Ruining the fucking city!

''Die teringleier van het schoolhoofd dreigde vanmiddag mij van school te sturen, homo dat het is. Ik zal hem binnenkort eens laten zien hoe het godverdomme is om mij te zijn.'' Sprak Esther op een sissende toon tegen Nick, met haar handen in haar zakken en de capuchon van haar zwarte jack over haar hoofd heen. Slechts haar rode haren staken er gestijld en al uit, zodat dat het enige kenmerk van haar was dat mensen haar zouden herkennen. Maar zelf was ze niet bepaald blij, dus als mensen het erop waagden -uitgesloten de Die Hard leden zelf- om haar te naderen, zouden ze er van langs krijgen. De twee oude vrienden, waar niemand van wist, liepen vooraan het groepje, al liep Esther toch ergens een pas naar voren om te tonen dat zij de leidster was van de hangclub. Ze hadden een hoge reputatie, wist ze, en niet veel mensen schreven zich in voor de studentenvereniging, en vele leerlingen namen eerder afstand van de groep en de individuele leden dan dat ze een gezellig praatje maakten.
Het was 's avonds, eigenlijk eerder al 's nachts te noemen, ze wist het niet hoelang ze nu al over de straat rondzwerfden. Wel wist ze dat Christian nog steeds geen officieel lid van de groep was, en de laatste dagen had ze niet meer met hem gepraat. Niet meer sinds het tafereel wat zich in school plaats had gevonden. Des te vaker ze aan hem dacht, des te meer woede en haat brandde er in haar lichaam en daar walgde ze van, want dat gevoel wou ze onderdrukken voor de nieuwkomeling van Die Hard. Lichtelijk schudde ze met haar hoofd om die rotgedachte te laten verdwijnen, en keek nog steeds niet op of om naar de andere leden, maar hield haar hoofd nog steeds naar beneden gedraaid en richtte haar ogen naar de donkere grond, die af en toe verlicht werd door een zwak licht van een lantaarnpaal. Waar ze zich nu bevonden had ze tevens geen idee van, wel dat ze nog steeds in het stadscentrum waren, in een verlaten straat. Plotseling haalde ze haar linkerhand uit de zak van haar jack vandaan en ging die langzaam richting haar broekzak, waar ze haar doodskop aansteker uit haalde. Het meisje waar nu al bijna een uur geen andere beweging in was te krijgen, was eindelijk in beweging gekomen. Met een luide klik ging de sluiting van het ding af en drukte ze het vuur aan met haar duim. ''Ik hou van de warmte van dit kwade lichtbron en ik hou ervan onschuldige bronnen ermee in de hens te zetten.'' Voor het eerst deze avond haalde ze haar capuchon van haar hoofd af en was haar gezicht niet meer gehuld in een duisternis, maar deze keer belicht door haar eigen aansteker. Ze stopte met lopen, bleef staan en draaide haar hoofd lichtjes schuin, keek ieder lid één voor één aan, maar bij Christian waren de seconde toch korter dan dat ze de rest had aangekeken. ''Je bent nog geen vast lid, Chris. Ik wil dat je je bewijst, voordat je je echt bij ons kan voegen.'' Zei ze tegen de jongen op een helse toon, maar keek hem niet aan. Het vlammetje reflecteerde in haar grote -door de duisternis-, zwarte pupillen.

Bij het horen van Esther's woorden schudde hij lichtjes zijn hoofd, haar stem had zoals wel vaker sissend geklonken. Het schoolhoofd kon maar beter uit kijken. Al had hij dan meer macht, en zou hij haar vrij makkelijk van school af kunnen krijgen. Het enige wat hij hoefde te doen, was een krabbeltje op een velletje papier zetten. Echter, bleek dit soms lastiger te zijn dan het in werkelijkheid was. Al helemaal bij iemand als Esther. "Het enige wat je hoeft te doen is hem lief aan kijken, dan is ie om." Plaagde Nick haar, hij had de capuchon van zijn vest over zijn hoofd getrokken. Waardoor zijn gezicht schuil ging in de schaduw. Hij liep schuin naast Esther, iets achter haar. In eerste instantie had Die hard niet echt een leider gehad, maar inmiddels was dat veranderd en had het roodharige meisje zich getransformeerd tot leidster. Nick had er geen problemen mee, al had hij er een hekel aan bevelen te volgen, wat gelukkig tot nu toe ook niet nodig was geweest. Daarbij kwam dat hij Esther vertrouwde, hij kende haar al langer dan vandaag. Veel langer. Het was vreemd dat hij haar hier had terug gevonden, eng toevallig. Al helemaal nadat hij ook Iana, hier terug had gevonden. Iana. Nadat ze uit elkaar waren gegaan, had hij in eerste instantie niet verwacht dat ze ooit weer bij elkaar zouden komen. Hij had het nut van een relatie niet in gezien. Maar hij was haar al snel gaan missen, niks had meer zo gevoeld als voor hij een relatie met haar was aan gegaan. Hij had altijd het idee gehad dat er iets miste, en nu had hij dat terug. Hij wierp een steelse blik op Esther. Zou ze het al weten? Voor dat ze wist wie hij was, voor hij wist wie zij was had ze nogal cynisch gedaan over zijn relatie met Iana. Maar daar had ze op het strand haar verontschuldigingen voor aan gebonden, al had hij destijds al niks meer met Iana gehad. Je zou het bijna een knipperlicht relatie kunnen noemen.
