Good news for people who love bad news

"... met in het oosten kans op buien. Overdag is het wisselend tot zwaarbewolkt met een gure wind. De temperatuur...". Sarah draaide de volumeknop van haar radio omlaag, terwijl ze vlot door reed met haar Porsche Oldtimer. De middag liep nog niet tegen zijn eind en in principe stond de zon nog hoog aan de hemel, maar dankzij het gure, bijna duistere weer leek het wel alsof de nacht zijn intrede al bijna had gedaan. De koplampen van de kleine Porsche verlichtten de weg maar voor een klein deel en vooral nu ze zo in deze nauwe straten reed, wenste Sarah dat ze vandaag voor haar Audi had gekozen in plaats van de Porsche. Ze was dol op het kleine rode autootje en was er binnen enkele weken halsoverkop verliefd op geraakt, maar op een of andere manier voelde de Audi toch wat veiliger en zelfs vertrouwder aan. Vooral nu ze zo door deze straten reed..
Sarah bukte zich wat meer over het stuur heen toen ze een volgende bocht om draaide, haar blik geconcentreerd op de weg gericht. Lag het aan haar of was het bijna eng rustig op de weg? Behalve een oude Peugeot had geen enkele auto haar nog gepasseerd -en hoewel dat in principe heel fijn was aangezien de straat maar net ruimte bood aan één auto, voor haar gevoel- stelde het de brunette toch niet echt gerust. Ze had liever meer verkeer om zich heen, en nog altijd waren het de straten hier die haar dat verlangen gaven. Ze waren smal en duidelijk oud, het wegdek bevatte gaten en de panden langs de stoepen waren verzakt. Als de ramen en deuren al niet dicht waren gespijkerd waren de ruiten wel ingegooid, en de muren waren veelal beklad met graffiti. Als Sarah geen haast had gehad had ze vanuit het centrum van Santa Monica wel een omweg genomen: vanaf Santa Monica Place kon je namelijk niet rechtstreeks bij the Living Building van het schoolgebouw komen. Ze zou of om moeten rijden, of -zoals ze nu deed- South Central moeten doorkruisen. Met een blik op haar benzinemeter had Sarah besloten door South Central te gaan, en ook denkend aan haar verlangen zo snel mogelijk veilig op haar kamer te zitten voor er een hel van een regenbui los zou barsten: de lucht was dreigend en de wolken dicht opeengepakt, en ergens had Sarah zo het vermoeden dat het ieder moment los kon barsten. Ze zat op dat moment dan liever lekker op haar kamer, dan dat ze in haar fragiele Porsche door Santa Monica moest toeren.
Vlak nadat ze de volgende bocht om was geslagen maakte haar auto echter een vreemde schok, pruttelde hij wat en reed daarna verder. Verschrikt had de brunette een versnelling lager geschakeld, bang dat het de schakelbak was geweest die kuren begon te vertonen, en ze leek opgelucht toen het autootje zonder problemen voortreed. Pas na enige tijd durfde ze weer een versnelling omhoog te schakelen, maar opnieuw leek het noodlot toe te slaan. De motor maakte een langgerekt, zeurend geluid waarna hij de auto met opnieuw die horten en stoten weigerde verder voort te laten rijden. Sarah jammerde wat en draaide het sleuteltje in het contact om, telde een paar seconden rustig af en probeerde de auto daarna opnieuw te startten. Even leek het alsof de motor weer aan zou slaan, maar toen hij dat startende geluid bleef maken maar er geen vooruitgang in kwam, liet ze het sleuteltje hopeloos los. Wat was er mis?
Een blik op de straat leerde haar dat ze geen zin had om uit te stappen en het probleem onder de motorkap te gaan zoeken, waarop ze eerst maar een blik op de wijzerplaatjes aan de binnenkant van de auto wierp. Was het haar benzine? Nee, want volgens de meter kon ze daar nog wel even mee voort: precies zoals hij haar had verteld toen ze in het centrum van Santa Monica reed. Maar.. wacht eens. Sarah kreeg een vreemd voorgevoel, alsof haar maag zich omdraaide. Had die wijzer niet inderdaad precies zo gestaan sinds ze het centrum verlaten had? Het was onmogelijk dat hij nu nog precies hetzelfde aantal liters benzine aangaf.
