You've got me

Brandon keek met glinsterende oogjes naar Kenley. Puur uit de pret die de twee vanavond hadden gehad, daarmee de soms nogal duidelijk geïrriteerde blikken van zijn beste maat Drew niet mee gerekend. Wat die had vanavond wist hij niet bepaald, maar het had te maken met Kenley daar was hij zeker van. Vanaf hij daar was aangekomen met haar ontving hij die blikken van Drew en het voorspelde niet veel goeds. Er was ooit iets gebeurd tussen hen twee, iets waar hij niets van wist. Een zucht schoof over zijn lippen waarna hij even langs de wang van het meisje streek. Zijn andere hand had hij om de hare gesloten terwijl hij voor haar was gaan staan toen ze uiteindelijk buiten waren geraakt. ‘Ik hoop dat je het leuk had vandaag.’ Prevelde de jongen zachtjes aangezien hun gezichten zo dicht bij elkaar lagen nam hij geen moeite om hard te gaan spreken. Voor even keek de jongen langs haar heen, merkte kort zijn zus op met een zwartharige jongen, de twee hadden een hele avond geen woord gewisseld, merendeels omdat ze te druk waren met hun eigen date. ‘Vertrouw je me genoeg om met me mee te gaan? Ik wil je iets laten zien.’ De jongen zette een geheimzinnige grijns op zijn gezicht. Ja, hij ging haar ontvoeren vanavond. Maar het mocht wel nu aye? Het Prom was iets wat mensen duidelijk dichter bij elkaar bracht, dat bewezen hun twee wel. Misschien kon hij ook wel ondervinden wat er gebeurd was tussen haar en Drew. Of er konden heel andere dingen gebeuren, maar dat zou hij dan nog wel zien. Eerst haar mee krijgen. Voor kort haalde hij zijn hand door zijn haren en glimlachtte nonchalant naar haar. De jongen had vanavond niets gedronken, of toch veel minder dan hij gewoonlijk deed. Dat had eigenlijk maar een reden, hij moest zijn hoofd erbij houden als hij met Kenley op zou trekken, en een zatlap kon niemand gebruiken. Plus, als hij genoeg op had, dan was de Brandon die ze nu voor haar had helemaal veranderd in een soort van bad boy achtig type en naja, het was handiger om dus gewoon zichzelf te blijven. Hoewel hij dat ook niet echt was, maar het kwam wel in de buurt. Uiteindelijk merkte de jongen wat verder Drew op. Duidelijk dronken, en dus niet in staat om mee te praten. Aangezien de bruinharige jongen hen ook al had zien staan, konden ze misschien beter zo snel mogelijk vertrekken, aan problemen had de jongen niets. 'So what do you say? Can I steal you away?'

[&Kenley]

Kenley had een hele leuke avond tot nu toe gehad. Alle meisjes waren onder de indruk van haar jurk en pratte gewoon tegen haar. Ze had met Brandon gedanst en andere jongens keken Brandon en haar ongeloofwaardig aan of ze echt wel Kenley was.. Ze had nog even gepraat met Darren en hem succes gewenst. Ze was blij dat ze toch ja had gezegd tegen Brandon. Hij leek echt aardig en het echt te menen. En niet net te doen alsof net als in London. Hij nam haar niet in de zeik. En de meisjes waarvan ze dacht die gemeen waren, waren nu echt aardig. Ze lachte blij en stond nu dicht bij Brandon. Ze knikte ja als antwoord. Ze volgde zijn blik met haar ogen en zag dat hij naar Charlene keek. Ze slikte en voelde zich onzeker worden. Charlene was knap en zij was niet op die manier knap. Dadelijk vond hij Charlene leuk en haar niet. En was dit gewoon een excuus omdat hij geen date had voor Prom? Nee dat kon toch niet? Brandon hoefde maar te knippen met zijn vingers en meiden stonden klaar. Kenley wist niet dat Charlene Brandon’s zus was. Ze keek weer terug naar hem toen hij tegen haar praatte. Ze keek verassend op maar beet onzeker even op