De nacht was al ingevallen, de stad was in stilte gehuld. Om de zoveel meter stond een lantaarnpaal waar van het vale schijnsel de straat verlichtte. Het was duidelijk dat dit deel van de stad s'avonds niet erg geliefd was. Logisch, er zat weinig dat op dit tijdstip nog open was. Daarvoor moest je in de andere straten zijn, niet hier. Esther had haar aansteker uit haar broekzak gehaald, het schijnsel viel op haar lichte huid en voor het eerst die avond kon hij haar gezicht weer duidelijk zien. Al had dit ook te maken, met het feit dat ze haar capuchon van haar rode haren getrokken had. Net als haar stopte Nick met lopen, het viel hem op dat ze Jimmy en hem beide langer aan keek dan Christian. Hij fronste. Het was hem al eerder op gevallen dat er een zekere spanning tussen die twee hing. Nu weer, Esther keek hem niet aan terwijl ze sprak. Bijna alsof ze bang voor hem was, alsof ze hem niet durfde aan te kijken. Oké, dat was vaag. Dat was echt raar. Zo was ze niet, niet meer in elk geval. Ze was niet snel bang, en al helemaal niet voor iemand. Wat was er voor gevallen tussen die twee? Wat had er voor gezorgd dat ze Christian niet recht in zijn ogen durfde te kijken? Nick richtte zijn blauwe ogen op de Italiaanse jongen, best vreemd eigenlijk drie van de Die Hard leden waren van Italiaanse origine en de vierde sprak de taal. Het accent viel bij Esther echter minder op dan bij Nick, waardoor haar afkomst minder makkelijk te voorspellen was dan de zijne.

Chris wandelde helemaal achter aan. Hij had geen nood aan iemand om mee te spreken, of misschien wel maar dan liep diegene hier toch niet bij. Met zijn gezicht verhuld door het duistere van zijn zwarte kap wandelde hij verder. De jongen was er niet bepaald bij met zijn gedachten. Allemaal door de afgelopen tijd. Eerst Elena die stierf, dan hij die gek was geworden op een of andere manier, en dan opeens op een dag was het hem en Esther die wel meer hadden gedeeld dan alleen woorden. Sindsdien hadden de twee niet meer gesproken, en dat vond hij nu niet bepaald leuk. Maar hij legde zich er wel bij neer, omdat het gewoon moest. Die paar kussen tussen hen, hadden helemaal niets betekend, toch? Nee, als het van hem zou afhangen niet. Al voelde hij zichzelf er best verward over. Het enigste wat hij op dit moment wilde was naar haar toe wandelen en haar even kort in haar ogen te kijken, maar hij bleef wandelen waar hij was. Onnodige vragen kon zij niet gebruiken, en hij even min. Vanonder zijn kap keek hij even naar een dude die hen passeerde nog niet bezopen, zij oog viel meteen op een puur gouden Rolex horloge, de man droeg ook een pak en had een koffer bij zich. Kort wreef hij door zijn haren. Als hij die man zo meteen kon grijpen, dan had hij genoeg in zijn handen om voor te leggen aan de mensen van Die Hard en dan was hij zowiezo al binnen. Kort grijnsde hij waarna hij even naar voren keek naar de roodharige Italiaanse die hem ergens toch wel had stil gekregen sinds het laatste gesprek van de twee. Kort snoof hij waarna hij zijn blik maar weer op de grond richtte. Zijn gedachten kreeg hij echter niet weg van dat ene moment dat de twee met elkaar hadden gedeeld, het voelde voor hem ergens toch wel vaag vreemd aan, gewoon puur omdat hij met zijn gedachten ook nog louter bij Elena zat. Schuldig voelde hij zich er niet over, maar het was toch nog steeds vreemd. Plots kwamen de vier personen tot stilstand waardoor hij heel droog tegen Jimmy aanknalde, maar dan ook gewoon verder liep en de jongen opzij duwde zodat hij dichter tegenover alle andere stond. De jongen zette zijn kap af en voor een moment keek hij recht in de ogen van Esther die hem aankeek. Vrij snel wende hij zijn blik even naar Nick die hem ook kort had aangekeken. Blijkbaar had die dus de duidelijke spanning gevoeld die tussen hem en Esther hing. Ze begon te spreken tegen hem, terwijl haar gezicht opflikkerde in het licht van de aansteker. Ergens vond hij het respectloos van haar dat ze hem niet eens aankeek terwijl ze sprak. What the hell had hij haar nu misdaan? Kort bromde hij wat in zichzelf en haalde zijn handen uit zijn zakken. Wel besloot hij zijn mond te houden, en heel kort sprong er een grijns op zijn gezicht. Dus hij moest zich bewijzen? No biggie. De jongen had de laatste tijd ookal wat dingen gepland, zo had hij een paar straten hier in Monica door gelopen en had hij hier en daar de staat van de sloten ook bekeken. Maar daar zou hij geen gebruik van maken, nee hij zou achter de man aan gaan.’En ik zal me bewijzen ook.’ Sprak hij op een emotieloze toon. Hierna draaide de jongen zich om en keerde hij hen de rug toe. Hij trok zijn capuchon weer tot ver over zijn hoofd en zette het op een rennen in de hoop de man nog in te halen. Hier en daar hopte hij over een bank heen om geen tijd te gaan verliezen. Als hij die Rolex en dat koffertje te pakken kon krijgen, en hij die man zo danig tot pulp sloeg dan raakte hij er ook wel. Hij had ook wel bepaalde redenen om mensen te slagen, hij moest een bepaalde woede nog van zich af zetten, en daarmee zou dit ook wel gaan helpen. De man kwam al weer in zicht, mooi dus hij was niet compleet verdwenen..

Met een half oor luisterde Jimmy naar de tirade van Esther, ze was niet boos maar echt kwaad op de directeur. Ze was niet de eenigste wie daarmee mot had. En ook niet de eenigste met probleme gokte hij zomaar.
Hij wist zeker dat iedereen wel een reden had om zo baldaadig ect te zijn en daarom in Die hard kwam. Daar stond Die hard toch bekend voor, voor 'Gevaarlijke" jongeren. Tenmiste zo zagen mensen van buiten af het.