Voorzichtig gaf ze een paar tikjes tegen het glaasje van het wijzerplaatje, waarna een harder tikje volgde. Bij het laatste tikje schoot het wijzertje opeens los, en bleef hij futloos op de 0 Fuel staan. Sarah kreunde en steunde met haar hoofd in haar handen: hier zat ze zó niet op te wachten! Hoewel ze totaal geen zin had om op te staan en de auto uit te komen, wist ze dat er niks anders te doen was dan dat. Als ze geluk had had ze nog wel een gevulde jerrycan in de achterbak liggen, maar had ze die laatst niet al gebruikt? Op hoop van zege dan maar. De brunette opende het portier en liep vluchtig naar de achterklep. Na deze geopend te hebben kwam ze er inderdaad achter dat er een jerrycan lag, maar toen ze deze optilde zonk de moed haar opnieuw in de schoenen: hij was leeg...

[ met toestemming ;D ]

Haar mobiel trilde. ''Sorry, guys, moet er even tussenuit. Is belangrijk.'' Mompelde ze zonder op te kijken naar de Die Hard leden, terwijl ze naar het schermpje keek en de naam in beeld zag. Janice, haar moeder. Alweer. De zoveelste keer vandaag en uit beleefdheid besloot ze nu eens op te nemen, voordat de vrouw echt haar gezegde daden zou gaan uitvoeren, haar van school af halen en thuis les geven. De neiging om heel brutaal op te nemen lag op het puntje van haar tong, maar ze wist het te negeren en nam dan ook keurig op met de woorden ''Met Esther.'' Ondertussen was ze naar buiten gelopen en een hoekje omgeslagen, zodat ze zeker wist dat de leden haar niet zouden horen en al helemaal niet dat er iemand haar zou achtervolgen.
Allereerst begon haar moeder om het hele verhaal heen te draaien en slaakte de roodharige meid een zucht, waarbij ze met haar ogen rolde en ondertussen tegen een muurtje aan stond. Haar losse linkerarm had ze om haar buik heen geslagen en keek omhoog, naar de lucht. Het dreigde ieder moment te gaan regenen, met die zwaar bewolkte lucht en het was zelfs al eerder donkerde geworden. Dat was niet te ontkennen. Na ongeveer drie minuten kon ze haar gebabbel niet meer uitstaan en begon gelijk maar straight to the point. ''Mam, wat is er, zeg het, want ik heb betere dingen te doen dan dit.'' Zei ze op een irritante, zeurende toon. 'Lieverd, we wouden het je eerder vertellen, maar we hebben Jason's spullen verkocht en naar de sloop gebracht.' Waren de enige woorden die tot Esther doordrongen, de rest ging het ene oor in en het andere oor uit. Meenden ze dit echt? Al haar dierbare spullen gingen de deur uit, zonder dat zij daar een mening over had? En ze noemden haar vader nu ook al Jason, met haar erbij? Ze kon haar oren niet geloven en voelde de tranen weer opkomen. In deze omstandigheid kon ze niet terug naar het clubhuis, dan zouden ze haar vast en zeker als een zwakke vrouw beschouwen en haar kwetsbaarheid was hierdoor alleen maar meer opgelopen. Janice kletste nog meer door, inmiddels al over een ander onderwerp, over haar cijfers. Maar Esther kon het niet meer zoveel schelen en hing op met een simpele druk op het rode knopje wat zich op het touchscreen van haar mobiel bevond. Hierna zette ze hem gelijk uit, om niet meerdere belletjes te ontvangen van ieder ander persoon, maakte niet uit wie het was en douwde hem met enige moeite in haar broekzak.
Ondertussen was ze lichtelijk gaan trillen, sloeg haar rechterhand voor haar mond, terwijl ze de linker nog steeds op dezelfde plek hield. Waarom gebeurde dit? Meerdere tranen vormden in haar ogen en de eerste paar rolden er al uit vandaan. Het prikte enorm en ze wou er alles aan doen om ze tegen te houden, maar ze kon het niet laten. Voordat ze het wist stootte ze een snik uit, hoewel ze pittige moeite deed om die binnen te houden, en kon op dat moment niet meer stoppen. Ze liep verder naar een donkere hoek waar zich geen lantaarnpalen bevonden, die inmiddels al één voor één droogjes aangefloept waren, en zette daar haar handen tegen de muur aan, waarbij ze haar hoofd liet hangen. Tranen vielen nu op de stenen tegels in plaats van op haar zwarte jack. Als het niet zo donker was geweest, had ze ze nog zien liggen ook.
