Lollipop, lollipop. ♪

Een snuif kwam uit de neus van het blondharige meisje, terwijl ze tegen een steentje trapte. Ze had nu gewoon thuis kunnen zitten, met haar vrienden. Maar, nee hoor. Haar ouders stuurden haar hierheen. Wat had ze hier in godsnaam te zoeken? Moest ze haar weg weer gaan vinden tussen al die huppels. En dan natuurlijk in de vakantie verhuizen, zodat ze geen schooldagen zou missen. En dat alleen maar om die twee verrekte piercings. Nou, ja.. Het kwam niet echt daardoor. Sinds de dood van haar oudere broer was alles misgegaan thuis en leek het standaard geworden dat er ruzie was. In het begin vooral tussen haar ouders, aangezien haar broer was gestorven aan een overdosis en dan vond haar vader dat het haar moeder’s schuld was aangezien die te soepel was geweest en dan kwam zij weer met een weerwoord, je kende het wel. Ze zuchtte even en plofte neer op een bankje. Sinds de dood van haar broer waren haar ouders irritant gaan doen. Haar vrienden waren plotseling gevaarlijk en ze zou hen niet meer mogen zien, terwijl ze sommigen al tien jaar kende. Hierdoor werd zij alleen maar pissed en was de ruzie steeds erger gevonden. Later kwam ze thuis met twee piercings en toen deden ze alsof ze drugs had genomen. Hallo, ze verstopte er geen wiet in of zo. Maar goed. Nu zat ze dus hier. Want Monica High was zo ver weg dat haar vrienden haar niet meer konden spreken en ze misschien nu het goede pad op zou gaan. Ja, vast.

Haar telefoon trilde en ze staarde ernaar. Haar moeder. “Argh,” gromde ze en ze weigerde de oproep. Haar moeder leek echter niet op te geven en belde alweer. Ze nam op, maar meteen kreeg ze een preek te horen over dat ze haar telefoon direct op moest nemen, want anders dacht haar moeder dat er misschien iets aan de hand was.. Vol frustratie gooide ze haar telefoon vooruit, niet oplettend of er iemand langs liep of niet. Het kon best zijn dat het iemand raakte, of net niet. “Rotwijf,” mompelde ze toen en ze zuchtte even. Ze was benieuwd of haar Samsung Galaxy S II die val had overleefd, maar voelde niet de behoefte om te gaan kijken.

Nonchalant wandelde Bradley met de handen in de zakken richting het Topanga State Park waar hij de rust misschien wat kon opzoeken. Zijn handen waren bebloed en zijn knokkels lagen open. Misschien had hij die dude wel iets te hard op z'n kop geslaan, ach, hij had het verdiend. Die gast was Bradley zou aan het uitdagen dat hij hem een mot had gegeven waarin de jongen opslag knock-out lag. Bradley had nog in zijn gezicht gespuwd maar daar had hij het bij gelaten. Tenslotte wilde hij geen moeilijkheden opzoeken en zeker niet als er overal politie rondhing. Je wist maar nooit dat er ergens getuigen waren en een klacht indienden bij de flikken. Terwijl hij zichzelf vooruit werkte richting een groot grasveld hoorde hij nog net een luide stem 'rotwijf' roepen. Whaha, daar moest hij het fijne van weten. Bradley was altijd al diegene geweest die ongegeneerd een discussie binnenstapte, de problemen opzocht en soms conflicten veroorzaakte. Misschien kickte hij daar wel op, wie weet. Net toen hij op een heuvel stond bedacht hij zich. Misschien was die stem wel van super ver en kon hij die persoon nog gaan zoeken. Mooi niet. Lichtjes geïrriteerd omdat hij nu terug moest lopen draaide Bradley zijn blik richting het westen waar er een meisje zijn zicht bereikte. Oehw, dat veranderde de hele situatie. Geïnteresseerd beende hij zich naar het meisje dat er duidelijk geërgerd uitzag. Nog voor hij het wist kreeg hij een gsm naar zijn voeten gesmeten en keek hij haar met een scheef gezicht aan. "Bad message?" Een beetje vertwijfeld raapte hij d'r gsm op en zag dat die nog werkte. Ook al mocht hij het niet doen, toch gluurden zijn ogen naar de laatste oproep en zag hij daar iets van een 'ma' opstaan. Hm, die situaties kende Bradley maar al te goed. Al was hij van thuis weggelopen en nooit meer teruggekeerd. Voor hem hoefde hij geen dictators te hebben die steeds 'doe dat en doe dat niet' zeiden. Hij was wel oud en wijs genoeg om zelf te beslissen waar hij heen en staan ging. Tenslotte was Bradley een welgemanierde jongen, kuch. Oké, vaak had hij wel veel vrouwelijk gezelschap maar meer dan dat ook niet. Hij dealde geen drugs, rookte niet veel en verkrachtte geen meisjes. Dus, al bij al viel het allemaal wel mee. Misschien dat zijn uiterlijk sommigen gewoon afschrikte, dat kon ook. Niet dat hij daar mee inzat, dan zou hij nog een gay zijn ook. Tjeez. Nutteloze gedachten had hij toch, gebeurde wel vaker. "Hier." Met een neutrale glimlach op zijn gezicht overhandigde hij het mobieltje aan het meisje dat er maar boos uitzag. Vast en zeker zo'n typische moeder-dochter conversatie. Bradley moest ervan walgen als hij die discussies hoorde, vaak stonden ze te brabbelen over dat ze de afwas niet hadden gedaan of hun kamer niet hadden opgeruimd. Allemaal dingen waar Bradley geen last van had. "Ik ben Bradley, moest je 't willen weten." Een beetje afwezig schoot hij met zijn voet over de aarde die redelijk droog stond. Het moest maar eens regenen..