Voor hem was het meer een soort thuis, en gewoon. Voor hem was het gewoon dat je een paar goede vrienden had die je coverde. Die je rug hadden, en zo dachten de andere er waarschijnlijk ook over.
Hij wist zeker dat de 4 schimmen, gehuld in een capuchon, allemaal problemen hadden. Van nick wist hij het, van Esther ook wel, en geen twijfel mogelijk was het dat Cristian, de jongen die ze vandaag zouden gaan inweiden,
ook problemen hadden. Net zo als Jimmy zelf. Eigenlijk was het gewoon een clubje zielepoten bij elkaar als je het zo bekeek. Maar zielig waren ze niet, nee de meesten mensen vonden hun angst aan jagend.
Rustig Knikte Jimmy op de tirade van Esther, niet dat hij alles mee kreeg, hij was er niet echt bij met zijn hoofd. Pas toen hij Nicks stem hoorde werd hij alerter. Onbedoeld kwam er een grijns op zijn gezicht te staan.
Hij wist dat Nick niet bang was voor Esther, maar ook dat Esther het misschien niet zou pikken. Maar dat was niet zijn zaak, dat mocht Nick zelf uitvinden.
Met de handen in zijn zakken slenterde Jimmy voort, zijn blik was in het niets gericht, hij voeg zich af hoelang hun nu al aan het rond waren lopen.
Hij voeg zich ok af waneer ze Cristian gingen in weiden, het werd toch wel eens tijd dat hij zich bewees. Dat hij bewees dat hij goed genoeg was voor Die hard.
Ze zouden hem het niet makkelijk maken. Uiteindelijk bleven ze stilstaan, Esther deed haar capuchon af. Een bos roodhaar kwam tevoorschijn. Jimmy volgde het voorbeeld, tevens als Nick waar een bos blonde krullen onder vandaan kwam, alleen bij hem kwam er geen haar onder vandaan maar een pet. Een van zijn heilig dingen. Zacht gromde hij toen Cristian tegen hem op liep, zonder enig excuus. Maar zelf had hij het ook niet gedaan een sorry gezegd of wat dan ook. Omdat hij geen zin had in ruzie, hield hij het maar op dat grometje en wat inwendig gevloek. Esther vestigde haar blik even op zijne, hij keek haar aan met een tikkeltje brutaliteit. Zo was zijn blik nu eenmaal, veel kon hij er niet aan doen. Hij had gewoon zo zijn trekjes, net als dat hij even zijn wenkbrauw omhoog trok toen Esther haar blik snel van de nieuwe knul afhaalde, wat was er tussen die 2 gebeurd.
Toen Esther haar gezicht boven een vlammetje hield moest Jimmy denken aan spookverhalen vertellen op schoolkamp. Maar zonder een spier te vertrekken luisterde hij mee. Voor de rest nog wat kon zeggen rende de neuwbie weg. Hun werden na enkele worden verbouwereerd achter gelaten.

Enkele woorden verlieten Christian zijn mond en voor ze het wist was hij alweer vertrokken, de duisternis in en zo werd hij steeds kleiner en kleiner en was hij niet meer te zien in de donkere verte. Esther zuchtte en zette haar lichaam tegen een muur aan, waarna ze een pakje sigaretten uit haar borstzak haalde en er daarvan ééntje opstak met het vuurtje wat ze na die minuten nog steeds aan had laten staan. ''Zijn eerste grove fout. Ik kan nu toch niet zien what the fuck hij aan het verkloten is?! Nog een klusje zo meteen dan maar.'' De roodharige meid snoof en dacht even na over wat Nick ook alweer had gezegd over de directeur. Daardoor kwam er weer een blik op haar gezicht van walging. Nick met zijn snelle opmerkingen ook zo vaak, die ze niet altijd zomaar even gauw pikte. ''Dat jij nou eerst zijn behoeften bevredigt, voordat hij ook maar de kans krijgt om die fucking papieren van je te tekenen.'' Zei ze vol walging en irritatie, terwijl ze er duidelijk op doelde naar datgene wat zich in zijn broek bevond. Met een hoog ego stak ze de sigaret in haar mond en blies er volgens een aantal mooi gevormde kringetjes uit, waarna ze met haar ogen rolde en vervolgens de richting op keek waar Christian was verdwenen. Echt een stomme zet van hem. ''Iemand een idee wat hij zo meteen kan gaan doen? Slotje breken ofzo en wat jointjes jatten?'' Ze gniffelde zachtjes, maar wel hoorbaar voor de leden met wie ze nu samenstond. Wat verveeld keek ze rond of er nog wat te doen was, maar de stilte overheerste de straat. Het enige wat er misschien te slopen was, waren de standaard banken, prullenbakken en misschien wat lantaarnpalen, maar die waren wel lastig, tenzij ze de houten banken in elkaar wisten te trappen en vervolgens de houten balken omhoog wisten te gooien om de lantaarns stuk te gooien. Wat een waanzin was het eigenlijk, zij ging niet zoveel moeite doen om wat te verkloten in een straat waar toch nauwelijks iemand kwam. Misschien dat ze dan maar een huisje pakten of whatever. Op dit moment wist ze dat ze eigendunkerig bezig was en een enorm hoog ego had, als het aan haar lag. Ze blies nog wat rook uit en trapte vervolgens heel charmant het sigaretje uit op de grond met haar zwarte schoenen.

