Darren!" Helemaal happy sprong ze recht en huppelde richting Darren om daarna haar armen om zijn nek te gooien en hem een kus op zijn wang te drukken. "Ik heb je gemist."

Hoewel het al zo’n 5 uur was en het einde van de dag moest Darren frisse lucht hebben. Hij moest even uit deze kamers en uit de schoolse omgeving. Hij moest al zijn gedachtes eruit laten. Hij deed zijn joggingbroek aan met een wit tanktop. Hij liet zijn mobiel hier en nam alleen zijn sleutel mee. Toen hij uit de deur stapte greep hij snel nog even zijn grijze vest mee. Hij deed zijn vest aan, die hing nu losjes open. Hij stopte de sleutel diep in zijn zak en buiten de slaapvertrekken begon hij te rennen. Hij had geen zin in het strand met al die bekende. Darren focuste zich op een tempo en begon te rennen. Hij hoorde alleen het ruisen van zijn bloed door zijn oren. Al snel kreeg hij het warm en begon licht te zweten. Hij wist bij god niet waar hij naar toe rende maar, nu gaf hij daar even niets om. Hij moest alle shit eruit rennen. Snel waren zijn gedachtes al helemaal ophol geslagen. Hij had zich heel goed gedragen eigenlijk na ‘de breuk’. Hij was niet meer dronken geweest sinds die dag en was meer gaan rennen. Hij had wel een nieuw meisje ontmoet die wel bij hem was blijven slapen. Als hij er zo aan dacht klonk het raar, maar hij was alleen maar vriendelijk geweest. Sid had zich buiten gesloten en Darren had haar bij hem laten slapen in plaats van op de gang. Hij was netjes afgebleven van haar. Ze waren nu best goede vrienden. Darren wist alleen niet hoever die kon gaan. Hij had nog niet alles uit gepraat met Iana. Niet dat hij haar ging opzoeken. Nee, ze had zijn hart gebroken. Ook al had hij sort of gezegd dat het over was. Iana had niet zo’n goede invloed op hem. Of misschien was het, het feit dat Iana hem aan het lijntje hield en dat hij daar zo gefrustreerd van raakte. Nu had hij eindelijk rust. Hij ging harder rennen alles moest eruit. Hij zweette nu hevig en rende op een hard tempo door. Hij keek om zich heen en wist in hemelsnaam waar hij was. Hij begon rustiger te rennen die eindigde in een rustige jog. Na een aantal meter liet hij zijn armen rusten op zijn knieën en hijgde hevig. Misschien had hij toch niet zijn vest aan moeten doen… Hij keek op en kreeg een hartverzakking. Hij wilde omdraaien en wegrennen maar Iana had hem gezien. Shit. Hij hoorde zijn naam, hijzelf was niet in staat om te praten. Ten eerste door het feit dat hij net twee uur gerend had en ten tweede omdat hij dat niet eens wilde. Hij wilde niet nog een keer in elkaar geslagen worden. Tijdens het eten klikte zijn kaak soms nog van die ene vuist van Nick. Hij voelde haar armen zich om zijn lichaam sluiten terwijl Darren lam bleef staan. Toen hij haar lippen voelde op de wang waar hij was geraakt was het genoeg. Na haar woorden duwde hij haar ruw weg. Misschien wel iets te ruw voor een meisje.. Darren keek haar acht zo aan van wat-moet-je-blik. Hij schoot zijn hazelkleurige ogen in de hare. Zijn ogen waren koud maar, je kon de verdriet zien. ’Bl..hijf.. weg.. van me..,’ sprak hij happend naar adem. Hij nam een diepe zucht, maar daarna hervatte zijn longen weer het gehijg. Hij leunde weer op knieën en voelde zich duizelig worden. Hij was hier nog niet klaar voor om Iana te zien. Al de pijn kwam weer naar boven. Hij ging nu rechter staan en zijn adem wat meer onder controle. Hij merkte dat hij van zijn hand een vuist maakte en weer ontspande. Hij schudde minderwaardig zijn hoofd en liep rustig de kan top waar hij vandaan kwam.