Ze had een hekel aan haar moeder. Altijd al gehad. Maar, toen haar broer nog leefde was er geen ophef gemaakt over wat zij deed. Haar broer was het engeltje en de trots van de familie, terwijl zij altijd weg was met vrienden, zelfs op haar eigen verjaardag. En achteraf pakte ze dan de cadeau’s uit. Want, ja, die wilde ze dan weer wel. Zo had ze een wii gekregen haar oma met alle drie de Just Dance versies erbij. Iets wat ze overigens had meegesmokkeld naar Monica High. Hihi. Niemand pakte haar Just Dance af. Ze wist niet eens of er hier wel een TV was. Waarschijnlijk niet. Maar alsnog. Ze vond wel een manier.
Een stem klonk en met een zeer geïrriteerd hoofd keek de blondine omhoog. Alhoewel, blondine.. Van nature had ze bruin haar, maar goed. Dat was niet belangrijk. “Zo ongeveer,” antwoordde ze en ze zuchtte even. Ze bekeek de jongen voor zich even snel. Hihi. Zijn piercings bevielen haar wel. Geen wannabe, dus. Ze glimlachte lichtjes.
Ze kreeg haar telefoon terug en ze pakte hem aan, om hem vervolgens aan te zetten. “Wow. Hij doet het nog,” zei ze. Het ding begon weer te trillen en ze trok de batterij eruit. Misschien een effectievere manier van oproepen omzeilen. “Bedankt, trouwens,” zei ze, waarna ze de telefoon in haar zak deed.
De jongen stelde zich voor als Bradley en ze knikte. “Aangenaam, Bradley. Mijn naam is Avelyn,” zei ze toen glimlachend. Bradley was een aparte, maar interessante naam. Ze snoof eventjes droogjes. Ze kende hier nog niemand en wist niet eens bij wie ze in de kamer zou zitten. Maar, ach. Zo veel haast had het niet. Ze wilde hier toch niet heel lang blijven. Na haar High School weer weg, terug naar Florence. Niet die in Italië, overigens. De Amerikaanse Florence.
Hmn. Ze was benieuwd waarom hij niet gewoon was weggelopen. Had ze hem geraakt met haar telefoon? Ze begon een beetje met haar snakebite te spelen, zoals gewoonlijk. In het begin hadden die dingen enorm geïrriteerd, maar nu was ze eraan gewend geraakt. Oké, misschien moest ze eens leren om haar gedachten niet de hele tijd ergens anders heen te laten gaan. Nu was ze bijvoorbeeld weer vergeten wat het laatste was dat ze gezegd had. Hurr. Nevermind, then.
“Maar, oké. Ik ben hier pas net, dus.. Is er iets interessants over Monica wat ik moet weten?” vroeg ze toen met een kleine glimlach. Santa Monica leek haar op het eerste gezicht echt enorm saai, maar het scheen best groot te zijn. Groter dan ze had verwacht, in ieder geval.