haar onderlip. De geheimzinnige grijns deed hem. Ze knikte lachend. Ze voelde zijn hand over haar wang en ze voelde haar wang rood worden. Ze keek hem verlegen aan, en voelde zich op warmen toen hij haar wang streelde. Achter haar hoorde ze Drew. Ze keek achterom en keek afkeurend hem na. Hij was duidelijk zwaar dronken terwijl er geen alcohol was op dit feest. Wat hij best bang maakte, want de laatste keer dat de Drew dronken had gezien had hij haar bijna geprobeerd te verkrachten. Ze wilde hier graag weg dus toen Brandon fluisterde of hij haar kon meenemen kwam dat als geroepen. ’Yes you can,’ giechelde ze. Ze pakte voorzichtig zijn hand en keek hem blozend aan. Ze liet zich maar verrassen. Wat wilde hij haar laten zien? Kenley was heel erg benieuwd wat Brandon bedacht had. Ze hoorde Drew nog wat naar hun roepen. Kenley voelde zich gespannen worden en hield Brandon’s hand steviger vast. Please stop niet om tegen hem te praten. Drew riep nog wat en kwam toen naar hun toe lopen, niet eens in een rechte lijn. Kenley stapte even een stapje naar achter en slikte. Wat ging Drew nu doen…

Brandon had gemerkt dat Kenley vanavond genoeg gesocialized had met tja de mensen waar hij mee om ging. Ergens was hij er blij om, maar aan de andere kant niet bepaald. Hij vond de Kenley leuk die verlegen was, natuurlijk mocht ze vrienden maken dat was niet verboden, maar veranderen moest ze niet voor hem. Dat was hij niet waard. Toen hij zo net naar zijn zuster had gekeken, had hij haar bewust wat dichter naar zich toe getrokken. Ze moest niet denken dat hij iets in Charlene zou zien, dat zou vanwege de relatie die hij had met de blondine gewoon niet prettig zijn. Plus het was onethisch verantwoordt. Wel was hij blij dat ze had ingestemd met zijn verzoek om ergens heen te gaan. Eigenlijk was het niet zo heel speciaal, maar de plek was gewoon mooi op avonden als deze. Alleen was er net een dude die de avond leek te verpesten. Drew. Hij snapte niet wat er tussen de twee had gespeeld, maar de spanning die er hing was zo voelbaar als wat. Zijn hand werd heel plots vastgenomen, wat verbaasd keek hij op, maar hij liet het maar. Het voelde prettig aan en dat was het belangrijkste. Het feit dat zijn beste vriend wat naar hem riep deed hem opkijken, de druk op zijn hand werd meteen groter. Normaal zou hij niet blijven staan, maar de jongen moest niets gaan roepen naar hem en Kenley. Er moest iets uitgepraat worden of wat dan ook, maar niet vanavond. Wanneer Drew nuchter was. Voorzichtig schoof hij het meisje achter zich toen de bruinharige jongen weer dichter bij kwam. ‘Blijf achter me, ik zorg wel dat hij weer weg gaat.’ Sprak hij nog vluchtig tegen haar waarna hij haar kort een kus op haar voorhoofd drukte. Vervolgens draaide hij zich weer om en merkte dat Drew al vrij dicht bij was. Snel stak hij zijn vrije hand omhoog om Drew tegen te houden toen die te dicht bij hem kwam, met een lichte duw bewoog hij de jongen naar achteren. ‘Wat moet je Drew? Serieus, laat ons met rust. Je moet je niet druk gaan maken om weet ik veel wat, maar je laat ons met rust gast. Of ik meen het er vallen klappen, en je weet dat je me niet moet uit dagen!’ Sprak hij snauwend naar de jongen, die duidelijk kwaad was. What the hell was er aan de hand? Zijn hand verstevigde om die van Kenley. ‘Maak je geen zorgen, hij doet je niets.’ Fluisterde hij vluchtig toen hij zijn hoofd kort had gedraaid. Toch richtte hij zijn ogen meteen weer op de dronken jongen die voor hen stond. Er zou niets onverwachts gaan gebeuren, daar had hij geen zin in.