Iana schrok ervan dat Darren helemaal verstijfde en zelfs geen woord tegen haar zei. Wat voor een dude dacht ie wel niet dat ie was? Zijn gebrabbel, kleine stotterende woordjes, kon ze maar voor een paar woordjes verstaan waardoor ze hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek maar hem geen medeleven gunde. Hoe kon hij zo reageren na nog geen maand dat ze uit waren? Net alsof ze een stuk vuil was dat hij achteloos achter zich gooide, er nog eens overheen trappelde om er daarna vandaan te lopen. Lóser. Shít. Geïrriteerd dat ze was balde ze haar vuisten, keek ze hem met haar felblauwe ogen onbegrijpend aan. Wat ging er door dat koppie van hem? Zou hij bang, radeloos of gebroken zijn of was er iets anders aan de hand? Iana had er geen flauw benul van en eerlijk gezegd kon ze er niet mee lachen. Ze had nog geluk gehad dat ze niet omver was gevallen want hij had haar wel aardig hard geduwd. "Je hebt geen idee hoe je er nu uitziet; bijna een meisje dat net een sollicitatiegesprek heeft!" Snauwerig richtte ze haar scherpe blik in zijn rug aangezien die zich draaide en de richting uitliep waar hij vandaan kwam. "Ja, loop maar weg! Ga maar naar je zielige vriendjes die je niet eens hebt. Vlucht maar, dat ik je lelijke kop niet meer zie!" Dat laatste sprak ze fluisterend tegen zichzelf aangezien ze van zichzelf wist dat ze het alleen maar erger aan het maken was. Maar wat kon ze anders zeggen? 'Oh, ik vind het normaal dat je me zo een duw hebt gegeven, even goeie vrienden?' Nee, dacht het niet. Met haar handen in haar zakken strompelde ze richting het water waar ze zich aan de oever neerzette om daar met haar armen over haar benen te blijven zitten. Zij zou dit keer echt niet diegene zijn die achter zijn gat zou lopen, no freaking way! Ze mochten haar nog duizend euro geven, nooit zou ze het doen! Lichtelijk gekwetst dat het zou moest lopen frutselde ze aan de knopen van haar vest om daarna haar blik onopmerkelijk achter zich te werpen en zo een blik op te vangen van Darren die nog een lichte schemering werd in het zonlicht. Damn.. Zou ze het echt wel zo laten? Iana wist dat ze het dagen nadien zichzelf nooit meer zou vergeven dat ze Darren op die manier had laten gaan. Misschien was het toch maar beter om hem achterna te gaan, op een neutrale manier dan want de woede borrelde nog steeds in het binnenste van haar lichaam. Lichtjes aarzelend sprong ze overeind en ging ze in een korte looppas Darren achterna. "Darren." Haar stem was niet meer dan een fluistering maar dit keer zorgde ze ervoor dat hij haar goed genoeg zou kunnen horen om te weten dat zij het was. Terwijl Iana bruusk halt hield probeerde ze een vriendelijke blik op haar gezicht te brengen, ook al was die lichtelijk geforceerd omdat de situatie zo oncomfortabel was. "Ik wil je niet zo laten gaan, zo .. boos op één of andere manier." Iana wist goed genoeg hoe zielig ze nu klonk maar ze wilde het echte niet zo laten. Darren was een vriend van haar en ze wilde dat koste van het kost zo houden, al zou ze er nog iemand voor moeten opgeven. Buiten Nick dan, daar zou ze met Darren maar over zwijgen. Dat zou de situatie alleen maar erger maken. Tenminste, als die al erger kon gemaakt worden.