De jongen verdween kennelijk direct, Nick keek hem hoofdschuddend na. Zo konden ze toch niet zien wat hij deed? Hij kon net zo goed iets volledig legaal's doen, of iets laf's. Die twee dingen stond, in tegenstelling tot wat de meeste mensen dachten, niet altijd met elkaar in verband. Dom, heel dom. Ergens stelde het Nick wel teleur, hij had meer verwacht van Christian. Hij had gedacht dat jongen wel iets meer hersens in zijn hoofd had, maar het begon er op te lijken dat hij zich hier in had vergist. Ach ja, ze zouden wel zien wat er ging gebeuren. Esther's woorden deden woede in hem op vlammen, natuurlijk had hij wel een nijdig opmerking terug verwacht. Ze was veel sneller op haar teentjes getrapt dan vroeger. In de 10 jaar dat ze elkaar niet hadden gezien was ze veranderd, veel meer dan hij. Hij had destijds al niet volgens de wet geleefd, hij wist altijd in de problemen te raken. Ook bij hun eerste ontmoeting had hij het voor elkaar gekregen het voor zichzelf weer eens flink te verpesten, hij vroeg zich af of ze het wist. Of ze besefte wat hij had gedaan, door haar die dag te helpen. Maar dat ze hem met die woorden aanviel, maakte hem kwaad. Natuurlijk sprak ze waarschijnlijk zonder na te denken, net als hij dat zonet had gedaan. Toch stond het hem totaal niet aan. "Ík werk niet op die manier, ik hoef niet iemands behoefte te bevredigen om mijn zin te krijgen." Gromde hij, terwijl hij haar voor een moment strak aan keek. Zijn moeder had het wel gedaan, als ze hun huur niet kon betalen dook ze gewoon met die man in bed. Ze dook met iedereen in bed, als ze haar maar betaalde. En straks zou zijn zusje net zo zijn. Godverdomme. Godverdomme. Godverdomme. "Ze kunnen je niet zo maar van school sturen, ze zijn verplicht een nieuwe school voor je te zoeken zolang je geen diploma hebt. Als geen enkele school je wilt hebben, kunnen ze niet anders dan je hier houden." Vervolgde hij rustig, hij had geen zin in ruzie. Niet omdat ze de leider van Die Hard was, maar omdat ze een vriendin van hem was.
"Ik denk dat hij iemand wil overvallen, hij leek daarnet erg geïnteresseerd in een man die voorbij liep. Of hij wil ons doen geloven dat hij iemand gaat overvallen. Zeg jij het maar Es, jij kent hem beter dan wij." Vragend keek hij haar aan, waarna hij evenals haar tegen de muur aan ging staan. Angel. Angel. Angel. Voor een moment sloot hij zijn ogen, hij wou dat ze zijn gedachten voor een moment met rust niet. Maar het lukte niet, hij kon niet niet aan haar denken. Steeds weer probeerde hij een manier te bedenken waarop hij genoeg geld kon verzamelen, om daar heen te vliegen haar mee te nemen naar Santa Monica om haar hier in een afkick kliniek te krijgen. Het was de enige manier om haar van die gore troep af te houden. Maar het was onmogelijk, zo veel geld kon hij niet bij elkaar rollen, stellen of werken. Alleen al de vliegticket's bij elkaar zouden 2000 euro kosten. Sparen kon hij ook niet, want als hij niet al zijn geld naar haar stuurde moest ze gaan tippelen om aan heroïne te komen en alleen het idee al maakte hem gek. Ze was verdomme negen! "Wat is er gebeurd tussen Chris en jouw?" vroeg hij op gedempte toon aan Esther, voor een moment legde hij zijn hand op haar schouder. Hij was er niet aan gewend dat ze bang was om iemand aan te kijken. Maar bij Christian leek dat het geval, en ergens verontrustte hem dat.

Hij wist dat het feit dat hij verdween niet geapprecieerd zou worden door de personen die er stonden. Maar dat was deels omdat hij zelf ook niet echt een opdracht van hun verwachtte die hij moest voldoen, hij moest zichzelf bewijzen en dat deed hij liefst op zijn eigen manier zonder al te veel gezeik rond zijn kop. Christian had vaart geminderd, zijn capuchon was ver over zijn hoofd getrokken zodat er van zijn gezicht niets merkbaar was. De jongen stapte nu op heel vlot tempo naar de man toe, deze had blijkbaar wat door aangezien hij een paar keer naar achteren keek, maar hij kon zich wel altijd achter iets verschuilen dus daar was er geen probleem mee. De man had een vrij smalle bouw, dus echt veel zou die hem niet kunnen gaan aan doen, tenzij hij vuurwapens of steekwapens bij zich had maar daar liep de normaalste persoon niet bepaald mee over straat volgens hem. Toch niet hier. Christian besloot nu op de man af te gaan en legde kort zijn hand op de schouder van de man die meteen tot stilstand kwam en zijn hoofd naar hem draaide. Christian glimlachte even kort. ‘Zeg eens vriend, ik heb autopech zou je even kunnen helpen?’ Sprak Chris kalm. De man knikte even fronste. Christian wandelde tot aan een degelijke auto om zich daarna weer tot de man te kunnen wenden. Vervolgens plaatste de jongen zijn hand achter in de nek van de man en sloeg hij hem zo met zijn gezicht tegen de rand. De man belande met zijn neus recht op de rand van de wagen, waar de deur dus was, en kermde het vervolgens uit van de pijn. Chris grijnsde even toen de man weer naar omhoog kwam, een mooie rode streep stond in het midden van zijn neus. Goed werk dus.
