Did you just talked to me?

Kenley zal in kleermakerszit op haar bed. Het was half acht en Kenley was al helemaal aangekleed en gedoucht voor school. Ze was wakker geschrokken om zes uur omdat, ze haar huiswerk voor Engels nog niet af had. Gisteren had ze heel de avond zitten tekenen en was het totaal vergeten. Als ze naar een goede universiteit wilde moest ze goede punten hebben. Ook al had ze dat wel. Ze schreef haar opstel snel af. Voor haar doen was het lelijk en snel geschreven. Maar een ander zou bijna met openmond staan kijken naar haar handschrift. Ze ging niet echt uit, ze hield er ook niet van. Op school praatte ze niet veel. Ze had een zwaar Engels accent en ze was gewoon erg verlegen. Ze keek naar haar opstel, perfect. Toen bedacht ze dat een les zou uitvallen. Ze had dus gewoon toen Engels kunnen maken. Ze was soms echt zo’n nerd. Ze had wel gewoon kunnen slapen, Engels was namelijk haar laatste uur. Ze stond op en keek in de spiegel. Haar make-up zat perfect. Het zat er maar niet duidelijk aanwezig. Ze pakte haar tas maar in en checkte of al het huiswerk er in zat. Kenley liep uit de deur en liep rustig naar school. School was niet zo boeiend, en het was vrij simpel vergeleken met haar oude school en Engeland. Het enige leuke was dat ze stiekem naar Brandon kon kijken. Ze had eigenlijk nog nooit echt tegen heb gepraat behalve, toen ze een project samen hadden. Maar, zoveel had ze niet gezegd. En ze had altijd een lichte blos op haar wangen. Brandon zag haar waarschijnlijk toch niet staan. Ze volgde de lessen van de dag gewoon normaal. Het tussen uur ging ze naar het muziek lokaal om daar haar piano te oefenen. Op haar kamer was het niet zo’n succes. Ze zuchtte die het laatste uur Engels. Ze zat in de klas en legde haar boeken op tafel. Ineens verzakte Kenley’s hart. Haar schetsboek lag onder haar engelsboek. Maar ze kon nu al aan het puntje wat uitstak vanonder haar engelsboek zien dat het DE tekening was. Ze had Brandon een keer getekend gewoon voor haar zelf. Dat was natuurlijk niet zo slim. Razend snel schoof ze het schetsboek onder haar engelsboek vandaan en klapte hem dicht. Ze kon niet geloven dat ze haar schetsboek had meegenomen. Wat nou als mensen het wilde zien. Gelukkig kwam nu pas Brandon binnen dus hij had het noway kunnen zien. Ze keek hem met een licht blosje op haar wangen aan toen hij haar tafeltje voorbij liep. De lerares haalde haar huiswerk op en Kenley gedroeg zich al een voorbeeld student tijdens de les. Na de les liep gelijk heel de klas leeg. Het was natuurlijk ook hun laatste les. Kenley treuzelde een beetje om richting ‘huis’ te gaan. Dan zat ze weer alleen. Ze groette gedag tegen de lerares en voor ze het lokaal uitliep zag ze dat Brandon nog in het lokaal zat! Kenley durfde alleen niks dus liep ze naar haar kluisje die toevallig tegenover het lokaal was…

