'old' friends+café= Drunk

Who wants to play lets start shootin' people?

Vince stond met een hand in zijn broekzak te wachten. Een briesje lieten de opgerolde mouwen van zijn geruite blouse wapperen. Het begon al donker te worden,maar koud was het zeker niet, de hele dag had de zon geschenen en de vruchten wierpen zich nu dus af. Op zijn gezicht stond een grijns. Hij dacht aan de dingen die hij vanavond mee zou gaan maken. Hij zou zijn collega’s die tevens goede vrienden van hem waren weer zien na enkele weken. Hij zag er naar uit dat ze een weekend bleven, samen hadden ze veel mee gemaakt. Ze hadden in een linie met elkaar gestaan. Ze hadden elkaars leven beschermd en ze ook voor elkaar gegeven. Hij sloeg zijn blik even neer bij de gedachte wie er allemaal gesneuveld waren .Hij kende zijn vrienden wel ware feest beesten. Brandon King en Dave Cambell waren een van zijn vele vrienden en Collega’s, maar wel de beste. BK Was peloton manager, en Dave was gewoon onder officier, net zoals hij zelf was, voor dat hij de leiding kreeg, voordat hij sergeant werd.
Zijn grijns werd alleen maar groter toen hij de auto van Brandon zag aan rijden, nu kon het feest echt beginnen. Ze zouden bij hem op de kamer logeren, hij betwijfelde als het wel mocht, Maar ze keken er niet voor op om een paar regeltjes aan hun laars te lappen, ze hadden genoeg regels gevolgd de laatste tijd. Het zou maar voor een keer zijn. "Nu zul je het krijgen" mompelde vince zacht tegen zich zelf, de mannen kwamen met hun plunje zak over hun schouders aangelopen. Ook op hun gezichten was een grote grijns af te lezen.
Zij hadden zich er ook op verheugd. Bk kwam aangelopen en gaf hem een 'mannen knuffel' "Hee man, das een tijd geleden” . 3 weke zijn niet zo heel lang, maar wel als je eerst dag en nacht op elkaars lip zat, dan was dat een hele grote verandering. Niet dat het altijd even goed ging, ze hadden ook wel eens ruzie gehad. En vechten was ook niet abnormaal. Als antwoord knikte hij .Waarna hij zich omdraaide en terug naar zijn kamer zou lopen. Ze zouden hun spullen op bergen, en dan zo snel mogelijk naar de stad gaan. De jongens hadden bijna het zelfde aan als Vince. De ene trap die ze op moesten duurde niet zo lang, en binnen enkele minuten waren ze in zijn kamer. Ze gooide hun zelf opblazend matje uit, en slaapzak. Niet dat er vannacht veel zou worden geslapen, maar het lag een beetje comfortabel, als ze hun matje nog konden vinden. Nu waren ze ready to go. "Hebben jullie eigenlijk al gegeten" het was al 8 uur, maar misschien hadden ze nog niet gegeten want het was een lange reis. De mannen zeiden van niet, en eigenlijk hadden ze wel zin een frietje. De dicht bij zijnde kraam was een enkele kilometers lopen en lag dus al bijna in de stad.Ze konden dus te voet gaan. Met de auto zouden ze zeker niet gaan bij hun gold de regel eerst 6 uur uit nuchteren voor je een auto of iets groters ging besturen . Onder het lopen vroeg hij aan Dave hoe het met zijn vrouw was, ze zouden namelijk misschien gaan trouwen. Hem werd verteld dat ze over 2 weken zouden gaan trouwen en natuurlijk was iedereen van het leger uitgenodigd. Bk was nog steeds vrijgezel, hij wou zich niet binden aan iemand, bang dat hij ooit niet meer levend terug zou komen een verdrietig iemand achter zou laten. Vince snapte zijn punt ook, als er hem wat zou overkomen kon hij het zichzelf niet vergeven. Dan zat Eloisa in de stress. Hij schudde zijn hoofd even om ergens anders aan te gaan denken, omdat dat niet lukte begon hij maar over een ander onderwerp. "En Brandon hoe is het met je auto zaak" Brandon handelde in auto's als hij niet uitgezonden werd.
Zo verdiende hij nog meer en kon hij een extra lux leventje leven, niet dat hij in een villa woonde ect, maar hij had altijd wel wat nieuws.
Enkele meters van de frietkraam af was het vet al te ruiken, het was nou niet de plezierigste geur ter wereld, maar het wekte wel honger. Okal had Vince al gegeten hij was een bodemloze put als het hierom ging. Vince duwde de deur open en keek naar binnen, het was niet echt druk, de meeste mensen hebben al gegeten. Rustig wachtte Vince af wat de mannen zouden bestellen, zelf bestelde hij een grote friet speciaal, en een kipcorn. Pratend en eten brachten ze het volgende half uur door, over van alles en nog wat ging het, auto's missies meisjes en de maatschappij. Maar er werd geen een woord over de missies in mog, of Afghanistan gesproken.
Na ze uit waren gegeten waren ze van plan om de eerste kroeg op te zoeken, omdat beide mannen uit Texas kwamen wouden ze iets vertrouws. Een oldschool kroeg.. deze hadden ze wel, maar waar. Ze slenterde door de stad op zoek naar iets wat er op leek. Gelukkig sloegen ze een steegje in en kwamen ze op een kroeg uit.
Binnen was het een gezellige sfeer, niet te druk niet te rustig. Enkele oudere mannen zaten aan een tafeltje, en wat vrouwen aan een ander tafeltje. De pooltafel was druk bezet door jongeren rond de leeftijd 25. Zonder aarzelen liepen de mannen, en het meisje, door naar de bar. 3 x 3 rijtjes van 3 teqilia's bestelde ze."Wedstrijdje" vroeg Dave. Als antwoord knikte ze. Om het zo eerlijk mogelijk te maken vroegen ze de bartender af te tellen. Vince kon wel wat drank hebben, en was gewend ze achter over te slaan, vroeger toen hij nog aan de drugs was ook drank zijn grote vriend. Maar vanavond zou hij er niet aan denken.Bij het woordje Go grepen ze allemaal naar het eerste shotje, achterover slaand en de volgende. De alcohol branden in zijn keel en even later ook in zijn slokdarm. Maar dat hield hem niet tegen om verder te gaan. Het eerste rijtje was er zo door heen, Vince nam neit eens de moeit om naar de andere te kijken. Hij wist dat Brandon en Dave snel waren, hij had zo vaak met hun wedstrijdjes gedaan. Rijtje 2 ging er ook met een hoog tempo door heen. De alcohol begon nu echt te branden, maar dat zou zo over gaan wist Vince. Bij het laatste rijtje nam Vince even een kijkje in zijn ooghoeken naar de mannen. Deze lagen nog niet zo ver achter. Snel het laatste rijtje, het laatste glas zette hij met een klap op tafel, zodat de rest wist dat hij klaar was. Triomfantelijk glimlachte hij, nog steeds onverslaanbaar.