Darren liep weg, hij slofte boos zijn voeten in het zand. Wat dacht die Iana wel hem omhelzen alsof er niks was gebeurt. Hij snoof boos, maar feitelijk brak zijn hart weer. Hij hield nog steeds van Iana. Na alles wat er was gebeurt. Maar ze konden niet bij elkaar zijn nooit.. Hij hoorde Iana’s schelle stem hem na schreeuwen. Waarschijn boos en geïrriteerd dat hij haar had weggeduwd. Hij voelde een steek in zijn maag en voelde tranen achter zijn ogen branden. Hij gooide zijn armen in de lucht als teken van whatever Iana. Ze kon toch alleen zijn achterkant zien. De schemering kwam op en Darren ging snel met zijn hand langs zijn oog om een traan weg te vegen. Hij liet zijn armen weer hangen en haalde zijn handen tot vuisten. Hij deed dit voor haar. Als ze dacht dat hij haar niet meer moest dan waren haar problemen tenminste weer over. Met hem zou het misschien wat langer duren voor dat hij weer heel was. Maar, hij wist dat hij er wel overheen kwam. Het voelde alleen zo rot. En een deel van hem was nog steeds boos op Iana, door hem aan het lijntje te houden. Ineens hoorde hij zijn naam in een fluistering. Darren stopte met lopen en kon het niet de wilskracht vinden om nu door te lopen. Darren draaide deels om, Darren boeide het niet dat Iana zou zien dat zijn ogen waterig waren. Iana had hem echt pijn gedaan. Hij snapte ook niet waarom zijn lichaam dit deed.. Hij moest weg van haar blijven om haar te vergeten. Dit zou het alleen maar erger maken.. Hij keek Iana nu recht aan, zijn blik vrij hard voor Darren’s doen. ’Daar had je aan moeten denken voor je me zo na riep,’ sprak hij boos en terneergeslagen. Hij stapte nu op Iana af en rechtte zijn rug. ’Denk je nu echt dat ik deze ruzie leuk vind? sprak hij ongelovig uit. Hij stapte nog meer op haar af bijna dreigend, en Iana wist dat hij haar nooit lichamelijk pijn zou doen. ’Ik doe alles voor jou. Ik ben van je weggegaan zodat je keuze makkelijker was. Zodat het gezeik over was. En omdat ik wist dat je nog niet klaar was voor een nieuwe relatie. Alles voor jou,’ sprak hij sidderend. Hij keek haar ongelovig aan, zou ze dit dan niet eens weten. Waarom dacht ze anders dat hij weg bleef. En ook deels voor zichzelf omdat hij haar moest vergeten. ’En nu.. En nu ben ik ineens de slechterik?,’ kwam er super verdrietig uit. Darren zag er nu uit als een verwaarloosde puppy met zijn grote hazel kleurige ogen vol verdriet. Had Iana wel enig idee wat Darren had moeten doen om haar te laten gaan. Zijn houding was na die zin helemaal veranderd. Zijn schouders hingen meer en heel zijn houding staalde een verloren houding uit. Hij keek naar de grond en schudde langzaam ongelovig zijn hoofd. Hij zuchtte diep en draaide toen weer weg. Hij slikte luid. Hij moest nu van haar weglopen voor hij stomme dingen ging doen. Hij stapte weer langzaam aan. Zijn vest hing slobberig om zijn gespierde schouders. Zijn adem was nu wel weer normaal. Hij wist niet of Iana nog een keer achter hem aan ging. Hij wist wel hoeveel dit eigenlijk betekende dat ze überhaupt achter hem aan kwam. Maar, dit was de enige echte weg terug naar de stad, dus ze zou wel moeten. Darren hield even zijn ogen een paar seconde langer dicht dan een normale knipper. Alles op die opgekropte tranen binnen te houden. Damn.. waarom was hij toch zo gevoelig.


[You made Darren cry... You should feel bad now.. >D]

Iana zag hem zijn armen in de lucht gooien maar schonk daar geen aandacht aan. Ze wist goed genoeg dat hij zich zou omdraaien en haar zou aankijken, dat moest gewoon. Hij kon haar toch niet gewoon achterlaten? Al was Iana daar nog niet zo zeker van, zo goed kende ze Darren niet en eigenlijk wist ze te weinig van hem als hij boos was. Puur omdat ze hem gewoon nog nooit boos had gezien, altijd had ze de blije en vrolijke Darren gekend. Bijna ongelofelijk .. Iana had wel meerdere slechte dagen en dus schrok Darren er ook niet van om haar boze gedoe. Behalve haar scherpe toon met de bijkomende woorden, die zouden hem waarschijnlijk wel gekwetst hebben. Verbouwereerd staarde ze naar Darren die zich uiteindelijk omdraaide, op haar afkwam en opeens hélemaal gebroken een paar woorden op haar afvuurde. Een traan sijpelde van zijn wang en Iana had zichzelf net gedwongen te blijven staan, anders was ze op hem afgerend