Be careful or you'll be history

De buurt stond erom bekend dat je er beter zo ver mogelijk uit de buurt kon blijven, maar Ty wist inmiddels waar hij moest zijn. Zonder omwegen wist hij de ergste uithoeken van South Central te mijden en toch zijn locatie te bereiken. Zijn dure en nog nieuw uitziende BMW stak behoorlijk af in de armere omgeving. Er waren er wel meerdere die rond reden in dure auto's, maar het verschil was dat Ty zijn auto niet gekocht had met crimineel geld. Nee, hij had zijn auto gewoon van zijn ouders gekregen. Het gevoel van onveiligheid was sterk aanwezig en hij reed dan ook een stuk harder dan toegestaan was. Als hij de keuze had zou hij hier liever niet komen, maar wat hij had het voor Megan over. Ongeveer in het centrum van de buurt, ging hij een zijstraat in om zijn auto daar te parkeren. Als de glimmende auto niet in het zicht stond was er meer kans dat hij niet gestolen zou worden. Snel kwam hij uit de auto nadat hij deze op slot had gedaan en vervolgens haastte hij zich weer naar de hoofdstraat. Met zijn blik op de grond gericht liep hij snel over de straat, hij wilde hier liever zo kort mogelijk zijn. Bij nummer 54 klopte hij drie keer hard op de deur en nadat de deur open werd gedaan, ging hij snel naar binnen. Hij knikte naar de grofgebouwde man die de deur had geopend en liep de langere gang door. De donkere gang leidde naar een grote ruimte waar iets meer licht was. De ruimte had veel weg van een al lang verlaten bar. Het enige verschil was dat het hier druk was. Veel verschillende soorten mensen vulden de ruimte, van mannen die er uit zagen alsof ze het neefje van 50 Cent waren tot opgeschoten Ivy League mannen die hier niet thuis hoorden zoals hij zelf. Aan de mannen besteedde hij weinig tot vrijwel geen aandacht, degene wie hij zocht was van het andere geslacht. Uiteindelijk vond hij haar aan de bar, met aan één zijde een onbekende vriendin en aan de andere Matty, een vriend van hem. Ty durfde zich een grijns te veroorloven en vond toen zijn weg door de mensen heen. "Hallo schoonheid," begroette hij Megan terwijl hij een kus op haar mond drukte. Matty kreeg een broederlijke handdruk. "Laten we hier alsjeblieft weggaan.." zei hij terwijl hij Megan bij haar hand nam en zich vervolgens omdraaide om hen weer mee te nemen. Hij wierp nog één blik over zijn schouder om te bevestigen dat Matty hen volgde en liep vervolgens vastberaden door. In deze buurt hoorde hij gewoon niet thuis. De enige reden dat hij hier was, was om Megan en Matty weg te halen. Zij vermaakten zich wel in de Cobra, het gekraakte huis waar ze zich bevonden. Het was één van de weinige plekken waar je betaalbare wiet kon krijgen zonder bang te hoeven zijn dat de politie zou binnenvallen. Zelf had hij er niks mee, maar hij veroordeelde hen er niet over. Eenmaal buiten was de frisse lucht een verademing. Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij de mooie latina nog steeds aan de hand meevoerde. Ze was iets ouder dan hij en had school al een lange tijd opgegeven, maar zij en Ty vermaakten zich tijdelijk prima met elkaar. Sinds zijn moeilijke ontmoeting met Emilie had hij veel afleiding gezocht in andere dingen, onder andere in Megan. Plotseling stopte ze met lopen en hij keek haar vragend aan. Toen ze meldde dat ze geen zin had om weg te gaan vloekte Ty en schudde geërgerd zijn hoofd. "Ik kom helemaal naar deze vervloekte achterbuurt om jou op te halen Megan.. Stik er dan maar in," reageerde hij. Hij liet haar hand los en wilde zich weer omdraaien naar voren. Iemand blokkeerde hem echter en geschrokken keek hij op, wie hem in de weg stond.

[Und Emilie .Vreeeeeeeeeemd topic. Maar ik kon echt even niet bedenken wat Ty hier zou doen haha O.o ]

Haar donkere haren had ze los opgestoken, een skinny jeans en simpele lage botjes met hakjes sierden haar benen en een niet al te strak zittend wit topje met een bruine blazer met halflange mouwen droeg ze bovenaan, terwijl ze in een wat gehaast tempo de donkere wijk doorliep. Ze kende de buurt maar al te goed en daar was ze alles behalve trots op. Haar broer Lander had hier een vestiging met verschillende corrupte praktijken aan de gang. Sinds ongeveer een jaar had ze haar broer niet meer gezien of gehoord, de broer die haar redde uit het brandende huis en haar vervolgens begon te mishandelen, waardoor ze verschillende keren was gevlucht, haar broer die nu eindelijk uit haar buurt bleef, haar broer die ze nu moest gaan bezoeken in verband met problemen met de erfenis van hun ouders. De laatste ontmoeting met Ty had ervoor gezorgd dat het meisje haar aandacht in andere dingen stak, moeilijke problemen die haar lang genoeg bezig zouden houden zodat ze Ty lang genoeg uit haar gedachten kon houden. Dit was er zo eentje, een lastige, de momenten waarop Lander nuchter was, waren schaars, erg schaars. Ze had na lang zoeken eindelijk gevonden, had het probleem uitgelegd en hem om een handtekening gevraagd, die ze kreeg, waarna ze verteld werd om op te rotten en zich niet meer te vertonen. Ze had geknikt, zich omgedraaid en was weggewandeld, maar hoe meer ze van hem weg was gegaan, hoe meer ze zin had om terug te draaien en hem op z'n neus te slaan, maar anderzijds was zij de volwassenste van de twee, hoewel hij twee jaar ouder was. Mensen die in haar weg liepen kregen een duw of een stoot, niemand moest voorlopig in haar buurt komen. Ze hield de papieren stevig vast tegen haar borst terwijl ze de niet zo betrouwbare buurt doorkruiste, te voet, haar wagen stond nog in de garage voor onderhoud. Een tafereel wat verderop echter, trok haar aandacht. Ze keek op, door haar woede heen en stond bijna in een ruk stil. Ty.. Niet nu, waarom nu? Haar hart sloeg enkele tellen over en even dacht ze eraan om gewoon onopvallend voorbij te lopen, ze had net het gevoel eindelijk haar gedachten zonder hem te kunnen voeren, één minuut.. Iets wat opvallender was, trok haar aandacht: een meisje dat ze niet kende, hand in hand met Ty. Haar blik verhardde wat toen ze dit zag, dit had ze echt niet hoeven zien, écht niet. Het meisje leek echter niet mee te willen gaan en bleef staan, waarna Ty erg kwaad reageerde, ze stond slechts op enkele meters afstand en kon hem goed verstaan, ze schrok; die woorden hoorden niet uit zijn mond te komen. Om zich niet te veel van alles aan te trekken hierna, besloot ze verder te lopen zonder dat ze het tafereel verder moest volgen, dit zou haar al genoeg stof tot nadenken geven. Het lot speelde echter een oneerlijk spel met haar, ze zag vanuit haar ooghoeken hoe hij zich plots omdraaide en vlak voor haar neus stond. Ze schrok door zijn verschijning voor haar, waardoor de papieren bijna meteen op de grond wilden vallen, maar ze hield die nog goed vast. Het meisje keek op met een blik van teleurstelling, teleursteling die harder doorkwam dan de woede die ze net nog had gevoeld voor Lander. Ze had hier geen woorden voor, een begroeting zou misplaatst zijn, een opmerking zou misplaatst zijn, elk woord zou misplaatst zijn. Daarom besloot ze, in lichte paniek om te blijven staren zodat de insecten in haar open mond zouden vliegen, gewoon verder te lopen, en dat deed ze. Enkele seconden lang keek ze hem aan, waar na ze aarzelend haar blik afwendde en verder wandelde. Verschillende vragen dwaalden in haar hoofd en het meisje versnelde haar pas, ze wilde hier nú gewoon weg, wilde geen slachtoffer zijn van één of andere dikke, nare vent die hier rondliep, maar wilde noch de antwoorden op de vragen die in haar hoofd ronddwaalden aanhoren van Ty. Ze had hem niets te verwijten, hij was vrij om te doen wat hij wilde, maar het deed pijn, hatelijk veel pijn.

[Vreemd, daar doen we het toch voor, niet? :O]

Het irriteerde hem mateloos dat hij nu voor niks naar deze slechte buurt was gekomen en Megan wist dat hij dat vervelend vond. Toch koos ze ervoor hier nog rond te blijven hangen. Dan moest ze het zelf weten ook. De vastbeslotenheid waarmee hij omgedraaid was, zorgden ervoor dat hij iets harder tegen de persoon op botste dan normaal het geval zou zijn geweest. Zijn blik ging in een fractie van een seconde langs de persoon en op zijn gezicht verscheen een verraste uitdrukking. Emilie?! Het duurde even voor hij zijn verbazing te boven was, hij slikte en keek haar vervolgens onderzoekend aan. Het afscheid de laatste keer was nogal moeilijk geweest en nu wist hij niet hoe hij zich tegenover haar moest gedragen. De grootste vraag was op dit moment wat ze hier deed. Dit was geen plek voor prachtige jonge vrouwen om alleen rond te lopen. De blik in haar gezicht zag eruit alsof ze heel erg teleurgesteld was. Kwam dat door hem? Onzeker woelde hij even met zijn hand door zijn haar. Hij was letterlijk lost for words. Ze wendde al veel te snel haar blik af, ze hadden nog geen woord uitgewisseld.. Liep ze nou serieus verder? Was dit hoe het voortaan zou gaan? Het idee dat de afgelopen paar dagen door zijn hoofd gespookt had was dat ze in ieder geval goede vrienden konden zijn. Na een relatie werkte dat misschien niet, maar zij waren nog niet eens in dat stadium terecht gekomen. Iemand anders zou hij na twee ontmoetingen misschien een kennis noemen, maar bij Emilie voelde het nu alsof ze een lange relatie uitgemaakt hadden. Een relatie die nog nooit geweest was. Toen hij zich omdraaide om haar te kunnen volgen, vielen zijn ogen eerst op Matty en Megan. Zij vonden het niet vreemd, wisten zij veel wie Emilie was. Hij wist niet of Emilie hen nog hand in hand had gezien, maar ergens hoopte hij van niet. "Ik spreek je nog wel," mompelde hij snel tegen Megan, waarna hij zich een weg langs hen baande. "Emilie, Emilie, wacht!" riep hij terwijl hij de kleine afstand tussen hen overbrugde. Snel sneed hij haar de pas af, waardoor ze niets anders kon dan hem confronteren. Zijn oog viel weer op de stapel papieren in haar handen. Het was hem niet ontgaan dat ze papieren tegen zich aangeklemd had, misschien had dat wel te maken met waarom ze hier was. "Wat doe je hier? Dit is niet echt een plek voor meisjes zoals jij," vroeg hij op een vriendelijke en neutrale toon. Vandaag was hij niet in een bui om emotionele en pijnlijke gesprekken te gaan voeren, dat van vorige week was wel weer even genoeg. "Hallo, trouwens," voegde hij er snel aan toe, met een onschuldige glimlach rond zijn lippen.

