Curious :3

Het meisje had geen reden kunnen bedenken waarom ze niet naar het bos zou gaan bij dit prachtige weer vandaag, het bos kon haar gedachten wat tot rust brengen en dit was iets dat ze kon gebruiken tegenwoordig. Joggen in het bos was geweldig, met haar ipod in de oren kon ze zich even afzonderen van de rest. Het meisje droeg een zwart los joggingsbroekje en een strak, lichtgrijs topje. Het was fijn om te rennen en de muziek in je oren te horen en je gedachten even af te schermen van alles. Gedachten die Ty en Lander heetten, voornamelijk. Ze wist niet precies wat ze van beide jongens moest denken, de ene was zo vertwijfeld, de andere zo zelfzeker. Lander wist dat hij heel de erfenis van hun ouders wilde, dus zij gaf toe, en erfte niets. Ze had schrik van haar bloedeigen broer, was dat wel zo gezond? Nee, helemaal niet, maar wat kon ze daar nu aan doen? Het meisje zuchtte even, stak de oortjes op hun plaats en drukte op het knopje van haar ipod, die om haar bovenarm zat vastgemaakt. Just a Kiss - Lady Antebellum, klonk het luid genoeg, waarna ze begon te rennen. Haar spieren voelden fris aan, het was een uur of vijf, perfect om te gaan joggen. Ze volgde het vertrouwde padje, waar ze de uitstekende wortels van de bomen perfect wist liggen. Het padje ging veel op en neer, wat het lopen lekker afwisselend maakte. Daardoor kon ze zich concentreren op de muziek, waardoor ze zich begon te concentreren op de lyrics, die haar helemaal meesleepten in gedachten. I know that if we give this a little time, It'll only bring us closer to the love we wanna find, de zin bleef even hangen bij haar. Waarom had ze net dit liedje opgezet? Haar gedachten verschoven naar Ty en voor ze kon gaan verder denken, leek ze haar open te openenen en struikelde ze over een wortel van een boom, die ze nog niet had zien liggen. Ze raakte de grond, een schaafwond op haar been werd veroorzaakt door de grond. Ze ging snel rechtzitten en wreef even over haar voorhoofd, terwijl ze beduusd voor zich uitstaarde en tussen de bomen een rode kleur opmerkte. Het meisje kneep haar ogen tot spleetjes om te zien wat het was en kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Nog wat suf van de val, stond ze op en slenterde dichterbij. Een tent was het, blijkbaar, maar het zag er helemaal niet zo normaal uit. Alsof de plaats halsoverkop verlaten was. Het vuur smeulde nog, kleren hingen halvelings uit de tent, die overigens voor één persoon leek te zijn. Haar intuïtie vertelde haar om hier weg te gaan, maar haar nieuwsgierigheid kon ze nu eenmaal niet bedwingen. Ze kwam dichter en kreeg een groter stuk van de tent te zien. Het meisje sloeg haar hand voor haar mond toen ze zag dat de tent langs de zijkant door één of ander wild beest leek opengereten te zijn, ze keek naar de grond en zag voetsporen van een beer, vermoedde ze. Er was niemand, maar ze wilde weten waar de persoon die hier verbleef eerst, wel was, waardoor ze zich omdraaide en een stuk verder van het pad afdwaalde in de hoop die persoon te vinden. Ze zette haar ipod niet af, de oortjes staken in haar oren, waardoor ze niet merkte dat slechts enkele meters achter haar, geritsel te horen was..