Kenley had Bradon’s hand vast. Maar schuilde iets achter hem toen Drew op hun af kwam. Ze mocht hem al niet toen hij nuchter was dus kun je na gaan als hij dronken was. Ineens hoorde ze Brandon tegen haar praten. Ze hoorde maar half was hij zei door de stress. Ineens voelde ze zijn lippen op haar voorhoofd. Ze werd helemaal rood, wat was dat nu? Gelukkig draaide Brandon zijn rug naar haar toe en zag hij haar hoofd niet. Ze glimlachte. Misschien vond hij haar toch wel leuk. Drew was kwaad en Kenley wist waarom. Drew had haar altijd al ‘leuk’ gevonden. Maar kon er niks aan doen omdat, anders zijn imago er aan ging. En nu had zijn beste vriend haar en zijn imago had niet geleden. Ze slikte. Ze dacht terug aan die avond dat ze dronken Drew tegen kwam en dat het bijna fout was gegaan. Ze voelde Brandon’s had haar hand steviger vast houden. Kenley kon hem na die avond niet meer vergeven en door die afwijzing was hij haar gaan haten. Drew kon er gewoon niet over uit dat hij niet gewild was bij een ‘onbelangrijk’ meisje. Kenley had daar in tegen altijd al een crush gehad op Brandon. En nu kwam haar droom uit en moest hij het weer verpesten. Kenley voelde ineens boosheid opdwarrelen. Drew verpestte gewoon alles. Brandon fluisterde dat hij haar niest zou doen. ’Je moest eens weten wat hij allemaal al geprobeerd heeft,’ mompelde ze. Ze keek met haar bruine ogen naar Brandon. Ze hoopte dat hij niet gehoorde zou hebben. Ze gaf Drew een hatelijke blik. Ze was het zat. Ze rukte haar hand uit die van Brandon. En stapte voor hem, niet meer bange Kenley. ’Drew, Je had nooit meer een kans bij mij sinds je me bijna verkracht hebt!,’ riep ze boos tegen de jongen uit. Ze hoorde de omgeving stil worden en een paar seconde hoorde ze iedereen fluisteren. Kenley voelde tranen omhoog komen. Ze keek naar de groep mensen die nu om hun heen gevormd was. Alle ogen waren gericht op Drew. Ja, daar ging zijn reputatie. Ze liep op de jongen af die in ontkenning was. Ze schoot een vuile blik en voor ze het wist had ze de jongen een bitchklap gegeven. Ze sloeg haar had voor haar mond van schik dat ze zoiets had gedaan. Drew keek haar moordlustig aan, waarvan ze toch wel schrok. Ze stapte achteruit, ze zag de medelevende blikken van de meisje waar ze heel de avond mee had gepraat. Ze draaide zich naar Brandon en ging bij hem staan. ’Nu weet je het,’ fluisterde ze. Ze keek hem schuldig aan, ze wilde niet dat hij zijn beste vriend zou kwijt raken.. Maar Kenley kon niet bij Brandon zijn als Drew er altijd bij was. Ze legde haar hand op zijn arm, om zijn reactie te pijlen. Ze voelde dat hij zijn spieren had aangespannen. Ze haalde haar hand weg en keek naar de grond. Had ze nu haar kansen verpest bij Brandon?