'Ben jij dat, Ammiebeer?' Klonk er een mannelijke stem en ze voelde een zachte tik op haar schouder, waardoor ze zich met rode ogen omdraaide en er een oudere man dan haar zag staan. Met een frons keek ze hem aan, waar had hij het nou weer over? Wanneer ze voor kort haar ogen over zijn lichaam liet glijden, wist ze wel zeker dat hij een man was die wel vaker voor sexlust de lijn opbelde en zo vrouwen voor geld in zijn bed kreeg. Misschien leek zij wel op één of andere hoertjes die hier rondliep en zodra zijn hand de hare wou pakken, sloeg ze die weg. Wat was dit nou weer voor onzin? Uit frustratie had ze zin om hem verrot te slaan, om daar al haar problemen mee kwijt te kunnen, maar herinnerde zich wat Nick én Christian haar beide laatst hadden verteld. Het feit dat ze zich niet meer zo snel druk moest maken om de kleinste dingetjes en vooral niet tegen haar Die Hard leden, dat was een nieuw soort van leerpunt van haar geworden. Maar zodra hij dichterbij kwam en zijn handen op haar achterste wou plaatsen, deinsde ze achteruit en gaf hem een flinke duw. ''Je blijft van me af, vies mannetje.'' Bracht ze met een licht trillende stem uit, waardoor ze juist kwetsbaar overkwam. Er ontstond enkel en alleen een smerige grijns op zijn gezicht en ze kwam dichterbij, met haar vuisten gebald, waarvan haar rechter zijn wang raakte. Hierdoor raakte hij kort uit evenwicht en dommelde bijna sukkelig om. Zijn zin om weg te rennen zag ze in zijn ogen, maar eenmaal begonnen was niet meer te stoppen. Ze achtervolgde hem door een steegje, waar het nog donkerder was geweest dan op de plek waar ze net haar tranen had laten vallen. Ze wist dat deze steeg op een wat bevolkte weg uitkwam, maar gaf er niets om. Ze had status in South Central en de rest van haar club ook, ze respecteerden haar en zolang ze haar niets aandeden maar juist steunden wist ze dat ze hier veilig was en kon doen wat ze maar wou. Esther haalde hem gemakkelijk in wanneer hij wegrende, wist hem onderuit te halen met haar voeten waardoor hij een flinke smakker maakte tegen de grond. Zelfs zijn vetkwabben maakte nog een extra vies geluid en ze zweerde dat ze zelfs een knakje van een bot had gehoord. Zodra hij angstig omhoog krabbelde en verder wou rennen, ging ze hem kalm achterna en gaf hem een duw wanneer ze de steeg waren uitgeraakt.
Dit deed hem weer uit balans raken en tegen een auto aanknallen. Niet zomaar een auto, maar een best oude. Een auto die hier niet vaak in de buurt zou komen, enkel en alleen voor de verkoop. Wanneer de man zijn best deed om niet duizelig te lopen, zag ze de bloedsporen die hij achter had gelaten op het raam waar hij met zijn gezicht tegenaan geknald was. Kort keek hij nog achterom, maar zij bleef gewoon staan. Hij had waarschijnlijk zijn lesje wel geleerd, vanwege de blik in zijn ogen. Doordat hij nog even achterom had gekeken was het wel te zien waar dat diepkleurige bloed vandaan kwam. Recht uit zijn neus, die hij overduidelijk gebroken had door zijn stompzinnige val. Een grijns ontstond hierdoor bij Esther op haar gezicht en merkte toen vanuit haar ooghoeken op dat er nog veel meer leuks te beleven viel hier in de achterbuurt.
Hierdoor had ze echter niet meer om haar huilbui gedacht en waren de sporen van tranen nog duidelijk te zien op haar gezicht. ''Zo zo, nog een hoertje hier. Is je auto stuk, moppie?'' Zei ze op een spottende toon tegen haar en kwam wat dichter bij de achterbak staan. Zodra ze oogcontact met de brunette maakte, schrok ze lichtelijk en zette zelfs een klein stapje achteruit. ''Sarah? Wat doe jij nou hier?'' Ze fronste haar wenkbrauwen en liet toen haar blik over haar lichaam glijden, tot haar armen. Een jerrycan. Zou haar benzine op zijn? Door die misschien ware gedachte ontstond er zelfs een brede grijns van oor tot oor op haar gezicht en keek haar geniepig aan.