[Stuur berichtje als je wil posten ^^]

Christian vertoefde de laatste tijd veel in het bos. De jongen kon de stilte die hier hing perfect gebruiken na alles wat er de afgelopen dagen was gebeurd. Esther, Elena en dan Celine die terug kwam, het was hem te veel geworden uiteindelijk en hij kon er helemaal niets meer aan veranderen. De jongen had een verwerkingsproces nodig en die was in het bos van start gegaan. Afgelopen dagen had hij zich ook afgeschemerd van de vereniging waar hij in zat, hij was een soort eenzaat geworden eigenlijk al kon hij daar ergens wel mee leven op deze moment. Zijn ogen verkende zoals altijd de natuur, hij merkte de kleine dingen op. Zoals de kleine stukjes van de bomen die waren verdwenen door vogels of andere dieren die er hun nagels in hadden geplaatst, de kleine veertjes die soms op de grond lagen van de vogels die ze verloren hadden om een of andere reden. Uiteindelijk ging de jongen soms zo op in het bos dat je zelfs zou kunnen zeggen dat hij er in verdween. Uiteindelijk had hij het bos hier al goed genoeg verkend dat hij er niet meer in verdwaalde, dat was al een begin. Soms vond hij wel de uitgang niet meer omdat hij van het pad was afgeraakt maar uiteindelijk belande hij wel ergens. Voor even schoten zijn gedachten naar Elena, hij was het meisje verloren aan de dood, maar wat er exact was gebeurd was voor hem een groot vraagteken, er was een iemand die het wist en dat was Celine, maar die had het hem nog niet op een deftige manier kunnen vertellen. Erachter komen zou hij zowiezo wel doen, maar het viel nog te bezien wanneer. Kort wreef hij door zijn bruine haren en knalde hierbij bijna over een tak, de jongen kon nog net steun vinden tegen een boom. Anders had hij wel op de grond gelegen, en dat zou hem dus niet goed gaan bevallen. De jongen had uiteindelijk zijn oortjes maar ingestoken en liet de muziek nu ook klinken. Zoals altijd stond zijn shuffle op, en het eerste liedje wat op sprong was Stronger van Kelly Clarkson, haar laatste nieuwe, of in iedergeval toch het laatste waar ze een clip had van gemaakt. Al gauw bewoog de jongen zich geruisloos verder, in het bos zaten wilde dieren en hij wist niet bepaald hoe groot het grootste hier was, maar dat wou hij dus wel niet gaan tegen komen. Na een paar meters gewandeld te hebben bukte hij zich wat en ging zo door een struik en daarbij kwam een hele hop gekraak met zich mee. Great. Uit het niets merkte hij ineens een meisje op, en een eindje van waar ze stond merkte hij ook een tent op. Deze zag er gehavend uit, heel erg afgebroken al was het niet door een menselijk iemand geweest. Met een frons keek hij naar de tent, een beer misschien? Het moest wel zoiets zijn, maar zij zou toch niet degene zijn die in de tent had geslapen toen de beer aanviel, zo gehavend zag ze er niet uit. Al zag hij enkel en alleen haar achterkant. Lichtjes bezorgd om het feit dat zij het wel is kon zijn liep hij maar naar haar toe en tikte haar kort aan op haar schouder. Hierna trok hij zijn oortjes uit en liet die gewoon maar hangen over de hals van zijn shirt.