om hem eraf te vegen. Een zucht verliet haar keel terwijl ze dichter naar hem toekwam, wel op een goeie afstand zodat ze niet in de clinch zouden geraken met hun woorden. Pas toen hij dreigend haar kant op kwam had ze al meteen de reflex om uit te halen en haar hand récht op zijn kaak te doen belanden. "Kom, n-nooit meer zo dreigend op me af.." Haar stem trilde en de plek op haar hand waarmee ze Darren net had geslaan begon te tintelen. Haar adem stokte terwijl ze een 'sorry' fluisterde maar het er niet verstaanbaar uitkwam. Nooit had ze van zichzelf gedacht dat ze hem zou slaan, laat staan nú, maar ze liet ze hem geen keus. Vroeger was ze verkracht door een man die haar net nét dezelfde houding had benaderd. Het was een bepaalde soort reflex geweest om iedereen die zich zo groot opstelde te slaan vooraleer zij haar konden raken. Niet dat ze ooit had gedacht dat Darren haar zou slaan maar het was nu eenmaal zo .. Zijn al even sidderende stem deed haar hart bijna splitten in oneindig veel stukken. Zijn woorden deden haar helemaal breken vanbinnen en voor ze het wist viel ze op haar knieën. Met haar hoofd gebogen naar de grond voelde ze hoe honderden tranen van haar wangen dropen en zich een weg baanden in de korrelige aarde. Damn, die woorden kwamen hard aan.. Gezellige boel hier eigenlijk; Darren aan het huilen gebracht, Iana op de grond aan het huilen.. Haar keel was te droog voor er een antwoord op te geven, ze keek hem zelfs niet meer aan maar hoorde wel nog zijn laatste woorden. Dit keer keek ze wel op, staarde hem récht in zijn donkere ogen aan die al even waterig als die van haar waren. Versuft kwam ze overeind, keek hem hulpeloos aan met haar grote ogen. "Ik heb nooit gezegd dat jíj de slechterik was. Al die tijd ben ík hem. Maar .. Hoe je me negeerde, het was sterker dan mezelf, evenals die klap." Iana wist dat ze de tijd niet kon terugdraaien dus besloot ze open kaart te spelen. Ze wist hoe bloot en open ze zich had gesteld tegenover Darren en hoe kwetsbaar ze wel niet was. Net als die nacht waar ze in het donker.. Iana schudde haar hoofd om de nare gedachten uit haar hoofd te verbannen en zich te richtten op Darren. Niet dat ze verwachtte dat hij haar zou troosten, laat staan dat hij het goed wou maken, alleen wilde ze een reactie. Misschien een paar woorden, ze wilde de waarheid horen over hoe hij zich voelde. Al kon ze de woorden zelf al opsommen; boos, gebroken, verdrietig,.. Iana's hart sloeg een tel over toen ze in haar ogen wreef en de vele tranen tegen haar hand voelde splatshen. Had ze echt zoveel gehuild? Verdomme!

Darren was terug op haar afgegaan. En in zijn boosheid had hij zich ongemerkt groter gemaakt. Hij liep op Iana af en kreeg ineens een klap op zijn kaak. Hij keek verschrikt op en baalde zijn hand in een vuist. Haar stem trilde heel erg en zei dat hij nooit meer zo op haar afmocht komen. Darren snapte er niks van? Maar Darren wist ook niet wat er werkelijk was gebeurt. Daarna brak hij, hij kon het niet meer laten. Hij had er alles uit gegooid wat in zijn hoofd kwam. Hij wist niet dat zijn woorden zo hard waren aan gekomen. Iana viel op haar knieën met haar hoofd gebogen. Ze moest echt super hard huilen. Als reflex wilde Darren ook door zijn knieën zakken naast haar of haar op vangen. Maar hij hield het tegen, daarom leek het alsof hij een rare beweging maakte. Darren keek haar bezorgd aan en slikte. Hij voelde zich nu nog rotter dat hij haar zo aan het huilen had gemaakt. Toen ineens hoorde hij haar stem en slikte nogmaals. ’Iana,’ kwam er in een fluistering uit. Hij zakte naast het huilende meisje neer. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zijn borst aan. Zijn hart klopte sneller. Hij had Iana weer in zijn armen... Dit was moeilijk. Hij ging langzaam met zijn handen troostend over haar rug. ’Ik bleef van je weg omdat, ik je moet vergeten.. ,’ sprak hij zachtjes. ’Jij was nog niet klaar met het verwerken Nick en ik.. Ik had het gevoel dat het altijd Nick zou blijven..,’ zei hij eerlijk. Hij drukte haar nog meer troostend tegen haar aan. Als een klein jongetje zat hij daar met een knuffel en traanogen. Net al vroeger met zijn teddybeer maar, nu dan met Iana. Hij drukte zijn mond tegen haar haren aan en ging langzaam heen en weer. Hij sloot zijn ogen