Half pipe overnemen

Het was vroeg in de morgen, vier uur om precies te zijn, dauw zat nog aan de grassprieten en de zon was nog niet honderd procent op. Ondanks dat klom Alain met wat bagage op de half pipe om zich daar vervolgens neer te zetten. Zo heel af en toe plande hij een dag als deze in, eigenlijk te weinig. De volledige Youth Yard was van hem, er was geen publiek en het mooiste was dat hij geen last van skaters had die hem nooit op de half pipe hadden laten komen.
Alain drukte de versterker aan en sloot deze met een snoertje aan op zijn gitaar, één van de draaiknoppen van flink naar rechts zodat er flink wat geluid uit moest komen. Zijn versterker kon zowel op accu als op stroom draaien, in dit geval speelde hij natuurlijk op accu. Tevreden zette hij het nummer The Bitter End in, niet al te moeilijk maar toch een geweldig deuntje met lekkere afwisseling tussendoor. Eventjes, slechts heel even spookte de naam Ruby in zijn hoofd, het deuntje had iets duivels in zich en dat relateerde hij aan Ruby. Just keep playin', dacht Alain en dat lukte. Het geluid moest door het hele park te horen zijn en het leukste was juist dat helemaal niemand hem kon horen of er überhaupt last van kunnen hebben.
De gitarist maakte zich los van iedere beweging, sloot zijn ogen en bewoog ongegeneerd mee met zijn muziek.

Max keek op van het beeld van zijn Ipod, en keek om zich heen. Het was stikdonker, al begon de zon langzaam haar stralen over de horizon te laten zien.
Hij hoorde een geluid, en hoewel het niet erg dichtbij was, het dreunde gewoon gezellig door de dopjes van zijn Ipod heen. Hij deed de dingen uit, en keek nogmaals om zich heen. Het leek hem vreemd dat iemand om vier uur 's ochtends begón met een feestje, laat staan dat iemand het in het openbare park van de stad zou doen. Hij had er anders toch wel wat meer van gehoord?

Max besloot eens te gaan kijken, en liep in de richting van het geluid. Hij herkende het deuntje vaag ergens van, en neuriede het mee terwijl hij naar de halfpipe rende, waar een vreemde figuur bovenop stond. Er leken, zo gezien met het licht tegen zijn silhouet in, alsof er bewegende dingen uit het lichaam van de figuur staken, en Max schrok er eerst een tikkeltje van.
Max kwam nu wat langzamer dan eerst, maar toch, dichterbij, en kneep met zijn ogen samen om de figuur zonder het licht achter hem waar te kunnen nemen.

'Hallo?! Wie is daar?!' Max' stem kwam boven de harde muziek uit, maar Max verwachtte niet dat de figuur hem zou horen. Toch had Max het gevoel dat de figuur al naar hem keek, ergens diep van binnen voelde hij het gewoon. Daarom stak hij zijn hand op, en wachtte totdat het nummer was afgelopen.

Alain opende op zijn knieën zijn ogen op het eind van het nummer en zag beneden hem een jongen van zijn leeftijd, misschien iets ouder. De gitarist trok één wenkbrauw op en zei met enige ironie, ''Zo, meestal heb ik later op de dag last van groupies met toch iets meer tiet dan jij hebt.'' De jongen gooide de befaamde solo van Dave Baksh in In too deep in.
Vervolgens stond de jongen op en leunde op één van de hekjes bovenin de half pipe. ''Kon je niet slapen of moet ik je bij mijn stalklijst toevoegen?'' zei hij wat luid naar beneden terwijl de versterker nog wat na dreunde.
''Kom je van Pacific? Je ziet er blauw uit...'' Zei Alain en dummelde wat na, hij kreeg wel vaker visite als hij dit aan het doen was, meestal was dit echter een bejaarde die zijn hondje aan het uitlaten was of een zwerver die rondzwierf. Echter leek geen van beide nu het geval. Alain vervolgde, ''Meeste meiden op Monica hebben namelijk ''houvast''.''
De jongen draaide de volumeknop iets naar links zodat de reactie van zijn nieuwste fan hoorbaar was en improviseerde nutteloos wat na.
''Mijn naam is trouwens Alain...''