Bradley moest zachtjes lachen bij haar nogal geërgerde opmerking. "Oewshe." Brad wist er niet echt wat anders bij te plakken dus hield hij het daar maar op. De droge woorden die erop volgden negeerde Bradley maar, dat haar gsm nog werkte was goed voor haar, daar had hij niets mee te maken. Verveeld liet hij een korte zucht horen, een erg interessante was het meisje niet, of vergiste hij zich? Op het bedankje knikte hij vriendelijk. "Kon heb moeilijk meenemen héah." Glimlachend bekeek hij het meisje wat beter en merkte dat die een snakebit aan d'r mond had en fel blonde haren. Of het haar echte haarkleur zou zijn wist hij niet, de laatste tijd kleurden meisjes hun haar wel héél veel. Dus hield Bradley het maar op blond. "Coole Snake." Met zijn ogen volgde hij haar bewegingen tot ze haar dan toch voorstelde. "Mooie naam, Avelyn." Bradley herhaalde hem enkele keren in zijn hoofd vooraleer hij goedkeurend knikte en het meisje met zijn bruine ogen weer aankeek. Hij vroeg zich af of dit meisje nieuw was, vast wel want hij had haar hier nog nooit gezien. Als het om meisjes ging wist hij wel welke nieuw en welke niet nieuw waren. Deze was nieuw, de uitdrukking op haar gezicht vertelde al genoeg hoezeer ze het hier haatte. Dat deden alleen mensen die Monica nog niet kenden en vooral de leukere gebieden ervan nog niet gezien hadden. Meteen werden zijn veronderstellingen bevestigd door de vraag van Avelyn die hem lichtjes deed lachen. "Och meisje, leef je leven en kijk wat rond. Het enige waar je op moet letten is voor jongens als ik." Op dat laatste gaf hij een scheve pedo-smile waarna hij zich toch maar als de normale Bradley gedroeg en zijn hoofd schudde. "Nee, je moet niets weten. Behalve dat je straks best naar je kamer moet gaan om je daar te registreren en zo een kamer te krijgen. Als je van plan bent naar school te gaan natuurlijk. Indien niet kun je die kamer op je buik schrijven." Bradley lachte scheefjes. "Of je kan bij mij intrekken. Ik heb een appartementje net naast de school." Bradley wist dat dit meisje waarschijnlijk niet op zijn verzoek in zou gaan maar moest ze op een gegeven moment zonder dak boven d'r hoofd zitten kon ze altijd bij hem langs komen. Bradley vond het nooit erg eens op de bank te slapen, tenslotte had hij niet zo heel vaak een meisje op bezoek. Hij zocht ze liever op in discotheken om daarna met hén mee te gaan. Bradley hield niet echt van dat vuile gedoe in zijn eigen kamer, moest hij dat dan weer allemaal opruimen.. Nâh, hij liet het liever de meisjes doen, die konden toch zo goed kuisen.
"Voor de rest kon je doen en laten wat je wilt." Glimlachend liet hij zich op een omgevallen boomstam zakken waarna hij zijn armen over elkaar gooide en het meisje met een sneaky grijns aankeek. Eigenlijk had dit meisje een nog best leuk uiterlijk, met haar half geïrriteerde gezicht en dan .. Ah, eigenlijk viel ze nog goed mee. "Wat ben je nog van plan te doen vandaag?" Je kon het zien als een vraag maar ook als een voorstel. Bradley zou er niet mee inzitten om de dag door te brengen met dit meisje, helemaal niet zelfs.

De jongen merkte op dat hij de telefoon moeilijk mee had kunnen nemen en ze keek hem vanonder haar wimpers aan. “Je zou niet de eerste zijn die het zou doen, geloof ik,” zei ze kalm. Hurr. Dieven irriteerden haar. Gewoon het feit dat ze zo zielig konden zijn om spullen van anderen te stelen. Tjah. Zelf had ze altijd meer dan genoeg geld gehad thuis, dus begreep ze zoiets niet.
Hij merkte iets op over haar snakebite en automatisch gingen haar vingers naar de twee piercings. Ze voelde er droogjes aan, alsof ze er nu pas achter kwam dat ze ze had. “Bedankt. Hetzelfde voor jou,” zei ze, doelend op zijn eigen piercings. Hij had zo te zien ook zijn oren gestretcht. Ze vroeg zich af of hij dat zelf had gedaan. Sommigen deden het zelf. Zelf vond ze het beter om het te laten doen door een professioneel persoon, maar goed. Dat was haar mening.
Hij zei dat ze moest opletten voor jongens zoals hij en ze glimlachte lichtjes. “Geloof me, ik heb ervaring. Ik let wel op,” zei ze toen. Ach, aangezien ze geen adidasdragend type was met implantaten liep ze minder gevaar dan zij. Meestal schrokken haar piercings de creeps af. Ach, beter.
Hij begon over dat ze zich moest laten inschrijven voor een kamer als ze op Monica High kwam. Ze glimlachte lichtjes. De serieusheid waarmee hij zei dat ze bij hem in kon trekken verbaasde haar en ze kleurde licht rood en wendde haar blik af. De kleur verdween al snel en ze keek hem weer sarcastisch aan. “Hè, wat jammer nou dat alles al geregeld is,” zei ze glimlachend. “Al ben ik er nog niet heen geweest. Het zal vast wel veel kleiner zijn dan thuis,” zei ze, de laatste zin klagend. Thuis had ze de hele zolder als slaapkamer gehad en ze hadden geen klein huis. De gedachte aan een klein stapelbed maakte haar misselijk. Dadelijk rolde ze eruit. Hurr.
De vraag wat ze nog van plan was te doen op deze saaie, vervelende dag liet haar opkijken. “Ik weet het niet. Ik ken deze stad nog niet en was eigenlijk van plan om gewoon een beetje te gaan verkennen, zodat ik alles een klein beetje kende als ik naar de school moet,” zei ze toen. “Op zich is dit gedeelte van Santa Monica wel mooi,” zei ze toen. Ze hield niet van enorme druktes, dus dit was wel prettig. Ze keek hem weer vanonder haar dikke wimpers aan. “Had jij nog plannen, dan?” vroeg ze toen vriendelijk, met een lichte nieuwsgierigheid.