De blikken van de mensen om haar heen stonden haar niet meteen aan, ze zaten vol met vreemde criminaliteit waar ze niet gelukkig mee was om die te voelen. Maar Ty zorgde er, waarschijnlijk zonder dat hij het wist, ervoor dat ze die blikken helemaal niet opmerkte. Waarom liep ze precies door? Gewoon omdat ze niets uit kon brengen en ze hem anders alleen maar zou blijven aanstaren, maar het moment dat ze hem hand in hand zag lopen met dat latina meisje, was haar helemaal niet ontgaan. Ze voelde zich verward en kon hiervoor niet meteen een reden bedenken. Of anderzijds, ze wilde die dingen die ze voelde niet toegeven, niet meer, ze moest ze verdringen en deed daar de moeite van de wereld voor. Verwacht had ze het niet, dat de jongen achter haar aan zou komen, hij was namelijk in gezelschap geweest van een prachtig meisje.. Maar toch hoorde ze haar naam, zijn bekende stem, veel moed om daarop te reageren had ze echter niet, het meisje zocht druk naar een reden om haar gedrag van net te verklaren, maar ver kwam ze niet toen de jongen haar de weg versperde. Bijna liep ze tegen hem aan, maar net op tijd stopte ze, waardoor ze veel te dicht bij hem kwam te staan. Verward keek ze op, waarna ze automatisch de afstand weer een goed stukje groter maakte. Hij vroeg wat ze hier deed en tegelijkertijd wilde ze vragen wat hij hier dan deed, alsof ze het scenario van daarnet niet eens opgemerkt had. Geen plek voor meisjes zoals zij? Hij moest eens weten waar ze verbleef toen ze hier net was.. Zijn begroeting deed haar een kleine glimlach laten zien en zijn onschuldige glimlach zorgde ervoor dat ze zich een stuk minder rot voelde dan net. Ze besloot te doen alsof ze het net niet eens had gezien, als hij het nodig vond om het haar te vertellen, zou hij dat wel doen. "Hey," sprak ze luchtig, terwijl ze een iets bredere glimlach op haar gezicht liet verschijnen. Kon ze hem zeggen dat ze hier was voor haar broer, degene die hier woonde? Degene die in een buurt woonde waar ze Ty nooit zou zien komen? Ze mocht zich niet voor haar broer schamen, dus besloot ze rechtuit te zijn. "Ik kwam mijn broer hier bezoeken.. Kwesties van de erfenis. Wat doe jij hier eigenlijk, dit is geen plek voor jongens 'zoals jij'..", ze legde de nadruk even op de 'zoals jij' om eens te kijken of hij het even 'leuk' vond als haar om in een hokje te worden gestopt, subtiel, maar zonder veel bijbedoelingen. Een stuk curieusiteit, laat ons stellen. Om haar lippen speelde een afwachtend glimlachje, terwijl ze zijn blik zochte en rustig in zijn ogen probeerde te kijken, hoewel ze in haar achterhoofd wel enkele vragen had die opgelost moesten worden. De vraag die hij gesteld had, gewoon terugkaatsen, was gemakkelijk maar dat wilde niet zeggen dat ze niet wilde weten wat hij hier écht was komen doen. Ze beet wat piekerend op haar lip en probeerde zich te concentreren om niet gewoon door zijn blik meegenomen te worden in een wereld waar hij, niet zij, de controle had. De dagen waren verstreken en het leek wel of ze de jongen niet uit haar gedachten kon houden. En als de jongen haar niet wilde, was dat enorm moeilijk om mee om te gaan. Tegelijk wist ze niet wat ze wilde. Ze wilde weglopen, hem vergeten, maar tegelijk wilde ze hier blijven en met hem praten, met hem lachen. Dat was moeilijk, al deed ze er alles aan om het gesprek niet al te stroef te laten verlopen. Als hij haar nu maar gewoon de waarheid zou vertellen.

Zijn plotselinge verschijning voor haar neus zorgde ervoor dat ze bijna tegen hem op liep. De kleine afstand tussen hen was fijn, maar duurde maar even. Hij was blij te zien dat ze nog tegen hem kon glimlachen, ergens had hij gevreesd dat ze boos op hem zou zijn. Boos omdat hij haar na haar woorden die recht uit haar hart kwamen had verteld dat dit niet kon werken. De dagen na die woordenwisseling had hij in zijn hoofd zo veel betere woorden kunnen bedenken die hij had moeten zeggen. Hoewel dit hard en moeilijk was geweest, was het beter dan wat haar te wachten had gestaan als ze verder waren gegaan. Er was niks ergens dan een gebroken hart. Emilie verdiende een jongen die zo veel beter was dan hij. Hopelijk zou zij dat ook begrijpen, hij was haar niet waard. Zijn wenkbrauwen trokken omhoog toen ze uitlegde wat ze hier deed. Haar antwoord riep meerdere vragen op. Ten eerste wist hij niet dat haar broer in zo'n wijk als deze woonde en ten tweede zou een erfenis voor haar en haar broer kunnen beteken dat er iets met haar ouders was gebeurd. Hij grijnsde toen ze de bal terugkaatste door de nadruk te leggen op 'zoals jij'. Wat hem betreft had ze gelijk, dit was geen plek waar hij zich bepaald thuis voelde. Hij wierp vluchtig een blik over zijn schouder om te zien of Megan en Matty daar nog waren, maar ze waren al verdwenen. "Ik wist niet dat je broer hier woonde. Wat niet heel raar is, aangezien ik niks van je weet eigenlijk," begon hij met een flauwe glimlach rond zijn lippen. Hoewel hij graag wilde weten wat er allemaal in haar familie speelde, wist hij dat dit geen plek was om het daar over te hebben. Hij kon moeilijk vragen of ze hier even haar levensverhaal voor hem wilde opsommen. "En dit is inderdaad geen plek voor mij, maar ik had beloofd vrienden op te pikken," zei hij luchtig, details weglatend en geen nadruk leggend op Megan óf Matty. Hij had nog steeds geen idee of Emilie hem en Megan hand in hand had zien lopen, maar hij hoopte van niet. Anders zou ze er misschien vervelende conclusies uit trekken, al zouden die best waar kunnen zijn. Zijn blik bleef even hangen in haar ogen, maar hij wendde zich af. Het voelde vreemd om op zo'n luchtige toon te praten tegen haar. Er waren zo veel dingen die hij haar wilde vertellen, maar waarvan hij wist dat ze er niks mee op zou schieten. Hij zuchtte kort, terwijl hij koortsig naar woorden zocht die hij kon zeggen. "Ik vind het hier eerlijk gezegd verschrikkelijk," zei hij uiteindelijk, terwijl hij haar aan bleef kijken. Het was geen opmerking die van belang was, maar hij had het gevoel dat hij gewoon iets moest zeggen. Hij krabde even aan zijn nek met één hand en staarde Emilie toen afwachtend aan. Het was een bedrukte sfeer, alsof er iets tussen hen instond wat er eerst niet geweest was.

"Geloof me, ik had liever gehad dat hij niet eens in dit land woonde," glimlachte het meisje, hoewel de blik in haar ogen de pijn die ze had gevoeld, verried. Iets wat ze haatte, haar blik kon meer vertellen dan duizend woorden. Hij drukte er nog eens op dat hij niets van haar wist eigenlijk, maar ze wist niet of het goed was dat hij ooit alle dingen van haar zou weten. Het gesprek voelde wat geforceerd, tenminste, langs haar kant, maar ze probeerde zich 'cool' te houden. Na de nederlaag die ze had geleden tijdens hun laatste ontmoeting, was ze niet van zin om zich kwetsbaar op te stellen. Ze wilde proberen niet te laten zien dat het haar pijn deed, nog steeds, gewoon om hem te sparen. Als hij haar niet wilde, moest zij dat nu eenmaal maar accepteren. Hij had beloofd vrienden op te pikken? Onwillekeurig trok ze één wenkbrauw op, maar verbeterde deze gezichtsuitdrukking meteen met een begrijpend lachje. Vrienden, dus? Liep hij met een random vriendin hand in hand over de straat? Als ze kon vertrouwen op wat ze nu van Ty wist, voelde hij niet al te veel voor dat meisje, tenzij.. Nee, dat was Ayanna niet, toch? Dan had hij dat meisje niet laten staan om naar Emilie toe te lopen, niet? Of was het een scharrel, gewoon een random meisje dat hij kende, waar hij even plezier mee wilde maken? Waarom zei hij het haar niet gewoon? Eenmaal ze hem weer aankeek, keek ook hij haar aan, maar wendde zich af. Twijfelend beet ze op haar onderlip; hij wendde zijn blik af, wilde haar niet aankijken, waardoor ze zich nog minder zeker voelde van haar stuk dan net. Een hint verliet toen zijn lippen, hij leek het hier verschrikkelijk te vinden. Het meisje haalde haar schouders op. "Word je nooit aan gewend." mompelde ze bijna onverstaanbaar, zachtjes. "Ik was op weg naar de normale wereld, heb je nog vrienden op te pikken of ga je even mee?", ze wist niet wat beter was; hem laten gaan of samen met hem richting centrum wandelen en een moeilijk gesprek verder te zetten. Er hing een bepaalde spanning tussen hen in en ze wilde die liever weg, dus besloot ze er iets over te zeggen, want als ze allebei bleven zwijgen, zou deze sfeer blijven hangen en misschien nog groter worden. "Dit gaat niet zo.." mompelde ze, waarna ze haar blik afwendde en enkele tellen later hem weer aankeek. "Ik kan het gewoon niet uit m'n hoofd zetten, Ty, ik kan jóu niet uit mijn hoofd zetten en dat spijt me écht, want ik weet dat je me niet wilt, ik weet het.. Ik heb gewoon geen knop om om te draaien en meteen te zeggen van 'goed, nu ga ik door alsof er niets gezegd is'... Het spijt me, ik wil gewoon met je praten, er luchtig over gaan, maar het klinkt geforceerd." Ze zuchtte zachtjes en probeerde haar gedachten voorzichtig weer te geven. Haar mond opende zich, sloot die weer meteen, maar besloot het toch te zeggen. "Ik zou graag willen dat je eerlijk bent. Voel je wat of voel je niets? Want ik begrijp je helemaal niet, je zegt dat er iets is, maar je wil gewoon vrienden blijven? Als je écht wat voelde zou je.. Wel, dan zou je.." Haar plaat bleef hangen. Wat zou hij dan? Was er iets dat ze miste? Zag ze ergens over? "Dan zou je me wél willen, toch?" Een verwarde blik keek hem in de ogen, het meisje voelde zich vreselijk onzeker, het liefst wilde ze wegrennen van Ty, maar het liefst wilde ze ook blijven. Zijn gezelschap was aangenaam, zijn woorden van eerder hadden echter iets doen knappen..