Ruby was nooit iemand geweest die tot laat uitsliep, en daarom was ook nu geen uitzondering. Ze had haar wekker om half vier gezet, zich opgefrist en wat make-up op geknald, en had haar pyama vervolgens omgeruild voor iets anders. Een donkergrijze Joggingbroek, met daarboven een wit topje, en natuurlijk ondergoed. Het topje bedekte echter alleen haar borsten, het was een wat minder hete oplossing. Het was 4 uur toen ze begon te joggen, het was nog aardig warm voor zo'n vroege tijd. Ze bleef in het gras staan buiten het gebouw waar haar slaapkamer zich bevond en strikte haar veters, waarna ze flink harde house-muziek opzette zodat het hardlopen nog leuk zou zijn ook.
Nadat ze haar haren in een elastiekje had samengebonden tot een hoge staart begon ze te rennen, eerst langzaam en later steeds harder. Ze stak een paar wegen over die volledig verlaten waren op de vroege ochtend en liep richting de Youth Yard, een redelijk groot park waar ze wel vaker ging joggen. Ze had verwacht alleen te zijn, maar na een paar minuten verder te hebben gerend merkte ze muziek op. Het was luid, wist door haar oordopjes heen haar oor binnen te dringen, waardoor ze een korte pauze nam en verder liep richting de halfpipe. Daar leek het geluid immers vandaan te komen.
Terwijl ze om het grote ding heen liep haalde ze haar oordopjes met een handige beweging uit haar oren, en stopte ze haar iPod in haar broekzak. Het was gitaarspel geweest, electische gitaar, wat ze altijd al mooier had gevonden dan akoestisch. Electrisch was meer badass, terwijl ze akoestisch eerder koppelde aan serenades. Ze haatte serenades. Er waren twee jongens, één die bovenop de halfpipe was gaan zitten en ze herkende als Alain. Ze had niet verwacht hem nog ergens tegen te komen en had doordat ze de avond van het Gala zo vreemd afscheid -er was eigenlijk totaal geen afscheid geweest- hadden genomen zin om zich om te draaien en weer weg te lopen. De andere jongen zag ze van de achterkant. Hij kwam haar wat bekend voor maar ze wist niet wie hij was; het zou best kunnen dat ze hem op school of op een terrasje had gezien. Ze bleef staan met haar handen in haar zij, terwijl ze op adem kwam van het kwartiertje wat ze daarnet achter elkaar had hardgelopen. Haar lichaam was wat bezweet, waardoor het niet de perfecte tijd was om Alain weer te zien, maar echt veel maakte het haar niet uit hoe hij over haar dacht. Het was over tussen hen twee, er was nooit wat geweest en er zal ook nooit wat komen. Dat zouden ze beiden ondertussen wel beseffen na het fiasco in de gymzaal..

'Aangenaam! Ik ben Max! En wat die houvast betreft, ik heb een héle prachtige set man-boobs als je daar behoefte aan hebt hoor.' Max grinnikte, en kwam wat dichterbij.
'Is er een speciale reden dat je om vier uur 's nachts zit te spelen? In een park? Op een halfpipe?' Max grinnikte, en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Alain.
Hij vond zijn muziekkeuze goed, erg goed zelfs, en luisterde goed. Hij herinnerde zich dat hij een aantal van de stukken die hij net had gespeeld al eerder had gehoord, maar dit kende hij niet. Het klonk bijna te goed voor improvisatie, maar toch deed niets hem daaraan twijfelen. Alain leek gewoon zò goed te kunnen spelen.
'Ik ben trouwens geen blauwe, niet van Park High, als je dat bedoelde! Ik zit op Santa Monica High School. En jij dan..?'
Max keek hem met een brede grijns aan, en keek naar gitaar. Een mooi ding. Erg mooi. Hij besloot om zich omhoog te hijsen aan het trapje naast de halfpipe, en klom naar boven, om naast Alain te gaan staan.

