Just take a breath

Zuchtend stond Embry op en rekte zich uit. Hij voelde zijn rug kraakte en grinnikte even. Het was toch altijd hetzelfde met zijn rug. Oftewel was die lekker ontspannen en kon hij zich goed bewegen de hele dag door, oftewel kraakte die 's morgens en moest hij de hele dag het geknak voelen en horen. Hopelijk hoorden anderen hem dan niet. Hij was al gek genoeg met zijn nogal vele gedachten. Hij keek om zich heen, trok een spijkerbroek aan, daarop een zwart shirt en deed zijn ketting om, dat een soort van scherpe schelp was. Je weet wel, zo'n soort schelpachtige schelp, die vanonder eindigde in een punt. Ach, laat maar. Het was in elk geval een ketting! Hij kamde met een kam - ja, waarmee anders? - door zijn haar en schudde wild met zijn hoofd, zodat het voor zijn gezicht viel. Hij keek een minuutje in zijn eigen bruine, fonkelende ogen en zijn brede glimlach werd mogelijk nog breder. Hij had niet echt dagen dat hij een slecht humeur had en als hij een slecht humeur had of zelfs kwaad was, kon je beter uit zijn buurt blijven. Hij rekte zich nogmaals uit en ging toen zijn kamer uit. Raar dat ze in de school ook van die kamers hadden waarin je kon verblijven. Natuurlijk wel handig, maar raar. Hij wist eigenlijk nog niet wat hij over een paar jaar wou doen. Hij wou wel afstuderen, maar hij had nog geen doel voor ogen, evenals iemand waarmee hij zijn leven kon delen. Hij was dan ook nog maar zeventien en eerlijk gezegd was hij niet zo bezig met dat soort dingen. Hij zou er zich de laatste dag wel om bekommeren, maar nu nog niet. Hij zuchtte. Eigenlijk kon hij een record zuchten aanvragen. Hij zou het in elk geval al zeker halen. Hij grinnikte en merkte toen pas dat hij buiten stond. Hij dacht even na. Als hij naar een bos ging, kon hij wel even op zichzelf komen. Hij had Liberty een paar dagen geleden ontmoet, een aardige meid. Dat was eigenlijk nog het enigste wat er gebeurd was. Hij kon natuurlijk ook zijn socialiteit bewerken en socialer worden naar de buitenwereld toe. Of beter gezegd: socialer worden naar Santa Monica toe. Hij moest zijn andere vrienden gewoon even vergeten, die lui op de bank lagen met een zak chips bij hun, of aan het rennen waren in de bossen, of bij Sam waren of zo. Hij moest gewoon zichzelf concentreren op het hier en nu en zijn andere leven even vergeten. Zijn moeder die zelf niet eens wist met welke man ze hem nu gebaard had - oké, dat klonk vreemd! - en zijn problemen met Paul, die alsmaar groter leken te worden. Hij had, in La Push, elke week wel ruzie met Paul. Altijd geweld en zo. En hij had ook gewoon geen zin meer in de leugens van zijn moeder. Hij zuchtte en wreef over zijn achterhoofd. Zijn moeder dacht dat hij in een rebelse periode zat, maar zij maakte hem gewoon rebels. Toen Embry zijn ogen opende, merkte hij pas dat hij in een bebost gebied was. Hij liet zich zakken op de beboste grond en liet zich achterover zakken, waarna hij zijn handen om zijn achterhoofd legde en genietend naar de wolken keek, voor zover de bomen er nog niet voor hingen. Of beter gezegd: de takken van bomen. Maar dat was hetzelfde. Toch?

Pilar was vanochtend vroeg wakker geworden door een nachtmerrie. Ze had gedroomd over verschillende mensen die haar achterna zaten en hoe meer ze zich de droom probeerde te herinneren, hoe minder ze er van begreep. Als ze droomde ging dat altijd over dingen die in de droom duidelijk leken, maar als ze wakker was nergens op sloegen. Deze droom was ook zo geweest. Ze had de hele tijd een muntje geld op de grond laten vallen en daarna weer opgepakt en net gedaan of het niet van haar was geweest, of iets in die richting, maar ook dat kon ze zich niet meer herinneren. En toen ze wakker was geworden had het bange gevoel haar niet meer willen verlaten. Daarom had Pilar besloten om een eindje te gaan joggen; niet over straat, waar allemaal mensen waren, maar ze had het Topanga State Park uitgekozen. Het was hier een stuk rustiger en Pilar hoopte dat ze daardoor vanbinnen ook een beetje kon kalmeren.
Sinds ze op Monica High zat had ze veel last van nachtmerries. Pilar wist niet of het kwam omdat ze in een nieuw bed sliep of omdat Santa Monica sowieso een nieuwe stad voor haar was, maar rustig slapen deed ze niet. Ze was eigenlijk nooit een rustige slaper geweest en had altijd de neiging om zichzelf midden in een droom te wekken, waardoor ze de dromen altijd onthield.