Vervolgens gebeurde het allemaal nogal vlug, de man trok iets uit zijn zak en vuurde meteen een harde knal af. Een kogel schampte hem net tegen zijn schouder, iets wat best wel zeer deed. En zowat uit automatisme balde de jongen zijn vuist en knalde die tegen de wang van de man uit waarna ze zijn wapen uit de hand van de man trapte. De schutter keek hem nogal weirdish aan maar hij was wel snel. Hij rukte de Rolex van zijn pols af en vervolgens greep hij het koffertje dat inmiddels op de grond was beland van de grond om er daarna mee te verdwijnen. Zijn schouder bloedde fel, maar momenteel moest hij gewoon uit de buurt van de man raken. De man volgde hem, maar Chris was nogal behendig en had zich uiteindelijk kunnen verschansen door in een struik te springen. Daar bekeek hij ook meteen de inhoud van het koffertje. Zijn mond viel zowat open van verbazing, er zaten geen nutteloze papiertjes in. Maar er zaten een paar blokken geld in. Zeker ter waarde van tien misschien vijftien duizend dollar. Oke, dit was zeker weten een grote buit, ookal had hij zijn schouder er wat mee zeer gedaan maar dat was een risico dat hij met plezier nam. Wanneer het hem veilig genoeg leek, sprong hij uit de bossen en wandelde hij in trage pas verder richting de plek waar hij zo net ook geweest was. De Rolex had hij in zijn zak gestoken, en het koffertje, aangezien het zwart was viel het zowiezo al minder op. Het geld off course was voor tja de mensen die in Die Hard zaten, maar de Rolex ging hij zelf toch wel verkopen, hij moest immers ook aan geld komen. Kort wreef hij door zijn haren, nog altijd zat zijn hand in een verband, al was dat nog steeds zijn eigen schuld geweest. Met zijn kap echter af kwam hij weer aan bij het drie tal, hoorde nog net de vraag van Nick, ook al was het op gedempte toon. De laatste jaren had zijn gehoor zich echt wel goed ontwikkeld, al mocht er iemand van op een afstand naar hen toe komen en de voetstappen waren met geluid dan hoorde hij het al. Meestal wel een voordeel. Chris besloot niet te gaan antwoorden in de plaats van Esther op die vraag, dan zou ze hem vast nog meer gaan ontlopen of wat dan ook. De jongen gooide het zwarte koffertje neer op de grond, voor de voeten van Nick en Esther, de Rolex gooide hij er uiteindelijk ook maar bij waarna hij zich even bezig hield met zijn schouder. Veel zou hij er nu niet aan kunnen doen, maar hij stopte de plek van de wonde toch al dicht zodat er geen verder vuil of wat dan ook in zou komen, al deed zijn shirt daar ook wel hulp bij. Zodra hij zich kon omkleden zou hij wel iets van zijn shirt af scheuren om er rond te binden.

Een aantal schoten klonken uit het niets, kwamen uit de richting vandaan waar Christian zojuist naar toe was gerend. Ietwat geschrokken en tegelijkertijd lichtelijk bezorgd keek ze die kant op, maar zag niets behalve duisternis en zwak brandende lantaarnpalen. Ergens had ze wel de drang om erheen te lopen en te kijken wat er aan de hand was, vooral doordat ze laatst zo intiem en intens waren geweest tegen elkaar, gaf dit haar juist die spirit om dat daadwerkelijk te doen ook. Maar toch hield haar Die Hard intuïtie haar tegen, vooral omdat dat raar over zou komen bij de andere leden van Die Hard. Ze zuchtte onhoorbaar, voor de rest, en richtte haar blik weer koeltjes vooruit, staarde naar een huis dat zwak beschenen werd door een lantaarnpaal. Het was donker binnen, maar wat zich er precies binnen bevond kon ze niet goed zien. Ach, boeiend. Het zou haar een biet wezen wat er allemaal in dat huis was. Dit was een totaal afgelegen buurt, en volgens haar waren ze ook nog eens verdwaald, maar ook dat kon haar weinig schelen. Ze was tenminste met haar goedvoelende, bekende, vertrouwde groep en daar was ze best tevreden mee.
Gauw werd de stilte doorbroken door een vertrouwde stem, die wat te zeggen had wat niet zo goed bij haar viel. Meteen keek ze hem met een felle blik aan en drukte hem meteen hard tegen de muur aan met haar handen op zijn schouders. ''Wat wil je daarmee zeggen, klootzak?!'' Esther had niet in de gaten dat hetgeen wat tussen Christian en haar was gebeurd, de andere Die Hard leden hoogstwaarschijnlijk niet zouden weten en had daar ook voor het moment even geen rekening mee gehouden. 'Wat is er gebeurd tussen Chris en jouw?' Meteen trok ze haar neus op, keek hem nog woedender aan en besloot net nog een flinke uitbrander te geven totdat ze opmerkte vanuit haar ooghoeken dat Christian eraan kwam gelopen. Niet slechts gehuld in een donker jack, maar had ook nog wat bij zich, wat steeds duidelijker werd naarmate hij dichterbij kwam. Een koffertje dat hij op de grond zette en daarbovenop nog een Rolex.
''Wat zit er in dat koffertje?'' Snauwde ze naar Christian, duidelijk nog steeds slechtgehumeurd. Hierna liet ze Nick los en leunde ze weer tegen de muur aan, met haar armen over elkaar geslagen, alsof er niets gebeurd was. ''Maak dat koffertje open, en douw die Rolex in je binnenzakken, voordat iemand ook maar wat opmerkt hier in de buurt. We zijn dan misschien wel angstaanjagend, maar ik ben verdomme niet achterlijk. Wie weet wat voor een onguur hier allemaal wel niet rond loopt, behalve ons. Bovendien..'' Ze stopte even, keek gauw rond of er daadwerkelijk niemand in de buurt was, al waren slechts enkele plekken zwak verlicht en kon er gauw nog iemand zich verstopt hebben. ''..wat waren die fucking schoten?'' Ze kneep haar ogen fijn en richtte ze strak op de bruingekleurde ogen van Christian.