Haar opmerking deed hem even vreemd opkijken. Wat kon hij ooit gedaan hebben dat hij dat verdiende? Het feit dat hij in South Central woonde zei misschien ook al genoeg eigenlijk. De glimlach op haar gezicht kwam niet overeen met de blik in haar ogen, maar hij hield er wijselijk zijn mond over. Iets in haar reactie op zijn woorden deed hem geloven dat ze hem wel degelijk hand in hand had zien lopen met Megan. Een kort moment aarzelde hij of hij meer uitleg moest geven, maar wat hem betreft voldeed dit wel. Veel viel er niet te vertellen. De woorden die over haar lippen kwamen waren zo zacht dat hij moeite moest doen om ze te verstaan en vervolgens kon hij alleen maar een begrijpelijke 'oh' uitbrengen. Hij wist niet of hij er gewend aan zou raken, waarschijnlijk niet, het stond niet op zijn planning hier nog veel vaker te gaan komen. Blijkbaar was zij hier zelf wel een vaste bezoeker, anders zou ze zo'n opmerking niet kunnen maken. Weer zo'n opmerking van haar kant die zo veel vragen bij hem opriep. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd op haar vraag. "Nee hoor, ik zal je vergezellen," antwoordde hij vervolgens. Misschien zou dit het begin woorden van een wandeling voor ongemakkelijke stiltes, maar toch kon hij het niet weerstaan om nog even bij haar in de buurt te blijven. Instemmend knikte hij, dit ging inderdaad niet zo. De spanning was om te snijden en het voelde gewoon niet goed. Hij verwachtte meer woorden en dus wachtte hij tot ze haar blik weer op hem gericht had. "ik weet dat je me niet wilt.." Bij het horen van die woorden kromp hij even in één. Als dat was wat ze uit zijn woorden had gehaald, was het goed fout gegaan allemaal. Haar laatste woorden klopten, het was geforceerd en dat voelde verschrikkelijk. In de tijd dat hij zijn gedachten probeerde te ordenen nam ze het woord weer. Zoals ze wel vaker deed, trof ze doel met haar worden, recht in de roos. Ze wist precies die vragen te stellen die hij zo moeilijk kon antwoorden, die hem achtervolgden waar hij ook ging. Of ze het bewust of onbewust deed wist hij niet, dat het bijzonder was, wist hij wel. De verwarde blik in haar ogen zorgde ervoor dat hij snel begon met praten, hij wilde haar uit haar lijden verlossen. "Wat ik zei meende ik, ik voel wat, die chemie tussen ons is niet te ontkennen," begon hij voorzichtig, haar de kans gevend om goed naar de betekenis van zijn woorden te luisteren. "Ik wil je meer dan wat dan ook Emilie. Alleen ik ken mezelf, ik ben onbetrouwbaar, ik- je verdient gewoon een veel beter iemand dan ik," ging hij verder terwijl zijn stem halverwege brak. "Ik wil je niet kwetsen. Ik weet niet wat je allemaal meegemaakt hebt, maar volgens mij is het meer dan genoeg voor een heel leven." Zijn toon was serieus en hij probeerde de moeite die hij had met het uitspreken van de woorden te verbergen. Misschien klonk het haar gek in de oren. Als hij haar wilde, waarom zou hij haar dan afwijzen. Het was zwak van hem om dit niet aan te durven gaan, maar hij deed het puur om haar te beschermen. Ergens zou het toch mis gaan, hij wist dat hij ergens een fout zou maken die Emilie zou kwetsen. Toch iets met haar aan gaan zou dan toch egoïstisch zijn? Vol twijfel staarde hij haar aan. "Het zou egoïstisch van me zijn om mijn angsten aan de kant te zetten," eindigde hij tenslotte. Sommige meisjes waren sterker, konden zo'n fout van hem aan, maar hij vreesde dat het Emilie een echt trauma zou geven.

Hij zou haar vergezellen, maar het meisje begon voor haar woorden nog niet te wandelen en ook na haar woorden niet. De jongen leek het wel een opluchting te vinden dat ze liet vallen dat dit zo niet verder kon. Tijdens haar woorden lette ze niet op Ty's houding, ze vond het uitspreken van de woorden en het maken van goed afgewogen zinnen veel te moeilijk om daar ook nog eens op te gaan letten. Hij voelde wat, dat zei hij, hij vermeldde de chemie die ook zij gemerkt had, maar in plaats van dat haar hart een sprongetje maakte, bleef ze hem gespannen aankijken. Een 'maar' moest volgen, maar die kwam er niet. Zijn stem brak tijdens zijn woorden, woorden die ze meteen zou willen weerleggen, ookal was ze beleefd en wachtte ze tot hij uitgesproken was. Hij wilde haar niet kwetsen? Wat zij meegemaakt had, meer dan genoeg voor een heel leven? Ze bleef stil terwijl ze de vertwijfelde blik in zijn ogen zag toen hij zijn laatste woorden uitsprak. Het meisje klemde de bundel papieren tegen haar borst aan en trok een bedenkelijk gezicht, overliep het gesprek in haar hoofd even en keek Ty toen weer aan. "Jezelf onbetrouwbaar vinden is wel het laatste wat je moet doen, Ty, je gaat het zelf nog geloven dat je zo bent." Ze wendde haar blik af en beet kort op haar onderlip. "Als ik iemand verdiende die veel beter is dan jou, dan viel ik wel voor die persoon, Ty. Maar ik voel wat voor jou, wat wil zeggen dat jij méér dan goed genoeg voor me bent. Sinds mijn vorige relaties ben ik minder snel over het algemeen wat gaan voelen van emoties, laat staan liefde. Als jij dat weer naar boven brengt, dan ben je echt goed genoeg voor me.", ze keek hem weer aan en probeerde zich het volgende wat hij noemde te herinneren. "Kijk, als ik naar jou zou luisteren zou ik vanaf nu aan, geen plannen meer mogen maken, geen relatie meer mogen hebben, geen job meer mogen zoeken, geen léven meer mogen leiden. Want je maakt sowieso dingen mee, de ene persoon al wat meer dan de andere, maar het maakt me sterker, hoewel dat soms lijkt van niet." Ze wilde hem duidelijk maken dat ze het risico wilde nemen om gekwetst te worden, maar dat zou nogal doomscenario-achtig klinken. Nee, hoe kon ze gewoon duidelijk maken dat ze niet gaf om het feit dat hij haar later zou kunnen kwetsen? Het was ook niet beter als ze beiden zo, gekweld door dat gevoel en tegelijk de verlangens, zouden blijven rondlopen, toch? Haar ogen zochten de zijne weer terwijl ze hem ietwat koppig aankeek. "Ik ben niet van porselein, Ty, ik sta hier toch nog altijd? Ik... Ik wil niets liever dan jou, ten koste dan van de pijn die ik misschien later zou kunnen voelen. Dat is het waard...", nog enkele tellen keek ze hem aan, waarna ze haar blik weer afwendde. "Maar ja, jouw keuze, natuurlijk." Ze glimlachte fijntjes en probeerde de omgeving weer tot zich te laten komen, waarna ze door leek te hebben dat ze nog steeds in deze verderfelijke wijk stonden. Ze zocht warmte, een houvast van iets bekends, en vond Ty's blik weer, waar ze zich onwillekeurig aan vasthaakte. Het was zijn keuze. Eerder vermeldde hij Ayanna en Lyron als één van de excuses om niets met haar te beginnen, wonder if he would do it again..

De gespannen blik van Ty gaf hem het gevoel dat er iets van hem verwacht werd, alsof ze wachtte op die woorden die haar zouden verlossen van haar spanning. Hij wist niet of hij zijn woorden zorgvuldig genoeg gekozen had. Misverstanden kwamen zo makkelijk de wereld in en hij haatte het als hij verkeerd begrepen werd. Hij snoof schamper na haar woorden. Het was geen kwestie van geloven, meer van weten. Hij beschikte nog wel over zo veel zelfkennis dat hij dat wist van zich zelf. Dat was ook de reden dat hij zijn relatie met Ayanna verbroken had, het was niets voor hem om zo gebonden te zijn aan één persoon. Dat gaf hem een opgesloten gevoel. Een kleine glimlach brak door op zijn gezicht, ze was het oh zo simpel te verwoorden, maar hij was nog nergens van overtuigd. Emilie kon niet weten wat ze zei, ze wist niet hoe hij was, nee ze verdiende een beter iemand. Ty was niet het type om self esteem issues te hebben en dat was ook niet waar dit om ging. Het ging meer om zijn gedrag, waarvan hij niet overtuigd was dat hij zich zo kon veranderen. Haar woorden gaven hem een soort vereerd gevoel, hij was die die gevoelens in haar naar boven had laten brengen. In zijn hoofd herhaalde haar zin zich nog eens. Haar vorige relaties.. Kenneth, Alain en Lyron. Vooral die laatste zat hem erg dwars. God hij zou Lyron echt vermoorden als hij aan Ayanna zou zitten. De manier waarop ze zijn woorden uitlegde en vervolgens concludeerde dat ze er sterker van werd deed hem op een andere manier naar haar kijken. Hij zag haar als een breekbaar meisje, maar misschien moest hij niet zo naar haar kijken. Ze stond hier tenslotte nog steeds, in al haar pracht. Hij glimlachte tevreden na dit inzicht en knikte begrijpend, maar onderbrak haar niet. De koppige blik in haar ogen deed hem even vrezen, ze kon soms zo op haar strepen staan als ze eenmaal iets in haar hoofd had gekregen. Hoe kon ze in godsnaam weten dat ze niets liever dan hem wilde? Bedoelde ze fysiek of mentaal? In zijn hoofd was het inmiddels een totale chaos, maar op zijn gezicht was daar weinig van te merken. De gevoelens waren wederzijds, hij kon zeker niet ontkennen dat de knappe brunette meerdere keren per dag in zijn hoofd naar boven kwam. Dat beklemde gevoel nam hem over, hoe kon ze zich nu al zo afhankelijk opstellen. Misschien was hij gewoon te nuchter voor dit alles. Haar laatste woorden deden het hem, de keuze lag bij hem. Welke keuze? Zijn ogen staarden in haar ogen, toen ze die weer op hem gericht had. Hij zocht naar iets waar hij zijn antwoord op kon baseren. "Je hebt gelijk, ik moet je niet zien als een breekbaar meisje," begon hij terwijl hij hopeloos naar woorden zocht, "Maar hoe kun je zo veel van me vragen, nu al? Ik snap eigenlijk niet eens wat je van me wilt Emilie. Vraag je me om een toezegging in dat ik een relatie wil proberen? Want je weet al wat ik voor je voel. Vraag je of ik de moeite wil nemen om elkaar beter te leren kennen?" Zijn woorden kwamen er een beetje gehaast uit, maar hij wist niet precies wat hij wilde zeggen. Hij probeerde zich enkel uit die benarde situatie te krijgen, waarvan hij het gevoel had dat hij in zat. "Ik kan niet goed tegen die gebondenheid, dat is waarom ik geen relatie meer met Ayanna heb. Het geeft me een opgesloten gevoel," legde hij vervolgens uit. Zijn ogen bleven in die van haar verzonken en hij probeerde van haar gezicht af te lezen wat ze dacht.