''Wat is er mooier dan een heel park voor jezelf hebben?'' zei Alain en sloeg een willekeurig deuntje aan. ''Monica High, ja...'' de pupillen van de jongen verwijden onwillekeurig toen hij in zijn ooghoek Ruby zag, behoefte om verdere ironie aan Max te tonen had Alain nu totaal niet. Alain had slechts oog voor het meisje, ze zag er opnieuw goed uit, schaars gekleed maar perfect! Hij wist zich geen houding te geven na wat er vorige week allemaal gebeurt was. Iedere dag, ieder uur kwam het meisje wel eens zijn gedachte binnen sluipen en dit ging het vergeten geen goed doen. Alain zijn lippen kwam iets van elkaar, geschokt, verward, hij wist niet waarom. Zo denk je het hele park voor jezelf te hebben en zo zit je met de grootste chaos. Het was niet dat Alain niet van chaos hield, sterker nog, van alleen zijn werd hij zwaar depressief. Hij vond chaos in de rust. Gitaarspelen viel niet onder in je uppie zijn maar nu Ruby aan kwam lopen kwam een soortgelijk gevoel als alleen zijn in hem op.
Alain slikte en bleef Ruby aankijken, zocht onwillekeurig haar kleine ogen. ''Ik... Err... Zo kom je elkaar nog eens tegen?'' haperde Alain matig, terwijl hij normaal van de grote bek en genantloosheid was. Ze had haar ketting niet om, niet degene die hij aan haar had gegeven en ergens vond hij dat jammer. Alain dacht aan zijn ketting met de plectrum die hij weer al die tijd had gedragen. Hoewel hij het altijd al wel wist besefte hij op dat moment pas dat hij niet moest denken dat hij nog een kans kan krijgen. Tussen weten en beseffen zat een groot verschil.
Alain rukte de volumeknop weer naar links. Hij voelde een woede opkomen, kwaad op zichzelf. Waarom wist hij niet maar hij voelde zich nu een enorme sukkel. De jongen sloot zijn ogen en begon Amadeus Rock te spelen, een nummer dat hij via Youtube heeft geleerd door simpelweg na te doen. Hij had er een flinke maand voor nodig, maar vandaag sloeg hij voor het eerst het hele nummer foutloos uit zijn blauwe gitaar.

Ruby keek voor een kort moment naar de jongen, die een gesprekje aanknoopte met Alain maar haar niet scheen op te merken. Of hij negeerde haar, dat kon ook. Haar blik werd getrokken naar Alain, die haar aan keek. Ze bleef staan, ietwat onverschillig, en vroeg zich af wat te doen of wat te zeggen. Ze kwam de jongens meestal niet meer tegen, en zeker niet om een tijd als deze. Ruby kreeg spijt dat ze de ketting vanmorgen niet had om gedaan, aangezien de jongen vast had verwacht dat ze deze dag en nacht zou dragen en ze het lullig vond wanneer hij zou weten dat ze het ding in een hoek van haar kamer had neergegooid. Haar gedachtes waren vaak gevuld met het beeld van Alain, waar ze zichzelf om vervloekte. Ze wilde niet aan hem denken, maar toch kon ze het niet laten. Vaak hielp het om haarzelf bezig te houden, maar wanneer ze hem tegen kwam of iets tegen kwam wat met hem te maken had kon ze het niet laten. "Wanneer je het niet wilt." voegde ze aan zijn woorden toe, haar stem klonk een beetje emotieloos en haar woorden kwamen waarschijnlijk bot en onaardig op hem over. Wat Alain niet wist en ook nooit zou weten dat ze wel degelijk wat voor hem voelde, maar dit probeerde te maskeren onder haar gebruikelijke opmerkingen. Er was een week verstreken sinds het fiasco in de gymzaal en ze had sindsdien gehoopt hem tegen te komen, maar vandaag was onverwachts geweest. Ze had niet eens de kans gekregen om aan hem te denken en dan opeens komt ze hem uit het niets tegen, jammend op zijn gitaar. Het was vreemd, vooral omdat ze niet had verwacht dat een player als hij wakker zou zijn om dit tijdstip. Sex was meestal vermoeiend, en wat uitslapen zou daarom handig zijn.
De andere jongen had nog steeds niets tegen haar gezegd, laat staan haar aangekeken. Ze wachtte af op enige reactie van de twee jongens en luisterde ondertussen stiekem mee met de muziek die Alain maakte, waarvan ze moest toegeven dat het best goed klonk.