Schoten doorbraken de serene stilte die er in de donkere straat had geheerst, Nick keek met een ruk op. Spande automatisch zijn spieren, zijn blauwe ogen zochten de omgeving af. Het was niet heel ver bij hen vandaan geweest, waarschijnlijk was Christian er mede verantwoordelijk voor. Als er maar gaan gewonden waren gevallen, hij had geen zin om al direct in de problemen te komen door een nieuw lid. Wat hem betrof had je het dan al verpest. Esther's bezorgdheid ontging hem niet, hij kende haar goed genoeg om de emoties die er over haar gezicht gleden te kunnen plaatsen. Echt verbazen deed het hem niet, maar het maakte het wel lastiger de spanning die tussen haar en Christian heerste te begrijpen. Hij zou echt weer eens met haar moeten gaan praten, er was veel gebeurd wat zij niet wist en hij had het idee dat het omgekeerd het zelfde was.
Esther drukte hem tegen de muur, kennelijk vatte ze zijn woorden totaal verkeerd op. Oké, niet erg vreemd. Maar toch. Hij legde zijn handen rond haar polsen, maar deed geen poging zich los te maken uit haar greep. "Je weet wat ik daarmee bedoel, als even na denkt weet je dat ik het niet over jouw hebt." Bromde hij, terwijl hij haar recht aan bleven kijken. Zijn vraag viel eveneens verkeerd, lag het aan hem of was ze nog sneller aangebrand dan anders? De verschijning van Christian maakte een einde aan de aanvaring, zorgde ervoor dat hij geen antwoord kreeg op zijn vraag. Als hij die al had gekregen. Esther liet hem los, en hij haalde zijn handen van haar polsen. Een gouden Rolex en een koffertje, dat was de Christian's buit. Nick leunde nonchalant tegen de muur, sloeg de jongen gade die zich bezig hield met de wond in zijn schouder. Dus degene die hij had beroofd, had een pistool gehad. Dan moest er wel iets met veel waarde in dat koffertje zitten, vreemd dat hij het niet aan zijn hand had geboeid. Aan de andere kant, dat wekte juist interesse. Zwijgend volgde Nick het gesprek, hij had niet het idee dat hij door wat te zeggen iets aan het gesprek toe zou voegen. Esther zei wat hij dacht, kennelijk was ze zich er net als hem van bewust dat rondlopen met zo'n duur horloge in een buurt als deze niet de slimste set was. "Weet je zeker, dat je die gast af hebt geschut en dat hij geen beschrijving van je kan geven?" vroeg Nick, nadat Esther aan Christian had gevraagd wat die schoten te betekenen hadden.

Chris keek strak naar voren. Wat er zich zo net afgespeeld had wou hij niet eens weten, want hij wist toch al waar het over ging. Momenteel draaide het om wat hij bij elkaar had gegraaid. Een korte zucht schoof over zijn lippen wanneer Esther tegen hem begon te snauwen, ergens had hij zin om momenteel terug te snauwen of om haar apart te nemen of wat dan ook. Dit moest uitgesproken worden, en snel! Christian wreef kort langs zijn kaak en zuchtte eventjes. Waarom moest ze nu zo gaan doen tegen hem? Met enige irritatie stapte hij naar voren en greep hij de Rolex vast en zo ook het koffertje waar alles uiteindelijk om gedraaid had. Over het onguur dat hier zat viel niet te spreken, het zou hem een worst wezen als hier zo meteen iemand te voorschijn zou komen en hem en de drie andere leden van Die Hard zou staan bedreigen, een hele stomme zet. Plus wat in het koffertje zat was meer waard dan een simpele Rolex. De jongen snoof even en keek recht naar Esther toen deze over de schoten vroeg, haar blik boorde zich in de zijne maar hij keek niet weg. Wat eender ander waarschijnlijk wel deed. ‘Die schoten waren afkomstig van een man, de man waarvan ik dit koffertje heb.’ Sprak hij op een licht geïrriteerde toon tegen niemand in het speciaal. Hierna tilde hij het koffertje op en opende hij het koffertje half, de briefjes verschenen al snel genoeg, hoewel niet de gehele inhoud tevoorschijn kwam was het al goed duidelijk dat er genoeg in zat. Weer slootte hij het koffertje en zette het voor Esther haar neus neer en kwam vervolgens weer recht. ‘Voor Die Hard.’ Sprak hij kort waarna hij weer afstand nam van het meisje aangezien hij die verkleint had door het voor haar neus te zetten. Kort gleed zijn blik naar Nick, deze begon ook te spreken. Door de woorden verscheen er enkel een grijns op zijn gezicht. ‘Daar ben ik zeker van, hij heeft mijn gezicht niet gezien, en ik heb hem geditcht een eindje hier vandaan. De man is weg, dat is zeker.’ Sprak hij op een kalme toon waarna hij even naar Esther keek, de jongen schoof zijn handen weer in zin zakken en keek even naar de grond. Esther en hij, wat ze hadden gedaan, het zou onbesproken blijven voor een tijd. Dat was best wel zeker. Al snel keek hij maar weer op, naar Esther wellicht, al gleed zijn blik ook regelmatig naar de jongen die vlak naast haar stond