Terwijl haar ogen de omgeving bespeurden naar mogelijke bewoners van de tent of vernielers van haar tent, switchte haar iPod naar de oldie "Zombie" -The Cranberries. Het zat in haar hoofd, ja, dat wel.. Ze bleef geconcentreerd de omgeving bekijken naar enig wild dier, maar een eekhoorn was al wat ze opmerkte. Kort lachte ze, de gedachte alleen al dat dat diertje die tent zou vernield hebben. Het diertje rende een eindje verder een boom in en verdween al zo snel als het gekomen was. Het meisje duwde enkele takken opzij en een zucht schoof over haar lippen. Niets. Kort sloeg ze haar blik neer, waardoor ze de onnozele schaafwond opmerkte die ze net had veroorzaakt door haar lompe gestuntel. Wat vloekerige dingen mompelend, wreef ze kort over haar knie om wat bosbodem te verwijderen van haar lichaam. Ze zou beter maar terug naar huis keren, om de wonde te verzorgen voor ze zou ontsteken ofzo. Emilie keek weer voor zich toen ze een vogel vanuit haar ooghoeken leek te zien opvliegen, waardoor ze even gespannen werd. Ja, misschien kon ze hier maar beter weggaan. Haar blik gleed kort over de omgeving, tot ze plots schrok van getik op haar schouder. Het meisje slaakte een kort gilletje en draaide zich razendsnel om, terwijl ze haar hand geschrokken voor haar mond hield. Bij de beweging zich om te draaien, gleden haar oortjes uit haar oren. Het meisje keek de verschijning voor zich geschrokken aan, waarna ze een poging deed om zich te excuseren voor het betreden van zijn woonterrein. Het enige waar ze op kon komen was, dat deze helemaal niet lelijke jongen de eigenaar was van de tent, het smeulende vuur en de kleding.. "Eh, ik merkte gewoon wat op hier tussen de bosjes en ben komen kijken, ik zweer het, heb helemaal niets aangeraakt, zou niet durven! Het spijt me, ik was gewoon een beetje nieuwsgierig en.. Nja, toen stond ik hier.." Het meisje sprak wat gehaast -ze veronderstelde dat de jongen kwaad zou zijn omdat ze hier stond rond te neuzen, waardoor ze hem wel een excuus verschuldigd was. Haar grijskleurige ogen staarden wat verbaasd naar hem, waarna haar blik uiteindelijk verzachtte, nu ze er verder over nadacht. "Ehm, je indringster heet trouwens Emilie.." Het meisje glimlachte even wat onschuldig in de hoop dat hij minder kwaad zou zijn, waarna ze afwachtend op zijn reactie leek te beseffen dat ze wel erg snel gepraat had en nu haast buiten adem was. Wel hoopte ze dat de jongen niet kwaad zou zijn, als ze niet gevallen was, had ze zijn tent niet eens opgemerkt. Haar blik gleed peilend over zijn gestalte. Hmm, de jongen was alleszins niet uit op een ochtendwandeling, aangezien het al vijf uur was.. maar misschien wilde hij gewoon zijn omgeving wat verkennen.. Wildcampeerders bleven toch niet zo lang op één plek? Dan moesten ze toch erg veel de plaatsen rond hun tent doorzoeken? Misschien was hij wel een gemene stroper, op zoek naar de eekhoorn die ze daarnet opgemerkt had.. Of wie weet had hij net een konijn verorberd en zou hij zo meteen het vuur weer aansteken voor de zonsondergang om het warm genoeg te hebben. Zou hij een vluchteling zijn misschien? Of een crimineel die uit de gevangenis was ontsnapt? Spannend.. Het meisje trok onbewust haar mondhoeken omhoog bij die gedachte, geen enkel bezwaar zou ze hebben om zo af en toe nog iets uit te steken. Helaas waren er mensen die van haar verwachtten normaal te doen, zoals het een meisje behoorde te doen.