Max keek met opgetrokken wenkbrauwen naar het tafereel. De twee waren allebei absoluut niet op hun gemak, maar Max had nog steeds niet precies gezien wie het nou was met wie Alain stond te praten, omdat het licht in zijn ogen scheen. Hij bewoog zich dus een stuk opzij, en schrok toen. Hij gleed door de schok uit, en viel bijna achterover de halfpipe af. Hij hield zich echter razendsnel nog, bijna met een onmenselijke snelheid, aan de reling van het platform waarop Alain stond vast. Het was het meisje uit de kathedraal.

Max had haar nog vaak gezien, maar slechts van ver, nooit persoonlijk. En zij wist zeer zeker niet wie hij was. Daar twijfelde hij echter wel aan op dit moment. Het meisje had de arrogante dienders in de kathedraal angst aangejaagd. Daar moest wel een reden voor zijn, toch..?
Max stak zijn hand uit naar Ruby, en snoof even onopvallend.
'Ik ben Max. Aangenaam.' Hij kreeg de rillingen van Ruby's ogen, en zag haar ketting om haar nek. Hij wist wat het ding betekend, alhoewel hij er op dit exacte moment geen vinger op kon leggen. Hij snoof, en keek haar aan.

Alain was net op het eind van zijn solo toen hij gebonk voelde vanuit de half pipe en stopte direct met spelen, Max hing, Max stelde zich voor. Jochie toch... Die Fransman, waarvan Alain aannam dat hij mee was geloodst uit die Engelse school had nog nooit een mooi meisje gezien? Hij kon er niets aan doen dat hij uit Europa kwam en begreep dan ook de keuze om naar het punt te gaan waar God meer werk heeft besteed aan de meisjes dan in zijn geboorteland.
Alain was even afgeleid van de gedachte over Ruby en kon rustig zijn eeuwige sarcastische gedachtegang de vrije loop laten. Dat was zolang hij naar Max keek, toen zijn blik naar het meisje afgleed voelde hij opnieuw een soort woede of teleurstelling over zich heen lopen. Zijn vingers begonnen te jeuken en alsof zijn lichaam was overgenomen begon de jongen opnieuw te spelen. Ditmaal niet zijn ogen gesloten van woede, maar vaagjes om zich heen kijkend alsof hij alleen was. Gek genoeg probeerde Alain terwijl hij om zich heen keek ook in te beelden dat er werkelijk geen idioot aan de half pipe hing en dat Ruby niet op hem neer keek als een sneu joch. Dit ging niet, die idioot lukte nog wel, maar Ruby bleef daar staan. Ze bleef kijken en het bleef lijken alsof ze hem in haar gedachte stond uit te lachen.
Zijn blik die eerder vaagjes door de omgeving ging bleef steeds meer in de buurt van Ruby. Alain kon stellen dat hij de laatste minuut van het nummer slechts in haar ogen verzonk.

