It kills over 1 American(s) per year.

Michiel had een luchtballon gehuurd. Hij had een heel geniaal plan, die te maken had met zeppelins. Hij staarde naar de rand van de mand en vroeg zich af of hij het wel moest doen. Hij had al vaker zeppelin's voorbij zien komen, maar hij wist niet of het wel zo'n goed idee was. Rosalie was al een hele tijd weg, wat nogal deprimerend werkte op hem. Hij had het gevoel dat hij het niet langer meer aankon. Er was een leegte ontstaan, waarvan hij niet wist hij hoe het moest vullen. Dit leek de enige oplossing. Vandaar dat hij nu in de lucht zweefde, wachtend op een zeppelin.
Hij keek naar de lucht, die nog helder was. Hier en daar was een wolkje te vinden, wat hem op zich wel vredig leek. Een mooie manier. Zo was er tenminste een mooi beeld. Hij keek naar beneden, en vroeg zich af of het misschien beter was om er gewoon uit te springen. Die man kreeg dus nooit zijn luchtballon terug. Hij leunde iets naar voren. Dat was beter dan een zeppelin. Net toen hij daarover dacht, sloeg hij tegen een zeppelin aan. "Aah!" riep hij verontwaardigd.

Hij belandde in een zwart gat. Hij lag op de grond - in hoeverre hij wist dat er een grond was - en keek naar boven. Er was een wit licht te zien, maar niet zoals.. Nou ja, hij had niet het gevoel dat als hij erheen ging, dat hij naar de hemel ging. Hij had eerder het idee dat als hij bleef liggen, hij dood ging. Normale mensen zouden proberen uit het gat te klimmen, maar hij had er geen behoefte meer aan. Hij wou niet meer verder. Wat had zijn leven nog voor een zin? Hij had geen band meer, geen Rosalie, zijn familie miste hem niet. Dat was toch geen leven? Dit was het einde.

[Michiel leeft dus niet langer.]

Tranen dropen van haar wangen, mascara die haar een lelijke zwarte kleur gaven. Hoe depressief kon je wel niet worden als je make-up uitliep? Rosalie haalde haar schouders op bij die weirdo vraag. Kon zij het nou weten of ze depressief was of niet. Ze kwam alleen maar buiten met haren die alle kanten opstonden alsof ze net haar tong in een stopcontact had gezeten, in haar korte driekwartsbroek zaten eindeloos veel gaten waardoor het meer op een onderbroek leek dan op een broek en dan had je natuurlijk nog haar gezicht die er uitzag als een vrouw van 80 jaar. Wallen die tot haar mond hingen, ogen die doods voor zich uitstaarden. Nou ja, een mooi pakketje te samen dat vele mensen nog een leuke *kuch* goeiedag wenste. Maar wat er nu al een hele dag in haar hoofd speelde, Michiel. Die had ze dus al maanden niet meer gezien, laat staan dat ze zich nu ópperbest voelde. Rosalie wandelde met een zuur gezicht de helling op. Wat ze niet verwacht had was dat ze in de verte Michiel zag staan, achterna gezeten door een stel dolle zeppelins. "MICHIEEEL!" Rosalie zette de versnelling nummer 6 in, liep Michiel achterna. Bij het zien van Michiel die tegen een luchtballon kaatste sloeg ze haar handen voor haar gezicht. Comon? Was dat alles? Wat dat het, Michiel's dood. Kon ook wel wat spectaculairder hoor! Rosalie rolde met haar ogen, merkte niet dat Michiel waarschijnlijk allang dood zou zijn. Met haar verontwaardigd gezicht liep ze tot op de helling. Zou ze er wat leukers van maken? Ja, moest toch wel. Voor de mensen die hier straks met popcorn zouden staan kijken, ze zouden nogal boos kijken bij zo'n saaie scène zonder haar! Rosalie grijnsde, ja, dat ging ze doen! Met haar armen voor zich uitgestrekt en haar benen ietsje uit elkaar sprong ze van de helling af. "IK KOM ERAAAN SCHATJE VAN MEEE!" Wat Rosalie natuurlijk niet door had was dat ze Michiel helemaal niet meer zag, dat ie waarschijnlijk al ergens beneden op de grond lag. Krijsend en gillend om zich heen spartelend probeerde ze een uitsteeksel te vinden waar ze zich tenminste aan kon vast zetten. Maar dat was duidelijk niet het geval. Wat eerst een super spannende scène leek, was nu geëindigd met twee doden. Kon je daar nu eigenlijk liefde in vinden? Misschien. Rosalie was toch voor niets gestorven, ze had alleen Michiel zijn dood wat interessanter gemaakt. Toch lief van haar?

-Ja, Rose is dood -aa-