Even keek hij langs haar heen, naar enkele bomen verderop, maar hij kon er niets bespeuren van enig mens of dier, ze leken hier helemaal alleen te zijn. Maar toch bleef hij maar waakzaam, voor hun eigen bestwil. Christian keek haar met een opgetrokken het meisje aan dat ondertussen een gil had gelost. Een geamuseerde grijns verscheen op zijn gezicht. Nou ja, uiteindelijk was het best wel grappig, ergens vroeg hij zich af waarom ze nu net bij een tent zat rond te neuzen die duidelijk in puin was geslagen door een waarschijnlijk vrij groot wild dier. Dus dat betekende automatisch dat de twee hier nu ook in gevaar waren. Voor kort schoten zijn ogen een paar richtingen uit, maar hij kon geen dieren bespeuren. Om eerlijk te zijn had hij dat nog geen enkele keer gezien sinds hij in het bos kwam, maar misschien keek hij er wel enkele keer over? Wanneer ze echter heel snel begon te praten keek de jongen naar haar lippen, puur omdat hij probeerde te volgen. De woorden bereikte zijn oren maar half, maar hij kon er wel uit opmaken dat ze dacht dat hij hier in die tent huisde. Nou, ergens zou het misschien wel eens wat zijn om midden in een bos te kamperen, maar als noch zou hij dan helemaal niet alleen zijn, zou hij heel waarschijnlijk enkele jongens mee hebben genomen. Uiteindelijk schudde hij kort zijn hoofd. Op zich was het niet verkeerd van haar om het te denken, want waarschijnlijk was hij de eerste die ze was tegen gekomen hier. ‘Wel, hoewel ik je ergens wel als mijn indringer zou willen hebben omdat ik dan in goed gezelschap verkeerde, moet ik je toch wel zeggen dat dit niet mijn woonplaats is.’ Sprak hij op een vrolijke toon. Het was een puur misverstand waar het hier omdraaide, een grappig wellicht. Kort trok hij zijn shirt wat meer recht en richtte zijn blik weer gewoon op haar gezicht in het algemeen. Het meisje voor hem was niet lelijk, maar toch iets proberen was nu niet voor hem weg gelegd, eigenlijk helemaal niet meer sinds Esther. Wanneer ze haar naam uiteindelijk zei glimlachte hij weer. ‘Nou, de zogenaamde bosbewoner heet Christian.’ Kort sloeg hij zichzelf in de nek. Kwam heel raar over op Emilie waarschijnlijk, maar hij had gewoon een kriebelend gevoel gevoeld en tja ofwel was dat gewoon een beest dat hem wou bijten, of een hallucinatie van de jongen. Eigenlijk vroeg hij zich best wel af wat het meisje zou gedaan hebben als hij ook echt de bewoner was van deze tent en hij compleet anders had gereageerd op haar. Maar dat zou hij wel uitzoeken in zijn oh zo grote fantasie. ‘Trouwens, eigenlijk, wat doe je hier in het bos? Ik bedoel het is niet bepaald een plek om rond te hangen als meisje. Het is niet zo maar gebeurd dat deze tent er zo uit ziet, dus eigenlijk lopen wij hier best wel gevaar.’ Christian stak zijn handen in zijn broekzakken en wachtte kalm af op een reactie van het meisje. Inmiddels in zijn hoofd weer aflopend wat er nu echt zou kunnen gebeuren. Zou ze bang weg lopen? Of zou ze haar mannetje kunnen staan? Wie weet was ze wel een of andere kampioen in gevechtsport, of had ze gewoon een verleden gehad waardoor ze gehard was?

Oh God, wat schaamde ze zich toen de jongen rustig sprak dat hij niet de eigenaar van de tent was! Ze werd lichtelijk rood terwijl ze haar hand voor haar voorhoofd sloeg en hem schaamtevol aankeek. "Ohgossh.." Haar gedachtengang was weer veel te ver gevorderd naar één of ander -toch grappig- doomscenario. Haar ogen richtten zich even van de jongen af, zodat ze rustig haar schaamte kon opnemen en zich weer goed kon stellen. "Oh, het spijt me, ik zag je niet aan voor een.. Haar gedachten vulden deze zin stiekem aan: wildkampeerder, vluchteling, crimineel, illegale... Haar mondhoeken krulden lichtelijk omhoog. "bosbewoner, hoor.. Of misschien heel even.. Maar je ziét er helemaal niet zo uit hoor, integendeel.." Ze glimlachte even breed en lachte onschuldig al haar tanden bloot terwijl ze hem met puppy-eyes aankeek. Dat kon ze