Brandon wandelde met enkele jongens nog op de buitenplaats. Een grijnsje stond op zijn gezicht, het was de normale groep waarmee hij mee omging. Jongens van het footballteam, en dan ook nog een paar Cheerleaders. De jongen trok zijn leren vest goed en wreef kort door zijn haren. Met hunkerende ogen keken enkele meisjes die buiten zaten hem aan, waardoor zijn mondhoeken meer omhoog schoten. Dit was best wel grappig. Brandon voelde zich helemaal thuis hier, gewoon de aandacht. Aandachtsgeil kon je hem misschien wel noemen, maar hij vroeg er niet bepaald om. De jongen verzorgde zich gewoon goed, om bij iedereen goed voor te komen, en hij zat in het football team, maar dat was ook maar per toeval gekomen toen enkele mensen hem mee hadden gevraagd naar de try outs. Voor even trok hij zijn rugzak wat beter op aangezien die bijna van zijn schouder zou afvallen. ‘So Brand, heb je al een date voor Prom?’ Verbazing was meteen op het gezicht van de bruinharige jongen te vinden. Prom? Fack. Waarom had niemand hem hier eerder over verteld? De jongen veegde de verbazing van zijn gezicht af en glimlachte koeltjes. ‘Tuurlijk heb ik al een date. Wat denk je nu? Dat ik het vergeten was. Ik heb haar een paar dagen geleden gevraagd.’ Klonk er op een kalme toon. Brandon ging zich nu niet bepaald voor gek zetten, en zegge dat hij het vergeten was. Zoiets mocht hij gewoon niet vergeten, puur omdat hij met tja populaire mensen omging en hij daar dus ook bij pastte. Wanneer de bel ging knikte hij naar de groep meiden die weer vertrok naar hun eigen lokaal, zelf zette hij zijn pas verder door de gangen met twee jongens aan zijn zijde. Die je wel kon zien als zijn beste maten. Deze keken hem enkel met zo’n debiele grijns aan, alsof ze ook wisten dat hij nog geen date had. Ach, zo meteen in de klas zou hij er wel voor zorgen. Gewoon is lief kijken naar iemand en die viel wel meteen voor hem. Zoiets kon je gewoon Brandon magie noemen. Wanneer Drew, de jongen aan zijn linkerkant, zijn mond open trok keek hij hem meteen geïrriteerd aan. Meteen plaatste hij zijn hand achterin de nek van de jongen en duwde hem lachend de klas in. De leerkracht keek hem meteen boos aan maar veel trok hij er zich niet van aan. Kort schoot zijn blik naar Kenley, echt kennen deed hij haar niet. Het feit dat hij haar naam wist, was voor hem ergens al wel iets. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht waarna hij kort naar haar knikte. Dan nam hij maar plaats op de derde rij enkele plaatsen van haar verwijderd. De vrouw kwam hun huiswerk op halen, en tot vele hun verbazing gaf hij het ook af. Tja, zo bewees hij het feit dat hij hier ook zat m iets te leren en niet alleen om te sporten en meiden te scoren. Twee van zijn grote bezigheden, maar uiteindelijk was school ook gewoon belangrijk voor hem. Hij wou een volledige beurs scoren en daar had hij zowel goede punten, als goeie sport prestaties voor nodig. Het uur liep eigenlijk als een trein voorbij, en binnen de kortste keren zat hij alleen in de klas met Kenley. Niet een van zijn gewoonte, maar ja. Toen zij opstond, deed hij hetzelfde en schoof zijn boeken handig in zijn rugzak en hing die weer over zijn schouder. Vervolgens wandelde hij even naar de vrouw die hem vrolijk aan keek. ‘Je doet goed je best Brandon.’ De jongen grijnsde even waarna hij zich maar naar buiten bevond. Op de gang bij haar kluisje vond hij meteen het meisje dat net nog binnen had gezeten en er misschien wel van verbaasd was dat hij er ook nog zat. Even haalde hij diep adem om daarna op haar af te stappen en uiteindelijk naast haar kluisje tegen de andere kluisjes ging hangen met zijn schouder. ‘Hea, Kenley. Volgende keer niet zo verbaasd zijn als je me nog ziet zitten. Ik bedoel, zo raar ben ik niet of wel?’