Sarah schudde wat gedachteloos met de jerrycan heen en weer, terwijl haar ogen nietsziend staarden naar het lege binnenste van de achterbak van haar auto. Geen.. benzine... Het wou niet tot haar doordringen. De schok was er, maar het gevolg nog niet. Stilletjes keek Sarah om zich heen, en probeerde zich te bedenken waar het dichtsbijzijnde benzinestation was. Ze wist er wel een hier 'vlakbij', maar alsnog was dat meer dan twee kilometer lopen. De brunette zuchtte, terwijl ze probeerde te overwegen wat het beste plan was. Daar haar jerrycan laten vullen, teruglopen, hopen dat de regen dan nog niet was losgebarsten en dan weer door rijden naar huis? En haar auto hier zeker onbemand achter laten? Sarah wist zeker dat de helft er dan uit zou worden gesloopt en hij niet meer bruikbaar was tegen de tijd dat zij terug was gekomen met benzine: want hoewel het een oudje was en hij oorspronkelijk uit 1962 stamde, had haar vader hem met alle liefde opgeknapt en er onder andere een nieuwe versnellingsbak en motor in gezet. Sarah zag al voor zich hoe ze hier terugkeerde en haar Porsche omhooggekrikt aantrof, waarbij de wielen onder de auto zouden zijn gehaald, de motorklep open stond en hier alles wat maar los en vast zat uit zou zijn gesloopt. Langzaam schudde ze haar hoofd. Nee, dan kon ze beter.. ja duh! Ze kon gewoon veel beter iemand bellen om om hulp te vragen! Dat was een geruststellende gedachte die haar ietwat opfleurde, maar net op het moment dat ze weer om haar auto heen wou lopen om binnen haar mobieltje te pakken, hoorde ze gestommel uit een steeg rechts achter haar komen. Verschrikt draaide ze zich om, hopend dat ze niet nu in de problemen zou komen, maar bleef aan de grond genageld staan toen ze tot de conclusie kwam dat er al iemand anders in de problemen was geraakt. Een dikke man tuimelde naar voren de steeg uit, en hoewel het meisje dat hem volgde er op het moment vrij kwetsbaar uit zag, was toch echt zij het die de man volgde en niet andersom. Haar gezichtsuitdrukking was nietszeggend en leek daardoor bijna kalm, wat Sarah diep van binnen de kriebels gaf: het leek er namelijk op dat niet zij, maar de man degene was die nu problemen had. Een omgekeerde wereld voor Sarah, welk tafereel ze dan ook roerloos aanschouwde.
Het meisje volgde de man met kalme tred, en gaf hem een flinke duw op het moment dat hij net weer op probeerde te krabbelen. Dit zorgde ervoor dat hij uit evenwicht raakte, opnieuw naar voren tuimelde en uiteindelijk stompzinnig tegen haar auto aanknalde. Sarah voelde hoe de knalgele jerrycan uit haar handen glipte en ze deze omhoog bracht om ze voor haar mond te slaan, haar ogen groot terwijl ze een verschrikte en verontwaardigde "Ooh!" uitslaakte. De jerrycan was met een hol geluid op het asfalt gevallen, maar niemand van het drietal had ernaar omgekeken. De man probeerde ondertussen weg te strompelen, en het meisje leek tevreden met het bereikte resultaat.
Sarah had haar handen ondertussen weer laten zakken en staarde vol ongeloof naar het meisje. Niet zozeer om het tafereel van daarnet, maar om het gevolg daarvan: de man die door haar toedoen tegen de geliefde oude Porsche van de brunette was aangeknald. De gelegenheid een opmerking hierover te maken werd de brunette echter niet gegund, aangezien de roodharige zich al naar haar had gekeerd en haar aansprak. Tenminste, dat verwachtte Sarah. Ze voelde zich door haar woordkeuze nou niet bepaald aangesproken, maar iemand anders met een kapotte auto was hier niet te bekennen.
Mede dankzij het voorval van daarnet en de 'aanval' op haar auto voelde ze de verontwaardiging in haar groeien, en had ze de neiging het meisje een lesje terug te geven. Maar nu pas herkende Sarah haar als de leidster van Die Hard -hoe kon het ook anders, hier in South Central- en wist Sarah dat ze haar mond beter kon houden tegen Esther. Want hoewel ze normaal niet zo snel bang was -Sarah zag al een scène voor zich waarin ze Esther een klap verkocht en zijzelf snel in haar auto dook en keihard weg reed- wist de brunette dat ze op dit moment echt in het nadeel was. Een scherpe opmerking over het door Esther zelf aangesneden onderwerp hoeren slikte ze dan ook snel in, aangezien haar vechtskills het waarschijnlijk niet van de roodharige zouden winnen. Ze zou haar er hooguit mee weten te verrassen en daar tijd mee winnen, maar Sarah gokte zomaar dat als Esther eenmaal op dreef was, ze ook niet meer te stoppen was. Met die gedachte in haar achterhoofd keek Sarah de weg na die de man van daarnet was afgelopen, wetend dat hij zich niet voor niks uit de voeten maakte: en dan was hij een volwassen vent, en zij een schoolgaand meisje. Hm nee, dat werd 'm niet. Gelukkig gaf Esther haar meer stof tot nadenken en reageren, aangezien ze haar blijkbaar herkende. De manier waarop echter deed voor een kort moment een klein, zelfingenomen glimlachje op Sarahs gelaat verschijnen, die uit voorzorg al snel weer verdween.