immers wel een beetje, en het redde haar uit de gênantste situaties. "Ik was gewoon nieuwsgierig naar de oorzaak van die kapotte tent.." Christian, heette de jongen dus, ze besloot hem niet Chris te gaan noemen, aangezien vele mensen dat waarschijnlijk al deden. Tian was zowel grappig als uniek, waardoor ze meteen die beslissing maakte. Christian werd Tian zoals ook Illegale een wandelaar werd. Ze glimlachte even om haar eigen gedachten en hoorde naar wat hij vroeg. Wat ze hier deed? Geen plek om rond te hangen als meisje? Gevaar? Een koppige uitdrukking verscheen op haar gezicht. "Wel, Tían, ik was aan het lopen, zoals ik regelmatig doe, als meisje, hier in het bos." Haar uitdagende, sarcastische toon kon hem zeker niet ontgaan zijn. Wat zijn dan wel plekken om rond te hangen als meisje? Uhm, haar eigen kamer, misschien in een klaslokaal, maar zéker niet op straat?" Haar kritische blik weerhield hem van haar te onderbreken, ook het feit dat ze meteen verder ging. "Misschien ben ik gewoon een type meisje dat de enge, kwaadaardige takken wél durft te trotseren, terwijl ze elk moment kan doorboord worden door een blad met mesrand?" Ze tuitte haar lippen even terwijl ze hem aankeek en daarna wat eigenzinnig glimlachte. "Look twice before you judge.." Ze grijnsde en wandelde de jongen voorbij, terwijl ze de struiken weer doorkroop om weer het pad op te komen. Waarom stelden jongens haar toch die vraag? Of een plek wel een plek was om 'alleen' als meisje hier rond te hangen? Wilde Tían, die stiekem op de hoogte was van de spanning te voelde om enig nieuws van Ty te krijgen, haar pesten door, waarschijnlijk onbedoeld, te verwijzen naar het feit dat ze een eenzaam meisje leek dat aan het ronddolen was in het bos op zoek naar iemand die haar zou verkrachten? She could try that sometime.., dan kwam er nog eens wat spanning in haar leven, échte spanning, niet gewoon één of andere beer die een tent vernield en daarna niet meer komt opdagen.. "Kom je nog? Of laat je dit o zo kwetsbare meisje helemaal op d'r eentje naar huis lopen terwijl er waarschijnlijk een enge beer achter één van deze bomen schuilt?"

Christian keek haar met een brede grijns aan. Het meisje haar reactie was kinda grappig, ook al ging hij haar nu niet meteen vierkantig uitlachen. Dat was like niet netjes van hem om te doen, plus hoe ze dan zou reageren op hem wou hij ergens wel niet weten. Op haar woorden schudde hij toch wel lachend zijn hoofd. Ja, ergens moest hij wel toegeven dat dit allemaal toch wel grappig overkwam op de jongen en heel waarschijnlijk ook op het meisje voor hem. ‘Stiekem zag je me daar wel voor aan, ook al zie ik er misschien niet zo uit. Maar stiekem kan je ook niet weten of ik lieg of niet aye?’ De jongen keek haar mysterieus aan. Hoe ze hem vervolgens aan keek, was kinda schattig al gaf hij dat niet toe aan haar. Er waren pretlichtjes in zijn ogen te vinden wanneer ze verder ging over de tent. Right, dus ze was even nieuwsgierig als hem naar de tent. Dat was niet strafbaar uiteindelijk. Al was hij meer nieuwsgieriger naar de bewoner van de tent. Bloedsporen waren er op het eerste zicht niet te zien, maar wie weet doolde die man of vrouw hier wel halfdood rond. Kort vertrok zijn gezicht. Nee, dat zou niet gezellig zijn als je zo iemand ging tegen komen in die staat. Dan ging hij gillend als een meid weg rennen waarschijnlijk, als die man of vrouw hem liet schrikken dan toch. Al zou hij ook perfect de reactie kunnen hebben dat hij gewoon een klap uit deelde. Christian keek weer terug naar het gezicht van het meisje en kort fronste hij wanneer hij haar gehele uitdrukking zag veranderen. Verkeerde woordkeuze? Wanneer haar woorden klonken beet hij aarzelend op zijn lip. De toon waarop ze sprak beviel hem niet, en ze zou niet lang verder moeten doen of hij ging hier gewoon weg van haar, of hij begon gewoon zelf tegen haar te roepen. Christian verstrakte ondertussen helemaal toen ze verder