Strak keek hij de jongen aan, moest hij ook maar iets proberen ging die tegen de vlakte. Vanavond had hij geen zin om ruzie te maken met Drew, maar als hij ook maar iets deed dan zou hij zich niet gaan inhouden. Zachtjes streek hij over haar hand, wou niet dat zij hem echt kwaad zag. Een zucht schoof over zijn lippen wanneer hij Drew’s lippen zag bewegen, maar hij verstond het gemompel van de jongen helemaal niet. Dat lag heel waarschijnlijk aan het dronkemanschap. Wat het meisje mompelde werd overstemd door Drew die inmiddels lag te brullen. Voor hij het wist trok Kenley haar hand uit de zijne waarop hij even zijn wenkbrauwen fronste. Brandon balde zijn handen tot vuisten, klaar om haar te gaan verdedigen als het nodig was. Nog steeds waren zijn ogen gericht op zijn bruinharige vriend, wat was zijn freaking probleem? Wanneer het volledig stil werd om de drie personen heen verstarde de jongen door de woorden die net gezegd waren. Uit pure woede spande hij zijn spieren op, toch probeerde hij zijn ademhaling nog mooi kalm te houden iets wat nog goed leek te lukken eigenlijk. Wat had hij gedaan? Alle mensen om hem heen begonnen te vervagen, enkel hij, Kenley en Drew waren er nu nog voor hem, en nu hij er van wist wat er speelde begreep hij ergens wel waarom Drew hem vies had aangekeken heel de avond, maar zo iets deed je niet! Door dat hij het niet wou geloven keek hij al snel naar de grond, zijn ogen duidelijk vernauwd tot twee smalle strepen. Het geluid van een klap vulde zijn oren, maar hij was niet in staat meer om op te kijken. Brandon wou Drew niet aankijken, wou de schuldige blik van de jongen niet zien. Het beeld wat hij van hem had, dat wou hij houden. Drew was voor hem die ene persoon die altijd grappen maken, en die nooit een meisje zou pijn doen of wat dan ook. Dit was hartbrekend voor hem. Natuurlijk wou hij dolgraag de jongen een klap verkopen, maar hij was zijn beste vriend dat kon hij niet maken bij hem. Tuurlijk was diens reputatie nu helemaal naar de haaien. Net wanneer Kenley haar hand op zijn arm plaatste stoofde hij naar voren, greep hij Drew vast bij zijn kraag. ‘Je bent een schande Drew, zoiets doe je verdomme niet!’ Schreeuwde hij woedend tegen de jongen. Deze keek hem met een aarzelende blik aan, maar toch verroerde hij geen spier. De ogen van de mensen voelde hij brandde in zijn rug, die zaten hoogstwaarschijnlijk te wachten tot hij een klap zou uitdelen. Maar het enigste wat hij nu nog met de jongen deed was hem ruw op de grond gooien. Vervolgens draaide hij zich om naar Kenley, zichzelf nog niet helemaal terug herpakt nam hij haar hand vast en begon hij te wandelen. Meer om weg te zijn van Drew en al die andere mensen. Brandon was gehuld in stilzwijgen. Dit was voor hem een verpeste avond geworden. Vanaf het moment dat hij was blijven staan om Drew aan te spreken.

Kenley stond nu bij Brandon en keek naar zijn reactie. Ze voelde zich zo schuldig, ze wilde niet de vriendschap tussen hem en Drew verbreken. Maar waarom voelde ze zich dan wel opgelucht. Brandon keek eerst naar de grond, bezorgd keek Kenley hem aan. Ineens stoof hij naar voren. Kenley deed haar handen voor haar gezicht. Net alsof door je vingers kijken minder eng was dan normaal. Drew werd ruw bij zijn kraag gegrepen. Brandon was woedend op zijn vriend. Hij schreeuwde tegen hem. Kenley liet haar handen zakken en beet op haar lip. Ineens zag ze Brandon hem ruw tegen de grond aan gooien. Ineens zag ze zijn gezicht, vol pijn en verdriet. Kenley voelde zijn warme hand om de hare sluiten. Ze volgde hem maar, keek over haar schouder naar Drew die op de grond zat. Ze kon niet zien of hij huilde. Maar de groep kwam dichter naar hem toe en begon hem uit te joelen. Brandon hield zich stil. Kenley keek nog achterom wat nou als ze hem in elkaar gingen slaan? Ze slikte maar ging weer terug normaal lopen. Kenley liep met Brandon mee. Ze zag aan de linkerkant de slaapvertrekken. ’Hee,’ sprak ze zachtjes. Ze stopte met lopen maar, hield zijn hand vast. Ze ging voor hem staan, haar ogen een beetje rood. Ze probeerde haar tranen binnen te houden. ’Het spijt me zo. Ik had het nooit zo moeten doen!,’ sprak ze verdrietig uit. Ze keek hem aan maar, richtte daarna haar blik op hun voeten. Ze snifte even. ’Ik wilde niet dat je je beste vriend zou verliezen. Maar..,’ ze beet op haar lip. Ze wilde eigenlijk zeggen. Maar, als ik bij je wil zijn wil ik niet dat Drew steeds me hatelijk aan kijkt. Omdat, hij mij eigenlijk wil hebben. Maar die woorden slikte ze in. Ze keek omhoog en zag het verdriet in zijn ogen. Ondanks dat hij best het stereotype was van populaire sporter was, hij wel heel gevoelig en zat er echt mee wat zijn vriend heeft gedaan. ’Gelukkig is het hem nooit gelukt,’ sprak ze zachtjes. Ze haalde haar hand uit de zijne en legde haar armen om zijn nek. Ze glimlachte een beetje en haar wangen waren licht roze getint. ’Het is oke. Nu is het er tenminste uit,’ sprak ze op haar gevoelige toon verder. Ze legde haar wang tegen zijn gespierde borst aan. Ze wilde hem eigenlijk zoenen maar, stiekem wilde ze dat hij de eerste move zou maken. Zoals het hoorde..