''Wat moeten wij ermee?'' Sprak ze emotieloos in Christian zijn ogen, doelend op de koffer met geld die nog steeds tussen hen in stond. Er kwam geen enkele sprankeling of wat dan ook bij haar naar voren die naar geld hunkerde of tinteling of wat dan ook, ze had er niks aan en wou het ook niet. Ze had geld zat en Die Hard had er niks aan, hun vertrek was af en verder konden ze altijd wel ongezien wat jatten van andere mensen. Net voordat ze op zijn opmerking kon antwoorden klonken er een aantal schoten vanuit de verte, zoals het net ook had geklonken, waar ze lichtjes van schrok. ''Je zei dat je hem afgeschud had, lul!'' Siste ze naar hem, maar veel aandacht schonk ze hem niet. ''We moeten hier weg, en snel. Ik heb geen zin in problemen nu. Kom mee. En pak jij die koffer maar, het is jou fucking gezeik.'' Gauw gingen haar ogen van het geld koffertje naar Christian en vervolgens richtte ze die voor zich uit, waarbij ze haar capuchon over haar hoofd trok en de leden wenkte om hetzelfde te doen en haar te volgen. Gauw liep ze vooruit, stak zodra het kon meteen een steegje in en zo liepen ze wat verder een aantal straten door, totdat ze er bijna zeker van was dat er hopelijk niemand achter hen aan zou zitten of dat de man hen niet gezien had. ''Hoe zag hij eruit?'' Zei ze al iets fatsoenlijker dan dat ze net vol irritatie had gedaan naar Chris, toen ze bij een speeltuintje waren aanbeland. Er was verder niemand te bekennen, het zag er verlaten en stil uit, waarna ze heel droogjes plaats nam op een schommel en emotieloos voor zich uit staarde. ''Laten we hier voor de zekerheid even blijven, hoewel het verleidelijk is om herrie te schoppen, neem ik voor nu liever de zekerheid om in leven te blijven.'' Zei ze kalm, terwijl ze heel zachtjes naar voren en naar achteren ging door haar met haar benen lichtelijk af te zetten op de nep gras matten die er geplaatst waren. ''Ga zitten, Chris.'' Fluisterde ze naar hem, doelend op de schommel die naast haar hing. Het speeltuintje zag er nogal gebruikt uit, misschien overdag door kinderen en 's avonds vooral door hang groepen, zoals hen maar dan waarschijnlijk iets minder gevaarlijker. Overal lagen bierblikjes, energy, mixdrankjes en wist zij allemaal nog veel meer troep. Ook werd er hier duidelijk gerookt, op enkele plaatsen waren er ook sigaren te bekennen, voor zover ze zag door het zwakke licht van de enkele lantaarnpalen die er stonden. Nog steeds schommelde ze rustig heen en weer, had haar oren 'gespitst' voor het geval dat er weer schoten te horen waren, misschien was die man wel in paniek gaan schieten in de hoop zijn buit weer terug te krijgen, wat duidelijk een grove fout was geweest van hem. Haar ogen waren nog steeds voor haar uit gericht, al was dat niet te zien door haar in het donker gehulde gezicht door haar capuchon.

Als de man tot wie het koffertje behoorde had geschoten betekende dat, dat de waarde ervan hoog was. Nog steeds vond Nick het vreemd, dat hij het niet aan zijn pols had geboeid. Op die manier maakte je het voor een overvaller een stuk moeilijker, want dan moest je of het slot openbreken wat meestal zo goed als onmogelijk was zonder sleutel. Of iemands hand er af halen, wat veel tijd kon kosten, duidelijke sporen achter laten en bovendien ranzig was. Iets waardoor de meeste mensen al af zouden haken. Ja, door de Rolex was de man sowieso al opzichtig geweest. Tenslotte waren er in deze buurt weinig mensen die zich iets dergelijks konden veroorloven. Je zou haast denken dat het een valstrik was, misschien niet voor hen bedoeld maar voor een ander. Hoe het ook zat, het bleef vreemd. Misschien was hij achterdochtig, misschien dacht hij te veel na. Maar hij kon niet anders, hij had geleerd al zijn acties uit te denken en als mensen iets totaal ondoordacht deden. Vroeg hij zich af of ze gewoon dom waren, of het met opzet deden. Of geheel impulsief handelde. Daar had hij zelf nog wel eens een handje van als zijn woede hem overnam. Maar met een koffer met een inhoud van grote waarden door een straat als deze lopen, met een dure Rolex om je arm dat was niet impulsief. Christian opende het koffertje, waardoor een deel van de inhoudt zichtbaar was. Geld, en niet zo'n klein beetje. Er zou zeker 10000 euro in zitten, meer dan genoeg om zijn zusje af te laten kicken. Hij wende zijn hoofd af. Ten eerste was hij te trots, om om geld te vragen. Al wou hij die trots voor zijn zusje wel laten varen, maar toch hield hij zijn mond. Eerst nadenken, dan pas doen. Dat geld stond waarschijnlijk geregistreerd, en het zou eerst wit gewassen moeten worden. Als je er iets legaal's mee wou kopen in elk geval. Dan was er nog het feit dat hij het hele zooitje niet vertrouwde. Nee beter regelde hij op een andere manier het geld voor Angel. Nick knikte goedkeurend bij het horen van Christian's worden, de jongen had in elk geval iets hersens in zijn hoofd. Weer klonken er schoten, een teken van Esther om te maken dat ze weg kwamen. Nick duwde zich af tegen de muur, trok zijn capuchon weer over zijn blonde krullen en stak zijn handen in zijn zakken. Zwijgend volgde hij Esther, hij hield zijn omgeving scherp in de gaten. Je wist maar nooit, wie er hier rond hing. Bovendien was hij er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat die man hier per toeval met een bijna onbewaakte koffer met geld had rondgelopen. In zijn ogen klopte het gewoon niet. Ze ware aangekomen in een speeltuintje, Esther was op de schommel gaan zitten. Hij ging tegen één van de palen van de schommel staan, terwijl hij zijn ogen langs de speeltoestellen liet dwalen. Het was overduidelijk dat dit s'avonds een trekpleister voor jongeren was, lege blikjes energie en bier, flesjes mix drank, sigarettenpeuken.Esther nodigde Christian uit, nog altijd vroeg hij zich af wat er tussen de twee was voorgevallen. Maar hij besloot dat hij het beter niet kon vragen, niet nu in elk geval. Esther was al wat chagrijnig, en leek vandaag ook van hem weinig te kunnen hebben. Zin in ruzie met haar had hij niet, niet omdat hij bang voor haar was. Zoals de meeste andere. Maar omdat hij het haatte ruzie te hebben met mensen om wie hij gaf, en ja hij gaf of haar. Of ze het nu wou of niet. Hun hechte vriendschap van jaren geleden, was hij nog altijd niet vergeten.