"Ehm.. Ja, hoi Esther" mompelde ze maar droogjes, haar woorden zorgvuldig uitzoekend. Het verbaasde Sarah dat de roodharige haar naam wist en deze zonder te vloeken of te spuwen ook maar uit durfde te spreken. Ze vond het een grappig gegeven, vooral doordat Esther na deze herkenning een soort doorbrak had in haar boze gelaatsuitdrukking door haar wenkbrauwen verbaasd te fronsen. Hmm-hmm... Sarah had zo het idee dat er iets aan de hand was. Hoewel Esther de man van daarnet flink leek te hebben aangepakt, had hij misschien toch wel enige indruk op haar achter gelaten, op een of andere manier. Had hij iets kwetsends gezegd dat haar had geraakt? Of had hij haar letterlijk geraakt, maar waren er bij haar gewoon geen sporen van bloed te zien? Sarah was nieuwsgierig, maar wist dat ze beter haar mond kon houden. En misschien moest ze eerst maar eens netjes antwoorden.
"Afsnijweg, je weet wel.." wuifde Sarah de vraag waarom ze hier was een beetje weg, waarna ze bukte om de jerrycan van de grond te pakken. "En benzine op, ja...". Ze probeerde haar antwoorden luchtig te houden: oppervlakkig genoeg om haar de waarheid te vertellen, maar niet te diep zodat ze haar zou vervelen en haar ook maar één reden te geven om zich aan haar te irriteren. Sarah schatte haar namelijk in voor het type dat om de minste en geringste reden iemand naar de keel zou vliegen, en echt zin hierin had de brunette nou ook weer niet. "En jij? Je vriendje toch maar de deur gewezen?". Sarah slikte deze wederzijdse vraag in en kon de neiging te glimlachen nog net onderdrukken.
"En jij? Waar is je groep?". De vraag was niet brutaal of uitdagend gesteld, eerder belangstellend. Esther had groot gelijk als ze verward zou zijn door deze vraag, de oprechtheid ervan misschien niet snappend. Maar vanuit Sarahs oogpunt was het logisch: natuurlijk was ze niet echt geïnteresseerd in wat haar groep deed of waar deze uithing. Maar misschien was het wel degelijk zo handig voor de brunette om dit te weten, zodat ze niet voor een verrassing kwam te staan als de Die Hard bendeleden plotseling uit alle hoeken van de straat zouden opdoemen.

Esther moest toegeven dat het kleineren en in de grond trappen van een ander enorm goed voelde, dat bracht haar inmiddels hoge attitude nog veel hoger en beter. Vooral als degene misschien wel veel sterker dan haar zou zijn, maar de kracht op dat moment niet had om zichzelf te verweren en dat was gewoon zo zielig dat het haast lachwekkend was. Ze kon er niet aan denken om ook maar één keer zwakte te tonen. Vandaar dat ze ook weggegaan was uit het Die Hard clubhuis op het moment dat haar moeder haar gebeld had, omdat dat ook een kwetsbaar moment was geweest en vooral de klap die figuurlijk tegen haar gezicht aan was gekomen. Ook al bonsde die gedachte nog steeds pijnlijk in haar achterhoofd, ze voelde zich ergens alweer opgeluchter vanwege het feit dat ze net die man de stuipen op het lijf had gejaagd en dat ze nu de grootste slet van de hele school aantrof. Hier. Midden in South Central. Om te gieren toch? Dat vond zij dus ook.