Kenley was de boeken die ze deze week niet nodig had in haar kluisje. Ze was een beetje aan het dagdromen. Brandon.. Hij was totaal niet haar type, eigenlijk. Hij zat in het Football Team en was populair. Hij ging om het Cheerleaders en al dat soort mensen. Kenley had nog niet eens iemand waar ze vaak mee praatte. Behalve Darrend dan. Hij was ook regelmatig in het muziek lokaal te vinden net als zij. Soms gingen ze samen spelen, zij op de piano, hij op de gitaar. Hij was wel aardig maar, hij was te.. Outgoing. Darren was erg aanwezig en druk, hyper zelfs. Een blije gup en had alle meiden ook al aan zijn lippen hangen. Maar hij bleef trouw aan eentje, dacht Kenley tenminste. Hij had hem wel eens met andere meisje gezien. Ze bemoeide zich maar niet met zijn liefdesleven. Kenley keek geschrokken op zij toen ze iets in haar ooghoek zag bewegen. Ze keek recht in het gezicht van Brandon. Haar gezicht werd rood en ze keek hem verstarrend aan. Waarom praatte hij tegen haar? Waarom deed hij dit? Fack you Brandon ging er door haar hoofd. Hij weet zeker dat ze hem leuk vind en nu gaat hij haar voor gek zetten. Dat was tenminste op haar school in londen gebeurt. Ze had een crush op een jongen, hij was er achter gekomen via via en liet haar geloven dat hij into haar was. Hij was ook zo’n sporter eigenlijk net als Brandon. Hij had haar voor gek gezet voor heel de school. Kenley beet even op haar lip. Het deed nog steeds pijn. En je zou denken dat een meisje zou leren. Ze keek even op uit haar gedachten. Het enige wat Kenley kon doen is met hevige gekleurde wangen nee schudden. Ooh daar gingen we al. Hij had iets gezien wat hij niet aanstond en zei er gelijk iets van. Kenley klapte haar kluisje dicht en keek met haar grote bruine ogen even in de zijne. Daarna sloeg ze har ogen schuldig naar de grond en draaide om. Terwijl ze draaide mompelde ze iets in de trant van ‘Sorry’ en liep weg. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Ooh was ze maar wat moediger. Altijd als ze na zoiets thuis zat, wist ze precies wat ze zou gaan zeggen. Maar als dan dat moment er was stond ze daar. Toen ze om de hoek was, uit het zicht. Begon ze licht te joggen weg van de situatie. Haar ogen werd een beetje poffig rood van de opkomende tranen. Waarom zette ze zichzelf altijd voor schut. Ze jogde langs het muziek lokaal en remde en schoot naar binnen. Gelukkig was het leeg. Kenley vond dat ze nog best snel was met haar niet atletische dunne lichaam. Door haar skinny jeans zag je eigenlijk hoe dun ze was. Ze was snel genoeg om Brand… Ineens hoorde ze iemands voetstappen. Ze draaide om te kijken wie het was en keek wéér in het gezicht van Brandon…

Brandon keek haar vriendelijk aan. Eigenlijk nu hij het bekeek, was het meisje eigenlijk best wel knap. Ze zou perfect mee kunnen gaan met het cheerteam. Maar eigenlijk vond hij haar wel lief zo. Ze was iets aan de verlegen kant, compleet het omgedraaide van hem. Hij was het uitbundige sociale type dat zijn leven ook echt leefde. Maar tja, ieder zijn eigen manier zeker? Voor even keek hij naar de grond. Eigenlijk voelde hij zich best wel stom, hij kende het meisje echt niet en hij ging haar meevragen voor het bal. Ergens kon hij het wel verstaan waarom sommige meisjes hem, of jongens als hem echt eikels vonden. Maar uiteindelijk pakte hij het misschien toch altijd wel anders aan. De jongen was niet zo’n fan van een keer in bed duiken en dan elkaar nooit meer zien. Nee, hoewel hij veel meisjes achter zich aan had lopen probeerde hij zich toch wanneer hij iemand zag zitten op een iemand te focussen voor een lange tijd. Tot de brand geblust was. Maar dan zei hij het ook eerlijk. Wanneer het meisje hem plots aan keek en meteen rood werd wou hij haar ergens wel gerust stellen maar hij had geen flauw idee van wat hij ook echt moest doen in haar buurt. Ergens wou hij wel eens weten wat er door het meisje haar hoofd ging, de paniek reacties die hij kon zien aan haar gezicht voorspelde al niet veel goeds. Dat deed hem terugdenken aan de eerste keer dat hij een meisje aansprak, toen was hij iets van een veertien jaar of wat dan ook, daar uit had hij geleerd. De crush die hij op haar had gehad, was zo groot geweest maar er was niets van gekomen. Dat was de eerste keer dat hij een spreekwoordelijk blauwtje was gelopen. De klap waarmee ze haar kluisje dichtsloeg deed hem even opkijken, en voor heel kort