Ty stelde in vraag wat ze nu precies wilde en dat tergde haar. Langs de ene kant wist ze niet wat ze wilde, maar aan de andere kant was het zó obvious. Dat Ty dit niet wilde, werd nog méér obvious naarmate hij meerdere woorden achter elkaar begon te vormen en verwarde, voor haar moeilijk interpreteerbare zinnen uit te spreken. Hij klonk gehaast, alsof hij zich uit een benauwde situatie probeerde te redden. Haar gespannen blik werd zachter, de twijfel nam het van de spanning over. Het feit dat hij zo twijfelde over een relatie met haar, betekende dat hij niet genoeg voelde om alles weg te cijferen en een relatie te beginnen, vreselijk onbezonnen, dat wel, maar toch de o zo gekende manier. Zo bezag zij het meer, zij stond voor een relatie best open, hij wilde als vrije vogel niet in een kooi gestopt worden - hoe ze zich bij deze metafoor als kooi zag, wist ze echter niet meteen. Vond hij het dan niet leuk om bij haar te zijn? Zag hij het als een straf? Waarom wilde hij haar geen kans geven? Hoe kón ze zoveel van hem vragen, nu al? Was dit dan te veel gevraagd? Was duidelijkheid te veel gevraagd? Vroeg ze hem om een toezegging in dat hij een relatie wilde proberen? Wel, dat vroeg ze niet meer, nu hij haar al duidelijk maakte dat hij het zogenaamde 'opgesloten' gevoel, niet fijn vond. Ze had er een ander woord voor, een aandoening die veel bij mannen voorkwam en vooral voor het altaar voor kwam. Bindingsangst, angst voor binding. Afgewezen worden was niet iets waar ze ervaring mee had, dus probeerde ze er het beste van te maken. "Ik.." Sprak ze meteen na zijn woorden, maar een stilte van meerdere tientallen seconden overbrugde het moment voor ze haar zin verder zette. Een tiental seconden waarin ze haar blik van hem afwendde en met haar vingers wat prutste aan de bundel papieren die ze vast had. Ze was sprakeloos, iets wat zeldzaam was bij haar, maar ze wist gewoon niet wat ze moest uitbrengen. De optelsom was leuk om te maken. Een meisje met gevoelens + een jongen met gevoelens = een koppel met gevoelens. De realiteit was echter, jammer genoeg, gecompliqueerder. Wat wilde hij? Hij wilde niets vasts, duidelijk, hij kon niet tegen de 'opgeslotenheid'. Hij wilde het niet omdat hij beweerde niet goed genoeg voor haar te zijn, maar haar buikgevoel vertelde haar andere dingen. Hij gaf wél toe dat hij gevoelens voor haar had, maar wat wilde hij dan? Haar vergeten? Het meisje sloeg haar blik neer en haalde haar schouders op. "Ik zou het niet weten." Haar stem brak ergens halverwege het korte zinnetje, waarna ze weer opkeek en zijn blik zocht. "Er bestaat geen medicijn tegen bindingsangst, I'm afraid.", verkondigde het meisje, waarna ze haar schouders ophaalde en met een glimlachje besloot dat het wel welletjes was geweest. Alsof ze zo genoeg wist, alsof ze niets meer hoefde te horen van hem. Voor haar was het duidelijk. Ze moest haar gevoelens voor Ty onderdrukken, normaal met hem om kunnen gaan en hem misschien als een vriend houden, tegelijkertijd. "Ik zou deze papieren nog moeten doorfaxen voor vanavond, dus misschien kunnen we beter vertrekken." sprak het meisje luchtig, waarna ze enkele passen verder zette en zich omdraaide om te kijken of hij meekwam. "Lander, mijn broer, doet een beetje moeilijk over de geldzaken." Ze glimlachte even en vroeg zich af waar the hell ze eigenlijk mee bezig was.

Het begon vaag tot hem door te dringen dat hij zich tegenover haar ongelofelijk oneerlijk gedroeg. Er was niets dat hij nu liever wilde dan Emilie in zijn armen sluiten, haar zachte lippen weer proeven, haar vertellen hoe bijzonder ze was. Alleen er stond zo veel tussen hen in, dingen die ze misschien niet begreep, hoe erg hij het ook zou uit proberen te leggen. Te beginnen met Ayanna. Hoe zou het op Ayanna overkomen als hij een relatie begon met een ander, terwijl hij Ayanna in de steek had gelaten omdat relaties niks voor hem waren. Als hij weer een relatie aan zou durven te gaan, zou hij dat dan niet met Ayanna moeten doen? Was dat niet iets wat hij haar verschuldigd was? Het was ingewikkeld, maar misschien maakte hij het veel ingewikkelder dan het was. “If you love two people at the same time, choose the second one. Because if you really loved the first one, you wouldn’t have fallen for the second,” een uitspraak die de laatste paar dagen veel door zijn hoofd gespookt had. Alleen hij hield nog steeds van Ayanna, maar misschien op een andere manier? Een vermoeide zucht kwam over zijn lippen, wat een gedoe maakte hij er toch allemaal van. Kon hij bij Emilie dan al van liefde spreken? Zijn ogen gingen over haar gespannen gezicht, god, wat deed hij haar aan. Afwachtend bleef zijn blik op haar feilloze gezicht hangen, terwijl hij de rest van de zin opwachtte. Het duurde echter even voor die kwam, maar hij doorbrak de stilte niet. Wat zou Lyron er van vinden? Nog iets dat hem dwars zat. Haar eerste zin was weinig verhelderend, maar bij de tweede trokken zijn wenkbrauwen samen in een frons. Bindingsangst. Vooral het glimlachje waarmee ze het onderwerp af leek te sluiten zat hem dwars. Het woord bindingsangst kwam binnen als een beschuldiging, als een belediging. En als er iets was waar hij niet van hield, waren het beledigingen. Het krenkte zijn ego. Het was simpel om dit op bindingsangst te gooien, maar op het moment zat het hem meer dwars wat Lyron en Ayanna zouden denken. Normaal gesproken maakte het hem geen fuck uit wat anderen van hem vonden, maar bij mensen die iets voor hem betekenden was dat anders. Natuurlijk speelde zijn vrijheid mee, maar Emilie had beweerd dat ze dit een kans wilde geven, ook na zijn waarschuwingen. Dat gaf hem meer vertrouwen, als hij dit zou laten mislukken, was ze in ieder geval op voorhand voorbereid geweest. Omdat hij nog ver in gedachten was geweest, kwamen haar woorden over faxen en papieren voor hem nogal uit het niets vallen. Waar had ze het over? Nadat de naam Lander, haar broer, was gevallen, viel het kwartje. Ze liep verder, maar hij volgde niet. Toen ze zich weer naar hem omdraaide nam hij een diepe teug adem, voor hij begon met praten. “Emilie, natuurlijk zou ik deze sprong in het diepe graag nemen voor jou. Je wilt niet weten hoe graag ik dit wil. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik dit niet een kans zou geven. Alleen wat moet ik met Ayanna en Lyron?” vroeg hij haast smekend aan haar, hij verlangde naar een rationele oplossing. “Ik geef nog steeds om haar en ik maak me nu al zorgen om haar, ik vraag me af wat er zou gebeuren als ze hier achter zou komen. En Lyron, het is jouw ex, mijn vriend. Ik wil geen matennaaier zijn, hij is één van mijn beste vrienden. Ik zou hem andersom echt wat aandoen als hij aan Ayanna zou zitten. Begrijp je wat me dwars zit?” vroeg hij, dit keer iets meer beheerst. Emilie dacht altijd overal goed over na, misschien was zij degene die dit kon oplossen.

Ze wachtte op hem, maar hij volgde haar niet. Toen ze omkeek, stelde ze vast dat hij was blijven staan. Ze bereidde zich al voor op een uitvlucht die zou komen. Een uitvlucht die haar theorie, namelijk die van dat hij haar liever wilde vergeten, werkelijkheid zou doen worden. Maar een excuus bleef uit, hij negeerde haar woorden en begon opnieuw te praten. Uit zijn mond kwamen woorden die plots zo tegenstrijdig klonken met wat hij eerder zei, tenzij ze die eerdere woorden gewoon slecht begrepen had. Haar blauwgrijze ogen volgden, geconcentreerd, de beweging van zijn lippen wanneer hij die woorden vormde. Boven alles, overheerste er wel een verwarde frons over haar aangezicht, een frons die nog dieper werd toen hij aan haar de vraag stelde. Wat hij moest met Ayanna en Lyron? Uhm..? Ze fronste dieper, tot hij een verklaring gaf, hoewel ze die al lang kende. Hij gaf nog steeds om Ayanna, vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze hier achter zou komen. Plus Lyron, hij wilde helemaal geen matennaaier zijn. Of ze begreep wat hem dwarszat? Ze knikte langzaam. Haar blik verschoof naar de grond, terwijl ze enkele seconden doodstil bleef staan, bijna niet leek te ademen. Het meisje zuchtte onopvallend en keek hem toen met een ietwat verslagen blik aan. "Ik begrijp dat dit belangrijke mensen voor je zijn, Ty. Waarom zou je iets met me beginnen als je zowel je ex kan kwijtgeraken, om wie je erg veel geeft, als een erg goede vriend van je? Ik zou het je niet hebben mogen vragen, dat was vreselijk fout van me. Ik wil je geluk helemaal niet in de weg staan." Haar blik richtte ze weer op Ty, terwijl ze slikte en opnieuw het woord nam. "Als je het zo graag wilt als je denkt dat je het wilt, die sprong in het diepe, dan denk ik dat je zelf moet uitzoeken of dat wel is wat je wilt. Je hebt Ayanna en Lyron, wie ben ik tegenover deze -waarschijnlijk- schatten van mensen?" Emilie wachtte niet op een antwoord, dat wilde ze ook niet. Waarom zou Ty iets met haar beginnen als hij hen beiden zou kunnen kwijtraken? Ze cijferde zichzelf weg - in de lagere school was ze altijd heel goed geweest in cijferen, vandaar dat ze dat nu nog deed - en constateerde dat Ty veel meer kansen op geluk had bij die mensen, dan bij haar. Aarzelend beet het meisje op haar onderlip, waarna ze hem overtuigend aankeek. "Als je nog zoveel om haar geeft dat je niet wil dat ze dit te horen zou krijgen, dan raad ik het je af om met mij een relatie aan te gaan. Als je geen matennaaier wil zijn, raad ik het je af om met mij een relatie aan te gaan. En ik denk wel dat je het jezelf zou kunnen vergeven als je dit geen kans zou geven, Ty. Je zou het jezelf nog minder vergeven als je hierdoor Ayanna en Lyron zou kwijtspelen, geloof me." Haar overtuigende blik kon haar uit de meeste situaties redden. Erg overtuigend kon ze soms overkomen, waardoor de mensen haar praatjes slikten, momenteel hoopte ze dat Ty één van die mensen was. Ze wist dat haar hart goed op weg was om uit te gaan naar Ty, maar als ze wist dat de jongen zonder haar, veel gelukkiger zou zijn dan met haar, dan was de keuze snel gemaakt. Hij moest gelukkig zijn. Het meisje wendde haar blik af en richtte die op een willekeurig guur persoon in de verte, terwijl ze zich concentreerde op haar ademhaling om zich geloofwaardig te houden. Een traan die over haar wangen zou rollen, zou niet fair zijn ten opzichte van Ty, of ten opzichte van de woorden die ze net had uitgesproken. Ze wist, dat ze het zich nog zou beklagen om die woorden in de mond te nemen, maar Ty's geluk ging voor. En ze moest dit gewoon doen. Voor hem.

