Vince pen tikte rustig op het ritme van de muziek mee, terwijl hij bestuderend naar zijn blaadje keek. Het was een van de weinige lessen waar muziek hard op door de klas toegestaan werd. De stem van het meisje ging alleen pal langs hem, hij was zo bezig met zijn tekst. Zijn muziek leraar was zo leuk geweest om iedereen als opdracht te geven om zelf een liedje te schrijven. Dat was goed voor je creativiteit, oke daar kon hij nog wel mee leven. Maar dat iedereen het zelf ook nog voor moest brengen, het gaf wel grappige gezichten want sommige konden totaal niet zingen. Hij zelf ook niet vond hij, tenminste hij had nooit echt gezongen, ja eens aan een kamp vuur toen hij lam zat was. Dus echt wetend als hij kon zingen wist hij niet. Zijn ogen gleden nog eens over de letters hij kon het lied eigenlijk al uit zijn hoofd maar hij wilde niet dat hij dadelijk ineens de tekst niet meer kon. “Vince, wat vond je er van” Met een ruk keek Vince omhoog van zijn blaadje naar meneer bock. “Uuhm, wat. Oowh wacht jah heel mooie muziek.” Natuurlijk had die vent meteen door dat hij niet had opgelet. “Omdat je niet hebt opgelet mag jij nu “. De moed die hij normaal altijd had zonk in zijn schoenen, oke nu was het moment dat hij zich zelf voor schut zou zetten. Zijn gezicht bleef echter strak en met een zelf verzekerde houding, wat hij nu niet was, liep hij richting de microfoon. Maar voor hij daar was gaf hij een cdtje met zijn muziek aan de leraar. “Ik haat je nu officieel” siste hij door zijn tanden, maar knipoogde erbij. Hij en Bock geinde altijd met elkaar. Misschien kwam dat omdat Meneer bock zelf ook enkele jaren heeft gediend en precies wist hoe hij zich voelde. Zijn schouders recht op, en zijn verstand op nul, zo heeft hij enkele keren ook een kind neer geschoten de eenigste manier om iets gedaan te krijgen zonder dat je er te veel van mee kreeg. “Nou hier ga ik da me zelf voor schut te zetten. Mijn nummer heet Hero of war” . Veel kinderen zuchtte ze dachtte meteen weer, hij weer met zijn oorlog. Hij knikte naar de leraar die op play duwde, enkele tellen later begon de muziek te spelen. Zijn stem begon, gek genoeg zuiver waarvan hij zelf ook nog verbaasd van was dat het goed klonk.
He said,
"Son, Have you seen the world?
Well, what would you say If I said that you could?
Just carry this gun and you'll even get paid"
I said, "That sounds pretty good"
Black leather boots
Spit-shined so bright
They cut off my hair but it looked alright
We marched and we sang
We all became friends
As we learned how to fight
A hero of war
Yeah that's what I'll be
And when I come home
They'll be damn proud of me
I'll carry this flag
To the grave if I must
Because it's flag that I love
And a flag that I trust
I kicked in the door
I yelled my commands
The children, they cried
But I got my man
We took him away
A bag over his face
From his family and his friends
They took off his clothes
They pissed in his hands
I told them to stop
But then I joined in
We beat him with guns
And batons not just once
But again and again
A hero of war
Yeah that's what I'll be
And when I come home
They'll be damn proud of me
I'll carry this flag
To the grave if I must
Because it's flag that I love
And a flag that I trust
She walked through bullets and haze
I asked her to stop
I begged her to stay
But she pressed on
So I lifted my gun
And I fired away
And the shells jumped through the smoke
And into the sand
That the blood now had soaked
She collapsed with a flag in her hand
A flag white as snow
A hero of war
Is that what they see
Just medals and scars
So damn proud of me
And I brought home that flag
Now it gathers dust
But it's a flag that I love
It's the only flag I trust
He said,
"Son, have you seen the world"?
"Well what would you say, if I said that you could?"
Het was een vrij gevoelig liedje, waar hij terwijl hij het zong meteen weer terug dacht aan de vreselijke dingen die hij had mee gemaakt. De tranen stonden ongemerkt in zijn ogen, niet dat hij echt huilde maar hij voelde ze wel prikken. Hij wachtte geduldig op het commentaar af, tenminste dat leek zo. Eigenlijk was hij vast blijven hangen bij het beeld van een collega en tevens een vriend va hem. Deze lag in de kist met een kogel door zijn kop, geen vijandelijke kogel. Nee! Een kogel van zich zelf, hij had zich zelf enkele weken na hun missie dood geschoten. Na dat hij terug was gekomen was hij niet meer het zelfde, hij was veranderd, tot alle gevolgen van dien. Zijn verloofde had hem uit huis gegooid hij was een zuiplap geworden en in een van zijn dronken buien had hij zich zelf neer geschoten. Het hele commentaar liep langs hem heen. Hij knikte alleen maar wat en liep in gedachten als een zombie terug naar de tafel. Tenminste dat was de bedoeling, hij voelde een wee gevoel opkomen en zijn maag keerde om. In plaats van te gaan zitten liep hij bijtend op zijn lip om zijn maag inhoud binnen te houden door naar de wc’s die om de hoek van de gang lagen. Daar kwam zijn cornflakes van vanochtend weer naar boven. Hij zou dit dadelijk aan iedereen ontkennen, zelfs aan Eloisa, aan de leerlingen leraren schoolpsychologen. Dit had zo zijn reden , hij zou dan misschien te horen krijgen dat hij ptts had, en dat het ergste zou gebeuren dat hem kan over komen dat hij niet meer mocht dienen. En iedereen had dan medelijden met hem , dat was dus ook echt een ding dat hij niet kon hebben. En hij wou Eloisa niet bang maken, ze had al genoeg aan haar hoofd. Echt zin om terug naar de klas te gaan had hij niet, hij kon beter voor die 10 minuten gewoon naar zijn kluis gaan en spullen opbergen en dan pauze gaan vieren. Zijn kluisje was vlak bij de wc’s en ook nog geen enkele meters bij het muziek lokaal vandaan. 129 was zijn kluisje, hij opende hem iets wat met een chagerijnige blik , gooide zijn boeken erin. Hij keek verbaasd op toen hij muziek hoorde en een andere jongen hoorde zingen. Shit! Zijn gezang was dus ook hier te horen geweest, hij keek even rond, gelukkig hadden maar enkele mensen het gehoord. Daarbij was ook een meisje die 3 kluisjes naast hem stond. Ze keek erg verveeld, en hij herkende haar ook niet, wat wel raar was want ze waren tenslote bijna kluisjes buren, en hij had een goed geheugen. Zijn gezicht was al weer in de plooi getrokken. Maar van binnen voelde hij zich nog steeds niet helemaal goed. Tijd voor een sigaret, maar naar buiten gaan was niet echt een top idee aangezien het regende, iets wat weinig voorkwam hier. In de gangen roken was eigenlijk niet toegestaan, maar het maakte hem niet veel uit, voortijdig de les verlaten was ook niet toegestaan. Hij haalde een gehavende zippo tevoorschijn en stak zijn sigaret aan. Grettig haalde hij een hijs, het was even geleden dat hij er een had gerookt, Eloisa was er namelijk niet zo blij mee dat een van zijn slechte gewoontes niet was weg gegaan. Hij knikte even naar het meisje wie even naar hem keek, en blies was rook uit.
Het liedje. <-- klikjuh
za nov 19, 2011 1:46 am