ontmoette hij haar ogen. Kort slikte hij, maar voor hij nog iets kon zeggen draaide ze zich om mompelde een sorry en rende weg. Wat verward bleef hij staan, wat had hij fout gedaan? De jongen had toch vriendelijk gedaan? Kort snoof hij. Hier ging hij zich niet door laten klein krijgen. Brandon zou met haar naar het Prom gaan, en daar zou hij alles voor doen. Hij zette de achtervolging al heel snel in, zag haar nog net om de hoek verdwijnen. Brandon zette meteen een spurtje in, de jongen was de snelste van het hele team een groot voordeel voor hem in situaties als deze. Al gauw schoot hij om de hoek, waardoor hij bijna tegen de vlakte ging door de gladde vloer. Waar was ze nou? Van veel mensen had hij al vernomen dat het meisje vaak in het muzieklokaal zat, dus misschien moest hij daar maar eens beginnen? Zo snel hij kon rende hij er toe, plaatste na enkele minuten zijn hand op de deurlijst om zich zo af te remmen. Voorzichtig stapte hij het lokaal binnen en zag haar vrijwel meteen staan. Wat twijfelend liep hij op haar af en bleef voor haar staan, er waren nog een paar centimeters tussen hen, wat een normale afstand creëerde. Haar rode ogen, deden hem kinda schrikken maar eigenlijk wou hij daar geen aandacht op vestigen. ‘Het spijt me van wat ik ook gedaan mag hebben. Maar ik wou gewoon eens met je praten. Zonder enige bij bedoelingen.’ Oke kleine leugen, er was een bij bedoeling en dat was dat hij haar ging vragen naar het bal, maar dat hield hij maar voorzich. Zachtjes plaatste de jongen zijn hand op haar schouder. ‘Even gewoon Kenley en Brandon, laat alles wat er om mij heen is vallen, dat heeft nu van geen belang, oké?’

Kenley keek in zijn ogen. Ze was totaal niet op haar gemak nu. Hij liep twijfelend op haar af. Ze had hem nog nooit twijfelend zien lopen. Ze slikte toen hij maar een paar centimeter van haar vandaag stond. Dit was natuurlijk altijd was ze had gewild. Ze keek omhoog omdat hij was groter was. Ze stapte onzeker een stap achteruit. Ze sloeg haar armen om zich heen en keek opzij. Haar hoofd schoot naar zijn hand. Hij. Raakte. Haar. Aan. Ze voelde zich rood worden. Ze keek naar de hand op haar schouder. Een Kenley en Brandon moment? Ze keek hem fronsend aan. Ze stapte nogmaals een stap naar achteren zodat, zijn hand van haar schouder afviel. ’Waarom praat je tegen mij?,’ vroeg ze op een hard toon. Ze keek er zelf van op hoe helder haar stem klonk. Ze keek hem met aan grote bruine ogen. Dit was alles wat ze ooit gewild had maar, het klopte niet. Moest hij niet bij zijn cheerleaders zijn en zijn vrienden. ’Ik bedoel..,’ stamelde ze. Ze keek naar haar voeten. Eigenlijk wat het wel spottend bedoelt. Maar, jongens hadden haar vaak genoeg pijn gedaan. En hoe graag ze met Brandon wilde zijn, kon ze niet geloven dat hij met haar wilde praten. Ze zuchtte diep. ’Sorry. Wat wilde je tegen me zeggen?,’ sprak ze zacht. Kenley keek even hem aan en liet zich toen zakken op de piano kruk. Ze wist nu niet wat ze kon verwachten. Ze zou waarschijnlijk een preek krijgen over dat ze hem zo had aangekeken en dat meneer daar niet van gediend was. Hoe kon ze nou op zo iemand een crush hebben? Hij was gewoon zo freaking hot. Ze was nog steeds licht in schok dat hij haar had aangeraakt. Het was bijna lief bedoeld. Kenley had een rede om zo ‘bang’ voor Brandon te zijn. Zijn vriend Drew was heel tastelijk geweest en gemeen. Hij had haar al zo vaak voor gek gezet. Maar hij vond haar ’s avonds wel knap genoeg om haar half te ‘verkrachten’. Ze wist eigenlijk niet of Brandon dit wist van zijn vriend. Drew was wel dronken geweest. Maar het was voor Kenley genoeg reden om na negen uur niet meer uit haar kamer te komen. Ze keek hem aan. Ze had echt al te veel meegemaakt. Kenley leunde tegen de piano maar, ging gelijk recht zitten toen ze opschok van het geluid dat uit de piano kwam. Ze was nogal onhandig. En eigenlijk was Kenley niet eens zo verlegen. Als je door haar muur/schild was, dan was ze juist vrij open en blij. De wereld had haar een muur doen laten bouwen. Door al die vernederingen en teleurstellingen. Ze beet op haar onderlip en luisterde naar Brandon. Haar grote ogen volgde de bewegingen die hij maakte met zijn handen terwijl hij praatte. Natuurlijk kon zijn stem dromerig en zou ze er altijd naar kunnen luisteren. Ze keek hem even dromerig aan. Hoe kon een hot iemand zoals hij nou ooit tegen zo iemand als haar praten..?