Begreep ze niet dat Emilie nu al invloed had op zijn geluk? Haar gespannen of teleurgestelde blikken zaten hem nu al dwars, hij gaf nu al weer veel te veel om haar. De verlossende woorden die over haar lippen hoorden te komen, kwamen niet. Op de één of andere manier deed de beschrijving 'schatten van mensen' over Ayanna en Lyron hem flauwtjes grijnzen. Zo zag hij hen niet, echt niet. Lyron was een top gozer waar hij het goed mee kon vinden en Ayanna was een geweldige meid waar hij inmiddels een behoorlijke geschiedenis mee aan het opbouwen was, maar schatten van mensen? Nee, dat niet. Een ruzie met Lyron zou waarschijnlijk ook betekenen dat hij uit L8 Nites werd gegooid. Misschien zouden Charlene en Ayse dan ook Lyron's kant kiezen. Met Ayse kon hij het ook goed vinden, al had hij wel problemen veroorzaakt door met haar te zoenen terwijl ze in een relatie zat. Zijn kaak brandde nog als hij dacht aan de klap die daarvoor had moeten opvangen van Wyatt. Charlene was zijn roommate, zijn vriendin, een vriendin waar hij seks mee gehad zelfs. Wie Emilie was tegenover deze mensen? Meer dan ze nu zelf waarschijnlijk dacht. Emilie's woorden waren overtuigend, maar ze had nog niet zo veel overtuigingskracht om ook hem zelf te overtuigen. Ze hielp hem de verkeerde kant op en bracht hem in nog meer vertwijfeling, maar hij hield er nog niet over op. Ze wendde haar blik af. Die tijd nam Ty heel even om zichzelf weer te herstellen, om een duidelijke visie voor ogen te krijgen. "Nee, Emilie, zo bedoelde ik het niet. Jij bent niet minder waard dan hen, op het moment misschien wel meer," zei hij rustig, al twijfelde hij nog vaag aan de betekenis van de woorden. "Ik bedoel alleen, misschien moet ik eerst met Lyron praten. Over Ayanna zocht ik alleen maar geruststellende woorden," ging hij vervolgens verder, terwijl hij zijn handen in zijn zij zette. "Ik bedoel, nou ik weet niet wat ik verwachtte, misschien zou jij je beter in haar kunnen verplaatsen, je bent tenslotte ook een meisje enz," ging hij verder, terwijl hij onschuldig glimlachte om de simpelheid van zijn woorden. Alsof Emilie Ayanna zou moeten begrijpen, puur omdat ze ook een meisje was. Naarmate hij verder praatte werd hij steeds zekerder van zijn zaak, hij zou het moeten proberen, het een kans geven. De aantrekkingskracht die Emilie op hem had was onnatuurlijk sterk en onbewust verkleinde hij de afstand tussen hen. Een tevreden glimlach brak door op zijn gezicht, ze was zo mooi. Wispelturigheid was één van zijn lastigste eigenschappen. Zo kon hij het ene moment overtuigd zijn van iets en de volgende dag alweer compleet andere ideeën hebben. Dat stond in verband met zijn verlangen naar afwisseling en vernieuwing. "Misschien moeten we het gewoon een kans geven," zei hij terwijl hij nog steeds glimlachte. "Al moet ik serieus met Lyron praten denk ik eerst," zei hij snel, om zichzelf niet te veel in het moment te laten meeslepen.

Mission failed. Haar woorden leken hem alles behalve te overtuigen, integendeel: hij bedoelde blijkbaar iets helemaal anders wanneer hij haar vroeg wat hij nu met Ayanna en Lyron aan moest. Ze wilde hem onderbreken en in vraag stellen hoe het nu überhaupt kón dat zij evenveel of misschien wel meer waard was dan hen, maar tegelijk wist ze wat hij bedoelde. Momenteel stond Ty boven haar vrienden en misschien zelfs boven haar broer, de enige familie die haar nog restte. Hij stond boven haar ex'en, die niet voor niets haar ex'en waren, maar van wie ze ooit erg veel gehouden had. Al sprak ze Kenneth amper, Alain en Lyron niet, ze gaf nog wél om hen, dat wist ze. Als er iets hen zou overkomen, zou ze er kapot van zijn. Zocht hij geruststellende woorden over Ayanna? Haar blik werd een beetje verward, mar toen hij uitlegde wat hij dacht dat hij verwachtte, snapte ze hem nog steeds niet echt. Zij moest zich beter in Ayanne kunnen verplaatsen, omdat ze ook een meisje was? "Ik kan me haast niet eens in mezelf verplaatsen..", klonken haar verklarende woorden, hoewel haar stemvolume naar het einde toe afnam toen Ty dichterbij kwam. Zijn glimlach deed haar ook glimlachen, een seconde lang bleven haar gedachten op freeze staan; het meisje beet aarzelend op haar onderlip. De kleinere afstand tussen hen was aangenaam, meer dan aangenaam, waardoor ze zin kreeg om hem te omhelzen, haar lippen op de zijne te drukken en zijn warmte vlakbij te voelen. Zijn woorden deden haar twijfelen, vanwaar kwam dat opeens? Misschien moesten ze het een kans geven? De woorden maakten haar vreselijk blij, maar tegelijk ook wel verward. Ja, ze wilde het een kans geven. Maar er was nog tijd voor nodig. Met Lyron moest inderdaad gesproken worden, maar met Lyron niet alleen. Het meisje wilde dat àls ze het zouden proberen, Ayanna er op z'n minst iets van zou moeten weten op voorhand. Want het meisje had dat recht wel, vond ze. "Niet alleen met Lyron," corrigeerde ze hem subtiel, "ik denk.. Misschien is het beter als Ayanna hier wat van af weet voor we het een kans geven.. Want voor zover ik me in haar kan verplaatsen, denk ik dat ik het liever zou weten van jou dan van iemand anders." Haar blik gleed van zijn ogen naar zijn lippen en weer terug en al was de verleiding vreselijk groot, het meisje besloot het te laten: ze wilde de gesprekken afwachten en zou zich tot die tijd niet laten gaan, tenzij hij het haar nog moeilijker maakte dan dit. Een glimlach speelde op haar lippen, tevreden met het besluit van hun moeilijke conversatie. Wel wilde ze Ty in tussentijd wat beter leren kennen. Ze wilde hem stukjes van haar leven vertellen, ze wilde dingen van hem weten die hij haar wilde vertellen. Het meisje keek om zich heen en maakte met een handbeweging duidelijk dat ze misschien beter verder konden wandelen, waarna ze deze keer nog bleef staan, zodat ze niet weer zonder hem verder zou lopen. Dat kon je steken om de gevaarlijke buurt hier of op het feit dat ze liever naast Ty liep dan een stukje voor hem. Als hij verderliep, zou ze meelopen. De uitgang van de wijk was nog een stukje wandelen, dus misschien konden ze beter vertrekken.

Geamuseerd keek hij haar aan toen ze meldde dat ze zich niet eens in zichzelf kon verplaatsen. Waar haalde ze dat soort uitspraken toch vandaan? Hij was blij dat hij het zichzelf allemaal niet zo moeilijk maakte als dat zij dat deed. Hij zou na een paar dagen waarschijnlijk al gek van zichzelf worden. Behalve die egoïstische opluchting voelde hij ook een moeilijk plaatsbare soort medelijden. Bij Emilie kreeg hij altijd het gevoel dat iemand haar het vermogen om een onbezonnen jong volwassene te zijn had afgenomen. Wat er allemaal gebeurd was in haar leven wist hij niet, maar dat er dingen gebeurd waren was zeker. Het was fijn te zien dat er ook een glimlach doorbrak op haar gezicht, niks sierde haar meer dan een glimlach. "Ja, natuurlijk, je hebt gelijk," beaamde hij haar punt direct. Om de kern van waarheid in haar woorden kon hij niet heen, Ayanna zou het inderdaad van hem moeten horen. Alleen al het denken aan die situatie bracht een knoop in zijn maag. Hij haatte het om Ayanna pijn te doen. Voor zijn zorgen op zijn gezicht te lezen konden zijn, probeerde hij zijn aandacht weer op Emilie te richtten. Iets dat hem niet veel moeite kostte. Hij beantwoordde haar glimlach en vroeg zich af wat ze nu moesten doen. Er hingen nog niet gesproken woorden in de lucht, maar hij had geen zin meer om lastige gesprekken te voeren. Wat hem betreft voerde hij die de laatste tijd veel te vaak. Emilie liep verder en zonder te aarzelen volgde hij haar dit keer. Zijn auto stond hier ook nog in de buurt, maar gelukkig ging Emilie de goede kant uit. "Ben blij als we hier weg zijn.. Mijn auto staat trouwens tien minuten lopen hier vandaan," begon hij luchtig terwijl hij aan haar zijde liep. "Ik hoop tenminste dat hij er nog staat.." voegde hij er op een lichtelijk bezorgde toon aan toe. Natuurlijk was zijn auto verzekerd, maar hij zou het verschrikkelijk vinden als zijn auto er niet meer zou staan. Hij stond gelukkig niet zo in het zicht geparkeerd, dus hij achtte de kans niet zo groot dat hij daadwerkelijk gestolen zou zijn. "Maar, hoe gaat het eigenlijk met je? What's going on in your life?" vroeg hij oprecht nieuwsgierig. In een zijdelingse blik liet hij even zijn ogen over haar heen gaan. Onwillekeurig krulden zijn mondhoeken omhoog, haar schoonheid kon hem nog steeds van zijn stuk brengen. Er waren zo veel dingen die hij van haar wilde weten en hij was benieuwd of zij die nieuwsgierigheid ook naar hem voelde. Maar hij vermoedde van wel.

