My first day

Quash keek om zich heen. Dit was wel een heel ander gebouw dan in Italië. Niet dat het niet mooi was, maar het was zo anders. Hij zou zich moeten aanpassen, of zijn ouders nu wouden helpen of niet. Hij voelde zich al deels volwassen, ook al was hij nog maar twaalf jaar. Pas over een jaartje werd hij dertien. Misschien was hij hier wel de jongste. Nee, hij moest gewoon zijn klasgenoten nog even vinden. En zorgen dat hij geen uk genoemd werd. Hij had al van zijn vorige school geleerd dat namen krijgen niet onmogelijk was. En daar kwam ook nog eens bij dat hij uit Italië kwam en een Italiaans accent had. Ja, hij zou hier flink moeten gaan werken om ervoor te zorgen dat ook hij respect kreeg. En hij moest Engels leren praten, misschien wel het moeilijkste van al. Hij kon wel Engels praten, maar sommige dingen kwamen er toch nog Italiaans getint uit zijn mond. Ach ja, hij zou er het beste van proberen te maken. Hij pakte zijn rugzak en deed die om zijn rug. Hij had het gevoel alsof iedereen hem nakeek, alsof iedereen hem aanstaarde. Hij slikte even en liep toch dapper door. Wat kon hij anders doen? Iedereen hier in de gang was ouder dan hem. Misschien was de jongste – nam hem dan – in de gang wel vijftien. Oh oh, hij zou hier echt nog veel moeten inhalen. Hij keek om zich heen en zocht overduidelijk naar een of andere kantine. Of een aula. Of hoe ze dat hier dan ook mochten noemen? Hij zuchtte even. Hij was dan wel akkoord gegaan met hier naartoe te gaan, met hier in Monica een nieuw leven beginnen, maar hij zat er nu wel mooi mee opgescheept. Hij wist niet dat het zo moeilijk zou zijn om een plaatsje te vinden, zelfs niet als hij zo jong was. Hij wreef over zijn achterhoofd en zocht met zijn vingertoppen naar eventuele resten van chocopasta op zijn gezicht. Toen hij eentje vond, likte hij aan zijn vingertop en smeerde de pasta gauw weg, waarna hij blozend verder liep toen hij een paar meisjes hoorde giechelen. Waar was hij ook alweer beland? Hij zag een stoel staan die nog leeg was en snelde naar die stoel, voordat ze die expres zouden bezetten. Toen hij eindelijk zat, keek hij om zich heen. Ach ja, misschien was het hier zo erg nog niet eens!

- Iemand? -

Vince was druk bezig met zijn huiswerk af te maken. Hij had een half jaar veel gemist, dit moest hij natuurlijk inhalen. Hij baalde daar wel flink van, maar hij had het er voor over gehad. Het klonk misschien raar, dat hij het er voor over had om mensen dood te zien gaan of dood te schieten. Maar zo zag hij het niet, hij heeft duizende mensen geholpen. Uit de dictatuur, zonder hongersnood nu weer. Maar het is maar hoe je het bekeek, hij vond dat hij er goed in had gedaan. Maar hij had er ook dingen van overgehouden, niet te spreken over de nachtmerrie's die hij soms heeft. Maar om zijn gedachten daar van af te houden storten hij zich in zijn schoolwerk. Verslagen inhalen, toetsen inhalen, en dan nog natuurlijk het huiswerk dat hij nu moet maken. Maar hij vond het wel fijn nu had hij tenminste geen tijd om veel na te denken over zijn missies ect. Nu weer zat hij in zijn vrije uren, die hij meestal opdeelt tussen sporten en huiswerk. Zat hij boven enkele stomme reken vragen zijn hoofd te breken. De wortel van 5 X 6 in het kwadraad. En ging zo maar verder. Gelukkig had hij een rekenmachine en was hij best goed in hoofdrekenen. Dat was wel handig voor zijn beroep. Nog een paar vragen en hij was klaar. Hij keek op toen er een jongen, nou eerder nog kind voor zijn neus ging zitten. Deze was jong, niet dat hij zou oud was. Maar hij was nog een beetje man, deze jonge man deed hem denken aan blackburn. De jongste van hun team, helemaal trots dat hij bij de Rangers mocht. En de eerste missie. Bam.. dood..
Vince knikte een hooi en ging verder aan zijn huiswerk, na hij enkele seconden de jongen in zich had opgenomen.