De woorden die de brunette dan ook uitbracht tegen haar deden haar niet bepaald overtuigen dat ze het leuk vond om met haar te praten. Nu ze er zo stom over nadacht, wie vond dat eigenlijk wel? In gedachte stelde ze zich voor hoe de meid van binnen helemaal in paniek raakte en het liefste er van door zou gaan. Maarja, dat kon helaas niet met die kapotte auto van haar. En als ze die zou verlaten, wist ze wel dat die binnen de kortste keren helemaal leeg geroofd was, zowel van binnen als van buiten. Hierdoor kon ze de kleine grijns op haar gezicht niet onderdrukken en luisterde naar wat de meid nog meer te zeggen had. ''Ach gos, is Sarah bang voor een beetje regen?'' Zei ze met een spottelijke lach en keek daarna naar de lucht, die er niet bepaald helderder op werd en er alleen maar meer dreigender uit begon te zien. Het kon inderdaad nog niet lang duren voordat die een stortbui los zou laten en al het water met bakken uit de lucht zou vallen. Eigenlijk had ze daar nu wel behoefte aan, om alle zonden even los te laten en zich er niet meer op te focussen of aan te denken, ook niet aan al dat gezeik van thuis. Pestend trok Esther een pruillipje naar haar en liet toen haar blik weer op haar auto vallen, niet op de achterbak met de lege jerrycan, maar op het raam waar nog een behoorlijk bloedspoor op zat. ''Zie het positief, je auto word wel weer schoon na al die geurtjes van je.'' Hierbij vertrok haar gezicht even en klonk er niet gauw daarna een harde donder. ''Gaat jou dat wat aan?'' Zei ze met een geïrriteerde blik in haar ogen, die niet te missen viel. Binnen de kortste keren kwamen de eerste onschuldige spatjes uit de lucht vallen, waarvan ze er zelfs ééntje op haar neus voelde glijden. Gauw genoeg werd die al weggespoeld door de witte, maar doorzichtige vlaag van regen, als een deken vulde die het uitzicht.
Meteen voelde ze dan ook het water door haar kleren heen trekken, waardoor die kou op haar huid aansloeg en er kippenvel ontstond. Maar dat weerhield haar er niet van om een brede grijns van oor tot oor op te zetten, met haar witte tanden daarbij ontbloot en een gemene, harde lach uit te stootten die best wel eng weerklonk. Ook al zou niemand anders die horen behalve Sarah zelf. ''Waarom kom je niet mee naar binnen, het is hier vlakbij.'' Dit was niet bepaald het aanbod wat ze standaard klaar had liggen zodra er een geval als dit ontstond, maar door de harde preken die ze laatst van Nick en Christian had gehad voelde ze zich wel ergens schuldig. Al was het maar een klein beetje emotie wat haar hart vulde, als een soort bodempje maar voor de rest onderdruk door haat en nijd. Daarbij vond ze het lullig om haar hier te laten staan en dan kon ze haar verder nog even bezighouden, nodige informatie uit haar trekken.

"Ach gos, is Sarah bang voor een beetje regen?". Bij deze woorden kon Sarah het niet laten een blik op de hemel te werpen, maar hield zichzelf in een jammerlijk geluid te maken. De wolken waren dik en donker, en leken zich bijna kolkend door de lucht te voort te bewegen. Voor even, héél even was ze dit ronduit vervelende feit vergeten, maar de roodharige wist haar er met een geniepig glimlachje weer op te brengen. Sarah wist dat ze bij deze in het voordeel was: de acteer- en toneellessen die ze vroeger had gehad wisten te voorkomen dat ze Esther een quasi dankbare blik toewierp, en in plaats daarvan wist ze de gebruikelijke standaard glimlach op te roepen, waarbij haar mondhoeken lichtjes omhoog krulden. Wellicht was deze minder gemeend dan normaal -daar was Sarah eigenlijk wel zeker van- maar dat kon Esther haar vast niet kwalijk nemen.
"Als ik heel eerlijk ben.. ja" antwoordde ze vervolgens droog, haar schouders lichtelijk ophalend. Misschien was ze niet zozeer 'bang' voor de regen zoals Esther stelde, maar dol was de brunette er niet op. Het was koud en nat, zorgde ervoor dat je kleding ging plakken en je make-up uitliep.. Sarah moest toegeven dat ze nooit echt voordelen had ondervonden aan regen, en wist eigenlijk wel zeker dat ze die vandaag ook niet zou treffen. Het plagerige pruillipje van Esther negeerde ze maar, wetend dat de roodharige haar reactie nooit positief op kon nemen. Haar aandacht leek echter alweer afgeleid: "Zie het positief, je auto word wel weer schoon na al die geurtjes van je" zei ze, starend naar.. ja naar wat eigenlijk? Sarah miste het beledigende gedeelte over geurtjes toen ze een stap opzij deed en langs Esther heen tuurde naar de plek waar zij naar staarde: het raampje die eenzelfde kleur leek te hebben gekregen als de lak van de auto. Sarahs ogen vergrootten zich, haar mond ietwat opengezakt.