Brandon liep stug verder, hij wou hier weg. Voor hij diegene was die domme dingen deed. Voor hij diegene was die op Drew afging en hem tot pulp sloeg. Natuurlijk gaf hij om hem, dat zou altijd zo blijven. Maar het beurde hem niet bepaald op dat zijn beste vriend aan Kenley had gezeten zonder dat ze het had gewild. Kort beet hij op zijn onderlip, hij wou zijn maatje niet kwijt. Maar kon hij er wel mee leven dat Drew het meisje naast hem had bepoteld, dat hij haar wilde terwijl er misschien wel iets ontstond tussen Kenley en hem. Een zucht schoof over zijn lippen, dit was niet bepaald meer wat hij had verwacht van de avond. Misschien kon hij daar nog verandering in brengen door haar gewoon mee te nemen naar die plek, maar die vlieger ging ook al niet op. Kenley was in de tussen tijd blijven staan waardoor hij ook meteen tot halt werd geroepen. Aarzelend keek hij op, maar zodra hij haar rode ogen zag keek hij weer naar de grond. Haar woorden gingen langs hem heen, hij hoorde ze wel maar dan toch weer niet echt. Tot ze sprak over verliezen, zachtjes schudde hij zijn kop. ‘Of ik hem kwijt ben weet ik niet. Maar ik zal hem hier nog wel over aanspreken wanneer we beide normaal zijn.’ Sprak hij op een neutrale toon. God, wat had hij het hier moeilijk mee! Brandon moest zichzelf weer herpakken, weer die jongen worden van in de klas, stoer maar toch een tikje gevoelig. Maar nu was hij een grote bom van emoties, en het was misschien wel handiger weg te gaan van haar. Voor zij de dupe werd van zijn uitbarsting. Brandon probeerde haar blik zoveel mogelijk te ontwijken, maar kon uiteindelijk toch niet anders dan haar recht in de ogen kijken, en dat was dan alleen maar omdat zij weer schattig deed en heel voorzichtig naar boven had gekeken om toen zijn pijn te zien. Nog voor haar armen om zijn nek lagen, plaatste hij de zijne al om haar middel en trok haar dicht tegen zich aan. Brandon plaatste zijn hoofd tegen het hare en sloot voor kort zijn ogen. ‘Het spijt me van wat hij gedaan had, als ik het eerder had geweten had ik jullie niet tegenover elkaar gezet. Maar ik hoop niet dat je me niet meer wilt zien als ik nog met hem om gaan, dat zou gewoon pijnlijk zijn.’ In werkelijkheid zou hij er misschien sneller over zijn, heel waarschijnlijk. Over zo’n dingen ging hij gewoon over, het maakte hem hard en tja dat moest je nu eenmaal zijn in de wereld. Al wou hij haar niet kwijt, dat zeker niet. Zachtjes streelde hij over haar rug, voelde zich ergens al wel beter dan zo net. Al had hij ergens nog de drang om tegen iets te slaan en vervolgens uit te schelden voor de ergste zaken die hij kon bedenken, maar dat was zijn typische jongensgedrag dan weer.