De jongen scheen haar langzamerhand op te merken, wat volgens Ruby een eeuwigheid duurde. Hij moest vast hersens ter grootte van een vis hebben wilde hij na zo'n lange tijd pas opmerken dat de persoon waar Alain tegen praatte en naar keek niet denkbeeldig was. Toen hij haar recht in de ogen aankeek zag ze een glimp van herkenning over zijn gezicht glijden, en toen dat gebeurde herkende zij de jongen ook. Ze was hem meerdere keren tegengekomen, hun eerste ontmoeting was de dag dat ze de pastoor die haar de biecht af nam eens flink de stuipen op het lijf had gejaagd. Ruby had nooit naar zijn naam gevraagd, wellicht uit een gebrek van interesse, en nu stond hij plotseling voor haar.
Ze grijnsde breed en moest een lach onderdrukken toen de jongen haast van verbazing achterover viel, en zich nog net aan de reling staande wist te houden. Hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen, waarop Ruby vervolgens geen spier verroerde. Behalve die van haar wenkbrauw, die arrogant overeind ging staan. "Ruby" stelde ze zich voor, waarna ze haar armen over elkaar sloeg en haar blik op Alain richtte die na een korte stilte weer verder ging met zijn gitaarspel. In plaats van zijn ogen volledig te sluiten, zoals hij hiervoor deed, gleed zijn blik rond de omgeving en hij een beetje afgeleid leek van zijn gerikketik.
Toen zijn blik de laatste minuut op haar bleef gericht hupte ze wat ongemakkelijk van haar ene been op de ander en besloot ze uiteindelijk óók de halfpipe op te klimmen. Ze koos de kant waar de jongens niet op stonden en in plaats van de gebruikelijke manier om erop te klimmen nam ze een aanloop, sprong ze op het laatste moment en gebruikte ze haar voorwaartse kracht om in een handige draai op de halfpipe te komen (jaja xD). Ze ging zitten met haar benen over de rand, en richtte een nonchalante blik op de jongens. Het zien van Alain deed haar herinneren aan de opmerking die hij plaatste op de avond van het Gala; waaruit bleek dat hij een succesvolle -of overdrijvende- player was. "En, hoeveel waren het er deze week?" vroeg ze uiteindelijk, doelend op de meisjes waar hij zijn behoeftes op los gelaten had. Ruby keek hierna op de steeds lichter wordende lucht, zwijgend totdat een van de jongens weer zou spreken.

Alain bleef haar aankijken, hoeveel deze week? Zero, nada, nul. Niet dat hij het niet geprobeerd had, maar in de bar ratelde hij niet meer aan één stuk door zoals hij dat wel kon. Hij liet zijn gedachtes in zijn kop terwijl hij gedachtes in de buurt van een meisje normaal altijd de vrije loop kon laten. Alain werd door de meeste meiden de afgelopen dagen eerder gezien als geek dan als knappe basketballer slash gitaar cutie.
''Geen...'' siste hij, luidt genoeg zodat het aan de andere kant van de half pipe hoorbaar was. Ze moest hem nu uitlachen, kon niet anders. Alain kon zich herinneren dat hij meldde dat hij iedere nacht met een ander door bracht, maar dat wilde hij destijds niet eens zeggen. Voor eens in zijn leven heeft hij dit een meisje verteld voor ze er zelf achter kwam.
Zijn wenkbrauwen stonden laag, maar Ruby moest kunnen zien dat Alain zijn ogen standaard op die van haar had gericht. Hij kauwde voorzichtig op de binnenkant van zijn wang en voelde zich sneu en dan niet in de zin dat iemand medelijden met hem moest hebben.
Het duurde even voordat het Alain lukte zijn blik van de hare af te snijden en de gitaar van zich af te halen. Dit was zijn plan niet, hij wilde in zijn uppie de hele Youth Yard voor zichzelf hebben en niet delen met een Europees en het meisje dat al een week zijn gedachtegang over had genomen. Alain deed de gitaar in de tas en schudde zijn hoofd. Hij kon beter blijven proberen om nog een meisje op te pikken in Zanzibar of La Palapa, dit maakte hem depressief. Met een ruk sloot de gitarist de tas waarin zijn gitaar zat dicht.