Christian haalde zijn schouders op toen ze vroeg wat hun daarmee moesten. Zowiezo dat ze het wel voor iets konden gebruiken, en anders voor later of wat dan ook. Toen er plots weer schoten klonken keek hij snel op. Het kon niet, hij had het wapen van die man bijna gedumpt toen hij hier was, en de man kon hem onmogelijk gevolgd zijn want hij lag toen hij weg was gegaan nog met zijn gezicht tegen de grond. Het kon hem niet zijn. Esther riep wat tegen hem maar momenteel zat hij te diep in gedachten verzonken, de man kon onmogelijk zo snel zijn opgestaan dat hij hem gezien had. Het was gewoon onmogelijk, zelfs hij die meestal door de pijn heen beet kon niet zo snel weer opstaan. Christian griste het koffertje van de grond en voelde zijn schouder fel tegen stribbelen maar het kon hem geen moer meer schelen op deze moment. Zo snel hij kon verdween hij achter Esther met zijn hoofd weer verborgen in zijn capuchon. Zijn blik stond strak voor zich uit gericht, al zat hij nog half in gedachten verzonken. Chris moest nu wel moeite doen om haar bij te houden, al was dat meer door zijn gedachtengang. Bijna knalde hij gewoon tegen een paal aan maar die wist hij nog net te ontwijken zodat hij geen overbodig geluid ging maken. De jongen sprong over verscheidene dingen heen en volgde Esther op de voet. Nick zat hem dan weer op de hielen en tja voor de rest was er niemand normaal. Het meisje verminderde vaart waardoor hij haar net op tijd kon ontwijken. Zijn blik keerde naar de grond, de vraag van Esther pikte hij maar traag op. Hoe de man er uit zag? ‘Nou, hij had donker haar, half lang, was kleiner als mij en hij had een donker grijs maatpak aan.’ Antwoordde de jongen op een kalme toon. Nee, de man kon hen niet gevolgd zijn, iemand anders moest het wapen hebben opgepakt en gewoon in het wilde weg gaan schieten zijn. Dat moest gewoon. Er was gewoon niets anders wat kon. Lichtelijk verward keek hij naar de grond, vragen spookte door zijn hoofd over wie het wapen nu had. De man was uitgesloten, die was te hard in shock geraakt en te fel verwond, een vreemde, kon, maar hij had niemand gezien of wat dan ook. Zachte woorden troffen zijn oren al snel, de jongen nam plaats in de schommel en keek even kort naar Esther. ‘Ik weet zeker dat hij me niet gevolgd is, hij kon nog amper op zijn benen staan. Iemand anders moet het wapen hebben opgepakt, en is er nu gewoon in het wilde weg mee aan het schieten.’ Sprak hij op gedempte toon waarna hij zelf ook even rond keek. Er was niemand te bespeuren, logisch op dit uur van de dag zaten de meeste te slapen of te feesten niet buiten op straat rond te lopen. Christian bleef in zijn hoofd alles overlopen wat hij bij de man gedaan had, maar bleef uitkomen op eenzelfde gedachte.

''Oke, oke, stil maar. Jezus.'' Sprak ze Christian toe, maar richtte haar ogen nog steeds niet op hem. Gewoon omdat ze het fijn vond om naar de nep grasmatten te staren en bovendien schommelde ze best plezierig langzaam heen en weer, gewoon omdat ze geen geluid wou veroorzaken om aandacht of onguur te trekken. Bovendien wou ze ook stilte hebben zodat ze kon luisteren of er nog verdere schoten klonken. Net toen ze weer zachtjes wou gaan ademhalen en hoopte dat de schoten waren gestopt, was er net weer een luid schot te horen. Deze keer kwam het van dichterbij, moest degene hun gevolgd zijn of was het puur toeval dat die hierheen kwam? Toen ze de omgeving goed in de gaten hield, merkte ze toch een lichte verschijnsel op die uit een steeg vandaan kwam en er nogal hoerig uit zag, niet zoals Christian beschreven had zoals de man eruit had moeten zien. Bovendien was dit een vrouw, niet echt een man of shemale of whatever ofzoiets. Langzaam kwam die dichterbij, maar leek wel zenuwachtig te zijn met het feit dat ze een dodelijk wapen in haar handen vast hield. Het was niet op hun gericht, maar op het steegje. Zat er soms iemand achter haar aan, een bende of iets? Naarmate ze langzaam achteruit gelopen dichterbij kwam en haar gehijg zelfs zo hard klonk, stond Esther geluidloos op en haalde vanuit een zak van haar zwarte jack haar mes vandaan. Haar favoriete mes, die ze een tijd niet meer gebruikt had. Stilletjes, heel stilletjes liep ze op het bruine meisje af, met een afrokapsel en veel te duidelijk blote kleren. Damn, dat ze het niet koud had, tenzij ze net een beurt of iets had gehad. Gatver, ze moest er niet aan denken. Soepel kwam ze dichterbij, sloeg met één handeling haar linkerarm om haar buik geklemd, enorm strak en zette het mes tegen haar keel aan. ''Laat het wapen vallen, of er wacht een wat minder leuk gevolg voor je.'' Zei Esther emotieloos, en het meisje slaakte van schrik een zacht gilletje, waarna ze het wapen gauw liet vallen op de grasmatten en haar handen trillerig in de lucht stak. ''Waar heb je het vandaan en wat ga je ermee doen?'' Het mes drukte ze al wat harder op haar huid, althans ze ging al bijna door haar huid heen omdat het zilverwerk zo ontzettend scherp was.