Brandon keek haar met een frons op zijn hoofd aan. Er was iets mis met haar, de jongen voelde zich er best wel slecht door. Hij wou dat ze zich hier op deze moment niet zo moest voelen. Gewoon hen twee zonder ook maar enige vorm van de afstand die er normaal altijd tussen hen in zat qua sociaalheid. Toen ze naar achteren stapte gleed zijn hand van haar schouder af. De woorden die op vrij harde toon klonken deden hem even verward opkijken. Hoe bedoelde ze? Het was toch normaal dat hij tegen haar praatte. ‘Het is toch normaal dat ik een gesprek met je wil aan knopen?’ Oke, meestal was hij niet zo van het vraag met een vraag beantwoorden. Maar wat moest hij anders even droog zeggen, ja ik had geen date en tja ik zag je en bedacht me dat je misschien wel mee zou komen, nee zoiets kon hij zelfs niet maken. De jongen wreef even door zijn haren en sloot zijn hand maar snel weer om de band van zijn rugzak die over zijn schouder heen hing. Brandon slikte even. Even schudde hij zijn hoofd, waarom ging ze nu sorry zegeen? Hij was toch diegene die haar achterna was gekomen en die haar had weg gejaagd? ‘Kenley, je hoeft geen sorry te zeggen. We hadden al eerder moeten praten of wat dan ook.’ Ergens hadden ze inderdaad al eerder moeten praten, het was gewoon zo dat hij meer met zijn mensen om ging en tja Kenley behoorde daar niet toe. Maar dat kon misschien wel veranderen. De jongen was best uit op een nieuwe vriendschap. Uiteindelijk greep hij maar naar een stoel en zette die voor haar neer. Brandon leunde met zijn armen op de rugleuning en plaatste zijn kin daarop. ‘Je speelt piano hé? Laat is wat horen? Alsjeblieft.’ Zijn stem klonk vriendelijk en warm, zoals ze meestal wel klonk als hij tegen mensen sprak. Ergens wou hij wel horen hoe ze speelde, muziek was een voorliefde van hem al uitte hij die niet vaak meer, iets wat misschien wel jammer was uiteindelijk maar hij leefde er maar mee. De jongen tikte even op de stoel met zijn vingers en keek met een vrolijke blik naar Kenley. Nog steeds snapte hij niet waarom ze eigenlijk was weg gelopen, maar daar kwam hij misschien wel later achter wanneer de twee ook echt met elkaar spraken. Voor de jongen was het belangrijk dat hij met iedereen goed overeen kwam, een pestkop was zeker niet wat hij was, verre van zelfs. De jongen had in zijn leven eigenlijk nog nooit een slecht woord over iemand gesproken buiten als hij met die ene persoon in ruzie lag, maar dan was het best wel normaal dat hij zo deed. Toch? 'Trouwens, het spijt me als ik je daar net liet schrikken of zo, het was niet mijn bedoeling.'