"Geen?" herhaalde Ruby verbaasd, haar wenkbrouwen opgetrokken en haar mond grijnzend. Zijn antwoord was tegen haar verwachtingen in; ze had op zijn minst verwacht dat hij 'vier' als antwoord zou geven, waardoor ze haar verbazing voor een kort moment niet binnen kon houden. Hij leek niet blij te zijn met het antwoord dat hij moest geven, wat het hele moment een grappige boost gaf. Alain zou zich nu vast schamen omdat hij geen enkel meisje wist te krijgen, en zich vast vaker bezighield met het spelen van gitaar dan het versieren van meisjes.
Haar blik gleed voor een kort moment naar de jongen, Max, die niet veel had gezegd of gedaan nadat Ruby zichzelf had voorgesteld. Ze liet hem maar en keek toe hoe Alain zijn gitaar in zijn tas stopte en deze dichtritste, terwijl ze wat naar achter schoof en haar armen om haar opgetrokken benen sloeg. "Ik heb er ook geen gehad, voor het geval het je vrolijk maakt of iets dergelijks." mompelde ze, waarna ze haar blik langs de omgeving liet glijden. Op Alain en Max na was er werkelijk niemand, en als ze beiden zouden gaan zou ook Ruby het hardlopen weer vervolgen. "Ga je..?" vroeg ze aan Alain, het antwoord was al te verwachten. Haar gedachtes waren vreemd de laatste tijd; als ze al niet gevuld waren met dingen die belangrijk waren op dat moment dacht ze aan hem. Hem, hij, een jongen! Iemand of iets waar ze niet aan zou moeten denken! Ruby hoopte dat wanneer ze haar klus had afgehandeld het een beetje beter zou voelen, en Alain uit haar gedachtes zou blijven.
Ruby hield haar blik gefixeerd op Alain, zich geen zorgen makend over het feit dat hij haar zou zien kijken. Ze wilde zijn blik weer op haar gezicht voelen branden, op haar lichaam, maar wist dat het foute boel was om aandacht te willen van Alain. Ze maakte snel haar gedachtes leeg en richtte haar blik op de andere jongen, die ze nieuwsgierig bestudeerde.

Alain trok zijn rechterwenkbrauw de lucht in terwijl hij zijn gitaartas over zijn schouder sloeg. Deed hem het goed te weten dat Ruby nu ook al een week droog stond? Om eerlijk te zijn had hij niet anders verwacht, een kerel moest er lang over doen bij haar om tot zoiets te komen. Daar was Alain nu al wel achter. Aan de andere kant, hij had het wel degelijk klote gevonden als ze nu had gezegd dat ze wel degelijk met iemand naar bed was gegaan. Hij verwachte niet nog een kans te hebben bij haar, maar die informatie hoefde niet nogmaals flink aangestampt te worden. Op dat moment kreeg de jongen een SMSje, hij opende zijn iPod en zag de tekst: Het is rond, ik spreek je een tijd niet meer... Alain drukte het weg en verstopte de iPod in zijn zak. Het was van David, de enige jongen van de school tegen wie hij eerlijk was, de enige jongen die hem mocht en visa versa. De lul had één of ander uitwisselingsproject en zat vanmiddag in een vliegtuig richting New York, Yankees knuffelen ofzo. Een steek in zijn maag groeide tot krampen. Hij had altijd één persoon in zijn leven waarmee hij fatsoenlijk contact had, hij had ieder weekend minstens drie meiden waarmee hij onfatsoenlijk contact had. Nu was niet alleen het laatste maar ook het eerste ruw van hem weggenomen.
Alain keek naar de overkant en zag Ruby zitten met haar benen tussen haar armen. ''Ja, ik ga...'' De gitarist pakte de versterker en liet zich van de half pipe glijden. Zijn ogen waren ietwat vochtig, maar de tranen kon hij weerhouden tot het moment dat hij Ruby de rug toe keerde en stappen zette richting school.