Kenley keek Brandon aan en snapte wat hij bedoelde. Ze knikte lichtjes als antwoord. Ze zag dat hij het moeilijk had met dit. Kenley haalde haar handen uit Brandon’s nek en verplaatste haar linkerhand naar zijn schouder. Haar rechter hand ging langzaam door zijn haar. Hij verplaatste zijn voorhoofd tegen de hare en zag hoe hij zijn ogen sloot. Ze was nu zo dichtbij, Kenley friemelde troostend met haar hand door zijn haar. Kenley keek hem aan, maar het had geen effect omdat hij zijn ogen dicht had. ’Sttt,’ sprak ze zachtjes. Ze voelde zijn hand achter op haar rug, haar mondhoeken ging omhoog. Ze verplaatste nu haar hand onder zijn kin. ’Kijk me aan,’ sprak ze zacht maar, toch best duidelijk. ’Drew is je vriend en dat begrijp ik. En als ik bij je wil zijn, zou het kunnen zijn Drew in de buurt is. Het maakte me niet uit als, die maar weet dat hij zijn handen thuis moeten houden..,’ sprak ze op haar zachte toon. Ze keek hem recht aan met haar bruine ogen, de hardheid verdween en maakte plaats voor blije ogen. ’Want.. ,’ sprak ze bijna verleidend. Ze schrok er zelf van. Ze bracht haar lippen naar zijn oor. ’..Ik denk dat ik al vergeven ben aan iemand,’ fluisterde ze in zijn oor. Ze trok een mondhoek op en keek hem met glinster oogjes aan. Feitelijk had ze nu toegegeven dat ze Brandon leuk vond. En eigenlijk maakte het haar niet uit. Toch knaagde er in haar achterhoofd wel iets, natuurlijk na wat er in London was gebeurt en alles. Maar ze wist dat Brandon anders was, en niet zo populaire sporter die maar wat deed. Ze keek hem met een lach aan. Een beetje twijfelend wat ze nu moest doen. Zou ze haar worden bijzetten met een daad. Haar wangen waren nu een hevige kleur roze en ze keek verlegen naar de grond. Ze hoopte dat Brandon haar ook wel leuk zou vinden. Eigenlijk was het best duidelijk. Hoe beschermend hij was, hoe hij haar hand vast hield. De kus op haar voorhoofd. Maar toch was Kenley zo naïef om het niet te geloven. Ze hoopte het wel ofcourse. Ze was benieuwd wat Brandon zou doen met Drew. Zou hij hem laten vallen of zou hij andere vrienden zoeken. Of misschien moest zij hem helpen met het voorstellen aan nieuwe mensen. Niet dat ze zoveel mensen kende maar Darren was best koel. Misschien klikte het wel tussen die twee. En misschien was het dan handiger om Drew te vergeten.. Wie weet..