Hij gaf haar gelijk in haar mening om het Ayanna maar te vertellen voor er iets zou gebeuren tussen hen, waardoor ze besloot dat het wel tijd was voor een stukje ontspanning.. Aan een leuk gesprek kon je ook wat hebben, het zou er veel aangenamer aan toe gaan dan die moeilijke, soms dwarsliggende gesprekken die ze met Ty gevoerd had. Ty volgde meteen en een beetje afwezig knikte ze op zijn opmerking blij te zijn om hier weg te zijn. Een dubbelzinnige opmerking voor haar, aangezien ze een fikse periode hier had doorgebracht. Ze was blij dat ze hier weg was, ja. De corruptie van deze wijken lag echt serieus op een laag niveau. Haar broer dan voor een groot stuk inbegrepen. Het meisje kon het niet laten om kort te grinniken toen hij zei te hopen dat hij er nog stond. De ergste mensen hier hielden zich niet bezig met het stelen of beschadingen van auto's, tenzij het om een afrekening ging. "Daar houden de meesten hier zich niet mee bezig, vermoed ik." grijnsde ze achteloos terwijl ze haar blik over de omgeving liet gaan. Ook keek ze kort achterom. Lander kon maar beter goed binnen zitten zonder haar te zien, aangezien haar broer slash stalker wel eens 'jaloers' kon reageren. Brr. Weer keek ze voor zich toen hij vroeg hoe het met haar ging, wat er allemaal aan de hand was in haar leven. Het meisje wandelde rustig verder en keek even naar beneden, glimlachend. "Ik voel me relatief goed, denk ik.. Ik ga wel blij zijn als dat gedoe met die erfenis voorbij is, heb het jarenlang wat laten liggen, maar nu moet ik me er toch maar gaan mee bezighouden. Als Lander nu zou meewerken, zou het allemaal gemakkelijk zijn. Maar als je mijn koppigheid kent, zal ik je zeggen dat mijn koppigheid niets is ten opzichte van die van hem.." Ze glimlachte even en klemde de papieren tegen zich aan terwijl ze de omgeving aan zich voorbij liet gaan. Het was een stuk gemakkelijker om zoiets te vertellen aan Ty dan aan één van haar vrienden.. Misschien boezemde hij haar vertrouwen in, misschien leek hij het allemaal te kunnen begrijpen. Haar ogen richtten zich weer voor zich, terwijl ze een zucht over haar lippen liet schuiven. Toegeven aan Lander was het gemakkelijkste, de erfenis begon zwaar door te wegen soms. Gelukkig hadden ze geen huis om te verdelen of ander meubilair, aangezien niets meer gered was van de brand. Het meisje keek even opzij naar Ty. "Komt wel in orde.", sprak ze mompelend, zonder enig verder wantrouwen in haar broer. "En hoe gaat het met jou?" Haar blik wendde zich af van zijn mooie gestalte en bleef rusten op de 'uitgang' van de wijk. Ze hoopte dat Ty verder niets had om zich zorgen over te maken, buiten deze 'situatie' hier. Niemand wenste ze een deel van haar verleden toe, aangezien niemand die problemen meer verdiende dan zij. En Ty zeker niet. Hij moest gewoon gelukkig zijn, niets meer, niets minder.

"Ik weet niet of die opmerking me nou moet geruststellen of niet," reageerde hij grijnzend op haar reactie. Eigenlijk wilde hij er niet eens over nadenken over wat voor types er hier rondliepen en wie ze tegen zouden kunnen komen. Hij was sterk en in vorm genoeg om voor zichzelf op te komen, maar hij was niet gewapend. Iets wat veel mensen hier waarschijnlijk wel zouden zijn. Erg druk maakte hij zich er niet over, het was tenslotte klaar lichte dag. Relatief goed bestempelde hij, mede door de glimlach op haar gezicht, als een positief antwoord. Het was in ieder geval een eerlijk antwoord. Weer kwam die erfenis omhoog, waarvan ze vertelde dat ze het jarenlang wat had laten liggen, dus wat er ook gebeurd was, het was enige jaren geleden gebeurd. Hij glimlachte toen ze uitlegde dat haar koppigheid niets was vergeleken met die van haar broer, iets wat hij zich moeilijk kon voorstellen. In plaats van detective te blijven spelen en subtiele hints uit haar woorden te halen, besloot hij toe te geven aan zijn nieuwsgierigheid. Directheid was altijd makkelijker dan erom heen praten. "Ik ben blij dat het 'relatief' goed gaat, Emilie. Maar die erfenis waar je steeds over begint, wil dat zeggen dat je ouders overleden zijn?" Zijn vraag was direct, maar zijn toon was voorzichtig. Als ze er niet over zou willen praten, zou hij dat begrijpen. Alleen dit leek zo'n groot iets, iets waar hij moeilijk om heen kon. Hij wierp een enigszins bezorgde blik naar rechts, om te kijken wat voor effect zijn vraag op het meisje had. Vervolgens keek hij weer vooruit, scande onwillekeurig de omgeving op gure types. Het was rustig op straat, alsof het soort mensen dat hier woonde zich vooral vertoonde in de nacht. Alsof de duisternis hun even duistere zaakjes kon verbergen. Zijn ogen waren gericht op de straat, maar zijn aandacht was inmiddels weer volledig bij het zoete geluid van Emilie's stem. Haar antwoord boeide hem zo erg dat niet veel hem daarvan zou kunnen afleiden. Ze stelde vervolgens dezelfde vraag aan hem en hij aarzelde maar heel kort voor hij antwoordde. "Het gaat prima! De universiteit houdt me goed bezig, evenals mijn vrienden. Ik heb lange dagen en lange nachten," antwoordde hij kort samengevat, niet ingaand op details. Natuurlijk waren er dingen die hem dwars zaten, maar zo was hij gewoon, altijd doen alsof zijn leven alleen maar zonnig was. Hij had kunnen vertellen over Ayanna die zich als een beest gedroeg en dat het hem dwars zat. Maar dat zou kunnen leiden naar het feit dat hij onlangs een dronken one night stand met haar had gehad, iets wat hij liever voor Emilie verzweeg. Daarbij was het misschien vreemd om met haar over zijn ex te praten.

Ja, ze wist dat de vraag wel zou opkomen, aangezien ze de 'erfenis' al een paar keren had laten vallen. Bewust, dat wel. Als ze gewild had dat Ty het niet wist, was ze natuurlijk nooit over de erfenis, laat staan Lander begonnen. Maar ze kon niet zeggen dat ze niets voelde toen de jongen haar vroeg of haar ouders dan overleden waren; het bleef nu eenmaal iets dat ze meedroeg naar de toekomst. Er om huilen deed ze al lang niet meer, maar ze kon niet ontkennen dat het nog steeds pijn deed. En, dat ze die mensen miste. Ze dacht aan haar ouders door simpele voorwerpen of situaties, zonder enige verdere aanleiding. Wanneer ze ging slapen, ontbeet, ging wandelen, dat waren de momenten waarop ze die mensen miste en dat gevoel leek niet af te nemen naar mate ze ouder werd. De directe vraag van Ty bracht haar niet van haar stuk, maar het was gewoon een vraag die kon leiden naar vragen over Lander, waardoor ze de precieze aanleiding van de oorzaak van de dood van haar ouders - met name Lander - handig ontweek. Het zou gewoon ontzettend jammer zijn om in een poging tot een relaxed gesprek plots te beginnen over het feit dat haar broer express het huis in brand had gestoken met de bedoeling hun ouders te doden, terwijl ze nog steeds -zelden, maar toch- met die jongen omging? Daarom vond ze dat ze de oorzaak van de brand beter kon weglaten. Om enige verdere bezorgdheid te vermijden, natuurlijk. Het meisje knikte rustig en keek hem kort aan. "Ze zijn omgekomen toen ons huis afbrandde." Het meisje glimlachte even schamper, om hem te laten zien dat hij zich zeker niet rot moest voelen omdat hij het zo gevraagd had, integendeel. Hij kon liever rechtuit zijn, aangezien ze uit zichzelf nooit verder zou gegaan zijn dan 'erfenis', gewoon omdat, als mensen er niet achter vroegen, ze niet geïnteresseerd waren in haar, laat staan in haar verleden. "Maar, na hun dood zijn ik en Lander hierheen gekomen, mijn andere broer bevindt zich God-weet-ik-waar, hij verwerkt het volgens mij op een veel andere manier dan ons.. Wij, door uit ons geboorteland weg te trekken." Het meisje haalde haar schouders even op terwijl ze haar blik op iets in de verte richtte. "Maar, wat mensen ook zeggen, je leert er mee leven, sowieso, kijk waar ik nu sta.. Ik hoop dat ze op één of andere manier trots kunnen zijn." Emilie glimlachte even, ze meende wel wat ze zei, waarna ze een onverzorgde man opmerkte die hen nastaarde, waardoor ze haar blik van diegene afwendde. Ty's antwoord op de teruggekaatste vraag, was simpel. De begrippen 'lange dagen' en 'lange nachten', waren nogal wazig, wat ze zich daarbij moest voorstellen, wist ze niet echt, maar als Ty het nodig vond die dingen te vertellen zou hij dat toch doen, of niet? "Ik ben blij voor je dat het zo goed lijkt te gaan, Ty, in no-time zal je afgestudeerd zijn en begint het 'echte, saaie' leven, dus geniet er maar van!" Emilie grijnsde even en merkte dat de uitgang van de wijk al een stuk dichterbij was gekomen.