De kalme stem deed hem even fronsen, was dit meisje wel gediend met dit bezoek? Uiteindelijk had Bradley maar losjes op haar afgestapt en had hij volgens hem niet al te veel verkeerds gezegd? Het kon altijd aan zijn uitstraling liggen, dat nonchalante. "Dat soort guy ben ik niet. Stelen van een meisje is echt wel het laagste wat je kan doen als jongen." Hoofdschuddend keek hij naar het meisje dat piercings vastnam. Haar gezichtsuitdrukking deed hem denken aan een net wakker geworden meisje, alsof je nog net meteen goed wakker bent. Bradley had dat zo vaak als hij uit zijn bed kwam, net alsof hij terug, rechtopstaand, in slaap kon vallen. Het compliment deed hem zachtjes lachen, hij knikte als een bedankje en sloeg zijn armen over elkaar heen. "Ben je moe? Dat je zo humeurig loopt? Of ligt het aan mijn aanwezigheid? Als dat het is wil ik altijd wat verder gaan zitten, dat je me niet ziet." Grijnzend keek hij haar met zijn amandel bruine ogen aan. Uiteindelijk wilde hij het meisje ook niet ten last zijn dus vroeg hij het maar voor de zekerheid. Bij haar glimlach ontspande hij zich, woow, ze kon glimlachen! Eerst wilde hij daar een opmerking over maken maar deed het toch maar niet. Haar uitdagende toon was hem niet ontgaan, hij lachte zachtjes en stelde zich recht. "Bring it on Dudette, ik ben niet bang." Lacherig kwam hij naar haar toe en plaatste een geamuseerde glimlach op zijn gezicht. "Bradley kan ook de bad guy spelen hoor." Met een snelle armzwaai had hij haar al bij haar nek, zo'n wurggreep maar liet zijn armen algauw naar haar buik gaan waar hij haar in no time begon te kietelen. Typisch iets voor Bradley, dat plagen met meisjes. Sommigen vonden dat leuk, anderen gaven hem een klap en verdwenen. Ach, daar moest je als man maar mee leren leven. Ieder meisje was anders, zeker in Monica, dat had hij wel ondervonden. Dus hoopte Brad eigenlijk wel dat Avelyn er wat mee kon lachen en hem niet meteen zou laten uitschelden. Haar klagende ondertoon deed hem haar loslaten waarna hij zijn hoofd naar haar richtte en bedenkelijk zijn wenkbrauwen optrok. "Moeilijk gehad thuis, of nog steeds? Ach meid, ga ervan weg ze zijn het niet waard. Ik heb niet lang moeten twijfelen." Alsof het het normaalste van de wereld was, je ouders verlaten. Nee, voor Bradley is het nooit moeilijk geweest. Het gezaagd, geruzie.. Het was het allemaal niet waard, ze gingen Bradley's leven niet verpesten. Telkens Avery praatte had Bradley het moeilijk zich volledig op haar blik te richten, haar lange wimpers trokken de hele tijd zijn aandacht. Hum, het was echt een heet meisje! Hot hot .. Bradley vermande zich maar snel en luisterde naar haar volgende woorden. Of hij wat te doen had? "Nâh. Niets gepland." Met een grote smile op zijn gezicht keek hij het meisje aan. "Ik zou het hélemaal niet erg vinden de dag met u door te brengen madam." Bij dat laatste gaf hij een droge buiging waarna hij haar scheef aankeek. Bradley was te raar voor woorden, het ergste was dat hij het van zichzelf wist ook!