I'm outta here [Carmen]

Haar blik was gericht op haar schrift, dat volgeklad stond met onzinnige tekeningetjes en tekstjes, hier en daar alleen wat lijnen, en die dingen. Er stond dus niet in wat erin moest staan. Ze was ook zo diep in gedachten verzonken, en het was hier ook zo saai, al het geluid wat verder nog te horen was, was geblokkeerd, en het enigste geluid wat ze kon horen, was het zoemende geluid van de leraar die praatte, en de klok, die elke seconde tikte. En het irriteerde haar mateloos, het maakte haar alleen maar meer ongeduldig, en ze wou bij elke keer dat het tikkend geluid te horen was nog liever dat de les voorbij was. Wiskunde kon haar niks schelen, de hele school kon haar niks schelen, niks kon haar iets schelen, en zeker niet die wiskundeleraar die nu over wiskunde aan het lullen was, ze verveelde zich dood, en was op een of andere manier moe, en nogal chagrijnig. Maar ja, wat wou je ook, sommige mensen hier op school, trutten dat het waren, niet dat het haar iets deed, ze wou hun nekken gewoon omwrikken, ze ging echt niet in een hoekje zitten huilen of zo, nee, dat niet. Ze zuchtte eens en haar hand ging verder met het leiden van de pen, die nog wat lijnen trok en random dingen tekende. Wiskundeles zorgde bij haar voor stress, maar ze zag er gewoon enorm kalm uit, en dat was ze deels ook wel, het was gewoon het feit dat wiskunde haar niet echt goede herinneringen heeft achtergelaten. Ze keek op door haar naam die weerklonk. Ze zei niks, want ze wist ook niet wat er haar gevraagd was, maar al snel weerklonk de stem weer door het lokaal. ‘En het antwoord is?’ vroeg de leerkracht aan haar. Ze glimlachte, zoals ‘brave’ kinderen dat konden, en keek hem verontschuldigend aan. ‘Sorry meneer,’ zei ze, met een bepaalde stem die gewoon niet bij haar paste, het was veel te lief. ‘Het boeit me helemaal niks.’ Kwam er uit haar mond, nog steeds met die stem, en de glimlach bleef op haar gezicht staan. ‘En hoe komt dat?’ vroeg hij toen, en ze zag hem lichtjes rood worden, van kwaadheid, hij kon het echt niet hebben dat je ook maar een beetje brutaal was. ‘Ik was aan het tekenen, kijk, kunst, is het niet?’ zei ze, haar ogen hadden een bepaalde brutale twinkeling, en ze stak haar schrift uit naar de man, in het midden, stond een tekening, die vernederend bedoeld was tegenover de leerkracht. Ze glimlachte en zag de man kwaad worden, ‘Ga je melden bij de directeur.’ Zei de man, zijn kwaadheid inhoudend. Eindelijk, dat was het enige wat Melanie dacht, eindelijk kon ze hier weg. Ze stond op, om vervolgens weg te lopen, maar niet richting de directeur, richting de uitgang.

Ze duwde tegen de deur en liep richting een bankje, waar ze zich neerzette, om vervolgens haar oortjes in haar oren te steken, en haar muziek aan te zetten. Waarschijnlijk zou ze wel problemen krijgen moest een leraar, of een stom verklikkend trutje haar zien, maar ach, ze had al genoeg problemen, dat kon er dan ook nog wel bij.

Langzaam leunde ze achterover in de schoolbank, terwijl ze naar de zware stem van de leraar luisterde. Ze luisterde meer naar de klank en de brommende manier waarop de woorden gezegd werden, dan naar de woorden zelf. Het boeide haar toch niet, het was wiskunde maar. Alsof ze later de inhoud van een blikje cola zou gaan berekenen. Het stond er toch gewoon op, waarom dan moeilijk doen? Nee, de leraren moesten hun ook nog leren hoe je hoeken berekende, of de hoeken van de driehoek. En dan hadden ze daar zoveel manieren voor. Stelling van pythagoras, tangens, hellingshoek. Of bij de cirkel met één raar toetsje dat pie heette. Nee, Carmen was geen fan van het vak wiskunde. Integendeel.
Haar blauwe ogen gleden naar de leraar die omgedraaid naar het bord stond. Langzaam stopte ze haar oordopjes in haar oren en ze zette muziek op. Ze zette het niet hard, en ze zorgde ervoor dat de oordopjes niet zichtbaar waren. Ze had het geluk dat er een redelijk dikke jongen voorzat, zodat haar ranke gestalte sowieso niet opgemerkt werd. Soms, als ze zicht verveelde stopte ze een potlood tussen de vetrollen, om zich dan te verbazen over het feit dat hij niet reageerde. Misschien was hij bang voor haar. Dat was niet zo gek; Carmen stond bekend als een meisje dat een nogal kort lontje had. Niet dat het te zien was aan haar uiterlijk, daar niet van. Carmen was een meisje met een redelijk schattig uiterlijk. Ze sloeg genoeg jongens aan de haak en kon wanneer ze op stap was genoeg drank binnenhalen met haar charmes. Vaak hoefde ze alleen maar een beetje te lachen en met haar ogen te knipperen. Misschien was het omdat ze op stap ook echt helemaal losging, ze kon makkelijk tien jongens binnen een kwartier gekust hebben.


‘’Carmen, let je even op?’’ Klonk de stem van de leraar, en Carmen knikte. Ze was van binnen dan wel een ware bitch, in de klas nam haar schattige uiterlijk haar over. Omdat ze nooit de behoefte had om te praten met de stoffige leraren, bestempelden ze haar automatisch als een lief, schattig en klein meisje. Echter was ze een ware duivel, en de jongen voor haar was het slachtoffer. Ze had alles al eens geprobeerd; een grote klomp kauwgom in zijn haar, elastiekjes in zijn nek schieten, hem prikken met scherpe dingen. En nooit had de jongen iets terug durven doen. Handig, want zo kon Carmen lekker haar gang gaan. Ook nu schoot ze weer een elastiekje in de nek van de dikkerd, die daarna met zijn opgeblazen hand over de rode plek wreef. Carmen wilde net grinniken, toen haar aandacht afgeleid werd door de leraar. Hij was rood aangelopen en stond te brullen tegen een meisje dat hem met een brutale blik aankeek. Hoewel haar woorden niet bepaald bijzonder was, liep de leraar nog roder aan. Hij brulde dat ze naar de directrice moest, en Carmen knipperde enkel met haar ogen. Een klein lachje klonk voor eventjes, maar ze hield zichzelf weer stil toen de leraar begon te praten. Nog vijf minuten en dan was de les voorbij. Gelukkig.
Toen de bel klonk sprong Carmen op, en ze wandelde het lokaal uit. Ze liep naar haar kluisje en dumpte haar boeken erin. Haar muziek zette ze harder, en ze voelde in haar zakken of het geld er nog zat. Ja dus. Ze haalde haar lunch en smokkelde haar pakje sigaretten mee. Ze ging buiten op een bankje zitten en nam net een hap uit het broodje toen ze het meisje naast haar ontdekte. Arrogant trok ze haar wenkbrauwen op en ze begon met haar mobiel te kloten. Wacht eens even! Was dat niet het meisje dat eruit gestuurd was?


-- Ik hoop dat je er wat mee kan, en sorry dat het zo lang duurde Ö