De manier waarop ze de woorden uitsprak, deed hem vermoedden dat het al enige tijd geleden was gebeurd. Toch bracht het hem even - heel even - van zijn stuk, je ouders in een brand verliezen was zeker niet niks. Gelukkig had ze het niet erg gevonden dat hij de vraag gesteld had, al had hij dat ook niet verwacht. Dan had ze het onderwerp wel gemeden. "Wat erg voor je," bracht hij vervolgens uit, terwijl hij haar een korte blik toewierp. Meer viel er niet over te zeggen. Emilie was niet het meisje dat er aandacht voor wilde, nam hij aan. Medelijden was niks voor haar, het paste niet bij haar. "Dat is best een drastische onderneming, helemaal naar Amerika komen," zei hij toen het na haar woorden tot hem doordrong dat ze zonder ouders geëmigreerd was. Zijn bewondering voor haar groeide weer ietsje na haar wijze woorden, die helemaal klopten. Er verscheen een glimlach rond zijn lippen en hij keek haar iets langer aan. "Dat zullen ze vast en zeker zijn," zei hij gemeend. Zijn blik dwaalde weer van de prachtige brunette af, hoe graag hij ook naar haar keek. Hoe hij het altijd voor elkaar kreeg om de mooiste meisjes aan te trekken wist hij niet, maar blij was hij er wel mee. Hij was niet oppervlakkig, hij wist dat uiterlijk niet alles was, maar toch kon hij genieten van de jaloerse blikken als hij met een beauty liep. Een kleine grijns verschijn op zijn gezicht, maar die verdween al snel toen er een man langs liep die naar zijn mening iets te lang naar Emilie keek. Jaloerse blikken waren één ding, maar de blik van de man was te hebberig. Hij grinnikte kort na haar reactie. "Het saaie leven zeg je? Het wordt alleen maar beter joh, ik kan echt niet wachten.." reageerde hij vervolgens oprecht enthousiast. Volwassen worden was iets waar hij naar uitkeek, het zelf maken, niet meer te hoeven leunen op zijn ouders voor geld. Zelf iets voorstellen, onafhankelijk zijn. Na al die jaren van hard studeren zou het geweldig zijn daarmee klaar te zijn. Al genoot hij extreem van het studentenleven. "Ga jij volgend jaar studeren?" vroeg hij vervolgens nieuwsgierig aan haar. Ze zat nog op High School, maar wel het laatste jaar al. Zelf had hij maar één jaar op de high school rond gelopen, om vervolgens naar de universiteit door te gaan. Hij kon het niet weerstaan weer een blik op Emilie te werpen, terwijl zijn mondhoeken direct omhoog krulden in een jongensachtige grijns. Het was fijn zo te kunnen praten, elkaar te leren kennen. Er waren nog veel dingen die hij van haar wilde weten..

[Ze zit toch op MH nog? ('A), stond in profiel]

Hij vond het erg voor haar, en meer hoefde hij ook niet te zeggen. Zijn antwoord was perfect. Er waren namelijk mensen die gewoon niets meer zeiden en zich ongemakkelijk voelden, of mensen die überbezorgd gingen doen, wat ze voorzichzelf dan ongemakkelijk vond. Hij vond komen naar Amerika een drastische onderneming, maar toen was het eerder logisch geweest. Of Lander liet het haar logisch lijken: hij wilde maar al te graag het land uit na zijn misdaad, maar dat wist ze toen nog niet. "Ja, dat was het wel. Maar echt familie hadden we niet in Spanje en Amerika leek ons gewoon goed om aan een schone lei te beginnen. Lander ging al zeker, ik ben met hem meegekomen." Ze sprak het uit alsof het allemaal zo logisch klonk en op dat moment dacht zij, naïef als ze was, er ook zo over. Tot Lander haar - om haar opzettelijk te kwetsen - had verteld wat hij gedaan had. Toen was de logica uit Amerika verdwenen, uit haar hoofd, vanaf toen was ze de overal zaken achterzoekende persoon geworden die ze nu nog steeds was. Het had haar sporen achtergelaten. Ze keek de jongen aan toen hij haar gelijk gaf in haar woorden over het trots zijn, en glimlachte even, hij was oprecht, dat kon ze zien. Ze wendde haar blik weer van hem af en luisterde ondertussen naar zijn reactie op 'het saaie leven'. Hij was er zeker van dat het beter werd, waardoor ze hem even onbegrijpend aankeek, maar ergens kon ze zijn reactie wel begrijpen: het was best leuk om volwassen te zijn en verantwoordelijkheden te hebben, het was leuk om te werken en een carrière op te bouwen. Hetgene haar dwars zat, was niet het feit dat ze misschien eerst een nine-to-five moest gaan doen, het was het feit dat ze ouder zou worden. Oude mensen leken haar oninteressant, grijs en eerder vervelend voor andere mensen. "Wat wil je dan gaan doen, als je afgestudeerd bent? Ga je voor een succesvolle carrière of wat wil je eigenlijk met je leven doen?" Het meisje keek hem even onderzoekend aan, benieuwd of ze enig teken van twijfel zou vinden. Was hij de persoon die het allemaal al uitgestippeld had? Ze vermoedde van niet, maar hij kon haar altijd verrassen. Op zijn vraag, knikte ze bevestigend. "Ik wil criminologie gaan volgen, wil me gaan bezig houden met 'ontspoorde' jongeren." Voor haar was de keuze gewoon overduidelijk. Ze was er zeker van. Lander was ontspoord, ze wist naar wat het kon leiden in de ergste gevallen en ze wilde er alles aan doen om mensen niet alles te laten meemaken van dingen die zij meegemaakt had. Emilie keek even opzij en zag Ty's grijns, waardoor een lichte blos op haar wangen verscheen en ze zelf even glimlachte. "Wat..?" vroeg ze hem lachend, terwijl ze hem enkele seconden bleef aankijken, waarna ze weer kort naar voren keek, ze waren al aan de parking; net nu ze zo aan het praten waren..

[Ze zit nog op MH hoor ^^ ]

Zoals Emilie het verwoordde klonk het als een behoorlijk logische stap. Zo klonk het zo veel simpeler dan het was, maar hij besefte heel goed dat het voor haar op dat moment fijn was om in ieder geval een deel van haar familie bij zich te hebben. In dat geval was dat haar broer Lander geweest. Gelukkig was Emilie niet in de achterbuurt terecht gekomen, zoals haar broer dat blijkbaar wel was. "Ik snap je beweegredenen inderdaad," reageerde hij begripvol. Zijn leven leek zo ongecompliceerd vergeleken met haar, hij zou zich er haast voor schamen. Maar niks in het leven was nou eenmaal eerlijk. Hij was blij dat zijn woorden een glimlach bij haar hadden opgeroepen. Mission accomplished. Haar onbegrijpende blik nadat hij verder gepraat had, ontging hem niet, maar hij meende daarna wat begrip op te zien komen. Daarom gaf hij geen verdere uitleg over zijn woorden. Haar woorden vond hij grappig, maar dit hield hij in zich. Emilie zou een spottende lach vast niet kunnen plaatsen. Het was niet alsof hij een keus had, zijn ouders zouden er wel voor zorgen dat hij succesvol zou worden. Zeuren zou hij niet, het zat in zijn opvoeding en hij vond het niet erg. De druk kon soms vermoeiend zijn, maar het motiveerde en pushte hem wel. "Mijn vader heeft me zo goed als in de advocatuur geduwd. Om een succesvolle carrière kan ik haast niet heen. Het geld dat ik - of eigenlijk mijn familie - heb, komt niet nergens vandaan. Mijn vader is een succesvolle advocaat en mijn moeder een bijna net zo succesvolle makelaar. Bij mijn vader gaat het altijd om winnen en de beste zijn en dit verwacht hij ook van mij en mijn zusje. Ik vind het niet erg, op deze manier weet ik zeker dat ik goed terecht kom. Hoewel mijn ouders misschien workaholics zijn, hou ik wel van ze. Het zijn goede ouders," antwoordde hij op haar vraag. Hij was open, voor zijn familie schaamde hij zich niet. Ja, hij was tevreden met wat hij in het vooruitzicht had. De advocatuur lag hem zeker wel en zijn vader kennende zou hij wel een goede stage plaats weten te regelen voor hem. Haar reactie boeide hem, hij wist niet wat hij bij haar moest verwachtten. "Ik denk dat je er heel goed in zou zijn, het past echt bij je," reageerde hij enthousiast. Criminologie klopte gewoon bij haar. Waarom wist hij niet precies, hij kon zijn vinger er niet op leggen. Misschien haar vermogen om te luisteren en haar inzicht in mensen. Zijn grijns bleef staan, Emilie had hem opgemerkt. "Gewoon," reageerde hij met een vrolijke blik in zijn ogen, "het is leuk zo makkelijk te praten en je te leren kennen," vervolgde hij vervolgens naar alle eerlijkheid. Hij volgde haar blik en zag dat ze al bij zijn auto waren aangekomen. Kut.. Een positief iets was dat zijn auto er in ieder geval nog wel stond. Hij kon niet eens een schrammetje of wat dan ook spoten. "Ik geef je wel een lift, oké? Dan kunnen we door praten," het was nog een amper een vraag, eerder een mededeling. Toch bleef hij afwachtend staan, hij zou haar niet dwingen.


[meeeui :'D ]

Op het eerste zicht leek zijn antwoord op haar vraag over een carrière of iets dergelijks, eerder nogal pushend: alsof hij nu al een hele verantwoordelijkheid droeg om zijn vader niet teleur te stellen; het leek eerst alsof Ty zich opgesloten voelde, uit zijn woordkeuze, alsof hij iets anders wilde doen, al ging de toon van zijn stem daar niet in mee; hij vertelde het niet erg te vinden, aangezien hij dan zekerheid had. Ook concludeerde ze één; dat de jongen van zijn ouders echt hield en hij zich - tegenover andere personen - niet schaamde voor zijn ouders ofzo, en twee; dat hij een zus had én een welgestelde familie. Dat veranderde niets, maar het gaf haar ergens de zekerheid dat Ty een goede jeugd had gehad - al wilde geldbezit helemaal niets zeggen. Het meisje knikte begrijpend en voelde zich voor een stuk wel een beetje 'trots' op Ty; ze wist niet hoe ze het precies moest noemen, maar zo kon ze het best beschrijven. "Wauw, advocaat, klinkt echt een erg afwisselende job. Volgens mij ga je je niet vervelen, je lijkt me ook wel erg gedreven.." Haar stem klonk vrolijk en het meisje beet glimlachend op haar lip na het einde van haar woorden. Hij leek ook haar keuze voor criminologie te begrijpen, waardoor ze eigenlijk alleen maar enthousiaster werd. "You think?" reageerde ze glimlachend, een vraag waarop ze eigenlijk niet echt een antwoord verwachtte. Ty's mening leek er echt om te doen; ze wist dat ze aan het twijfelen zou gebracht zijn moest Ty gevonden hebben dat Criminologie wel het laatste was wat hij bij haar verwacht had. En dat leek wat te betekenen en het meisje vond het niet zo erg dat hij een invloed op haar begon te hebben, integendeel; beetje bij beetje zakte de muur om haar naar beneden voor de jongen, voorzichtig. Het leuke momentje toen ze hem had gevraagd wat er was; bleef even leuk toen hij zei het leuk te vinden zo'n makkelijk gesprek met haar te voelen, ook om haar te leren kennen. En dat gevoel was volledig wederzijds. Het was zalig om eindelijk weer een normaal gesprek te hebben en beetje bij beetje Ty te leren kennen. "Inderdaad.. Ik was toe aan een ontspannen gesprek en als ik dan meteen jou ook wat kan leren kennen, is dat mooi meegenomen.." mompelde ze glimlachend op zijn woorden, waarna hij haar meteen voorstelde een lift te geven, om verder te kunnen praten. Ze was gewoon het zaakje koppig af te slaan, maar de reden voor de lift leek haar meer aan te trekken dan haar eigen principes. Bij Ty voelde ze zich op haar gemak, dus ze zag er verder geen reden in om te weigeren. Toen Ty stopte, stopte ze ook en keek hem glimlachend aan, waarna ze kort een blik op de auto wierp en haar schouders kort ophaalde. "Als je dan toch zo aandringt.." ze grijnsde met pretlichtjes in haar ogen.