Pilar zette haar muziek een volume harder en keek gelijk of ze nog berichtjes had. Muziek luisterde ze altijd via haar mobiel. Het was een ding van een paar jaar geleden, omdat ze een betere niet kon betalen, maar hij deed het nog prima. Pilar versnelde haar tempo op het ritme van de muziek en sloot af en toe haar ogen, omdat het nog zo vroeg was. Ze kon nooit goed uitslapen, al was ze nog zo moe.
Pilar kwam niet veel mensen tegen. Wat maar goed was ook, want erg veel had ze niet aan haar uiterlijk gedaan. Haar haar had ze in een los knotje opgestoken en make-up droeg ze niet vandaag. Haar kleding was ook een simpele joggingbroek met een zwart shirtje. In Santa Monica was het gelukkig nooit zo fris, waardoor Pilar geen vest mee had genomen. Ze hield niet van kou en misschien daarom was ze wel nog wat dichter naar het Westen toe gekomen om hier op school te gaan. Santa Monica had haar sowieso aangetrokken aangezien het bij een strand in de buurt was en dat was echt haar ding.

Na een tijdje rondgerend te hebben haalde Pilar één oordopje uit haar oor en luisterde naar haar ademhaling. Hij was flink versneld. Als ze muziek op had kon ze zo lang als ze wou doorrennen, omdat ze de rest van de wereld dan even vergat. Vooral als je van die oortjes had die echt in je oren zaten, waardoor je bijna niets meer van de buitenwereld hoorde (zulke). Dan hoorde je alleen je eigen muziek in je hoofd en kon ze haar gedachte overal heen laten gaan, verschillende scenario's verzinnen en zelfs vergeten dat ze rende. Pilar had dan ook wel niet de slechtste conditie, waarschijnlijk ook omdat ze aan vollyball deed, dus ze hield het wel een tijdje vol. Nu ze één oordopje uit had, had Pilar door dat ze door het bos rende. Ze keek een beetje rond en zag in de verte een stukje grond, waar ookal iemand anders op zat. Pilar vertraagde haar pas en hield daarna voor het stukje grond stil, waarna ze op de grond plofte. "Hoi," groette ze de jongen die er ook al op zat en klikte haar muziek uit.

Embry spitste zijn oren toen hij iets hoorde. Het was een soort versnelde ademhaling, maar ook stappen in dof, vochtig gras. Hetgeen wat je hoorde als je in een hele stille ruimte zat en je iemand aan hoorde komen die hakken aanhad, maar steeds twijfelde of ze wel degelijk jou kant uitkwamen of dat ze uiteindelijk besloten om toch een andere kant op te gaan. Diegene die de hakken aanhad hè, niet de hakken zelf. Oké, wat had hij toch ook weer een droge humor, maar goed. Het kwam er dus op neer dat hij dacht dat iemand richting hem kwam gelopen, alhoewel het raar was dat hij een versnelde ademhaling kon horen vanaf hier. Misschien was zijn gehoor gewoon goed omdat hij nooit muziek luisterde. Als hij nooit zei, bedoelde hij ook echt nooit. Hij wist dat vele mensen muziek in hun leven hadden en er niet meer zonder mee kon, maar hij had geen muziek nodig om zich te vermaken. Hij vond muziek ook eigenlijk gewoon helemaal niet leuk. Hij vermaakte zich liever met natuurlijke geluiden, zoals een vogel die floot, of een meisje dat door het gras liep, of het geluid dat als iemand in een struik stapte, je het hoorde kraken en even later niks meer hoorde. Dat geluid dus. Hij keek opzij en vernauwde zijn ogen even toen hij een meisje zag zitten. 'Hoi,' zei hij toen en zijn blik werd gelijk weer vrolijk, waardoor zijn brede glimlach zichtbaar werd. Soms leek het net alsof zijn glimlach aan zijn oren genaaid was. Hij hield ervan om te glimlachen, deed dan bijna ook niks anders. Zelfs als ze hem vier proefwerken op een dag voor de volgende week opgaven had hij nog een brede lach. Hij had het gewoon altijd gehad en zou het ook niet laten wegnemen omdat hij in Monica woonde. Nee, hij was nog steeds dezelfde persoon als vroeger, alleen in een andere staat. 'Ik ben Embry, Embry Call,' stelde hij zich voor en hij twijfelde even of hij zijn hand moest uitsteken of niet, maar deed het uiteindelijk toch maar. Hij wist wel nog niet of ze je hier begroetten met drie kussen, een handdruk of gewoon helemaal niks. Hij observeerde het meisje snel, door zijn ogen even over haar lichaam te laten glijden en zonder te knipperen zijn ogen weer naar haar gezicht te richten. Ze was mooi. Eigenlijk zoals veel meiden hier. Het verbaasde hem wel. Hier was de kledingstijl zo anders dan dat hij in La Push gewend was. In La Push droegen ze meer van die wat wijdere spijkerbroeken, maar hier droegen ze echt van die strakke broeken. Niet dat hij het ook ging dragen. Hij hield van zijn driekwart gescheurde spijkerbroek. Hij keek naar het meisje, maar besloot haar niet te lang te observeren en richtte zijn blik voor zich uit. 'Ook lekker aan het uitrusten hier?' vroeg hij en hij keek weer glimlachend opzij, met een brede lach, die hij altijd had. Nou ja, bijna altijd.