en slikte. Hij wilde haar nu niet alleen laten maar, als hij nu geen afscheid zou nemen dat zou hij haar dadelijk nooit meer kunnen vergeten. En soms zou hij haar weer terug willen maar, hij wist gewoon niet dat dat ging werken. Er was zo veel gebeurt.. Hij opende zijn ogen en verbaasde erover hoe snel de zon was verdwenen. Hij nam met pijn in zijn hart weer wat afstand en stond op. Met een hand pakte hij zijn elleboog van zijn andere arm. ’Iana,’ sprak hij nu bijna onzeker. Hij keek haar aan. Ze moesten gewoon alles vergeten en weer vrienden worden. Maar, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Hij keek haar met schuldige ogen aan. En Iana wist dat hij nu sorry zei. Hij nog het niet over zijn lippen krijgen. Hij deed zijn vest nu weer goed en ristte hem een stukje dicht tegen de kou. Hij zag een donker plek op zitten. Iana’s mascara. Hij hielp haar overeind en liet een klein glimlachje zien. ’Waarom beginnen we niet op nieuw. Ik ben Darren,’ sprak hij op zijn typische blije Darren manier. ’Ik wandel je wel naar huis,’ sprak hij nu wat zachter en sloeg een vriendschappelijke arm om haar heen…

[FLUT]

Iana hoorde haar naam in een vage fluitering, hief haar hoofd maar keek hem niet recht aan. Nog voor ze het goed en wel besefte, net als in een fractie van een seconde, voelde ze zijn armen om haar heen. Met haar hoofd snikkend tegen zijn borst sloeg ze haar armen om zijn nek en hoorde ze zijn laatste woorden nog. Damn, die kwamen hard aan. "Ik heb het nooit zo gewild, nooit, nóoit!' De laatste 'nooit' kwam er iets te vurig uit dan ze had bedoeld en teleurgesteld keek ze Darren aan die zich van haar losmaakte en zich rechtstelde. Iana besloot zich ook maar overeind te trekken en keek de arm aan die haar toegeschoven werd. Ietwat verbouwereerd trok ze die arm omlaag en zocht zijn hand om daar haar vingers in te verstrengelen. Het maakte niet uit wat ze nu deed, ze zouden nooit meer samen zijn en misschien was dat maar beter ook. Toch vond Iana het niet erg om haar hoofd op zijn schouder te leggen en zijn altijd goedruikende parfun binnen te inhaleren. Dit kon je niet zien als flirten of wat anders, dit zag Iana eerder als een nieuwe start en een nieuwe vriendschap. En die nieuwe vriend had ze nodig om haar normale leventje weer te vinden en zich te richtten op de meest belangrijkste dingen in het leven; vrienden, school en .. Nick. Iana voelde hoe haar hart een tel oversloeg bij die naam die haar elke dag maar niet gerust liet. Zijn gezicht, zijn lichaam, alles stond als in een dossier in haar geheugen gegrift en zou er ook nooit weggeraken. Iana wist hoe leeg ze zich had gevoeld toen ze weg moest van Nick, hoe jaloers ze was geworden bij het zien van Nick met een ander wijf en hoe blij ze was toen ze hem terug had als haar vriendje. Een gelukzalige glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze zich richtte op Darren, die nog steeds een traan over zijn wangen had. Met één handbeweging streek ze die traan weg, glimlachtte bemoedigend en hoopte dat hij het niet erg vond dat ze opeens weer zo close deed. Iana wilde hem niet kwijt in haar leven, wilde niet dat ze in ruzie uit elkaar gaan en elkaar nooit meer gaan zijn. Nog liever zou ze dood vallen dan dat dat zou gebeuren. Nadat ze over een zandweggetje gingen hield ze onverwachts halt, liet ze Darren los en draaide ze zich zodanig zodat ze hem recht aan kon kijken in zijn bruine ogen. "Beloof me dat je nooit zal weggaan, opeens zal verdrijven en me zult achterlaten. Ik wil een vriend als jou niet kwijt, nooit. En dat weet je! Dus haal het niet in je hoofd." Dat gezegd zijnde draaide ze zich weer naar voren en nam ze zijn hand weer vast. Nooit gedacht dat ze zo nog me Darren zou lopen, wat ze natuurlijk super vond. Het idee dat ze zorgeloos in haar bed zou kruipen, gelukkig in slaap zou vallen en blij zou opstaan bezorgde haar de wildste fantasiën. Net als een kind dat zich al voorstelde hoe het op haar verjaardagsfeestje zou gaan. "Maar, hoe gaat het nu eigenlijk met je? Meestal draait het allemaal om mij dus, vertel!" Met een opeens blije uitdrukking op haar gelaat doelde ze eigenlijk op het feit dat ze maar weer eens normaal tegen elkaar moesten gaan doen. Merendeels omdat staan huilen en schreeuwen niet meteen volwassen was.