Haar enthousiasme werkte aanstekelijk en gaf hem een tevreden gevoel. Afkeuring was niet iets wat hij goed kon handelen en zeker van Emilie had hij het niet graag gewild. Hij knikte instemmend bij haar woorden. "Gedreven ben ik zeker, dat heb ik echt van huis uit mee gekregen," zei hij na naar het tweede deel van haar reactie geluisterd te hebben. Gedrevenheid was iets wat sterk in zijn karakter verweven zat. Als hij iets wilde, dan kreeg hij het ook, dan bereikte hij dat ook. Een brede glimlach was zijn reactie op haar 'you think', meer werd ook duidelijk niet verwacht. Het wederzijdse enthousiasme deed wonderen voor zijn humeur. Hoewel deze dag even geleden nog erg depressing leek te worden, was dat nu helemaal omgekeerd. Er was veel voor nodig om zijn vrolijkheid nu nog weg te krijgen. Het was fijn te zien dat Emilie het ook duidelijk naar haar zin had. Te zien aan haar glimlach in ieder geval. Bevestiging daarvan kreeg hij na zijn opmerking over hoe fijn het was zo te praten, ze stemde daarmee in. "Precies ja, het is goed dat we elkaar beter leren kennen," merkte hij fijntjes op. Ze kwamen van zulke verschillende werelden en waren eigenlijk zo anders, dat het behalve leuk, ook erg interessant was. Zo zou hij de hele dag door kunnen gaan. Het was een prettig idee om de rest van de dag met Emilie door te brengen, maar hij wist niet wat haar plannen waren. Even verwachtte hij een afwijzing, puur uit eerdere ervaringen, maar ze ging toch in op zijn voorstel. De manier waarop maakte het alleen maar leuker, de pretlichtjes in haar mooie ogen ontgingen hem niet. Hij stak zijn hand in zijn zak en drukte op het juiste knopje, iets wat hij zo vaak had gedaan dat hij niet eens naar de sleutel hoefde te kijken. De lichten van de auto knipperden één keer, terwijl het vertrouwde geluid hoorde dat daarbij kwam. Snel liep hij voor Emilie uit naar de passagiersstoel, om daar het portier open te trekken. "Gaat u zitten," zei hij op een beleefde toon, terwijl hij haar grijnzend aankeek. Zodra ze zat sloeg hij het portier dicht en liep naar de andere kant van de auto, waar hij zelf achter het stuur ging zitten. "Let's get the hell out of here," zei hij terwijl hij haar een korte blik toewierp. Vervolgens stak hij zijn sleutel in het slot en startte de auto. In een vloeiende beweging reed hij achteruit, de parkeerplaats uit. "Waar wil je heen?" vroeg hij terwijl hij door de wijk heen reed. De vraag was simpel, maar had voor hem een onderliggende betekenis. Zou Emilie gewoon afgezet willen worden, of zouden ze nog iets gaan doen? Als ze naar haar kamer gebracht wilde worden, wist hij niet of hij dan moest proberen mee naar binnen te gaan. Zijn nieuwsgierigheid naar haar reactie wist hij - hopelijk - verborgen te houden. In ieder geval hield hij zijn blik strak op de weg gericht.

Het was goed dat Ty gelukkig was met zijn familie. Jaloezie voelde ze niet, integendeel: ze vond het fijn om te weten dat familieproblemen Ty bespaard werden. Daarom ook, sierde een tevreden glimlach eigenlijk gedurende het hele gesprek onbewust haar gelaat. Dit was wat ze nodig had; gesprekken die haar hielpen dingen te vergeten en anderzijds ook wel een stuk te verwerken. Ze voelde zich vrolijk en stilaan dacht ze ook minder aan andere dingen of bleef ze te ver doordenken; dat leek een stuk verdwenen te zijn. Het meisje knikte even op zijn woorden over het elkaar beter leren kennen, terwijl ze hem enkele tellen zijdelings in zich op nam. Nu de sfeer ontspannen was tussen hen en ze zelfs allebei een stuk vrolijker waren dan net, was Ty nog aantrekkelijker; de ergens schattige glimlach op zijn gezicht ontging haar niet en ze hoopte dat die even oprecht was als de hare. Maar van wat zij dacht, had hij er niet echt problemen mee dat ze elkaar leerden kennen. Ze was ingegaan op zijn voorstel om een lift te krijgen, en daar had ze geen seconde spijt van gehad: ze zou het gehaten hebben om het gesprek te moeten stoppen. Ty opende de passagiersdeur voor haar en zijn beleefde toon deed haar even lachen. "Dankuwel," antwoordde ze even beleefd als hem, waarna ze - om het af te maken - door een knikje van haar knieën een buiging maakte zoals de prinsessen uit de films het deden. Het meisje stapte de wagen in en ging rustig zitten, terwijl ze wachtte tot Ty achter het stuur kroop. Zijn opmerking deed haar even glimlachen, waarna ze kort uit het raam keek, in de richting van waar ze Lander net nog had bezocht. Heel kort trokken haar mondhoeken een stukje naar beneden, maar al snel verscheen er een glimlach op haar gezicht toen Ty de motor startte. Die dingen waren voor later. Waar ze heen wilde? Ze keek de jongen aan, maar die had zijn blik op de weg gericht, waardoor ze een lichte twijfel kreeg of Ty het wel zag zitten om iets te gaan doen. Het gesprek bewees het tegendeel, maar toch.. Ze had nog papieren die ze moest doorfaxen, die zou ze gewoon bij de administratie kunnen afgeven, die vrouw deed dat wel voor haar. Plus, ze had nog wat staan voor Ty, in haar kamer, dus ze kon hem dan evengoed mee binnen vragen. Voorlopig wilde ze nog te weten komen of Ty het zag zitten om de dag verder met haar door te brengen, dus het meisje speelde - zoals altijd - op veilig. "Ik moet deze boel nog afgeven aan de administratie.. dus misschien kan je gewoon naar m'n kamer rijden?" Haar vraag stelde ze voorzichtig, terwijl ze hem zijdelings aankeek om enige gedachten van hem te kunnen raden door middel van de uitdrukking op zijn gezicht. Kleine veranderingen.. Ze had zin om hem, als ze eenmaal daar waren, gewoon mee binnen te vragen, maar dat zou ze dan wel doen.. Het meisje richtte haar blik weer op de weg en een onhoorbare zucht schoof van haar lippen. "Ik moet morgen terug hierheen komen; Lander wilt het allemaal op de lange baan schuiven.." Ze haatte het feit dat Lander dat inderdaad wilde doen, hij wilde haar zo lang mogelijk pesten en het meisje liet het gewoon toe om verdere problemen te vermeiden. "Hij aast nogal op z'n geld." Ze grijnsde even en liet haar blik over voorbijglijdende huizen gaan.

Emilie deed gezellig mee met zijn kleine act, waardoor zijn glimlach alleen maar breder werd. Hij boog zijn hoofd terwijl ze instapte, om zo haar kleine buiging te beantwoorden. Galant zijn werd gewaardeerd door meisjes, al moest je het niet overdrijven. Inmiddels wist hij wel de nodige dingen over wat meisjes waardeerden en hij schuwde er niet voor alles uit de kast te halen voor Emilie. Dat verdiende ze wel. Een jongen die alles voor haar wilde doen. Hoewel zijn blik op de weg gericht was tijdens het rijden, zag hij in zijn ooghoeken dat ze haar blik op hem gericht had. Het concrete antwoord bleef uit, hij kreeg wel een antwoord, maar het was eerder een vraag. Moest hij inspringen? Iets anders voorstellen? Het was niet vaak dat hij niet duidelijk kon vaststellen wat hij moest doen, wat er van hem verwacht wordt. Zijn korte moment van aarzeling verdween, hij zou gewoon simpelweg instemmen. Zijn hoofd draaide naar haar toe en hij knikte goedkeurend. "Prima," Nadat hij zijn instemming had uitgesproken verscheen er weer een fijne glimlach rond zijn lippen. Als ze daar waren zou hij wel zien hoe het verder zou gaan. Hij scheurde zijn blik weer van Emilie af, autorijden vereiste nou eenmaal enige aandacht. Toch keek hij veel liever naar Emilie, zoals elke jongen in zijn right mind. Het was voor hem een vreemd onderwerp, haar broer en de erfenis. Niet alleen het feit dat hij er geen enkele details van wist, maar vooral het feit dat het zo persoonlijk was. Hij wist nu enkel de grove lijnen van haar familie, maar hoe het precies zat in haar familie wist hij niet. Dit was ook niet het moment om dat uit te gaan pluizen. Zijn eerste reactie zou zijn geweest haar af te raden alleen deze buurt in te gaan, maar Emilie kennende zou ze zo'n opmerking niet heel erg waarderen. Daarnaast leek het alsof ze toch al tig keer in de vervelende wijk was geweest. Onbewust beantwoordde hij haar grijns toen ze verder praatte. "Als ik je ergens mee moet helpen, of moet meegaan, weet je me te vinden hè," Was wat hij tenslotte uit wist te brengen. Een korte zijdelingse blik om de serieusheid van zijn woorden te onderstrepen was de enige tijd die hij zich gunde om naar Emilie te kijken. Zijn voet drukte het gaspedaal net iets harder in dan eigenlijk zou moeten, waardoor het niet lang duurde voor ze South Central achter zich hadden gelaten. "Dus.." begon hij rustig, "Wat doe je naast naar school gaan en juridische zaken oplossen met je broer?" Zijn hoofd was weer naar Emilie gedraaid en hij keek haar nieuwsgierig aan. Het was best een random vraag, maar toch was hij meer dan nieuwsgierig naar het antwoord. Hield ze van uitgaan of dingen met vriendinnen doen, of was ze liever alleen? De auto voor hem begon weer te rijden - het stoplicht sprong op groen - en automatisch trapte hij het gaspedaal in. The living building was al weer dichtbij.