"Aah nee.. dat meen je niet" sprak ze vol walging uit, haar gezicht in een uitdrukking vertrokken die matchte met deze woorden. Dat was echt één van de smerigste dingen die ze ooit had meegemaakt.. een bloedspoor op haar auto van een oude, vatsige man. Het kon niet beter. Wat dat betreft moest ze Esther dan wel gelijk geven: haar auto werd nu wel mooi schoongespoeld, zonder dat ze zelf met een emmer en sop aan de slag hoefde te gaan.
De vraag die de brunette stelde over waar Esther's groep momenteel bivakkeerde leek niet gunstig te vallen: een snauw vertelde haar dat ze zich met haar eigen zaken moest bezighouden, waarop Sarah opnieuw haar schouders ophaalde.
"Voor het geval dat" glimlachte ze rustig, zich afvragend of Esther de boodschap erachter had begrepen. Sarah moest namelijk toegeven dat South Central niet haar favoriete gedeelte was van Santa Monica -zeker niet als zijn concurrenten Santa Monica Place & Beach waren- en dat ze er niet op zat te wachten straks omsingelt te worden door Die Hard leden. Ze had werkelijk geen idee waar ze toe in staat waren, en vond dat liever niet uit ook.
Een paar zachte, natte tikjes op haar hoofd en schouders deden Sarah opnieuw omhoog kijken naar de lucht, waar deze zowaar nog dreigender was geworden en zo afentoe ook gevaarlijk rommelde. De enkele druppels werden al snel gevolgd door meerderen: als een gordijn van regen stortten de druppels zich naar beneden. Sarah gooide snel de lege Jerrycan weer in de achterbak, zodat ze deze met een klap dicht kon gooien en deze niet zoveel water hoefde te vangen. Haar vuisten had ze voor een moment gebald, een luide vloek uitstotend. Gatverdamme, moest dat serieus nou net nu gebeuren? Ze kon geen kant op met haar auto, en hoewel Esther voor nu heel aardig was -voor haar doen dan, gokte Sarah- voelde ze ergens ook enige argwaan. Maar aan de andere kant: wat zou de roodharige haar kunnen maken? Want hoewel haar groep vrij berucht was, had Sarah ongeveer hetzelfde aanzien, maar dan in positieve zin. Het betekende echter wel dat ze er dan maar op moest vertrouwen dat Esther haar niks flikte, en met het woord 'vertrouwen' had ze wel enigszins moeite nu. Maar vooral met het aanbod om te schuilen in het Clubhuis, wist ze dat ze zich er gewoon maar overheen moest zetten: weggaan kon altijd nog, toch? Hoe wist Sarah nog niet, maar ze beschouwde het nou eenmaal als een mogelijkheid.
Heel even had ze een verbaasde blik op haar gezicht, waarmee ze Esther door de stroom van regen aankeek. Hierna veranderde deze al snel in een dankbare glimlach, waarop ze knikte.
"Sure.. Waarom niet. Het zou fijn zijn" antwoordde ze boven het geroffel van de regendruppels uit, terwijl ze ondertussen haar hand boven haar ogen hield om nog enig zicht te behouden. Ze was niet van plan geweest haar auto hier zo te laten staan, maar Sarah moest er dan maar vanuit gaan dat niemand zin had hem te schaden in deze bui: en daar kwam het opnieuw op het vertrouwen aan van de mensen in South Central. Sarah vroeg zich af wat er van haar moest worden..

Als ze niet zo dicht bij elkaar in de buurt stonden, wist Esther haast vrij zeker dat ze haar gewoon kwijt was geraakt in deze straat. Gezien de regen die nu echt letterlijk met watervallen uit de lucht kwam vallen. Esther glimlachte schamper op de knik die de brunette gaf en luisterde naar de woorden die ze met haar lippen vormden, die de regen overstemde en zo in haar hoorbereik te pas kwamen. Voor kort gleed haar blik naar de hand waarmee ze haar kletsnatte rode haren mee vast had gepakt en keek ernaar. Alsof ze nu onder een douche stond, zo ging het tekeer. Een eindeloze douche, maar dit keer niet zo geliefd warm, maar irriterend koud. En ze wist dat als ze hier nog lang bleven staan, ze beide morgen ziek in bed zouden liggen en misschien wel meer dan enkel een onschuldig koutje hadden gevat.