[Sorry voor de flutheid T.T]

Toen ze zachtjes door zijn haren heen bewoog raakte de jongen helemaal van zijn stuk. Iets wat niet bepaald de bedoeling was, maar hij kon het niet helpen. Hij was triest, maar toch bracht zij hem op een of andere manier er toch weer bovenop, wanneer hij haar hand onder zijn kin voelde opende hij zijn grijze ogen en keek haar recht aan. Wanneer ze de naam uitsprak van zijn vriend had hij zin om weg te kijken, maar daar mislukte hij toch maar weer in. Voorzichtig knikte hij. De jongen moest zijn handen inderdaad thuis houden, en dat was dan niet om het feit dat Brandon misschien wel iets voelde voor haar, maar omdat de jongen haar vertouwen had beschaamd op zo veel manieren. Al snel maakt haar harde ogen plaats voor een vrolijke blik, schamper glimlachte hij. De verleidende toon waarop ze tegen hem sprak deed hem even fronsen, het zachte gefluister in zijn ogen verbaasde hem eens te meer. Met alles wat hij aan zijn hoofd had, en daar bedoelde hij niet Drew mee, kwam dit er ook nog eens bij. Onbewust kroop er toch een glimlach op zijn gezicht. Als ze hem bedoelde, dan was hetgene wat hij voelde voor haar iets minder. De jongen vond haar leuk, maar of het net op die manier was als zij hem leuk vond wist hij niet. De jongen wou haar geen valse hoop geven, ze wist niet wat er met hem aan de hand was. Hij bracht zijn handen naar haar wang en streek daar voorzichtig over. Zachtjes bewoog hij zijn gezicht dichter naar het hare toe, waarna hun lippen elkaar raakte. Brandon bracht zijn hand naar haar wang en sloot vervolgens zijn ogen. Hoe fout het ook mocht zijn in zijn hoofd,ergens voelde het aangenaam. Al was hij zich er wel van bewust dat hij dit niet mocht doen, niet tot alles achter de rug was, niet tot hij weer helemaal gezond was. Uiteindelijk maakte hij zich los van haar lippen en deed een stap naar achteren. ‘Ik,’ voor even richtte hij zijn blik op de grond. ‘Ik kan dit niet Kenley. Ik vind je leuk, echt. Maar het mag niet zijn, ik kan je niet kwetsen, ik heb je niet gebruikt zeker niet. Het spijt me.’ Fluisterde hij. Waarschijnlijk zou ze het niet eens snappen, iets wat wel vrij normaal was aangezien er amper mensen hier van wisten. Voor nu was het beter dat de twee gewoon vrienden waren, niet meer, niet minder.

Kenley stond hoopvol voor Brandon. Ze had net eigenlijk sort of verteld dat ze hem leuk vond. Ze zag de glimlach op Brandon’s gezicht. Ze voelde zijn hand over haar wang strijken. Ja waarschijnlijk zou het gebeuren! Ze zou met Brandon zoenen. Niet veel later voelde ze zijn lippen op de hare. Na Kenley’s idee was het veel te kort. Ze zag Brandon zelfs een aantal stappen achteruit zetten. Alsof hij niet wilde dat het nog een keer gebeurde. De glimlach viel van haar gezicht en veranderde in een frons. Brandon begon nu te stamelen. Ze slikte toen ze zijn woorden hoorde. Gelijk weer het zelfde liedje. Ik vind je wel leuk MAAR… Meestal was dat voor dat ze een zoen zou krijgen. Brandon gebruikte niet echt de goede volgode. Eerst haar hoop geven en haar daarna dumpen. Ze voelde de tranen prikken achter haar bruine ogen. Tenminste zei hij nog sorry. Ze slikte de brok in haar keel weg en keek naar de grond. ’O-Okay..,’ stamelde ze. Ze keek naar de grond. Ze snapte het niet. Hij zei dat hij haar leuk vond en haar niet wilde kwetsen. Maar, waarom zouden ze niet bij elkaar kunnen zijn. Welke reden zat er achter? Was het omdat, ze minder populair was. Een best wel erge nerd was of iets anders? Ze liet haar schouders hangen Aan de andere kant snapte ze het wel. Wie zou nu kunnen houden van iemand zoals haar. Ze voelde haar ogen waterig worden. En zo beleefd als ze was. ’Bedankt voor de avond. I-Ik vond het erg gezellig,’ sprak ze ntjes behalve dat ze hem dan niet aan keek. Ze draaide haar rug naar Brandon. Alle jongens waren het zelfde. Altijd. Overal. Ze liep weg en veegde een traan van haar wang. Ze voelde zich nu super rot en toen ze uit het zicht van Brandon was begon ze te rennen naar haar kamer. Terwijl ze eigenlijk helemaal geen goede conditie had.. Haalde ze het helemaal tot haar kamer. Ze hijgde hevig. Ze gooide haar deur achter zich dicht en liet zich op haar bed vallen. Waarom..? Ze snapte het gewoon niet en hoe erg ze zich er probeerde tegen te beschermen het lukte gewoon niet! Altijd was er wel een andere jongen die haar zeer deed!