ging met spreken, de jongen had een van zijn handen die in zijn broekzakken staken om zijn sleutels gewrongen, puur omdat hij niet wou uithalen naar het meisje. Meisjes slaan was laf, er ruzie mee maken daar kon hij eventueel wel mee leven maar toch. De jongen liet haar maar gewoon door razen, reageren leek hem niet nodig want dan zou er toch maar onzinnig gebrul van komen en dat zag hij niet zitten. Toch niet op dit moment of op deze plek. Wanneer ze hem uiteindelijk voorbij liep draaide de jongen zich naar de tent en gaf een felle trap tegen het verbrande hout dat er voor lag. Vaarwel frustraties. Kort wreef hij door zijn haren en ademde diep in om weer rustiger te worden. De jongen had het helemaal niet zo bedoeld toen hij de vraag had gesteld, maar tja blijkbaar was het in het verkeerde keelgat geschoten bij haar. Kon hij dat weten? Nee. Moest ze dan zo tekeer gaan? Nee. Uiteindelijk klonk haar stem weer door waarop hij even met zijn ogen rolde, al draaide hij zich uiteindelijk wel om en kroop net zoals zij zo net had gedaan door de struiken heen, daarmee haalde hij zijn arm wat open maar dat waren maar van die kleine schaafwondjes die eigenlijk niet eens pijn deden. ‘Emilie. Sorry, het was niet zo bedoelt, ik schat je niet zwak in moest je dat denken. Maar tja weetje het was niet zo bedoelt en klaar.’ Christian liep haar nu op zijn beurt voorbij en liep maar verder over het pad. Het meisje moest maar weten wat ze verder deed, hij had zijn excuses aangeboden. Moest zij maar kijken hoe ze die op nam, en of ze het pad verder op wou lopen sprekend of gewoon zwijgend.

Hmm. Als Christian mysterie in het spel wilde gooien, ging ze daar vol op in. "Dat kan ik inderdaad niet weten.. Maar tegelijk kan jij, wandelaar of bosbewoner, ook niet weten of ik één of ander illegaal wijf ben dat je zometeen gaat beroven van al je geld en andere bezittingen en je voor dood achterlaat hier bij die andere jongeman in de tent." Het meisje wiebelde even met haar wenkbrauwen en keek richting de tent, alsof er écht een halfdode jongeman in lag. De sfeer echter, keerde om toen hij eigenlijk een simpele vraag aan haar stelde. Anderzijds kon de jongen er natuurlijk niet aan doen dat het meisje zo prikkelbaar was de laatste tijd. Ze leek gewoon overgevoelig voor alle woorden die iets zouden kunnen betekenen. Overgevoeliger dan anders, misschien was het door een samenloop van verschillende omstandigheden, de spanning die om haar lijf hing? Ze wist het zelf niet, maar voorlopig wist ze wel, aan de reactie van Christian te zien, dat ze als ze vrienden wilde maken en houden dan moest ze haar reacties kunnen controleren. De houding van Christian beterde niet toen ze eindigde en hem voorbijliep, dat merkte ze aan de gefrustreerde stamp tegen het hout, waardoor ze alleen maar meer schuldgevoel kreeg over haar reactie. Goed, dit verdiende hij niet. Het meisje had zich omgedraaid naar Christian toen die haar volgde en verwachte eerder een erg botte reactie van hem, maar totaal onverwacht, kreeg ze van hem een excuus. Ze fronste even. Waarom konden mensen niet eens gewoon flink kwaad op haar worden, zodat ze tenminste zou leren uit haar fouten? Nog voor ze kon reageren liep de jongen hààr nu voorbij, waardoor ze quitte stonden. Emilie liet een zucht over haar lippen schuiven en draaide zich traag om. Hm, ze moest haar eigenzinnige principes maar eens opzij zetten en haar eigen excuses aanbieden. Hij was vriendelijk geweest tegen haar. "Hé, wacht.." Ze haalde hem in en ging naast hem lopen. "Ik reageerde echt te fel, het spijt me, je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen, ik moet dat doen. Bij deze." Het meisje slikte even en keek opzij om zijn reactie te peilen, aangezien ze niet wilde dat hij dacht dat ze het echt allemaal meende, wat ze zei, vooral dan de toon die ze had opgezet. "Ik ben gewoon tegenwoordig nogal lichtgevoelig, maar dat zou ik onder controle moeten kunnen houden."