Inmiddels had de roodharige meid zich omgedraaid, haar handen onschuldig in de jaszakken van haar zwarte jack gedouwd, nog een laatste blik op de best knappe auto gericht en was daarna de straat overgestoken zonder angst te hebben dat iemand haar zomaar aan zou rijden.
De brunette zou vast en zeker wel snappen dat het de bedoeling was dat ze haar volgde, wilde ze tenminste nog ergens droog schuilen dan op een andere plek dan haar auto. Gezien ze toch nergens heen kon met het ding, had ze vrij weinig keus. Er zouden geen andere mensen hier zijn die haar een schuilplaats zouden bieden voor de regen, tenzij het stalkers of pooiers waren die haar graag wel zouden hebben in hun collectie. Ja, Esther kende dat soort onguur wel en het leukste was eraan dat ze hun diepste angsten voor haar vreesden, alsof zij door middel van het Die Hard clubhuis gelijk South Central op stelten had gezet. Die gedachtes toverde er automatisch al een grijns op haar gezicht, al was die enkel en alleen voor haar te zien, gezien de prachtige deken van eindeloos water. Het zou niet lang meer duren voordat ze bij het clubhuis waren gearriveerd. Op het moment ging ze dan ook door een donker steegje, wat haar zicht stiekem alleen maar verminderde, maar het maakte de roodharige meid vrij weinig uit. Ze had haar wapen bij zich in geval van nood, al wist ze dat zelfs de gekken van deze straten zelf binnen zouden zitten, als het ware 'bang' voor het koude water wat uit de hemel stortte. Voor kort keek ze achterom, wenkte Sarah dat ze er bijna waren en draaide zich daarna weer even emotieloos om.
Uiteindelijk liepen ze dan ook het steegje uit en werd de lange straat van Royal Mile Street zichtbaar, waar ook hun eigen huis in zou staan. Ze vroeg zich af of de jongens er nog waren of inmiddels daar ontvlucht waren, omdat ze wel betere dingen te doen hadden. Esther was er zonder pardon net weggelopen, aangezien ze een belangrijk telefoontje had gekregen van haar moeder. Haar vader, Jason... Ze hadden gewoon zijn spullen weggegooid, op de sloop gegooid en toegekeken hoe het tot prul verkruimeld werd. Als ze nu maar in Venice was... ze had ze kapot gemaakt van woede. Nu had ze tenminste nog mensen aan wie ze haar hart kon luchten, zoals Liz. Hopelijk zou zij er nog wel zijn, dan hoefde ze niet alleen met like de populairste meid op school daar te zitten. Maar aan de andere kant vreesde ze er ook weer niet voor, ze had haar tenslotte zelf uitgenodigd.
Haar hand reikte naar de deurknop, die ze simpel genoeg openduwde. Eén of andere idioot had de deur op een kier laten staan, dat was waarschijnlijk wel Nick geweest, gezien zijn onhandigheid af en toe. Meteen drong de geur van sterke drank door haar neusgaten heen. Er had iemand zitten zuipen, jezus, wat een meur. Toch weerhield dat haar er niet van om binnen te komen en wanneer ze uiteindelijk binnen was liep ze gelijk door naar de keuken. Daar smeet ze haar jack op een stoel, hing meteen achterstevoren over de gootsteen heen en wrong daar haar lange rode haren uit, tot er geen enkele druppel meer uit kwam. Om er nu meteen een borstel doorheen te halen was niet verstandig, dat verpeste het alleen maar. Nee, ze zou wachten tot het wat droger zou zijn. Een föhn of iets hadden ze hier niet, dus had ze geen andere keus dan of afdrogen met een handdoek, wat haar haren des te meer door de war zouden brengen, of rustig afwachten.
Op dat moment ging haar blik naar een meisje die aan de keukentafel zat en glimlachte ze lichtelijk. Liz. ''Ben je nog de enige hier? Waar is de rest heen? Kom, ik heb gezelschap meegenomen, dit zal je leuk vinden.'' Zonder pardon pakte ze haar bij haar polsen vast en trok haar overeind van de stoel waar ze op zat, liep met een grijns naar de deur die hun van de woonkamer scheidden en duwde die uiteindelijk open, waarna ze haar losliet. ''Dit is Sarah.'' Zei ze vol genot en wierp toen een blik naar de tafel, waar nog verscheidene flessen alcohol stonden. ''Pak maar gerust, er is genoeg.'' Vervolgde ze met haar witte tanden gedeeltelijk ontbloot.