Dat klopte eigenlijk wel. ‘Maar wat als ik een bosbewoner ben met een gevaarlijk verleden en jou hier nu voor dood achter laat? Ik bedoel op dit moment kan ik eender wie zijn in jouw ogen, wie weet wel zo’n huurmoordenaar die zich hier verschanst om binnen kort iemand te gaan vermoorden.’ Christian grijnsde breed naar het meisje. Dit was te lollig, stel je eens voor. Hij een huurmoordenaar, een assassin, de jongen thuis zouden het waarschijnlijk nog grappiger hebben gevonden dan hij zelf op dit moment. Maar feitelijk, als hij hier een wildvreemde was, en die tent zou van hem geweest zijn dan zou het wie weet wel kunnen kloppen, dat hij hier in het bos onderdook voor de politie en het zo liet lijken alsof hij was aangevallen door een beer zodat ze hem niet meer zouden zoeken. In tussentijd was de jongen toch al een eindje verwijdert van Emilie. De jongen had geen behoefte meer aan iemand om mee te praten, of toch niet na wat er net gezegd geweest was.Tuurlijk had hij het niet verwacht dat ze zo zou gaan reageren, maar hij kon ook een goed in haar plaats bot hebben gereageerd alleen op de moment schoof hij zijn normale gedrag op zij. En dat was enkel omdat hij hier rust en stilte zocht, meer niet. Zonder het echt te beseffen kwam het meisje hem achterna, wanneer het meisje hem vroeg om te wachten zette hij toch koppig nog enkele passen vooruit. Tot ze ook echt naast hem stond. Meteen hoorde hij haar woorden en haalde enkel zijn schouders op, oke ja hij apprecieerde het dat ze zich kwam excuseren of what ever, maar uiteindelijk wist hij niet eens of ze het echt meende en ergens boeide het hem ook geen ene fuck. ‘Ik kan het je niet kwalijk nemen dat je zo reageert, moest iemand beginnen tegen mij over eender wat en het was een wildvreemde dan was ik ook uit mijn slof geschoten. Dus het maakt niet uit, en ik ben al meer gewend hoor geloof me.’ Bij de laatste woorden schoof er een zucht uit zijn mond. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan, maar wandelde toch nog steeds verder. De jongen had verwijsd naar alles wat er allemaal gebeurd was afgelopen weken, en dan ook nog vroeger. Al kon Emilie hier dat dus al helemaal niet weten, want ze kende hem niet, en hij kende haar uiteindelijk ook niet dus veel recht van spreken had hij ook niet over haar. ‘Maar goed, laten we vergeten wat gezegd is en dan gewoon maar wandelen of wat dan ook.’ Glimlachte hij even kort naar haar. Ze konden beter gewoon door gaan en misschien nog wat plezier beleven, dan elkaar verwijten naar het hoofd gooien. Want zoals eerder gezegd, beide kenden elkaar niet en dat kon misschien wel veranderd zijn als ze hier straks uit liepen.